خطر پنهان کردن آنچه هستید

مورگانا بیلی خود واقعی اش را از ۱۶ سالگی پنهان می کرده است. در یک سخنرانی شجاعانه، او چهار کلمه ای را بیان کرد که ممکن است برای بعضی ها مهم به نظر نیاید اما برای او فلج کننده بود . چرا بیانش کرد؟ زیرا متوجه شد سکوتش پیامد های شخصی، حرفه ای و اجتماعی دارد. روبروی تماشاگرانی از همکارانش، نشان داد ترس از قضاوت دیگران به چه معناست و چگونه منجر به قضاوت کردن در مورد خودمان می شود.

در دوره جوانی به خاطر دگراندیش بودنم

در جو محافظه کارانه کانزاس که در آن زندگی می کردم به خود میبالیدم

من از اجتماع پیروی نمیکردم.

از امتحان کردن لباسهای عجیب یا مدلهای مو هراسی نداشتم.

بسیار اجتماعی و صریح بودم.

حتی این تصاویر و کارت پستالها از ترم خارج کشورم در لندن در ۱۶ سال پیش

به وضوح نشان میدهد اهمیتی نمیدادم اگر به عنوان یک فرد متفاوت و عجیب شناخته میشدم.

(خنده حضار)

اما همان ۱۶ سال پیش که در لندن بودم،

چیزی در مورد خودم متوجه شدم که در واقع چیز خاصی بود

و همه چیز را تغیر داد.

تبدیل به معکوس آنچه که بودم، شدم.

به جای اجتماعی بودن در اتاقم ماندم.

اشتغال در کلوپ و فعالیتهای رهبری را متوقف کردم.

دیگر به هیچ وجه نمیخواستم میان جمعیت برجسته باشم.

به خودم گفتم دلیلش این است که دارم بزرگ و بالغ می شوم،

نه اینکه به طور ناگهانی به دنبال پذیرفته شدن هستم.

همیشه فرض کرده بودم که بی نیاز از پذیرش ام.

بعد از همه ی اینها، کمی غیر متعارف شدم.

اما حالا میفهمم

آن لحظه که متوجه چیزی متفاوت در مورد خود شدم

دقیقا مصادف لحظهای بود که من منطبق و پنهان شدن را شروع کردم.

پنهان شدن یک عادت پیشرونده است.

و از زمانی که شروع به پنهان شدن میکنید

پا پیش گذاشتن و صحبت کردن سخت و سخت تر میشود.

در حقیقت حتی حالا

وقتی که با افراد در مورد موضوع این سخنرانی صحبت میکردم

یک روایت پوششی ایجاد کردم

و حتی حقیقت را در مورد سخن رانی TEDام مخفی کردم.

پس تشنج زا و ترسناک است

که پس از ۱۶ سال به این شهر بازگشتم

و این صحنه را انتخاب کردهام تا در نهایت پنهان کردن را متوقف کنم.

چه چیزی را به مدت ۱۶ سال پنهان میکردم؟

من یک همجنسگرا هستم.

(تشویق حضار)

متشکرم.

برای بیان آن کلمات تقلا کردهام،

به خاطر اینکه نمیخواستم دیگران قضاوتم کنند.

در گذشته هر بار که به آشکارسازی خود فکر میکردم،

در مورد خودم فکر می کردم اما من فقط می خواهم به عنوان مورگانا شناخته شوم،

به طور خاص مورگانا،

نه " دوست همجنسگرای من مورگانا ،" یا " همکار همجنسگرای من مورگانا."

فقط مورگانا.

برای برخی از شما که ساکن کلانشهرها هستید

این موضوع ممکن است مسئله مهمی به نظر نیاید.

شاید عجیب به نظر برسد که من حقیقت را سرکوب کردهام

و این موضوع را برای مدت طولانی پنهان کردهام.

اما من توسط ترس از عدم پذیرفته شدنم فلج شده بودم.

و البته که من تنها نیستم.

مطالعه شرکت دیلویت در سال به این تتیجه رسید که تعداد زیاد از مردم

جنبههای هویتی خودشان را پنهان میکنند.

از تمامی کارمندانی که آنها مطالعه کردند

۶۱ درصد بیان کردند که یک جنبه از رفتار یا ظاهرشان را

به منظورسازگاری با محیط کار تغییر میدهند.

از کل همجنسگراها وکارکنان دوجنسگرا

۸۳ درصد تغییر دادن بعضی از جنبه هایشان را تایید کردند.

زیرا نمیخواستند در محل کار "بیش از حد همجنسگرا " به نظر برسند.

این مطالعه نشان داد که حتی در شرکتهایی

با سیاستهای تنوع گرا و برنامه عدم تفکیک (جنسی، مذهبی، قومی و ...)

کارمندان در محیط کار برای «خودشان بودن» مبارزه می کنند.

زیرا معتقدند انطباق یک امر حیاتی

برای پیشرفت حرفه ای بلند مدت آنها است.

و حیرت کردم از این که بسیاری از مردم مانند من

انرژی زیادی را در تلاش برای پنهان کردن خودشان هدر میدهند.

زمانی که کشف کردم پیامد سکوتم

مرگ وزندگی است و چه پیامدهای بلند مدت اجتماعی دارد به خود لرزیدم.

دوازده سال:

طول سالهایی که شاخص امید زندگی همجنسگرایان و دوجنسگرایان

در جوامع شدیدا ضد همجنسگرایی

در مقایسه با جوامع پذیرنده آنان کوتاه تر شده است.

امید به زندگی ۱۲ سال کاهش یافته است.

وقتی این گزارش را در مجله Advocate امسال خواندم

فهمبدم که دیگر نمینتوانم ساکت بمانم.

تاثیرات استرس شخصی و انگهای اجتماعی یک ترکیب کشنده است.

یافتههای این پژوهش نشان داده که هم جنسگرایان در جوامع ضد هم جنسگرایی

میزان بالاتری بیماری قلبی، خشنونت و خودکشی دارند.

متوجه شدم آنچه را که زمانی تصور میکردم
تنها یک مسئله شخصی است

دارای یک اثر موجی است

که در محل کار و محیط اجتماعی نیز وارد شده

و این ماجرا برای همه دقیقا مثل ماجرای من بود.

انتخاب من برای پنهان کردن و به اشتراک نگذاشتن کسی که واقعا هستم،

میتواند سهوا به حفظ دقیقا همین شرایط

و فضای تبعیض آمیز کمک کند.

همیشه به خود میگفتم که دلیلی
برای بیان همجنسگر بودنم وجود ندارد.

اما این موضوع که سکوت
من دارای پیامدهای اجتماعی است

امسال برایم بسیار مورد تاکید قرار گرفت وقتی فرصت

تغییر فضای تبعیض آمیز ایالت کانزاس که در آن ساکنم را از دست دادم.

در فوریه، خانه نمایندگان کنزاس لایحه ای را طرح کردند

که به کسب و کارها اساسا اجازه

استفاده از آزادی مذهبی به عنوان دلیلی
برای محروم کردن استقاده همجنسگرایان از خدماتشان را میداد.

یکی از دوستانم که از همکاران سابق من است

پدری دارد که در خانه نمایندگان کانزاس شاغل است.

او به نفع لایحه رای داد،

به نفع قانونی که اجازه میدهد کسب و کارها به من سرویس ندهند.

احساس دوست من در مورد

افراد همجنسگرا، دوجنسگرا، تراجنسیتی، دگرباشان و ابهام داران چیست؟

احساس پدر او چگونه است؟

نمیدانم، زیرا هیچ وقت با آنها درباره اینکه چه کسی هستم صادق نبودم.

و آن اتقاق من را تا عمق وجودم لرزاند.

چه می شد اگر من ماجرای خودم را سالهای پیش به او گفته بودم؟

آیا اون میتوانست تجربه ی من را به پدرش بگوید؟

آیا درنهایت میتوانستم به عوض کردن رای او کمک کرده باشم؟

هیچوقت نخواهم فهمید.

و باعث شد که متوجه شوم، هیچ کاری نکرده بودم

که تلاشی برای ایجاد تفاوتی به حساب آید.

چه قدر مسخره است که من در منابع انسانی کار می کردم،

حرفه ای که در جهت استقبال،

ایجاد ارتباط و تشویق توسعه کارکنان فعالیت میکند.

حرفه ای که از بازتاب تنوع اجتماعی

در محیط های کاری دفاع می کند

و هنوز من هیچ کاری برای دفاع از این تنوع نکرده ام.

یک سال پیش که من به این شرکت آمدم،

با خودم فکر کردم این شرکت سیاستهای ضد تبعیض دارد

که از همجنسگرایان، دو جنسگرایان و تراجنسیتی ها محافظت می کند.

تعهدشان به تنوع، از برنامه های جامع عدم تفکیک آنها مشهود است.

زمانی که از در این شرکت وارد شوم نهایتا از پوسته خود بیرون خواهم آمد.

اما نیامدم.

به جای بهره گیری از این فرصت،

هیچ کاری انجام ندادم.

(تشویق حضار)

وقتی که به دفترخاطرات و دفترچه ی یادداشت

۱۶ سال پیش، از ترم خارج کشورم در لندن نگاه میکردم،

به این نقل قول دستکاری شده از کتاب تونی ماریسون "بهشت" برخوردم:

"در درون چیزهای ترسناک بیشتری وجود دارد تا در بیرون."

و سپس در زیر آن یک یادداشت برای خودم نوشته بودم:

"این را به یاد بیاور."

منطمئنم که تلاش می کردم تا خود را به بیرون رفتن و گردش در لندن تشویق کنم،

اما پیامی را که از یاد برده بودم، نیاز به اکتشاف و پذیرش خودم بود.

آنچه را که تا چند سال اخیر متوجه آن نشده بودم این بود که

بزرگترین مانعی را که همیشه میباید به آن غلبه میکردم

ترسها و احساس ناامنیهای خودم بود.

باور دارم با روبرو شدن با ترسهای درونی ام، خواهم توانست تا واقعیت بیرونی را نیز تغییر دهم.

امروز انتخاب کردم

تا بخشی از وجودم را که تا پیش از این پنهان کرده بودم آشکار سازم.

امیدوارم این بدان معنی باشد که دیگر هیچوقت دوباره پنهانش نکنم.

و امیدوارم با این برون ریزی امروزم بتوانم کاری برای تغییر دانستهها انجام دهم

و همچنین به کسانی که حس می کنند متفاوتاند یاری کنم بیشتر خودشان باشند و

در هر دو بخش زندگی شغلی و شخصی شان بیشتر خودشان باشند و موفق تر شوند.

ممنونم.

(تشویق حضار)