Return to Video

Laten we vluchtelingen helpen groeien, niet enkel overleven

  • 0:01 - 0:02
    Ik ben beginnen werken
  • 0:02 - 0:04
    met vluchtelingen omdat ik
  • 0:04 - 0:07
    een verschil wilde maken,
  • 0:07 - 0:08
    en een verschil maken begint
  • 0:08 - 0:10
    met het vertellen van hun verhaal.
  • 0:10 - 0:12
    Dus als ik vluchtelingen ontmoet,
  • 0:12 - 0:15
    stel ik hen altijd vragen.
  • 0:15 - 0:17
    Wie bombardeerde je huis?
  • 0:17 - 0:20
    Wie doodde je zoon?
  • 0:20 - 0:23
    Heeft de rest van je familie
    het overleefd?
  • 0:24 - 0:28
    Hoe verdraag je
    het leven in ballingschap?
  • 0:28 - 0:31
    Maar er is steeds één vraag,
  • 0:31 - 0:34
    die zeer verhelderend is, en die is:
  • 0:34 - 0:36
    wat nam je mee?
  • 0:36 - 0:38
    Wat was dat allerbelangrijkste voorwerp
  • 0:38 - 0:40
    dat je moest meenemen
  • 0:40 - 0:44
    toen de bommen je dorp verwoestten,
  • 0:44 - 0:48
    en de gewapende bendes je huis naderden?
  • 0:48 - 0:51
    Een jonge Syrische vluchteling die ik ken
  • 0:51 - 0:53
    vertelde me dat hij niet twijfelde
  • 0:53 - 0:57
    toen zijn leven onmiddellijk gevaar liep.
  • 0:57 - 1:00
    Hij nam zijn middelbareschooldiploma mee,
  • 1:00 - 1:02
    en later vertelde hij me waarom.
  • 1:02 - 1:05
    Hij zei: “Ik nam mijn diploma mee
  • 1:05 - 1:08
    omdat mijn leven ervan afhing.”
  • 1:08 - 1:12
    En dat hij zijn leven zou wagen
    voor dat diploma.
  • 1:12 - 1:15
    Op weg naar school moest hij wegduiken
    voor scherpschutters.
  • 1:15 - 1:18
    Zijn klaslokaal daverde soms
  • 1:18 - 1:21
    bij het geluid van bommen
    en beschietingen,
  • 1:21 - 1:24
    en zijn moeder vertelde me:
  • 1:24 - 1:27
    “Dagelijks vroeg ik hem 's morgens
  • 1:27 - 1:30
    'Schat, alsjeblieft ga niet naar school.'
  • 1:30 - 1:33
    Maar hij stond erop, zei ze,
  • 1:33 - 1:37
    en dan omhelsde ik hem
    alsof het voor het laatst was.”
  • 1:37 - 1:39
    Maar hij zei tegen zijn moeder:
  • 1:39 - 1:41
    “We zijn allemaal bang,
  • 1:41 - 1:44
    maar onze vastberadenheid
    om af te studeren
  • 1:44 - 1:47
    is sterker dan onze angst.”
  • 1:47 - 1:51
    Maar op een dag
    kreeg de familie vreselijk nieuws.
  • 1:51 - 1:54
    Hany's tante, zijn oom en zijn neef
  • 1:54 - 1:57
    werden bij hen thuis vermoord
    omdat ze weigerden hun huis te verlaten.
  • 1:57 - 2:00
    Hun kelen werden overgesneden.
  • 2:00 - 2:03
    Het was tijd om te vluchten.
  • 2:03 - 2:06
    Ze vertrokken die dag,
    onmiddellijk, in hun auto,
  • 2:06 - 2:08
    Hany verstopt achteraan, omdat ze
  • 2:08 - 2:11
    voorbij checkpoints moesten
    met dreigende soldaten.
  • 2:11 - 2:15
    Ze zouden de grens met Libanon oversteken,
  • 2:15 - 2:18
    waar ze vrede zouden vinden.
  • 2:18 - 2:22
    Maar het was het begin
    van een leven van slopend leed
  • 2:22 - 2:25
    en verveling.
  • 2:25 - 2:27
    Ze konden slechts een hut bouwen
  • 2:27 - 2:29
    naast een modderig veld.
  • 2:29 - 2:31
    Dit is Ashraf, de broer van Hany
  • 2:31 - 2:33
    die buiten speelt.
  • 2:33 - 2:35
    Op die dag vervoegden ze
  • 2:35 - 2:40
    de grootste populatie vluchtelingen
    in de wereld,
  • 2:40 - 2:43
    in een zeer klein land, Libanon.
  • 2:43 - 2:46
    Het heeft slechts vier miljoen inwoners,
  • 2:46 - 2:50
    en er leven daar
    één miljoen Syrische vluchtelingen.
  • 2:50 - 2:54
    Er is geen gemeente, stad of dorp
  • 2:54 - 2:58
    dat geen Syrische vluchtelingen opneemt.
  • 2:58 - 3:05
    Dit is opmerkelijke
    edelmoedigheid en menselijkheid
  • 3:06 - 3:09
    Stel je voor, proportioneel
  • 3:09 - 3:11
    zou het zijn alsof
  • 3:11 - 3:14
    de ganse bevolking van Duitsland,
  • 3:14 - 3:16
    80 miljoen mensen,
  • 3:16 - 3:21
    zouden vluchten naar de Verenigde Staten
    in slechts 3 jaar.
  • 3:21 - 3:24
    De halve bevolking van Syrie
  • 3:24 - 3:27
    is nu ontheemd,
  • 3:27 - 3:28
    de meesten in het land zelf.
  • 3:28 - 3:31
    Zes en half miljoen mensen
  • 3:31 - 3:33
    zijn gevlucht om te overleven.
  • 3:33 - 3:36
    Veel meer dan drie miljoen mensen
  • 3:36 - 3:38
    zijn de grens overgestoken
  • 3:38 - 3:41
    en hebben een toevlucht gevonden
    in de naburige landen.
  • 3:41 - 3:44
    Zoals je kan zien,
    is slechts een klein deel
  • 3:44 - 3:49
    naar Europa getrokken.
  • 3:49 - 3:51
    Wat ik het meest verontrustend vind,
  • 3:51 - 3:55
    is dat de helft van de Syrische
    vluchtelingen kinderen zijn.
  • 3:55 - 3:57
    Ik nam een foto van dit kleine meisje.
  • 3:57 - 4:00
    Het was amper twee uur
    nadat ze was aangekomen
  • 4:00 - 4:05
    na een lange tocht
    van Syrië naar Jordanië
  • 4:05 - 4:08
    En vooral zeer zorgwekkend is
  • 4:08 - 4:12
    dat slechts 20 procent
    van de Syrische jonge vluchtelingen
  • 4:12 - 4:15
    in Libanon naar school gaan.
  • 4:15 - 4:18
    En toch vertellen
    jonge Syrische vluchtelingen,,
  • 4:18 - 4:21
    alle jonge vluchtelingen, ons
  • 4:21 - 4:26
    dat opleiding het meest belangrijke is
    in hun leven.
  • 4:26 - 4:27
    Waarom?
  • 4:27 - 4:31
    Omdat ze daardoor kunnen
    denken aan hun toekomst
  • 4:31 - 4:33
    in plaats van aan de nachtmerrie
    van hun verleden.
  • 4:33 - 4:39
    Het laat hen toe te hopen
    in plaats van te haten.
  • 4:39 - 4:41
    Ik herinner me een recent bezoek
  • 4:41 - 4:44
    aan een Syrisch vluchtelingenkamp
    in Noord-Irak.
  • 4:44 - 4:46
    Ik ontmoette dit meisje,
  • 4:46 - 4:48
    en ik dacht: “Wat is ze mooi.”
  • 4:48 - 4:50
    Ik ging op haar af en vroeg haar:
  • 4:50 - 4:52
    “Mag ik je fotograferen?”
  • 4:52 - 4:53
    Ze zei ja,
  • 4:53 - 4:56
    maar ze weigerde te lachen.
  • 4:56 - 4:59
    Ik denk dat ze niet kon,
  • 4:59 - 5:03
    omdat ik denk dat ze beseft
    dat ze deel uitmaakt
  • 5:03 - 5:07
    van een verloren generatie
    Syrische jonge vluchtelingen,
  • 5:07 - 5:12
    een geïsoleerde
    en gefrustreerde generatie.
  • 5:12 - 5:15
    En toch, kijk waar ze voor gevlucht zijn:
  • 5:15 - 5:17
    totale vernietiging,
  • 5:17 - 5:23
    flatgebouwen, fabrieken,
    scholen, wegen, huizen.
  • 5:23 - 5:26
    Het huis van Hany werd ook vernield.
  • 5:26 - 5:29
    Het zal moeten heropgebouwd worden
  • 5:29 - 5:34
    door architecten,
    ingenieurs, elektriciens.
  • 5:34 - 5:37
    Gemeenschappen zullen nood hebben
    aan leraren en advocaten
  • 5:37 - 5:42
    en politici die uit zijn op verzoening
  • 5:42 - 5:44
    eerder dan wraak.
  • 5:44 - 5:46
    Moet dit niet worden wederopgebouwd
  • 5:46 - 5:49
    door de mensen
    die er het meest belang bij hebben,
  • 5:49 - 5:55
    de samenlevingen in ballingschap,
    de vluchtelingen?
  • 5:55 - 5:58
    Vluchtelingen hebben veel tijd
  • 5:58 - 6:00
    om zich op hun terugkeer voor te bereiden.
  • 6:00 - 6:03
    Je zou kunnen denken dat vluchteling zijn
  • 6:03 - 6:05
    slechts iets tijdelijks is.
  • 6:05 - 6:08
    Wel, verre van dat.
  • 6:08 - 6:12
    Met oorlogen die maar blijven duren,
  • 6:12 - 6:15
    Is de gemiddelde duur die een vluchteling
    in ballingschap doorbrengt
  • 6:15 - 6:19
    17 jaar
  • 6:19 - 6:22
    Hany was in zijn tweede jaar op de dool
  • 6:22 - 6:25
    toen ik hem recent bezocht,
  • 6:25 - 6:29
    en we hebben het ganse gesprek
    in het Engels gevoerd.
  • 6:29 - 6:31
    Hij vertrouwde me toe dat hij dat leerde
  • 6:31 - 6:34
    door alle romans van Dan Brown te lezen
  • 6:34 - 6:38
    en door te luisteren naar Amerikaanse rap.
  • 6:38 - 6:41
    We brachten ook wat leuke momenten door
  • 6:41 - 6:45
    met zijn geliefde broer Ashraf
  • 6:46 - 6:47
    Maar ik zal nooit vergeten wat hij me zei
  • 6:47 - 6:51
    aan het eind van ons gesprek die dag.
  • 6:51 - 6:53
    Hij zei me:
  • 6:53 - 6:57
    “Als ik geen student ben, ben ik niets.”
  • 6:59 - 7:03
    Hany is één van de 50 miljoen
  • 7:03 - 7:06
    ontheemden in de wereld vandaag.
  • 7:06 - 7:09
    Nooit sinds de Tweede Wereldoorlog
  • 7:09 - 7:14
    werden zoveel mensen onder dwang verjaagd.
  • 7:14 - 7:17
    Terwijl we prachtige vooruitgang boeken
  • 7:17 - 7:19
    in geneeskunde,
  • 7:19 - 7:24
    in technologie, in onderwijs en design,
  • 7:24 - 7:27
    doen we gevaarlijk weinig
  • 7:27 - 7:31
    om de slachtoffers te helpen
  • 7:31 - 7:33
    en doen we veel te weinig
  • 7:33 - 7:35
    om de oorlogen te stoppen en te voorkomen
  • 7:35 - 7:39
    die hen uit hun woningen verdrijven.
  • 7:39 - 7:43
    Er zijn steeds meer slachtoffers.
  • 7:43 - 7:46
    Dagelijks, gemiddeld,
  • 7:46 - 7:48
    tegen het einde van deze dag,
  • 7:48 - 7:52
    zullen 32.000 mensen verjaagd zijn
  • 7:52 - 7:54
    uit hun huizen -
  • 7:54 - 7:57
    32.000 mensen.
  • 7:59 - 8:03
    Ze vluchten over grenzen zoals deze.
  • 8:03 - 8:07
    We filmden dit aan de grens
    van Syrië met Jordanië,
  • 8:07 - 8:10
    en dit is een typische dag.
  • 8:14 - 8:18
    Of ze vluchten
    in niet-zeewaardige en overvolle boten,
  • 8:18 - 8:20
    waarbij ze hun leven wagen,
  • 8:20 - 8:23
    enkel om veilig in Europa te geraken.
  • 8:23 - 8:25
    Deze Syrische jongeman
  • 8:25 - 8:27
    overleefde het kapseizen van zijn boot -
  • 8:27 - 8:29
    de meesten verdronken -
  • 8:29 - 8:31
    en hij vertelde ons:
  • 8:31 - 8:35
    "Syriërs zijn enkel op zoek
    naar een rustige plek
  • 8:35 - 8:38
    waar niemand je pijn doet,
  • 8:38 - 8:41
    waar niemand je vernedert,
  • 8:41 - 8:44
    en waar niemand je doodt."
  • 8:44 - 8:47
    Wel, ik denk dat dit
    het minimum moet zijn.
  • 8:47 - 8:50
    Wat dacht je van een plaats van genezing,
  • 8:50 - 8:52
    van leren,
  • 8:52 - 8:55
    en zelfs van kansen?
  • 8:57 - 8:59
    Amerikanen en Europeanen
  • 8:59 - 9:02
    hebben de indruk dat in verhouding
  • 9:02 - 9:04
    enorme aantallen vluchtelingen
  • 9:04 - 9:06
    naar hun land komen,
  • 9:06 - 9:09
    maar de realiteit is
  • 9:09 - 9:12
    dat 86 procent,
    de grote meerderheid van vluchtelingen,
  • 9:12 - 9:15
    in de ontwikkelingslanden leven,
  • 9:15 - 9:20
    in landen die zelf kampen
    met onveiligheid,
  • 9:20 - 9:24
    met problemen om hun bevolking te helpen
  • 9:24 - 9:26
    en met armoede.
  • 9:26 - 9:29
    Rijke landen zijn dus
    erkentelijkheid verschuldigd
  • 9:29 - 9:33
    voor de menselijkheid
    en vrijgevigheid van de landen
  • 9:33 - 9:37
    die zo veel vluchtelingen opvangen.
  • 9:37 - 9:40
    En alle landen moeten
    ervoor zorgen dat niemand
  • 9:40 - 9:43
    op de vlucht voor oorlog en vervolging
  • 9:43 - 9:47
    aan een gesloten grens toekomt.
  • 9:47 - 9:49
    (Applaus)
  • 9:49 - 9:53
    Dankuwel.
  • 9:54 - 9:57
    Maar we kunnen meer doen
  • 9:57 - 10:01
    dan vluchtelingen enkel
    helpen te overleven.
  • 10:01 - 10:04
    We kunnen hen helpen groeien.
  • 10:04 - 10:08
    We moeten vluchtelingenkampen
    en gemeenschappen zien
  • 10:08 - 10:12
    als meer dan tijdelijk bevolkingscentra
  • 10:12 - 10:14
    waar mensen wegkwijnen,
  • 10:14 - 10:17
    in afwachting van op het einde van de oorlog.
  • 10:17 - 10:21
    Maar eerder als 'centers of excellence'
  • 10:21 - 10:24
    waar vluchtelingen
    hun trauma kunnen overwinnen
  • 10:24 - 10:28
    en zich opleiden voor de dag
    dat ze naar huis kunnen
  • 10:28 - 10:31
    als brengers van positieve verandering
  • 10:31 - 10:35
    en sociale transformatie.
  • 10:35 - 10:38
    Het lijkt zo logisch,
  • 10:38 - 10:42
    maar ik denk aan
    de vreselijke oorlog in Somalië
  • 10:42 - 10:46
    die al 22 jaar voortraast.
  • 10:46 - 10:48
    Stel je voor dat je in dit kamp leeft.
  • 10:48 - 10:50
    Ik bezocht dit kamp.
  • 10:50 - 10:52
    Het ligt in Djibouti, vlakbij Somalië,
  • 10:52 - 10:54
    en het was zo afgelegen
  • 10:54 - 10:57
    dat we er per helikopter
    naartoe moesten vliegen.
  • 10:57 - 11:00
    Het was er stofferig en vreselijk warm.
  • 11:00 - 11:02
    We bezochten een school
  • 11:02 - 11:04
    waar we praatten met de kinderen
  • 11:04 - 11:07
    en toen zag ik dit meisje in de klas
  • 11:07 - 11:09
    dat volgens mij even oud was
  • 11:09 - 11:12
    als mijn eigen dochter,
    en ik ging met haar praten.
  • 11:12 - 11:14
    Ik stelde haar de vragen
  • 11:14 - 11:16
    die volwassenen aan kinderen stellen,
  • 11:16 - 11:18
    zoals "Wat is je favoriete vak?"
  • 11:18 - 11:20
    en "Wat wil je later worden?"
  • 11:20 - 11:24
    En toen verstarde haar gezicht.
  • 11:24 - 11:26
    Ze zei me:
  • 11:26 - 11:28
    "Ik heb geen toekomst.
  • 11:28 - 11:31
    Mijn schooltijd is voorbij."
  • 11:31 - 11:33
    Ik dacht: hier moet een misverstand zijn.
  • 11:33 - 11:35
    Dus vroeg ik het mijn collega
  • 11:35 - 11:37
    en zij bevestigde me
  • 11:37 - 11:40
    dat er geen budget is
    voor middelbaar onderwijs
  • 11:40 - 11:42
    in dit kamp.
  • 11:42 - 11:44
    Hoe hard wenste ik toen
  • 11:44 - 11:46
    dat ik haar kon zeggen:
  • 11:46 - 11:48
    "We zullen je een school bouwen."
  • 11:48 - 11:53
    En ik dacht ook: wat een verspilling.
  • 11:53 - 11:58
    Zij zou moeten -
    zij is de toekomst van Somalië.
  • 12:00 - 12:03
    Een jongen genaamd Jacob Atem
  • 12:03 - 12:06
    had meer geluk, maar pas nadat hij
  • 12:06 - 12:08
    een vreselijke tragedie beleefde.
  • 12:08 - 12:11
    Hij keek toe - dit is in Soedan -
  • 12:11 - 12:13
    toen zijn dorp
    - hij was slechts zeven jaar -
  • 12:13 - 12:16
    werd platgebrand, en hij vernam
  • 12:16 - 12:17
    dat zijn moeder en zijn vader
  • 12:17 - 12:19
    en zijn volledige familie
  • 12:19 - 12:21
    die dag gedood werd.
  • 12:21 - 12:23
    Enkel zijn neef overleefde, en beiden
  • 12:23 - 12:25
    stapten ze zeven maanden
  • 12:25 - 12:27
    - dit zijn jongens zoals zij -
  • 12:27 - 12:30
    opgejaagd door wilde dieren
    en gewapende bendes.
  • 12:30 - 12:33
    Uiteindelijk bereikten ze
    een vluchtelingenkamp
  • 12:33 - 12:34
    waar ze veilig waren.
  • 12:34 - 12:36
    Hij zou de volgende zeven jaar doorbrengen
  • 12:36 - 12:40
    in Kenia, in een vluchtelingenkamp.
  • 12:40 - 12:42
    Maar zijn leven veranderde
  • 12:42 - 12:44
    toen hij de kans kreeg om uit te wijken
  • 12:44 - 12:46
    naar de Verenigde Staten.
  • 12:46 - 12:49
    Hij vond liefde in een pleeggezin
  • 12:49 - 12:52
    en hij kon naar school gaan,
  • 12:52 - 12:54
    en hij vroeg me om dit trotse moment
  • 12:54 - 12:56
    met jullie te delen,
  • 12:56 - 12:58
    toen hij zijn universiteitsdiploma haalde
  • 12:58 - 13:02
    (Applaus)
  • 13:04 - 13:06
    Ik sprak met hem op Skype
    een paar dagen geleden.
  • 13:06 - 13:11
    Hij was aan zijn nieuwe universiteit
    in Florida
  • 13:11 - 13:14
    voor zijn doctoraat
    in publieke gezondheid.
  • 13:14 - 13:17
    Hij vertelde me trots
    hoe hij erin slaagde
  • 13:17 - 13:20
    om genoeg geld in te zamelen
    bij het Amerikaanse publiek
  • 13:20 - 13:27
    om een hospitaal op te richten
    in zijn geboortedorp.
  • 13:28 - 13:31
    Ik wil je nu terugbrengen bij Hany.
  • 13:31 - 13:33
    Toen ik hem vertelde dat ik de kans kreeg
  • 13:33 - 13:36
    om jullie toe te spreken
    hier op het TED-podium,
  • 13:36 - 13:38
    stond hij toe dat ik
    jullie een gedicht voorlees
  • 13:38 - 13:42
    dat hij me in een email stuurde.
  • 13:42 - 13:44
    Hij schreef:
  • 13:45 - 13:48
    "Ik mis mezelf,
  • 13:48 - 13:50
    mijn vrienden,
  • 13:50 - 13:55
    lezen in romans
    of gedichten schrijven,
  • 13:55 - 14:00
    vogels en thee 's morgens.
  • 14:00 - 14:04
    Mijn kamer, mijn boeken, mezelf,
  • 14:04 - 14:09
    en alles dat me deed glimlachen.
  • 14:10 - 14:14
    Och, Ik had zoveel dromen
  • 14:14 - 14:18
    die bijna uitgekomen waren."
  • 14:19 - 14:22
    Dus hier komt mijn punt:
  • 14:22 - 14:24
    niet investeren in vluchtelingen
  • 14:24 - 14:29
    is een enorme gemiste kans.
  • 14:29 - 14:31
    Als je hen achterlaat,
  • 14:31 - 14:36
    riskeren ze uitbuiting en misbruik.
  • 14:36 - 14:40
    Als je hen hen ongeschoold
    en ongeletterd houdt,
  • 14:40 - 14:42
    vertraag je met jaren de terugkeer
  • 14:42 - 14:48
    naar vrede en voorspoed
    in hun thuislanden.
  • 14:48 - 14:51
    Ik geloof dat de manier waarop
    we de ontheemden behandelen,
  • 14:51 - 14:56
    de toekomst van onze wereld zal bepalen.
  • 14:56 - 14:59
    De slachtoffers van oorlog
    kunnen de sleutel zijn
  • 14:59 - 15:01
    tot een blijvende vrede.
  • 15:01 - 15:03
    Het zijn de vluchtelingen
  • 15:03 - 15:07
    die de spiraal van geweld kunnen stoppen.
  • 15:07 - 15:10
    Hany staat op een kantelpunt.
  • 15:10 - 15:12
    We willen hem helpen
    naar de universiteit te gaan
  • 15:12 - 15:15
    om ingenieur te worden,
  • 15:15 - 15:19
    maar onze fondsen dienen prioritair
    voor het levensnoodzakelijke:
  • 15:19 - 15:23
    tenten en dekens
    en matrassen en keukengerei,
  • 15:23 - 15:28
    voedselrantsoenen
    en een beetje medicijnen.
  • 15:28 - 15:31
    De universiteit is een luxe.
  • 15:31 - 15:35
    Maar laat hem wegkwijnen in dit modderveld
  • 15:35 - 15:40
    en hij wordt lid
    van een verloren generatie.
  • 15:41 - 15:45
    Hany's verhaal is een drama,
  • 15:45 - 15:49
    maar het hoeft zo niet te eindigen.
  • 15:49 - 15:51
    Dankuwel.
  • 15:51 - 15:55
    (Applaus)
Title:
Laten we vluchtelingen helpen groeien, niet enkel overleven
Speaker:
Melissa Fleming
Description:

50 miljoen mensen in de wereld zijn met geweld verjaagd uit hun huis - een ongezien aantal sinds de Tweede Wereldoorlog. Op dit ogenblik, zoeken meer dan 3 miljoen Syrische vluchtelingen bescherming in naburige landen. In Libanon zijn de helft van deze vluchtelingen kinderen; slechts 20% zit op school. Melissa Fleming van het VN-vluchtelingenagentschap doet een beroep op ons allemaal om ervoor te zorgen dat vluchtelingenkampen herstelplaatsen worden waar mensen de vaardigheden kunnen leren om hun thuisland weer op te bouwen.
more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
16:08

Dutch subtitles

Revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.