Jane McGonigal: Gra, która przedłuży wam życie o 10 lat

Kiedy zajmująca się projektowaniem gier, Jane McGonigal, w wyniku poważnego wstrząśnienia mózgu została przykuta do łóżka i zaczęły ją prześladować myśli samobójcze, wpadła na genialny pomysł jak wyzdrowieć. Zagłębiła się w fachowej literaturze i stworzyła grę SuperBetter. Podczas tej poruszającej prezentacji, wyjaśnia ona w jaki sposób gra może wzmocnić odporność -- i obiecuje przedłużyć wam życie o 7,5 minuty.

Jestem graczem, więc lubię wyzwania.

Lubię misje specjalne i sekretne cele.

Moja dzisiejsza misja specjalna to:

przedłużenie długości życia

każdej osoby na tej sali

o siedem i pół minuty.

Mówię poważnie. Będziecie żyli o siedem i pół minuty dłużej

tylko dlatego,

że wzieliście udział w tej prezentacji.

OK. Widzę, że niektórzy są nieco sceptycznie nastawieni.

Nie szkodzi. Zaraz matematycznie

dowiodę, że jest to możliwe.

Na razie nie będzie to zbyt logiczne.

Wyjaśnię to później.

Spójrzcie teraz na liczbę na samym dole:

dodatkowe 7.68245837 minuty,

które wam podaruję.
Jeśli uda mi się wypełnić moją misję.

Ale Wy również macie misję specjalną.

Waszym zadaniem jest zastanowienie się
jak wykorzystacie Wasze

dodatkowe siedem i pół minuty.

Myślę, że powinniście wykorzystać je na coś niezwykłego,

ponieważ jest to bonus.
Nie mieliście ich mieć.

Projektuję gry, więc pewnie sobie myślicie:

"Wiemy co ona chce żebyśmy z nim zrobili,

chce abyśmy spędzili je na grze."

To całkowicie słuszne przypuszczenie,

biorąc pod uwagę, że bardzo często zachęcam ludzi

aby poświęcali grom więcej czasu.

Podczas mojego pierwszego TEDTalk powiedziałam,

że wszyscy ludzie na Ziemi powinni spędzać

łącznie 21 milionów godzin tygodniowo na graniu.

To masa czasu.

Najczęstszym komentarzem

jaki słyszałam od ludzi z całego świata

od czasu tej prezentacji, było:

Jane, gry są wspaniałe i w ogóle, ale czy na łożu śmierci

naprawdę będziesz żałować,
że nie grałaś częściej w Angry Birds?

Przekonanie, że gry to strata czasu jest tak rozpowszechnione,

że słyszę takie opinie gdziekolwiek się nie udam.

Autentyczna historia: Kilka tygodni temu,

kierowca taksówki, kiedy się zorientował,
że ja i moja przyjaciółka przyjechałyśmy

na Konferencję Deweloperów Gier,

odwrócił się i powiedział -- cytuję --

"Nienawidzę gier. Marnotrawienie życia.
Wyobraźcie sobie, być u schyłku życia

i żałować tego straconego czasu."

Chcę podejść do tego zagadnienia poważnie.

W końcu chcę, żeby gry zmieniały świat na lepsze.

Nie chcę, żeby gracze żałowali czasu jaki spędzają grając,

skoro sama ich do tego namawiam.

Ostatnio zaczęłam się zastanawiać nad tym problemem.

Czy będąc na łożu śmierci będziemy żałować

czasu, który poświęciliśmy na gry?

Zaskoczy was zapewne, że

problem ten został zbadany naukowo.

To prawda. Pracownicy hospicjów,

ludzie, którzy opiekują się nami pod koniec naszego życia,

przedstawili ostatnio raport na temat najczęstszych żalów

wyrażanych przez ludzi, którzy są dosłowne na łożu śmierci.

Chcę się tym z Wami dzisiaj podzielić.

Pięć najczęściej wyrażanych przez osoby umierające żalów.

Numer jeden: Żałuję, że tak ciężko pracowałem.

Numer dwa: Żałuję, że straciłem kontakt z przyjaciółmi.

Numer trzy: Żałuję, że nie pozwoliłem sobie na więcej szczęścia.

Numer cztery: Żałuję, że nie miałem odwagi być sobą.

I numer pięć: Żałuję, że nie robiłem tego o czym marzyłem,

tylko to czego oczekiwali ode mnie inni.

O ile mi wiadomo, nikt nigdy nie powiedział,

żałuję, że nie grałem częściej w gry video,

ale słuchając tych pięciu najczęstszych żalów

odnoszę wrażenie, że tak naprawdę
słyszę pięć najgłębszych ludzkich pragnień,

w których spełnieniu pomagają nam gry.

Weźmy na przykład: "Żałuję, że tak ciężko pracowałem."

Dla wielu ludzi te słowa oznaczają:
"Żałuję, że nie spędzałem więcej czasu

ze swoją rodziną, dorastającymi dziećmi."

Wiadomym jest, że wspólna gra

doskonale wpływa na więzi rodzinne.

Badacze School of Family Life Uniwersytetu Brighama Younga

donoszą, że rodzice którzy częściej

grają ze swoimi dziećmi w gry video

mają z nimi dużo lepszy kontakt.

"Żałuję, że straciłem kontakt z przyjaciółmi."

Setki milionów ludzi, dzięki grom społecznościowym

jak FarmVille czy Words With Friends,

utrzymuje codzienny kontakt z rodziną i przyjaciółmi.

Ostatnie badanie przeprowadzone przez
Uniwersytet Michigan pokazało,

że te gry są potężnym narzędziem

w budowaniu relacji miedzyludzkich.

Pomagają nam one podtrzymywać więzi z ludźmi,

z którymi stracilibyśmy kontakt

gdyby nie wspólna gra.

"Żałuję, że nie pozwoliłem sobie na więcej szczęścia."

Nie mogę tutaj nie wspomnieć o
przełomowych badaniach klinicznych

przeprowadzonych ostatnio przez
Uniwersytet Karoliny Wschodniej,

które wykazały, że gry online mogą leczyć

kliniczny lęk i depresję skuteczniej niż farmaceutyki.

Zaledwie 30 minut dziennie grania w gry online

wystarczyło aby znacząco polepszyć nastrój

i długotrwale zwiększyć poziom szczęścia.

"Żałuję, że nie miałem odwagi aby być sobą."

Jednym ze sposobów na wyrażenie siebie są avatary,

wyidealizowane wersje osób którymi moglibyśmy się stać.

Oto jeden z portretów z serii alter ego
wykonanych przez Robbiego Coopera

i przedstawiających graczy ze swoimi avatarami.

Uniwersytet Stanforda od pięciu lat bada

dlaczego posiadanie wyidealizowanego avatara

zmienia nasz sposób myślenia i
działania w prawdziwym życiu,

sprawiając, że jesteśmy odważniejsi, ambitniejsi

i bardziej zdeterminowani aby
osiagnąć to co sobie zamierzyliśmy.

"Żałuję, że nie robiłem tego o czym marzyłem,

tylko to czego oczekiwali ode mnie inni."

Czy gry już to umożliwiają? Nie jestem pewna,

więc postawiłam przy tym stwierdzeniu znak zapytania,
znak zapytania z Super Mario.

Wrócimy do tego.

Teraz być może zastanawiacie się

dlaczego osoba zajmująca się projektowaniem gier

mówi nam o żalach ludzi umierających?

Przyznaję, nigdy nie pracowałam w hospicjum

i nigdy nie byłam umierająca.

Ale niedawno leżałam przez trzy miesiące w łóżku
u i chciałam umrzeć.

Naprawdę chciałam umrzeć.

Pozwólcie, że opowiem Wam tą historię.

Dwa lata temu uderzyłam się w głowę i
doznałam wstrząśnienia mózgu.

Objawy wstrząśnienia nie minęły,

po 30 dniach nadal bez przerwy bolała mnie głowa,

miałam mdłości, zawroty głowy,
zaburzenia pamięci i świadomości.

Mój lekarz powiedział mi, że objawy miną

jeśli będę odpoczywać.

Miałam więc unikać wszystkiego co wywoływało moje objawy.

Nie mogłam czytać, pisać, grać w gry video,

pracować, pisać maili, biegać, pić alkoholu ani kawy.

Innymi słowy, i chyba już wiecie do czego zmierzam,

nie mogłam żyć.

Oczywiście brzmi to śmiesznie,

ale prawda jest taka, że urazowe uszkodzenie mózgu

może powodować pojawienie się myśli samobójczych.

Zdarza się tak w jednym na trzy przypadki i trafiło na mnie.

Mój mózg zaczął mi mówić, chcesz umrzeć, Jane.

Mówił, że nigdy mi się nie polepszy.

A ból nigdy nie minie.

Te głosy stały się tak natarczywe i przekonujące, że

naprawdę zaczęłam się bać o swoje życie,

i wtedy właśnie, po 34 dniach, podjęłam decyzję, --

nigdy nie zapomnę tej chwili --

że albo się zabiję

albo zamienię to wszystko w grę.

Dlaczego w grę?

Od ponad 10 lat zajmuję się psychologią gier

i wiem, że kiedy pokonujemy wyzwania w grze
- to naukowo potwierdzone --

jesteśmy bardziej kreatywni,

zdeterminowani, przejawiamy więcej optymizmu

i chętniej prosimy innych o pomoc.

Chciałam obudzić w sobie wszystkie te cechy gracza i zmierzyć się z moim prawdziwym wyzwaniem.

Stworzyłam więc grę uzdrawiająco-fabularną

którą nazwałam: "Jane - Postrach Wstrząśnienia."

Ta postać stała się moją sekretną tożsamością.

Po stworzeniu tej postaci

zadzwoniłam do mojej siostry bliźniaczki - Kelly

i powiedziałam jej: "Będę grać, żeby wyleczyć swój mózg

i chcę żebyś ze mną zagrała".

W ten sposób było mi łatwiej poprosić o pomoc.

Moja siostra stała się moim pierwszym sojusznikiem w grze,

potem dołączył do nas mój mąż, Kiyash.

Razem identyfikowaliśmy i walczyliśmy z czarnymi charakterami.

Wszystko to mogło wywołać niepożądane skutki

a przez to opóźnić proces leczenia,

jasne światła i zatłoczone przestrzenie.

Zbieraliśmy także i aktywowaliśmy doładowania.

Nawet kiedy czułam się fatalnie,
byłam w stanie zrobić wszystko,

żeby poczuć się choć trochę lepiej

i aby choć trochę efektywniej spędzić czas.

Na przykład przytulać się do mojego psa przez 10 minut

albo przespacerować się choć raz dookoła bloku.

Ta gra była aż tak prosta:

Stwórz sekretną tożsamość, znajdź sobie sojuszników,

walcz z czarnymi charakterami i aktywuj doładowania.

A nawet taka prosta gra sprawiła,

że zaledwie po kilku dniach

depresja i uczucie niepokoju zniknęły.

Po prostu zniknęły. To było jak cud.

Ale to nie był cudowny lek, który sprawił, że zniknęły bóle głowy

i wszystkie objawy poznawcze.

Miałam te objawy przez ponad rok,

i był to najgorszy rok w całym moim życiu.

Ale nawet wtedy kiedy je miałam

i odczuwałam ból, to już nie cierpiałam.

To co stało się z grą zaskoczyło mnie.

Wrzuciłam do internetu kilka postów i filmików

wyjaśniających jak grać.

Oczywiście, nie każdy doświadczył wstrząśnienia mózgu,

i nie każdy chciał stać się "pogromcą".

Zmieniłam więc nazwę gry na "SuperBetter".

W bardzo krótkim okresie czasu
zaczęli się do mnie odzywać ludzie z całego świata,

którzy stworzyli swoją własną sekretną tożsamość,

znajdowali swoich własnych sojuszników
i polepszali swoje samopoczucie

walcząc z rakiem, chronicznym bólem,

depresją czy chorobą Cronha.

Grali nawet ludzie cierpiący na choroby nieuleczalne,
takie jak stwardnienie zanikowe boczne.

Z ich wiadomości i filmów, które mi przesyłali, wynikało,

że gra pomogła im w taki sam sposób

w jaki pomogła mnie.

Mówili, że czują się silniejsi i odważniejsi,

że czują się bardziej rozumiani przez rodzinę i przyjaciół.

Mówili nawet, że czują się szczęśliwsi,

pomimo tego, że odczuwają ból i toczą

najcięższą walkę w swoim życiu.

Myślałam wtedy, jak to możliwe?

W jaki sposób tak trywialna gra może tak wiele zdziałać

w tak ciężkich, niekiedy beznadziejnych, przypadkach.

Gdybym sama tego nie doświadczyła,

nigdy nie uwierzyłabym, że to możliwe.

Wygląda na to, że i to można wytłumaczyć naukowo.

Niektórzy ludzie, którzy doświadczyli urazu są
później silniejsi i szczęśliwsi.

I to właśnie się nam przydarzyło.

Gra pozwalała nam doświadczyć tego,

co naukowcy nazywają rozwojem pourazowym,

i o czym się rzadko słyszy.

Częściej słyszymy o zespole stresu pourazowego.

Ale naukowcy wiedzą teraz, że uraz

nie skazuje nas na cierpienie w nieskończoność.

Możemy potraktować uraz jako punkt odbicia,

który wyzwoli w nas najlepsze cechy
i pozwoli prowadzić szczęśliwsze życie.

Oto pięć rzeczy które są najczęściej wymieniane przez ludzi

którzy doświadczyli rozwoju pourazowego:

Zmieniły się moje priorytety. Nie obawiam się robić tego,
co czyni mnie szczęśliwym.

Czuję, że zbliżyłem się do swojej rodziny i przyjaciół.

Bardziej siebie rozumiem. Wiem teraz kim naprawdę jestem.

Znalazłem sens i cel w życiu.

Jestem bardziej nastawiony na realizowanie
swoich celów i marzeń.

Czy to nie brzmi znajomo?

Powinno, ponieważ tych pięć najczęściej
pojawiających się oznak rozwoju pourazowego

to dokładne przeciwieństwo 5 najczęściej wyrażanych
przez osoby umierające żalów.

Czy to nie interesujące?

Wygląda na to, że uraz może w jakiś sposób
odblokować w nas umiejętność

życia tak żeby mniej żałować.

Ale jak to się dzieje?

W jaki sposób przejść od urazu do rozwoju?

Albo jeszcze lepiej, czy istnieje sposób
na doświadczenie wszystkich korzyści

płynących z rozwoju pourazowego ale bez urazu,

bez konieczności uderzenia się w głowę?

To by było coś, prawda?

Chcąc lepiej zrozumieć ten fenomen,

zagłębiłam się w literaturze fachowej i oto co odkryłam.

Istnieją cztery rodzaje siły czy też odporności,

które przyczyniają się do rozwoju pourazowego.

Istnieją również potwierdzone naukowo czynności,

które możesz wykonywać każdego dnia
aby wzmocnić te cztery rodzaje odporności

i nie potrzebujesz do tego urazu.

Mogłabym Wam teraz powiedzieć czym są te cztery siły,

ale wolę żebyście doświadczyli ich sami.

Wzmocnijmy je w sobie już teraz.

Oto co teraz zrobimy.

Zagramy razem w krótką grę.

Teraz zdobędziecie te siedem i pół minuty

dodatkowego życia, które Wam wcześniej obiecałam.

Jedyne co musicie zrobić to wypełnić

pierwsze cztery zadania gry "SuperBetter".

Czuję, że jesteście w stanie to zrobić. Wierzę w Was.

Wszyscy gotowi? Oto Wasze pierwsze zadanie. Jedziemy.

Wybierz zadanie: Wstań i zrób trzy kroki,

albo złóż dłonie w pięści i trzymaj je nad głową

przez 5 sekund najwyżej jak tylko możesz. Start!

Podoba mi się, że niektórzy robią i jedno i drugie. Nadgorliwi.

Bardzo dobrze. (Śmiech)

Świetna robota. Plus jeden do

odporności fizycznej, co oznacza, że Wasze ciało może

znieść większy stres i szybciej siebie uzdrowić.

Zostało naukowo udowodnione, że najlepiej jest

zwiększyć swoją fizyczną odporność poprzez ruch.

To wszystko.

Podczas każdej sekundy spędzonej w ruchu

aktywnie przyczyniasz się do
poprawy zdrowia swojego serca,

płuc i mózgu.

Gotowi na następne zadanie?

Pstryknijcie palcami 50 razy

albo odliczcie od 100 w tył przez 7,
w ten sposób: 100, 93 ...

Start!

(Pstrykanie)

Nie poddawajcie się.

(Pstrykanie)

Nie pozwólcie, aby ludzie odliczający w dół od 100

przeszkodzili wam w liczeniu do 50.

(Śmiech)

Nieźle. Wow. Po raz pierwszy widzę coś takiego.

Właśnie zwiększyliście swoją odporność fizyczną.
Świetna robota.

I plus jeden do odporności psychicznej,

co oznacza jesteście bardziej skupieni, zdyscyplinowani,

zdeterminowani i macie większą siłę woli.

Zostało empirycznie udowodnione, że siła woli

działa tak samo jak mięsień.

Staje się silniejsza, jeśli nad nią pracujesz.

Nie poddawanie się i sprostanie wyzwaniu,

nawet tak absurdalnemu jak pstrykanie palcami 50 razy

czy odliczanie od 100 w tył przez siedem,

jest naukowo udowodnionym sposobem na wzmocnienie swojej siły woli.

Dobra robota. Zadanie numer trzy.

Wybierz zadanie: Ta sala jest tak skonstruowana, że

nie macie wielkiego wyboru, ale są dwie opcje.

Jeśli jesteś wewnątrz, wyjrzyj przez okno na zewnątrz.

Jeśli jesteś na zewnątrz, spójrz przez okno do wewnątrz.

Albo znajdź w internecie zdjęcie lub filmik z Twoim

ulubionym młodym zwierzątkiem.

Użyjcie do tego swoich telefonów

albo krzyknijcie jakie zwierzątka chcecie zobaczyć,

znajdę kilka i pokażę je Wam na ekranie.

Więc, co chcemy zobaczyć?

Leniwiec, żyrafa, słoń, wąż. Ok, zobaczmy co my tu mamy.

Małe delfiniątko i małe lamy. Spójrzcie.

Widzicie?

Ok, jeszcze jedno. Małe słoniątko.

Z tego powodu klaszczecie?

To niesamowite.

To co teraz czujemy to

plus jeden do odporności emocjonalnej,

co oznacza, że jesteście w stanie wywołać w sobie silne,

pozytywne emocje, jak ciekawość czy miłość,

które odczuwamy patrząc na zdjęcia młodych zwierzątek,

kiedy najbardziej ich potrzebujemy.

Wyznam Wam naukowy sekret.

Jeżeli potraficie wywołać w sobie trzy pozytywne emocje

na każde trzy negatywne o każdej godzinie,

każdego dnia i tygodnia, to drastycznie poprawicie

swoje zdrowie i będziecie w stanie zmierzyć się

z każdym problemem jaki napotkacie.

Nazywa się to współczynnikiem pozytywności 3:1

To moja ulubiona sztuczka więc uważajcie.

Wybierz zadanie, to już ostatnie:

Potrząsaj czyjąś dłonią przez sześć sekund

albo podziękuj komuś

sms-em, mailem, na Facebooku czy Twitterze. Start!

(Rozmowa)

Wygląda to całkiem nieźle.

Świetnie.

Nie przestawajcie.

To plus jeden to odporności społecznej,

co oznacza, że jesteście w stanie
czerpać siłę od swoich przyjaciół,

sąsiadów, rodziny czy społeczności do której należycie.

Wspaniałym sposobem na wzmocnienie
odporności społecznej jest wdzięczność.

Dotyk jest nawet lepszy.

Wyjawię Wam kolejny sekret:

Potrząsanie czyjąś dłonią przez sześć sekund

znacząco podnosi poziom oksytocyny we krwi,

czyli hormonu zaufania.

To oznacza, że Wy wszyscy,
którzy potrząsaliście swoimi dłońmi

jesteście teraz biochemicznie zaprogramowani
żeby się lubić i pomagać sobie nawzajem.

Efekt będzie się utrzymywał podczas przerwy,

więc wykorzystajcie ją do nawiązania kontaktów.

(Śmiech)

Wypełniliście wszystkie cztery zadania,

zobaczmy więc czy udało mi się wypełnić moją misję

i przedłużyć Wasze życie o siedem i pół minuty.

Podzielę się z Wami jeszcze jedną naukową ciekawostką.

Ludzie, którzy regularnie

wzmacniają te cztery typy odporności --

fizyczną, psychiczną, emocjonalną i społeczną --

żyją o 10 lat dłużej.

To prawda.

Jeśli utrzymacie współczynnik pozytywności 3:1,

jeśli nie będziecie pozostawać w bezruchu

przez więcej niż godzinę,

jeśli każdego dnia wyciągniecie rękę
do osoby na której Wam zależy,

jeśli będziecie stawiać czoła małym wyzwaniom
aby wzmocnić swoją siłę woli,

to będziecie żyli o 10 lat dłużej.

I tu zaczyna się matematyka.

W USA i Wielkiej Brytanii, średnia długość życia
wynosi 78.1 lat

ale z ponad 1000 recenzowanych naukowo badań wynika,

że można przedłużyć swoje życie o 10 lat, wzmacniając

cztery typy odporności.

Każdego roku, którego

wzmacniacie te cztery typy odporności,

przedłużacie swoje życie o dodatkowych .128 lat

co stanowi 46 dodatkowych dni
lub 67,298 dodatkowych minut,

i oznacza, że każdego dnia przedłużacie
swoje życie o 184 minuty,

a dzięki każdej godzinie podczas
której wzmacniacie te cztery typy odporności,

tak jak zrobiliśmy to przed chwilą,
przedłużacie swoje życie o 7.68245837

dodatkowych minut.

Gratulacje, wasze życie będzie dłuższe o siedem i pół minuty.

Całkowicie na to zasłużyliście.

(Brawa)

Wspaniale.

Ale czekajcie.

Nadal macie do wypełnienia misję specjalną,

Waszą sekretną misję.

Jak zamierzacie spędzić tych dodatkowych

siedem i pół minut?

Coś Wam powiem.

Z tymi dodatkowymi minutami jest podobnie
jak z życzeniami do złotej rybki.

Możecie wykorzystać swoje pierwsze życzenie
i życzyć sobie milion kolejnych życzeń.

Sprytnie, prawda?

Więc, jeśli spędzicie te siedem i pół dodatkowych minut

na robieniu czegoś co Was uszczęśliwia,

zmusza do aktywności fizycznej,

do kontaktu z kimś na kim Wam zależy,

czy do stawienia czoła małemu wyzwaniu,

ponownie wzmocnicie swoją odporność

i ponownie przedłużycie swoje życie.

Dobra wiadomość jest taka,
że możecie to robić przez cały czas.

Każdej godziny i każdego dnia Waszego życia,

aż do śmierci,

która nastąpi o 10 lat później.

A kiedy już nadejdzie, to jest więcej niż prawdopodobne,

że nie wyrazicie żadnego z tych
pięciu najczęściej wyrażanych żalów,

ponieważ mając tak wzmocnioną siłę i odporność,

Wasze życie będzie takie jakie sobie wymarzyliście.

A 10 dodatkowych lat to wystarczająco
dużo czasu, aby móc

zagrać w kilka gier więcej.

Dziekuję.

(Brawa)