Neden Pac-Man'i MoMA'ya getirdim

Modern Sanat Müzesi'nin, mimari ve tasarım bölümlernin kıdemli küratörü, 2012 yılında 14 tane video oyununu koleksiyona eklediklerini açıkladığında, "yer yerinden oynadı". Bu geniş-yelpazeli, eğlenceli ve derin bilgiler veren konuşmada Paola Antonelli, neden sanat ve galeriler hakkında önyargılı fikirlere meydan okumaktan memnun olduğunu açıklıyor ve tasarıma dair daha geniş bir anlayış sunmak için yanıp tutuşan arzularından bahsediyor.

Adeta çılgın bir evanjelist gibiyim.

Tasarım çağının geleceğini her zaman biliyordum,

sanki İsa'nın ikinci gelişini beklermişcesine.

Eğer gün güneşliyse, şöyle düşünürüm:

"A, tanrılar tasarım anlamında güzel bir gün yaratmışlar".

Veya bir gösteriye gidip bir sanatçı tarafından yaratılan güzel bir eser gördüğümde,

hakikaten güzel,

sanatçı gerçekten çok iyi çünkü

ne yapması gerektiğini anlamak için tasarıma baktığı bariz.

Yani ben gerçekten inanıyorum ki tasarım,

yaratıcı ifadenin en önemli halidir.

Bu yüzden bugün size tasarım çağı hakkında konuşuyorum

ve tasarım çağında tasarım;

hâlâ hoş mobilyalar, hâlâ posterler,

hâlâ hızlı arabalardan ibaret, bugün MoMA'da gördüğünüz şeyler.

Ama aslında,

halka ve MoMA'yı takip eden kitleye gerçekten açıklamak istediğim

en ilgi çekici sandalyelerin

robotlar tarafından yapılanlar olduğu,

mesela bu Dirk Vander Kooij tarafından yapılan sandalye gibi,

ki bunu yaparken bir robot geri dönüştürülmüş buz dolabı parçalarının

diş macununa benzer karışımını

sanki büyük bir şekermiş gibi yerleştiriyor, ve bundan bir sandalye yaratıyor.

Ya da güzel tasarım, kimliğimizin bir parçasına dönüşen

her yerde kullandığımız dijital yazı tipleridir.

İnsanların anlamasını istediğim şey,

tasarımın şirin sandalyelerden çok daha fazlası,

hatta ilk ve en önemlisi,

hayatımızın çevresindeki herşey olduğudur.

Ve ilginçtir ki bu akşam konuştuklarımızın bir çoğu

sadece tasarım değil, etkileşim tasarımı hakkında.

Ve aslında etkileşim tasarımı, bir kaç senedir

çok da çekinmeden, hatta açıkça

MoMA koleksiyonuna sokmaya çalıştığım

işlerden oluşuyor, örneğin;

Martin Wattenberg'in - makinenin kendisiyle

satranç oynadığı, burada görebilirsiniz

ya da Lisa Strausfeld ve ortaklarının, the Sugar Interface

for One Laptop Per Child, (Her Çocuk Başına Düşen Dizüstü için Şeker Arayüzü)

Toshia Iwai's Tenori-On müzikal enstrümanları

ve Philip Worthington'ın Shadow Monsters (Gölge Canaavarlar'ı)

ve John Maeda'nın Reactive Books (Tepkisel Kitaplar'ı)

ve ayrıca Jonathan Harris ve Sep Kamvar'ın I Want You To Want Me (Beni İstemeni İstiyorum'u).

Bu işler, kamuya etkileşim tasarımın fikrinin ne olduğunu tanıtan,

bünyemize kattığımız ilk işlerden bazılarıydı.

Ama son zamanlarda, etkileşim tasarımının ne olduğunu

neredeyse inkar edilemez bir düzeyde açıklayan

duygusal olarak gerçekten fikir verici örneklerle

etkileşim tasarımının,

daha da derinlerine gitmeye çalışıyorum.

The Wind Map (Rüzgar Haritası), Wattenber ve Fernanda Viégas imzalı.

Hiç gördünüz mü bilmiyorum ama -- gerçekten muazzam.

Amerika Birleşik Devletleri topraklarına,

sanki o topraklar, rüzgarlardan oluşan bir buğday tarlasıymış gibi bakıyor

ve bu size gerçekten, Amerika Birleşik Devletleri'nin rüzgarlarına

ne olduğu hakkında görsel bir imge veriyor.

Ama ayrıca, yakın zamanda, video oyunlarını edinmeye başladık

ve işte o zaman, çok garip bir biçimde

yer yerinden oynadı. (Gülüşmeler)

Hala yüksek sanat ve alçak sanat olduğuna inanan bazı insanlar var.

İşte ben de bunu çok ilginç buluyorum;

Video oyunlarına MoMA koleksiyonunda yer vermemizle birlikte gelen

tepkilerden bahsediyorum.

Biz -- Hayır, hayır, öncelikle, New York Dergisi durumu her zaman anlıyor.

Onlara bayılıyorum. Biz sağdaki çeyrekteyiz.

Entelektüel kesimdeyiz -- bu cüretkar bir hareket ve cesur

ve Parlak Zekalı kesimindeyiz, ki bu harika.

Ürkekçe, diğer durumlarda köşegenin daha üstlerindeyiz

ama bu sorun değil. Bu iyi bir şey, iyi, iyi. (Gülüşmeler)

Ama burada sanat eleştirmenleri devreye giriyor. Of, gerçekten harikaydı.

İlk olarak, The Guardian gazetesinden Jonathan Jones:

"Kusura bakma MoMA, video oyunları sanat değildir."

Sanat olduklarını hiç söyledim mi ki? Ben etkileşim tasarımlarından bahsediyordum. Müsaadenizle.

"Pac-Man ve Tetris'i, Picasso ve Van Gogh'un yanında sergilemek --

Birbirlerinden iki kat uzaktalar. (Gülüşmeler) --

sanatın herhangi bir anlayışı için oyun bitti demek olur."

Dünyanın sonunu getiriyorum. Anlarsınız ya?

İsa'nın ikinci gelişinden bahsediyorduk dimi? İşte geliyor.

Ve bunu Jonathan Jones gerçekleştiriyor.

Aynı Guardian gazetesi kendini çürütüyor,

"Video oyunları sanat mıdır: hiç yapılmaması gereken bir tartışma.

Geçen hafta, Guardian gazetesi eleştirmeni 'bilmem kim' dedi ki;

oyunlar sanat olarak değerlendirilemez. Ama acaba haklı mı ki?

Ya da bir önemi var mı?" Teşekkürler. Bir önemi var mı?

İşte yine aynı probleme geri dönüyoruz.

Tasarımın sanatmışcasına yanlış anlaşılması

ya da tasarımcıların, sanatçı olmayı arzulamaları,

kendilerine sanatçı denmesini istedikleri yönündeki o yaygın iddia.

Hayır, tasarımcılar harika birer tasarımcı olmayı arzularlar.

Teşekkür ederim, bu kadarı bile yeterli.

Ve parlak zırhlı şövalyem, John Maeda,

herhangi bir teşvik olmadığı halde, video oyunlarının

neden MoMA'ya ait olduğu yönünde bu büyük iddiayla çıkageldi.

Ve bu şahaneydi. Dedim ki 'işte bu kadar'.

Ama hemen müthiş kasıntı başka bir makale daha,

The New Republic gazetesinde ortaya çıktı, o kadar kasıntı ki:

Liel Leibovizt imzalıdır, "MoMA video oyunlarını sanat zannetmiş". Bir kez daha.

"Müze Pac-Man'i Picasso'nun yanına koyuyor.". Bir kez daha.

"Noktayı kaçırmışlar."

Kusura bakma. Asıl sen noktayı kaçırıyorsun.

İşte burada, bakın, yukarıya açık açık yazılmış:

"Video oyunları sanat mıdır? Hayır. Video oyunları sanat değildir

çünkü tümüyle başka şeylerdir: kodlardır."

Ha, bu demek oluyor ki Picasso da sanat değil çünkü yağlı boya, öyle mi?

Onların tüylerinin kabarmasını görmek

o kadar şahane bir şey ki

ve ayrıca bu tepkiler de çok ateşliydi.

Hatta bir şey diyeyim mi?

Uluslararası Kedi Videoları Festivali bile

bu kadar büyük bir tepki almamıştı. (Gülüşmeler)

Bence bu hakikaten şahane.

Biz danseden midillilerden bahsediyorduk ama ben Walker Sanat Merkezi'nin

bu festivali düzenlemiş olmasını çok kıskanmıştım,

çünkü bu gerçekten ama gerçekten şahane.

Ve bir de Flaubert'in çok sevdiğim şöyle bir sözü var:

"Her zaman en tepelerde yer almak istemişimdir

ama bokla dolu bir akıntı kendi kuyusunu kazıyor

beni aşağı çekmekle tehdit ediyor."

Ben kendimi bokla dolu akıntı olarak görüyorum.

(Gülüşmeler) (Alkış)

Bunun bir üzerinden geçmemiz gerek.

1930'larda bile, soyut sanat gösterileri düzenlemeye çalışan

melsektaşlarımın, bu gümrük memurları tarafından

yaptıklarının sanat olmadığı söylenerek

işlerini yapmaları engellendi.

Yani daha önce de oldu, ve gelecekte de olacak

ama şu an için söyleyebilirim ki,

Pac-Man'in MoMA koleksiyonunun bir parçası olmasından dolayı çok gururluyum.

Mesela aynısı, örneğin Tetris, asıl olan, Sovyetlerin yaptığı.

Bilirsiniz, yapılan iş --

evet, Alexey Pajitnov Sovyet hükümeti için çalışıyordu

Tetris'i de bu şekilde geliştirdi,

Alexey'in ta kendisi tüm oyunu inşa etti

ve hatta bize katod ışın tüpünün de bir simülasyonunu verdi

böylelikle biraz bombalanmış gibi gözüküyordu.

Ve bu harika bir şey.

Yani bünyemize kattığımız bu projelerin arkasında muazzam bir iş gücü var

çünkü biz hala Modern Sanat Müzesi'yiz (MoMA)

ve popüler kültürle uğraşırken bile,

onu etkileşim tasarımı biçiminde ele alıyoruz

ve MoMA'nın koleksiyonuna girecek olan her iş

bundan dolayı araştırılmalıdır.

Eric Chahl'ın işini seçerken mesela,

şahane Another World (Başka Bir Dünya), diğerlerine nazaran,

bir grup uzmanı bir araya getirdik

ve bu kazanım için çalıştık,

çoğunlukla ben ve Kate Carmody ve Paul Galloway.

Bir buçuk sene kadar çalıştık.

Bir çok insan da bize yardımcı oldu -- oyun tasarımcıları,

Jamin Warren'ı biliyor olabilirsiniz

ve onun Kill Screen dergisinde

çalışan iş ortakları

ve Kevin Slavin. Daha kimi saymak isterseniz.

Herkesi rahatsız ettik çünkü bu konuda bilgisiz olduğumuzu biliyorduk.

Biz yeteri kadar oyuncu değildik

bu yüzden onlarla gerçekten konuşmamız gerekiyordu.

Ve sonra, tabii ki Sim City 2000'i de almaya karar verdik,

öbür Sim City'i değil, özellikle bunu,

yani bu süreçte geliştirdiğimiz kriterler

çok güçlüydü ve sadece seçim kriterlerinden ibaret değildi.

Ayrıca sergileme ve koruma kriterlerini de içeriyordu.

İşte bu yüzden bu edinimler yalnızca bir oyundan

veya bir şakadan ibaret değildi. Bu hem nasıl korunacağının

hem de ileride hayatımızın daha büyük bir parçası olacak olan

insan yapımı eserlerin nasıl gösterileceğini düşünmenin bir yoluydu.

Bugün, sizin de iyi bildiğiniz gibi, yalnızca dijital değil,

yalnızca fiziksel değil, aklımızın ikisini biraraya getirdiği

sebze çorbası gibi bir zamanda yaşıyoruz.

Ve işte etkileşim tam da bu noktada yatıyor,

etkileşimi önemli kılan şey bu.

Etkileşimin ne olduğunu izah edebilmek için,

insanları toplayıp, onlara etkileşimin nasıl hayatımızın bir parçası olduğunu

göstermemiz lazım.

Yani etkileşimden bahsederken, hiç bir işlevle ve sonlulukla karıştırılmamış,

bir bakıma da etkileşimin en saf biçimi olan

video oyunlarından bahsetmiyorum yalnızca.

Aynı zamanda, etkileşimin başyapıtı olduklarını düşündüğüm

MetroCard otomat makinalarından da bahsediyorum.

Demek istediğim, o arayüz çok güzel.

O arayüz, iri cüsseli bir MTA adamının tünelden çıkışı gibi gözüküyor.

Bilirsiniz, eldiveninizle MetroCard'ı makinaya doğru,

pençelercesine sokabilirsiniz, yani demek istediğim,

ATM makinaları genelde ne kadar kötüdür.

Yani insanların anlamasını istediğim şey, bir etkileşimin,

ne zaman iyi ne zaman kötü olduklarını bilmeleri

ve buna göre yargılamaları.

Mesela The Sims'i gösterdiğimde,

insanlara, The Sims'le iletişime geçmenin,

yalnızca eğlenceli olduğu için değil,

aynı zamanda Tamagotchi'nin sayesinde gelen sorumluluk hissini de

hissettirmeye çalışıyorum.

Bilirsiniz, video oyunları çok derin olabilirler,

çok düşüncesiz olduklarında bile.

Katamari Damacy'i hepinizin bildiğinden eminim.

Bir topu yuvarlayıp, olabildiğince fazla nesneyi toplamaktan ibaret olan

kısıtlı bir sürede geçen

ve umutla başka bir gezegene ulaşmaya çalıştığınız bir oyun.

Hiç o gezegene gidemedim ama olay bu işte.

Ya da mesela Vib Ribbon'ı bilirsiniz, burada Amerika'da hiç dağıtımı yapılmadı gerçi.

Çoğunlukla Japonya'da oynanan bir PlayStation oyunuydu.

Kendi müziğinizi seçebildiğiniz

ilk video oyunlarından biriydi.

Önce oyunu PlayStation'a takardınız

sonra kendi CD'nizi takardınız

ve oyun müziğinizle birlikte değişirdi.

Bu gerçekten şahane.

Eve Online'dan bahsetmeye bile gerek yok.

Eve Online insan yapımı bir evren

fakat Benghazi'de öldürülen diplomatlardan biri,

Elçi Stevens değil de onun iş arkadaşlarından biri,

Eve Online'da büyük olay oldu,

yani gerçek hayattaki diplomatlardan biri

zamanını Eve Online'da geçiriyor

ve belki de, bir çeşit deneme olarak, diplomasi ve

evren-yaratma üzerine fikirlerini, hatta

bombalamalarının ilk haberini bile

Eve Online'da veriyor

ve ölümünden sonra, o evrendeki bir çok bölgeye

onun ismi konuluyor.

Ben de kısa bir süre önce Eve Online hayranları festivalindeydim

ve Reykjavik'te düzenlenen bu festival çok harikaydı.

Demek istediğim, öyle bir deneyimden bahsediyoruz ki,

tabii ki bir çok kişiye garip gelebilir

ama gayet eğitici bir deneyim bu.

Tabii ki, çok daha eğitici oyunlar da var.

Dwarf Fortress, bu tarz büyük çoklu-oyuncu çevrimiçi oyunların

kutsal kasesi gibi

ve hatta, iki Adams kardeşler de Reykjavik'teydi ve

Eve Online hayranları tarafından

ayakta alkışlanarak karşılandılar.

Görülesi bir andı. Ve bu oyun gerçekten güzel.

Yani bu noktada görülüyor ki,

örneğin MoMA'nın ki gibi bir müzenin koleksiyonu için

çok önemli olan estetikler,

bu tarz oyunların seçilmesiyle de canlı kalabiliyor.

Valve'ı bilirsiniz -- Portal'ı yani --

bu oyun belirli bir şiddet türünü içeren

video oyun örneklerinden biri,

bu da beni, video oyunlarını koleksiyonumuza katarken

tartışmamız gereken en büyük sorunlardan birini

konuşmaya itiyor; şiddetle ilgili ne yapmalıyız?

Değil mi? Bir karar vermemiz gerekiyordu.

MoMA'da, ilginç bir şekilde, koleksiyonun sanat kısmında

gösterilen çok fazla şiddet var,

19 sene önce MoMA' ilk geldiğimde, bir İtalyan olarak,

"Bir şey diyeyim mi? Bir tane Beretta'ya ihtiyacımız var" dedim.

Ve bana dediler ki, "Hayır. Tasarım koleksiyonunda silah olamaz."

Ben de, "Niye ki?" dedim.

Gariptir ki, tasarım koleksiyonunda ve tasarım dünyasında olan şeylerin,

ne görürsen onu elde edersin,

şeklinde değerlendirildiğini öğrendim.

Yani tasarım koleksiyonunda bir silah görürseniz, o öldürmek için bir araçtır.

Eğer sanat koleksiyonundaysa,

öldürmeye dair bir eleştiri aracı olabilir.

Yani bu çok ilginç.

Ama tasarımda da biz bu eleştirel boyutumuzu koruyoruz,

yani belki bir gün silahları da bünyemize katacağız.

Ama burada, özellikle bu konuda karar verdik ki,

bilirsiniz, Kate ve Paul'la beraber,

keyfi bir şiddete yer vermemeliyiz.

Dolayısıyla Portal'ı da aldık çünkü bu oyunda,

yeni alanlar açmak için duvarları vuruyorsunuz.

Street Fighter II'yi de aldık çünkü dövüş sanatları iyidir.

(Gülüşmeler)

Ama GTA'yı almadık mesela çünkü,

belki de bu benim düşüncem ama,

o oyunda arabaları çarpmak ve pezevenk ve fahişeleri

vurmaktan başka bir şey yapamadım.

Anlayacağınız çok da yapıcı değildi. (Gülüşmeler)

Şimdi alay ediyorum tabi ama, bunun üzerine

günlerce tartıştık. Tahmin bile edemezsiniz.

Ve bugün bile, kararsızım

ama mesela Flow gibi bir oyun söz konusu olduğunda, tartışmaya gerek yok.

Flow çok huzur verici ve görkemli.

Deniz yaratığı olmanın nasıl bir şey olduğu hakkında bir oyun.

Sonra bir kaç tane de yana-kaymalı oyunumuz var -- klasik olanlardan.

Yani gayet geniş bir koleksiyon.

Ve şu anda, önce ilk 14 tane ile başladık,

sırada bir kaç tane daha var

ve henüz onları da edinmemiş olmamızın sebebi

bunu yaparken sadece oyunu edinmiyorsunuz.

Şirketle olan ilişkiyi de ediniyorsunuz.

İstediğimiz, arzu ettiğimiz şey, koda sahip olmak.

Ama tabii ki, kodu almak çok zor.

Fakat video oyunlarını çok uzun süre

koruyabilmemiz için gereken şey bu

ve müzeler de böyle yapıyor zaten.

Gelecek nesiller için eserleri de koruyorlar.

Kod olmayınca, çünkü, bilirsiniz,

video oyun şirketleri bazı durumlarda çok cana yakın değiller,

kod olmayınca, şirketle olan ilişkiyi de ediniyoruz.

Sonsuza dek onlarla olacağız.

Bizden kurtulamayacaklar.

Ve bir gün, o kodu alacağız. (Gülüşmeler)

Ama size etkileşim tasarımı için seçtiğimiz,

kriterleri açıklamak istiyoruz. Estetik gerçekten çok önemli.

Size burada Core War'u gösteriyorum,

işlemcilerin sınırlarından estetik bir avantaj sağlayan

ilk oyunlardan biri.

Burada gördüğünüz, oyunun içinde çok güzel gözüken

engeller gibi müdahaleler,

aslında işlemcilerin sınırlarından kaynaklanıyor

ve bu harika. Yani estetik her zaman önemli.

Ve tabii mekan da öyle, oyunların mekansal açısı.

Bilirsiniz, bana kalırsa en iyi oyunlar

arkalarında çok bilgili mimarların oldukları oyunlardır

mimarlar olmasa bile,

mimarlık konusunda hakikaten eğitilmişler, bu tarz bir hisse sahipler.

Video oyunlarının mekansal evrimi inanılmaz önemli.

Zaman. Zamanı video oyunlarında, etkileşim tasarımının

farklı formlarında tecrübe edişimiz,

gerçekten inanılmaz.

Gerçek zamanlı da olabilir, ya da mesela Animal Crossing'de olduğu gibi

mevsimlerin birbirini kendi hızında takip ettiği,

oyunun kendine ait bir zamanı da olabilir.

Yani zaman, mekan ve estetik

ve sonra, en önemlisi, davranış.

Etkileşim tasarımının en derin kökünde davranış vardır.

Etkileşim tasarımı davranışıyla uğraşan tasarımcılar,

hayatlarımızın geri kalanını etkilerler.

Yalnızca ekranla olan etkileşimimizle sınırlı değillerdir.

Bu durumda, size Marble Madness'ı gösteriyorum,

çok güzel bir oyun,

bu oyunda kumanda, sizinle birlikte titreyen büyük bir küre,

yani oyunun içinde çevrede dolaşan bir küreniz var

ve bu küre, kumandanın kendisi, size oyun haricinde de bir hareket hissi veriyor.

Bir bakıma, oyunların nasıl da etkileşim tasarımının

en saf hali olduğunu görebilirsiniz

ve tasarımı açıklamak için ne kadar kullanışlı bir yol olduğunu da.

Biz video oyunlarını alet edevatlarıyla

birlikte göstermek istemiyoruz. Atari salonu nostaljisi yok.

İlla bir şey gösterilecekse, size kodları göstermek istiyoruz

ve burada Ben Fry'ın Pac-Man'i sütunlar halinde görselleştirdiği

Pac-Man kodu.

Yani oyunları edinişimiz çok ilginç

ve alışılmışın dışında. Onları burada,

mobilya ve diğer parçalar gibi, diğer tasarım örnekleriyle

yan yana görüyorsunuz

ve alet edevat yok, nostalji yok,

sadece ekran ve kumandaların olduğu küçük bir raf.

Kumandalar da, tabii ki, deneyimin bir parçası,

yani onlarsız yapamazsınız.

İlginçtir ki, bu tercih oyuncular tarafından,

çok da hararetli bir şekilde ayıplanmadı.

Bizi öldürürler diye korkuyordum

ama aksine bizi anladılar, özellikle de

onlara Phillip Johnson'ın 1934'te , tasarımın önemini insanlara anlatmak için,

pervaneli bıçaklar alıp,

bir kaç parça makina aksamıyla beraber,

MoMA galerisine gelip, onları beyaz bir duvara karşı,

beyaz bir kaideye koyup,

sanki Brancusi heykelleriymiş gibi sergilediği ,

stratejinin aynısını uygulamaya çalıştığımı söylediğimde.

İnsanların; tasarım işlerinin hem biçimsel olarak güzel,

hem de işlevsel olarak önemli olduğunu anlamasını sağlayan,

garip bir mesafe, bir şok etkisi yarattı.

Ben de video oyunlarıyla aynı etkiyi vermek istiyorum.

Yapışkan halılardan ve sigara izmaritlerinden

ve çocukluğumuzdan hatırladığımız her şeyden kurtularak

insanların, bu işlerin,

tasarımın önemli formları olduğunu anlamalarını istiyorum.

Ve bir bakıma, video oyunları, yazı karakterleri ve diğer tüm şeyleriyle beraber

bizi, insanların tasarımla ilgili daha geniş düşünebilmeleri için

çalışmaya doğru itiyor.

Hayalimdeki edinimlerden biri,

bir kaç senedir askıya alınmıştı ama

şimdilerde yeniden gündeme gelecek,

bir 747.

Onu koleksiyona katmak istiyorum, ama sahip olmadan.

MoMA'da olmasını ve MoMA tarafından alıkoyulmasını istemiyorum.

Uçmaya devam etmesini istiyorum.

Yani koleksiyonda olmasına rağmen, MoMA, havayoluyla bir anlaşma yapacak

ve Boeing 747 uçmaya devam edecek.

Bir kaç yıl önce edindiğimiz "@" işareti gibi mesela.

Bu edinim, kamuya ait olan bir şeyin koleksiyona girişinin

ilk örneğiydi

Ve insanlara söylediğim şey, sanki

bir kelebek uçmaktadır

ve biz onun duvardaki gölgesini yakalayıp

sadece gölgeyi sergiliyoruz.

Yani bir bakıma, gerçekten çok önemli olan

ve başka kimsenin sahip olamayacağı,

kimliğimizin parçası olan bir şeye dair bir duruş sergiliyoruz.

Edinimleri açıklaması çok uzun

ama isterseniz MoMA'nın bloguna gidip,

bu edinimlerin neden tasarımın harika örnekleri olduklarını açıkladığım

uzun gönderiyi okuyabilirsiniz.

Bu süreçte, bir kaç tane sandalye yakmak zorunda kaldım, anlarsınız ya?

Tasarım geçmişine dair bir kaç kavramı ortadan kaldırmam gerekti.

Ama görüyorum ki insanlar bana katılıyor,

izleyiciler, çelişkili bir biçimde,

tasarımın genişlemesine yönelik olarak, bazı meslektaşlarımın aksine,

daha duyarlı ve çok daha anlayışlı davranıyor.

Tasarım gerçekten her yerde

ve tasarım en az her şey kadar önemli

ve şu durumdan çok memnunum ki,

çeşitliği ve hayatımızdaki merkeziyetinden ötürü

bir çok insan, meslek olarak,

tutku olarak, ve basitçe,

kültürümüzün bir parçası olduğu için buna dahil oluyor.

Çok teşekkür ederim.

(Alkışlar)