Return to Video

Wat zes jaar gevangenschap me leerde over de angst en het geloof

  • 0:02 - 0:03
    De eerste keer
  • 0:04 - 0:05
    dat ik bang was,
  • 0:06 - 0:07
    was ik 41 jaar.
  • 0:09 - 0:11
    Ze hebben me altijd gezegd
    dat ik moedig was.
  • 0:12 - 0:14
    Van jongs af aan
    klom ik in de hoogste boom
  • 0:14 - 0:17
    en liep ik zonder vrees naar elk dier toe.
  • 0:18 - 0:20
    Ik hield van uitdagingen.
  • 0:20 - 0:22
    Mijn vader zei altijd:
  • 0:23 - 0:27
    "Sterk staal verdraagt alle temperaturen."
  • 0:28 - 0:31
    En toen ik in de politiek ging in Colombia
  • 0:32 - 0:35
    dacht ik dat ik alle
    temperaturen kon verdragen.
  • 0:35 - 0:37
    Ik wilde de corruptie
    in het land beëindigen.
  • 0:37 - 0:39
    Ik wilde de banden doorsnijden
  • 0:39 - 0:41
    tussen politici en de drugshandel.
  • 0:41 - 0:44
    En de eerste keer dat ik gekozen werd,
  • 0:44 - 0:47
    gebeurde dat omdat ik
    corrupte, onaantastbare politici
  • 0:47 - 0:50
    met naam en toenaam aanklaagde.
  • 0:50 - 0:53
    Ook klaagde ik de president
    van de republiek aan,
  • 0:54 - 0:56
    vanwege zijn banden met de drugskartels.
  • 0:58 - 1:00
    Toen begonnen de bedreigingen.
  • 1:01 - 1:03
    Ik moest mijn heel jonge kinderen
  • 1:04 - 1:06
    op een ochtend uit het land weghalen.
  • 1:06 - 1:09
    Verstopt in de geblindeerde auto
    van de Franse ambassadeur
  • 1:09 - 1:10
    reden ze naar het vliegtuig.
  • 1:11 - 1:12
    En enkele dagen later
  • 1:13 - 1:16
    werd ik het slachtoffer van een aanslag
    maar bleef ongedeerd.
  • 1:17 - 1:18
    Het jaar daarop
  • 1:19 - 1:23
    kozen de Colombianen me
    met meerderheid van stemmen.

  • 1:24 - 1:27
    Ik voelde dat mijn strijdlust
    de mensen blij maakte.
  • 1:28 - 1:31
    Ik dacht ook dat ik moedig was.
  • 1:31 - 1:33
    Maar dat was niet zo.
  • 1:35 - 1:38
    Ik had eenvoudigweg nooit ervaren
  • 1:39 - 1:41
    wat echte angst was.
  • 1:43 - 1:44
    Dat veranderde
  • 1:45 - 1:48
    op 23 februari 2002.
  • 1:49 - 1:53
    Ik was toen in Colombia
    presidentskandidaat
  • 1:53 - 1:57
    en ik was mijn campagneagenda
    aan het bijstellen
  • 1:57 - 2:00
    toen ik werd aangehouden
    door een groep gewapende mannen
  • 2:00 - 2:02
    in uniform,
  • 2:02 - 2:03
    in militaire kledij.
  • 2:05 - 2:07
    Toen keek ik naar hun laarzen:
    ze waren van rubber.
  • 2:07 - 2:09
    En ik wist
  • 2:09 - 2:11
    dat het Colombiaanse leger
    leren laarzen droeg.
  • 2:12 - 2:14
    Dus wist ik dat zij guerrillas waren
  • 2:14 - 2:16
    van de FARC.
  • 2:16 - 2:19
    Vanaf toen verliep alles heel snel.
  • 2:22 - 2:25
    De commandant gaf ons het bevel
    de motor uit te zetten,
  • 2:26 - 2:30
    maar op dat moment trapte
    een van zijn mannen op een landmijn
  • 2:31 - 2:33
    en vloog de lucht in.
  • 2:34 - 2:36
    En hij kwam zittend terug op de grond,
  • 2:36 - 2:38
    recht tegenover mij.
  • 2:38 - 2:40
    Onze blikken kruisten elkaar
  • 2:41 - 2:43
    en toen besefte de jongen het:
  • 2:44 - 2:47
    zijn rubberen laars met zijn been erin
  • 2:47 - 2:48
    was verderop neergekomen.
  • 2:50 - 2:51
    (Zucht)
  • 2:53 - 2:54
    Hij begon
  • 2:57 - 2:59
    als een gek te schreeuwen.
  • 3:01 - 3:02
    Ik moet je zeggen,
  • 3:03 - 3:04
    ik voelde -
  • 3:04 - 3:09
    en voel het nu weer,
    ik beleef de emoties opnieuw -
  • 3:09 - 3:13
    ik voelde op dat ogenblik
    iets in me breken
  • 3:14 - 3:17
    en ik voelde dat ik zijn angst overnam.
  • 3:17 - 3:20
    Mijn geest werd leeg
    en ik kon niet denken,
  • 3:20 - 3:21
    ik was als verlamd.
  • 3:21 - 3:23
    En toen ik uiteindelijk reageerde,
  • 3:25 - 3:26
    zei ik tegen mezelf:
  • 3:27 - 3:28
    ze gaan me vermoorden
  • 3:29 - 3:33
    en ik heb geen afscheid genomen
    van mijn kinderen.
  • 3:35 - 3:39
    Terwijl ze me meevoerden
    diep de jungle in,
  • 3:41 - 3:43
    kondigde de FARC aan
  • 3:43 - 3:45
    dat als de regering niet onderhandelde,
  • 3:47 - 3:48
    ze me zouden doden.
  • 3:49 - 3:51
    En ik wist
  • 3:51 - 3:55
    dat de regering niet ging onderhandelen.
  • 3:56 - 3:57
    Vanaf toen
  • 3:58 - 4:00
    ging ik elke avond naar bed
  • 4:00 - 4:01
    vol angst.
  • 4:01 - 4:03
    Koud zweet,
  • 4:03 - 4:05
    rillingen,
  • 4:05 - 4:07
    pijn in mijn maag,
  • 4:07 - 4:09
    slapeloosheid.
  • 4:10 - 4:12
    Maar mijn geest was er erger aan toe,
  • 4:12 - 4:14
    omdat uit mijn geheugen
  • 4:15 - 4:17
    alle telefoonnummers gewist waren,
  • 4:17 - 4:19
    de adressen,
  • 4:19 - 4:21
    namen van dierbaren,
  • 4:21 - 4:24
    zelfs belangrijke voorvallen
    uit mijn leven.
  • 4:27 - 4:28
    En toen
  • 4:29 - 4:32
    begon ik aan mezelf te twijfelen,
    aan mijn mentale gezondheid.
  • 4:33 - 4:35
    En met de twijfel
  • 4:35 - 4:36
    kwam de wanhoop,
  • 4:37 - 4:39
    en met de wanhoop kwam de depressie.
  • 4:40 - 4:43
    Ik merkte dat mijn gedrag
    zichtbaar veranderde
  • 4:43 - 4:46
    en dat was niet alleen de paranoia
    in ogenblikken van paniek,
  • 4:47 - 4:49
    het was
  • 4:49 - 4:50
    het wantrouwen,
  • 4:51 - 4:52
    het was de haat
  • 4:53 - 4:55
    en het was ook het verlangen om te doden.
  • 4:56 - 4:58
    En dat besefte ik
  • 4:58 - 5:01
    toen ze me hadden vastgeketend
  • 5:01 - 5:03
    met mijn hals aan een boom.
  • 5:04 - 5:07
    Die dag lieten ze me staan
    in weer en wind,
  • 5:08 - 5:10
    onder een tropische regenbui.
  • 5:11 - 5:13
    Ik herinner me dat ik aandrang kreeg
  • 5:14 - 5:17
    naar het toilet te gaan.
  • 5:21 - 5:23
    "Wat je moet doen,
  • 5:25 - 5:27
    dat doet je ik waar ik bij sta,
  • 5:32 - 5:33
    bitch",
  • 5:39 - 5:41
    schreeuwde de bewaker me toe.
  • 5:49 - 5:50
    En ik
  • 5:53 - 5:56
    nam op dat moment de beslissing
  • 6:05 - 6:06
    hem te vermoorden.
  • 6:10 - 6:13
    En dagen achtereen
  • 6:15 - 6:18
    maakte ik plannen over wanneer en hoe,
  • 6:19 - 6:20
    vervuld van haat,
  • 6:20 - 6:21
    vol angst.
  • 6:22 - 6:24
    Totdat ik ineens
  • 6:24 - 6:25
    stopte,
  • 6:25 - 6:27
    mezelf wakker schudde
  • 6:27 - 6:29
    en dacht:
  • 6:30 - 6:32
    ze gaan me niet veranderen in een van hen.
  • 6:32 - 6:34
    Ik ga niet een moordenares worden.
  • 6:35 - 6:39
    Ik heb nog voldoende vrijheid
  • 6:41 - 6:42
    om te beslissen
  • 6:44 - 6:45
    wie ik wil zijn.
  • 6:48 - 6:50
    Daar leerde ik dat de angst
  • 6:52 - 6:54
    me confronteerde met mezelf,
  • 6:55 - 6:56
    me dwong
  • 6:57 - 7:00
    om al mijn energie bijeen te rapen,
  • 7:00 - 7:02
    mijn meridianen af te stemmen.
  • 7:04 - 7:06
    Ik leerde dat het trotseren van angst
  • 7:08 - 7:11
    kon veranderen in een weg naar groei.
  • 7:14 - 7:16
    De emoties zijn velerlei
    wanneer ik over dit alles praat,
  • 7:17 - 7:19
    maar wanneer ik terugdenk,
  • 7:21 - 7:22
    kan ik identificeren
  • 7:23 - 7:26
    welke stappen ik daartoe nam.
  • 7:26 - 7:28
    En ik wil jullie deelgenoot maken
  • 7:29 - 7:30
    van drie ervan.
  • 7:30 - 7:33
    De eerste was
  • 7:34 - 7:36
    me te laten leiden door principes,
  • 7:37 - 7:38
    omdat ik besefte
  • 7:38 - 7:41
    dat als je midden in de paniek
    en de geestelijke blokkade
  • 7:41 - 7:45
    terugviel op je principes,
  • 7:45 - 7:46
    je adequaat handelde.
  • 7:48 - 7:52
    Ik herinner me de eerste nacht
  • 7:52 - 7:55
    in een concentratiekamp
    dat de guerrillas hadden aangelegd
  • 7:56 - 7:57
    midden in de jungle,
  • 7:58 - 8:01
    met hekken van vier meter hoog,
  • 8:01 - 8:03
    prikkeldraad,
  • 8:03 - 8:05
    wachthuisjes op de vier hoeken
  • 8:05 - 8:08
    en gewapende mannen die ons
    24 uur per dag onder schot hielden.
  • 8:09 - 8:12
    Die ochtend, de eerste ochtend,
  • 8:13 - 8:16
    kwamen er een paar mannen aan
    die schreeuwden:
  • 8:16 - 8:17
    "Zeg je nummer, zeg je nummer!"
  • 8:19 - 8:23
    Mijn lotgenoten schrokken wakker
  • 8:23 - 8:26
    en begonnen zich kenbaar te maken
    met achtereenvolgende nummers.
  • 8:27 - 8:28
    Maar toen ik aan de beurt was,
  • 8:30 - 8:31
    zei ik hen:
  • 8:32 - 8:33
    "Ingrid Betancourt.
  • 8:33 - 8:36
    Als je wilt weten of ik er ben,
    roep me dan bij mijn naam."
  • 8:38 - 8:40
    De woede van de bewakers
  • 8:41 - 8:43
    was niet zo fel als de woede
    van mijn lotgenoten,
  • 8:44 - 8:46
    omdat zij natuurlijk bang waren -
  • 8:47 - 8:49
    we waren allemaal bang -
  • 8:49 - 8:50
    en zij vreesden dat ze door mijn schuld
  • 8:50 - 8:52
    gestraft zouden worden.
  • 8:53 - 8:55
    Maar voor mij was
    belangrijker dan de angst
  • 8:56 - 9:01
    om mijn identiteit te verdedigen
  • 9:01 - 9:04
    en niet toe te laten dat ze me
    veranderden in een ding, in een nummer.
  • 9:04 - 9:06
    Dat was een principe,
  • 9:06 - 9:08
    dat was verdedigen
  • 9:10 - 9:12
    van wat ik beschouwde
    als menselijke waardigheid.
  • 9:13 - 9:15
    Maar luister nu goed:
  • 9:15 - 9:19
    dat hadden de guerrillas
    heel goed geanalyseerd;
  • 9:19 - 9:23
    al jaren lang ontvoerden ze mensen,
  • 9:23 - 9:26
    en zij hadden een techniek ontwikkeld
  • 9:26 - 9:29
    om ons te breken,
  • 9:29 - 9:30
    ons te doen buigen, ons te verdelen.
  • 9:31 - 9:32
    En derhalve
  • 9:33 - 9:35
    was de volgende stap
  • 9:36 - 9:39
    om te leren om vertrouwen
    in elkaar te hebben,
  • 9:39 - 9:42
    leren ons aaneen te sluiten.
  • 9:43 - 9:47
    De jungle is een andere planeet.
  • 9:48 - 9:49
    Het is ...
  • 9:49 - 9:51
    het is een wereld
  • 9:52 - 9:55
    van halfduister, vochtig,
  • 9:56 - 10:01
    met het gezoem van miljoenen beestjes,
  • 10:01 - 10:03
    majiñas, gefluit, congas.
  • 10:04 - 10:07
    Ik krabde me de godganse dag
    toen ik in de jungle was.
  • 10:09 - 10:13
    En daarbij de tarantulas, de schorpioenen,
  • 10:13 - 10:14
    de anacondas.
  • 10:14 - 10:17
    Eens stond ik recht tegenover
    een anaconda van 8 m lang
  • 10:18 - 10:20
    die me in één hap had kunnen opslokken.
  • 10:20 - 10:22
    De jaguars ...
  • 10:22 - 10:24
    Maar wat ik jullie wil zeggen
  • 10:24 - 10:27
    is dat geen van die beesten
  • 10:27 - 10:29
    ons zoveel schaadde
  • 10:29 - 10:30
    als de mens.
  • 10:35 - 10:37
    De guerrilla terroriseerde ons
  • 10:38 - 10:41
    en verspreidde roddels
  • 10:41 - 10:45
    en werkte eraan
    dat lotgenoten elkaar verklikten
  • 10:45 - 10:47
    en afgunstig waren,
  • 10:47 - 10:49
    rancuneus,
  • 10:49 - 10:51
    wantrouwend.
  • 10:52 - 10:54
    De eerste keer
  • 10:54 - 10:55
    dat ik ontsnapte
  • 10:56 - 10:57
    voor lange tijd
  • 10:57 - 10:58
    was met Lucho.
  • 10:58 - 11:01
    Lucho was twee jaar eerder
    ontvoerd dan ik.
  • 11:02 - 11:05
    En we namen het besluit
    ons vast te maken aan elkaar
  • 11:06 - 11:07
    met touwen,
  • 11:07 - 11:12
    om de kracht te hebben
    dat donkere water in te gaan,
  • 11:12 - 11:14
    vol pirañas
  • 11:14 - 11:15
    en krokodillen.
  • 11:16 - 11:21
    We verborgen ons overdag
    in de mangrovebossen
  • 11:22 - 11:24
    en 's nachts
  • 11:24 - 11:26
    kwamen we eruit, gingen het water in
  • 11:27 - 11:30
    en we zwommen en lieten ons
    met de stroom meevoeren.
  • 11:31 - 11:33
    Zo gingen een paar dagen voorbij.
  • 11:34 - 11:36
    Maar Lucho
  • 11:37 - 11:39
    werd ziek.
  • 11:39 - 11:40
    Hij had diabetes
  • 11:41 - 11:42
    en daardoor raakte hij in coma.
  • 11:43 - 11:48
    Toen pakte de guerrilla's ons.
  • 11:49 - 11:52
    Maar nadat ik dat beleefd had met Lucho,
  • 11:53 - 11:56
    dat we samen de angst hadden getrotseerd,
  • 11:57 - 12:00
    konden noch straffen, noch geweld
  • 12:01 - 12:04
    ons ooit nog scheiden.
  • 12:07 - 12:09
    Wat wel waar is,
  • 12:09 - 12:13
    is dat die manipulaties van de guerrilla
    ons zoveel schade toebrachten
  • 12:14 - 12:16
    dat er nu nog steeds
  • 12:17 - 12:19
    tussen sommigen van de ontvoerden
  • 12:21 - 12:22
    van toentertijd
  • 12:24 - 12:25
    spanningen blijven bestaan,
  • 12:26 - 12:28
    een erfenis
  • 12:28 - 12:30
    van al dat gif
  • 12:32 - 12:34
    dat de guerrilla teweegbracht.
  • 12:36 - 12:37
    De derde stap
  • 12:39 - 12:41
    is voor mij heel belangrijk.
  • 12:41 - 12:43
    Het is een geschenk dat ik je wil geven.
  • 12:44 - 12:46
    De derde stap is:
  • 12:46 - 12:49
    leren om je geloof tot wasdom te brengen.
  • 12:51 - 12:55
    Ik wil dat op deze manier uitleggen:
  • 12:56 - 12:57
    Jhon Frank Pinchao
  • 12:58 - 13:00
    was onderofficier bij de politie
  • 13:00 - 13:03
    en zat al meer dan acht jaar gevangen.
  • 13:04 - 13:07
    Hij stond erom bekend dat hij
    het bangste van ons allemaal was.
  • 13:10 - 13:12
    Maar Pincho,
  • 13:12 - 13:13
    ik noemde hem 'Pincho',
  • 13:13 - 13:16
    Pincho had het besluit genomen
  • 13:16 - 13:18
    dat hij wilde ontsnappen.
  • 13:18 - 13:20
    Hij vroeg me hem te helpen.
  • 13:20 - 13:23
    Ik had op dat moment, om zo te zeggen,
    een master in vluchtpogingen.
  • 13:23 - 13:25
    (Gelach)
  • 13:25 - 13:26
    En toen,
  • 13:28 - 13:30
    toen begonnen we,
  • 13:30 - 13:33
    maar niet voordat Pincho
    eerst had leren zwemmen.
  • 13:33 - 13:36
    En alle voorbereidingen
  • 13:36 - 13:38
    moesten we in het
    volste geheim uitvoeren.
  • 13:39 - 13:40
    Maar goed,
  • 13:40 - 13:42
    toen we alles tenslotte klaar hadden,
  • 13:42 - 13:44
    kwam Pincho naar me toe
  • 13:45 - 13:47
    op een middag en hij zei me:
  • 13:47 - 13:50
    "Ingrid, stel dat ik in de jungle ben
  • 13:50 - 13:53
    en ik blijf maar rondjes lopen
    en het lukt me niet om weg te komen.
  • 13:53 - 13:55
    Wat doe ik dan?"
  • 13:56 - 13:57
    "Pincho,
  • 13:59 - 14:00
    je pakt een telefoon
  • 14:01 - 14:03
    en je belt hem, daarboven."
  • 14:04 - 14:05
    "Ingrid,
  • 14:05 - 14:07
    je weet dat ik niet in God geloof."
  • 14:12 - 14:13
    "Dat maakt God niets uit,
  • 14:13 - 14:14
    hij helpt je toch wel."
  • 14:17 - 14:20
    (Applaus)
  • 14:24 - 14:26
    Nu was het zo dat het
    die hele nacht regende.
  • 14:27 - 14:29
    En de volgende ochtend
  • 14:30 - 14:32
    werd het kamp geschokt wakker
  • 14:32 - 14:35
    omdat Pincho was gevlucht.
  • 14:35 - 14:37
    We moesten het kamp afbreken,
    we begonnen te lopen
  • 14:38 - 14:39
    en tijdens die tocht
  • 14:40 - 14:45
    zeiden de leiders van de guerrilla ons
    dat Pincho dood was
  • 14:45 - 14:47
    en dat ze zijn resten hadden gevonden:
  • 14:47 - 14:50
    hij was opgegeten door een güio,
    een anaconda.
  • 14:53 - 14:54
    17 dagen gingen voorbij
  • 14:54 - 14:56
    en ik heb ze geteld, echt waar,
  • 14:56 - 15:00
    want ze waren een marteling voor me.
  • 15:02 - 15:04
    Maar na 17 dagen
  • 15:06 - 15:08
    kwam plotseling het bericht op de radio:
  • 15:08 - 15:10
    Pincho was vrij
  • 15:10 - 15:11
    en hij was duidelijk in leven.
  • 15:12 - 15:14
    En dit was
  • 15:14 - 15:16
    de eerste verklaring
    die hij op de radio gaf:
  • 15:17 - 15:19
    "Ik weet dat mijn kameraden me horen.
  • 15:20 - 15:21
    Ingrid,
  • 15:21 - 15:23
    ik heb gedaan wat je me zei.
  • 15:23 - 15:25
    Ik belde naar hem daarboven
  • 15:25 - 15:28
    en hij stuurde me de patrouille
    die me uit de jungle haalde."
  • 15:31 - 15:34
    Dat was een bijzonder moment
  • 15:35 - 15:36
    omdat ...
  • 15:36 - 15:38
    angst zeker besmettelijk is,
  • 15:39 - 15:40
    maar geloof is dat ook.
  • 15:40 - 15:43
    En geloof is niet een kwestie
    van verstand of emotie.
  • 15:44 - 15:45
    Geloof
  • 15:46 - 15:49
    is een wilsoefening.
  • 15:49 - 15:52
    Het is een onderdeel van de wil.
  • 15:52 - 15:55
    Het stelt ons in staat om te veranderen.
  • 15:55 - 15:56
    Alles wat we zijn,
  • 15:56 - 15:58
    onze zwakheden, onze gebreken,
  • 15:58 - 16:00
    in kracht, in macht.
  • 16:00 - 16:02
    Het is echt een transformatie.
  • 16:03 - 16:06
    Het geeft ons de kracht
  • 16:06 - 16:07
    om op te staan
  • 16:08 - 16:10
    en de angst te trotseren,
  • 16:11 - 16:12
    verder te kijken,
  • 16:12 - 16:14
    er overheen te kijken.
  • 16:16 - 16:18
    Ik hoop dat jullie dat niet vergeten,
  • 16:20 - 16:22
    omdat ik weet dat wij allemaal
  • 16:23 - 16:26
    moeten terugvallen
    op de kracht die in ons is,
  • 16:26 - 16:28
    op de ogenblikken
  • 16:28 - 16:31
    dat ons bootje in een storm geraakt.
  • 16:31 - 16:36
    Er zijn veel jaren voorbijgegaan,
    heel veel, heel veel,
  • 16:38 - 16:42
    voordat ik naar huis kon teruggaan.
  • 16:44 - 16:48
    Maar toen ze ons ophesen, geboeid,
  • 16:48 - 16:51
    naar de helicopter die ons
    eindelijk uit de jungle haalde,
  • 16:51 - 16:54
    gebeurde alles net zo snel
    als toen ze me ontvoerden.
  • 16:56 - 16:58
    Op een bepaald moment
  • 16:58 - 16:59
    zag ik aan mijn voeten
  • 16:59 - 17:02
    de commandant van de guerrilla's
  • 17:02 - 17:03
    met een prop in zijn mond,
  • 17:04 - 17:06
    en de leider van de reddingsploeg
  • 17:07 - 17:08
    die schreeuwde:
  • 17:09 - 17:13
    "Wij zijn het leger van Colombia!
  • 17:13 - 17:15
    Jullie zijn vrij!"
  • 17:16 - 17:18
    Het geschreeuw
  • 17:19 - 17:21
    dat uit alle monden klonk
  • 17:21 - 17:23
    toen we onze vrijheid herkregen,
  • 17:23 - 17:28
    trilt tot nu toe nog steeds in me.
  • 17:30 - 17:31
    Nu
  • 17:33 - 17:36
    weet ik dat ze ons allen kunnen verdelen,
  • 17:36 - 17:38
    ons allen met angst kunnen manipuleren.
  • 17:41 - 17:45
    Het "Nee" in het referendum
    voor de vrede in Colombia,
  • 17:45 - 17:47
    of de Brexit,
  • 17:47 - 17:51
    of het idee van een muur
    tussen Mexico en de Verenigde Staten,
  • 17:51 - 17:53
    of het islamitisch terrorisme,
  • 17:53 - 17:55
    het zijn allemaal gevallen
  • 17:55 - 17:57
    van politiek gebruik van angst
  • 17:58 - 18:01
    om ons te verdelen en ons te ronselen.
  • 18:02 - 18:04
    We zijn allemaal bang, dat is zo,
  • 18:05 - 18:08
    maar we kunnen allemaal vermijden
    om geronseld te worden
  • 18:09 - 18:15
    door onszelf vast te houden
    aan onze principes, eenheid en geloof.
  • 18:16 - 18:19
    Natuurlijk, angst is een menselijk iets
  • 18:19 - 18:23
    en soms nodig om te overleven.
  • 18:23 - 18:25
    Maar boven alles
  • 18:25 - 18:30
    is het de referentie voor het opbouwen
  • 18:31 - 18:34
    van onze identiteit, onze persoonlijkheid.
  • 18:37 - 18:38
    Het is waar,
  • 18:38 - 18:44
    ik was 41 jaar oud toen ik
    voor de eerste keer bang was
  • 18:44 - 18:47
    en dat was niet mijn keuze,
  • 18:48 - 18:53
    maar ik kon wel kiezen
    hoe die angst te hanteren.
  • 18:55 - 18:59
    Je kunt overleven
  • 19:00 - 19:01
    terwijl je je voortsleept
  • 19:01 - 19:02
    met die angst.
  • 19:03 - 19:05
    Maar je kunt ook
  • 19:06 - 19:09
    de angst overwinnen,
  • 19:09 - 19:11
    je verheffen, je vleugels uitslaan
  • 19:11 - 19:15
    en omhoog vliegen, hoger en hoger,
  • 19:15 - 19:16
    tot aan de sterren,
  • 19:16 - 19:19
    daar waar ieder van ons naartoe wil.
  • 19:22 - 19:23
    Dank je.
  • 19:23 - 19:27
    (Applaus)
Title:
Wat zes jaar gevangenschap me leerde over de angst en het geloof
Speaker:
Ingrid Betancourt
Description:

In 2002 ontvoerde de Colombiaanse guerrilla die bekend staat onder de naam de FARC (de Gewapende Revolutionaire Legers van Colombia) Ingrid Betancourt, op dat moment campagne voerend voor het presidentschap. In de daarop volgende zes jaar werd Betancourt als gijzelaar vastgehouden in gevangenkampen in de jungle, waar ze verwoest werd door malaria, vlooien, honger en menselijke wreedheid, totdat ze gered werk door het Colombiaanse leger. In deze persoonlijke talk legt tot schrijfster omgevormde politica uit wat het is te leven in een voortdurende toestand van angst -- en hoe haar geloof haar overeind hield.
more » « less
Video Language:
Spanish
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
19:27

Dutch subtitles

Revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.