Ik ben 317 dagen gegijzeld. Dit is waarover ik nadacht ... | Vincent Cochetel | TEDxPlaceDesNations
-
0:13 - 0:15Ik kan hen niet vergeten.
-
0:15 - 0:20Ze heetten Aslan, Alik, Andrei,
-
0:20 - 0:24Fernanda, Fred, Galina, Gunnhild,
-
0:24 - 0:30Hans, Ingeborg, Matti, Natalya,
-
0:30 - 0:34Nancy, Sheryl, Usman, Zarema,
-
0:34 - 0:37en de lijst is nog langer.
-
0:38 - 0:41Voor velen is hun bestaan, hun mens-zijn
-
0:41 - 0:45gereduceerd tot statistieken,
-
0:45 - 0:48koudweg geregistreerd als
'veiligheidsincidenten'. -
0:49 - 0:50Voor mij waren ze collega's
-
0:50 - 0:54die deel uitmaakten van die gemeenschap
van humanitaire hulpverleners -
0:54 - 0:57die een beetje steun trachtten te bieden
-
0:57 - 1:01aan de oorlogsslachtoffers
in Tsjetsjenië in de jaren 90. -
1:01 - 1:06Ze waren verpleger,
logistiek medewerker, shelter expert, -
1:06 - 1:08juridisch medewerker, tolk.
-
1:09 - 1:13En om die dienstverlening
zijn ze vermoord, -
1:13 - 1:15hun families uiteengerukt
-
1:15 - 1:18en is hun verhaal grotendeels vergeten.
-
1:19 - 1:21Niemand werd ooit veroordeeld
voor die misdaden. -
1:24 - 1:26Ik kan hen niet vergeten.
-
1:26 - 1:28Op de een of andere manier
leven ze in mij, -
1:28 - 1:31de herinneringen aan hen
geven mijn leven elke dag zin. -
1:31 - 1:35Maar ze bezorgen me ook sombere gedachten.
-
1:36 - 1:38Als humanitaire hulpverleners
kozen ze ervoor -
1:38 - 1:41om aan de zijde
van het slachtoffer te staan, -
1:41 - 1:45om een beetje hulp, steun,
bescherming te bieden, -
1:45 - 1:48maar toen ze zelf
bescherming nodig hadden, -
1:48 - 1:50was die er niet.
-
1:51 - 1:54Wanneer je vandaag de krantenkoppen ziet
-
1:54 - 1:56over de oorlog in Irak of Syrië
-
1:56 - 2:00-- hulpverlener ontvoerd,
gijzelaar terechtgesteld -- -
2:01 - 2:02wie waren zij dan?
-
2:03 - 2:04Waarom waren zij daar?
-
2:05 - 2:07Wat dreef hen?
-
2:07 - 2:10Hoe zijn we zo onverschillig geworden
voor deze misdaden? -
2:11 - 2:13Daarom ben ik hier vandaag.
-
2:14 - 2:17We hebben betere manieren nodig
om ons hen te herinneren. -
2:17 - 2:23We moeten ook de kernwaarden uitleggen
waaraan zij hun levens hebben gewijd. -
2:23 - 2:26En tevens moeten we gerechtigheid eisen.
-
2:29 - 2:31Toen ik in '96 naar Noord-Kaukasus
werd gestuurd -
2:31 - 2:34door het Hoog Commissariaat
voor de Vluchtelingen van de VN, -
2:34 - 2:36kende ik de risico's.
-
2:36 - 2:38Vijf collega's waren gedood,
-
2:38 - 2:40drie ernstig gewond,
-
2:40 - 2:42zeven al gegijzeld.
-
2:42 - 2:44We waren dus voorzichtig.
-
2:45 - 2:49We gebruikten gepantserde wagens,
lokwagens, -
2:49 - 2:52veranderden onze reisgewoonten,
veranderden van huis, -
2:52 - 2:54alle mogelijke veiligheidsmaatregelen.
-
2:56 - 3:02Toch was het mijn beurt,
op een koude winteravond in januari '98. -
3:03 - 3:06Toen ik met mijn lijfwacht bij
mijn appartement in Vladikavkaz kwam, -
3:06 - 3:09werden we omsingeld door gewapende mannen.
-
3:09 - 3:11Ze duwden de lijfwacht op de grond,
-
3:11 - 3:14sloegen hem voor mijn ogen in elkaar,
-
3:14 - 3:17bonden hem vast en sleurden hem weg.
-
3:18 - 3:23Ik werd in de handboeien geslagen,
geblinddoekt en moest knielen, -
3:23 - 3:27met de geluiddemper van een geweer
in mijn hals gedrukt. -
3:27 - 3:28Wanneer zoiets je overkomt,
-
3:28 - 3:32heb je geen tijd om te denken
of te bidden. -
3:33 - 3:35Mijn brein schakelde over
op automatische piloot. -
3:35 - 3:39Flitsen van mijn leven speelden zich
in mijn hoofd af. -
3:40 - 3:43Na enkele lange minuten had ik door
-
3:43 - 3:46dat die gemaskerde mannen
mij niet gingen doden, -
3:46 - 3:51maar dat iemand, ergens,
mijn kidnapping had besteld. -
3:52 - 3:56Die dag startte
mijn ontmenselijkingsproces. -
3:56 - 4:00Ik was niet meer dan handelswaar.
-
4:02 - 4:04Doorgaans spreek ik hier niet over,
-
4:04 - 4:09maar ik wil jullie iets vertellen
over die 317 dagen gevangenschap. -
4:09 - 4:12Ik werd in een kelder vastgehouden,
-
4:12 - 4:14in totale duisternis,
-
4:14 - 4:18gedurende 23 uur en 45 minuten per dag,
-
4:18 - 4:21en dan kwamen de bewakers,
meestal twee. -
4:21 - 4:24Zij brachten mij een groot stuk brood,
-
4:24 - 4:28een kommetje soep en een kaars.
-
4:28 - 4:32Die kaars brandde 15 minuten,
-
4:32 - 4:3615 minuten kostbaar licht,
-
4:36 - 4:40en dan namen ze die weer mee
en zat ik opnieuw in de duisternis. -
4:43 - 4:46Ik was met een metalen kabel
vastgeketend aan mijn bed. -
4:46 - 4:50Ik kon maar vier stapjes zetten.
-
4:51 - 4:53Ik droomde steeds van de vijfde.
-
4:55 - 4:58Geen tv, geen radio, geen krant,
niemand om mee te praten. -
4:58 - 5:03Ik had geen handdoek,
geen zeep, geen wc-papier, -
5:03 - 5:11enkel twee open metalen emmers,
een voor water, een voor afval. -
5:12 - 5:17Kun je je voorstellen dat schijnexecuties
een tijdverdrijf kunnen zijn voor bewakers -
5:17 - 5:23die sadistisch zijn of die
zich gewoon vervelen of dronken zijn? -
5:23 - 5:27Mijn zenuwen gingen er langzaam aan kapot.
-
5:27 - 5:31Afzondering en duisternis
zijn heel moeilijk te beschrijven. -
5:31 - 5:33Hoe beschrijf je niets?
-
5:34 - 5:37Er zijn geen woorden voor
mijn onmetelijke eenzaamheid, -
5:37 - 5:43die zeer dunne grens
tussen gezond verstand en waanzin. -
5:44 - 5:49In de duisternis speelde ik soms
een denkbeeldig spelletje dammen. -
5:49 - 5:52Ik zou met zwart starten,
-
5:52 - 5:53wit verplaatsen,
-
5:53 - 5:56weer naar zwart om de overkant
te proberen misleiden. -
5:57 - 6:00Nu dam ik niet meer.
-
6:01 - 6:07Ik werd gekweld door de gedachten
aan mijn familie en mijn lijfwacht Edik. -
6:07 - 6:10Ik wist niet wat er met hem was gebeurd.
-
6:10 - 6:12Ik probeerde niet te denken,
-
6:12 - 6:14maar mijn tijd te vullen
-
6:14 - 6:17met alle mogelijke lichaamsoefeningen
ter plaatse. -
6:17 - 6:22Ik probeerde te bidden, ik probeerde alle
mogelijke geheugenspelletjes. -
6:23 - 6:28Maar de duisternis creëert ook beelden
en gedachten die niet normaal zijn. -
6:28 - 6:33Een deel van je brein wil dat
je je verzet, schreeuwt ... huilt, -
6:33 - 6:37en het andere deel van je brein
beveelt je om te zwijgen -
6:37 - 6:40en het gewoon te verdragen.
-
6:40 - 6:44Het is een continue interne discussie;
er is niemand om te arbitreren. -
6:45 - 6:50Op een keer kwam een bewaker
zeer agressief naar me toe en zei: -
6:50 - 6:54"Vandaag ga je knielen
en bedelen om je eten". -
6:54 - 6:57Ik was in een slechte bui
en beledigde hem. -
6:57 - 7:01Ik beledigde zijn moeder,
ik beledigde zijn voorouders. -
7:02 - 7:06Het resultaat viel nog mee:
hij gooide mijn eten bij het afval. -
7:06 - 7:09De dag nadien kwam hij terug
met dezelfde vraag. -
7:09 - 7:11Hij kreeg hetzelfde antwoord
-
7:11 - 7:14met hetzelfde resultaat.
-
7:15 - 7:19Vier dagen later
deed mijn hele lichaam pijn. -
7:19 - 7:23Ik wist niet dat honger zo veel pijn doet
als je zo weinig hebt. -
7:23 - 7:27Dus, toen de bewakers
naar beneden kwamen... -
7:30 - 7:32... knielde ik.
-
7:33 - 7:35Ik bedelde om mijn eten.
-
7:36 - 7:42Onderwerping was voor mij de enige manier
om de volgende kaars te halen. -
7:44 - 7:45Na mijn kidnapping
-
7:45 - 7:48werd ik overgebracht
van Noord-Ossetië naar Tsjetsjenië. -
7:48 - 7:50Drie dagen langzaam reizen
-
7:50 - 7:53in de kofferbakken
van verschillende auto's. -
7:53 - 7:54Bij aankomst werd ik
-
7:54 - 7:5811 dagen ondervraagd
door een zekere Ruslan. -
7:58 - 8:00De routine was steeds dezelfde:
-
8:00 - 8:03iets meer licht, 45 minuten.
-
8:03 - 8:04Hij kwam naar de kelder,
-
8:04 - 8:07vroeg de bewakers om
mij op de stoel vast te binden, -
8:07 - 8:09en zette de muziek luid aan.
-
8:11 - 8:13En dan brulde hij vragen.
-
8:13 - 8:16Hij schreeuwde. Hij sloeg mij.
-
8:17 - 8:19Ik bespaar jullie de details.
-
8:19 - 8:21Veel vragen kon ik niet begrijpen
-
8:21 - 8:24en sommige vragen wilde ik niet begrijpen.
-
8:26 - 8:31De ondervraging duurde
even lang als het bandje: -
8:31 - 8:3315 liedjes, 45 minuten.
-
8:33 - 8:36Ik verlangde steeds naar het laatste lied.
-
8:37 - 8:40Op een nacht in die kelder,
ik weet niet wat er gebeurde, -
8:40 - 8:43hoorde ik een kind boven mij huilen,
-
8:43 - 8:46een jongen, misschien 2 of 3 jaar oud.
-
8:46 - 8:50Voetstappen, verwarring, lopende mensen.
-
8:50 - 8:54Dus toen Ruslan de volgende dag kwam,
-
8:54 - 8:57vroeg ik, alvorens hij iets kon vragen:
-
8:57 - 9:00"Hoe gaat het met je zoon vandaag?
Voelt hij zich beter?" -
9:00 - 9:02Ruslan was duidelijk verrast.
-
9:02 - 9:05Hij was razend dat de bewakers
misschien wel informatie -
9:05 - 9:08over zijn privéleven hadden verteld.
-
9:08 - 9:13Ik bleef praten over ngo's die
medicijnen leveren aan lokale klinieken -
9:13 - 9:16die zijn zoon kunnen helpen genezen.
-
9:16 - 9:19En we spraken over opvoeding,
over families. -
9:20 - 9:22Hij vertelde mij over zijn kinderen.
-
9:22 - 9:24Ik vertelde hem over mijn dochters.
-
9:24 - 9:27En dan sprak hij over geweren,
wagens, vrouwen -
9:27 - 9:31en dan moest ik spreken
over geweren, auto's, vrouwen. -
9:31 - 9:35En we praatten tot
het laatste liedje op het bandje. -
9:36 - 9:40Ruslan was de hardvochtigste man
die ik ooit heb ontmoet. -
9:42 - 9:44Hij heeft mij niet meer geslagen.
-
9:44 - 9:47Hij heeft geen andere vragen meer gesteld.
-
9:47 - 9:50Ik was niet langer enkel handelswaar.
-
9:51 - 9:55Twee dagen later werd ik
naar een andere plaats overgebracht. -
9:56 - 10:01Daar kwam een bewaker dicht bij mij staan
-- heel ongebruikelijk -- -
10:01 - 10:04en zei heel zachtjes:
-
10:04 - 10:06"Ik wil u bedanken
-
10:06 - 10:10voor de hulp die uw organisatie
aan mijn familie heeft gegeven -
10:10 - 10:14toen we moesten verhuizen
in het naburige Dagestan". -
10:16 - 10:20Wat kon ik antwoorden?
-
10:20 - 10:24Het was zo pijnlijk.
Als een mes in mijn buik. -
10:24 - 10:28Ik heb er weken over gedaan
om de goede redenen die wij hadden -
10:28 - 10:32om die familie te helpen
te verzoenen met de gedachte -
10:32 - 10:34dat hij een huursoldaat was geworden.
-
10:34 - 10:36Hij was jong en verlegen.
-
10:36 - 10:38Ik heb zijn gezicht nooit gezien.
-
10:38 - 10:41Hij bedoelde het waarschijnlijk goed.
-
10:41 - 10:43Maar in die 15 seconden
-
10:43 - 10:47trok ik door hem
alles wat we deden in twijfel, -
10:47 - 10:49al de opofferingen.
-
10:50 - 10:53Hij deed mij ook inzien hoe zij ons zien.
-
10:53 - 10:56Tot dan ging ik ervan uit
dat ze weten waarom we er zijn -
10:56 - 10:57en wat we doen.
-
10:59 - 11:02We kunnen daar dus niet vanuit gaan.
-
11:03 - 11:06Uitleggen waarom we dit doen,
is niet zo eenvoudig, -
11:06 - 11:08zelfs aan onze naaste familie.
-
11:09 - 11:12We zijn niet perfect, niet superieur,
-
11:12 - 11:15we zijn niet de brandweer van de wereld,
-
11:15 - 11:17we zijn geen superhelden,
-
11:17 - 11:19we stoppen geen oorlogen,
-
11:19 - 11:24we weten dat een humanitaire respons
een politieke oplossing niet vervangt. -
11:24 - 11:29Maar we doen dit omdat één leven telt.
-
11:29 - 11:31Soms is dat het enige verschil
dat we maken -
11:31 - 11:34-- een individu, een gezin,
een groepje mensen -- -
11:34 - 11:36en dat telt.
-
11:36 - 11:39Bij een tsunami, aardbeving of tyfoon
-
11:39 - 11:43zie je reddingswerkers van
over heel de wereld toestromen -
11:43 - 11:46die wekenlang naar overlevers zoeken.
-
11:46 - 11:49Waarom? Niemand vindt dat vreemd.
-
11:49 - 11:51Ieder leven telt,
-
11:51 - 11:54of ieder leven zou moeten tellen.
-
11:56 - 11:58Dat is hetzelfde voor ons
als we vluchtelingen helpen, -
11:58 - 12:04ontheemd in hun eigen land
door conflicten, of statelozen. -
12:05 - 12:06Ik ken veel mensen
-
12:06 - 12:09die als ze met een overweldigend lijden
worden geconfronteerd, -
12:09 - 12:12zich machteloos voelen
en dan maar stoppen. -
12:13 - 12:16Dat is jammer want er zijn zoveel manieren
waarop mensen kunnen helpen. -
12:17 - 12:18Wij stoppen niet bij dat gevoel.
-
12:18 - 12:22We doen alles wat we kunnen
om bijstand te bieden, -
12:22 - 12:24bescherming, troost.
-
12:25 - 12:26Wij moeten.
-
12:26 - 12:28Wij kunnen niet anders.
-
12:28 - 12:32Hierdoor voelen wij ons,
ik weet niet, gewoon mens. -
12:34 - 12:37Na mijn vrijlating --
-
12:38 - 12:42Dit is een foto van mezelf
op de dag van mijn vrijlating. -
12:42 - 12:45Ik zie aan jullie gezichten
dat mijn uiterlijk je niet aanstaat. -
12:45 - 12:47(Gelach)
-
12:47 - 12:49Met alle respect,
als ik dezer dagen tv kijk, -
12:49 - 12:53vind ik me er best trendy uitzien.
(Gelach) -
12:56 - 13:00Maanden erna ontmoette ik
de toenmalige Franse premier. -
13:00 - 13:03Het tweede dat hij mij zei, was:
-
13:03 - 13:06"Het was volledig onverantwoordelijk
om naar de Noord-Kaukasus te gaan. -
13:06 - 13:10U hebt geen idee hoeveel problemen
u ons hebt bezorgd." -
13:12 - 13:14Het was een korte ontmoeting.
-
13:14 - 13:15(Gelach)
-
13:16 - 13:20Mensen in gevaar helpen
is volgens mij verantwoordelijk. -
13:21 - 13:25In die oorlog, die niemand
echt wilde stoppen -- -
13:25 - 13:28en zo hebben we er veel vandaag --
-
13:28 - 13:32was wat hulp en bescherming bieden
aan mensen in nood -
13:32 - 13:34niet enkel een daad van menselijkheid,
-
13:34 - 13:37het maakte voor de mensen
echt een groot verschil. -
13:37 - 13:39Waarom begreep hij dit niet?
-
13:40 - 13:42We hebben de plicht het te proberen.
-
13:42 - 13:47Je hebt al gehoord van dit concept:
Verantwoordelijkheid om te Beschermen. -
13:47 - 13:50De uitkomst hangt af
van diverse parameters. -
13:51 - 13:54We falen misschien,
maar wat nog erger is dan falen, -
13:54 - 13:57is niet eens proberen
wanneer we het kunnen. -
13:58 - 14:02Wel, als je zo bent gemaakt,
als je je voor dit soort job opgeeft, -
14:02 - 14:06zal je leven vol vreugde en verdriet zijn,
-
14:06 - 14:09want veel mensen kunnen we niet helpen,
-
14:09 - 14:13veel mensen kunnen we niet beschermen,
veel mensen kunnen we niet redden. -
14:13 - 14:15Ik noem hen 'mijn schimmen'.
-
14:15 - 14:19Door hun lijden van dichtbij
te hebben gezien, -
14:19 - 14:22neem je een beetje van dat lijden over.
-
14:23 - 14:26Vele jonge humanitaire hulpverleners
-
14:26 - 14:29beleven hun eerste ervaring
met veel bitterheid. -
14:29 - 14:32Ze worden in situaties gegooid
waarin ze getuige zijn, -
14:32 - 14:35maar ze hebben niet de macht
om iets te veranderen. -
14:35 - 14:37Ze moeten dit leren aanvaarden
-
14:37 - 14:41en dit geleidelijk omzetten
in positieve energie. -
14:41 - 14:42Dat is moeilijk.
-
14:42 - 14:45Velen slagen er niet in,
-
14:45 - 14:49maar voor hen die er wel in slagen,
is er geen andere job denkbaar. -
14:49 - 14:52Je ziet elke dag
het verschil dat je maakt. -
14:54 - 14:57Humanitaire hulpverleners kennen
het risico dat ze nemen -
14:57 - 15:01in conflictgebieden of
in post-conflictgebieden, -
15:01 - 15:08maar ons leven, ons werk, wordt
steeds levensbedreigender -
15:08 - 15:12en de eerbied voor ons leven verdwijnt.
-
15:13 - 15:16Wist je dat sinds het begin
van het millenium -
15:16 - 15:19het aantal aanvallen
op humanitaire hulpverleners -
15:19 - 15:20verdrievoudigd is?
-
15:21 - 15:242013 brak alle records:
-
15:25 - 15:28155 collega's gedood,
-
15:28 - 15:31171 ernstig gewond,
-
15:31 - 15:34134 ontvoerd.
-
15:35 - 15:37Zoveel gebroken levens.
-
15:39 - 15:43Tot het begin van de burgeroorlog
in Somalië in de late jaren 80 -
15:43 - 15:48waren humanitaire hulpverleners
soms het slachtoffer -
15:48 - 15:50van wat wij 'nevenschade' noemen,
-
15:50 - 15:54maar we waren doorgaans niet
het doelwit van die aanvallen. -
15:54 - 15:56Dat is veranderd.
-
15:56 - 15:57Bekijk deze foto.
-
15:57 - 16:00Bagdad, augustus 2003:
-
16:00 - 16:0224 collega's werden gedood.
-
16:02 - 16:07De tijd is voorbij dat een blauwe VN-vlag
of een Rood Kruis -
16:07 - 16:10ons automatisch beschermde.
-
16:10 - 16:13Tussen criminele groeperingen
en sommige politieke groepen -
16:13 - 16:17is de laatste 20 jaren
een wisselwerking ontstaan, -
16:17 - 16:19en hebben een soort hybriden gecreëerd
-
16:19 - 16:22met wie we niet kunnen communiceren.
-
16:22 - 16:28Humanitaire principes worden
op de proef gesteld en vaak genegeerd, -
16:28 - 16:32maar misschien nog belangrijker:
we zoeken niet langer gerechtigheid. -
16:32 - 16:35Er lijkt geen enkel gevolg
te worden gegeven -
16:35 - 16:38aan aanvallen op
humanitaire hulpverleners. -
16:39 - 16:43Na mijn vrijlating werd mij verteld
dat ik geen gerechtigheid moest zoeken. -
16:43 - 16:47Het zal je geen goed doen,
zei men mij. -
16:47 - 16:51Bovendien breng je het leven
van andere collega's in gevaar. -
16:52 - 16:53Het heeft jaren geduurd
-
16:53 - 16:59vóór drie mensen, die betrokken waren
bij mijn kidnapping, werden veroordeeld. -
16:59 - 17:02Maar dit was een uitzondering.
-
17:02 - 17:06Er was geen gerechtigheid voor
de humanitaire hulpverleners -
17:06 - 17:10die tussen '95 en '99 in Tsjetsjenië
zijn vermoord of ontvoerd, -
17:10 - 17:13en zo is het ook in de rest van de wereld.
-
17:14 - 17:16Dit is onaanvaardbaar.
-
17:16 - 17:18Dit is onvergeeflijk.
-
17:18 - 17:24Aanvallen op hulpverleners zijn
oorlogsmisdaden in internationaal recht. -
17:24 - 17:26Die mogen niet onbestraft blijven.
-
17:26 - 17:29We moeten een eind maken
aan die straffeloosheid. -
17:29 - 17:33We moeten die aanvallen
op humanitaire hulpverleners beschouwen -
17:33 - 17:36als aanvallen op de mensheid zelf.
-
17:36 - 17:38Het maakt me razend.
-
17:40 - 17:45Ik weet dat ik veel geluk heb, vergeleken
met de vluchtelingen voor wie ik werk. -
17:46 - 17:50Ik weet niet hoe het is
om mijn hele stad verwoest te zien. -
17:50 - 17:54Ik weet niet hoe het is om mijn familie
te zien worden neergeschoten. -
17:54 - 17:58Ik weet niet hoe het is om de bescherming
van mijn land te verliezen. -
17:58 - 18:03Ik weet ook dat ik veel geluk heb
vergeleken met andere gegijzelden. -
18:03 - 18:08Vier dagen voor mijn bewogen vrijlating
zijn vier gegijzelden onthoofd -
18:08 - 18:12enkele kilometer vanwaar
ik gevangen werd gehouden. -
18:12 - 18:14Waarom zij?
-
18:15 - 18:17Waarom ben ik hier vandaag?
-
18:19 - 18:21Geen makkelijk antwoord.
-
18:22 - 18:26Ik heb sinds mijn vrijlating
veel steun gekregen van mijn familie, -
18:26 - 18:30van collega's, vrienden,
mensen die ik niet kende. -
18:30 - 18:34Met de jaren hebben ze mij
geholpen om uit de duisternis te treden. -
18:34 - 18:37Niet iedereen heeft
dezelfde aandacht gekregen. -
18:38 - 18:42Hoevelen van mijn collega's hebben
zich na een traumatisch incident -
18:42 - 18:44van het leven beroofd?
-
18:45 - 18:49Ik kende er negen persoonlijk.
-
18:49 - 18:53Hoevelen van mijn collega's zijn
door een moeilijke echtscheiding gegaan -
18:53 - 18:55na een traumatische ervaring
-
18:55 - 19:00omdat ze níets meer konden
uitleggen aan hun partner? -
19:00 - 19:02Ik ben de tel kwijt.
-
19:03 - 19:06Dit soort leven heeft zijn prijs.
-
19:07 - 19:12In Rusland hebben alle oorlogsmonumenten
bovenaan een prachtige inscriptie. -
19:12 - 19:14Er staat (in het Russisch):
-
19:14 - 19:20"Niemand is vergeten,
niets is vergeten." -
19:23 - 19:26Ik vergeet mijn verdwenen collega's niet.
-
19:26 - 19:28Ik kan niets vergeten.
-
19:28 - 19:31Ik vraag jullie om hun toewijding
niet te vergeten -
19:31 - 19:35en te eisen dat humanitaire hulpverleners
in heel de wereld -
19:35 - 19:37beter worden beschermd.
-
19:37 - 19:43We mogen niet toelaten dat het straaltje
hoop, dat zij hebben gebracht, verdwijnt. -
19:44 - 19:48Na mijn beproeving vroegen
veel collega's: "Waarom doe je voort? -
19:48 - 19:50Waarom doe je zo'n job?
-
19:50 - 19:52Waarom keer je ernaar terug?"
-
19:52 - 19:55Mijn antwoord was heel eenvoudig:
-
19:55 - 19:58Als ik had opgegeven,
-
19:58 - 20:02hadden mijn kidnappers gewonnen.
-
20:02 - 20:04Dan zouden ze mijn ziel
-
20:04 - 20:06en mijn menselijkheid hebben genomen.
-
20:06 - 20:08Bedankt.
-
20:08 - 20:14(Applaus)
- Title:
- Ik ben 317 dagen gegijzeld. Dit is waarover ik nadacht ... | Vincent Cochetel | TEDxPlaceDesNations
- Description:
-
Deze talk werd gehouden op een lokaal TEDx-evenement dat onafhankelijk van de TED-conferenties is georganiseerd.
Vincent Cochetel is in 1998 in Tsjetsjenië 317 dagen gegijzeld toen hij voor het Hoog Commissariaat voor de Vluchtelingen van de Verenigde Naties werkte. Voor de eerste maal doet hij zijn relaas: van hoe het was om in een donkere, ondergrondse ruimte te leven, vastgeketend aan zijn bed, tot de onverwachte gesprekken die hij had met zijn ontvoerders. Lyrisch en krachtig legt hij uit waarom hij vandaag zijn werk voortzet. Sinds 2000 is het aantal aanvallen op humanitaire hulpverleners verdrievoudigd -- en hij vraagt zich af wat die stijging betekent voor de wereld. - Video Language:
- English
- Team:
- closed TED
- Project:
- TEDxTalks
- Duration:
- 20:45