Filozofia ime arkitekturale? Perfshi në proces komunitetin

Kur iu kërkua të ndërtonte strehim për 100 familje në Kili dhjetë vite më parë, Alejandro Aravena iu drejtua një inspirimi të jashtëzakonshëm: urtësia e lagjeve të varfra. Në vend të ndërtesave të mëdha me njësi të vogla, ai ndërtoi gjysmë-shtëpi të ndryshueshme të cilat secila familje mund t'i zgjeronte. Ishte problem kompleks, por me zgjidhje të thjeshtë - një të cilën e arriti duke bashkëpunuar me vetë familjet. Me një dërrasë të zezë dhe foto të bukura të dizajnëve të tij, Aravena na shëtit nëpër tre projekte ku të rimenduarit e mençur coi drejt dizajnëve të bukura me përfitime të mëdha.

Nëse ka ndonjë fuqi në dizajn,

është fuqia e sintezës.

Sa më kompleks problemi,

aq më e madhe nevoja për thjeshtesi.

Më lejoni te ndaj me ju tre raste

ku jemi munduar të aplikojmë

fuqinë e sintezës në projektim.

Le të fillojmë me sfidën globale
të urbanizimit.

Është fakt se njerëzit
po lëvizin drejt qyteteve

edhe pse paradoksale,
është lajm i mirë.

Dëshmitë tregojnë se njerëzit
janë më mirë në qytete.

Por është një problem që do ta quaja

kërcënimi i "3S":

Shkalla, shpejtësia dhe
pamjaftueshmëria e mjeteve

me të cilat do të duhet t'i
përgjigjemi këtij fenomeni

nuk ka paraprirje në histori.

Që të kuptoni,

nga tre miliardë njerëz
që jetojnë në qytete sot,

një miliard janë nën kufirin e varfërisë.

Në vitin 2030, nga pesë miliardë njerëz

që do të jetojnë në qytete,

dy miliardë do të jenë
nën kufirin e varfërisë.

Kjo do të thotë se ne
do të duhet të ndërtojmë

nje qytet për një milion persona çdo javë

me 10.000 dollarë për familje

gjatë 15 viteve të ardhshme.

Çdo javë nga nje qytet
për një milion persona

me 10.000 dollarë për familje.

Nëse se nuk e zgjidhim këtë ekuacion

s'është se njerëzit do të
ndalojnë të vijnë në qytete.

Ata do të vijnë sidoqoftë,

por ata do të jetojnë
në lagje shume të varfra

e vendbanime te paligjshme.

Pra, çfarë të bëjmë? Ja!

Një përgjigje mund të vijë
nga vetë lagjet e varfra.

Një e dhënë mund të jetë
në pyetjen që na bënë

10 vite më parë.

Na u kërkua të akomodojmë

100 familje të cilat
po pushtonin ilegalisht

gjysmë hektari në qendër

të qytetit Iquique në veri të Kilit

duke shfrytëzuar 10.000$ ndihmë

me të cilat duhej të blinim tokën,

të siguronim infrastrukturën

dhe të ndërtonim shtëpitë
të cilat në rastet

më të mira do të ishin rreth 40 m katrorë.

Dhe meqë ra fjala, ata thanë,

çmimi i tokës,

meqë është në qendër të qytetit,

është tri herë më shumë
sa strehimi shoqëror

zakonisht mund t'i lejojë vetes.

Për shkak të vështirësisë së problemit,

vendosëm t'i përfshijmë familjet

në procesin e të kuptuarit të kufizimeve,

dhe filluam procesin e projektimit
me pjesëmarrje

dhe testimin e asaj që ishte
në dispozicion në treg.

Me shtëpi të veçuara,

30 familje mund të akomodoheshin.

Me shtëpi në rresht, 60 familje.

["100 familje"]
E vetmja mënyrë për t'i strehuar të gjithë

ishte të ndërtonim në lartësi

dhe na kërcënuan

se do të kalonin në grevë urie

nëse, madje, do të guxonim të ofronim

këtë si zgjidhje,

sepse nuk mund t'i shtonin

apartamentet e vogla ne më të mëdha.

Pra, përfundimi me familjet -

dhe kjo është me rëndësi,
jo përfundimi ynë -

ishte se ne kishim nje problem.

Duhej të bënim risi.

Dhe çfarë bëmë?

Familja e klasës së mesme

jeton relativisht mirë

në rreth 80 metra katrorë,

por kur nuk ka para,

ajo çfarë bën tregu

është që zvogëlon madhësinë

e shtëpisë në 40 metra katrorë.

Ajo që thamë ishte,

nëse,

në vend qe të mendonim
për 40 metra katrorë

si një shtëpi e vogël,

pse nuk e konsiderojmë

si gjysmën e një shtëpie të madhe?

Kur e perifrazon problemin

si gjysmë të shtëpisë së mirë

në vend të një të vogle,
pyetja kryesore është,

cilën nga pjesët do ta bëjmë ne?

Dhe ne menduam të bëjmë
me para shteterore gjysmen

qe familjet s'do të jenë në gjendje
ta bëjnë individualisht.

Ne identifikuam pesë kushte dizajni

të cilat i përkisnin pjesës
më të rëndë të shtëpisë,

dhe u kthyem tek familjet
për të bërë dy gjëra:

t'i bashkojmë fuqitë
dhe t'i ndajmë detyrat

Dizajni ynë ishte diçka në mes

një ndërtese dhe një shtëpie.

Si ndërtesë, të vlente

për shtrenjtësinë, tokën në vend të mirë,

dhe si shtëpi, mund të zgjerohej.

Nëse, në procesin e mos-dëbimit

në periferi ndersa te beheshin me shtëpi,

familjet mbajtën rrjetin e tyre
dhe vendet e punës,

ne e dinim se zgjerimi
do të fillonte menjëherë.

Kështu që kaluam nga ky strehim
fillestar shoqëror

në njësi të klasës së mesme
te realizuar nga vetë familjet

brenda disa javëve.

Ky ishte projekti ynë i parë

në Ikike 10 vjet më parë.

Ky është projekti ynë i fundit në Kili.

Dizajne të ndryshëm, principi i njëjtë:

Ju ofroni strukturen, dhe nga aty

familjet e marrin përsipër.

Kështu që synimi i dizajnit,

duke u munduar ta kuptojmë
dhe t'i japim përgjigje

kërcënimit "3S",

shkallëzim, shpejtësi dhe mungesë,

është të kanalizohet kapaciteti
për ndërtim i vetë njerëzve.

Nuk do të mund të zgjidhim ekuacionin
e një milion njerëzve për çdo javë

nëse nuk shfrytëzojmë
fuqinë e vetë njerëzve për ndërtim.

Kështu që, me dizajnin e duhur,

lagjet e varfra mund të mos jenë problem,

por në të vërtetë
zgjidhja e vetme e mundshme.

Rasti i dytë është si dizajni
mund të kontribuojë

për qëndrueshmëri.

Në vitin 2012, hymë në konkurs për
Qendrën Inovative Agelini,

Angelini Innovation Center

dhe qëllimi ishte të ndërtonim

mjedisin e duhur për krijim diturie.

Është e pranueshme
që për një qëllim të tillë,

krijim diturie,

ndërveprimi mes njerëzve,
kontakti i drejtperdrejtë,

është me rëndësi dhe pajtohemi me këtë.

Por për ne, pyetja e mjedisit të duhur

ishte pyetje shumë e fjalëpërfjalshme.

Donim të kishim hapësirë pune

me dritën e duhur,
me temperaturën e duhur.

me ventilimin e duhur.

Kështu që pyetëm veten:

A na ndihmon në këtë kuptim

ndërtesa e zakonshme e zyrave?

Ja! A duket ajo ndërtesë e zakonshme?

Është përmbledhje katesh,

te vendosur njeri mbi tjetrin,

me nje berthame qendrore

me ashensor, shkallë, tuba, tela, çdo gjë

dhe më pas shtresë qelqi nga jashte

që për shkak të rrezatimit
të drejtpërdrejtë të diellit

krijon nje efekt sere shumë të madh brenda.

Përveç kësaj, le të themi një person

qe punon në katin e shtatë

kalon çdo ditë nga kati i tretë,

por nuk e ka idenë

çka punon personi në atë kat.

Pra, menduam, ndoshta duhet të
e kthejmë këtë skemë

nga jashtë brenda.

Dhe menduam,

le të bëjmë një atrium të hapur,

me boshllek ne qender,

me numrin e njëjtë të kateve,

por me muret dhe masën në perimetër,

kështu që kur dielli rrezon,

nuk ka ndikim drejtpërdrejt
në qelq, por në mur.

Kur ke një atrium të hapur brenda,

je në gjendje të shohësh
çfarë bëjnë të tjerët

nga brenda ndërtesës dhe ke mundësi

më të mirë për të kontrolluar dritën

dhe kur vendosni masën dhe muret

në perimetër, parandaloni

rrezatimin e drejtpërdrejt të diellit

Mund t'i hapni këto dritare

dhe të keni ndër-ventilim.

Ne thjesht i krijuam këto të hapura

në atë masë sa ato
do të mund të funksiononin

si oborre te mbivendosura,

hapsira te jashtme

nëpër tërë lartësinë e ndërtesës.

Asnjë nga këto nuk është shkencë raketash.

Nuk nevojitet programim i sofistikuar.

S'kërkon ndonjë teknologji.

Ky është vetëm mendim
praktik primitiv arkaik

dhe duke shfrytëzuar mendimin praktik,

ne kaluam nga

120 kilovat për metër katror në vit,

që është konsumim i zakonshëm i energjisë

për të freskuar një kullë xhami,

në 40 kilovat për metër katror në vit.

Kështu që me dizajnin e duhur,

qëndrueshmëria nuk është që tjetër veç

shfrytëzim rigoroz i mendimit praktik.

Rasti i fundit që dua të ndaj me ju
është si dizajni

mund të ofrojë përgjigje
më gjithpërfshirëse

kundër katastrofave natyrore.

Ju ndoshta e dini se Kili, në vitin 2010,

u godit nga një

termet 8.8 ballë dhe cunami

dhe u thirrëm të punonim

në rindërtimin e qytetit Constitucion,

në pjesën jugore të vendit.

Na u dhanë 100 ditë, tre muaj,

për të dizajnuar thuajse çdo gjë,
nga ndërtesat publike

deri tek hapësirat publike,

sistemin e rrugeve, transportin, strehimin,

dhe kryesisht si të mbrojmë qytetin

nga cunamet në të ardhmen.

Kjo ishte e re në dizajnin urban kilian

dhe kishim disa alternativa të hapura.

E para:

Te ndaloheshin ndërtimet në katin perdhe.

Tridhjetë milion dollarë të shpenzuara

kryesisht në shpronësimin dhe
konfiskimin e tokës.

Kjo është saktësisht ajo
që po diskutohet sot në Japoni,

dhe nëse keni një popullatë
të disciplinuar

si japonezët, kjo mund të funksionojë,

por ne e dimë se në Kili, kjo tokë

do të pushtohet ilegalisht sidoqoftë,

pra kjo zgjidhje ishte jo reale,
e padëshiruar.

Alternativa e dytë:
ndërtim i një muri të lartë

me infrastrukturë të rëndë
për t'i rezistuar

energjisë së valëve.

Kjo alternative u lobua

nga kompanitë e mëdha ndërtimore,

sepse do të thoshte
42 milion dollarë kontrata

dhe gjithashtu u pëlqye politikisht,

sepse nuk kërkonte
shpronësim të tokës.

Por Japonia dëshmoi se
tendenca për t'i rezistuar

fuqisë së natyrës, është e kotë.

Kështu që kjo alternativë
ishte e papërgjegjshme.

Ashtu si në procesin e strehimit,

ne duhej të përfshinim komunitetin

në mënyrë që të gjenim
një zgjidhje për këtë,

dhe filluam procesin e
dizajnimit me pjesëmarrje.

(Video) [spanjisht] Altoparlant:
Çfarë qyteti dëshironi?

Votoni për Konstitucion.

Shkoni tek Shtëpia e Hapur
dhe shprehni mendimin tuaj.

Merrni pjesë!

Peshkatari: Jam peshkatar.

25 peshkatarë punojnë për mua.

Ku t'i shpie ata? Në mal?

Burri: Pse s'mund të kemi
mbrojtje betoni?

Te bërë mirë, kuptohet.

Burri 2: Unë jam historia e Constitucion.

Dhe ju keni ardhur të më thoni se
s'mund të vazhdoj të jetoj këtu?

E tërë familja ime ka jetuar këtu.

I kam rritur fëmijët këtu dhe

fëmijët e mi gjithashtu

rrisin fëmijët e tyre këtu
dhe nipat e mi po ashtu.

Por përse ma impononi këtë?

Ju! Ju po ma impononi këtë!

S'jam i autorizuar të ndërtoj
në zonën e rrezikut.

Ai vetë thotë këtë.

Burri 3: Jo, jo, jo, Nieves...

Alehandro Aravena: Nuk e di nëse mundët

t'i lexoni titrat, por mund të kuptoni

nga gjuha e trupit

qe dizajni pjesmarrës

nuk është një gjë "hipi", romantike,

ejani të gjithë të ënderrojme së bashku

rreth së ardhmes së qytetit.

Në të vërtetë është - (Duartrokitje)

Bile as me familjet

qe mundohen të gjejnë përgjigjen e duhur.

Kryesisht është të identifikosh
me precizion

cila është pyetja e duhur.

Nuk ka më keq se t'i përgjigjesh saktë

pyetjes së gabuar.

Kështu që ishte shumë
e qartë pas këtij procesi

qe, ne do trembeshim
dhe të largoheshim andej,

sepse ishtë shumë tensionuar,

nëse vazhdonim edhe më tej me pyetjet,

cfare gje tjetër ju shqeteson?

Çfarë probleme tjera keni

dhe dëshironi që ne të merremi me to
tani që qyteti

duhet të rimendohet që nga fillimi?

Dhe çfarë thanë ishte, shih,

mirë qyteti të mbrohet
nga cunamet e së ardhmes,

ne vërtetë e vlerësojmë këtë, por i
radhës do të vije në, sa, 20 vite?

Por çdo vit kemi probleme

me vërshimet për shkak të shiut.

Për më tepër, ne jemi në mes të

rajonit pyjor të vendit

dhe hapësira jonë publike ta shpif.

Është e varfër dhe është e rrallë.

Dhe origjina e qytetit, identiteti ynë,

në të vërtetë nuk është e lidhur
me ndërtesat që bien,

lidhet me lumin,

por lumi nuk ka qasje publike,

sepse brigjet e tij jane prona private.

Kështu që menduam se duhet të
prodhojmë alternativë të tretë,

dhe pergjigjia jonë qe ishte kundër
rreziqeve gjeografike,

te kishim përgjigje gjeografike.

Po sikur mes qytetit

dhe detit

te kishte një pyll,

një pyll i cili nuk tenton të rezistojë

energjinë e natyrës,

por e harxhon atë duke paraqitur fërkim?

Pyll i cili mund të jetë në gjendje
të absorbojë ujin

dhe të parandalojë vërshimin?

Kjo mund të paguaje borxhin historik
të hapësirës publike

dhe atëherë mund të ofrojë, përfundimisht,

qasje demokratike te lumi.

Kështu, si përfundim i
projektimit pjesmarrës

zgjedhja u verifikua politikisht
dhe në aspekt shoqëror,

por akoma ishte problemi i shpenzimeve:

48 milion dollarë.

Atehere bëmë nje studim

në sistemin publik të investimeve

dhe mësuam se ishin tri ministri

me tre projekte per të njëjtin vend,

duke mos ditur ekzistencen
e projekteve tjera.

Shuma e tyre ishte: 52 milion dollarë.

Fuqia e dizajnit të sintezës

tenton të bëjë shfrytëzim më efikas

të burimeve të pakta në qytete,

që nuk janë paratë por koordinimi.

Duke bërë kështu,
ne ishim në gjendje të kursenim

katër milion dollarë
dhe kjo është përse pylli

është tani në realizim e sipër.

(Duartrokitje)

Le të jetë fuqia e vetë-realizimit,

fuqia e mendimit praktik,

ose fuqia e natyrës, të gjitha këto forca

duhet përkthyer në formë

dhe eshte kjo formë qe modelon dhe dizajnon

nuk është çimento, tulla, apo druri.

Është vetë jeta.

Fuqia e sintezës së projektimit

është vetëm një tentim për të futur

në brendinë e thellë të arkitekturës

fuqinë e jetës.

Faleminderit shumë.

(Duartrokitje)