Seth Shostak: E.T. bestaat (waarschijnlijk) -- bereid je voor

SETI-onderzoeker Seth Shostak wed dat we buitenaards leven zullen vinden binnen de komende 24 jaar, of hij trakteert op een kop koffie. Tijdens TEDxSanJoseCA, legt hij uit waarom nieuwe technologieën en kansberekeningswetten een doorbraak zo waarschijnlijk maken. Hij voorspelt hoe de ontdekking van een samenleving die veel geavanceerder is dan de onze ons hier op Aarde zou beïnvloeden.
(Gefilmd op TEDxSanJoseCA.)

Is E.T. daarboven?

Ik werk bij het SETI-instituut.

SETI, het is bijna mijn naam:

Search for Extraterrestial Intelligence
[Zoektocht naar Buitenaardse Intelligentie]

Anders gezegd:
ik zoek naar buitenaardse wezens.

Als ik dat vertel op een feestje,
krijg ik meestal een vriendelijk-meewarige blik.

Als ik dat vertel op een feestje,
krijg ik meestal een vriendelijk-meewarige blik.

Ik houd mijn gezicht in de plooi.

De meeste mensen vinden het
een beetje idealistisch,

ridicuul, misschien zelfs hopeloos.

Ik wil gewoon vertellen waarom

mijn werk voor mij een voorrecht is
en spreken over mijn motivatie om

mijn werk voor mij een voorrecht is
en spreken over mijn motivatie om

voor dit werk te kiezen,
als je het zo kunt noemen.

Dit - oeps, kunnen we terug?

Hallo Aarde, kom er maar in.

Daar is hij weer.

Dit is de Owens Valley Radio Telescope

voorbij de Sierra Nevada.

Ik verzamelde daar in 1968
data voor mijn scriptie.

Beetje eenzaam en nogal saai:
alleen maar data verzamelen,

dus vermaakte ik mij 's nachts met fotograferen

van de telescoop en zelfs van mijzelf.

Want 's nachts was ik de enige mensachtige

in een straal van 45 kilometer.

Dit zijn foto's van mijzelf.

Het observatorium schafte net een nieuw boek aan,

geschreven door Jozef Shlovsky,
een Russische kosmoloog

geschreven door Jozef Shlovsky,
een Russische kosmoloog

en bewerkt en vertaald door Carl Sagan,
een vrij onbekende astronoom van Cornell.

en bewerkt en vertaald door Carl Sagan,
een vrij onbekende astronoom van Cornell.

Op een ochtend om 3 uur
las ik het boek.

Op een ochtend om 3 uur
las ik het boek.

Het beschreef hoe de antennes die ik gebruikte

om de melkwegstelselbanen te meten,
ook gebruikt kunnen worden

om te communiceren,
om stukjes informatie te verzenden

van het ene sterrenstelsel naar het andere.

Om 3 uur 's morgens,
als je helemaal alleen bent,

en weinig geslapen hebt,
is dat een erg romantisch idee.

Maar het idee dat je

kunt bewijzen dat daar ver weg iemand is,

-- door gebruik te maken
van dezelfde technologie --

trok mij zo aan, dat ik 20 jaar later
ging werken

bij het SETI-Instituut.
Ik moet bekennen

dat mijn geheugen grote gaten vertoont.
Ik vraag me dan ook vaak

af of er wel waarheid school in dit verhaal,

of dat ik het mij fout herinner.

Onlangs vergrootte ik een oud negatief

en hier kun je beslist

het boek van Shklovsky en Sagan
onder die rekenliniaal zien.

het boek van Shklovsky en Sagan
onder die rekenliniaal zien.

Het was dus waar!

Toen ik die foto maakte,
was het nog een nieuw idee,

Toen ik die foto maakte,
was het nog een nieuw idee.

Het stamt uit 1960,
toen een jonge astronoom

Frank Drake,
deze antenne in West-Virginia

richtte op een groepje sterren dichtbij

in de hoop E.T. te kunnen afluisteren.

Frank hoorde niets.

Eigenlijk hoorde hij wel wat,
maar dat bleek de U.S. Airforce te zijn

en die telt niet mee voor buitenaardse intelligentie.

Maar Drakes idee werd erg populair

omdat het erg aantrekkelijk was.
-- en daar kom ik nog op terug --

Op basis van dat mislukte experiment

zoeken we sindsdien naar buitenaards leven,

niet continu, maar het startte toen.

We hebben nog steeds niets gehoord.

We hebben nog steeds niets gehoord.

en weten niets over buitenaards leven,

maar ik suggereer dat dat vrij snel

gaat veranderen.
Eén van de redenen, of eigenlijk

dé belangrijkste reden
waarom dat gaat veranderen,

is dat de apparatuur steeds beter wordt.

Dit is de Allen Telescope Array,
ongeveer 500 kilometer

verwijderd van de stoel waarop je nu zit.

Dit gebruiken we vandaag de dag

om E.T. te zoeken.
De elektronica is ook

sterk verbeterd.

Dit is Frank Drakes elektronica uit 1960.

Zo ziet de Allen Telescope Array elektronica
er nu uit.

Een geleerde met te veel tijd

berekende dat de nieuwe experimenten ongeveer

100 biljoen keer beter zijn dan die in 1960,

100 biljoen keer beter.

Dat is een graad van verbetering
die goed zou staan

op je rapport.

Het grote publiek beseft niet

dat de experimenten
alsmaar beter worden

en daardoor ook steeds sneller.

Dit is een grafiekje.
Elke keer ik een grafiek toon,

verlies ik 10 procent van het publiek.

Ik heb er 12. (Gelach)

Ik tekende hier een grafiek

die laat zien hoe snel we zoeken.

Met andere woorden:
we zoeken naar een speld in een hooiberg,

We kennen de hooiberg: het heelal.

We gaan hem niet langer te lijf

met een theelepeltje,
maar met een graafmachine,

omdat we het zoveel sneller doen.

Diegenen die er nog steeds bij zijn

en verstand van wiskunde hebben,

zien dat dit een logaritmische grafiek is.

Met andere woorden:
de toenamesnelheid is exponentieel.

Het wordt exponentieel beter.
Exponentieel is een

uitgehold woord.
Je hoort het de hele tijd in de media.

Zij weten eigenlijk niet wat exponentieel betekent,

maar dit is exponentieel.

Het verdubbelt elke 18 maanden en natuurlijk

weet elk geregistreerd lid van de digiclub

dat dat Moores wet is.

Dit betekent dat we de komende

24 jaar in staat zijn om naar
een miljoen sterrenstelsels te kijken,

waarbij we kijken naar signalen

die bewijzen dat daarbuiten iemand is.

Een miljoen sterrenstelsels: is dat interessant?

Ik bedoel:
hoeveel van die sterrenstelsels hebben planeten?

We wisten dat antwoord niet,

ook niet 15 jaar geleden
en we wisten het zelfs niet

zo recent als 6 maanden geleden.

Maar nu weten we het.
Recente resultaten laten zien

dat vrijwel elke ster planeten heeft,
meer dan één.

Het zijn kittens. Je krijgt een nest,
een hele troep.

Het zijn kittens. Je krijgt een nest,
een hele troep.

Dit is eigenlijk een tamelijk nauwkeurige schatting

van het aantal planeten in ons melkwegstelsel,

enkel in ons melkwegstelsel.

Voor de niet-astronomen onder jullie:

ons melkwegstelsel is er één van de 100 miljard
die we zien door onze telescopen.

ons melkwegstelsel is er één van de 100 miljard
die we zien door onze telescopen.

Dat is een hele hoop woonruimte,

maar de meeste van deze planeten
zijn min of meer waardeloos,

zoals Mercurius of Neptunus,

die waarschijnlijk
geen grote rol spelen in jullie leven.

De vraag is: hoeveel van deze planeten

zijn geschikt voor leven?

We weten het ook niet,

maar we zullen het te weten komen dankzij

NASA's Kepler Ruimtetelescoop.

Mensen die het kunnen weten
en aan dat project werken,

suggereren dat het deel van de planeten

dat levensvatbaar is op misschien één op duizend,

één op honderd, zoiets.

Zelfs als we de pessimistische schatting

één op duizend gebruiken, betekent dat dat er

tenminste één miljard nichten van de Aarde zijn

alleen al in ons Melkwegstelsel.

Oké, ik gaf jullie nu veel getallen,

overwegend grote getallen.

Onthoud dat. Er is woonruimte zat,

in het heelal

en als wij de enige woonruimte zijn

met een paar interessante bewoners,
dan ben jij een wonder.

Ik weet best dat je jezelf graag zo ziet,

maar als je aan wetenschap doet,
leer je vrij snel dat

je fout zit als je jezelf als wonder ziet.

Waarschijnlijk is dat niet het geval.

Het komt hierop neer:

door de toenemende snelheid en door de

enorme hoeveelheid leefbare woonruimte
in de kosmos,

schat ik dat we een signaal zullen oppikken
binnen de 24 jaar.

Ik ben er zo van overtuigd dat ik met jullie wed:

of we vinden E.T. binnen de komende 24 jaar,

of jullie krijgen een kop koffie van mij.

Niet slecht toch: binnen 24 jaar

open je je browser
en dan is er nieuws over een signaal,

of je krijgt een kop koffie.

Ik wil jullie vertellen
over nog een ander aspect

waar mensen niet aan denken:

wat gebeurt er?
Neem eens aan dat mijn voorspelling klopt.

Ik bedoel: stel dat het gebeurt.

Stel dat we op een dag in de komende 24 jaar

een signaal oppikken dat ons vertelt

dat we kosmisch gezelschap hebben.

Wat is het effect?
Wat zijn de consequenties?

Het zou wel eens een nulpunt kunnen zijn voor mij.

Ik weet wat de consequentie voor mij zou zijn,

want we hadden ooit al vals alarm in 1997.

Deze foto maakte ik rond 3 uur 's morgens

in Mountain View,
waar we naar computerschermen

staarden, want we hadden een signaal opgepikt

waarvan we dachten: "Dit is HET".

Ik bleef wachten totdat
de Men in Black zouden verschijnen.

Ik wachtte tot mijn moeder zou bellen,

iemand zou bellen, de regering zou bellen.
Niemand belde.

Niemand belde. Ik was zo zenuwachtig

dat ik niet kon blijven zitten. Ik liep gewoon wat rond

terwijl ik foto's nam, zoals deze,
om iets te doen te hebben.

Om half tien 's morgens,
mijn hoofd lag op mijn bureau,

want ik deed die nacht natuurlijk geen oog dicht,

ging de telefoon.
Het was het de New York Times.

Daarmee leerden we een les:

als we een signaal oppikken,
zitten de media erbovenop,

sneller dan een haas op rolschaatsen.
Het zal heel snel gaan.

Daar kun je zeker van zijn. Dat is geen geheim.

Dat gebeurt er met mij.
Het gooit mijn hele week in het honderd

want wat ik ook plande,
kan ik vergeten.

Maar nu over jullie:
wat gaat het voor jullie betekenen?

We weten het antwoord niet.

We weten niet wat het jullie gaat doen.

niet op lange termijn,
en zelfs niet op korte termijn.

Je kon net zo goed

in 1491 aan Christoffel Columbus vragen:
"Hey Chris,

wat gebeurt er als blijkt dat er een continent

ligt op je weg naar Japan?

Wat zullen de consequenties zijn voor de mensheid

mocht dat waar zijn?"

Ik denk dat Chris
je een onbegrijpelijk antwoord zou geven,

maar waarschijnlijk

zou het niet kloppen.

Net zo min als we kunnen voorspellen
wat het vinden van E.T.'s zal betekenen.

Net zo min als we kunnen voorspellen
wat het vinden van E.T.'s zal betekenen.

Ik kan wel zeggen

dat het een samenleving zal zijn
die ver op de onze voorligt.

Je zult niet horen van buitenaardse Neanderthalers,

zij bouwen geen zenders.

Ze zullen ver op ons vooruit zijn,
misschien een paar duizend jaar

misschien een paar miljoen jaar,
maar zeer fors vooruit op ons.

Dat betekent dat
als we iets kunnen verstaan

van wat zij ons gaan vertellen,
dan zouden we in staat moeten zijn

om de geschiedenis kort te sluiten
doordat we informatie krijgen van een maatschappij

die ver op de onze voorligt.

Nu kun je dit een beetje overdreven vinden,
en misschien is het dat wel,

maar toch,
het is geloofwaardig dat het kan gebeuren.

Je kunt het vergelijken met bijvoorbeeld

Engelse les geven aan Julius Caesar
en hem de sleutel

geven van de Congress bibliotheek.

Dat zou zijn dag maken.

Dat is één.

Het zal ons ook met de voeten op de grond brengen.

We zullen weten dat we niet het wonder zijn

maar gewoon de volgende in de rij.

We zijn niet de enige 'kids on the block',
en ik denk dat dat

filosofisch een belangrijke les is om te leren.

We zijn niet het wonder.

Het derde dat ik inbreng, is misschien wat vager,

maar wel interessant en belangrijk.

Als je een signaal ontdekt van een meer

geavanceerde samenleving,
en dat zal het zijn,

zal het ons iets duidelijk maken
over onze eigen mogelijkheden,

dat we niet gedoemd zijn onszelf te vernietigen.

Zij hebben hun technologie overleefd

en wij kunnen dat ook.

Als je naar het heelal kijkt,

kijk je terug in de tijd.

Dat is interessant voor kosmologen.

Maar op deze manier
kun je feitelijk in de toekomst kijken,

wazig, maar je kunt in de toekomst kijken.

Dat kan allemaal voortkomen uit een ontdekking.

Ik wil nog vertellen over iets dat

ondertussen plaatsvindt:

SETI is belangrijk want het is ontdekking en

dat niet alleen: het is begrijpelijke ontdekking.

Ik lees altijd boeken over

ontdekkingsreizigers.
Ik vind ontdekken erg interessant.

Pool-ontdekkingsreizen, bijvoorbeeld,
mensen zoals Magellaan,

Amundsen, Shackleton, hier zie je ook Franklin,

Scott, al die kerels.
Ontdekkingen zijn erg vermakelijk.

Zij doen het gewoon
omdat ze willen ontdekken,

en je zou kunnen zeggen:
"Dat is wel een erg frivole reden",

maar het is niet frivool.
Het is geen frivole bezigheid.

Kijk eens naar mieren.

De meeste mieren zijn geprogrammeerd
om elkaar te volgen

in een lange rij,
maar er zijn een paar mieren,

misschien één procent van die mieren,

de pioniermieren,
degene die er zelf opuit trekken.

Die vind je in de keuken op het aanrecht.

Je neemt ze best te grazen met je duim voordat

ze de suiker vinden of iets anders.

Maar deze mieren,
zelfs als andere uitgeroeid worden,

zijn degene die essentieel zijn voor het

overleven van de mierenhoop.
Ontdekken is dus belangrijk.

Ik denk dat ontdekken ook belangrijk is om

aandacht te vragen voor iets dat we missen

in onze maatschappij:
wetenschappelijke geletterdheid,

het vermogen om wetenschap te begrijpen.

Er is veel geschreven over de

deplorabele staat
van de wetenschappelijke geletterdheid in dit land.

Je hebt het zeker al gehoord.

Dit is een voorbeeld:

een enquête van 10 jaar geleden.

Ze laat zien dat ruwweg
een derde van de bevolking denkt

dat buitenaardse wezens

ook hier te vinden zijn!

Ze vliegen door de lucht in hun schotels en soms

ontvoeren ze mensen voor experimenten
die ouders nooit goed zouden vinden.

Dat zou interessant zijn als het waar was,

en een grote baanzekerheid voor mij,
maar ik denk dat het bewijs

erg goed is.
Dat is meer zielig dan significant.

Maar er zijn andere dingen die mensen geloven

die wel significant zijn,
zoals de effectiviteit van homeopathie,

of dat evolutie een raar soort idee is van

wetenschappers zonder benen.

Evolutie of het broeikaseffect.

Dit soort van ideeën heeft geen enkele waarde.

Je kunt de wetenschappers niet vertrouwen.

We moeten het probleem oplossen,

het is een cruciaal probleem.

Je kan je afvragen
of we dit oplossen met SETI.

Laat me eerst zeggen dat SETI

dat probleem uiteraard niet kan oplossen.

Het kan het probleem wel aan de orde stellen
door jonge mensen

te interesseren voor wetenschap.
Wetenschap heeft de reputatie

dat ze moeilijk is, en dat klopt,

het is het resultaat van 400 jaar wetenschap.

In de 18e eeuw

kon je expert worden
in elke tak van de wetenschap

door een middag naar de bibliotheek te gaan,

als je al een bibliotheek kon vinden.

In de 19e eeuw kon je,
als je een laboratorium in de kelder had,

wetenschappelijke ontdekkingen doen

in je eigen huis.
Want al die wetenschap wachtte

totdat iemand het zou ontdekken.

Dat is tegenwoordig niet meer het geval.

Nu moet je jaren op de universiteit spenderen

en post-doc-posities bekleden om alleen maar

te ontdekken wat de belangrijke vragen zijn.

Het is moeilijk. Daar is geen twijfel over.

Een voorbeeld:

de zoektocht naar het Higgsdeeltje.

Vraag aan 10 mensen op straat

of ze het waardevol vinden om miljarden

Zwitserse franken te besteden
om het Higgsdeeltje te zoeken.

Ik wed dat dit het antwoord zal zijn:

"Ik weet niet wat het Higgsdeeltje is

en ik weet niet of het belangrijk is."

Waarschijnlijk weten de meeste mensen niet eens

wat de waarde van de Zwitserse frank is.

Toch besteden we miljarden Zwitserse frank
aan dit probleem.

Dit motiveert mensen niet om zich voor wetenschap
te interesseren

want ze snappen niet waarover het gaat.

SETI, in tegenstelling, is eigenlijk heel simpel.

We gaan grote antennes gebruiken

en proberen signalen af te luisteren.
Iedereen begrijpt dat.

Technisch is het allemaal heel geavanceerd,

maar iedereen snapt het idee erachter.

Het is ook fascinerende wetenschap,

want we zijn van nature geïnteresseerd

in andere intelligente wezens.

Zo zitten we in elkaar.

We zijn zo gemaakt dat we geïnteresseerd zijn

in andere wezens of zo je wilt, in concurrenten,

of als je romantisch bent aangelegd:
misschien zelfs partners.

Dat is vergelijkbaar met onze interesse in dingen die

grote tanden hebben.

We zijn geïnteresseerd in dingen met grote tanden.

Daarvan zie je de evolutionaire waarde in.
Je kunt ook de

praktische betekenis ervan zien
door naar Animal Planet te kijken.

Je zult zien dat ze erg weinig programma's
maken voor woestijnratten.

Het gaat meestal over dingen
die grote tanden hebben.

We zijn gewoon geïnteresseerd in dat soort dingen.

Ook onze kinderen.

Zo kan je het doorgeven door dit onderwerp

te gebruiken als een ingang voor de wetenschap,
want SETI omvat allerlei takken van wetenschap

natuurlijk biologie, uiteraard astronomie,

maar ook geologie, scheikunde, verschillende

wetenschappelijke disciplines,
die allemaal aan de orde komen onder het mom van

"Wij zoeken naar E.T."

Voor mij is dit interessant en belangrijk.

Het is mijn beleid.
Ik geef veel lezingen aan volwassenen

maar twee dagen later
ben je weer terug bij af.

Als je een lezing geeft aan kinderen,

gaat er lampje af bij één op de 50 die denkt:

"Tjonge, daar had ik nooit aan gedacht,"
en daarna lezen ze

een boek of een tijdschrift of zo.

Ze raken ergens in geïnteresseerd.

Dit is mijn theorie,
alleen ondersteund

door persoonlijke anekdotes.

Zo'n kind raakt geïnteresseerd
ergens tussen de leeftijd

van 8 tot 11.
Dus op die leeftijd moet je ze hebben.

Het geven van lezingen aan volwassenen is prima,
maar ik probeer

om zo'n 10 procent van de lezingen die ik geef,

aan en voor kinderen te geven.

Ik herinner me dat een man
naar onze middelbare school kwam,

eigenlijk de bovenbouw van de basisschool,
en ik zat in groep 6.

Hij gaf een lezing.
Alles wat ik me daarvan herinner

was één woord: elektronica.

Het was net als Dustin Hoffman in ‘The Graduate’,

toen hij 'plastic' zei, wat dat ook moge betekenen.

Die man zei: ‘elektronica’. Ik herinner me

niets anders.
Sterker, ik herinner me niets

van wat mijn leraar in groep 6
het hele jaar heeft gezegd,

maar ik herinner me 'elektronica'.

Vandaar mijn interesse voor elektronica.

Ik studeerde om mijn radioamateur-licentie te krijgen.
Ik knutselde aan elektronica.

Hier ben ik ongeveer 15,
al knutselend.

Het had dus een groot effect op mij.

Dat is mijn punt:
je kan een grote impact hebben

op deze kinderen.

Een paar jaar geleden

gaf ik een lezing op een school in Palo Alto.

Er waren ongeveer 12 kinderen van 11 jaar

die kwamen luisteren.

Ik kwam voor een lezing van een uur.

Elfjarigen, die in een halve cirkel om mij heen zaten

en naar me keken met grote ogen.
Ik begon,

er stond een whiteboard achter mij.

Ik schreef een 1 met 22 nullen erachter en zei:

"Kijk, dit is het aantal sterren

in het zichtbare heelal, en dit getal is zo groot

dat er niet eens een naam voor bestaat."

Eén van deze kinderen stak zijn hand op en zei:

"Er is eigenlijk wel een naam voor.

Het is sextra-quadra-hexa of zoiets."

Het kind zat er naast met een orde grootte van 4,

maar er was geen twijfel mogelijk:
deze kinderen waren slim.

Ik stopte met mijn lezing.

Ze wilden enkel vragen stellen.

Als laatste zei ik tegen hen:

"Jullie zijn slimmer

dan de mensen waar ik mee werk." (Gelach)

Dat interesseerde ze verder niet.

Zij wilden alleen mijn e-mailadres

om nog meer vragen te stellen. (Gelach)

Mijn werk is een privilege

want we leven in een bijzondere tijd.

Eerdere generaties konden
deze experimenten absoluut niet doen.

In een van de volgende generaties

zullen we erin slagen.

Voor mij is het een privilege.
En als ik in de spiegel kijk,

zie ik eigenlijk niet mijzelf.

Ik zie de generatie hier achter mij:

dit zijn een paar kinderen van de Huff-school,
groep 4.

Ik sprak daar zo'n twee weken geleden.

Als je enige interesse in wetenschap kunt wekken,

en hoe het werkt, loont het de moeite,

meer dan je ooit kunt meten. Dank u wel.

(Applaus)