Το παιχνίδι που μπορεί να σας δώσει δέκα πρόσθετα χρόνια ζωής

Όταν η σχεδιάστρια παιχνιδών Τζέιν ΜακΓκόνιγκαλ βρέθηκε στο κρεβάτι και με τάσεις αυτοκτονίας μετά από μια σοβαρή διάσειση, είχε μια καταπληκτική ιδέα για το πώς να γίνει καλύτερα. Έπεσε με τα μούτρα στην επιστημονική έρευνα και δημιούργησε το θεραπευτικό παιχνίδι, SuperBetter. Σε αυτήν τη συγκινητική ομιλία, η ΜακΓκόνιγκαλ εξηγεί πώς ένα παιχνίδι μπορεί να τονώσει την ανθεκτικότητα -- και υπόσχεται να προσθέσει 7,5 λεπτά στη ζωή σας.

Παίζω παιχνίδια
κι έτσι μου αρέσει να έχω στόχους.

Μου αρέσουν οι ειδικές αποστολές
και οι κρυφοί στόχοι.

Να λοιπόν η ειδική αποστολή μου
γι' αυτήν την ομιλία:

Θα προσπαθήσω να επιμηκύνω τη ζωή
καθενός ατόμου μέσα σε αυτόν τον χώρο

κατά επτάμισι λεπτά.

Κυριολεκτικά, θα ζήσετε
επτάμισι λεπτά περισσότερο

απ' όσο πριν,

απλά επειδή παρακολουθήσατε
αυτήν την ομιλία.

Εντάξει, κάποιοι από εσάς
φαίνονται λίγο δύσπιστοι.

Δεν πειράζει, γιατί δείτε εδώ --

μπορώ να αποδείξω μαθηματικά
ότι αυτό είναι εφικτό.

Δε θα βγάζει ιδιαίτερο νόημα τώρα.

Θα το εξηγήσω αργότερα,

απλά προσέξτε τον αριθμό στο κάτω μέρος:

επιπλέον 7,68245837 λεπτά

αυτό θα είναι το δώρο μου σε σας
αν επιτύχω στην αποστολή μου.

Έχετε κι εσείς μια μυστική αποστολή.

Η αποστολή σας είναι να αποφασίσετε
πώς θέλετε να ξοδέψετε αυτά

τα πρόσθετα επτάμισι λεπτά.

Πιστεύω ότι θα πρέπει να κάνετε
κάτι ασυνήθιστο με αυτά,

γιατί πρόκειται για λεπτά-δώρο.

Δεν επρόκειτο να τα έχετε έτσι κι αλλιώς.

Τώρα, επειδή είμαι σχεδιάστρια
παιχνιδιών, μπορεί να σκέφτεστε

ξέρω τι θέλει να κάνουμε με αυτά τα λεπτά,

θέλει να τα ξοδέψουμε παίζοντας παιχνίδια.

Αυτή είναι μια απολύτως λογική υπόθεση,

με δεδομένο ότι συνηθίζω
να ενθαρρύνω τους ανθρώπους

να ξοδεύουν περισσότερο χρόνο
παίζοντας παιχνίδια.

Για παράδειγμα, στην πρώτη μου
ομιλία στο TED,

πρότεινα ότι θα έπρεπε να ξοδέψουμε
21 δις ώρες την εβδομάδα

σε όλο τον πλανήτη,
παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Οι 21 δις ώρες είναι πολύς χρόνος.

Είναι τόσο πολύς χρόνος, που το πιο
συνηθισμένο αυτοπροαίρετο σχόλιο

που έχω ακούσει από ανθρώπους
σε όλο τον κόσμο

από τότε που έκανα εκείνη
την ομιλία είναι αυτό:

Τζέιν, τα παιχνίδια είναι καταπληκτικά,
κλπ. αλλά στο νεκροκρέβατό σου

στα αλήθεια θα εύχεσαι να είχες ξοδέψει
περισσότερο χρόνο παίζοντας Angry Birds;

(Γέλια)

Αυτή η ιδέα είναι τόσο διεισδυτική --

ότι τα παιχνίδια αποτελούν σπατάλη χρόνου
την οποία κάποια στιγμή θα μετανιώσουμε --

αυτό το ακούω οπουδήποτε πηγαίνω.

Για παράδειγμα, μια πραγματική ιστορία:

μόλις πριν λίγες εβδομάδες,

ένας οδηγός ταξί, μόλις έμαθε ότι
ένας φίλος κι εγώ βρισκόμασταν στην πόλη

για ένα συνέδριο
προγραμματιστών παιχνιδιών,

γύρισε και είπε -- αυτολεξεί --

«Μισώ τα παιχνίδια. Σπατάλη ζωής.

Φαντάσου να φτάνεις στο τέλος της ζωής σου
και να μετανιώνεις για όλον αυτό το χρόνο».

Λοιπόν, θέλω να πάρω
αυτό το πρόβλημα στα σοβαρά.

Εννοώ ότι θέλω τα παιχνίδια να αποτελούν
μια δύναμη του καλού στον κόσμο.

Δε θέλω οι παίκτες να μετανιώνουν
για τον χρόνο που ξόδεψαν παίζοντας,

χρόνο που τους ενθάρρυνα να ξοδέψουν.

Έτσι, τελευταία σκέφτομαι
αυτό το ερώτημα αρκετά.

Όταν θα βρισκόμαστε στο νεκροκρέβατό μας,

θα μετανιώνουμε για τον χρόνο
που ξοδέψαμε παίζοντας παιχνίδια;

Αυτό μπορεί να σας εκπλήξει,
αλλά προκύπτει ότι

έχει γίνει επιστημονική έρευνα
πάνω σε αυτό το ερώτημα.

Είναι αλήθεια.

Εργαζόμενοι σε γηροκομεία,

οι άνθρωποι που μας φροντίζουν
όταν πλησιάζουμε στο τέλος της ζωής μας,

εξέδωσαν πρόσφατα μια αναφορά
για τους πιο συχνούς λόγους απογοήτευσης

που εκφράζουν οι άνθρωποι όταν
είναι κυριολεκτικά στο νεκροκρέβατό τους.

Και αυτό είναι που θέλω
να μοιραστώ μαζί σας σήμερα --

τους πέντε πιο συχνούς λόγους
απογοήτευσης όσων πεθαίνουν.

Νούμερο ένα:

Έύχομαι να μην είχα
δουλέψει τόσο σκληρά.

Νούμερο δύο:

Εύχομαι να είχα κρατήσει
επαφή με τους φίλους μου.

Νούμερο τρία:

Εύχομαι να είχα επιτρέψει στον εαυτό μου
να νιώσει περισσότερο ευτυχισμένος.

Νούμερο τέσσερα:

Εύχομαι να είχα το θάρρος
να εκφράσω τον πραγματικό μου εαυτό.

Και νούμερο πέντε:

Εύχομαι να είχα ζήσει μια ζωή
αντίστοιχη των ονείρων μου,

αντί όσων οι άλλοι ανέμεναν από μένα.

Τώρα, από όσο ξέρω, κανείς δεν είπε
στους εργαζόμενους στα γηροκομεία,

εύχομαι να είχα ξοδέψει περισσότερο χρόνο
παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια,

αλλά όταν ακούω αυτούς τους πέντε κορυφαίους
λόγους απογοήτευσης των ετοιμοθάνατων,

δε μπορώ παρά να ακούσω
πέντε βαθιές ανθρώπινες επιθυμίες

που τα παιχνίδια πραγματικά
μας βοηθούν να ικανοποιήσουμε.

Για παράδειγμα, εύχομαι
να μην είχα δουλέψει τόσο σκληρά.

Για πολλούς ανθρώπους, αυτό σημαίνει,
εύχομαι να είχα ξοδέψει περισσότερο χρόνο

με την οικογένειά μου και
με τα παιδιά μου όταν αυτά μεγάλωναν.

Γνωρίζουμε ότι το να παίζεις παιχνίδια μαζί τους
έχει τεράστια πλεονεκτήματα για την οικογένεια.

Μια πρόσφατη μελέτη από το Πανεπιστήμιο
Μπρίχαμ Γιάνγκ στη Σχολή Οικογενειακής Ζωής

ανέφερε ότι οι γονείς που περνούν περισσότερο
χρόνο παίζοντας παιχνίδια με τα παιδιά τους

έχουν στενότερες σχέσεις μαζί τους
στην πραγματική ζωή.

«Εύχομαι να είχα κρατήσει
επαφή με τους φίλους μου».

Λοιπόν, εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων

χρησιμοποιούν κοινωνικά παιχνίδια
όπως το FarmVille ή το Words With Friends

για να κρατήσουν καθημερινή επαφή με φίλους
από την πραγματική ζωή και την οικογένεια.

Μια πρόσφατη μελέτη από
το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν

έδειξε ότι αυτά τα παιχνίδια είναι εξαιρετικά
ισχυρά εργαλεία διαχείρισης σχέσεων.

Μπορούν να μας βοηθήσουν να μείνουμε
σε επαφή με ανθρώπους στο κοινωνικό μας δίκτυο

από τους οποίους θα απομακρυνόμασταν
σε άλλη περίπτωση,

αν δεν παίζαμε παιχνίδια μαζί.

Εύχομαι να επέτρεπα στον εαυτό μου
να είναι πιο ευτυχισμένος.

Λοιπόν, εδώ δε μπορώ παρά να σκεφτώ
τις ρηξικέλευθες κλινικές δοκιμές

που έγιναν πρόσφατα στο Πανεπιστήμιο
της Ανατολικής Καρολίνα

που έδειξαν ότι τα δικτυακά παιχνίδια
μπορούν να ξεπεράσουν

τη φαρμακευτική αγωγή του κλινικού
άγχους και της κατάθλιψης.

Μόνο 30 λεπτά δικτυακού
παιχνιδιού κάθε μέρα

ήταν αρκετά να ενισχύσουν
σημαντικά τη διάθεση

και να βελτιώσουν μακροπρόθεσμα
την αίσθηση ευτυχίας.

«Εύχομαι να είχα το θάρρος
να εκφράσω τον πραγματικό μου εαυτό».

Λοιπόν, τα avatar αποτελούν ένα τρόπο να
εκφράσουμε τους πραγματικούς εαυτούς μας,

μια πιο ηρωική, ιδεατή έκδοση
αυτού που μπορεί να γίνουμε.

Μπορείτε να το δείτε αυτό σε αυτό το πορτραίτο
του alter ego από τον Ρόμπι Κούπερ

για έναν παίκτη και το avatar του.

Το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ
κάνει έρευνα εδώ και πέντε χρόνια

για να καταγράψει πώς το να παίζεις
ένα παιχνίδι με ένα ιδεατό avatar

αλλάζει το πώς σκεφτόμαστε
και ενεργούμε στην πραγματική ζωή,

κάνοντάς μας περισσότερο
θαρραλέους, πιο φιλόδοξους,

πιο αφοσιωμένους στους στόχους μας.

«Εύχομαι να είχα ζήσει
μια ζωή αντάξια των ονείρων μου

και όχι όσων οι άλλοι ανέμεναν από μένα».

Τα παιχνίδια το καταφέρνουν αυτό;

Δεν είμαι σίγουρη, γι' αυτό έχω αφήσει
ένα ερωτηματικό από το Super Mario.

Θα επιστρέψουμε σε αυτό.

Αλλά εν τω μεταξύ, ίσως αναρωτιέστε,

ποια είναι αυτή η σχεδιάστρια
παιχνιδιών που μας μιλάει

για την απογοήτευση στο νεκροκρέβατο;

Είναι αλήθεια, δεν έχω εργαστεί
ποτέ σε γηροκομείο,

δεν έχω υπάρξει σε νεκροκρέβατο.

Αλλά πρόσφατα πέρασα τρεις μήνες
στο κρεβάτι, θέλοντας να πεθάνω.

Πραγματικά θέλοντας να πεθάνω.

Θα σας πω τώρα αυτήν την ιστορία.

Άρχισε πριν δυο χρόνια, όταν
χτύπησα το κεφάλι μου και έπαθα διάσειση.

Η διάσειση δε θεραπεύτηκε σωστά,

και μετά από 30 μέρες είχα ακόμα
συμπτώματα ατελείωτων πονοκεφάλων,

ναυτίας, ιλίγγου, απώλειας μνήμης
και πνευματικής θολούρας.

Ο γιατρός μου μού είπε
ότι για να θεραπεύσω το μυαλό μου,

έπρεπε να το ξεκουράσω.

Έτσι, έπρεπε να αποφύγω οτιδήποτε
προκαλούσε τα συμπτώματά μου.

Για μένα αυτό σήμαινε όχι διάβασμα,
όχι γράψιμο, όχι ηλεκτρονικά παιχνίδια,

όχι δουλειά ή email, όχι τρέξιμο,
όχι αλκοόλ, όχι καφεΐνη.

Με άλλα λόγια -- και νομίζω
ότι καταλαβαίνετε πού πηγαίνει αυτό --

κανένας λόγος για να ζεις.

(Γέλια)

Βέβαια, το λέω στα αστεία,

αλλά σοβαρά, ο αυτοκτονικός
ιδεασμός είναι ιδιαίτερα κοινός

στα τραύματα εγκεφάλου.

Συμβαίνει σε έναν στους τρεις
και συνέβη και σε μένα.

Το μυαλό μου άρχισε να μου λέει,
«Τζέιν, θες να πεθάνεις».

Μου είπε, «Δε θα γίνεις ποτέ καλά».

Μου είπε, «Ο πόνος δε θα περάσει ποτέ».

Αυτές οι φωνές έγιναν
τόσο επίμονες και τόσο πειστικές

που άρχισα εύλογα
να φοβάμαι για τη ζωή μου,

τη στιγμή που είπα στον εαυτό μου
μετά από 34 μέρες --

και δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή --

είπα, «Είτε θα αυτοκτονήσω,

είτε θα το μετατρέψω
αυτό σε ένα παιχνίδι».

Γιατί ένα παιχνίδι;

Γνωρίζω, μελετώντας την ψυχολογία
των παιχνιδιών για πάνω από μια δεκαετία

ότι όταν παίζουμε ένα παιχνίδι --

και αυτό βρίσκεται
στην επιστημονική βιβλιογραφία --

αντιμετωπίζουμε τις μεγάλες προκλήσεις
με περισσότερη δημιουργικότητα,

περισσότερη αποφασιστικότητα,
περισσότερη αισιοδοξία,

και είναι πιο πιθανό να αναζητήσουμε
βοήθεια από τους άλλους.

Ήθελα να φέρω αυτά τα χαρακτηριστικά των παικτών
στην πρόκληση στην πραγματική μου ζωή,

έτσι δημιούργησα ένα παιχνίδι
ρόλων με θέμα την ανάνηψη

το οποίο λέγεται Τζέιν,
η σφαγέας των διασείσεων.

Αυτή λοιπόν έγινε
η νέα μυστική μου ταυτότητα,

και το πρώτο πράγμα που έκανα σαν σφαγέας
ήταν να καλέσω τη δίδυμη αδελφή μου --

έχω μια όμοια δίδυμη
αδελφή που λέγεται Κέλλυ --

και να της πω ότι παίζω ένα παιχνίδι
για να θεραπεύσω το μυαλό μου,

και θέλω να παίξεις κι εσύ μαζί μου.

Ήταν πιο εύκολο να ζητήσω
βοήθεια με αυτόν τον τρόπο.

Η Κέλλυ έγινε η πρώτη μου
σύμμαχος στο παιχνίδι,

ο σύζυγός μου Κίγιας
ήταν ο επόμενος που ξεκίνησε,

και μαζί εντοπίζαμε
και πολεμούσαμε τους κακούς.

Αυτό μπορεί να ήταν οτιδήποτε μπορούσε
να προκαλέσει τα συμπτώματά μου

κι έτσι να επιβραδύνει τη θεραπεία μου,

πράγματα όπως τα έντονα φώτα
και τα μέρη με πολύ κόσμο.

Επίσης μαζεύαμε κι ενεργοποιούσαμε
βοηθήματα (power-ups).

Αυτά ήταν κάτι που μπορούσα να κάνω
ακόμα και στη χειρότερη μέρα μου

για να νιώσω έστω και λίγο καλά,

έστω και λίγο παραγωγική.

Πράγματα όπως το να αγκαλιάσω
τον σκύλο μου για 10 λεπτά

ή να σηκωθώ από το κρεβάτι και να κάνω
ένα γύρο γύρω από το τετράγωνο.

Το παιχνίδι ήταν τόσο απλό:

Υιοθέτησε μια μυστική ταυτότητα,
προσέλαβε τους συμμάχους σου,

πολέμα τους κακούς,
ενεργοποίησε τα βοηθήματα.

Αλλά ακόμα και με ένα τόσο απλό παιχνίδι,

μόλις μια-δυο μέρες
από τότε που άρχισα να παίζω,

εκείνη η ομίχλη της κατάθλιψης
και του άγχους έφυγε.

Απλά εξαφανίστηκε. Έμοιαζε με ένα θαύμα.

Δεν ήταν κάποια θαυματουργή
θεραπεία για τους πονοκεφάλους

ή τα νοητικά συμπτώματα.

Αυτά κράτησαν πάνω από ένα χρόνο

και ήταν με διαφορά
ο πιο δύσκολος χρόνος της ζωής μου.

Αλλά ακόμα κι όταν είχα τα συμπτώματα,

ακόμα κι όταν πονούσα, δεν υπέφερα πια.

Αυτό που έγινε μετά,
με το παιχνίδι, με εξέπληξε.

Ανέβασα στο δίκτυο κάποια
ιστολογήματα και βίντεο,

εξηγώντας πώς να παίξεις.

Προφανώς, δεν έχουν όλοι πάθει διάσειση,

δε θέλουν όλοι να γίνουν «σφαγείς»

κι έτσι άλλαξα το όνομα
του παιχνιδιού σε SuperBetter.

Σύντομα άρχισα να ακούω
από ανθρώπους σε όλον τον κόσμο

που υιοθετούσαν
τη δική τους μυστική ταυτότητα,

προσελάμβαναν τους συμμάχους τους
και γίνονταν «σούπερ καλύτερα»,

αντιμετωπίζοντας προκλήσεις
όπως ο καρκίνος και ο χρόνιος πόνος,

η κατάθλιψη και η ασθένεια του Κρον.

Έπαιζαν ακόμα και άνθρωποι με διαγνώσεις
ανίατων ασθενειών, όπως αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση (ALS).

Μπορούσα να δω
από τα μηνύματα και τα βίντεό τους

ότι το παιχνίδι τούς βοηθούσε
με τους ίδιους τρόπους που βοήθησε και μένα.

Μιλούσαν για το ότι ένιωθαν
πιο δυνατοί και γενναίοι.

Μιλούσαν για το πώς γίνονταν καλύτερα
κατανοητοί από τους φίλους και την οικογένειά τους.

Έλεγαν ακόμα για το ότι αισθάνονταν
περισσότερο ευτυχισμένοι,

παρότι πονούσαν, παρότι αντιμετώπιζαν

τη δυσκολότερη πρόκληση της ζωής τους.

Εκείνη την ώρα σκεφτόμουν, τι συμβαίνει εδώ;

Εννοώ, πώς μπορεί ένα τόσο ασήμαντο παιχνίδι να παρέμβει τόσο δυναμικά

σε τέτοιες σοβαρές περιπτώσεις, συχνά ζητήματα ζωής και θανάτου;

Εννοώ, αν δεν είχε λειτουργήσει για μένα,

δεν υπήρχε τρόπος να πιστέψω ότι ήταν εφικτό.

Λοιπόν, φαίνεται ότι υπάρχει και επιστημονική αλήθεια εδώ.

Κάποιοι άνθρωποι γίνονται πιο δυνατοί και ευτυχισμένοι μετά από ένα τραυματικό συμβάν.

Αυτό ήταν που συνέβαινε και σε μας.

Το παιχνίδι μάς βοηθούσε να βιώσουμε

αυτό που οι επιστήμονες ονομάζουν μετα-τραυματική ανάπτυξη,

κάτι για το οποίο δεν ακούμε συχνά.

Συνήθως ακούμε για τη μετα-τραυματική διαταραχή άγχους.

Αλλά οι επιστήμονες τώρα γνωρίζουν ότι ένα τραυματικό συμβάν

δε μας καταδικάζει να υποφέρουμε αιώνια.

Αντίθετα, μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε σαν μια σανίδα εκτίναξης

για να εξαπολύσουμε τα καλύτερα χαρακτηριστικά μας και να ζήσουμε πιο ευτυχισμένες ζωές.

Αυτά είναι τα πέντε πιο συνηθισμένα πράγματα
που άνθρωποι με μετα-τραυματική ανάπτυξη λένε:

Έχουν αλλάξει οι προτεραιότητές μου.

Δε φοβάμαι να κάνω ό,τι με κάνει ευτυχισμένο.

Νιώθω πιο κοντά στους φίλους και την οικογένειά μου.

Κατανοώ τον εαυτό μου καλύτερα. Τώρα ξέρω ποιος πραγματικά είμαι.

Έχω μια νέα αίσθηση σημασίας και σκοπού στη ζωή μου.

Είμαι περισσότερο ικανός να συγκεντρωθώ στους στόχους και τα όνειρά μου.

Αυτό σας ακούγεται γνωστό;

Θα έπρεπε, γιατί τα πέντε πιο συνηθισμένα χαρακτηριστικά της μετα-τραυματικής ανάπτυξης

είναι βασικά τα άκρως αντίθετα των πέντε πιο συνηθισμένων λόγων μεταμέλειας των μελλοθάνατων.

Αυτό είναι ενδιαφέρον, σωστά;

Φαίνεται ότι, με κάποιον τρόπο, ένα τραυματικό συμβάν μπορεί να ξεκλειδώσει την ικανότητά μας

να ζήσουμε μια ζωή με λιγότερες απογοητεύσεις.

Αλλά πώς λειτουργεί αυτό;

Πώς μεταβαίνεις από το τραύμα στην ανάπτυξη;

Ή καλύτερα, υπάρχει κάποιος τρόπος να έχεις όλη την ωφέλεια

της μετα-τραυματικής ανάπτυξης χωρίς το τραύμα,

χωρίς να χρειάζεται να χτυπήσεις το κεφάλι σου εξαρχής;

Αυτό θα είναι ωραίο, σωστά;

Ήθελα να κατανοήσω καλύτερα το φαινόμενο

κι έτσι καταβρόχθισα την επιστημονική βιβλιογραφία και να τι έμαθα.

Υπάρχουν τέσσερα είδη δύναμης ή ανθεκτικότητας,

τα οποία συνεισφέρουν στη μετα-τραυματική ανάπτυξη,

και υπάρχουν επιστημονικά επιβεβαιωμένες δραστηριότητες

που μπορείτε να κάνετε κάθε μέρα για να αναπτύξετε αυτά τα τέσσερα είδη ανθεκτικότητας,

και δε χρειάζεστε ένα τραύμα για να το καταφέρετε.

Θα μπορούσα να σας πω ποια
είναι αυτά τα τέσσερα είδη δύναμης,

αλλά θα προτιμούσα να τα βιώσετε από πρώτο χέρι.

Θα προτιμούσα να ξεκινήσουμε τώρα να τα αναπτύσσουμε όλοι μαζί.

Να λοιπόν τι θα κάνουμε.

Θα παίξουμε μαζί ένα γρήγορο παιχνίδι.

Εδώ είναι που θα κερδίσετε αυτά τα επτάμισι λεπτά

της πρόθετης ζωής που σας υποσχέθηκα νωρίτερα.

Το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να ολοκληρώσετε με επιτυχία

τις τέσσερις πρώτες αποστολές του SuperBetter.

Αισθάνομαι ότι μπορείτε να το κάνετε. Πιστεύω σε σας.

Λοιπόν, όλο έτοιμοι;

Αυτή είναι η πρώτη σας αποστολή. Πάμε λοιπόν.

Διαλέξτε ένα: σηκωθείτε και κάνετε τρία βήματα

ή κάντε τα χέρια σας γροθιές, σηκώστε τα πάνω από το κεφάλι σας

όσο πο ψηλά μπορείτε για πέντε δευτερόλεπτα. Πάμε!

Εντάξει, μου αρέσουν οι άνθρωποι που κάνουν και τα δύο.

Είστε υπερεπιτυχημένοι. Πολύ καλά.

(Γέλια)

Μπράβο σε όλους.

Αυτό αξίζει ένα πρόσθετο βαθμό σωματικής ανθεκτικότητας,

που σημαίνει ότι το σώμα σας μπορεί να αντέξει περισσότερο άγχος

και να θεραπεύσει τον εαυτό του ταχύτερα.

Τώρα γνωρίζουμε από την έρευνα ότι το κορυφαίο πράγμα

που μπορείτε να κάνετε για να ενισχύσετε τη φυσική σας ανθεκτικότητα

είναι να μη στέκεστε ακίνητοι.

Αυτό αρκεί.

Με κάθε δευτερόλεπτο
που δεν κάθεστε ακίνητοι,

βελτιώνετε ενεργά την υγεία της καρδιάς σας,

των πνευμόνων και του μυαλού σας.

Όλοι έτοιμοι για την επόμενη αποστολή;

Θέλω να στρίψετε τα δάκτυλά σας
ακριβώς 50 φορές

ή να μετρήσετε αντίστροφα από το 100
με βήματα του 7, σαν αυτό: 100, 93, ...

Πάμε!

(Στρίψιμο δακτύλων)

Μην τα παρατάτε.

(Στρίψιμο δακτύλων)

Μην αφήνετε όσους μετρούν αντίστροφα από το 100

να εμπλακούν με το μέτρημά σας μέχρι το 50.

(Στρίψιμο δακτύλων)

(Γέλια)

Ωραία. Γουάου. Αυτή είναι η πρώτη φορά που το βλέπω αυτό.

Πρόσθετη φυσική ανθεκτικότητα. Μπράβο σε όλους.

Αυτό αξίζει ένα πρόσθετο βαθμό πνευματικής ανθεκτικότητας,

που σημαίνει ότι συγκεντρώνεστε πνευματικά περισσότερο, έχετε περισσότερη πειθαρχία,

αποφασιστικότητα και θέληση.

Γνωρίζουμε από την επιστημονική έρευνα

ότι η θέληση στην πραγματικότητα
δουλεύει σαν ένας μυς.

Δυναμώνει όσο την ασκείτε.

Έτσι, το να αντιμετωπίσετε μια μικρή πρόκληση χωρίς να τα παρατήσετε,

ακόμα και μια τόσο περίεργη σαν το να στρίψετε τα δάκτυλά σας ακριβώς 50 φορές

ή να μετρήσετε ανάποδα από το 100 ανά επτά

είναι στην πραγματικότητα ένας επιστημονικά επιβεβαιωμένος τρόπος να ενισχύσετε τη θέλησή σας.

Τα καταφέρατε καλά. Απόστολή αριθμός τρία.

Διαλέξτε: λόγω του δωματίου μέσα στο οποίο βρισκόμαστε,

η μοίρα το έχει αποφασίσει αυτό για σας, αλλά να οι άλλες δύο εναλλακτικές.

Αν είστε σε εσωτερικό χώρο, βρείτε ένα παράθυρο και κοιτάξτε έξω.

Αν είστε έξω, βρείτε ένα παράθυρο και κοιτάξτε μέσα.

Ή κάντε μια γρήγορη αναζήτηση στο YouTube ή μιας εικόνας στο Google για

"μωρό [το αγαπημένο σας ζώο]".

Θα μπορούσατε να το κάνετε στα τηλέφωνά σας
ή απλώς να φωνάξετε κάποια μωρά ζώων,

θα βρω μερικά και θα τα εμφανίσω
στην οθόνη για μας.

Λοιπόν, τι θέλετε να δείτε;

Βραδύποδας, καμηλοπάρδαλη, ελέφαντας,
φίδι. Εντάξει, ας δούμε τι έχουμε.

Μωρό δελφίνι και μωρό λάμα. Κοιτάξτε όλοι.

Το πιάσατε;

Εντάξει, ένα ακόμα. Μωρό ελέφαντα.

(Κοινό) Ω!

Το χειροκροτάμε αυτό;

Είναι καταπληκτικό.

(Γέλια)

Εντάξει, εδώ αισθανόμαστε έναν πρόσθετος
βαθμός συναισθηματικής ανθεκτικότητας,

που σημαίνει ότι έχετε την ικανότητα
να προκαλέσετε δυνατά

θετικά συναισθήματα
όπως η περιέργεια ή η αγάπη,

τα οποία αισθανόμαστε όταν κοιτάμε τα μωρά ζώων,

όταν τα χρειάζεστε το περισσότερο.

Να ένα μυστικό από την επιστημονική βιβλιογραφία για σας.

Αν καταφέρετε να βιώσετε τρία θετικά συναισθήματα

για κάθε αρνητικό συναίσθημα στη διάρκεια μιας ώρας,

μιας μέρας, μιας εβδομάδας, θα βελτιώσετε δραστικά

την υγεία σας και την ικανότητάς σας να αντιμετωπίσετε με επιτυχία

οποιοδήποτε πρόβλημα αντιμετωπίζετε.

Αυτή είναι η αναλογία θετικών συναισθημάτων
"3 προς 1".

Είναι το αγαπημένο μου κόλπο
στο SuperBetter, γι' αυτό συνεχίστε.

Εντάξει, επιλέξτε μια τελευταία αποστολή:

Ανταλλάξτε μια χειραψία με κάποιον για έξι δευτερόλεπτα

ή στείλτε ένα γρήγορο ευχαριστήριο μήνυμα

στο κινητό, email, Facebook ή το Twitter. Εμπρός!

(Συνομιλίες)

Πάμε καλά, πάμε καλά.

Ωραία, ωραία.

Συνεχίστε.

Μ' αρέσει!

Εντάξει, αυτό σημαίνει έναν πρόσθετο πόντο στην κοινωνική ανθεκτικότητα

που σημαίνει ότι παίρνετε περισσότερη δύναμη από τους φίλους σας,

τους γείτονες, την οικογένεια, την κοινότητά σας.

Ένας ωραίος τρόπος να τονώσουμε την κοινωνική ανθεκτικότητα είναι η ευγνωμοσύνη.

Η φυσική επαφή είναι ακόμα καλύτερη.

Να άλλο ένα μυστικό για σας:

Ανταλλάσοντας μια χειραψία για έξι δευτερόλεπτα,

αυξάνετε δραματικά το επίπεδο της οξυτοκίνης στο αίμα σας,

αυτή είναι η ορμόνη της εμπιστοσύνης.

Αυτό σημαίνει ότι όλοι όσοι ανταλλάξατε χειραψία

έχετε βιοχημική προδιάθεση να συμπαθήσετε και θέλετε να βοηθήσετε ο ένας τον άλλο.

Αυτό θα συνεχιστεί κατά τη διάρκεια του διαλείμματος,

γι' αυτό εκμεταλλευτείτε τις ευκαιρίες για δικτύωση.

(Γέλια)

Ωραία, έχετε ολοκληρώσει με επιτυχία τις τέσσερις αποστολές σας,

ας δούμε λοιπόν αν έχω ολοκληρώσει τη δική μου αποστολή με επιτυχία

να σας δώσω επτά και μισό λεπτά πρόσθετης ζωής.

Εδώ θα έχω την ευκαιρία να μοιραστώ άλλο ένα μικρό κομμάτι επιστήμης μαζί σας.

Αποδεικνύεται ότι οι άνθρωποι που συστηματικά
ενισχύουν αυτούς τους τέσσερις τύπους ανθεκτικότητας --

σωματική, πνευματική,
συναισθηματική και κοινωνική --

ζουν δέκα χρόνια περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο.

Αυτό είναι αλήθεια, λοιπόν.

Αν επιτυγχάνετε συστηματικά την αναλογία
"τρία προς ένα" των θετικών συναισθημάτων,

αν ποτέ δε μένετε ακίνητοι
για περισσότερο από μια ώρα κάθε φορά,

αν ανοίγεστε σε ένα άτομο
για το οποίο ενδιαφέρεστε κάθε μέρα,

αν αντιμετωπίζετε μικρούς στόχους
για να τονώσετε τη δύναμη της θέλησής σας,

θα ζήσετε δέκα χρόνια περισσότερο
από οποιονδήποτε άλλο,

και εδώ μπαίνουν τα μαθηματικά που σας έδειξα νωρίτερα.

Έτσι, το μέσο προσδόκιμο ζωής στις Η.Π.Α. και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι 78,1 χρόνια,

αλλά γνωρίζουμε από πάνω από χίλιες έγκυρες επιστημονικές μελέτες

ότι μπορείτε να προσθέσετε δέκα χρόνια ζωής σε αυτό,
τονώνοντας τους τέσσερις τύπους ανθεκτικότητας.

Έτσι, για κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια του οποίου
τονώνετε τους τέσσερις τύπους ανθεκτικότητάς σας,

στην πραγματικότητα κερδίζετε 0,128 χρόνια ζωής

ή 46 περισσότερες ημέρες ή 67.298 λεπτά ζωής,

που σημαίνει ότι κάθε μέρα κερδίζετε 184 λεπτά ζωής

ή για κάθε ώρα κατά την οποία τονώνετε τους τέσσερις τύπους ανθεκτικότητάς σας,

όπως κάναμε μόλις μαζί, κερδίζετε 7,68245837

πρόσθετα λεπτά ζωής.

Συγχαρητήρια, αυτά τα επτάμισι λεπτά
είναι ολόδικά σας.

Τα κερδίσατε με την αξία σας.

Ναι!

(Χειροκρότημα)

Μπράβο! Καταπληκτικό.

Περιμένετε, περιμένετε, περιμένετε.

Έχετε ακόμα την ειδική σας αποστολή,
τη μυστική αποστολή σας.

Πώς θα ξοδέψετε αυτά
τα επτάμισι λεπτά πρόσθετης ζωής;

Λοιπόν, να η πρότασή μου.

Αυτά τα επτάμισι λεπτά
είναι σαν τις ευχές ενός τζίνι.

Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε την πρώτη σας ευχή
για να ζητήσετε ένα εκατομμύριο ευχές ακόμα.

Έξυπνο, σωστά;

Αν, λοιπόν, ξοδέψετε
αυτά τα επτάμισι λεπτά σήμερα

κάνοντας κάτι που σας κάνει ευτυχισμένους

ή κάτι που σας κινητοποιεί σωματικά,

ή σας φέρνει σε επαφή με κάποιον
για τον οποίο νοιάζεστε,

ή απλά αντιμετωπίζοντας μια μικρή πρόκληση,

θα τονώσετε την ανθεκτικότητά σας
και άρα θα κερδίσετε περισσότερα λεπτά.

Τα καλά νέα είναι ότι μπορείτε να συνεχίσετε έτσι.

Κάθε ώρα της ημέρας, για κάθε μέρα της ζωής σας,

μέχρι το νεκροκρέβατό σας,

το οποίο θα βρίσκεται 10 χρόνια
αργότερα από όσο θα ήταν αλλιώς.

Όταν φτάσετε εκεί, είναι πιο πιθανό,

ότι δε θα έχετε κανέναν από εκείνους
τους λόγους να μετανιώσετε,

γιατί θα έχετε αναπτύξει
τη δύναμη και την ανθεκτικότητα

να ζήσετε μια ζωή περισσότερο
πιστή προς τα όνειρά σας.

Με δέκα πρόσθετα χρόνια,
μπορεί να έχετε αρκετό χρόνο

να παίξετε μερικά παιχνίδια παραπάνω.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκροτήματα)