Czy nie jestem człowiekiem? Wezwanie do reformy sądownictwa karnego

Za przestępstwo popełnione w wieku dwudziestu lat sąd skazał Marlona Petersona na 10 lat więzienia, oraz, jak on sam to określa, na życie pozbawione znaczenia. Za kratkami odnalazł on odkupienie w programie korespondencyjnego mentorstwa ze studentami z Brooklynu. W swojej odważnej prelekcji przypomina, dlaczego trzeba inwestować w człowieczeństwo ludzi, których społeczeństwo lekceważy i odrzuca.

Napisała:

"Kiedy będę sławna, powiem
wszystkim, że znam bohatera,

który nazywa się Marlon Peterson".

Bohaterowie rzadko wyglądają jak ja.

Wyglądam raczej jak śmieć.

Nie jest to najlepszy sposób
na rozpoczęcie prelekcji

lub nawiązanie rozmowy.

Może macie teraz mnóstwo pytań.

Dlaczego ten człowiek
mówi o sobie takie rzeczy?

O co mu chodzi?

Jak ktoś może widzieć w nim bohatera,
skoro on sam uważa się za śmiecia?

Myślę, że uczymy się więcej
z pytań niż z odpowiedzi.

Bo gdy coś kwestionujemy,

angażujemy się w przyswajanie
nowych informacji

albo zmagamy się z ignorancją,
przez co czujemy się nieswojo.

Właśnie po to tu jestem:

Żeby zmusić do zadawania pytań,

nawet jeśli to budzi niepokój.

Moi rodzice są z Trynidadu i Tobago,

wyspy na samym południu Karaibów.

Trynidad jest również ojczyzną
jedynego akustycznego instrumentu

wynalezionego w XX wieku,

steel pan.

Pochodzi od afrykańskich bębnów

i wyewolułował z geniuszu
jednego z gett w Trynidadzie,

miasta zwanego Laventille,

oraz z braku szacunku
amerykańskiego wojska...

Musicie wiedzieć,

że podczas II wojny światowej
Amerykanie mieli bazy w Trynidadzie,

a kiedy wojna się skończyła

zostawili wyspę zaśmieconą
pustymi beczkami na ropę,

niechcianymi odpadami.

Ludzie z Laventille wykorzystali
pozostawione beczki,

zmienili je w pełną skalę chromatyczną,

tak powstał steel pan.

Teraz gra się na nim
Beethovena, Boba Marleya, 50 Centa.

Ci ludzie stworzyli muzykę ze śmieci.

12 dni przed dwudziestymi urodzinami

zostałem aresztowany za udział
w brutalnej próbie kradzieży

na dolnym Manhattanie.

Ludzie siedzieli w kawiarni,

cztery osoby zostały postrzelone.

Dwie zostały zabite.

Aresztowano nas pięciu.

Wszyscy byliśmy z Trynidadu i Tobago.

Byliśmy tymi "złymi imigrantami"

lub dziećmi imigrantów, które Trump
i miliony Amerykanów tak łatwo oczerniają.

Zostałem odrzucony jak odpad,

dla wielu bardzo słusznie.

Odsiedziałem w więzieniu
10 lat, 2 miesiące i 7 dni.

Zostałem skazany na dekadę
odsiadki w zakładzie karnym.

Zostałem skazany na brak znaczenia,

przeciwieństwo człowieczeństwa.

Co ciekawe,

właśnie podczas lat w więzieniu
uratowała mnie seria listów,

pomogła mi wydostać się
z ciemności i poczucia winy

związanego z najgorszym
momentem mojej młodości.

Dzięki nim poczułem się pożyteczny.

Miała 13 lat.

Napisała, że widzi we mnie bohatera.

Pamiętam, jak to czytałem,

pamiętam, jak płakałem, czytając te słowa.

Była jednym z ponad 50 uczniów,

z którymi wymieniłem
150 listów w programie

korespondencyjnego mentorstwa

który stworzyłem z przyjacielem,

nauczycielem z gimnazjum w Brooklynie,

mojej rodzinnej dzielnicy.

Nazwaliśmy go Young Scholars Program.

Zawsze, gdy ci młodzi ludzie
dzielili się ze mną swoimi historiami,

swoimi bataliami,

zawsze, gdy wysyłali mi rysunki

z bohaterami ulubionych kreskówek,

zawsze, gdy mówili, że polegają
na moich listach i moich radach,

znów czułem się wartościowy.

To pokazało mi, jak mogę
przysłużyć się tej planecie.

Zmieniło moje życie.

Ich listy i to, czym się ze mną dzielili,

historie życia nastolatków,

dały mi pozwolenie i odwagę,

żeby przyznać przed samym sobą,

że były powody, nie wymówki,

powody, dla których wydarzył się
ten dzień w październiku 1999 roku,

że uraz związany
z życiem w społeczeństwie,

gdzie łatwiej zdobyć pistolet niż buty;

uraz związany z byciem
ofiarą gwałtu w wieku 14 lat,

że to były moje powody,

dla których podjęcie tej decyzji,

tej fatalnej decyzji,

nie było przypadkiem.

Te listy znaczyły dla mnie tak wiele,

pisanie i otrzymywanie ich,

bycie w kontakcie z tymi dzieciakami

tak bardzo wpłynęło na moje życie,

że postanowiłem podzielić się
tą możliwością z przyjaciółmi,

którzy siedzieli razem ze mną.

Moi przyjaciele Bill, Cory i Arocks,

również skazani za brutalne przestępstwa,

tak jak ja podzielili się swoją
mądrością z młodymi ludźmi,

a w zamian otrzymali
poczucie, że coś znaczą.

Jesteśmy teraz pisarzami,
innowatorami programów młodzieżowych,

specjalistami od traumy,

przeciwnikami przemocy z bronią w ręku,

prelegentami TED i... dobrymi ojcami.

To jest właśnie dobry zwrot inwestycji.

Ten program nauczył mnie przede wszystkim,

że kiedy zasiejemy ziarno,

zainwestujemy w człowieczeństwo ludzi
bez względu na to, gdzie się znajdują,

możemy zebrać wspaniałe plony.

W erze reform sądownictwa karnego

często zastanawiam się,

dlaczego tak wielu ludzi uważa,

że tylko skazani za przestępstwa
narkotykowe bez użycia przemocy

zasługują na empatię
i poczucie człowieczeństwa.

Reforma sądownictwa karnego
to ludzka sprawiedliwość.

Czy ja nie jestem człowiekiem?

Kiedy inwestujemy środki
zwiększające znaczenie ludzi

w społecznościach takich jak Laventille,

niektóre części Brooklynu,
getta w waszej okolicy,

można stworzyć pożądane społeczności.

Może być lepiej.

To może być lepsze niż inwestycja
w egzekwowanie prawa,

bo ono nie daje nam
poczucia, że coś znaczymy,

przez co wielu z nas robi złe rzeczy

w poszukiwaniu znaczenia.

Przemoc z użyciem broni to
efekt wielu skrywanych urazów.

Kiedy inwestujemy w zbawienną
wartość poczucia, że się coś znaczy,

przywracamy odpowiedzialność osobistą,

ale też leczymy.

Zależy mi na pracy ludzi,

bo ludzie pracują.

Kochani, proszę was o ciężką pracę,

o obdarzanie niezasłużoną życzliwością

tych, których traktuje się jak śmieci,

których łatwo lekceważyć i odrzucać.

Proszę też siebie.

Przez ostatnie dwa miesiące

straciłem dwóch przyjaciół
w wyniku przemocy z użyciem broni.

Byli przypadkowymi świadkami.

Jeden zginął w drodze do domu
podczas ulicznej strzelaniny.

Drugi jadł śniadanie w kawiarni

w czasie wakacji w Miami.

Proszę siebie o dostrzeżenie
wartości poczucia, że się coś znaczy

w ludziach, którzy ich zamordowali,

bo ktoś wysilił się,
żeby dostrzec ją we mnie.

Nalegam na rzucenie wyzwania umiejętności

pełnego doświadczania człowieczeństwa

poprzez zrozumienie biografii ludzi,

których z łatwością ignorujemy,

bo bohaterowie czekają, by ich rozpoznać,

a muzyka czeka, by ją tworzyć.

Dziękuję.

(Brawa)