Мојата архитектонска филозофија? Вклучете ја заедницата во процесот

Кога пред десет години, ја доби задачата да изгради сто семејни живеалишта во Чиле, Алеандро Араваена се сврти кон една необична инспирација: мудроста на фавевилите и сиромашните квартови. Наместо да изгради огромна зграда со мали станови, тој изгради флексибилни, полу-живеалишта кои семејствата можеа да ги прошируваат. Проблемот беше сложен, но имаше едноставно решение кое дојде како резултат на заедничката работа со семејствата. Со помош на табла и чудесни фотографии, Аравена нѐ запознава со трите проекти кои на мудар начин создадоа прекрасен дизајн.

Ако постои моќ во дизајнот,

тогаш тоа е моќта на синтезата.

Колку е посложен проблемот,

толку е поголема потребата
за едноставност.

Дозволете да споделам три случаи

во кои се обидовме да ја примениме

моќта на синтезата во дизајнот.

Да почнеме со глобалниот предизвик
на урбанизацијата.

Факт е дека луѓето се селат во градовите,

што е нелогично, но сепак е добра вест.

Статистиките покажуваат дека луѓето
подобро живеат во градовите.

Но, има еден проблем кој го нарекувам

3С опасност:

скала, брзина и недостиг на средства,

кои ни требаат за да пристапиме
кон овој феномен,

кој досега не е забележан во историјата.

За да е појасно,

од 3 милијарди луѓе кои живеат
во градовите денес,

една милијарда се под линијата
на сиромаштија.

До 2030-та, од пет милијарди луѓе

кои ќе живеат во градовите,

две милијарди ќе бидат под линијата
на сиромаштија.

Тоа значи дека ќе мора да градиме

по еден милионски град неделно,

со 10.000 долари по семејство

следниве 15 години.

Еден милионски град неделно

со 10.000 долари по семејство.

Ако не ја решиме равенката,

не значи дека ќе ги запреме луѓето.

Секако ќе одат во градовите,

но ќе живеат во сиромашни
квартови и фавели

и дивоградби.

Што треба да се направи?
Одговорот може да дојде

од фавелите и сиромашните квартови.

Одговорот може да е во задачата
која ни беше зададена

пред 10 години.

Ни рекоа да сместиме 100 семејства

кои нелегално живееја

на половина хектар во центарот

на градот Икикве во Северен Чиле,

користејќи 10.000 долари субвенции

кои ги имавме за да платиме земјиште,

да обезбедиме инфраструктура,

и да ги изгградиме куќите
кои во најдобар случај,

ќе бидат 40 квадратни метри.

Патем, ни рекоа,

цената на земјиштето,

бидејќи е централно подрачје,

е трипати поскапа

од вообичаената цена на
социјалните живеалишта.

Ситуацијата беше тешка

и решивме да ги вклучиме семејствата

во процесот на разбирање на ограниченоста,

и почнавме процес на дизајн со учество,

и тестирање на она што беше
достапно на пазарот.

Слепени куќи, во кои

можат да се сместат 30 семејства.

Куќи во редици со 60 семејства.

["100 семјства"]
Единствен начин да се сместат

беше да се гради во висина

и ни се закануваа

дека ќе штрајкуваат со глад

ако се осмелиме да им го понудиме

ова како решение,

бидејќи тие мали станови нема да можат

да ги прошируваат.

Со семејствата дојдовме до закључок-

ова е важно, не беше наш закључок-

со семејствата, имавме проблем.

Моравме да иновираме.

Што направивме?

Па, семејство од средната класа

живее прилично добро,

во 80 метри квадратни,

но, кога нема пари,

пазарот го прави следново:

ја намалува големината на куќите

на 40 метри квадратни.

Им го рековме следново:

Што ако,

наместо да размислуваме
за 40 метри квдратни

за една мала куќа,

зошто да не размислуваме

за половина добра куќа?

Ако го парафразираме проблемот

на половина добра куќа

наместо една мала,

основното прашање е,
која половина ја сакаме?

Сметавме дека треба да го направиме
тоа со јавни пари,

за онаа половина која семејствата
не ќе можат да ја платат.

Ги одредивме 5-те услови на дизајнот

кои се однесуваа на потешкиот
дел на куќите,

и се вративме кај семејствата
да завршиме две работи:

да ги здружиме силите и да
ги поделиме задачите.

Нашиот дизајн беше нешто помеѓу

зграда и куќа.

За зграда, исплатливо беше да се гради

на скапо земјиште со добра локација,

а ако е куќа, ќе може да се проширува.

Доколку,
во текот на спречување да бидат потиснати

на периферијата додека
не ги добијат куќите,

семејствата ги задржаа своите
комуникации и работни места,

знаевме дека експанзијата
ќе почнe веднаш.

Значи, од овие првични социјални
живеалишта, преминавме

на станови за средна класа
изградени од семејствата

во рок од неколку недели.

Ова беше нашиот прв проект

во Икикуе пред 10 години.

Ова е нашиот последен проект во Чиле.

Различни дизајни, ист принцип.

Ја подготвуваме рамката

и потоа семејствата превземаат.

Целта на нашиот дизајн,

ако се обидеме да разбериме
и да дадеме одговор

за 3С опасноста,

скала, брзина, недостиг на средства,

е да се насочи капацитетот
за градење кај луќето

Нема да ја решиме равенката
со 1 милион луѓе

ако не ја искористиме
моќта на луѓето за градење.

Значи, со еден таков дизајн,

сиромашните квартови и фавелите
нема да се проблем

туку единственото можно решение.

Вториот случај е како може
дизајнот да придонесе

за оддржливоста.

Во 2012 год. учествувавме
на еден натпревар

на Центарот за иновации Анџелини

и целта беше да изградиме

вистинска средина за создавање на знаење.

Се смета дека за таква цел,

создавањето на знаење,

непосредните контакти помеѓу луѓето,

се значајни и тука се согласивме.

Но, за нас, прашањето за вистинска средина

имаше буквална смисла.

Сакавме да имаме простор за работа

со погодна светлина,
прикладна температура,

и прикладен воздух.

Се запрашавме:

Дали типична згрaда со канцеларии

би ни помогнала во таа смисла?

Па, како вообичаено изгледа
една таква зграда?

Таа е збир на катови,

еден врз друг,

со јадро во средината

со лифтови, скали, цевки, кабли, сешто,

и стаклен ѕид на надворешната страна,

кој, заради директната сончевата светлина,

создава силен ефект на стаклена градина.

Во однос на тоа, да земем некој

кој работи на 7-ми кат

и поминува низ 3-от кат секојдневно,

но нема поим што работат другите

на тој кат.

Така, помисливме дека можеме
да ја свртиме шемата

наопаку.

Го направивме следново:

оставивме отворен атриум,

шупливо јадро

и истиот збир на катови

но со ѕидовите и масата во периметар,

така што кога е сончево,

нема директно влијание на стаклото
туку на ѕидот.

Кога има отворен атриум внатре,

може да се види што прават другите

внатре во зградата и да се контролира

светлината,

и ако се постават масата и ѕидовите

во периметарот,

се спречува директна сончева топлина.

Можат и овие прозорци да се отворат

и да се добие вкрстена вентилација.

Ги направивме тие отвори

со таков размер да можат да функционираат

како издигнати рамнини,

надворешни делови преку

целата висина на зградата.

Ништо од ова не е научно откритие.

Не е потребно сложено програмирање.

Не е поврзано со технологија.

Ова е само архаично, примитивно
здраво расудување

и со здравиот разум

отидовме од 120 киловати

на квадрат годишно,

што е вообичаена потрошувачка на енергија

за ладење на стаклена кула,

до 40 киловати на квадратен
метар годишно.

Значи, со вистински дизајн,

оддржливоста е ништо друго
освен строго управување

со здравиот разум.

Последниот случај кој сакам
да го споделам е начинот

на кој дизајнот дава разбирливи одговори

против природните катастрофи.

Можеби знаете дека Чиле, во 2010-та

беше погоден од земјотрес
со јачина 8,8 по Рихтерова скала

и цунами,

и бевме повикани на работа

за реконструкција на Конститусион,

во јужниот дел на земјата.

Ни дадоа 100 дена, 3 месеци,

да дизајнираме сѐ,

од јавни згради до јавни простори,

улични мрежи, транспорт, домаќинства

и главно како да се заштити градот

од цунами во иднина.

Ова беше новина во урбаниот дизајн на Чиле

со неколку можни алтернативи.

Првата:

Да се забрани инсталирање на нулта точка.

Се потрошија 30 милиони долари претежно

на истражување на земјиште.

Токму ова се дискутира во Јапонија денес,

и ако имате дисциплинирани жители

како во Јапонија, ова ќе успее,

но, познато е дека во Чиле,

ова земја секако ќе биде
незаконски присвоена

така што идејава беше нереална
и неппривлечна.

Втора алтернатива:
да се изгради голем ѕид,

тешка инфраструктура, отпорна

на силата на брановите.

За оваа идеја лобираа

големите градежни компании

бидејќи значеше 42 милиони долари
од договори,

и беше погодна и за политичарите

бидејќи не бараше експропријација
на земјиште.

Но, Јапонците докажаа дека, обидот

да се спречи силата на природата
е бескорисен.

Така, прифаќањето на ваква идеја
ќе значеше неодговорност.

Како и во процесот на домувањето,

моравме да ја вклучиме и заедницата

така што моравме да најдеме начин за тоа,

и започнавме процес на дизајн со учество.

(Видео) [Говор на шпански]
Каков град сакате?

Гласајте за Конститусион.

Одете во Отворена Куќа и изјаснете се.

Учествувајте!

Рибар: Јас сум рибар.

25 рибари работат за мене.

Каде да ги одведам? Во шумата?

Маж: Зошто не можеме да имаме
бетонска заштита?

Добро направено, секако.

Маж 2:Јас сум историја на Конститусион.

И дојдовте да ми кажете дека не можам
веќе овде да живеам?

Моето семејство живее тука,

ги израснав моите деца тука,

и тие ќе ги израснат нивните деца тука,

и моите правници и сите други
ќе го прават тоа.

Зошто ми го наметнувате ова?

Вие! Вие ми го наметнувате мене!

Во опасни зони немам
овластувања да градам.

Си вели себе си.

Маж 3:Не, не, не,Nieves...

Алеандро Аравена: Не знам дали можевте

да ги прочитате титловите
но можевте да видите

од говорот на телото

дека дизајнот на учество

не е хипи, романтичен или налик на нешто

како
`ајде да сонуваме за иднината на градот`.

Овој дизајн

всушност- (Аплауз)

Тој е всушност не е ни обид

со семејствата да се најде
правиот одговор.

Дизајнот е обид да се утврди со прецизност

кое е вистинското прашање.

Нема ништо полошо од добар одговор

на лошо прашање.

Очигледно беше после процесот

дека, или ќе се повлечеме

и заминеме поради напнатоста

или ќе одиме подалеку со прашањата:

Што друго ви пречи?

Кои други проблеми ги имате

и за што сакате да се погрижиме за градот

да биде осмислен од почеток?

Тие рекоа,

видете,убаво е да се заштити градот
од цунами во иднина,

го цениме тоа,но следниот
може да се случи за 20 год. нели?

Но ние секоја година ги имаме проблемите

со поплави од врнежи.

Истотака,ние сме насред

шумската облaст во земјата

и јавниот простор е крш.

Сиромашен е и го немаме доволно.

Потеклото на градот,нашиот идентитет,

не е поврзан со зградите кои се распаднаа

туку со реката,

а до реката нема јавен пристап,

бидејќи нејзините брегови
се приватен имот.

Моравме да смислиме трета алтернатива,

и нашиот пристап беше против
географските закани,

за да добиеме географски одговори.

Што ако помеѓу градот

и морето

имавме шума,

шума која нема да се спротивставува

на силата на природата,

туку ќе ја распространува со отпор.

Шума која ќе може да ја покрие водата

и да спречи поплави?

Која ќе може да го плати историскиот долг
кон јавниот простор

и која конечно можеби ќе овозможи

демократски пристап до реката.

Како закључок на дизајнот со учество,

алтернативата беше прифатена
политички и социјално

но сеуште постоеше проблемот со трошоците:

48 милиони долари.

Затоа подготвивме анкета

за јавниот систем за инвестиции,

и дознавме дека има три министерства

со три проекти во исто време,

без да знаат еден за друг.

Вкупната сума беше 52 милиони долари.

Значи,моќта на дизајнот на синтеза

е да ги искористиме на најефикасен начин

ретките ресурси во градовите,

не во пари туку со координирање.

Ние го направивме тоа
и успеавме да заштедиме

4 милиони долари и затоа денес шумата

се реконструира.

(Аплауз)

Без разлика дали е тоа сила
на само-изградување,

сила на здравиот разум

или силата на природата, сите тие

треба да се преточат во форма,

а таа форма не се моделира и обликува

со цемент, цигли или дрво.

Таа е самиот живот.

Моќта на дизајнот на синтеза

е само обид да се стави

во најдлабокото јадро на аркитектурата

силата на животот.

Ви благодарам!

(Аплауз)