มรดกมรณะจากระเบิดลูกปราย
-
0:00 - 0:03ฉันเคยฝันร้าย
-
0:03 - 0:07ว่ายืนอยู่กลางทุ่งร้าง
ที่เต็มไปด้วยทุ่นระเบิด -
0:08 - 0:10ในชีวิตจริง ฉันชอบการเดินเขา
-
0:10 - 0:14แต่ทุกครั้งที่ฉันอยากออกไปไต่เขา
ฉันจะรู้สึกหวั่นใจ -
0:14 - 0:17ฉันมักจะมีความคิดอยู่ในใจลึกๆ
-
0:17 - 0:18ว่าฉันอาจต้องเสียแขนขา
-
0:19 - 0:22ความกลัวฝังลึกนี้
เริ่มต้นขึ้นเมื่อ 10 ปีก่อน -
0:22 - 0:25หลังจากที่ฉันได้พบกับ โมฮัมเมด
ผู้รอดชีวิตจากระเบิดลูกปราย -
0:25 - 0:29ในฤดูร้อนปี ค.ศ. 2006 จาก
สงครามอิสราเอล-ฮิซบอลเลาะห์ในเลบานอน -
0:30 - 0:34โมฮัมเมดก็เหมือนกับ
ผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ ทั่วโลก -
0:34 - 0:39ที่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับผลกระทบอันโหดร้าย
ของระเบิดลูกปราย -
0:39 - 0:40อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
-
0:41 - 0:44เมื่อความขัดแย้งที่กินเวลาหนึ่งเดือน
เริ่มขึ้นในเลบานอน -
0:44 - 0:47ฉันยังคงทำงานให้กับ
สำนักข่าว AFP ในปารีส -
0:48 - 0:50ฉันจำได้ว่าฉันไม่สามารถ
ละสายตาจากจอภาพได้เลย -
0:50 - 0:53เพราะมัวแต่คอยติดตามข่าวสารด้วยความกังวล
-
0:53 - 0:55ฉันอยากให้ตัวเองแน่ใจ
-
0:55 - 0:58ว่าระเบิดที่ตกลงมานั้น
ไม่โดนบ้านของพ่อแม่ -
0:59 - 1:02เมื่อฉันได้รับมอบหมายให้มา
กรุงเบรุตเพื่อทำข่าวสงครามนี้ -
1:02 - 1:05ฉันก็รู้สึกโล่งอกที่ได้พบ
กับครอบครัวของฉันอีกครั้ง -
1:05 - 1:08หลังจากที่พวกเขาหาทางหลบหนี
จากทางตอนใต้ของเลบานอนได้สำเร็จ -
1:09 - 1:11ในวันที่สงครามสิ้นสุดลง
-
1:11 - 1:13ฉันจำได้ว่าฉันเห็นภาพนี้
-
1:13 - 1:14ภาพของถนนสายต่าง ๆ ที่ถูกปิด
-
1:14 - 1:18และภาพของผู้พลัดถิ่นที่ต่างรีบพากัน
มุ่งลงใต้ กลับสู่ถิ่นที่อยู่ของพวกเขา -
1:18 - 1:20โดยไม่สนว่าจะต้องพบกับอะไรบ้าง
-
1:21 - 1:24มีการประเมินว่ามีลูกระเบิดขนาดเล็ก
ประมาณสี่ล้านลูก -
1:24 - 1:28กระจัดกระจายอยู่ในเลบานอน
ตลอดช่วงความขัดแย้ง 34 วัน -
1:30 - 1:34โมฮัมเมดเสียขาทั้งสองข้าง
ในสัปดาห์สุดท้ายของความขัดแย้งนั้น -
1:35 - 1:38และการที่เขาอาศัยอยู่ห่างไปห้านาที
หากขับรถจากบ้านพ่อแม่ฉัน -
1:38 - 1:41ทำให้การตามเก็บข้อมูลเขา
ตลอดเวลาหลายปีทำได้โดยง่าย -
1:41 - 1:44จนถึงตอนนี้ก็นับเป็นเวลา 10 ปีแล้ว
ตั้งแต่ที่เราได้พบกัน -
1:44 - 1:46ฉันมองเห็นเด็กผู้ชาย
-
1:46 - 1:50ที่ต้องทนรับความบอบช้ำ
ทั้งทางร่างกายและจิตใจ -
1:50 - 1:54ฉันมองเห็นเด็กวัยรุ่นที่พยายาม
ชวนให้เพื่อน ๆ สักลาย -
1:54 - 1:56เพื่อแลกกับเงินเพียงห้าดอลล่าร์ต่อครั้ง
-
1:57 - 2:01และฉันก็รู้จักชายตกงาน
ผู้ใช้เวลาเล่นอินเทอร์เน็ตเป็นชั่วโมง -
2:01 - 2:04เพราะพยายามทำความรู้จักผู้หญิงสักคน
ที่อาจเป็นแฟนเขาได้ -
2:05 - 2:09ชะตากรรมและผลกระทบ
จากการเสียขาของเขา -
2:09 - 2:11คือความจริงที่เขาต้องประสบ
อยู่ทุกวันในตอนนี้ -
2:12 - 2:14ผู้รอดชีวิตที่บอบช้ำจากระเบิดอย่างโมฮัมเมด
-
2:14 - 2:17ต้องรับมือกับรายละเอียดมากมาย
ที่พวกเราไม่เคยรับรู้ -
2:18 - 2:19ใครจะคิดบ้างล่ะ
-
2:19 - 2:22ว่ากิจวัตรประจำวันทั้งหลายที่เราทำ
หรือกระทำโดยไม่คิดอะไร -
2:22 - 2:26อย่างเช่นการไปเที่ยวทะเลหรือ
แม้กระทั่งการหยิบของจากพื้น -
2:26 - 2:29จะสามารถกลายเป็นต้นกำเนิดของ
ความเครียดและความวิตกกังวลได้ -
2:30 - 2:32และนั่นก็คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับ
โมฮัมเมดในท้ายที่สุด -
2:32 - 2:35เนื่องจากขาเทียมของเขาที่ใช้การได้จำกัด
-
2:36 - 2:40เมื่อสิบปีก่อน ฉันไม่รู้เลย
ว่าระเบิดลูกปรายคืออะไร -
2:40 - 2:42รวมถึงไม่รู้ถึงผลกระทบอันน่ากลัวของมัน
-
2:43 - 2:45ฉันรู้แค่ว่าอาวุธที่จู่โจมโดย
ไม่เลือกเป้าหมายนี้ถูกใช้ -
2:45 - 2:47ในหลายพื้นที่ทั่วโลก
-
2:47 - 2:49และคอยปลิดชีวิตของผู้คนอยู่ทุกวี่วัน
-
2:49 - 2:52โดยไม่มีการแบ่งแยก
ว่านี่คือเป้าหมายทางทหาร -
2:52 - 2:53หรือเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง
-
2:54 - 2:56ฉันถามตัวเองอย่างไร้เดียงสาว่า
-
2:56 - 2:59"ว่าแต่ว่าจริงๆ แล้วใครกันล่ะ
ที่เป็นคนสร้างอาวุธพวกนี้? -
3:00 - 3:01แล้วสร้างไปเพื่ออะไร"
-
3:02 - 3:04ดิฉันขออธิบายก่อนว่า
ระเบิดลูกปรายคืออะไร -
3:04 - 3:07มันคือกระบอกขนาดใหญ่
ที่บรรจุระเบิดลูกเล็ก ๆ -
3:07 - 3:09เมื่อมันถูกทิ้งลงมาจากด้านบน
-
3:09 - 3:13มันก็จะเปิดออกเมื่ออยู่กลางอากาศ
เพื่อปล่อยระเบิดเล็ก ๆ นับร้อยลูก -
3:14 - 3:16พวกมันกระจายตัวออกเป็นพื้นที่กว้าง
-
3:16 - 3:17และเมื่อตกถึงพื้น
-
3:17 - 3:19หลายลูกกลับไม่ยอมระเบิด
-
3:19 - 3:23เจ้าพวกนี้เองในท้ายที่สุด
กลับกลายเป็นเหมือนทุ่นระเบิด -
3:23 - 3:24ที่นอนรอนิ่ง ๆ บนพื้นดิน
-
3:24 - 3:26รอเป้าหมายต่อไปของมัน
-
3:27 - 3:29หากมีใครมาเหยียบเข้าโดยบังเอิญ
-
3:29 - 3:30หรือหยิบพวกมันขึ้นมา
-
3:30 - 3:32พวกมันก็ยังสามารถระเบิดได้
-
3:32 - 3:35อาวุธเหล่านี้แทบจะคาดการณ์ไม่ได้เลย
-
3:35 - 3:37ซึ่งทำให้อันตรายนั้นมีมากขึ้นไปอีก
-
3:37 - 3:40วันหนึ่ง ชาวนาคนหนึ่งอาจทำงาน
บนที่ดินของเขาไปตามปกติ -
3:40 - 3:44พอมาอีกวันหนึ่ง เขาอาจก่อไฟ
หรือเผากิ่งไม้ -
3:44 - 3:48แล้วระเบิดลูกเล็กที่อยู่ใกล้ ๆ เขา
ก็อาจระเบิดขึ้นได้เพราะความร้อน -
3:49 - 3:52ปัญหาก็คือ เด็ก ๆ มักเข้าใจผิด
ว่าลูกระเบิดเหล่านั้นเป็นของเล่น -
3:52 - 3:56เพราะพวกมันอาจดูเหมือน
ลูกเด้งหรือกระป๋องน้ำอัดลม -
3:57 - 3:59ด้วยความที่เป็นช่างภาพสารคดี
-
3:59 - 4:03ฉันตัดสินใจกลับไปเลบานอนในไม่กี่เดือนถัดมา
หลังจากที่ความขัดแยังสิ้นสุดลง -
4:03 - 4:05เพื่อไปพบกับผู้รอดชีวิตจากระเบิดลูกปราย
-
4:05 - 4:06และฉันก็ได้พบอยู่สองสามคน
-
4:06 - 4:08ฮัสเซน และราชชา
-
4:08 - 4:10ผู้ที่สูญเสียขาเพราะระเบิดเล็กๆ เหล่านั้น
-
4:10 - 4:14เรื่องราวของพวกเขาคล้ายคลึงกับเรื่องราว
ของเด็กคนอื่น ๆ มากมายทั่วโลก -
4:14 - 4:17และเป็นหลักฐานที่ชี้ให้เห็นถึง
นัยยะซ่อนเร้นอันน่ากลัว -
4:17 - 4:20ของการใช้อาวุธประเภทนี้อย่างต่อเนื่อง
-
4:21 - 4:25นั่นคือตอนที่ฉันพบโมฮัมเมด
ในเดือนมกราคม ค.ศ. 2007 -
4:25 - 4:27ตอนนั้นเขาอายุ 11 ปี
-
4:27 - 4:30และเป็นเวลา 4 เดือนพอดีหลังจากที่
เขาประสบอุบัติเหตุ -
4:31 - 4:32เมื่อฉันเห็นเขาครั้งแรก
-
4:32 - 4:34เขากำลังทำกายภาพบำบัดอยู่อย่างเจ็บปวด
-
4:34 - 4:36เพื่อให้ฟื้นตัวจากบาดแผล
-
4:37 - 4:39ด้วยสภาพจิตใจที่ยังช็อคอยู่ในวัยนั้น
-
4:39 - 4:42โมฮัมเมดต้องพยายามอย่างหนัก
ในการทำความคุ้นเคยกับร่างกายใหม่ของเขา -
4:43 - 4:47บางครั้งเขาตื่นขึ้นกลางดึกเพราะอยาก
เกาเท้าของเขาที่สูญเสียไป -
4:48 - 4:52สิ่งที่ทำให้ฉันสนใจเรื่องของเขามากยิ่งขึ้น
ก็คือความเข้าใจของฉันที่เกิดขึ้นในตอนนั้น -
4:52 - 4:55ถึงความยากลำบากที่โมฮัมเมด
มีแนวโน้มที่จะต้องเจอต่อไปในอนาคต -
4:56 - 4:59ความเข้าใจที่ว่าความเจ็บปวดที่เขาได้รับ
ขณะกำลังปรับตัวเข้ากับอาการบาดเจ็บ -
4:59 - 5:01ในวัย 11 ปีนั้น
-
5:01 - 5:03จะทวีคูณขึ้นอีกหลายเท่าตัว
-
5:04 - 5:05แม้แต่ตอนที่เขายังไม่พิการ
-
5:05 - 5:08ชีวิตของโมฮัมเมดก็ยากลำบากอยู่แล้ว
-
5:08 - 5:11เขาเกิดในค่ายราชิดีฮ์ที่มีไว้
สำหรับผู้ลี้ภัยชาวปาเลสไตน์ -
5:11 - 5:13และที่นี่ก็ยังเป็นที่ที่
เขาอยู่จนถึงทุกวันนี้ -
5:13 - 5:17เลบานอนมีผู้ลี้ภัยชาวปาเลสไตน์
ประมาณ 400,000 คน -
5:17 - 5:19และพวกเขาต้องทนทุกข์
จากกฎหมายที่เลือกปฏิบัติ -
5:20 - 5:22พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ทำงาน
ในหน่วยงานภาครัฐ -
5:22 - 5:24หรือทำงานในบางสายอาชีพ
-
5:24 - 5:27และไม่มีสิทธิ์ในการครอบครอง
ทรัพย์สินของตนเอง -
5:27 - 5:29นี่เป็นหนึ่งในหลายๆ เหตุผล
-
5:29 - 5:31ที่ทำไมโมฮัมเมดถึงไม่เสียใจเลย
ที่ลาออกจากโรงเรียน -
5:31 - 5:33ทันทีหลังจากที่ประสบอุบัติเหตุ
-
5:33 - 5:37เขาบอกว่า "จะมีวุฒิ
จากมหาวิทยาลัยไปทำไมล่ะ -
5:37 - 5:39ถ้าผมไม่สามารถหางานอะไรได้เลย"
-
5:41 - 5:45การใช้ระเบิดลูกปรายนั้นก่อให้เกิด
วงจรอันเลวร้ายที่ส่งผลต่อชุมชนต่าง ๆ -
5:45 - 5:48และไม่ใช่แค่กระทบชีวิตของเหยื่อ
เพียงอย่างเดียว -
5:48 - 5:52หลายคนที่ได้รับบาดเจ็บจากอาวุธชนิดนี้
ต้องลาออกจากโรงเรียน -
5:52 - 5:54หางานทำไม่ได้หรือตกงาน
-
5:54 - 5:57ซึ่งส่งผลให้สูญเสียความสามารถ
ในการหาเลี้ยงครอบครัว -
5:58 - 6:01นี่ยังไม่รวมถึงความเจ็บปวด
ทางกายภาพที่เกิดขึ้นต่อเนื่อง -
6:01 - 6:04และการประสบกับความรู้สึกแปลกแยก
-
6:06 - 6:09อาวุธเหล่านี้ส่งผลกระทบต่อ
คนยากไร้ที่สุดในหมู่คนยากจน -
6:09 - 6:12ค่ารักษาพยาบาลที่สูงนั้น
เป็นภาระหนักของครอบครัว -
6:12 - 6:15พวกเขาลงเอยด้วยการพึ่งพา
หน่วยงานเพื่อมนุษยชน -
6:15 - 6:17ซึ่งไม่เพียงพอและไม่ยั่งยืน
-
6:18 - 6:21โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการบาดเจ็บ
ที่ต้องการการสนับสนุนตลอดชีวิต -
6:22 - 6:24สิบปีต่อมาหลังจากอาการบาดเจ็บของโมฮัมเมด
-
6:24 - 6:27เขาก็ยังคงไม่มีเงินเพื่อ
ซื้อขาเทียมที่ดีพอ -
6:28 - 6:30เขาเดินแต่ละก้าวด้วยความระมัดระวังมาก
-
6:30 - 6:32เนื่องจากการล้มอยู่สองสามครั้ง
ในช่วงหลายปีนั้น -
6:32 - 6:34ทำให้เขาอับอายต่อหน้าเพื่อนฝูง
-
6:35 - 6:37เขาเล่นมุกว่าไหน ๆ เขาก็ไม่มีขาแล้ว
-
6:37 - 6:40บางวันเขาก็เลยพยายามเดินด้วยมือแทน
-
6:41 - 6:44หนึ่งในผลกระทบที่เลวร้ายที่สุด
ของอาวุธชนิดนี้ที่ไม่อาจมองเห็น -
6:44 - 6:47ก็คือแผลเป็นทางจิตใจที่เกิดขึ้น
-
6:47 - 6:50จากรายงานทางการแพทย์
ของโมฮัมเมดในช่วงแรกนั้น -
6:50 - 6:53เขาถูกวินิจฉัยว่ามีสัญญาณของ
โรคเครียดที่เกิดหลังเหตุการณ์ร้ายแรง -
6:53 - 6:58เขาต้องเผชิญกับความวิตกกังวล
ความเบื่ออาหาร อาการนอนไม่หลับ -
6:58 - 7:00และแสดงออกถึงสัญญาณของความเกรี้ยวกราด
-
7:01 - 7:06ความจริงก็คือโมฮัมเมดนั้นไม่เคยได้รับ
ความช่วยเหลือที่เหมาะสมที่จะช่วยให้หายดี -
7:06 - 7:10ความหมกมุ่นของเขาในตอนนี้ก็คือการออกไปจาก
เลบานอนไม่ว่าจะต้องแลกมาด้วยอะไรก็ตาม -
7:11 - 7:13แม้ว่ามันจะหมายถึงการเดินทางที่อันตราย
-
7:13 - 7:18ร่วมไปกับผู้อพยพคนอื่น ๆ ที่ล่องลอย
ไปสู่ยุโรปทางทะเลเมดิเตอร์เรเนียน -
7:19 - 7:21ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าเสี่ยงแค่ไหน
-
7:21 - 7:24เขาก็ยังพูดว่า "หากผมต้องตายระหว่างทาง
-
7:24 - 7:26นั่นก็ไม่เป็นไร"
-
7:26 - 7:29สำหรับโมฮัมเมด การอยู่ที่นี่ก็
เหมือนเขาตายไปแล้วอยู่ดี -
7:30 - 7:33ระเบิดลูกปรายนั้นเป็นปัญหาระดับโลก
-
7:33 - 7:38เพราะมันจะยังคอยทำลาย
และทำร้ายชุมชนและสังคมทั้งหมด -
7:38 - 7:40ต่อไปอีกหลายชั่วอายุคน
-
7:41 - 7:44ในการสัมภาษณ์ออนไลน์กับผู้อำนวยการ
ไมนส์แอดไวซอรี่กรุ๊ป (Mine Advisory Group) -
7:44 - 7:45เจมี่ แฟรงคลิน
-
7:45 - 7:46เขากล่าวว่า
-
7:47 - 7:51"กองกำลังสหรัฐฯ ทิ้งระเบิดเล็ก ๆ พวกนี้
กว่าสองล้านลูกลงในลาว -
7:52 - 7:54หากพวกเขาไม่สามารถหาเป้าหมายในเวียดนามได้
-
7:54 - 7:59ก็จะมีพื้นที่จุดต่าง ๆ ในลาว
ที่เครื่องบินจะปลดระเบิดทิ้ง -
7:59 - 8:01ก่อนที่จะบินกลับฐาน
-
8:01 - 8:04เนื่องจากเป็นเรื่องอันตรายมาก
หากลงจอดโดยที่ยังขนระเบิดอยู่ -
8:05 - 8:07จากข้อมูลของ
คณะกรรมการกาชาดระหว่างประเทศ -
8:07 - 8:11เฉพาะแค่ลาว ซึ่งเป็นหนึ่งในประเทศ
ที่ยากจนที่สุดในโลก -
8:11 - 8:16ยังคงเหลือระเบิดเล็ก ๆ ที่ยังไม่ระเบิด
อยู่ประมาณ 9 ถึง 27 ล้านลูก -
8:16 - 8:21มีคนประมาณ 11,000 คนเสียชีวิต
หรือได้รับบาดเจ็บนับตั้งแต่ปี ค.ศ. 1973 -
8:23 - 8:28อาวุธสังหารชนิดนี้ถูกใช้โดยรัฐมากกว่า
20 รัฐ ในช่วงที่มีการขัดกันด้วยอาวุธ -
8:28 - 8:30ในประเทศมากกว่า 35 ประเทศ
-
8:30 - 8:33เช่น ยูเครน อิรัก และซูดาน
-
8:34 - 8:39จนถึงตอนนี้ ประเทศกว่า 119 ประเทศ
ได้เข้าร่วมทำสนธิสัญญาระหว่างประเทศ -
8:39 - 8:40ที่สั่งห้ามการใช้ระเบิดลูกปราย
-
8:40 - 8:43ซึ่งมีชื่อเรียกอย่างเป็นทางการว่า
อนุสัญญาว่าด้วยระเบิดลูกปราย -
8:44 - 8:48แต่ว่าผู้ผลิตระเบิดลูกปราย
รายใหญ่ที่สุดบางราย -
8:48 - 8:51อย่างเช่น สหรัฐอเมริกา
รัสเซีย และจีน -
8:51 - 8:54ยังคงไม่เข้าร่วมสนธิสัญญาช่วยชีวิตนี้
-
8:54 - 8:56และดำเนินการผลิตพวกมันต่อไป
-
8:56 - 8:59รักษาสิทธิ์ในการผลิต
พวกมันต่อไปในอนาคต -
8:59 - 9:01เก็บอาวุธอันตรายพวกนั้น
ไว้ในคลังแสงของพวกเขา -
9:01 - 9:04และเป็นไปได้ว่าอาจจะ
นำมันมาใช้ในอนาคตอีกด้วย -
9:06 - 9:10มีรายงานว่าระเบิดลูกปรายนั้น
ถูกใช้ล่าสุด -
9:10 - 9:13ในความขัดแย้งที่ยังเกิดขึ้นอยู่
ในเยเมนและซีเรีย -
9:14 - 9:17จากข้อมูลวิจัยด้าน
การลงทุนทั่วโลก -
9:17 - 9:19ในกลุ่มผู้ผลิตระเบิดลูกปราย
-
9:19 - 9:21ที่จัดทำโดย Pax องค์กรนอกภาครัฐ
ของเนเธอร์แลนด์ -
9:21 - 9:25สถาบันการเงินเหล่านี้ลงทุน
เป็นพันล้านดอลล่าร์สหรัฐ -
9:25 - 9:28ไปกับบริษัทที่ผลิตระเบิดลูกปราย
-
9:29 - 9:33สถาบันส่วนใหญ่เหล่านี้
ตั้งอยู่ในประเทศ -
9:33 - 9:36ที่ยังไม่ได้ลงนามใน
อนุสัญญาว่าด้วยระเบิดลูกปราย -
9:37 - 9:39กลับมาเรื่องของโมฮัมเมด
-
9:39 - 9:43หนึ่งในงานไม่กี่อย่างที่เขาทำได้
ก็คือการเก็บมะนาว -
9:44 - 9:47เมื่อฉันถามเขาว่าทำงานในทุ่งนั้น
ปลอดภัยไหม เขาตอบว่า -
9:47 - 9:48"ผมไม่แน่ใจ"
-
9:49 - 9:54งานวิจัยชี้ว่าระเบิดลูกปราย
มักปะปนในพื้นที่ -
9:54 - 9:57ที่การทำการเกษตรเป็นแหล่งรายได้หลัก
-
9:58 - 10:01จากงานวิจัยของ แฮนดิแคปส์อินเตอร์เนชันแนล
-
10:01 - 10:0798 เปอร์เซ็นต์ของผู้ที่เสียชีวิตหรือ
ได้รับบาดเจ็บจากระเบิดลูกปราย คือ พลเรือน -
10:07 - 10:11ผู้เสียชีวิต 84 เปอร์เซ็นต์เป็นเพศชาย
-
10:11 - 10:14ในประเทศที่ผู้คนเหล่านี้
ไม่มีทางเลือกอื่น -
10:14 - 10:16นอกเสียจากต้องทำงานในทุ่ง
-
10:16 - 10:18พวกเขาทำได้แค่ลงมือทำ
-
10:18 - 10:19และรับความเสี่ยงเอา
-
10:20 - 10:23โมฮัมเมดเป็นผู้ชายเพียงคนเดียว
ในบรรดาพี่น้องผู้หญิงสามคน -
10:23 - 10:26ตามธรรมเนียมแล้วเขาต้องเป็น
คนหาเลี้ยงครอบครัว -
10:26 - 10:28แต่เขากลับทำไม่ได้
-
10:28 - 10:30เขาเคยลองหางานอื่นๆ ทำแล้ว
-
10:30 - 10:34แต่เขาไม่สามารถรักษางานไว้ได้
เนื่องจากความพิการทางร่างกายของเขา -
10:34 - 10:37และสภาพแวดล้อมที่ไม่เป็นมิตรนัก
กับคนที่มีความพิการ -
10:37 - 10:39ซึ่งนั่นเป็นเพียงแค่ส่วนเดียว
-
10:40 - 10:43มันทำให้เขาเจ็บปวดมาก
เวลาที่เขาออกไปหางานทำ -
10:43 - 10:44แล้วสุดท้ายก็ต้องเดินกลับมา
-
10:44 - 10:47พร้อมกับเศษเงินที่เขาได้รับ
เพราะความเวทนา -
10:48 - 10:50เขาพูดว่า "ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อขอทาน
-
10:50 - 10:52ผมแค่อยากทำงานแลกกับเงิน"
-
10:54 - 10:56ในวันนี้ โมฮัมเมดอายุ 21 ปีแล้ว
-
10:56 - 10:57เขาอ่านเขียนไม่ได้
-
10:57 - 11:00และเขาสื่อสารด้วยข้อความเสียง
-
11:01 - 11:02นี่ก็คือหนึ่งในข้อความจากเขา
-
11:03 - 11:08(เสียง) โมฮัมเมด: (พูดภาษาอาหรับ)
-
11:11 - 11:14ลอร่า บุชนัค: เขาพูดว่า
"ความฝันของผมคือการได้วิ่ง -
11:14 - 11:16และผมค่อนข้างมั่นใจเลยว่า
เมื่อผมเริ่มวิ่งแล้วนั้น -
11:16 - 11:18ผมจะไม่มีวันหยุดเด็ดขาด"
-
11:18 - 11:19ขอบคุณค่ะ
-
11:19 - 11:24(เสียงปรบมือ)
- Title:
- มรดกมรณะจากระเบิดลูกปราย
- Speaker:
- ลอร่า บุชนัค (Laura Boushnak)
- Description:
-
more » « less
การทำลายล้างของสงครามไม่ได้หยุดลงเพียงแค่ตอนที่การต่อสู้จบลง ในช่วงเวลาตลอด 34 วันของสงครามอิสราเอล-ฮิซบอลเลาะห์ในปี 2006 มีตัวเลขประมาณการว่าระเบิดลูกปรายกว่าสี่ล้านลูกถูกทิ้งลงในเลบานอนและคร่าชีวิตผู้คนอย่างไม่เลือกหน้า อย่างไรก็ตาม อันตรายนั้นยังคงมีอยู่ต่อไป เนื่องจากระเบิดหลายลูกนั้นต่างไม่ยอมระเบิด และนอนอยู่นิ่ง ๆ ที่พื้น เพื่อรอคอยที่จะสังหารหรือทำให้ผู้คนที่มาพบเจอมันต้องพิการ ในทอร์คนี้ ลอร่า บุชนัค ช่างภาพและนักพูด TED ได้แบ่งปันภาพถ่ายของผู้รอดชีวิตจากระเบิดลูกปรายที่จะยังคงอยู่ในความคิดของคุณไปอีกนาน รวมทั้งขอให้ผู้ผลิตและอนุมัติการใช้อาวุธเหล่านี้ ซึ่งรวมไปถึงสหรัฐอเมริกา ให้ยกเลิกการใช้อาวุธเหล่านี้เสีย
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 11:36
|
TED Translators admin approved Thai subtitles for The deadly legacy of cluster bombs | |
|
Purich Worawarachai accepted Thai subtitles for The deadly legacy of cluster bombs | |
|
|
Purich Worawarachai edited Thai subtitles for The deadly legacy of cluster bombs | |
|
Piboon Awasda-ruharote edited Thai subtitles for The deadly legacy of cluster bombs | |
|
|
Purich Worawarachai declined Thai subtitles for The deadly legacy of cluster bombs | |
|
|
Purich Worawarachai edited Thai subtitles for The deadly legacy of cluster bombs | |
|
|
Purich Worawarachai edited Thai subtitles for The deadly legacy of cluster bombs | |
|
|
Purich Worawarachai edited Thai subtitles for The deadly legacy of cluster bombs |