Fuqia e te besuarit se ti mund te permiresohesh

Carol Dweck bën hulumtime rreth "mentalitetit të rritjes" — ideja që ne mund ta rritim kapacitetin e trurit tonë për të mësuar dhe zgjidhur problema. Në ketë ligjerate, ajo përshkruan dy mënyra për të menduar rreth një problemi i cili është pak si shumë i veshtirë për ta zgjidhur. A s'je i zgjuar mjaftueshëm për ta zgjidhur ... apo s'e ke zgjidhur akoma? Një prezantim i shkëlqyer i kësaj fushe me ndikim.

Fuqia e "ende".

Dëgjova për një shkollë
të mesme në Chicago

ku studentët duhet të kalonin një numër
të caktuar kursesh për t'u diplomuar,

dhe në qoftë se nuk e kalonin një kurs,
ata merrnin notën "Ende Jo".

Dhe mendova se kjo ishte fantastike,

sepse në qoftë se merr nje notë jokaluese,
ti mendon, jam asgjë, jam askund.

Por në qoftë se merr notën "Ende Jo"

ti kupton se je në proces të të mësuarit.

Të ofron një rrugë në të ardhmen.

"Ende Jo" më bëri të depërtoj për një
ngjarje kritike

në fillim të karrierës time,
një ndryshim i vërtetë.

Doja të shikoja

se si fëmijët i përballonin
sfidat dhe vështirësite,

kështu që i dhashë 10 vjecarëve

problema të cilat ishin pak si
shumë të vështira për ta.

Disa nga ata reaguan në një
mënyrë shokuese pozitive

Ata thanë gjëra si , " Mua më pëlqejnë
shumë sfidat ",

ose , "E di, po shpresoja që kjo
të ishte informuese".

Ata kuptuan se aftësitë e tyre
mund të zhvilloheshin.

Ata kishin atë që unë
e quaj mentalitetin e rritjes.

Por studentë të tjerë menduan
se ishte tragjike, katastrofike.

Nga perspektiva e mentalitetit
te fiksuar të tyre,

po gjykohej intelligjenca e tyre
dhe ata dështuan.

Në vend që të admironin fuqinë e ende,

ata ishin të mbërthyer
në ashpërsinë e të tanishmes.

Pra cfarë bëjnë ata më pas?

Jua tregoj unë cfarë ata bëjnë më pas.

Një studim, na tregoi se ata ndoshta
do të kopjonin herën tjetër

në vend që të studionin më shumë
nëse nuk e kishin kaluar provimin.

Në një studim tjetër, pas një dështimi,

ata kërkonin për dikë që
kishte dalë më keq se ta

kështu që ata mund të ndiheshin
mirë për veten e tyre.

Dhe studim pas studimi, ata kanë
vrapuar nga vështirësitë.

Shkencëtarët matën aktivitetin
elektrik të trurit

ndërkohë që studentët
përballnin një gabim.

Në të majtë, shikoni studentët
me mentalitetin e fiksuar.

Ka shumë pak aktivitet.

Ata vrapojnë nga gabimi.

Nuk angazhohen me të.

Por në të djathtë, ke studentët
me mentalitetin e rritjes,

ideja se aftësitë mund të zhvillohen.

Ata angazhohen shumë.

Truri i tyre është ne flake me enden.

Ata angazhohen shumë.

Ata e shqyrtojnë gabimin.

Ata mësojnë nga gabimi
dhe e rregullojnë atë.

Si po i rritim fëmijet tane?

Po i rritim për tani ne vend të ende?

Po rritim fëmijë që jane
të fiksuar me 10-tat

Po rritim fëmijë të cilët
nuk dinë si të ëndërrojnë

Qëllimi i tyre kryesor është një 10-te
tjetër apo e rezultatit të provimit tjetër

Dhe a po e marrin me vete këtë
nevojë për miratim konstant

në të ardhmet e tyre?

Ndoshta, sepse punëdhënësit vijnë
tek unë dhe më thonë,

ne tashmë kemi rritur një brez

të punëtorëve të rinj të cilët
nuk e shtyjnë dot ditën

pa marrë një shpërblim

Pra cfarë mund të bëjmë?

Si mund ta ndërtojmë një urë për tek ende?

Ja cfarë janë disa gjëra që mund të bëjmë.

Së pari, ne mund të lavdërojmë me mencuri,
jo të lavdërojmë inteligjencën apo talentin.

Ajo ka dështuar.

Mos e bëni më atë.

Por lavdëroni procesin në të cilin
fëmijët angazhohen:

përpjekjen e tyre, strategjitë e tyre,
fokusin e tyre, këmbënguljen e tyre,

përmirësimin e tyre.

Ky lavdërim i procesit

krijon femijë që janë të guximshëm
dhe e marrin veten shpejt.

Ka mënyra të tjera
për të shpërblyer enden.

Kohët e fundit kemi bashkëpunuar
me shkencëtarë lojrash

nga universiteti i Uashingtonit

për të krijuar një lojë të re matematike
në internet që shpërblen enden.

Në këtë lojë, studentët u shpërblyen për
përpjekjen, strategjinë dhe përparimin.

Loja e zakonshme e matematikës

të shpërblen për gjetjen e saktë
të përgjigjeve në moment,

por kjo lojë shpërblen përparimin.

Dhe morëm më shumë përpjekje,

më shumë strategji,

më shumë angazhim
në periudha më të gjata kohe,

dhe më shumë këmbëngulje kur
ata gjejnë problema shumë të vështira.

Ne po zbulojmë, që vetëm fjalët
"ende" dhe "ende jo',

i japin fëmijëve besim të madh,

i japin atyre një rrugë në të ardhmen
që krijon një këmbëngulje të madhe.

Dhe në të vërtetë ne mund të ndryshojmë
mendjet e studentëve.

Në një studim, ne i mësuam atyre

se sa herë që ata dalin
nga zona e tyre e rehatisë

për të mësuar dicka të re dhe të vështirë,

neuronet në trurin e tyre mund
të formojnë lidhje të reja e më të forta

dhe me kalimin e kohës ato mund
të behen më të zgjuar.

Shikoni cfarë ndodhi, në këtë studim,

studentët që nuk u ishte
mësuar mentaliteti i rritjes

vazhdonin të tregonin nota në rënie
gjatë tranzicionit të vështirë shkollor,

por ata që e kishin mësuar këtë treguan
një kthim të shpejtë te notat e tyre.

Ne e kemi treguar këtë tani,
këtë lloj përmirësimi,

me mijëra e mijëra studentë,
vecanërisht me studentë në vështirësi.

Le të flasim për barazinë.

Në vendin tonë, ka grupe studentësh

të cilët nuk japin aq sa duhet,

për shembull, femijët
në zonat urbane,

ose femijët në rezervatet e
amerikaneve indigjen.

Ata kanë dalë kaq keq për shumë kohë aq sa
njerëzit mendojnë se është e pashmangshme.

Por kur mësuesit krijojnë klasa të
mentalitetit të rritjes të rrethuara nga ende,

barazia ndodh.

Dhe këtu jane disa shembuj.

Në një vit, nje klasë kopshti
në Harlem, New York

shënoi 95 përqind në testin
ndërkombëtar të arritjes.

Shumë nga këta fëmije nuk mund ta mbanin
dot lapsin kur arritën në shkollë.

Në një vit,

studentë të klasës së katërt në
South Bronx, shumë mbrapa,

u benë klasa e parë e katërt
në shtetin e New York-ut

në testin e matematikës në vend.

Në një vit deri në një vit e gjysëm,

studentët indigjene amerikanë
e nje shkollë në nje rezervat

kaluan nga fundi i rrethit të tyre në krye,

dhe ai rreth përfshinte
seksione të pasura të Seattle.

Pra fëmijët indigjen mposhtën
fëmijët e Microsoft.

Kjo ndodhi sepse domethënia

e përpjekjes dhe vështirësisë
u transformua.

Më përpara, përpjekja dhe vështirësia

i bënte të ndiheshin si budallenj,
i bënte të dorëzoheshin,

por tani, përpjekja dhe vështirësia,

është kur neuronet e tyre
bëjnë lidhje të reja,

lidhje më të forta.

Ështe kur ato po bëhen më të zgjuar.

Kohët e fundit mora një letër
nga një djalë 13 vjecar.

Ai tha: "E dashur profesoreshë Dweck,

E vlerësoj se shkrimi juaj është
i bazuar në kërkime të forta shkencore,

dhe kjo është pse une vendosa
të praktikoj më shumë.

Praktikova më shume detyrat
e mia shkollore,

marrëdhëniet me familjen time,

dhe marrëdhëniet me fëmijet
në shkollën time,

dhe ndjeva përmirësime të mëdha
në të gjithë këto fusha.

Tani e kuptoj se e kam harxhuar pjesën
më të madhe të jetës sime."

Le të mos harxhojmë më shumë jetë,

sepse pasi ne ta dimë

se aftësitë janë të afta
për një rritje të tillë,

bëhet një e drejtë themelore
njerëzore për fëmijët, të gjithë fëmijët,

për të jetuar në vende
që e krijojnë atë rritje,

për të jetuar në vende
të mbushura me ende .

Falemnderit.

(Duartrokitje)