Ya sağlık sistemimiz sağlığımızı korursa?

Rebecca Onie, cesur sorular soruyor: Bekleme salonları günlük sağlık hizmetinin geliştirildiği bir yer haline gelse? Doktorlar, yiyeceği, barınmayı ve kışın da sıcaklığı reçete olarak yazabilseler ne olur? Rebecca Onie, TEDMED'de, Sağlık Öncüleri'ni, tam da bunları yapan bir organizasyon olarak - aynı zamanda, bütün bunları, bir üniversite spor takımı kadar seçkin ve adanmış bir gönüllülük esası oluşturarak yapan bir organizasyon olarak tanımlıyor.

Üniversitedeki ilk yılımda

Büyük Boston Yasal Hizmetler'in iskan bölümüne

staj için başvurdum.

İlk gün gelip çattığında

kahve yapmak ve fotokopileri çekmek için hazırdım,

fakat, Jeff Purcell isimli

beni daha ilk günden öne atan,

doğrucu, oldukça da heyecanlı avukatla

eşleştirilmiştim.

Ve 9 aylık kurs süresince

ev ile alakalı sorunlarını

bildirmeye gelmiş, ama her zaman

altta yatan bir sağlık sorunu olan

Boston'daki düşük gelirli ailelerle

pek çok kez konuşma fırsatı buldum.

Bu şekilde, kirasını ödemediği için

evden çıkarılmak üzere olan bir müvekkil geldi.

Ama, HIV tedavisine para ödediği ve

şüphesiz, ikisine birden gücü yetmediği için

kirasını ödemiyordu.

Astım hastası olup her gün

etrafı hamam böcekleriyle

sarılı bir şekilde uyanan kızların anneleri bize geliyordu.

Ve bizim dava stratejilerimizden biri,

bu büyük cam şişelerle birlikte beni,

bu müvekkillerin evine göndermekti.

Ve ben hamam böceklerini toplayacak,

davalarımız için mahkemeye getirdiğimiz bu böcekleri

bu afiş panosuna sıcak tutkalla yapıştıracaktım.

Ve yargıçlar

çok iğrendikleri için her zaman kazanırdık.

Söylemeliyim ki, bu daha sonra

hukuk fakültesinde öğrendiğim her şeyden çok daha etkiliydi.

Fakat, bu dokuz aylık kurs boyunca

bize geldiklerinde

zaten bir kriz yaşayan

müvekkillerimizin yaşamlarına

çok fazla müdahale ediyormuş

hissine kapıldım.

Ve üniversitedeki ilk yılımın sonunda,

Doktor Barry Zuckerman' in

Boston Tıp Merkezinde, Pediatri başkanı olarak

yaptığı iş hakkında

bir makale okudum.

Onun işe ilk aldığı kişi, hastaları savunan

bir yasal hizmetler avukatıydı.

Böylece Barry'i aradım,

ve onun sayesinde, 1995 yılı Ocak ayında

Boston Tıp Merkezi

Pediatri Kliniğinin bekleme salonuna gittim.

Oradaki televizyonda

tekrar tekrar oynayan çizgi filmleri asla unutmayacağım.

Ve çocuklarını doktora getirmek için

iki, üç ve bazen de dört otobüse binmiş

annelerin yorgunluğu

oldukça belirgindi.

Göründüğü kadarıyla

hastalarıyla ilgilenebilmek için asla yeterli zamanı olmayan doktorlar,

ellerinden geleni yapmaya çalışıyordu.

6 aylık süre boyunca,

onları koridorda kıstırır ve basit gibi görünen

fakat işin esası olan soruyu sorardım:

"Sınırsız olanağınız olsaydı,

hastalarınıza vereceğiniz şey ne olurdu"?

O andan itibaren yüzlerce kez dinlediğimiz hikayeyi

tekrar tekrar dinlerdim.

Onlar, "Kliniğe her gün hastalarımız geliyor -

çocuk kulak enfeksiyonu olmuş,

antibiyotik yazıyorum.

Ama asıl mesele evde yiyecek bişey olmaması.

Asıl mesele,

bu çocuğun iki odalı bir evde,

12 kişiyle yaşıyor olması.

Ve ben asla bu konuları sorgulamıyorum,

çünkü benim yapabileceğim hiçbir şey yok.

Her hastamla 13 dakikam var.

Hastalar kliniğin bekleme salonuna doluşuyorlar.

En yakın büfenin nerede olduğu hakkında hiçbir fikrim yok.

Ve hiç yardım edenim de yok."

Bu klinikte, bugün bile,

pek çok başka klinikten daha iyi olarak

24,000 pediatri hastası için

2 tane sosyal hizmet görevlisi var.

Böylece, bu konuşmaların sonucunda,

doktorların ve hemşirelerin,

besleyici yiyecekleri,

kışın ısınmayı,

ve diğer temel yaşam ürünlerini

ilaç yazar gibi reçete üzerine yazabilecekleri

bir sistem olan Sağlık Öncüleri ortaya çıktı.

Sonra, hastalar reçetelerini,

onları dışarısıyla, toplumsal imkanların

mevcut durumuyla ilişkilendirmek için çalışan

çok sayıda iyi eğitimli üniversite öğrencisi

avukatlarımızın bulunduğu

kliniğin bekleme salonundaki masamıza getirirler.

Bu nedenle bekleme salonundaki oyun masasıyla başladık -

tamamen limonata standı stili.

Ama bugün, yaklaşık 9,000 hastanın ve onların ailelerinin

sağlıklı olmak için ihtiyaç duydukları kaynaklara ulaşmaları için çalışan

yaklaşık bin kadar üniversite öğrencisi avukatımız var.

Böylelikle 18 ay önce

hayatımı değiştiren bu maili aldım.

Bu mail, Sağlık Öncüleri projesi nedeniyle

beni tebrik etmek ve söylediği üzere biraz

tarihi bilgi paylaşmak için yazmış olan,

Dr. Jack Geiger'den geliyordu.

1965 yılında, Missisippi deltasının

oldukça fakir bir bölgesinde,

ülkedeki ilk iki sağlık merkezinden birini Doktor Geiger kurdu.

Ve onun, gıdasızlık şikayetiyle gelip

reçetelerine yiyecek yazılmaya başlanan

pek çok hastası oldu.

Ve onlar, reçetelerini, üzerinde yazılı olanları temin ettikleri,

ve tutarını kliniğin

eczane bütçesinden karşılayan yerel süpermarketlere götürürlerdi.

Washington'da bulunan ve Geiger'ın kliniğini finansa eden

Ekonomik Fırsatlar Ofisi,

bunun farkına vardıklarında,

öfkelendiler.

Ve bu bürokratı,

Geiger'dan paralarını tıbbi bakım için kullanmasının

beklendiğini söylemesi için gönderdiler.

Geiger ise bu duruma çok iyi bilinen şu mantıklı cevabıyla karşılık verdi:

"Ders kitabıma en son baktığımda,

gıdasızlık için özel tedavi yemek yemekti."

(Gülüşmeler)

Bu maili Dr. Geiger'dan aldığımda

bu öykünün bir parçası olmaktan

gurur duymam gerektiğini biliyordum.

Ama gerçek şu ki

sarsılmıştım.

Şimdi, Geiger'ın hastalarına

yiyeceği ilaç olarak yazdığı tarihten 45 yıl sonra buradayız,

ve doktorlar bana şöyle söylüyorlar:

"Bu konularda 'sorma, söyleme' politikasını uygularız."

Geiger'dan 45 yıl sonra,

Sağlık Öncüleri, temel ihtiyaçlar için,

yeni bir reçete yazmak zorundalar.

Bu yüzden saatlerimi bu tuhaf

Kunduz Festivalini mantıklı hale getirmeye çalışarak geçiriyorum.

On yıllardır sahip olduğumuz,

hastalarımızın, özellikle düşük gelirli hastalarımızın

sağlığını koruyabileceğimiz oldukça basit bir aracımız var

fakat hiç kullanmıyoruz?

Bir hasta bakım sisteminden ziyade, bir sağlık hizmeti sistemine

sahip olmanın bize maliyetini bilirsek

niçin onu uygulamayalım?

Zihnimdeki bu sorular,

cevapları zor olduğu için değil,

birbirimize karşı dürüst olmamızı gerektirdiği için zor.

Kanaatim şu ki, sağlık hizmeti sistemi için

isteklerimizi açıkça dile getirmek, hatta herhangi

bir arzumuz olduğunu kabul etmek bile çok zor.

Çünkü eğer bunu yaparsak,

şu anki gerçek durumumuzdan

çok uzaklaşmış olacaklar.

Ama, bu benim bu salonda bulunan

ve bu ülkede yaşayan herkesin

içeride, derin bir yerlerde, benzer arzular taşıdığına

dair inancımı değiştirmeyecek.

Bu benim, birbirimize karşı dürüst olur

ve birbirimizi sessizce dinlersek,

hepimiz, sağlık hizmetimiz adına

şiddetle ortaya atılan "Sağlığımızı Koruyun",

isteğine sahip olacağımıza dair inancım.

'Sağlık hizmetimiz bizi sağlıklı kılar' isteği

çok güçlü bir istek.

Ve bunun hakkında düşündüğüm,

sağlık hizmetinin herhangi başka bir sistem gibi olduğu.

Sadece insanların yaptığı bir dizi seçim.

Peki, farklı bir dizi seçim

yapmaya karar versek ne olur?

Peki, sağlık hizmetinin, bizden ayrılan bütün parçalarını

bir araya getirmeye karar versek

ve kararlı bir şekilde durup, 'Hayır' desek ne olur?

Bu şeyler bizim.

Onlar bizim amaçlarımız için kullanılacaklar.

Peki, isteklerimizin farkına varmak için

kullanılacaklar mı?

Ya sağlık hizmetinde isteklerimizin

farkına varmamız için gerekli olan herşey

hemen önümüzdeyse,

sadece talep edilmeyi bekliyorlarsa?

İşte, Sağlık Öncüleri'nin başlama noktası burası.

Biz, sıradan bir kağıt parçası olan

reçeteyle başladık, ve hastaların

sağlıklarına kavuşmak için ihtiyaç duyduğu antibiyotikleri,

solunum cihazını, ilacı sormak yerine

hastaların sağlıklı olmak için, ilk önce hasta olmamak için,

neye ihtiyaç duyduğunu sorduk.

Ve reçeteyi, bu amaç için kullanmayı

tercih ettik.

Buradan sadece bir kaç mil uzaklıkta,

Ulusal Çocuk Sağlık Merkezinde,

hastalar doktorun ofisine geldiğinde,

onlara birkaç soru sorulur.

Onlara, "Ayın sonunda bütün yiyeceğiniz bitiyor mu?",

"Güvenli bir eviniz var mı?", diye sorulur.

Ve doktor muayeneye başladığında ,

hastanın, uzunluğunu, kilosunu, evinde yiyecek olup olmadığını,

ailesinin bir evde yaşayıp yaşamadığını bilir.

Ve bu, yalnızca daha iyi klinik seçimleri sağlamakla kalmaz,

aynı zamanda doktor, hastaların bu ihtiyaçlarını,

Sağlık Öncüleri'nden başka bir alt uzman desteği gibi yararlanan hastalara reçete olarak yazabilir.

Problem şu ki,

sağlık hizmetine karşı olan isteğin

farkında olmanın tadına varınca,

daha fazlasını istersiniz.

Bu nedenle,

bu temel ihtiyaçları

reçete olarak yazan bireysel doktorlarımız olursa,

sağlık hizmeti adına var olan varsayımı değiştirecek

tam bir sağlık sistemine sahip olabilecek miyiz?

Ve şansımızı denedik.

Şu anda Harlem Hastane Merkezinde,

hastalar yüksek vücut kitle indeksiyle geldiğinde,

elektronik tıbbi kayıt,

otomatik olarak sağlık öncüleri için bir reçete oluşturuyor.

Ve o zaman gönüllülerimiz, hastaları

kendi toplumlarındaki sağlıklı beslenme ve egzersiz programlarına yönlendirmek için

onlarla çalışabilir.

Şöyle bir varsayım oluşturduk:

bu hastanede, yüksek vücut kitle indeksi olan

bir hasta iseniz,

muhtemelen doktor muayenesinin dört duvarı,

sağlıklı olmanız için ihtiyaç duyduğunuz

her şeyi size vermeyecek.

Daha fazlasına ihtiyacınız var.

Bu nedenle, bir açıdan

bu sadece elektronik sağlık kaydının

temel bir kodlaması.

Diğer bir açıdan ise, bu,

elektronik sağlık kaydının

sabit bir teşhis bilgi havuzundan

bir sağlık desteği aracına

köklü dönüşümü.

Özel sektörde,

sabit maliyet haricinde bu çeşit ek bir bedeli

karşılayabiliyorsanız,

bu şirket milyon dolarlık bir şirkettir.

Ama benim hayatımda, buna,

azaltılmış obezite ve diyabet deniyor.

Doktorların sadece hastalığı tedavi etmek için değil,

sağlığı iyileştirmek için reçete yazabileceği

bir sisteme

sağlık hizmeti denir.

Aynı şey, kliniğin bekleme salonu için de geçerli.

Bu ülkede her gün,

yaklaşık 3 milyon hasta,

yaklaşık 150 bin kliniğin bekleme salonunda sırasını bekliyor.

Peki, orada ne yapıyorlar?

Oturuyorlar, akvaryumdaki balığı izliyorlar,

'İyi Ev İdaresi' adlı derginin

oldukça eski baskılarını okuyorlar.

Ama çoğu zaman, sadece sonsuza kadar oturup bekliyoruz.

Buraya,

beklemek için binlerce yer ve yüzlerce saatimizi verdiğimiz

bu yere nasıl geldik?

Sadece hasta olduğunuz zaman oturduğunuz değil,

aynı zamanda sağlınıza kavuşacağınız

bir bekleme salonumuz olsa, ne olur?

Hava alanları alışveriş merkezlerine dönüşüp,

McDonalds 'lar da oyun alanlarına dönüşebilirse,

biz de kesinlikle kliniklerin bekleme salonlarını yeniden düzenleyebiliriz.

Ve bu, Sağlık Öncülerinin, süreyi ve durumu iyileştirmek

ve bunu, hastaların sağlıklarına

kavuşabilmeleri için ihtiyaç duydukları

kaynaklara yönlendirme amacıyla

bir kapı olarak kullanmak için yapmaya çalıştıkları şey.

Mesela, kuzeydoğuda şiddetli bir kış,

çocuğunun astım hastalığı var, ısıtıcın kapatılmış,

ve tabii soğuk hava çocuğunun astımını tetiklediğinden

sen de hastanenin bekleme salonundasın.

Ama, bekleme salonu, saatlerce endişeyle

beklediğin değil de, Sağlık Öncüleri'nin

ısıtıcının açılmasını sağladığı bir mekan haline gelse?

Tabii, bütün bunlar çok kapsamlı

bir iş gücü gerektiriyor.

Fakat, biz yaratıcı olursak, zaten bunu yapacağız.

Biz, hemşirelerimizin ve doktorlarımızın,

ve hatta sosyal hizmet görevlilerinin bile

yeterli olmadığını,

sağlık hizmeti sürelerinin

çok kısıtlı olduğunu biliyoruz.

Sağlık için sadece daha çok zaman gerekir.

Klinikte çalışanlardan ziyade,

toplum sağlık çalışanları, vaka yöneticileri ve pek çok başka kişiden oluşan

klinik dışı bir insan topluluğuna ihtiyaç duyulur.

Peki, gelecek sağlık hizmet gücünün küçük bir parçası,

bu ülkedeki 11 milyon üniversite öğrencisinden oluşursa?

Kliniksel sorumluluklar yüklenmemiş,

bütün bu bürokrasiden,

hastaları mahvedecek

bir hayır cevabı almaya niyeti olmayan,

ve bilgiyi bulup getirmede

yıllar boyunca Google'ı kullanarak

bilenmiş üniversite öğrencileri.

Şimdi, bir üniversite gönüllüsünün

bu tarz bir yükümlülüğü

yapabilmesinin mümkün olamayacağını düşünürsünüz diye

size iki çift lafım var:

Mart Çılgınlığı.

Ulusal üniversiteler arası spor derneğinin düzenlediği turnuvada,

erkek bir basketbol oyuncusu, haftada yaklaşık 39 saatini bu spor için harcıyor.

Şimdi bunun iyi ya da kötü olduğunu düşünebiliriz,

fakat her iki durumda da bu bir gerçek.

Ve Sağlık Öncüleri, şu varsayıma dayanıyor:

uzun zamandır

kırılgan topluluklara gerçek bir etki yaratmak söz konusu olduğunda

üniversite öğrencilerinden çok az şey talep ettik.

Üniversite spor takımları şöyle söylüyor:

"Sabahın en berbat saatlerinde,

kampüsün içindeki bazı alanlarda uzun saatler çalışacağız

ve sizin ve takımınızın performansını ölçeceğiz

ve katılmazsanız ya da istenilen kriterlere uymazsanız,

sizi takımdan çıkaracağız.

Fakat, sizin eğitiminize ve gelişiminize

büyük yatırımlar yapacağız

ve size alışılmışın dışında bir arkadaş topluluğu sunacağız."

Ve insanlar sadece bunun bir parçası olma şansını elde etmek için

dışarıda, kapıda, sıra bekliyorlar.

Bizim düşüncemiz şu ki,

eğer ragbi takımı için yeterliyse,

sağlık ve fakirlik için de yeterlidir.

Sağlık Öncüleri de bir yarış halinde insan topluyor,

onları yoğun bir şekilde eğitiyor,

profesyonelce çalıştırıyor,

ciddi bir süre talep edip,

birbirine bağlı bir takım oluşturuyor,

ve sonuçları değerlendiriyorlar -

bir nevi Amerika'daki sağlık hizmeti için eğitim.

Şimdi Amerika'da, sağlık yardımı yapılan

en çok hastaya sahip olan 10 şehirde,

her birinde en az 20 bin üniversite öğrencisi vardır.

New York, tek başına yarım milyon üniversite öğrencisine sahip.

Ve bu, yalnızca, hastaları temel ihtiyaçlarına yönlendiren

kısa süreli bir iş gücü değil.

İki, üç ya da dört yılını kliniğin bekleme salonunda,

hastaların en temel sağlık gereksinimleri hakkında

hastalarla konuşarak geçiren

gelecek nesil sağlık hizmeti liderlik üretim yolu.

Ve bizim sağlık hizmeti adına

en temel isteklerimizi idrak etme

inancı, yeteneği ve etkisiyle ayrılıyorlar.

Ve asıl mesele şu, bu insanlardan binlercesi çoktandır orada.

Bu nedenle, UCSF tıp merkezi dahiliye başkanı olan

Mia Lozada,

üç yıldır öğrenci olarak

Boston Tıp Merkezi'nde, klinik bekleme salonunda,

Sağlık Öncüleri gönüllüsü olarak çalışıyor.

Mia şöyle söylüyor: "Sınıf arkadaşlarım

reçete yazdıklarında,

işlerinin bittiğini düşünüyor.

Ben ise, aile reçeteyi okuyabilir mi,

eczaneye gelebilecek ulaşım imkanına sahipler mi,

reçetenin yanında yemeleri gereken yiyeceklere sahipler mi,

reçeteyi karşılayacak sigortaları var mı, diye düşünürüm.

Bu sorular, Sağlık Öncüleri'nden öğrendiğim sorular,

tıp fakültesinden değil.

Şu anda bu çözümlerin hiçbiri,

ne reçete, ne elektronik tıbbi kayıt,

ne bekleme odası,

ne de üniversite öğrenci ordusu

mükemmel değil.

Ama, onlar büyük oranda

kullanılmakta olan

sağlık kaynaklarının basit örnekleri,

ki biz onları geliştirir ve tekrar düzenlersek,

sağlık hizmeti adına en büyük arzumuzu

gerçekleştirmiş oluruz.

Bu Sağlık Öncüleri fikri aklıma düştüğünde,

9 ay gibi bir süredir Yasal Hizmetler bölümündeydim.

Ve avukatım Jeff Pucell'e ayrılmam gerektiğini

söylemem gerektiğini biliyordum.

Ve onun, benim hakkımda,

çılgın bir fikir uğruna müvekkillerimizi terk edeceğim için

hayal kırıklığına uğrayacağı düşüncesiyle oldukça endişeliydim.

Onunla oturdum ve şöyle söyledim:

" Jeff, hastaların en temel

sağlık ihtiyaçlarını karşılayabilmek için,

üniversite öğrencilerini harekete geçirme düşüncem var."

Ve bütün samimiyetimle söylüyorum ki,

bütün istediğim onun bana kızmaması idi.

Ama o, şöyle söyledi:

"Rebecca, böyle bir hayalin olduğunda,

onu gerçekleştirmek zorundasın.

Bu hayalin peşinden gitmelisin."

Ve, şöyle bir durum içinde olduğumu söylemeliyim:

"Olamaz. Bu çok büyük bir baskı."

Sadece destek istemiştim,

bu tür bir zorlama değil.

Fakat, gerçek şu ki,

ondan sonra, neredeyse uyanık olduğum her dakikayı

bu hayali kovalayarak geçirdim.

İnanıyorum ki, hepimiz bu ülkedeki sağlık hizmeti

adına bir hayale sahibiz.

İnanıyorum ki, eninde sonunda,

kendi sağlık sistemimizi değerlendirdiğimizde,

tedavi edilen hastalıklara göre değil,

önlenen hastalıklara göre olacak.

Bu, bizim sahip olduğumuz teknolojinin mükemmelliğinden ya da,

uzmanlarımızın çok iyi bir bilgiye sahip olmasından değil,

onlara ne kadar az ihtiyaç duymamızdan kaynaklanacak.

Her şeyden önemlisi,

inanıyorum ki, sağlık sistemimizi değerlendirdiğimizde,

sistemin eskiden nasıl olduğuna göre değil,

bizim nasıl olmasını seçtiğimize göre olacak.

Teşekkürler.

(Alkışlar)

Teşekkürler.

(Alkışlar)