Ένα βιντεοπαιχνίδι για την αντιμετώπιση της θλίψης

Όταν ο μικρός γιος της Έιμι Γκριν διαγνώστηκε με έναν σπάνιο όγκο στον εγκέφαλο, έφτιαξε μια ιστορία που έλεγε το βράδυ στα αδέλφια του για να τους μάθει για τον καρκίνο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ένα βιντεοπαιχνίδι, «Αυτός ο Δράκος, ο Καρκίνος», που πάει τους παίχτες σε ένα ταξίδι που δεν μπορούν να κερδίσουν. Σε αυτή την όμορφη ομιλία για την αντιμετώπιση της απώλειας, η Γκριν φέρνει χαρά και παιχνίδι στην τραγωδία. «Φτιάξαμε ένα παιχνίδι που είναι δύσκολο να το παίξεις», λέει, «επειδή οι δυσκολότερες στιγμές της ζωής μας μάς αλλάζουν περισσότερο από οποιοδήποτε στόχο θα μπορούσαμε ποτέ να επιτύχουμε».

Πριν από δύο μήνες, τα παιδιά μου κι εγώ
μαζευτήκαμε γύρω από ένα κινητό τηλέφωνο

και είδαμε τη ζωντανή αναμετάδοση
των Βραβείων Παιχνιδιών,

μία από τις μεγαλύτερες βραδιές
της βιομηχανίας βιντεοπαιχνιδιών.

Ανακοίνωσαν τους υποψήφιους
για το Παιχνίδι για Αντίκτυπο,

ένα βραβείο που απονέμεται
σε βιντεοπαιχνίδι

που προκαλεί σκέψεις με βαθύ θετικό
κοινωνικό μήνυμα ή νόημα.

Άνοιξαν τον φάκελο

και διάβασαν το όνομα
του βιντεοπαιχνιδιού μας.

Ένα βραβείο ...

για αντίκτυπο.

Στην πραγματικότητα, ήταν σχεδόν αστείο,

επειδή πάντα πίστευα ότι
αν κέρδιζα ένα τέτοιο βραβείο

θα είχε τεράστιο αντίκτυπο στη ζωή μου,

αλλά τελικά ίσχυε το αντίθετο.

Οι μεγάλες νύχτες,

τα επιτεύγματα --

ξεθωριάζουν.

Αλλά οι δυσκολότερες νύχτες της ζωής μου
έχουν παραμείνει μέσα μου,

επηρεάζοντας το ποια είμαι

και ό,τι κάνω.

Το 2010, ο τρίτος γιος μου, ο Τζόελ,

διαγνώστηκε με έναν σπάνιο
και επιθετικό όγκο στον εγκέφαλο.

Και πριν τελειώσει εκείνος ο χρόνος,

οι γιατροί έκατσαν
με τον σύζυγό μου κι εμένα

και μας είπαν ότι ο όγκος του
είχε επιστρέψει

παρά την πιο επιθετική
χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία

που μπορούσαν να του προσφέρουν.

Εκείνη την απαίσια νύχτα,

αφού μάθαμε ότι ο Τζόελ
είχε ίσως τέσσερις μήνες ζωής,

αγκαλιάστηκα με τους δύο
μεγαλύτερους γιους μου στο κρεβάτι

-ήταν πέντε και τριών τότε-

και ποτέ δεν έμαθα πόσα καταλάβαιναν,

έτσι άρχισα να τους λέω ένα παραμύθι.

Τους είπα γι' αυτόν τον πολύ γενναίο
ιππότη που τον έλεγαν Τζόελ,

και την περιπέτειά του στη μάχη
με έναν απαίσιο δράκο

που τον έλεγαν Καρκίνο.

Κάθε βράδυ, τους έλεγα
περισσότερο από την ιστορία,

αλλά ποτέ δεν άφησα
την ιστορία να τελειώσει.

Σχημάτιζα απλώς ένα πλαίσιο
που θα μπορούσαν να καταλάβουν

ελπίζοντας ότι οι προσευχές μας
θα εισακουστούν

και δεν θα χρειαζόμουν ποτέ να τους πω

ότι εκείνος ο ιππότης
που είχε παλέψει τόσο γενναία,

δεν θα πάλευε άλλο

και μπορούσε πια να αναπαυθεί, για πάντα.

Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε ποτέ
να τελειώσω αυτό το παραμύθι.

Τα παιδιά μου το ξεπέρασαν.

Ο Τζόελ ανταποκρίθηκε
καλύτερα απ' ό,τι θα περίμενε κανείς

στην παρηγορητική θεραπεία,

κι έτσι αντί για μήνες,
περάσαμε χρόνια μαθαίνοντας

πώς να αγαπάμε το ετοιμοθάνατο παιδί μας
με όλη μας την καρδιά.

Μαθαίνοντας να αναγνωρίζουμε
αυτό το ντροπιαστικό συναίσθημα

του να κρατάς έστω και λίγη αγάπη

προσπαθώντας να γλιτώσουμε
έστω και λίγο πόνο αργότερα.

Ξεπεράσαμε την αυτο-συντήρηση

επειδή ο Τζόελ άξιζε να αγαπηθεί
ακόμη κι αν αυτή η αγάπη θα μας τσάκιζε.

Και αυτό το μάθημα έντονης
τρωτότητας με έχει αλλάξει...

περισσότερο από κάθε βραβείο.

Αρχίσαμε να ζούμε
όπως αν θα ζούσε ο Τζόελ,

και αρχίσαμε να δημιουργούμε
ένα βιντεοπαιχνίδι

με το όνομα «Αυτός ο Δράκος, ο Καρκίνος».

Ήταν η ιστορία του Τζόελ.

Ήταν η ιστορία της ελπίδας
στη σκιά του θανάτου.

Ήταν η ιστορία της πίστης,

και της αμφιβολίας,

και η συνειδητοποίηση ότι η πάλη
με την αμφιβολία είναι μέρος της πίστης -

ίσως το μεγαλύτερο μέρος της.

Ήταν μια ιστορία
που ξεκίνησε σαν ένα θαύμα

και τελείωσε σαν ένα μνημόσυνο.

(Μουσική)

(Γελάκι)

(Παλαμάκια)

(Μουσική)

(Βίντεο) Μπαμπάς:
Χοροπηδήματα, σου αρέσει αυτό;

(Γελάκι)

Μου αρέσει το γελάκι σου.

(Μουσική)

(Γελάκι)

[Ένα Ταξίδι Ελπίδας στη Σκιά του Θανάτου]

[Αυτός ο Δράκος, ο Καρκίνος]

(Μουσική)

Όταν παίζετε «Αυτός ο Δράκος, ο Καρκίνος»,

μεταμορφώνεστε
σε έναν μάρτυρα της ζωής του Τζόελ,

εξερευνώντας ένα συναισθηματικό τοπίο,

κάνοντας κλικ για να ανακαλύψετε πιο πολλά

από αυτά που νιώσαμε
και βιώσαμε ως οικογένεια.

Είναι λιγάκι σαν ανάλυση
διαδραστικής ποίησης,

επειδή κάθε λειτουργία του παιχνιδιού
είναι μια μεταφορά,

και όσο περισσότερο αναρωτιέται ο παίχτης

τι προσπαθούσαμε να εκφράσουμε
ως σχεδιαστές και γιατί,

τόσο πιο πλούσια γίνεται η εμπειρία.

Πήραμε την τρωτότητα
που μας έμαθε ο Τζόελ,

και κωδικοποιήσαμε το παιχνίδι με αυτήν.

Οι παίχτες αναμένουν
από τα βιντεοπαιχνίδια

να τους παρουσιάζουν
μια αφήγηση με πλοκή

έτσι ώστε κάθε επιλογή που κάνουν
τους φαίνεται σημαντική

και ότι μπορεί να αλλάξει
το αποτέλεσμα του παιχνιδιού.

Ανατρέψαμε αυτή την αρχή
του σχεδιασμού παιχνιδιών,

μειώνοντας τις επιλογές του παίκτη,

έτσι ώστε ανακαλύπτουν μόνοι τους

ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα

ώστε να αλλάξει
το αποτέλεσμα για τον Τζόελ.

Και νιώθουν αυτή την ανακάλυψη
τόσο βαθιά και απεγνωσμένα όσο κι εμείς

τις νύχτες που κρατούσαμε τον Τζόελ
στα χέρια μας και προσευχόμασταν για ώρες,

και απελπισμένοι κρεμόμασταν
από την πιθανότητα για ένα θαύμα

που δεν μπορούσαμε
να δημιουργήσουμε οι ίδιοι.

Όλοι θα προτιμούσαμε να κερδίσουμε,

αλλά όταν ανακαλύπτετε
ότι δεν μπορείτε να κερδίσετε,

τι θα εκτιμήσετε αντ' αυτού;

Ποτέ δεν ήταν ο σκοπός μου
να γράψω βιντεοπαιχνίδια,

αλλά αυτές οι στιγμές
που αλλάζουν πραγματικά τις ζωές μας,

συχνά προκαλούνται από τα δεινά
που υποφέρουμε - κι όχι σε καλές εποχές.

Όταν νομίζαμε ότι ο Τζόελ
μπορούσε να ζήσει,

άφησα τον σχεδιασμό του παιχνιδιού
στον σύζυγό μου.

Παρέμβαινα πού και πού

με μια-δυο σκηνές και μερικές προτάσεις.

Αλλά τη νύχτα αφού πέθανε ο Τζόελ,

το πάθος,

η δυνατότητα να μοιραστώ τη ζωή του Τζόελ
μέσω του βιντεοπαιχνιδιού μας -

ήταν κάτι που δεν μπορούσα να αντισταθώ.

Άρχισα να γράφω περισσότερο,

έκατσα στις συναντήσεις
της σχεδιαστικής μας ομάδας,

πρόσθεσα περισσότερες ιδέες
και βοήθησα να σκηνοθετήσω σκηνές.

Και ανακάλυψα ότι όντως η δημιουργία
ενός βιντεοπαιχνιδιού λέει μια ιστορία,

αλλά με ένα τελείως καινούργιο λεξιλόγιο.

Υπάρχουν όλα τα ίδια στοιχεία
της φαντασίας και του συμβολισμού,

αλλά έχουν συνδυαστεί
με τις ενέργειες των παικτών

και την ανταπόκριση του συστήματος.

Είναι απαιτητική δουλειά.

Πρέπει να σκεφτώ
έναν τελείως νέο τρόπο να την κάνω,

αλλά μου αρέσει.

Και δεν θα το ήξερα αυτό χωρίς τον Τζόελ.

Ίσως να έχετε εκπλαγεί λιγάκι
από την επιλογή μας

να μοιραστούμε
μέσα από ένα βιντεοπαιχνίδι

την ιστορία μας με τον καρκίνο
σε τελικό στάδιο.

Ίσως και να σκέφτεστε
όπως πολλοί πριν από εσάς:

ο καρκίνος δεν είναι παιχνίδι.

Πείτε το αυτό σε οποιονδήποτε
γονέα με παιδί με καρκίνο

που έχει πάρει ένα γάντι εξέτασης
και το φούσκωσε σαν μπαλόνι,

ή μεταμόρφωσε μια σύριγγα
σε διαστημόπλοιο,

ή άφησε το παιδί του να καβαλήσει
τον στύλο με την ενδοφλέβια

στους διαδρόμους του νοσοκομείου
σα να ήταν αγωνιστικό αυτοκίνητο.

Επειδή όταν έχεις παιδιά,

όλα είναι ένα παιχνίδι.

Και όταν το μικρό παιδί σας
βιώνει κάτι τραυματικό,

δουλεύετε ακόμη πιο σκληρά

για να σιγουρευτείτε
ότι η ζωή τους είναι σαν παιχνίδι

επειδή τα παιδιά από τη φύση τους

εξερευνούν τον κόσμο τους
μέσω του παιχνιδιού.

Αν και ο καρκίνος μπορεί να κλέψει
πολλά πράγματα από μια οικογένεια,

δεν θα έπρεπε να κλέψει το παιχνίδι.

Αν με ακούτε και προσπαθείτε
να φανταστείτε αυτή την οικογένεια

που περιστρέφεται αποκλειστικά
γύρω από ένα ετοιμοθάνατο παιδί,

και δεν μπορείτε να φανταστείτε
τη χαρά σαν μέρος της εικόνας,

τότε είχαμε δίκιο που μοιραστήκαμε
την ιστορία μας μαζί σας,

επειδή αυτή η περίοδος
της ζωής μας ήταν δύσκολη.

Απερίγραπτα δύσκολη κάποιες στιγμές,

αλλά ήταν και αγνή ελπίδα,

βαθιά αγάπη,

και χαρά που δεν είχα βιώσει ποτέ πριν.

Το βιντεοπαιχνίδι ήταν η προσπάθειά μας
να μοιραστούμε αυτόν τον κόσμο

με άτομα που δεν τον είχαν βιώσει πριν,

επειδή δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε
αυτόν τον κόσμο μέχρι που έγινε δικός μας.

Φτιάξαμε ένα βιντεοπαιχνίδι
που είναι δύσκολο να το παίξεις.

Δεν θα γίνει ποτέ επιτυχία.

Οι άνθρωποι πρέπει να προετοιμαστούν
για να επενδύσουν συναισθηματικά

σε μια ιστορία που γνωρίζουν
ότι θα τους ραγίσει την καρδιά.

Αλλά όταν ραγίσουν οι καρδιές μας,

επουλώνονται λίγο διαφορετικά.

Η ραγισμένη μου καρδιά επουλώνεται
με μια νέα και βαθύτερη συμπόνια -

μια επιθυμία να κάτσεις
με αυτούς που πονάνε,

να ακούσεις τις ιστορίες τους
και να προσπαθήσεις να τους βοηθήσεις

ώστε να καταλάβουν ότι είναι ορατοί.

Τη νύχτα που «Αυτός ο Δράκος, ο Καρκίνος»

κέρδισε το Βραβείο
για το Παιχνίδι για Αντίκτυπο,

χαρήκαμε,

χαμογελάσαμε και μιλήσαμε για τον Τζόελ

και τον αντίκτυπο που είχε στη ζωή μας -

όλες αυτές τις δύσκολες και ελπιδοφόρες
νύχτες που μοιραστήκαμε μαζί του,

όταν άλλαξε τις καρδιές μας
και μας έμαθε τόσα πολλά

για τη ζωή και την αγάπη
και την πίστη και τον σκοπό.

Αυτό το βραβείο
ποτέ δεν θα σημαίνει για μένα

ούτε καν όσο μία μόνο φωτογραφία
του γιου μου,

αλλά αντιπροσωπεύει όλους τους ανθρώπους
στους οποίους είχε αντίκτυπο η ζωή του,

ανθρώπους που δεν θα γνωρίσω ποτέ.

Μερικές φορές μου στέλνουν
ηλεκτρονικά μηνύματα.

Μου λένε ότι τους λείπει ο Τζόελ,

αν και δεν τον γνώρισαν ποτέ.

Περιγράφουν τα δάκρυα που έχυσαν
για τον δικό μου γιο,

και κάνει το βάρος της θλίψης μου
λίγο πιο ελαφρύ

γνωρίζοντας ότι μοιράζεται με ένα 10-χρονο

που βλέπει στο YouTube
πώς παίζεται το παιχνίδι,

ή με έναν γιατρό που παίζει
με ένα έξυπνο κινητό στο αεροπλάνο του,

ή έναν καθηγητή που γνωρίζει τον Τζόελ
στους πρωτοετείς φοιτητές του φιλοσοφίας.

Κάναμε ένα βιντεοπαιχνίδι
που είναι δύσκολο να το παίξεις.

Αλλά αυτό μου φαίνεται σωστό,

επειδή οι δυσκολότερες
στιγμές της ζωής μας

μας αλλάζουν περισσότερο
από οποιονδήποτε στόχο επιτύχουμε.

Η τραγωδία έχει αλλάξει την καρδιά μου

περισσότερο από οποιοδήποτε όνειρο
που μπορεί ποτέ να πραγματοποιηθεί.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)