Πώς έβαλα στα κρυφά ένα μνημείο για τους αδικοχαμένους Ιρακινούς αμάχους μέσα στην κυβέρνηση των ΗΠΑ

Εκτιμάται ότι 150.000 με 1 εκατομμύριο Ιρακινοί πολίτες πέθαναν από την υπό την ηγεσία των ΗΠΑ εισβολή του 2003. Ο καλλιτέχνης Ματ Κένιον ήθελε να δημιουργήσει ένα μνημείο προς τιμήν τους. Αλλά αντί να χτίσει μια μεγάλη πέτρινη στήλη, δημιούργησε ένα μικρό σε μέγεθος μνημείο που αναπαράγεται εύκολα. Επί πέντε χρόνια το εισάγει λαθραία στα κέντρα εξουσίας – συμπεριλαμβανομένου και απευθείας στα χέρια ενός πρώην Γενικού Εισαγγελέα των ΗΠΑ που κατείχε το αξίωμα κατά τη διάρκεια του πολέμου, σε μια συνομιλία που πιάστηκε στην κάμερα.

Είναι ένα ρητό από τον ακτιβιστή και πανκ
ροκ μουσικό Τζέλο Μπιάφρα που λατρεύω.

Λέει, «Μην μισείτε τα Μ.Μ.Ε.
Να είστε τα Μ.Μ.Ε.».

Είμαι καλλιτέχνης.

Μου αρέσει να δουλεύω
με τα Μ.Μ.Ε. και την τεχνολογία

επειδή πρώτον, είμαι εξοικειωμένος με αυτά

και μου αρέσει η δύναμη που κατέχουν,

και δεύτερον, τα μισώ
και με τρομάζει η δύναμη που κατέχουν.

(Γέλια)

Θυμάμαι που παρακολουθούσα το 2003,

μια συνέντευξη μεταξύ του παρουσιαστή
των ειδήσεων του Fox, Τόνι Σνόου,

και του τότε Υπουργού Εθνικής Άμυνας
των ΗΠΑ, Ντόναλντ Ράμσφελντ.

Μιλούσαν για την πρόσφατη εισβολή στο Ιράκ

και ο Ράμσφελντ ρωτήθηκε το εξής,

«Λοιπόν ακούμε για τις δικές μας απώλειες,

αλλά ποτέ δεν ακούμε
για τις απώλειες των Ιρακινών. Γιατί;»

Και η απάντηση του Ράμσφελντ ήταν,

«Επειδή δεν μετράμε
τις απώλειες των άλλων».

Σωστά;

Εκτιμάται ότι από 150.000
έως ένα εκατομμύριο Ιρακινοί πολίτες,

πέθαναν από την υπό Αμερικανική ηγεσία
εισβολή του 2003.

Αυτό το νούμερο έρχεται σε πλήρη αντίθεση

με τους 4.486 στρατιώτες των ΗΠΑ
που πέθαναν την ίδια χρονική περίοδο.

Ήθελα να κάνω κάτι παραπάνω από το να
γνωστοποιήσω αυτόν τον τρομακτικό αριθμό.

Ήθελα να δημιουργήσω ένα μνημείο
για κάθε έναν από τους πολίτες

που πέθαναν εξαιτίας της εισβολής.

Μνημεία πολέμου, όπως το μνημείο
της Μάγια Λιν για το Βιετνάμ,

είναι συνήθως τεράστια σε μέγεθος.

Πολύ δυναμικά και πολύ μονόπλευρα.

Ήθελα το μνημείο μου να ζήσει
μέσα στον κόσμο και να κυκλοφορήσει.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός στο σχολείο,

η καθηγήτρια μου μας ανέθεσε
την κλασσική εργασία για το αστικό δίκαιο

στην οποία παίρνεις ένα κομμάτι χαρτί και
γράφεις σε ένα μέλος της κυβέρνησής σου.

Μας είπαν ότι αν γράφαμε
ένα πολύ καλό γράμμα,

αν το είχαμε καλοσκεφτεί,

θα λαμβάναμε κάτι παραπάνω
από μια απλή επιστολή ως απάντηση.

Αυτό είναι το «Σημειωματάριό» μου.

Αυτό που δείχνει σαν ένα συνηθισμένο
κίτρινο πακέτο από φύλλα

είναι στην πραγματικότητα ένα μνημείο
για όλους τους Ιρακινούς πολίτες

που πέθαναν λόγω
της Αμερικάνικης εισβολής.

Το «Σημειωματάριο» είναι μια πράξη
διαμαρτυρίας και μια πράξη μνημόνευσης

μεταμφιεσμένη σε ένα συνηθισμένο τετράδιο.

Οι γραμμές του χαρτιού,

όταν μεγεθύνονται αποκαλύπτουν
ένα κείμενο τυπωμένο με μικρά γράμματα

που περιέχει τις λεπτομέρειες, τα ονόματα,
τις ημερομηνίες και τις τοποθεσίες

των Ιρακινών πολιτών που πέθαναν.

Έτσι για τα τελευταία 5 χρόνια,
παίρνω τετράδια με αυτό το χαρτί,

τόνους απ' αυτό το υλικό,

και τα εισάγω λαθραία στη γραφική ύλη

των ΗΠΑ και των συμμάχων κυβερνήσεων.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Είναι περιττό να σας πω
ότι αυτό δεν είναι το μέρος

για να συζητήσουμε πώς το έκανα αυτό.

(Γέλια)

Αλλά επίσης συναντάω προσωπικά
μέλη και πρώην μέλη

της λεγόμενης Συμμαχίας των Προθύμων,
που βοήθησαν στην εισβολή.

Έτσι όποτε μπορώ,
συναντιέμαι με έναν από αυτούς

και μοιράζομαι το έργο μαζί τους.

Το προηγούμενο καλοκαίρι,

είχα την ευκαιρία να συναντηθώ
με τον πρώην Γενικό Εισαγγελέα των ΗΠΑ

και συγγραφέα υπομνημάτων βασανιστηρίων,
Αλμπέρτο Γκονζάλες.

(Βίντεο) Ματ Κένιον:
Μπορώ να σας δώσω αυτό;

Αυτό είναι ένα ιδιαίτερο σημειωματάριο.

Είναι για την ακρίβεια μέρος
από ένα εν εξελίξει έργο τέχνης.

Αλμπέρτο Γκονζάλες:
Είναι ξεχωριστό σημειωματάριο;

ΜΚ: Ναι. Δεν θα με πιστέψεις,

αλλά βρίσκεται στη συλλογή του Μουσείου
Μοντέρνας Τέχνης. Είμαι καλλιτέχνης.

ΜΚ: Και όλες οι γραμμές του χαρτιού
είναι στην πραγματικότητα –

ΑΓ: Θα εξαφανισθούν;

ΜΚ: Όχι, είναι κείμενο,
τυπωμένο με μικρά γράμματα,

που περιέχει τα ονόματα
των Ιρακινών πολιτών

που πέθαναν κατά την εισβολή στο Ιράκ.

ΑΓ: Ναι. Εντάξει.

ΑΓ: Ευχαριστώ.
ΜΚ: Ευχαριστώ.

(Γέλια)

Ο τρόπος που λέει «ευχαριστώ»
πραγματικά με τρομάζει.

(Γέλια)

Θα ήθελα όλοι να κοιτάξετε
κάτω από τις καρέκλες σας.

Υπάρχει ένας φάκελος.

Ανοίξτε τον παρακαλώ.

Το χαρτί που κρατάτε στο χέρι σας

περιέχει τα στοιχεία των Ιρακινών
πολιτών που πέθαναν από την εισβολή.

Θα ήθελα να γράψετε σε αυτό ένα γράμμα
προς ένα μέλος της κυβέρνησης.

Μπορείτε να βοηθήσετε να εισάγουμε λαθραία
αυτήν την καταμέτρηση νεκρών πολιτών

στα κυβερνητικά αρχεία.

Επειδή κάθε γράμμα
που αποστέλλεται στη κυβέρνηση,

και αυτό ισχύει για όλο τον κόσμο,
φυσικά –

κάθε γράμμα που στέλνεται,
αρχειοθετείται και καταγράφεται.

Μαζί, μπορούμε
να τα βάλουμε στα γραμματοκιβώτια

και κάτω από τις μύτες
των ανθρώπων με δύναμη.

Οτιδήποτε που στέλνεται εκεί,

τελικά γίνεται μέρος του μόνιμου αρχείου
της κυβέρνησής μας,

το κοινό ιστορικό μας αρχείο.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Τομ Ράιλι: Πες μου, Ματ,

πώς σου ήρθε αυτή η ιδέα
του «Σημειωματάριου»;

Ματ Κένιον:
Μόλις είχα τελειώσει μια εργασία

που ασχολιόταν με τον πόλεμο
από την πλευρά της συμμαχίας των ΗΠΑ

και ήταν ένα μαύρο περιβραχιόνιο

που ονομαζόταν
η «Αυτοσχέδια Συσκευή Ενσυναίσθησης»

που συσσώρευε, σε πραγματικό χρόνο,

τα ονόματα, τους βαθμούς,
τις αιτίες θανάτου και την τοποθεσία

των πεζοναυτών των ΗΠΑ
που πέθαναν στον πόλεμο,

και κάθε φορά που το Υπουργείο Εθνικής
Άμυνας απελευθέρωνε τα δεδομένα του,

με μαχαίρωνε στο χέρι.

Και έτσι, συνειδητοποίησα
ότι υπήρχε και η άλλη οπτική γωνία

αντίστοιχη με τους δικούς μας ανθρώπους
που πέθαιναν στον πόλεμο,

αλλά ένα δυσανάλογο ποσοστό των απωλειών

ήταν οι απώλειες αμάχων πολιτών.

ΤΡ: Σας ευχαριστώ πολύ.

ΜΚ: Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)