Η αλλαγή της εξουσίας σε παγκόσμιο επίπεδο

Ο Πάντυ Άσνταουν ισχυρίζεται ότι ζούμε σε μια στιγμή της ιστορίας κατά την οποία η εξουσία αλλάζει με τρόπους που δεν το είχε κάνει ποτέ πριν. Σε μια μαγευτική ομιλία στο TEDxBrussels σκιαγραφεί τις τρεις μείζονες μετατοπίσεις που βλέπει να έρχονται.

Υπάρχει ένα ποίημα γραμμένο
από έναν πολύ διάσημο Άγγλο ποιητή

στα τέλη του 19ου αιώνα.

Λέγεται ότι αντηχούσε
στο μυαλό του Τσώρτσιλ

στη δεκαετία του '30.

Το ποίημα πάει ως εξής:

«Στον αργόσχολο λόφο του καλοκαιριού,

οκνηρός με τη ροή των ρευμάτων,

άκουσον, ακούω έναν μακρινό τυμπανιστή,

να παίζει κάτι σαν ήχο σε όνειρα,

μακριά και κοντά και χαμηλά και δυνατότερα
στους δρόμους της γης που περνούν από κει,

αγαπημένοι σε φίλους και τροφή για σκόνη,

βαδίζουν οι στρατιώτες,

που πρόκειται σύντομα να πεθάνουν».

Για όσους ενδιαφέρονται για την ποίηση,

το ποίημα είναι «Ένα αγόρι
από το Σροπσάιρ» του Α.Ε. Χάουσμαν.

Αλλά το τι αντιλαμβανόταν ο Χάουσμαν,

και που το ακούτε
και στις συμφωνίες του Νίλσεν,

ήταν ότι τα μακρυά, ζεστά,
δασώδη καλοκαίρια

της σταθερότητας του 19ου αιώνα

έφταναν στο τέλος τους,

και ότι επρόκειτο να περάσουμε

σε μια τρομακτική περίοδο της ιστορίας

κατά την οποία αλλάζει η εξουσία.

Και αυτές είναι πάντοτε,
κυρίες και κύριοι,

περίοδοι συνοδευόμενες από αναταραχή,

και πολύ συχνά από αίμα.

Και το μήνυμά μου προς εσάς είναι

ότι είμαστε καταδικασμένοι, αν θέλετε,

να ζήσουμε ακριβώς
σε μια τέτοια στιγμή στην ιστορία

όταν τα αντίζυγα πάνω στα οποία

αρχίζει να αλλάζει
η καθιερωμένη διάταξη δύναμης

και η νέα όψη του κόσμου,

οι νέες δυνάμεις που υπάρχουν στον κόσμο,

αρχίζουν να διαμορφώνονται.

Και αυτοί είναι -και το έχουμε δει
πολύ ξεκάθαρα σήμερα-

σχεδόν πάντα πολύ ταραχώδεις καιροί,
πολύ δύσκολοι καιροί,

και πολύ συχνά πολύ αιματηροί καιροί.

Παρεμπιπτόντως, συμβαίνει
περίπου μία φορά ανά αιώνα.

Ίσως υποστηρίξετε ότι
η τελευταία φορά που συνέβη

-και αυτό αισθανόταν να έρχεται
ο Χάουσμαν και ο Τσώρτσιλ επίσης-

ήταν ότι όταν η εξουσία
πέρασε από τα παλιά έθνη,

τις παλιές δυνάμεις της Ευρώπης,

δια μέσου του Ατλαντικού
στη νέα αναδυόμενη δύναμη των ΗΠΑ --

η αρχή του Αμερικάνικου αιώνα.

Και φυσικά, στο κενό

όπου υπήρχαν οι πολύ
παλιές Ευρωπαϊκές δυνάμεις

παίχτηκαν οι δύο πιο αιματηρές
καταστροφές του τελευταίου αιώνα --

το ένα στο πρώτο μέρος και το άλλο στο
δεύτερο μέρος: οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι.

Ο Μάο Τσεντούνγκ αναφερόταν σε αυτούς
ως οι Ευρωπαϊκοί εμφύλιοι πόλεμοι,

και μάλλον είναι ένας
πιο ακριβής τρόπος περιγραφής.

Λοιπόν κυρίες και κύριοι

ζούμε σε έναν απ´εκείνους τους καιρούς.

Όμως για μας, σήμερα θέλω
να μιλήσω για τρεις παράγοντες.

Και ο πρώτος απ᾽αυτούς,
οι πρώτοι δύο απ᾽αυτούς

πρόκειται για μια αλλαγή στην εξουσία.

Ο δεύτερος πρόκειται για μια νέα
διάσταση στην οποία θέλω να αναφερθώ,

η οποία δεν έχει ξανασυμβεί
όπως συμβαίνει τώρα.

Αλλά ας μιλήσουμε για τις αλλαγές
εξουσίας που συμβαίνουν στον κόσμο.

Και το τι συμβαίνει σήμερα

είναι, από μια άποψη, τρομακτικό

επειδή δεν έχει ξανασυμβεί πριν.

Έχουμε δει πλευρικές αλλαγές εξουσίας --

η δύναμη της Ελλάδας πέρασε στη Ρώμη

και τις αλλαγές στην εξουσία που συνέβησαν

κατά τη διάρκεια
των Ευρωπαϊκών πολιτισμών --

αλλά τώρα βλέπουμε
κάτι ελαφρώς διαφορετικό.

Διότι η εξουσία δεν μετατοπίζεται
απλώς πλευρικά,

από έθνος σε έθνος.

Μετατοπίζεται και κάθετα επίσης.

Το τι συμβαίνει σήμερα είναι
ότι η δύναμη που ήταν εγκιβωτισμένη,

κρατημένη στην ευθύνη,
κρατημένη στο κράτος δικαίου,

εντός του θεσμού του έθνους-κράτους,

έχει τώρα μεταναστεύσει σε πολύ
μεγάλο βαθμό πάνω στην παγκόσμια σκηνή.

Η παγκοσμιοποίηση της εξουσίας --

μιλάμε για την παγκοσμιοποίηση των αγορών,

όμως πρόκειται για την παγκοσμιοποίηση
της πραγματικής εξουσίας.

Και όταν, στο επίπεδο έθνους-κράτους

που η εξουσία κρατείται στην ευθύνη

υπόκειται στον κανόνα δικαίου,

στη διεθνή σκηνή δεν υπόκειται.

Η διεθνής και η παγκόσμια σκηνή είναι
εκεί όπου κατοικεί η εξουσία τώρα:

η δύναμη του διαδικτύου,
των δορυφορικών εκπομπών

η δύναμη των ανταλλακτηρίων συναλλάγματος,

αυτό το απέραντο στροβίλισμα χρημάτων

που κυκλοφορεί τώρα 32 φορές
την απαραίτητη ποσότητα χρημάτων

που υποτίθεται πώς πρέπει να υπάρχει
για να χρηματοδοτεί το εμπόριο --

τους χρηματομετατροπείς, αν θέλετε,

τους κερδοσκόπους

που μας λύγισαν όλους αρκετά πρόσφατα,

η δύναμη των πολυεθνικών επιχειρήσεων

που τώρα αναπτύσσουν προϋπολογισμούς

συχνά μεγαλύτερους
από μεσαίου μεγέθους χώρες.

Αυτές ζουν σε ένα παγκόσμιο χώρο

που είναι ευρέως ανεξέλεγκτος,

δεν υπόκεινται στο κράτος δικαίου,

και οι άνθρωποι εκεί
δρουν χωρίς περιορισμό.

Αυτό βολεύει τους ισχυρούς,

μέχρι στιγμής.

Είναι πάντα κατάλληλο για αυτούς
που έχουν την περισσότερη δύναμη

να λειτουργούν σε μέρη χωρίς περιορισμό,

όμως το μάθημα της ιστορίας
είναι ότι, αργά ή γρήγορα,

ο ανεξέλεγκτος χώρος --

ο χώρος που δεν υπόκειται
στο κράτος δικαίου --

γίνεται γεμάτος, όχι μόνο
από τα πράγματα που θέλεις --

διεθνές εμπόριο, το διαδίκτυο, κτλ. --

αλλά και από πράγματα που δεν θέλεις --

διεθνή εγκληματικότητα,
διεθνή τρομοκρατία.

Η αποκάλυψη της 11ης Σεπτεμβρίου

είναι ότι ακόμα κι αν είσαι
το πιο ισχυρό έθνος στη γη,

παρ' όλα αυτά

εκείνοι που κατοικούν εκεί
μπορούν να σου επιτεθούν

ακόμα και στις πιο εμβληματικές πόλεις

ένα ηλιόλουστο πρωινό του Σεπτέμβρη.

Λέγεται ότι περίπου το 60 τοις εκατό

των τεσσάρων εκατομμυρίων δολαρίων
που χρηματοδότησαν

την 11η Σεπτεμβρίου πέρασαν
μέσω των ιδρυμάτων των Διδύμων Πύργων

τους οποίους κατέστρεψε η 11η Σεπτεμβρίου.

Βλέπετε, και οι εχθροί μας
χρησιμοποιούν αυτό τον χώρο --

τον χώρο του μαζικού ταξιδιού, το
διαδίκτυο, τις δορυφορικές μεταδόσεις --

για να μπορούν
να κυκλοφορούν το δηλητήριο τους

για την καταστροφή
των συστημάτων μας και των τρόπων μας.

Αργά ή γρήγορα,

ο κανόνας της ιστορίας

είναι ότι όπου πάει η δύναμη

πρέπει να ακολουθεί διακυβέρνηση.

Αν όντως είναι αυτή η περίπτωση,
όπως νομίζω ότι είναι,

ότι ένα από τα φαινόμενα της εποχής μας

είναι η παγκοσμιοποίηση της δύναμης,

τότε ακολουθεί ότι μία
από τις προκλήσεις της εποχής μας

είναι να φέρουμε τη διακυβέρνηση
στον παγκόσμιο χώρο.

Πιστεύω ότι οι δεκαετίες που θα έρθουν

θα είναι περισσότερο ή λιγότερο ταραχώδεις

όσο μπορούμε περίπου
να πετύχουμε εκείνο τον σκοπό:

να φέρουμε τη διακυβέρνηση
στον παγκόσμιο χώρο.

Τώρα προσέξτε, δεν μιλώ για κυβέρνηση.

Δεν μιλώ για τη σύσταση

ενός παγκόσμιου δημοκρατικού θεσμού.

Η δική μου άποψη, παρεμπιπτόντως,
κυρίες και κύριοι,

είναι ότι είναι απίθανο να γίνει

με την αναπαραγωγή
περισσότερων ιδρυμάτων ΟΗΕ.

Αν δεν είχαμε τον ΟΗΕ,
θα τον εφευρίσκαμε.

Ο κόσμος χρειάζεται ένα διεθνές φόρουμ.

Χρειάζεται ένα μέσο με το οποίο μπορείτε
να νομιμοποιήσειτε τη διεθνή δράση.

Όμως όταν πρόκειται για τη διακυβέρνηση
του παγκόσμιου χώρου,

η εκτίμησή μου είναι ότι δεν θα συμβεί

με τη δημιουργία περισσότερων
ιδρυμάτων του ΟΗΕ.

Θα συμβεί με το να ενωθούν οι ισχυροί

και φτιάξουν συστήματα
βασισμένα σε διεθνή συνθήκη,

συμφωνίες βασισμένες σε διεθνή συνθήκη,

να κυβερνούν τον παγκόσμιο χώρο.

Μπορείτε να τα δείτε να γίνονται,
αρχίζουν ήδη να αναδύονται.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου:
βασισμένος σε διεθνή συνθήκη,

εξ ολοκλήρου βασισμένος
εκεί, και όμως,

αρκετά ισχυρός ώστε να του λογοδοτούν
ακόμη και οι πιο ισχυροί, οι ΗΠΑ,

αν είναι απαραίτητο.

Κιότο: οι απαρχές του αγώνα δημιουργίας

ενός οργανισμού βασισμένου
σε διεθνή συνθήκη.

Οι G20:

ξέρουμε τώρα ότι πρέπει
να συστήσουμε έναν θεσμό

ο οποίος θα είναι ικανός
να φέρει διακυβέρνηση

σε εκείνον τον οικονομικό χώρο
για χρηματοοικονομική κερδοσκοπία.

Και αυτό είναι οι G20, ένας θεσμός
βασισμένος σε διεθνή συνθήκη.

Υπάρχει ένα πρόβλημα εκεί,

και θα επιστρέψουμε σ' αυτό σε ένα λεπτό,

που είναι ότι αν συγκεντρώσεις
τους πιο ισχυρούς μαζί

για να κάνεις τους κανόνες
σε θεσμούς βασισμένους σε διεθνή συνθήκη,

για να συμπληρώσεις
τον χώρο διακυβέρνησης,

τότε τι συμβαίνει στους αδύναμους
που μένουν εκτός;

Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα,

και θα επιστρέψουμε σ᾽ αυτό σε ένα λεπτό.

Οπότε ορίστε το πρώτο μου μήνυμα,

ότι αν πρόκειται να περάσεις απ᾽ αυτούς
τους ταραχώδεις καιρούς

λιγότερο ή περισσότερο θυελλωδώς,

τότε η επιτυχία μας στο να το κάνουμε αυτό

θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό
στην ικανότητα μας

να φέρουμε συνετή διακυβέρνηση
στον παγκόσμιο χώρο.

Και παρακολουθήστε το
να ξεκινά να συμβαίνει.

Το δεύτερο μου σημείο,

και ξέρω πως δεν χρειάζεται
να μιλώ σ' ένα ακροατήριο σαν αυτό

για κάτι τέτοιο,

όμως η δύναμη
δεν μετακινείται μόνο καθέτως,

μετακινείται επίσης και οριζοντίως.

Μπορείτε να υποστηρίξετε ότι η ιστορία,
η ιστορία των πολιτισμών,

είναι πολιτισμοί συγκεντρωμένοι
γύρω από θάλασσες --

με τους πρώτους γύρω από τη Μεσόγειο,

τους πιο πρόσφατους στην άνοδο της
Δυτικής δύναμης γύρω από τον Ατλαντικό.

Λοιπόν, μου φαίνεται

ότι έχουμε τώρα μια θεμελιώδη μετακίνηση
της δύναμης σε γενικές γραμμές

μακρυά από έθνη γύρω
από τις ακτές του Ατλαντικού

στα έθνη που είναι
γύρω από το χείλος του Ειρηνικού.

Τώρα αυτό ξεκινά με οικονομική δύναμη,
όμως έτσι ξεκινά πάντα.

Μπορείτε ήδη να αρχίσετε να βλέπετε
την ανάπτυξη εξωτερικών πολιτικών,

την αύξηση των στρατιωτικών προϋπολογισμών

που συμβαίνουν στις άλλες
αναπτυσσόμενες δυνάμεις στον κόσμο.

Για την ακρίβεια νομίζω

ότι αυτό δεν είναι τόσο μια μετακίνηση
από τη Δύση στην Ανατολή·

κάτι διαφορετικό συμβαίνει.

Η εκτίμηση μου είναι, αν έχει σημασία,

είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες
θα παραμείνουν το πιο ισχυρό έθνος στη γη

για τα επόμενα 10 χρόνια, 15,

όμως το πλαίσιο
στο οποίο κρατάνε τη δύναμή τους

έχει τώρα τροποποιηθεί ριζικά·
έχει αλλάξει ριζικά.

Βγαίνουμε από 50 χρόνια,

πολύ ασυνήθιστα χρόνια, ιστορίας

στην οποία είχαμε
έναν εντελώς μονο-πολικό κόσμο,

στον οποίο κάθε βελόνα πυξίδας,

υπέρ ή κατά,

πρέπει να καθορίζεται
από τη θέση ως προς την Ουάσιγκτον --

ένας κόσμος διασκελισμένος
από έναν μεγάλο κολοσσό.

Όμως αυτό δεν είναι
συνηθισμένο στην ιστορία.

Ουσιαστικά, τώρα αναδύεται

μια πολύ πιο φυσιολογική
περίπτωση της ιστορίας.

Αρχίζετε να βλέπετε την εμφάνιση

ενός πολυ-πολικού κόσμου.

Μέχρι τώρα,

οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν το κυρίαρχο
χαρακτηριστικό του κόσμου μας.

Θα παραμείνουν το πιο ισχυρό έθνος,

αλλά θα είναι το πιο ισχυρό έθνος

σ᾽ έναν αυξανόμενα πολυ-πολικό κόσμο.

Και αρχίζετε να βλέπετε τα εναλλακτικά
κέντρα δύναμης να δημιουργούνται --

στην Κίνα, φυσικά,

αν και εκτιμώ ότι η άνοδος της Κίνας
στο μεγαλείο δεν θα είναι ομαλή.

Θα είναι αρκετά στριφνή

καθώς η Κίνα θα εκδημοκρατίζει
την κοινωνία της

αφού καταστήσει
την οικονομία της φιλελεύθερη.

Όμως αυτό είναι ένα θέμα
για μια άλλη συζήτηση.

Βλέπετε την Ινδία, βλέπετε τη Βραζιλία.

Βλέπετε όλο και περισσότερο

ότι ο κόσμος τώρα μοιάζει
για εμάς τους Ευρωπαίους,

πολύ περισσότερο
με την Ευρώπη τον 19ο αιώνα.

Η Ευρώπη τον 19ο αιώνα:

ένας σπουδαίος Υπουργός Εξωτερικών,
ο Λόρδος Κάνινγκ,

συνήθιζε να την περιγράφει
ως «ευρωπαϊκή συμφωνία δυνάμεων».

Υπήρχε μια πενταμερής ισορροπία.

Η Βρετανία πάντα έπαιζε για την ισορροπία.

Αν το Παρίσι έσμιγε με το Βερολίνο,

η Βρετανία έσμιγε με τη Βιέννη
και τη Ρώμη ως αντίβαρο.

Τώρα προσέξτε,

σε μια περίοδο που κυριαρχείται
από ένα μονο-πολικό κόσμο

έχετε σταθερές συμμαχίες --

το ΝΑΤΟ, το σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Μια σταθερή πόλωση δύναμης

σημαίνει σταθερές συμμαχίες.

Όμως μια πολλαπλή πόλωση δύναμης

σημαίνει μετατόπιση
και αλλαγή στις συμμαχίες.

Σ' αυτόν τον κόσμο μπαίνουμε,

όπου θα βλέπουμε όλο και περισσότερο

ότι οι συμμαχίες μας δεν είναι σταθερές.

Ο Κάνινγκ, ο σπουδαίος Βρετανός
ΥΠΕΞ είπε κάποτε,

«Η Βρετανία έχει ένα κοινό συμφέρον,
αλλά όχι κοινούς συμμάχους».

Και θα βλέπουμε όλο και περισσότερο

ότι ακόμα και εμείς στη Δύση

θα απλώσουμε, πρέπει να απλώσουμε,

πέρα από τον άνετο κύκλο
των Ατλαντικών δυνάμεων

για να κάνουμε συμμαχία με άλλους,

αν θέλουμε να κάνουμε κάτι στον κόσμο.

Σημειώστε, ότι όταν πήγαμε στη Λιβύη,

δεν ήταν αρκετά καλό για τη Δύση
να το κάνει μόνη της,

έπρεπε να φέρουμε κι άλλους.

Σε αυτή την περίπτωση, έπρεπε
να φέρουμε τον Αραβικό Σύνδεσμο.

Νομίζω ότι το Ιράκ και το Αφγανιστάν
είναι οι τελευταίες φορές

που η Δύση προσπάθησε
να το κάνει μόνη της,

και δεν τα καταφέραμε.

Υποθέτω

ότι φτάνουμε την αρχή
του τέλους των 400 χρόνων --

λέω 400 χρόνια επειδή είναι
το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας --

της ηγεμονίας της δυτικής εξουσίας,
των δυτικών θεσμών και των δυτικών αξιών.

Ξέρετε, μέχρι τώρα, αν η Δύση οργανωνόταν,

θα μπορούσε να προτείνει
και να τοποθετηθεί σε κάθε γωνιά της γης.

Αλλά αυτό δεν ισχύει πια.

Πάρτε την τελευταία οικονομική κρίση

μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η Δύση ενώθηκε --

το Ίδρυμα Μπρέτον Γουντς,
η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ --

το πρόβλημα λύθηκε.

Τώρα πρέπει να φωνάξουμε άλλους.

Τώρα πρέπει να δημιουργήσουμε τους G20.

Τώρα πρέπει να πάμε
εκτός του βολικού μας κύκλου

των δυτικών μας φίλων.

Ας κάνω μια πρόβλεψη για σας,

η οποία είναι ακόμη
περισσότερο εντυπωσιακή.

Υποψιάζομαι ότι φτάνουμε το τέλος

των 400 χρόνων

όταν η δυτική εξουσία ήταν αρκετή.

Ο κόσμος μου λέει, «Οι Κινέζοι
δεν θα εμπλακούν ποτέ

στην πολυμερή αποκατάσταση
της ειρήνης στον κόσμο».

Α ναι; Γιατί όχι;

Πόσα Κινέζικα στρατεύματα

υπηρετούν με τον μπλε μπερέ,
υπό την μπλε σημαία,

υπό τις εντολές των Ηνωμένων Εθνών
σήμερα στον κόσμο;

3.700.

Πόσοι Αμερικανοί; 11.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ναυτικό σώμα

που αντιμετωπίζει το θέμα
με τους Σομαλούς πειρατές;

Το κινέζικο ναυτικό σώμα.

Φυσικά και είναι μια μερκαντιλιστική χώρα.

Θέλουν να κρατήσουν
τις θαλάσσιες οδούς ανοιχτές.

Όλο και περισσότερο,
θα πρέπει να κάνουμε δουλειές

με άτομα με τα οποία
δεν έχουμε τις ίδιες αξίες,

αλλά με τα οποία, για την ώρα,
έχουμε κοινά ενδιαφέροντα.

Είναι ένας εντελώς διαφορετικός τρόπος

του να δούμε τον κόσμο που αναδύεται τώρα.

Και να ο τρίτος παράγοντας,

που είναι τελείως διαφορετικός.

Σήμερα στον μοντέρνο μας κόσμο,

λόγω του διαδικτύου,

λόγω του είδους των πραγμάτων
για τα οποία μίλησαν εδώ,

όλα είναι συνδεδεμένα με όλα.

Τώρα αλληλεξαρτούμαστε.

Τώρα αλληλοσυνδεόμαστε,

σαν έθνη, σαν μεμονωμένα άτομα,

με ένα τρόπο που δεν έχει ξαναγίνει,

δεν έχει ξαναγίνει ποτέ.

Η αλληλεξάρτηση των εθνών

υπήρχε ανέκαθεν.

Η διπλωματία έχει να κάνει
με την αλληλεξάρτηση των εθνών.

Αλλά τώρα είμαστε στενά συνδεδεμένοι μαζί.

Κολλάτε γρίπη των χοίρων στο Μεξικό,

είναι πρόβλημα
στο αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκωλ

μετά από 24 ώρες.

Η Λίμαν Μπρόδερς καταστρέφεται,
όλος ο κόσμος καταρρέει.

Πιάνει φωτιές στις στέπες τις Ρωσίας,

εξεγέρσεις για φαγητό στην Αφρική.

Τώρα αλληλοσυνδεόμαστε με πολύ βαθύ τρόπο.

Και αυτό σημαίνει

ότι η ιδέα ενός έθνους που δρα μόνο του,

που δεν συνδέεται με άλλους,

που δεν συνεργάζεται με άλλους,

δεν είναι πια μια βιώσιμη πρόταση.

Επειδή οι ενέργειες ενός έθνους κράτους

ούτε περιορίζονται στον εαυτό του,

ούτε είναι αρκετές για το έθνος κράτος

ώστε να ελέγξει την περιοχή του,

επειδή οι επιδράσεις
εκτός του έθνους κράτους

τώρα ξεκινούν να επιδρούν
τι συμβαίνει μέσα τους.

Ήμουν ένας νεαρός στρατιώτης

στον τελευταίο από τους μικρούς
αυτοκρατορικούς πολέμους της Βρετανίας.

Τότε, η άμυνα της χώρας μου

είχε να κάνει με ένα μόνο πράγμα:

πόσο δυνατός ήταν ο στρατός μας,
η αεροπορία μας,

το ναυτικό μας και οι σύμμαχοί μας.

Αυτό ήταν όταν ο εχθρός
ήταν έξω από τα τείχη.

Τώρα ο εχθρός είναι μέσα από τα τείχη.

Αν θέλω να μιλήσω
για την άμυνα της χώρας μου,

πρέπει να μιλήσω στον Υπουργό Υγείας

επειδή μια πανδημία είναι απειλή
στην ασφάλειά μου,

πρέπει να μιλήσω στον Υπουργό Γεωργίας

επειδή η ασφάλεια του φαγητού
είναι απειλή για την ασφάλειά μου,

πρέπει να μιλήσω στον Υπουργό Βιομηχανίας

επειδή η ευθραυστότητα
των υποδομών υψηλής τεχνολογίας

είναι τώρα σημείο επίθεσης
για τους εχθρούς μας --

όπως βλέπουμε από τον κυβερνοπόλεμο --

πρέπει να μιλήσω στον Υπουργό Εσωτερικών

επειδή αυτός που μπαίνει στη χώρα μου,

που μένει στη μονοκατοικία
στο κέντρο της πόλης

έχει άμεση επίδραση
στο τι συμβαίνει στη χώρα μου --

όπως είδαμε στις βομβιστικές επιθέσεις
στο Λονδίνο στις 7 Ιουλίου.

Δεν ισχύει πια ότι η ασφάλεια μιας χώρας

είναι απλά θέμα για τους στρατιώτες
και τον Υπουργό Αμύνης.

Είναι η ιδιότητά του να φέρνει μαζί
τους θεσμούς του.

Και αυτό σας λέει κάτι πολύ σημαντικό.

Σας λέει ότι στην πραγματικότητα,

οι κυβερνήσεις μας, κάθετα δομημένες,

δομημένες στο οικονομικό μοντέλο
της Βιομηχανικής Επανάστασης --

κάθετη ιεραρχία, εξειδίκευση καθηκόντων,

διοικητικές δομές --

έχουν τελείως λανθασμένες δομές.

Εσείς στις επιχειρήσεις γνωρίζετε

ότι το πρότυπο δομής των καιρών μας

είναι το δίκτυο.

Έχει σημασία η ικανότητα δικτύωσης,

τόσο στις κυβερνήσεις σας
όσο και εξωτερικά.

Να ο τρίτος νόμος του Άσνταουν.

Παρεμπιπτόντως, μην με ρωτήσετε
για τον πρώτο και τον δεύτερο νόμο

επειδή δεν τους έχω εφεύρει ακόμη·

ακούγεται καλύτερα
αν υπάρχει τρίτος νόμος, όχι;

Ο τρίτος νόμος του Άσνταουν
είναι ότι στη σημερινή εποχή,

όπου όλα είναι συνδεδεμένα με όλα,

το πιο σημαντικό πράγμα
για το τι μπορείτε να κάνετε

είναι τι μπορείτε να κάνετε με άλλους.

Το πιο σημαντικό κομμάτι
για τη δομή σας --

είτε είστε μια κυβέρνηση,
ένα σύνταγμα στρατού,

μια επιχείρηση --

είναι τα σημεία σύνδεσής σας,
οι διασυνδέσεις σας,

η ικανότητά σας να δικτυώνεστε με άλλους.

Το καταλαβαίνετε αυτό στη βιομηχανία·

οι κυβερνήσεις όμως όχι.

Αλλά και κάτι τελευταίο.

Αν είναι έτσι, κυρίες και κύριοι
-- και είναι --

ώστε να έχουμε κολλήσει μαζί

με έναν τρόπο που δεν έχει ξαναγίνει,

τότε μοιραζόμαστε μαζί ένα πεπρωμένο.

Ξαφνικά και για πρώτη φορά,

η συλλογική άμυνα,
αυτό που μας έχει κυριαρχήσει

σαν την έννοια
της εξασφάλισης των εθνών μας,

δεν είναι πια αρκετό.

Κάποτε ίσχυε

το αν η φυλή μου ήταν πιο ισχυρή
από τη δική τους, ήμουν ασφαλής·

αν η χώρα μου ήταν πιο ισχυρή
από τη δική τους, ήμουν ασφαλής·

η συμμαχία μου, όπως το ΝΑΤΟ, ήταν πιο
ισχυρή από τη δική τους, ήμουν ασφαλής.

Δεν ισχύει πια αυτό.

Η έλευση της αλληλεξάρτησης

και τα όπλα μαζικής καταστροφής

σημαίνει ότι ολοένα και περισσότερο,

μοιράζομαι ένα πεπρωμένο με τον εχθρό μου.

Όταν ήμουν διπλωμάτης

και διαπραγματευόμουν τις συνθήκες
αφοπλισμού με τη Σοβιετική Ένωση

στη Γενεύη τη δεκαετία του '70,

επιτύχαμε επειδή καταλάβαμε

ότι μοιραζόμασταν ένα πεπρωμένο μαζί τους.

Η συλλογική ασφάλεια δεν είναι αρκετή.

Έχουμε ειρήνη στη Βόρεια Ιρλανδία

επειδή και οι δύο πλευρές κατάλαβαν

ότι το παιχνίδι μηδενικού
αθροίσματος δεν πιάνει.

Μοιράζονταν ένα πεπρωμένο
με τους εχθρούς τους.

Ένα από τα μεγάλα εμπόδια
για ειρήνη στη Μέση Ανατολή

είναι ότι και οι δύο πλευρές,
Ισραήλ και, νομίζω, Παλαιστίνιοι,

δεν καταλαβαίνουν

ότι μοιράζονται ένα συλλογικό πεπρωμένο.

Και ξαφνικά, κυρίες και κύριοι,

αυτό που ήταν η πρόταση

οραματιστών και ποιητών μέσα στις εποχές,

γίνεται κάτι που πρέπει
να πάρουμε στα σοβαρά

ως θέμα δημόσιας πολιτικής.

Ξεκίνησα με ένα ποίημα,
θα τελειώσω με ένα ποίημα.

Το σπουδαίο ποίημα του Τζον Νταν.

«Μη στέλνεις να ρωτήσεις
για ποιον χτυπά η καμπάνα».

Το ποίημα λέγεται
«Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί».

Και λέει:

«Κάθε ανθρώπου ο θάνατος
λιγοστεύει εμένα τον ίδιο

γιατί είμαι ένα με την Ανθρωπότητα,

Κι έτσι ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις

για ποιον χτυπά η καμπάνα,

χτυπά για σένα».

Για τον Τζον Νταν, μια σύσταση της ηθικής.

Για μας, πιστεύω,

μέρος της εξίσωσης για την επιβίωσή μας.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)