Rob Harmon: Jak przemysł może powstrzymać wysuszanie strumieni

W czasach wysuszonych przez człowieka rzek i strumieni, Rob Harmon wprowadza w życie niezwykły mechanizm rynkowy, który ogranicza naruszanie gospodarki wodnej. Farmerzy i kompanie piwowarskie odnajdują się w intrygującej historii strumienia Prickly Pear Creek.

To jest rzeka.

A to strumień.

To jest rzeka.

To dzieje się w całym kraju.

W USA mamy dziesiątki tysięcy mil

wyschniętych strumieni.

Na tej mapie,

kolorowe miejsca oznaczają problemy z wodą.

To samo dzieje się też na wschodzie kraju.

Przyczyny są różne w każdym stanie,

ale przejdźmy do szczegółów.

W samej Montanie mamy 6500 km

wysuszonych strumieni.

Mogłyby służyć rybom i dzikiej naturze.

Są żyłami ekosystemu,

niestety często pustymi.

Opowiem wam historię

jednego z takich strumieni

który jest tylko archetypem dla większego zagadnienia.

Chodzi o Prickly Pear Creek.

Płynie on przez obszar zamieszkały przez ludzi

z miasta East Helena do jeziora Helena.

Jest zamieszkały przez ryby

takie jak pstrągi tęczowe, potokowe

i łososie Clarka.

Prawie co roku

od ponad stu lat

w lecie wyglądał tak.

Jak do tego doszło?

Zaczęło się to pod koniec XIX wieku

kiedy ludzie zasiedlali miejsca takie jak Montana.

W skrócie, było mnóstwo wody,

a mało ludzi.

Ale gdy nowi zaczęli domagać się wody,

mieszkańcy nie byli jednomyślni

i w 1865 roku w Montanie ustanowiono pierwsze wodne prawo.

Mówiło ono że każdy w pobliżu strumienia

może z niego korzystać.

Nowi zaczęli więc korzystać z wody,

a pierwsi mieszkańcy

byli na tyle sfrustrowani że zatrudniali prawników.

Powstały oddzielne prawa

w 1870 i 1872 roku

dotyczące Prickly Pear Creek.

W 1921 roku

Sąd Najwyższy stanu Montana

ustanowił że w przypadku Prickly Pear

pierwsi osadnicy mieli pierwszeństwo

w dostępie do wody.

Te stare prawa wodne są kluczowe.

Problem jest w tym że na zachodzie kraju

to wygląda w ten sposób.

Niektóre z potoków

miały od 50 do 100 razy więcej wody

niż mają teraz.

A starsi posiadacze praw wodnych

jeśli z niego nie korzystają,

ryzykują utratę tego prawa

przez wartość ekonomiczną wody.

Nie oszczędzają więc wody.

Tu nie chodzi tylko o liczbę ludności,

ale o system który promuje marnowanie wody

ponieważ możesz utracić do niej prawo, jeśli z niej nie korzystasz.

Tak więc po dekadach sporów

i 140 latach doświadczenia,

cały czas to obserwujemy.

To wadliwy system.

Ludzie marnują wodę,

bo jeśli nie korzystasz z niej,

możesz stracić do niej prawo.

Na pewno wiecie że wywołało to już wiele konfliktów

pomiędzy społecznościami rolniczymi i ekologicznymi.

OK. Postaram się to zmienić.

Większość z was ucieszy się z tego

że reszta prezentacji będzie improwizowana.

Inni z was ucieszą się z tego, że będzie ona dotyczyła piwa.

(Śmiech)

Krajowe firmy zaczynają interesować się

Krajowe firmy zaczynają interesować się

swoim zużyciem wody.

Zastanawiają się nad odpowiednim źródłem wody,

starają się wykorzystać ją wydajnie,

głowią się nad tym jak zużycie wody

wpływa na ich wizerunek.

To jest problem na skalę krajową,

ale opowiem wam kolejną historię z Montany,

która dotyczy piwa.

Pewnie nie wiedzieliście że potrzeba 5 litrów wody

żeby zrobić litr piwa.

Biorąc pod uwagę odparowywanie,

to potrzeba ponad sto litrów wody żeby uwarzyć litr piwa.

Obecnie browary w Montanie

zrobiły wiele w stronę

ograniczenia zużycia wody,

ale cały czas zużywają miliony litrów.

Oczywiście, woda jest w piwie.

Co więc mogą oni zrobić

z pozostałym zużyciem

które ma znaczący wpływ

na ekosystemy?

Ekosystemy są bardzo ważne

dla browarów w Montanie i ich klientów.

Poza tym, jest mocne powiązanie

między wodą a wędkarstwem.

Dla innych jest mocne powiązanie

między wędkarstwem a piwem.

(Śmiech)

Browary w Montanie i ich klienci zastanawiają się jak temu zaradzić.

Browary w Montanie i ich klienci zastanawiają się jak temu zaradzić.

Jak mogą zrekompensować ubytki wodne?

Przypomnijcie sobie Prickly Pear.

Na razie

prawa dotyczące wody

ograniczają się do mierzenia i redukowania zużycia,

a naszą sugestią jest kolejny krok,

czyli odzyskiwanie.

Przypomnijcie sobie Prickly Pear.

To wadliwy system.

Musisz marnować wodę,

bo jeśli jej nie będziesz używać to stracisz do niej prawo.

Postanowiliśmy połączyć te dwa światy...

świat przemysłu

z ich zużyciem wody

oraz świat farmerów

z ich prawami do wody w tych potokach.

W niektórych stanach,

posiadacze praw wodnych

mogą pozostawić wodę w obiegu

legalnie broniąc jej przed innymi

korzystając tym samym z prawa wodnego.

Przecież

to jest ich prawo wodne

i jeżeli chcą z niego korzystać

aby pomóc rybom w strumieniu,

mogą to robić..

Ale nie mają żadnej zachęty aby tak robić.

Pracując z lokalnymi organizacjami

stworzyliśmy taką zachętę.

Płacimy im za pozostawienie wody w obiegu.

Oto co się tam dzieje.

Ten człowiek podjął decyzję

o zamknięciu swojej śluzy

i pozostawieniu wody w strumieniu.

Nie traci przy tym prawa do wody,

po prostu stosuje to prawo,

albo niektóre zapisy,

dla samego strumienia, zamiast dla ziemii.

Ponieważ jest posiadaczem prawa wodnego,

może pilnować innych przed zużyciem jego wody.

Ok?

On dostaje pieniądze za pozostawienie wody w sturmieniu.

Ten człowiek mierzy ile wody

w ten sposób pozostało w strumieniu.

Tak zmierzoną wodę

dzielimy na tysiąc-galonowe części.

Każda część otrzymuje swój numer i certyfikat,

a browary i inne przedsiębiorstwa

kupują je

jako rekompensata za wodę

którą pobrali z ekosystemu.

Browary płacą

aby przywrócić wodę do strumienia.

To zapewnia prostą, tanią

i sprawdzalną metodę

zwracania wody do zniszczonych ekosystemów,

dając tym samym farmerom ekonomiczny wybór

i dając firmom zainteresowanym swoim zużyciem wody

łatwy sposób, aby z nim walczyć.

Po 140 latach konfliktów

i 100 latach wysuszonych strumieni,

sytuacji, których pozwy sądowe i prawa

nie rozwiązały

stworzyliśmy model potencjalnego

kupca i potencjalnego sprzedawcy...

model, który nie wymaga aktów prawnych.

To po prostu dawanie

ludziom zaniepokojonym zużyciem wody

możliwości

pozostawienia jej, tam gdzie jest niezbędna,

czyli w zdegradowanych ekosystemach,

dając tym samym farmerom

dając tym samym farmerom

opłacalną decyzję dotyczącą ich wody.

opłacalną decyzję dotyczącą ich wody.

Takie transakcje zapewniają przyjaciół, nie wrogów.

Łączą ludzi, a nie dzielą.

Zapewniają też niezbędne wsparcie ekonomiczne społeczności rolniczej.

A co najważniejsze, to działa.

Pozostawiliśmy ponad 15 miliardów litrów wody

w zdegradowanych ekosystemach.

Połączyliśmy posiadaczy praw wodnych

z browarami w Montanie,

z hotelami i producentami herbaty w Oregonie

oraz z przemysłem technologicznym na południowym zachodzie.

A gdy utworzymy takie połączenia,

możemy, a nawet już

zmieniamy to w to.

Dziękuję bardzo.

(Aplauz)