Megan Kamerick: Vrouwen moeten vrouwen voorstellen in de media

Hoe vertel je vrouwenverhalen? Vraag vrouwen om ze te vertellen. Op TEDxABQ toont Megan Kamerick hoe nieuwsmedia vrouwen ondervertegenwoordigen als verslaggevers en nieuwsbronnen, en hoe ze daarom een onvolledig verhaal vertellen (Gefilmd op TEDxABQ.)

Zoals de meeste journalisten ben ik idealist.

Ik hou ervan een goed verhaal op te dissen,
een dat nog niet verteld is.

Maar ik had niet gedacht dat vrouwen daar

in 2011 nog onder zouden vallen.

Ik ben voorzitter van het
Journalism & Women Symposium,

JAWS (haaien).
Dat gaat naar de haaien. (Gelach)

Ik trad toe 10 jaar geleden,
op zoek naar vrouwelijke rolmodellen.

Ik was gefrustreerd
door de achterstelling van vrouwen

in ons beroep,
en de gevolgen daarvan voor ons imago

in de media.

We vertegenwoordigen de helft van de wereld,

maar slechts 24% van de nieuwsberichten

die worden aangehaald,

en slechts 20% van de geciteerde experts.

Met de technologie van vandaag

kan je vrouwen helemaal uit beeld houden.

Dit is een foto van president Barack Obama

en zijn adviseurs die de moord
op Osama bin Laden opvolgen.

Rechts zie je Hillary Clinton.

Even kijken naar de foto

in een orthodox-joodse krant uit Brooklyn.

Hillary is volledig verdwenen. (Gelach)

De krant verontschuldigde zich, maar zei

dat ze nooit foto's van vrouwen tonen.

Dat zou seksueel provocerend kunnen zijn. (Gelach)

Dit is een extreem geval,
maar het is een feit

dat vrouwen maar 19% zijn van de bronnen

in verhalen over politiek,

en 20% in verhalen over de economie.

Het nieuws blijft ons een beeld geven
waarin er meer

mannen zijn dan vrouwen
in bijna alle beroepsgroepen,

op twee na: studenten en huisvrouwen. (Gelach)

We krijgen dus allemaal een erg vertekend
beeld van de realiteit.

Het probleem is natuurlijk

dat er niet genoeg vrouwen
in de redactiekamers zijn.

Ze hebben maar 37 van de verslagen gemaakt

in druk, op tv en op de radio.

Zelfs in verhalen
over geweld tegen vrouwen

krijgen mannen het leeuwendeel
van de paginaruimte

en uitzendtijd.

Eén zo'n geval:

in maart was er in de NY Times een verhaal

door James McKinley
over de groepsverkrachting van een jong meisje,

ze was 11,
in een kleine stad in Texas.

McKinley schrijft dat de gemeenschap
zich afvroeg

"hoe haar jongens
hierin betrokken zijn geraakt.'"

'Betrokken raken', alsof ze

verleid werden tot het plegen
van een gewelddaad.

De eerste persoon die hij citeert, zegt:

"Deze jongens zullen er
de rest van hun leven mee moeten leven."

(Publiek reageert)

Je hoort niet veel over
het 11-jarige slachtoffer,

behalve dat ze kleren droeg
die wat oud voor haar waren,

en dat ze geschminkt was.

The Times werd overstelpt met kritiek.

Initieel verdedigde ze zichzelf:
"Dit is niet onze mening.

Dit is wat ons verslag opleverde."

Wel, hier komt een geheim
dat je wellicht al kent:

je verhalen zijn gemaakt.

Als verslaggevers doen we onderzoek,
we interviewen.

We proberen een goed beeld te geven
van de realiteit.

We hebben ook
onze onbewuste vooroordelen,

maar de Times doet het klinken alsof

iedereen dit verhaal
op dezelfde manier zou hebben gebracht.

Daar ben ik het niet mee eens.

Dus drie weken later
komt the Times op het verhaal terug.

Deze keer staat er een naamregel
bij die van McKinley:

Erica Goode.

Wat eruit komt, is een intriest,
vreselijk verhaal van een jong meisje

en haar familie,
in de armoedeval.

Ze was herhaaldelijk verkracht
door vele mannen.

Ze was een schrander,
meegaand meisje.

Ze werd snel groot, fysiek,

maar haar bed lag nog vol met knuffels.

Dat is een heel ander beeld.

Misschien is het de toevoeging van Ms. Goode

die dit verhaal meer af maakte.

Het Global Media Monitoring Project
heeft vastgesteld

dat verhalen door vrouwelijke reporters vaker

stereotiepen in vraag stellen
dan die van mannen.

Elaine Baumgartel van KUNM In Albuquerque

deed onderzoek naar de verslaggeving

over geweld tegen vrouwen.

Ze stelde vast dat vele verhalen

de slachtoffers de schuld geven
en hun leven laag inschatten.

Ze zijn uit op sensatie
en het ontbreekt ze aan context.

Als eindwerk
deed ze een reeks van 3 delen

over de moord op 11 vrouwen

wiens graf werd gevonden
in West Mesa, Albuquerque.

Ze stelde de patronen en stereotiepen
in vraag in haar werk.

Ze toonde de uitdagingen

waar journalisten voor staan,
vanuit externe bronnen,

hun eigen innerlijke vooroordelen
en culturele normen.

Ze werkte met een redacteur
bij de National Public Radio

om haar verhaal nationaal te laten uitzenden.

Dat zou misschien niet gebeurd zijn

als de redacteur geen vrouw was geweest.

Nieuwsverhalen stellen meer dan twee keer zo vaak

vrouwen voor als slachtoffers dan mannen

en vrouwen worden vaker bepaald

door hun lichaamsdelen.

Wired magazine, november 2010.

Het was inderdaad een aflevering
over borstweefselingenieurskunst.

Ik zie dat jullie afgeleid zijn,
dus dat neem ik weg. (Gelach)

Hier kijken. (Gelach)

Dus -- (Applaus)

Het punt is:

Wired zet bijna nooit vrouwen op de voorpagina.

Oké, er zijn er een paar geweest,
gimmicks, eerder.

Pam uit The Office.

Mangameisjes.

Een voluptueus model
in synthetische diamanten gehuld.

Cindy Royal, professor aan
Texas State University schreef in haar blog:

"Hoe moeten jonge vrouwen
zoals mijn studenten

zich voelen over hun rol in de technologie
als ze Wired lezen?"

Chris Anderson, uitgever van Wired,
verdedigde zijn keuze:

"Er zijn niet genoeg prominente vrouwen

in de technologie om een cover te verkopen,
een nummer.

Dat is deels waar.
Er zijn niet zoveel

prominente vrouwen in de technologie.

Maar ik heb een probleem met dat argument.

De media zeggen ons elke dag wat belangrijk is,

door hun keuze van verhalen
en van de plek waar die staan.

Dat heet 'de agenda bepalen'.

Hoeveel mensen kenden de stichters van Facebook

en Google voor hun gezichten
op de voorpagina van een tijdschrift stonden?

Ze daar zetten,
maakte ze meer herkenbaar.

Fast Company Magazine
is gewonnen voor dat idee.

Dit is de voorpagina van 15 november 2010.

Dit nummer gaat over de meest prominente
en invloedrijke vrouwen

in de technologie.

Uitgever Robert Safian zei aan het Poynter-instituut:

"Silicon Valley is heel blank en heel mannelijk,

maar volgens Fast Company zal de bedrijfswereld

er niet zo uitzien in de toekomst,
dus probeert het een beeld te geven

van waar de geglobaliseerde wereld heengaat.

Blijkbaar heeft Wired dit ter harte genomen.

Dit is het nummer van april. (Gelach)

Dat is Limor Fried,
stichter van Adafruit Industries,

als Rosie de Arbeidster.

Het zou helpen
als er meer vrouwen de leiding hadden

in de media.
Een recente wereldwijde enquête stelde vast

dat 17% van de topjobs in de media

nog steeds in handen van mannen zijn.

Maar dit gaat ook over iets nog complexer:

onze eigen onbewuste vooroordelen
en blinde vlekken.

Shankar Vedantam schreef 'Het verborgen brein:

hoe onze onbewuste geesten presidenten verkiezen,

markten controleren, ten oorlog trekken
en ons leven redden.'

Hij vertelde de voormalige ombudsman

bij National Public Radio, die

een rapport maakte over het lot van vrouwen
in de NPR-berichtgeving,

dat onbewuste vooroordelen
door de meeste van onze levens stromen.

Het is heel moeilijk
om die eindjes uit elkaar te houden.

Maar hij had een voorstel.

Hij werkte vroeger voor twee redacteurs die zeiden

dat elk verhaal minstens één
vrouwelijke bron moest hebben.

Hij baalde eerst, maar uiteindelijk

volgde hij de richtlijn graag
omdat zijn verhalen beter werden

en zijn job gemakkelijker.

Ik weet niet of één van de redacteurs vrouw was,

maar dat kan een enorm verschil maken.

De Dallas Morning News won in 1994 een Pulitzer

voor een reeks over vrouwen over de hele wereld.

Eén van de verslaggevers zegde me
dat ze overtuigd was

dat dit niet zou zijn gebeurd zonder

de vrouwelijke assistent-redacteur buitenland,

en dat ze bepaalde verhalen
niet zouden hebben gekregen

zonder vrouwelijke reporters
en redacteurs ter plekke,

vooral dat over vrouwenbesnijdenis.

Mannen zouden niet toegelaten zijn
in die situaties.

Dit is een belangrijk punt ter overweging,

want veel van ons buitenlandbeleid
draait nu

om landen waar de behandeling van vrouwen
een probleem is,

bijvoorbeeld Afghanistan.

Bij de argumenten tegen het weggaan uit dit land,
zegt men ons

dat het lot van vrouwen primair is.

Een mannelijke reporter in Kaboel
kan zeker vrouwen vinden

om te interviewen.
Maar niet in landelijke, traditionele gebieden,

waar vrouwen volgens mij
niet met vreemde mannen mogen praten.

Het is belangrijk om hierover te blijven praten

in het licht van Lara Logan.

Zij was de correspondent van CBS News

die brutaal werd verkracht
op het Tahrirplein in Egypte,

vlak nadat deze foto was genomen.

Bijna onmiddellijk namen de goeroes het woord,

gaven haar de schuld en zeiden:

"Misschien moeten vrouwen niet worden uitgestuurd
voor dit soort verhalen."

Ik hoor dat nooit zeggen over Anderson Cooper

en zijn ploeg, die werden aangevallen
bij het verslaan van hetzelfde verhaal.

Eén manier om meer vrouwen
aan de leiding te krijgen,

is andere vrouwen ze te laten mentoren.

Eén van de leden van mijn bestuur
is redacteur bij een groot

wereldwijd mediabedrijf,
maar ze overwoog dit nooit

als carrièrepad, tot ze vrouwelijke rolmodellen
ontmoette bij JAWS.

Maar dit is niet gewoon een job
voor superjournalisten,

of mijn organisatie.
Jullie hebben allemaal belang bij sterke,

levendige media.

Analyseer je nieuws,
neem het woord als er gaten zijn,

gebreken in de verslaggeving,
zoals bij de New York Times.

Suggereer vrouwelijke bronnen
aan reporters en redacteurs.

Bedenk dat een volledig beeld van de werkelijkheid

ervan kan afhangen.

Ik besluit met een videoclip
die ik in 2007 voor het eerst zag

toen ik in Londen studeerde.

Het is voor de krant 'The Guardian'.

Het was lang voor ik eraan dacht

om journalist te worden,
maar ik had veel interesse

voor hoe we onze wereld leren ervaren.

Verteller: Als je een evenement bekijkt
vanuit één standpunt,

krijg je één indruk.

Bekijk het vanuit een ander standpunt,

en je krijgt een heel andere indruk.

Maar pas als je het hele plaatje bekijkt,

begrijp je helemaal wat er gebeurt.

'The Guardian'

Megan Kamerick: Jullie zullen het allemaal eens zijn

dat we beter af zijn met het hele verhaal.