Wat het bloedbad op Columbine High School mij heeft geleerd over pijn en verslaving | Austin Eubanks |TEDx MileHigh

"Nog geen uur nadat ik door de achterdeur van de Columbine High School naar buiten strompelde, lag ik in een ziekenhuisbed en kreeg ik verschillende medicijnen toegediend om de pijn te verlichten", herinnert overlevende Austin Eubanks zich. Dat was het begin van een tien jaar lange verslaving die leidde tot een diepgaand besef over de huidige opiatenepidemie: de manier waarop we pijn bestrijden is zowel het probleem als de oplossing.

Deze talk werd gehouden op een TEDx-evenement, in de stijl van TED-conferenties, maar onafhankelijk georganiseerd door een lokaal team. Meer informatie hierover op http://ted.com/tedx

Weten jullie nog
waar je was op 12 juni 2016?

Een paar van jullie misschien wel
maar de overgrote meerderheid niet.

Op 12 juni 2016 liep een schutter
in zijn eentje Pulse Nightclub binnen

en schoot 46 mensen neer in de meest
dodelijke schietpartij door één schutter

in de geschiedenis van de VS.

We gaan nu tien jaar terug,

naar 29 augustus 2005.

Weet je nog waar je toen was?

Ik zie hier en daar
een paar mensen knikken.

Dat was orkaan Katrina.

Meer dan 1800 doden
door de meest kostbare natuurramp

die het Noord-Amerikaanse continent
ooit heeft getroffen.

Nu nog een paar jaar terug,

een moment dat 100 procent
van jullie zich herinnert.

Weet je nog waar je was
op 11 september 2001?

Nu zie ik iedereen ja knikken.

De aanslag van 11 september
zorgde voor 3 000 doden

en was de bloedigste terreuraanslag
in de geschiedenis van de VS.

Weet je nog hoe je je voelde?

Was je in de war?

Bang?

Voelde je je ziek?

Voelde je je kwetsbaar?

Elke keer als er zoiets gebeurt,
worden we gevoellozer.

We zien vaak nieuwsuitzendingen
over massa-schietpartijen,

natuurrampen die enorm veel levens kosten,

terroristische aanslagen

en dan schakelen we over
op een wat vriendelijker kanaal.

In zo'n maatschappij leven we nu,

maar de impact
van dit soort gebeurtenissen

is aanzienlijk voor degenen
die hier direct mee te maken hebben,

en de impact van emotionele pijn
op onze samenleving

is nu problematischer dan ooit tevoren.

Weet je nog waar je was op 20 april 1999?

Twee studenten liepen
Columbine High School binnen,

bewapend met geweren, semiautomatische
wapens en zelfgemaakte explosieven.

Ze vermoordden 12 studenten en een leraar.

Het was in die tijd de ergste schietpartij
op een middelbare school die de VS kende.

Ik weet nog waar ik was.

Ik liep net de bibliotheek in
met mijn beste vriend;

we wachtten daar op wat anderen
om mee te lunchen.

Even later rende een leraar
door dezelfde deur als wij

en schreeuwde dat iedereen
onder de tafels moest duiken.

Iemand had een vuurwapen.

Ik weet nog hoe ik me voelde.

Ik was in de war.

Ik was bang.

Ik voelde me ziek.

En ik was kwetsbaar.

Een paar minuten later lag ik
onder een tafel alsof ik dood was,

naast een plas bloed.

Ik was zojuist neergeschoten

en getuige geweest van de moord
op mijn vriend, recht voor m'n neus,

terwijl we bij elkaar lagen
en op hulp wachtten.

Ik was gebroken.

Ik was in shock

en ik had pijn.

Maar mijn begrip van pijn die dag

was totaal anders dan mijn begrip
van pijn vandaag de dag.

Waar denk je als eerste aan bij pijn?

Een gebroken arm? Hoofdpijn?
Een verstuikte enkel?

Een schotwond misschien?

Die dingen associeerde ik met pijn,

wat ongeveer overeenkomt
met de medische definitie van pijn:

een veranderlijke onplezierige sensatie
geassocieerd met mogelijke weefselschade

en gemedieerd door specifieke
zenuwvezels naar het brein

waar de bewuste appreciatie

door verschillende factoren
gemodificeerd kan worden.

Valt je op wat we missen
in deze definitie?

Worden er emotionele componenten
van pijn genoemd?

Volgens mij niet.

In 1996 introduceerde
de 'American Pain Society' de zin:

"Pijn is de vijfde vitale functie."

Dat betekende dat als je
naar de eerste hulp ging,

de initiële beoordeling van je conditie
gebaseerd werd op vijf datapunten:

polsslag, temperatuur,
ademhalingsritme, bloeddruk en pijn.

Dit was tot stand gekomen
door een culturele beweging

die ervan overtuigd was
dat we pijn onderbehandelden.

Er kwamen patiëntenvragenlijsten

om de uitkomst en effectiviteit
van de nieuwe implementatie te meten.

Hoe kun je dit nieuwe beleid
beter promoten

dan door huisarts- en ziekenhuisbeloningen
te koppelen aan patiënttevredenheid?

Een recent onderzoek door de sector
van praktiserende artsen

rapporteert dat drie op de tien artsen
bonussen ontvangen

op basis van patiënttevredenheidsenquêtes

en dat verzekeraars meer uitkeren
aan ziekenhuizen met hogere scores.

Logischerwijs steunden bestuurders
en huisartsen deze nieuwe beweging

met als doel dat niemand
ook maar enige pijn zou hoeven lijden.

Dat was het doel.

Het ethische dilemma werd direct:

"Schrijf ik deze patiënt
narcotische pijnstillers voor,

of doe ik dat niet en schaad ik mogelijk
de hoogte van mijn salaris,

de omzet van het ziekenhuis,

of erger, ontvang ik klachten
wegens het onderbehandelen van pijn

wat kan leiden tot
het verlies van mijn baan?"

Ik heb ervaring met pijn.

Nog geen uur nadat ik door de achterdeur

van Columbine High School
naar buiten strompelde,

kreeg ik verschillende medicijnen
om te kalmeren en de pijn te verlichten.

Ik was 17 en ik had nog nooit
bier gedronken of een joint gerookt

en zeker niets heftigers geprobeerd.

Ik had geen idee waar
deze medicijnen goed voor waren.

Het enige wat ik wist op die leeftijd
was dat hoogopgeleide mensen

mij medicijnen hadden voorgeschreven
waardoor ik me beter zou voelen

en ze werkten,

alleen niet op de manier
waarop dat zou moeten.

Als er iets is wat je moet onthouden
van mijn talk is dat het volgende:

Opiaten zijn veel effectiever
voor het verlichten van emotionele pijn

dan voor het verlichten
van lichamelijke pijn.

Ik denk vaak terug aan de pijn van toen

en als ik die een cijfer moest geven,

zou ik voor mijn lichamelijke pijn
een drie of een vier geven,

dat was mijn antwoord geweest
als het me was gevraagd.

Maar mijn emotionele pijn
was absoluut een tien waard.

Het is onmogelijk te begrijpen
hoeveel pijn mijn ziel deed.

Maar niemand vroeg ernaar;

er werd nooit over gesproken.

Acute lichamelijke pijn verdwijnt snel,
complexe emotionele pijn niet.

Mijn lichamelijke pijn verdween
binnen een paar dagen,

maar mijn emotionele pijn
was nog even slopend

als de dag in het ziekenhuisbed,

dus bleef ik de medicijnen innemen
die mij voor pijn waren voorgeschreven.

Ik was verslaafd voordat
ik begreep wat er gebeurde.

Volgens de Amerikaanse Vereniging
voor Verslavingsgeneeskunde

is 86 procent van de heroïnegebruikers
met voorgeschreven opiaten begonnen.

In 2012 alleen al zijn er in de VS
259 miljoen recepten uitgeschreven.

Dat is genoeg om
iedere Amerikaanse volwassene

zijn eigen potje met pillen te geven.

Al snel ging ik op zoek naar drugs
om mijn emotionele pijn te verlichten

en het duurde niet lang
voordat ik mijn toevlucht zocht

in alcohol, marihuana,
en verdovende middelen.

Zoals dat bij verslavingen gaat,

werd in de tien jaar die daarop volgde
mijn tolerantie steeds groter,

mijn leven bleef een puinhoop
en mijn emotionele pijn onopgelost.

Alsof ik op de pauzeknop had gedrukt
van mijn emotionele groei.

Ik behandelde mijn pijn
op de enige manier die ik kende

en ik was niet alleen.

Ik geloof dat emotionele pijn
de motor is van de verslavingsepidemie.

Denk eens aan iemand
die worstelt met een verslaving.

Ik durf te wedden
dat je iets kunt aanwijzen

van onverwerkte of onopgeloste
emotionele pijn bij die persoon.

Denk eens aan een periode
dat je emotioneel diep in de put zat

en dat je ten einde raad was.

Stel dat iemand je
een snelle oplossing had aangeboden.

Stel je voor dat je
je been breekt in een lawine.

Die verwonding op zich
kan een traumatische ervaring zijn,

maar daar kun je mee omgaan.

Met kortstondige pijnbestrijding
komen de meesten er bovenop.

Stel je nu eens voor
dat je dezelfde verwonding hebt,

maar deze keer is je beste vriend,
die naast je skiede,

niet levend uit de lawine gekomen.

Voor mij is het zonneklaar

dat hier twee verschillende
pijnmanagement-strategieën nodig zijn

voor wat een identiek
fysiologische verwonding lijkt te zijn,

maar die zijn er niet.

Emotionele pijn is giftig, indringend

en de samenleving schrijft ons voor
die pijn te vermijden.

We behandelen het met alcohol,
drugs, seks en porno,

zelfs met tv en technologie,

en vaak doen we dat
zonder dat we het in de gaten hebben.

Onze samenleving wordt letterlijk
gedefinieerd door dit soort pijn.

En nu gaan er elke maand
steeds meer mensen dood

omdat ze op zoek zijn naar troost
op de enige manier die ze kennen.

Zo zijn we voorgeprogrammeerd.

Iedereen heeft pijn;
het is onvermijdelijk.

Ik heb een eenvoudige conclusie
voor hoe dit gekomen is.

We hebben een samenleving gecreëerd
vol met emotionele pijn en trauma,

die gecombineerd met gezondheidszorg

die gebaseerd is op het behandelen
van fysiologische symptomen

en de farmaceutische industrie
in de bestuurdersstoel gezet,

welke gericht is op winst met reguleringen
die eenvoudig te manipuleren zijn.

En nu zitten we middenin
de grootste gezondheidscrisis

die de voormalig Algemeen Chirurg
'de grootste ooit' noemde -

2 jaar geleden.

Het is alleen maar erger geworden.

Wat toen de verslavingsepidemie was,

wordt nu de verslavingspandemie genoemd.

Hier zie je hoe we er nu voorstaan.

Volgens de New York Times

is het aantal drugsdoden
in 2016 met 19 procent gestegen;

de voorlopige data van 2017 laten zien
dat het alleen maar slechter gaat.

Dat is veel meer dan de ergste jaren
van geregistreerde overlijdens

door vuurwapengeweld,
aids en auto-ongelukken.

Ik vind die data verschrikkelijk.

Er zijn nog steeds mensen
in onze samenleving die dit wegwuiven

alsof het gewoon
om een stel junks zou gaan.

Ik ben hier om je te vertellen ...

dat dat niet zo is.

We hebben het over vaders, moeders,

broers, zussen,

we praten over kinderen
die soms nog niet eens tiener zijn.

We hebben het over mensen
zoals jij en ik,

die proberen met problemen om te gaan
op de enige manier die ze kennen

en ze sterven bij bosjes,

elke maand weer
en in een snelstijgend tempo.

Verslaving is de enige ziekte
waarbij we doorgaans wachten

tot de situatie acuut is
voordat we er iets aan doen.

Dan is het vaak te laat.

We moeten eerder beginnen.

We moeten eerder ingrijpen.

We moeten de jeugd grootbrengen
met methoden uit de echte wereld.

We moeten af van het idee dat mensen
in 30 dagen ontwend kunnen zijn

en we moeten de toegang
tot langetermijnbehandelingen vergroten.

We moeten af van het stigma
dat geassocieerd wordt met verslaving,

maar het belangrijkste is

dat we de kapotte
gezondheidszorg hervormen,

bij wie het nu langzaam doordringt

dat zij verantwoordelijk zijn
voor deze pandemie.

(Applaus) (Gejuich)

Het kostte me tien jaar
aan actieve verslaving

en nog veel meer aan herstel

voordat ik eindelijk het verschil begreep

tussen me beter voelen en beter zijn.

Want ik moest leren
om met pijn om te gaan.

Ik moest stoppen met zoeken
naar de snelle weg voor verlichting.

Ik moest het emotionele werk doen
dat me te doen stond,

ongeacht hoeveel pijn dat doet.

Na vele kortetermijnpogingen

vond ik eindelijk de wil
om te doen wat ervoor nodig was

en verbleef ik 14 maanden in continue zorg

om hier uit te komen.

Ik moest door de verwerkingsfasen heen

waar ik doorheen had moeten gaan
toen ik 17 was of 29.

Maar ik weigerde om te blijven rennen

en het werkte.

(Applaus)

Gelukkig voor ons bestaat er zoiets
als posttraumatische groei,

dat zie je vandaag voor je op het podium.

De definitie van posttraumatische groei

is een positieve psychologische
verandering in een persoon,

nadat ze een traumatische
gebeurtenis hebben ervaren.

Het impliceert dat het vinden van een weg
om aanzienlijk lijden te doorstaan,

feitelijk je persoonlijke karakter
betekenisvol kan ontwikkelen

en jezelf naar een hoger
functioneringsniveau kan brengen.

Maar om posttraumatische groei
te bereiken, moet je pijn doorstaan.

Je kunt er niet van wegrennen.

Je kunt het niet
met medicijnen bestrijden.

Ik daag jullie nu uit.

Ga eens na op welk niveau
van emotionele pijn je je begeeft.

Heb je verdriet om iets
waar je niets aan doet?

Is je iets traumatisch overkomen
waar je nog niet bovenop bent?

Als dat zo is, neem dan de stap
om iets met die pijn te doen.

Bel een vriend, praat met een therapeut,
vertel je verhaal gewoon aan een vreemde.

Neem een kleine stap
om licht in de duisternis te brengen,

want ik heb gezien
wat duisternis met je kan doen.

Ik zag het in ziekenhuizen

toen eentje meer
niet verliep zoals het was bedoeld.

Ik zag het in gevangenissen
met mensen die verslaafd geboren waren

en nooit de kans kregen om beter te weten.

Ik zag het op begrafenissen van kinderen

die stierven voordat ze
een kans kregen om te leven.

En ik zag het van onder een tafel
in de schoolbibliotheek.

Ik wil dat jullie iets bijblijft
dat ik graag had geweten toen ik 17 was.

Wie je ook bent, wat je ook doormaakt,

hoe je er ook doorheen komt, onthou dit:

om iets te genezen, moet je het voelen.

De oplossing van de verslavingspandemie
zal niet over één nacht ijs gaan.

Maar we zullen vooruitgang boeken
als mensen leren begrijpen

wat het verschil is
tussen fysieke en emotionele pijn

en er dan voor kiezen
om er iets aan te doen.

Tijdens het herstel zeggen we vaak:

je houdt wat je hebt
door het weg te geven.

Vind de moed om pijn te voelen

en jij kunt de kracht zijn
bij het helpen van anderen.

Dank je wel.

(Applaus)