Nigel Marsh: İş-yaşam dengesi nasil saglanir

İş-yasam dengesi işvereninize birakilamayacak kadar onemli bir konudur, diyor Nigel Marsh. TEDxSydney'de, Marsh aile, is ve verimlilik arasinda ideal denge saglanmis bir gunu sunuyor -- ve bunu basarmaniz icin coskulu bir tesvikte bulunuyor.

Düşündüm de,

basit bir rica ile başlamak istiyorum.

Hepinizin

bir an durup

bu bitkin halinizle

zavalli hayatinizi bir gözden geçirmenizi istiyorum,

(Kahkahalar)

Bu tavsiyeyi aslında

15.yuzyilda St. Benedikt kendi cemaatine

vermişti.

Bu tavsiyeyi, 40 yaşıma geldiğimde

ben de tutmaya karar verdim.

O ana kadar klasik bir kariyer adamıydım

Fazla yiyip, fazla içiyordum.

Çok fazla çalışıp,

ailemi ihmal ediyordum.

Ve hayatımı

değiştirmeye karar verdim.

Özellikle de,

zor bir konu olan yaşam - iş dengesinde

değişiklik yapmaya karar verdim.

Dolayısıyla işi bırakıp

bir yılımı evde geçirdim,

eşim ve dört küçük cocuğumla.

Fakat o sene yasam-hayat dengesi hakkında

öğrendiğim tek şey:

iş olmayınca,

yaşam ve iş dengesinin

kolayca sağlanabildiği oldu.

(Kahkahalar)

Pek de işe yarayan bir bilgi değil,

özellikle de, paranız bitince.

Bu yüzden tekrar işe başladım

ve geçmiş olduğumuz yedi yılı

yaşam-hayat dengesi hakkında

mücadele ederek, bu konuyu araştırarak geçirdim.

Ve yaptığım dört gözlem sonucunu

bugün sizinle paylaşmak istiyorum.

Birincisi,

eğer toplum olarak bu konuda ilerlemek istiyorsak

ciddi bir tartışmaya ihtiyacımız var.

Fakat sorun şu ki

çok fazla insan yasam-iş dengesi hakkında

saçmalıyor.

Esnek calışma saatleri,

kıyafet serbest Cuma günleri

ya da annelik izni hakkında yapılan tartışmalar,

sadece konunun özünü gizlemeye yarıyor.

İşin özü aslında,

bazı iş ve kariyer seçimlerinin

küçük çocuklu ailesi olanlar için

her gün çalışmakla

gerçekten anlamlı sonuçlar elde etmeye

hiç de uygun olmadığıdır.

Tüm sorunları çözmenin ilk adımı

içinde bulunduğunuz gerçeği veya durumu kabullenmektir.

Ve içinde bulunduğumuz toplumun gerçeği ise

binlerce hatta yüz binlerce

insanın

umutsuz çığlıklar içinde sessiz hayatlar yaşayıp,

uzun ve güç saatler boyunca

nefret ettikleri işlerde çalışıyor olması.

Amaçları, ihtiyaçları olmayan şeyleri satın almak,

sevmedikleri insanlari etkilemek.

(Kahkahalar)

(Alkışlar)

Benim tartıştığım şey, cuma günleri kot pantolon ve tişörtle

işe gitmenin asıl konu olmadığı.

(Kahkahalar)

Vardığım ikinci sonuç ise

hükümetlerin ya da şirketlerin

bu konuyu bizim için çözmeyecekleri

gerçeğiyle yüzleşmemiz gerektiği.

Başkalarından beklemeyi bırakmalıyız;

yaşamak istediğimiz hayatların

kontrol ve sorumluluğunu almak

bizim kendi şahsi işimizdir.

Kendi hayatınızı siz tasarlamazsanız,

bunu sizin yerinize başkaları yapar,

ve onların bu denge hakkındaki fikrini

beğenmeyebilirsiniz.

Asıl mühim olan ise --

Bu internette yayınlanmıyor, değil mi? Yoksa işten atılabilirim --

asıl mühim olan

hayatınızın kalitesini asla

ticari bir şirketin ellerine bırakmazsınız.

Ve ben burada sadece kötü şirketlerle ilgili konuşmuyorum --

insan ruhu mezbahaneleri diyorum ben onlara--

(Kahkahalar)

Tüm şirketler hakkında konuşuyorum.

Çünkü ticari şirketler

en baştan beri

sizden alabileceklerinin hepsini

almak için tasarlanmışlar.

Doğalarında var, DNAlarında bu kodlu.

işleri bu --

iyi, iyi niyetli şirketler bile böyleler.

Bir yanda,

iş yerinde çocuk yuvalarının olması

harika ve parlak bir fikir.

Diğer yanda, tam bir kabus oluveriyor;

lanet ofisinizde daha fazla çalışacağınız anlamına geliyor.

İstediğimiz hayatın sınırlarını

çizmek ve uygulayabilmek için

gerekli sorumluluğu almalıyız.

Üçüncü gözlemim ise,

Dengemizi yargılamak için

seçtiğimiz zaman çerçevesini

oluştururken dikkatli olmalıyız.

İşe yeniden dönmeden önce,

evdeki bir yıldan sonra,

Oturup

arzuladığım

ideal dengenin adım adım

detaylı bir tanımını

yazdım.

Böyle bir şey çıktı ortaya:

İyi dinlenmiş bir şekilde uyan

tabi ki iyi bir gece uykusundan sonra.

Seviş.

Köpeği yürüyüşe çıkar.

Eşin ve çocuklarınla kahvaltı et.

Tekrar seviş.

(Kahkahalar)

İşe giderken çocukları okula bırak.

Üç saat boyunca çalış.

Yemek saatinde bir arkadaşla spor yap.

Tekrar bi üç saat çalış.

Bir akşamüstü içkisi için arkadaşlarla buluş.

Eşin ve çocuklarınla

akşam yemeği için eve git.

Bir saat kadar meditasyon yap.

Seviş.

Köpeği yürüyüşe çıkar. Tekrar seviş.

Uyku vakti.

(Alkışlar)

Sizce böyle bir günü ne sıklıkta yaşıyorum?

(Kahkahalar)

Gerçekçi olmalıyız.

Tüm bunları bir günde yapamazsınız.

Hayat dengemizi yargılamak için

kullanacağımız zaman çerçevesini genişletmek gerek,

ancak bu genişletme işini yaparken

"Emekliliğimde,

çocuklar evlenip gittiğinde,

eşimden boşandığımda, elden ayaktan düştüğümde,

hiç arkadaşım ya da ilgi alanım kalmadığında,

yeterince zamanım olacak" tuzağına düşmemeliyiz.

(Kahkahalar)

Bir gün çok kısa, emeklilikten sonrası ise çok uzun.

Bunun bir ortası olmalı.

Dördüncü gözlemim ise,

Dengeyi ele alırken

dengeli olmalıyız.

Bir arkadaş geçen yıl beni görmeye geldi --

ve bu hikayeyi anlatmamda bir sakinca gormedigini biliyorum - yanıma geldi ve

dedi ki, "Nigel, kitabını okudum."

ve hayatımın ne kadar dengesiz olduğunu farkettim.

İşime çok fazla yer vermişim.

Günde 10 saat calışıyorum, işe gidip gelmem de 2 saatimi alıyor.

Bütün ilişkilerim başarızlıkla sonuçlandı.

Hayatımda

işimden baska birşeyim yok.

Ben de bir şekilde bunu çözmeye karar verdim,

gidip bir spor salonuna yazıldım.

(Kahkahalar)

Dalga geçmek istemem ama,

formda bir 10 saat çalışan ofis faresi olmak

daha dengeli olmak değildir, daha formda olmaktır.

(Kahkahalar)

Fiziksel egzersiz yapmak hoş ama

hayatın başka alanları da var.

Bilişsel alanı var, duygusal alanı var,

manevi alanı var.

Ve dengede olabilmek için,

tüm bu alanlara zaman ayırmak

gerektiğine inanıyorum --

sadece 50 mekik çekmekle bu iş olmaz.

Bu hevesinizi kırabilir.

Çünkü insanlar "Lanet olsun, forma girmek için yeterli vaktim yok;

sen de benden kiliseye gitmemi ve annemi aramamı istiyorsun." derler.

Ve bunu anlayabilirim.

Bunun ne kadar yıldırıcı olduğunu anlıyorum.

Bir kaç yıl önce yaşadığım bir olay sayesinde

yeni bir bakış açısı kazandım

Eşim, şimdi aranızda bir yerlerde oturuyor,

ofisimi aradı ve dedi ki:

"Nigel, en küçük oğlumuz Harry'yi okuldan

alman gerekiyor."

Çünkü o akşam kendisinin diğer dört çocuğumuzla başka bir yere gitmesi gerekiyordu.

Ben de o akşam işten bir saat erken çıkıp

Harry'yi okul çıkışından aldım.

Parka doğru yürüdük,

salıncaklara takıldık, birkaç aptal oyun oynadık.

Sonra onu yakındaki kafeye götürdüm,

çayımızla beraber bi pizza yedik,

sonra evimize yürüdük,

banyosunu yaptırdım

Batman pijamalarını giydirdim.

Sonra ona Ronald Dahl'ın

"James ve Dev Şeftali"sinden bir bölüm okudum.

Yatağa yatırdım ve üstünü örttüm,

alnından öpüp "İyi geceler ortak" dedim

ve kapıya doğru yürüdüm.

Tam odasından çıkarken,

"Baba" dedi, "Evet, koçum?" dedim

"Baba," dedi, "bu, hayatımda geçirdiğim

en güzel gündü."

Hiç birşey yapmamıştım,

Onu Disney World'e götürüp Playstation falan almamıştım.

Demek istediğim,

küçük şeylerin önemli olduğu.

Daha dengeli olmak

hayatında devasa değişiklikler yapmanı gerektirmez.

Dogru anda yapılan

ufacık bir yatırım,

ilişkilerinizin kalitesini radikal bir şekilde değiştirebilir

ve hayat kalitenizi yükseltebilir.

Hatta, bence

toplumu bile değiştirebilir.

Eğer yeterince insan bunu yaparsa,

toplumun başarı anlayışını

zengin adam öldüğünde kazanır gibi

aptalca basit bir anlayıştan,

iyi yaşanmış bir hayatın nasıl olduğunu gösteren

daha düşünceli ve dengeli bir anlayışa çevirebiliriz.

Ve bence bu,

yayılmaya değer bir fikirdir.

(Alkışlar)