Χουάν Ενρίκεζ: Θα είναι τα παιδιά μας ένα διαφορετικό είδος;

Καθ' όλη την ανθρώπινη εξέλιξη, υπήρξαν πολλαπλές εκδοχές του ανθρώπινου είδους. Μήπως βρισκόμαστε στη μέση της αναβάθμισής μας; Στο TEDxSummit, ο Χουάν Ενρίκεζ κάνει ένα πέρασμα στο χρόνο και στο διάστημα για να μας φέρει στο παρόν - και δείχνει πώς η τεχνολογία αποκαλύπτει στοιχεία που υποδεικνύουν ότι ίσως ζούμε τη ραγδαία εξέλιξή μας.

Λοιπόν, όπως όλες οι καλές ιστορίες

αρχίζει κι αυτή πριν πάρα πολλά χρόνια,

όταν ουσιαστικά δεν υπήρχε τίποτα.

Εδώ λοιπόν, έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα του σύμπαντος

πριν περίπου 14 δισεκατομμύρια χρόνια.

Όλη η ενέργεια συγκεντρώνεται σε ένα και μόνο ενεργειακό σημείο.

Για κάποιο λόγο εκρήγνυται,

και αρχίζουμε να έχουμε αυτά τα πράγματα.

Έτσι λοιπόν, είμαστε σε αυτή την κατάσταση 14 δις χρόνια.

Και όλα αυτά διαρκώς διαστέλλονται

σχηματίζοντας αυτούς τους γιγάντιους γαλαξίες

και έχουμε τρισεκατομμύρια από αυτούς.

Μέσα σε αυτούς τους γαλαξίες

έχουμε αυτά τα τεράστια νέφη σκόνης.

Θα ήθελα να δώσετε ιδιαίτερη προσοχή

στις τρεις μικρές προεξοχές

στο κέντρο αυτής της εικόνας.

Αν τις δείτε από πολύ κοντά,

μοιάζουν κάπως έτσι.

Αυτό που βλέπετε είναι στήλες σκόνης

όπου υπάρχει τόση πολλή σκόνη -

παρεμπιπτόντως, η κλίμακα είναι ένα τρις κάθετα μίλια -

και αυτό που συμβαίνει είναι ότι υπάρχει τόση σκόνη

που ενώνεται και συγχωνεύεται

πυροδοτώντας μια θερμοπυρηνική αντίδραση.

Οπότε αυτό που παρακολουθείτε

είναι η γέννηση των αστέρων.

Υπάρχουν αστέρες που γεννιούνται μακριά από εδώ.

Όταν δημιουργηθούν αρκετοί αστέρες,

σχηματίζουν ένα γαλαξία.

Αυτός εδώ τυχαίνει να είναι ένας πολύ σημαντικός γαλαξίας,

επειδή εδώ βρίσκεστε εσείς.

(Γέλια)

Και καθώς έχετε ένα κοντινό πλάνο αυτού του γαλαξία,

βρίσκετε ένα σχετικά κανονικό,

όχι και πολύ ενδιαφέρον αστέρι.

Εδώ που τα λέμε, έχετε ήδη καλύψει τα δύο τρίτα της ιστορίας.

Άρα αυτό το αστέρι δεν εμφανίζεται

παρά μετά τα δύο τρίτα της ιστορίας.

Και έπειτα αυτό που συμβαίνει

είναι ότι έχει απομείνει αρκετή σκόνη

ώστε δεν εκρήγνυται για να γίνει αστέρας,

αλλά γίνεται πλανήτης.

Όλα αυτά έγιναν πριν τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια.

Και αμέσως μετά

έχει μείνει αρκετό υλικό

ώστε να έχουμε την αρχέγονη σούπα,

και αυτό δημιουργεί τη ζωή.

Και η ζωή αρχίζει να επεκτείνεται διαρκώς,

μέχρι που τα κακαρώνει.

(Γέλια)

Τώρα το περίεργο

είναι ότι η ζωή τα κακαρώνει, όχι μία, όχι δύο,

αλλά πέντε φορές.

Άρα σχεδόν κάθε είδος ζωής στη Γη

εξαλείφθηκε περίπου πέντε φορές.

Και καθώς το σκέφτεστε αυτό,

αυτό που συμβαίνει είναι ότι δημιουργείται περισσότερη περιπλοκότητα

όλο και περισσότερα πράγματα

που θα δημιουργήσουν καινούργια πράγματα.

Εμείς δεν εμφανιζόμαστε μέχρι

το 99,96 τοις εκατό του χρόνου αυτής της ιστορίας,

ώστε εμείς και οι πρόγονοί μας να μπούμε στο κάδρο.

Άρα σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχουν δύο θεωρίες που εξηγούν

γιατί βρισκόμαστε όλοι εδώ.

Η πρώτη θεωρία

λέει ότι έτσι είναι το γραμμένο.

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία,

είμαστε το άλφα και το ωμέγα

της δημιουργίας.

Και η αιτία των τρισεκατομμυρίων γαλαξιών,

των απείρων πλανητών,

είναι να δημιουργηθεί κάτι που μοιάζει κάπως έτσι

και κάτι που μοιάζει κάπως έτσι.

Αυτός είναι ο σκοπός του σύμπαντος

και έπειτα δεν υπάρχει εξέλιξη,

δε βελτιώνεται.

(Γέλια)

Το μόνο ερώτημα που ίσως σας γεννηθεί είναι,

μήπως αυτό είναι λίγο αλαζονικό;

Και αν είναι -

ιδιαιτέρως δεδομένου ότι φτάσαμε κοντά στην εξαφάνιση.

Είχαν μείνει μόνο 2.000 περίπου από το είδος μας.

Λίγες ακόμα εβδομάδες χωρίς βροχή,

και δε θα είχαμε δει κανέναν από αυτούς.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Άρα ίσως πρέπει να σκεφτείτε τη δεύτερη θεωρία

αν η πρώτη δεν είναι αρκετά καλή.

Η δεύτερη θεωρία λέει: Θα μπορούσαμε να αναβαθμιστούμε;

(Γέλια)

Μα, γιατί να κάνει κανείς μια τέτοια ερώτηση;

Γιατί μέχρι τώρα έχουν γίνει τουλάχιστον 29 αναβαθμίσεις

των ανθρωποειδών.

Άρα, αποδεικνύεται ότι έχουμε όντως αναβαθμιστεί.

Έχουμε αναβαθμιστεί επανειλημμένως.

Και αποδεικνύεται ότι διαρκώς ανακαλύπτουμε αναβαθμίσεις.

Βρήκαμε αυτήν πέρυσι.

Βρήκαμε μια άλλη τον περασμένο μήνα.

Και καθώς το σκέφτεστε αυτό,

μπορεί επίσης να αναρωτηθείτε:

Γιατί μόνο ένα ανθρώπινο είδος;

Δε θα ήταν πραγματικά παράξενο

αν πηγαίνατε στην Αφρική και την Ασία και την Ανταρκτική

και βρίσκατε ακριβώς το ίδιο πουλί -

ειδικά δεδομένου ότι συνυπήρχαμε

με τουλάχιστον άλλες οκτώ εκδοχές του ανθρωποειδούς

ταυτόχρονα σε αυτό τον πλανήτη;

Οπότε το φυσιολογικό

δεν είναι να έχεις έναν μόνο Χόμο Σάπιενς·

το φυσιολογικό

είναι να έχεις διάφορες εκδοχές ανθρώπων να περιφέρονται.

Και αν αυτό είναι το φυσιολογικό,

τότε μπορεί να αναρωτηθείτε,

εντάξει, αν θέλουμε να δημιουργήσουμε κάτι άλλο,

πόσο μεγάλη θα πρέπει να είναι η μετάλλαξη;

Λοιπόν, ο Σβάντε Πάαβο έχει την απάντηση.

Η διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους και τον Νεάντερταλ

είναι 0,004 τοις εκατό του γενετικού κώδικα.

Τόσο μεγάλη είναι η διαφορά

του ενός είδους από το άλλο.

Αυτό εξηγεί τις περισσότερες σύγχρονες πολιτικές τηλεμαχίες.

(Γέλια)

Αλλά καθώς το σκέφτεστε αυτό,

ένα από τα ενδιαφέροντα πράγματα

είναι το πόσο μικρές είναι αυτές οι μεταλλάξεις και πού συμβαίνουν.

Η διαφορά ανθρώπου και Νεάντερταλ

είναι το σπέρμα και οι όρχεις,

η μυρωδιά και το δέρμα.

Και αυτά είναι τα συγκεκριμένα γονίδια

που διαφέρουν το ένα από το άλλο.

Οπότε πολύ μικρές αλλαγές μπορεί να έχουν μεγάλο αντίκτυπο.

Και καθώς το σκέφτεστε αυτό,

συνεχίζουμε να μεταλλασσόμαστε.

Λοιπόν, πριν περίπου 10.000 χρόνια κοντά στη Μαύρη Θάλασσα

είχαμε μια μετάλλαξη σε ένα γονίδιο

που οδήγησε στα μπλε μάτια.

Και αυτό συνεχίζεται διαρκώς.

Και καθώς συνεχίζεται,

ένα από τα πράγματα που θα συμβούν φέτος

είναι ότι πρόκειται να ανακαλύψουμε τα πρώτα 10.000 ανθρώπινα γονιδιώματα,

γιατί πλέον είναι αρκετά φτηνό να εντοπίσουμε την γονιδιακή αλληλουχία.

Και όταν τα βρούμε,

μπορεί να ανακαλύψουμε τις διαφορές.

Εδώ που τα λέμε, δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι γι' αυτό το διάλογο,

επειδή πραγματικά έχουμε καταχραστεί την επιστήμη σ' αυτό τον τομέα.

Στη δεκαετία του 1920, πιστεύαμε ότι υπήρχαν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους.

Αυτό εν μέρει βασιζόταν στη δουλειά του Φράνσις Γκάλτον.

Ήταν ξάδελφος του Δαρβίνου.

Αλλά οι ΗΠΑ, το Ινστιτούτο Κάρνετζι,

το Στάνφορντ, η Αμερικανική Νευρολογική Εταιρεία

το πήγαν μακριά.

Το εξήγαγαν και πραγματικά χρησιμοποιήθηκε λάθος.

Στην πραγματικότητα, οδήγησε σε πραγματικά φρικιαστικά περιστατικά

μεταχείρισης ανθρώπων.

Έτσι, από τη δεκαετία του '40 και μετά, λέμε ότι δεν υπάρχουν διαφορές,

είμαστε όλοι ίδιοι.

Μέχρι το τέλος του χρόνου θα ξέρουμε αν αυτό αληθεύει.

Και καθώς το σκεφτόμαστε αυτό,

αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε πράγματα

όπως, μήπως έχετε το γονίδιο ACE;

Γιατί έχει σημασία;

Διότι κανένας δεν σκαρφάλωσε ποτέ σε μια κορυφή 8.000 μέτρων χωρίς οξυγόνο,

χωρίς να έχει το γονίδιο ACE.

Και αν θέλετε κάτι πιο συγκεκριμένο,

τι λέτε για το γονότυπο 577R;

Λοιπόν, αποδεικνύεται ότι κάθε άνδρας αθλητής επιπέδου Ολυμπιακών αγώνων

φέρει τουλάχιστον μία από αυτές τις μεταβλητές.

Αν αυτό αληθεύει,

οδηγεί σε μερικές πολύ περίπλοκες ερωτήσεις

για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου.

Τρεις επιλογές:

Θέλετε οι Ολυμπιακοί να είναι μια βιτρίνα

για μεταλλαγμένους που δουλεύουν σκληρά;

(Γέλια)

Εκδοχή δεύτερη:

Γιατί δεν το κάνουμε όπως το γκολφ ή την ιστιοπλοΐα;

Επειδή εσείς έχετε ένα και εσείς δεν έχετε,

θα σας δώσω ένα δέκατο του δευτερολέπτου αβαντάζ στην εκκίνηση.

Εκδοχή τρίτη:

Επειδή αυτό είναι ένα γονίδιο που παρουσιάζεται φυσιολογικά

και το έχετε και δε διαλέξατε τους σωστούς γονείς,

έχετε το δικαίωμα να αναβαθμιστείτε.

Τρεις διαφορετικές επιλογές.

Αν αυτές οι διαφορές είναι η διαφορά

ανάμεσα σε έναν κάτοχο Ολυμπιακού μεταλλίου και έναν μη-κάτοχο.

Αποδεικνύεται ότι καθώς ανακαλύπτουμε αυτά τα πράγματα,

εμάς των ανθρώπων πραγματικά μας αρέσει να αλλάζουμε

την εμφάνισή μας, τη συμπεριφορά μας

τις ικανότητες του σώματός μας.

Είχαμε 10,2 εκατομμύρια πλαστικές επεμβάσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες

αλλά με τις τεχνολογίες που αναπτύσσονται σήμερα,

οι σύγχρονες διορθώσεις, αφαιρέσεις,

ενισχύσεις και αυξήσεις

σε λίγο θα φαίνονται απλούστατες.

Ήδη είδατε τη δουλειά του Τόνι Ατάλα στο TED,

αλλά αυτή η ικανότητα ν' αρχίζουμε να γεμίζουμε

πράγματα σαν τα δοχεία μελανιού των εκτυπωτών με κύτταρα

μας επιτρέπουν να εκτυπώνουμε δέρμα, όργανα,

και μια ολόκληρη σειρά άλλων μερών του σώματος.

Και καθώς αυτές οι τεχνολογίες εξελίσσονται,

το βλέπετε αυτό συνέχεια, και συνέχεια

2000, ανθρώπινη γονιδιακή αλληλουχία

και φαίνεται σαν να μη συμβαίνει τίποτα,

μέχρι που συμβαίνει.

Και μπορεί να είμαστε έτσι σε μερικές εβδομάδες.

Και καθώς το σκέφτεστε αυτό

αυτοί οι δύο τύποι που καταγράφουν την αλληλουχία του ανθρώπινου γονιδιώματος το 2000

και το Δημόσιο Πρόγραμμα για το ανθρώπινο γονιδίωμα το 2000,

δε μαθαίνετε πολλά γι' αυτά,

μέχρι που μαθαίνετε για το περσινό πείραμα στην Κίνα,

όπου παίρνουν δερματικά κύτταρα από αυτό το ποντίκι,

του βάζουν τέσσερα χημικά,

μετατρέπουν τα δερματικά κύτταρα σε βλαστοκύτταρα,

τα αφήνουν να μεγαλώσουν

και δημιουργούν ένα πλήρες αντίγραφο του ποντικού.

Αυτό είναι σημαντικό.

Γιατί κατ' ουσίαν

αυτό σημαίνει ότι μπορείς να πάρεις ένα κύτταρο,

το οποίο είναι ένα πολυδύναμο βλαστοκύτταρο,

που μοιάζει με σκιέρ στην κορυφή ενός βουνού,

και αυτοί οι δύο σκιέρ γίνονται δύο πολυδύναμα βλαστοκύτταρα,

τέσσερα, οκτώ, δεκαέξι,

και μετά πλήθος

έπειτα από 16 διαιρέσεις

οπότε αυτά τα κύτταρα πρέπει να διαφοροποιηθούν.

Έτσι, κατεβαίνουν από τη μία πλευρά του βουνού,

κατεβαίνουν από την άλλη.

Και στην πορεία,

γίνονται οστά,

και μετά πάνε από άλλο δρόμο και γίνονται αιμοπετάλια,

και αυτά γίνονται μακροφάγα,

και τούτα γίνονται Τ-λεμφοκύτταρα.

Αλλά είναι πραγματικά δύσκολο, καθώς κατεβαίνεις με τα σκι,

να ανέβεις ξανά.

Εκτός κι αν έχεις λιφτ, φυσικά.

Αυτό που κάνουν τα τέσσερα χημικά

είναι να παίρνουν οποιοδήποτε κύτταρο

και να το ανεβάζουν πίσω στο βουνό

ώστε να γίνει οποιοδήποτε μέλος του σώματος.

Και καθώς το σκέφτεστε αυτό,

η ουσία είναι ότι υπάρχει η δυνατότητα

να ανακατασκευαστεί ένα πλήρες αντίγραφο

οποιουδήποτε οργανισμού

από οποιοδήποτε κύτταρό του.

Αυτό αποδεικνύεται πολύ σημαντικό

γιατί τώρα μπορείς να πάρεις, όχι μόνο κύτταρα ποντικού,

αλλά και ανθρώπινα δερματικά κύτταρα

και να τα μετατρέψεις σε βλαστοκύτταρα.

Αυτό που έκαναν τον Οκτώβρη

είναι ότι πήραν δερματικά κύτταρα, τα μετέτρεψαν σε βλαστοκύτταρα

και άρχισαν να τα μετατρέπουν σε ηπατικά κύτταρα.

Έτσι, στη θεωρία,

μπορείς να δημιουργήσεις οποιοδήποτε όργανο από οποιοδήποτε κύτταρό σου.

Ορίστε ένα δεύτερο πείραμα:

Αν μπορούσατε να κάνετε φωτοαντίγραφο του σώματός σας,

ίσως να θέλετε και του μυαλού σας.

Και ένα από τα πράγματα που είδατε στο TED

πριν ενάμιση χρόνο περίπου

ήταν αυτός ο τύπος.

Αυτός έκανε μια υπέροχη τεχνική ομιλία.

Είναι καθηγητής στο ΜΙΤ.

Αλλά κατ' ουσίαν είπε

ότι μπορείτε να πάρετε ρετροϊούς,

που μπαίνουν στα εγκεφαλικά κύτταρα των ποντικών.

Μπορείτε να τους βάλετε ετικέτες με πρωτεΐνες

που ανάβουν όταν τις φωτίζετε.

Και μπορείτε να απεικονίσετε τα ίχνη

όταν ένα ποντίκι βλέπει, νιώθει, αγγίζει,

θυμάται, αγαπά.

Έπειτα μπορείτε να πάρετε μια οπτική ίνα

και να φωτίσετε μερικά από τα ίδια πράγματα.

Και, καθώς το κάνετε αυτό,

μπορείτε να το σκιαγραφήσετε με δύο χρώματα,

που σημαίνει ότι μπορείτε να κατεβάσετε αυτές τις πληροφορίες

ως δυαδικό κώδικα κατευθείαν στον υπολογιστή σας.

Οπότε ποια είναι η κατακλείδα;

Λοιπόν, δεν είναι και τόσο εξωπραγματικό

ότι μια μέρα θα μπορείτε να «κατεβάζετε» τις ίδιες τις αναμνήσεις σας,

ίσως σε ένα νέο σώμα.

Και ίσως μπορείτε να «ανεβάζετε» και τις αναμνήσεις άλλων ανθρώπων.

Και αυτό μπορεί να έχει κάποιες

ασήμαντες δεοντολογικές, πολιτικές, ηθικές επιπλοκές.

(Γέλια)

Είναι μια σκέψη.

Να τώρα το είδος των ερωτήσεων

που γίνονται ενδιαφέρουσες ερωτήσεις

για φιλοσόφους, κυβερνήτες,

οικονομολόγους, επιστήμονες.

Διότι αυτές οι τεχνολογίες εξελίσσονται πολύ γρήγορα.

Και καθώς το σκέφτεστε,

αφήστε με να κλείσω με ένα παράδειγμα του εγκεφάλου.

Το πρώτο μέρος όπου θα περιμένατε

να δείτε τεράστια εξελικτική πίεση σήμερα,

και εξαιτίας των πληροφοριών,

που είναι ογκωδέστατες,

και εξαιτίας της πλαστικότητας του οργάνου,

είναι ο εγκέφαλος.

Έχουμε αποδείξεις ότι αυτό συμβαίνει;

Λοιπόν, ας ρίξουμε μια ματιά σε κάτι σαν τη συχνότητα του αυτισμού ανά χίλια άτομα.

Ορίστε πώς είναι το 2000.

Ορίστε πώς είναι το 2002,

2006, 2008.

Ορίστε η αύξηση σε λιγότερο από μία δεκαετία.

Και εξακολουθούμε να μην ξέρουμε το γιατί.

Αυτό που ξέρουμε είναι, εν δυνάμει,

ότι ο εγκέφαλος αντιδρά

με έναν υπερδραστήριο, υπερ-πλαστικό τρόπο,

και δημιουργεί τέτοια άτομα.

Και αυτή είναι μόνο μία από τις καταστάσεις που υπάρχουν.

Επίσης έχετε ανθρώπους που είναι εξαιρετικά έξυπνοι,

ανθρώπους που μπορούν να θυμηθούν οτιδήποτε είδαν στη ζωή τους,

ανθρώπους συναισθητικούς,

ανθρώπους σχιζοφρενείς.

Τα πάντα υπάρχουν,

αλλά εξακολουθούμε να μην καταλαβαίνουμε

πώς και γιατί συμβαίνουν.

Μια ερώτηση που ίσως θέλετε να κάνετε είναι

αν βλέπουμε μια γρήγορη εξέλιξη του εγκεφάλου

και του τρόπου που επεξεργαζόμαστε τα δεδομένα.

Επειδή όταν σκεφτείτε πόσες πληροφορίες εισάγονται στον εγκέφαλό μας,

προσπαθούμε να απορροφήσουμε σε μία μέρα όσες πληροφορίες

απορροφούσαν κάποτε οι άνθρωποι σε μια ολόκληρη ζωή.

Και όσο το σκέφτεστε αυτό,

υπάρχουν τέσσερις θεωρίες γιατί μπορεί να γίνεται αυτό,

συν μια ολόκληρη σειρά άλλων.

Δεν έχω μια καλή απάντηση.

Σίγουρα πρέπει να γίνει περισσότερη έρευνα γι' αυτό.

Μια επιλογή είναι το φετίχ των φαστ φουντ.

Αρχίζουν να υπάρχουν κάποια στοιχεία

ότι η παχυσαρκία και η δίαιτα

έχουν σχέση

με τις γονιδιακές τροποποιήσεις,

που μπορεί να έχουν ή να μην έχουν επίδραση

στο πώς δουλεύει ο εγκέφαλος ενός βρέφους.

Μια δεύτερη εκδοχή είναι αυτή του ελκυστικού σπασίκλα.

Αυτά τα φαινόμενα είναι εξαιρετικά σπάνια.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Αυτό που αρχίζει να συμβαίνει

είναι ότι επειδή όλοι οι σπασίκλες κάνουν παρέα,

γιατί είναι ικανότατοι προγραμματιστές

και είναι εξαιρετικά προσοδοφόρο,

όπως και άλλες δουλειές που θέλουν λεπτομέρεια,

συγκεντρώνονται στα ίδια μέρη

και βρίσκουν όμοιους συντρόφους.

Αυτή είναι η θεωρία του συνδυαστικού ζευγαρώματος

όπου αυτά τα γονίδια ενισχύουν το ένα το άλλο

σε αυτές τις δομές.

Το τρίτο, μήπως είναι υπερβολικά πολλές οι πληροφορίες;

Προσπαθούμε να επεξεργαστούμε τόσα πράγματα

ώστε κάποιοι άνθρωποι γίνονται συναισθητικοί

και απλώς έχουν τεράστιους αγωγούς που θυμούνται τα πάντα.

Άλλοι άνθρωποι γίνονται υπερευαίσθητοι απέναντι στις πληροφορίες.

Άλλοι αντιδρούν με ψυχολογικά προβλήματα

ή αντιδράσεις απέναντι στην πληροφορία.

Ή ίσως είναι τα χημικά.

Αλλά όταν βλέπετε μια αύξηση

αυτής της σειράς του μεγέθους μιας κατάστασης,

είτε δεν την μετράτε σωστά

ή κάτι γίνεται πολύ γρήγορα,

και μπορεί να είναι εξέλιξη σε πραγματικό χρόνο.

Ορίστε το συμπέρασμα:

Αυτό που νομίζω ότι κάνουμε

είναι ότι σαν είδος μεταβαλλόμαστε.

Και δεν το πίστευα αυτό όταν άρχισα να γράφω μαζί με τον Στηβ Γκάλανς.

Νομίζω ότι μεταβαλλόμαστε σε Χόμο εβολούτις

και, για καλύτερα ή για χειρότερα,

δεν είναι απλώς ένα ανθρωποειδές που γνωρίζει το περιβάλλον του

είναι ένα ανθρωποειδές που αρχίζει ευθέως και εσκεμμένα

να ελέγχει την εξέλιξη του είδους του,

των βακτηρίων, των φυτών, των ζώων.

Και νομίζω ότι είναι τέτοιο το μέγεθος της αλλαγής

ώστε τα εγγόνια σας ή τα δισέγγονά σας

ίσως να είναι ένα πολύ διαφορετικό είδος από εσάς.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)