چطور گذشته دیدگاه خودتان را ببینید و حقیقت را پیدا کنید

پرفسورمایکل پاتریک لینچ می گوید ما هرچقدر بیشتر آن لاین می خوانیم و تماشا می کنیم ، سخت ترمی شود تفاوت بین واقعیت و جعل را بفهمیم. مثل این می ماند که ما بیشترمیدانیم ولی کمتر می فهمیم. در این سخنرانی، او به ما جرات را می دهد که یک قدم فعال در ترکاندن حباب های فیلتری مان برداریم و در واقعیت مشترکی که درواقع زیربنای همه چیز هست مشارکت کنیم.

خوب، تصور کنید که شما یک گوشی هوشمند
کوچک شده دارید

و مستقیم به مغزتان متصل شده

اگرشما این نوع از تراشه ذهنی را داشتید

قادر خواهید بود که در اینترنت
آپلود و یا دانلود کنید

با سرعت فکر.

دسترسی به رسانه های اجتماعی و ویکی پدیا
وجود خواهد داشت --

خوب، حداقل از داخل --

شبیه مشورت کردن با حافظه خودتان.

این به سادگی و محبوبیت
فکر کردن خواهد بود

اما آیا می توان این را هم ساده کرد
که بدایند چه چیز درست است؟

فقط به این دلیل که دسترسی به
اطلاعات سریع تر شده

والبته به این معنا نیست که
فهم صحت اطلاعات معتبر تر شده

و به این معنا نیست که همه آن را به یک
روش تفسیر کنید.

و به این معنا نیست که شما در
ارزیابی آن بهتر هستید.

در حقیقت، شما ممکنه بدتر هم باشید

چون می دونید،با اطلاعات بیشتر،
زمان کمتری برای ارزیابی داریم

چیزی شبیه آنچه پیش ازاین برای همه
ما اتفاق افتاده

ما الان دنیایی ازاطلاعات را در جیب هایمان
حمل می کنیم،

اما به نظر می رسد اگر اطلاعات بیشتری را
به اشتراک و قابل دسترس بگذاریم

خیلی سخت تراست
که تفاوت اینکه

چه چیز حقیقت است و چه
چیز جعلیست را بگوییم.

بنظر می رسد که بیشتر می دانیم
ولی کمتر می فهمیم.

حالا، این تجسم دنیای مدرن است
که من فرض می کنم،

که قسمت اعظمی از مردم در
حباب های اطلاعاتی ایزوله زندگی می کنند

ما قطبی شده ایم: نه فقط در ارزشها
حتی در حقایق.

یک دلیل اینست که آنالیز
اطلاعاتی که اینترنت را هدایت می کند

به ما فقط اطلاعات بیشتر را نمی دهد

بلکه خیلی بیشتر از اطلاعاتی که
می خواهیم را می دهد.

زندگی آنلاین ما شخصی شده است،

هر چیزی که در تبلیغات می خوانیم

تا اخباری که به صفحه
فیس بوک ما می آید

طراحی شده تا به خواست و صلیقه ما پاسخ دهد.

وقتی ما اطلاعات بیشتری دریافت می کنیم

خیلی از آن اطلاعات با واکنش ما
تمام می شود

همانطورکه تا حدزیادی درواقعیت رخ می دهد.

من اینطور فرض می کنم

باد کردن حباب های ما به جای
ترکیدن آنها.

خوب شاید این تعجب برانگیز نباشد

که ما در وضعیتی هستیم،
یک وضعیت متناقض، از

فکر کردن این که ما خیلی بیشتر می دانیم،

و هنوزنمی دانیم که آنچه می دانیم چیست؟

خوب چطورمی خواهیم این مشکل
قطبی شدن دانشمان را حل کنیم؟

یکی از تاکتیک های واضح این است که
تلاش کنیم تا تکنولوژی را درست کنیم

با طراحی دوباره سیستم شبکه های اینترنتی،

خب با کم کردن حساسیتشان به قطبیده شدن

و خوشحالم که بگم

که بسیاری از مردم هوشمند در گوگل
و فیس بوک فقط روی همین دارند کار می کنند

و این پروژه ها حیاتی هستند.

من فکر میکنم ، اصلاح تکنولوژی به
وضوح خیلی مهم است،

اما فکر نمی کنم اصلاح تکنولوژی
به تنهایی، بتون مشکل

قطبی شدن دانش را حل کند.

من فکر نمی کنم چون من فکر نمی کنم
که در نهایت

این یک مشکل تکنولوژی باشد

من فکر می کنم این یک مشکل انسانی است،

که چطور فکر کنیم و به چه چیز
ارزش بدهیم.

برای حل آن، من فکر می کنم ما به کمک
احتیاج داریم

ما به کمک از علم روانشناسی و سیاست
احتیاج داریم.

اما من فکر می کنم ، به کمک
فلسفه نیز احتیاج خواهیم داشت.

چون برای حل مشکل قطبش دانسته ها،

نیازمندیم که دوباره به

به یک تفکر بنیادی فلسفه متصل شویم :

که ما در واقعیتی مشترک زندگی می کنیم.

تفکر واقعیت مشترک ، به گمان من مثل

بسیاری از مفهومات فلسفه ای:

توضیح دادنش ساده است

اما به صورت مرموزی عملی کردن آن سخت است،

برای واقعاً پذیرفتن آن،

فکر می کنم نیازاست که
سه چیز را انجام دهیم،

هر کدام از آنها همین الان یک چالش هستند.

اول، ما نیازمندیم به حقیقت ایمان بیاوریم

شما شاید متوجه شده باشید

که فرهنگ ما همین الان یک ارتباط مشکل دار

با این مفهوم دارد.

به نظر می رسد اگر ما
خیلی موافق نباشیم که،

وقتی یک مفسر سیاسی این را خیلی وقت یپیش
بیان کرد،

مثل این است که اگر هیچ حقیقت دیگری نباشد.

اما آن فکر در واقع یک توضیح بود

ازیک سری بحث های گمراه کننده که روی هواست.

این شبیه این است:

ما نمی توانیم حتی یک قدم به بیرون
از دیگاهای خودمان برداریم؛

ما نمی توانیم یگ قدم فراتراز
تعصباتمان برداریم.

هر وقتکه تلاش می کنیم،

ما فقط اطلاعات بیشتری از دیگاه خودمان
بدست می آوریم.

خوب، این خط فکری به مسیری می رود که ،

ما نیزشاید اعتراف کنیم که
حقیقت عینی یک توهم است،

و یا اصلاً مهم نیست،

چون یا هرگز نخواهیم فهمید که چیست،

یا اینکه در اولویت مان نیست.

آن یک تفکر فلسفی جدید نیست--

تردید درباره راستی است.

در طول اواخر قرن گذشته،
همان طور که بعضی از شما می داند،

این طرز فکر دربرخی رشته های دانشگاهی
خاص خیلی متداول بود.

اما واقعا همه این راهها برمی گردد به
فیلسوف یونانی پروتاگوراس،

اگر زیاد عقب نرویم.

پروتاگوراس می گفت که حقیقت عینی
یک توهم است

چون "بشر مقیاس همه چیز است."

آدم مقیاس همه چیز است.

این ایده به نظر شبیه کاربرد
یه نوع سیاست نسبت به مردم باشد.

یا ساست آزاد سازی،

چون به هر کدام از ما اجازه می دهد که برای
خودمان حقیفت را بسازیم و یا کشف کنیم.

اما واقعا، من فکر می کنم این یه ذره
توجیه برای خدمت کردن به خود است.

که مبدل به یه نوع فلسفه شده.

این وضعیت، سختی مطمئن بودن از حقیقت را

با غیر ممکن بودن رسیدن به آن مغشوش می کند.

نگاه کنید---

البته که سخت است که درباره
هر چیزی مطمئن بود؛

شاید همه ما داریم درفیلم
"The Matrix "زندگی می کنیم.

شاید شما یک تراشه مغزی درسر داشته باشید.

که به شما اطلاعاتی غلط می دهد.

اما در عمل، ما با همه انواع حقایق موافقیم.

ما با این که گلوله ها می توانند مردم
را بکشند موافقیم.

ما با این که شما نمی توانید با دست هایتان
بال بزنید و پروزا کنید، موافقیم.

ما موافقیم--- یا ما باید موافق باشیم --

که یک واقعیت بیرونی وجود دارد

و نادیده گرفتن آن می تواند به شما
آسیب بزند.

با این حال ، شک گرایی در باره حقیقت
می تواند وسوسه انگیز باشد،

چون این به ما اجازه می دهد که
با استدلال از تعصبات خودمان دوری کنیم.

وقتی ما این کاررا انجام دهیم، شبیه
آن فرد در فیلم می شویم

کسی که می دانست در"ماتریس "
زندگی می کند

اما تصمیم گرفت در هر صورت، آن را دوست
داشته باشد.

بعد از همه اینها، بدست آوردن آنچه
می خواهید، احساس خوبی دارد.

همیشه همه چی درست باشد ، حس خوبی دارد.

خوب، اغلب برای ما آسان تر است که

خودمان را در حباب های دنج
اطلاعاتی مان پنهان کنیم،

زندگی در باور غلط،

و نگه داشتن آن حباب ها به عنوان
مقیاس حقیقت.

به عنوان مثال، من فکر می کنم چطور
این باور غلط به عمل ما منتقل می شود

این عکس العمل ما به پدیده خبرهای جعلی است.

خبرهای جعلی که در اینترنت پخش می شود

در طول انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در
سال ۲۰۱۶

طراحی شده بود که به تعصبات ما پاسخ دهد،

طراحی شده بود که حباب های ما را باد کند.

اما چیزی که واقعا درباره آن قابل توجه بود

فقط این نبود که بسیاری از
مردم را فریب داد.

چیزی که برای من خیلی قابل توجه بود درباره
اخبارهای جعلی،

پدیده ،

این بود که چطورخود به خود به موضوع
قطبی شدن دانسته ها تبدیل شد؛

چنان زیاد که خیلی از لفظ ها---
خیلی از لفظ ها --- "اخبار جعلی"

حالا فقط به این معنی است که
" داستان اخبار که من دوست ندارم."

این یک مثال از باورغلط در رابطه با حقیقتی
است که من درباره اش صحبت می کنم.

اما واقعاً فکر می کنم خطری که

درباره شک گرایی با توجه به
حقیقت وجود دارد

این است که منجر به استبداد می شود.

"آدم مقیاس همه چیز است "

ناچار تبدیل می شود به
"آن آدم خاص مقیاس همه چیز است".

فقط شبیه اینکه " هر آدمی برای خودش"

همیشه به نظر می آید که به این سمت بچرخد
که "فقط قوی تر زنده می ماند" .

درشرایط اجتماعی پایان سال ۱۹۸۴،

نوع تفکر پلیس O'Brien در حال زجر دادن
شخصیت پیشکسوت Winston Smith بود

که باید باورکرد دو به علاوه دو
می شود 5.

آنچه ا O'Brien می گوید نکته است،

این است که او می خواهد Smith را متقاعد کند
که هرچه حزب می گوید حقیقت است،

و حقیقت هر آنچه است که حزب می گوید.

و آنچه O'Brien می داند این است که هنگامی
که این تفکر پذیرفته شود،

مخالفت انتقادی غیر ممکن است.

شما نمی توانید به قدرت حقیقت را بگویید

اگر قدرت حقیقت را بگوید با تعریف آن.

من این را گفتم برای اینکه بپذیریم که
واقعاً ما دریک واقعیت مشترک زندگی می کنیم،

باید سه چیز انجام دهیم.

اولین چیز اعتقاد به حقیقت است.

و دومین چیز می تواند خلاصه شود

با عبارت لاتینی که کانت به عنوان شعار
روشن فکری به کار می برد:

"Sapere aude"

یا "جرات دانستن"

یا آنطور که کانت می خواهد،
"جرات دانستن برای خودتان."

من فکر می کنم درروزهای
اولیه بوجود آمدن اینترنت،

خیلی از ما فکر می کردیم

تکنولوژی اطلاعات همیشه به هدف آسان کردن

این است که ما خودمان را بشناسیم،

و البته در خیلی چیزها همین طور است،

اما وقتی اینترنت بیشتر و بیشتر
قسمتی از زندگی ما شده است،

وابستگی ما به آن، استفاده ما از آن،

اغلب بسیار مطیع و کنش پذیرتر شده است.

خیلی چیزها که ما امروزمی دانیم
از گوگل می دانیم.

ما یک سری حقایق ازپیش بسته شده
را دانلود می کنیم

با نوعی مخلوط کردن آنها با داده هایی از
رسانه های اجتماعی.

حالا، دانستن گوگل مفید است

دقیقا چون اون شامل نوعی برون سپاری
فکری است.

ما حاصل تلاش مان را دریک شبکه از افراد
دیگر یا الگوریتم ها خالی می کنیم.

و البته به ما این اجازه را می دهد که
مغزمان رابرهم نزنیم

با انوع اطلاعات.

میتوانیم فقط وقتی آنها را دانلود کنیم،
که به آنها نیازمندیم.

و این عالی است.

اما یک تفاوت است بین دانلود یک سری حقایق

و واقعا دانستن چگونگی و چرایی این حقایق

دانستن این که چرا مریضی های خاص
شایع شده،

و یا چگونه اثبات یک مسئله ریاضی کارمی کند،

و یا چرا دوست شما افسرده است،

پاسخ به اینها مستلزم چیزی
بیش از دانلود کردن است.

این نیازمند، یه چیزی بیشتر شبیه،

انجام کاری برای خودتان است:

یه ذره بینش خلاق داشتن؛

استفاده از تخیل تان ؛

وارد میدان شدن؛

انجام آزمایش؛

کار کردن روی اثبات چیزی؛

صحبت کردن با کسی.

خب البته نمی گم که ما بایستی
دانستن با گوگل را متوقف کنیم.

من فقط می گم

ما نباید آن را بیش از حد باارزش کنیم.

ما باید انواع راه های مشوق
دانستن که فعال تر اند را بیابیم،

و هیچ وقت تلاش مان را در قالب
حباب های مان هدرندهیم.

چون چیزی که درباره دانستن از گوگل
وجود دارد این است که اغلب

به دانستن-حبابی ختم می شود.

و دانستن-حبابی به این معناست که
همیشه همه چیز درست است.

اما شهامت دانستن،

شهامت فهمیدن،

یعنی خطراحتمال اینکه شماممکن غلط باشید.

یعنی ریسک احتمال این که

آنچه شما می خواهید و آنچه درست است
دو چیز متفاوت هستند.

آنچه من را به سومین چیزمی رساند این است که
فکرمیکنم ما بسیارنیازمندیم انجام آن هستیم

که اگربخواهیم آن را بپذیریم، دریک
واقعیت مشترک زندگی خواهیم می کرد.

آن سومین چیز این هست:
داشتن کمی فروتنی.

با فروتنی درباره این موضوع ، منظورم
فروتنی معرفتی ست،

یعنی در یک حس،

دانستن این که شما این را اصلا نمی دانید.

اما این همچنین یعنی چیزی بیشتر از آن.

به معنای دیدن دنیای اطراف به شکلی
باز برای بهتر شدن

توسط شواهد و تجربه های دیگران.

دیدن دنیای اطرافتان به شکل
باز برای بهتر شدن

با شواهد و تجربیات دیگران.

این بیشتراز فقط یک گشایش برای تغییر است.

این بیشتر از فقط یک گشایش در
بهبودی خودبخودی است.

این یعنی درک میزان دانش خودتان
به عنوان چیزی که قابلیت افزایش

و یا غنی شدن توسط آنچه دیگران مشارکت
می کنند.

این قسمتی از آنچیزی است که شامل

تشخیص وجود یک واقعیت مشترک است

که شما نیز مسئول هستید.

نمی خوام خیلی کشش بدم

جامعه ما به طور خاص در بالا بردن و تشویق

آن نوع ازفروتنی عالی نیست .

بخشی از آن به این دلیل است که،

ما تمایل داریم تکبررا با
اعتماد بنفس اشتباه بگیریم.

و این تاحدی به این دلیل است که
خب خودتون می دانید

فقط چون تکبر آسان تر است.

آسان تر است که فکر کنید که خودتان
همه چیز را می دانید.

آسان تر است که فکر کنید خودتان همه
کشفیات را دارید.

اما اون یه مثال دیگرازباورغلط در
خصوص حقیقت است

که من درباره اش صحبت می کردم.

بنابراین مفهوم یک واقعیت مشترک،

مثل بسیاری از مفاهیم فلسفی،

می تواند بنظر خیلی واضح باشد،

که می توانیم درست گذشته آن را ببینیم

و فراموش کنیم که چرا مهم هست.

دموکراسی ها نمی توانند عملی شوند اگر
شهروندانشان نکوشند،

حداقل بعضی وقت ها،

تا در فضایی مشترک زندگی کنیم،

فضایی که آنها می توانند افکار را به جلو و
عقب انتقال دهند

وقتی--- و خصوصا وقتی ---

آنها مخالفند.

اما شما نمی توانید بکوشید که در
آن فضا قرار بگیرید.

اگر از قبل قبول نکرده باشید
که در واقعیتی یکسان زندگی می کنید.

برای پذیرفتن آن، باید به حقیقت
معتقد باشیم،

ما باید راه های فعال بیشتری از دانستن
را تقویت کنیم.

و ما باید فروتنی داشته باشیم

برای فهم اینکه ما مقیاس همه چیز نیستیم.

ما شاید یه روز چشم انداز

داشتن اینترنت در مغزهایمان را تحقق ببخشیم.

اما اگر می خواهیم که رها کننده
باشیم و نه توحش آور،

اگرمی خواهیم دانستن مان را گسترش دهیم

و نه فقط دانش کنش پدیر مان را،

نیازمندیم بیاد آوریم که
دیدگاه های مان،

حیرت آور و زیبا هستند،

فقط همین که ---

دیدگاه ها بر روی یک واقعیت بنا شده اند.

سپاسگزارم.

(تشویق حضار)