Mijn roadtrip door de witste gemeenten van Amerika

Terwijl Amerika steeds multicultureler wordt, merkte Rich Benjamin een fenomeen op: sommige gemeenschappen worden eigenlijk steeds minder divers. Dus pakte hij een landkaart, vond de witste plekken in de Verenigde Staten -- en verhuisde daar naartoe. In deze grappige, eerlijke, menselijke talk deelt hij met ons wat hij als zwarte man in Whitopia heeft geleerd.

Stel je eens een plek voor waar je buren
je kinderen bij hun voornaam groeten;

een plek met prachtige vergezichten;

een plek waar je maar
20 minuten hoeft te rijden

om je zeilboot te water laten.

Dat is toch een verleidelijke plek?

Ik woon er niet.

(Gelach)

Ik maakte gedurende twee jaar
een reis van bijna 45.000 km

naar de snelstgroeiende
en witste districten van Amerika.

Wat is een Whitopia?

Ik definieer Whitopia op drie manieren:

Ten eerste heeft Whitopia sinds 2000 een
bevolkingsgroei van tenminste zes procent.

Ten tweede bestaat de meerderheid
van die groei uit witte migranten.

Ten derde kent het Whitopia
een onbeschrijflijke charme,

een plezierige aanblik
en een aangenaam gevoel,

een "je ne sais quoi".

(Gelach)

Om achter het hoe en waarom
van Whitopia's te komen,

heb ik mezelf maandenlang
in drie van hen ondergedompeld.

Eerst in St. George in Utah;

toen in Coeur d'Alene in Idaho,

en als laatste in
Forsyth County in Georgia.

Eerste stop, St. George -- een mooie stad
tussen landschappen van rode rotsen.

Rond 1850 zond Brigham Young
families naar St. George

om daar katoen te verbouwen
vanwege het hete, droge klimaat.

Ze noemden het Utahs Dixie
en zo heet het tot op de dag van vandaag.

Ik besteedde mijn tijd in elk Whitopia
als een antropoloog.

Ik maakte gedetailleerde spreadsheets van
alle sleutelpersonen in de gemeenschap,

wie ik zou moeten ontmoeten,
waar ik zou moeten zijn,

en ik gooide mezelf met verve
in deze gemeenschappen.

Ik ging naar bestuursvergaderingen,

ik ging naar clubs
van democraten en republikeinen.

Ik ging naar pokeravonden.

In St. George huurde ik
een huis in de Entrada,

een van de beste
besloten wijken van de stad.

Er was geen Motel 6
of Howard Johnson voor me.

Ik leefde in Whitopia als bewoner
en niet als bezoeker.

Ik huurde dit huis
met behulp van de telefoon.

(Gelach)

(Applaus)

Golfen is het meest verleidelijke
symbool van Whitopia.

Voordat ik op reis ging

had ik nog nauwelijks
een golfclub vastgehouden.

Tegen de tijd dat mijn reis erop zat,
golfde ik minstens drie keer per week.

(Gelach)

Golfen zorgt voor
een band tussen mensen.

De beste interviews die ik afnam,
vonden plaats op de golfbaan.

Een durfkapitalist bijvoorbeeld
nodigde me uit

naar z'n privé- golfvereniging
waar geen minderheden lid van waren.

Ik ging ook vissen.

(Gelach)

Aangezien ik nog nooit had gevist,
moest deze kerel mij leren

hoe ik mijn lijn moest werpen
en wat voor aas ik moest gebruiken.

Elk weekend speelde ik poker:

Texas Hold'em met een inzet van 10 dollar.

Mijn pokermaatjes bluften misschien
over de kaarten die ze trokken

maar ze bluften niet over
hun sociale overtuigingen.

De ruwste, pittigste gesprekken
tijdens mijn reis,

had ik ongetwijfeld aan de pokertafel.

Ik ben een entertainer bij uitstek.

Ik hou van koken
en ik gaf veel eetfeestjes.

Als tegenprestatie nodigden mensen
me uit voor een dinertje,

ze inviteerden me naar hun barbecues,
zwembadfeesten

en verjaardagsfeesten.

Het was echter niet alleen maar leuk.

Immigratie is een groot probleem
in dit Whitopia.

De burgerraad van St. George
over illegale immigratie

hield regelmatige en actieve protesten
tegen immigratie.

Wat ik uit dit Whitopia oppikte,
is dat dit een heet debat zou worden.

Het was een real-time preview
van wat is geworden.

Volgende stop: Bijna Hemel,
een vakantiehuis dat ik voor mezelf huurde

in Coeur d'Alene, een prachtige plek
in de top van Noord-Idaho.

Ik huurde dit huis ook weer
met behulp van de telefoon.

(Gelach)

Coeur d'Alene staat in het boek

'Duizend plekken die je
voor je dood gezien moet hebben'.

Het is een schitterende plek voor jagers,
schippers en vissers.

Mijn verbeterde golfvaardigheden
waren handig in Coeur d'Alene.

Ik golfde met
gepensioneerde politieagenten.

In 1993 vluchtten ongeveer
11.000 families en politieagenten

vanuit Los Angeles,
na de rassenonrust in L.A.,

naar Noord-Idaho en ze bouwden
een geëxpatrieerde gemeenschap.

Deze agenten waren
behoorlijk conservatief.

Geen wonder dat er zo'n sterke
wapencultuur in Noord-Idaho heerst.

Noord-Idaho heeft in feite
meer wapenhandelaren dan benzinestations.

Dus wat doet een bewoner
om erbij te horen?

Een bezoek brengen aan de wapenvereniging.

Toen ik een wapen huurde,
was de baliemedewerker

aangenaam en vriendelijk,

totdat ik hem
mijn New Yorkse rijbewijs liet zien.

Toen werd hij zenuwachtig.

Ik ben niet zo'n slechte schutter
als ik had gedacht.

Ik leerde over Noord-Idaho
dat er een eigenaardige paranoia heerst

die een gemeenschap kan binnendringen
als er zo veel agenten en wapens zijn.

In mijn rode pick-uptruck in Noord-Idaho

had ik een blocnote.

Op dat blocnote vinkte ik meer
confederale vlaggen dan zwarte mensen.

In Noord-Idaho vond ik de confederale vlag

op sleutelhangers,
op mobiele telefoonattributen

en op auto's.

Op ongeveer zeven minuten rijden
van m'n verborgen vakantiehuis

lag het grondgebied van de Aryan Nations,

de blanke racistische vereniging.

De Promise Ministries van Amerika, de
religieuze tak van de Arische oppermacht,

hield toevallig een driedaagse retraite
tijdens mijn verblijf.

Ik besloot om er binnen te vallen.

(Gelach)

Volgens mij ben ik de enige niet-Arische
journalist die dit ooit heeft gedaan.

(Gelach)

Eén van de meest gedenkwaardige
momenten van die retraite...

(Gelach)

... was toen Abe, een Ariër,
naast me kwam zitten.

Hij sloeg op m'n knie en zei:
"He Rich, ik wil dat je één ding weet.

We zijn geen blanke supremacisten,
we zijn blanke separatisten.

We denken niet
dat we beter zijn dan jou,

we willen alleen niet in je buurt zijn.

(Gelach)

De meeste blanke mensen in Whitopia
zijn inderdaad geen blanke supremacisten

of separatisten;

Ze zijn daar in feite helemaal niet
om raciale redenen.

Ze verhuizen daarheen

vanwege de vriendelijkheid,
het comfort en de veiligheid --

redenen die ze impliciet associëren
met witheid op zich.

De volgende stop was Georgia.

In Georgia verbleef ik in een buitenwijk
ten noorden van Atlanta.

In Utah vond ik poker;

in Idaho vond ik geweren;

in Georgia vond ik God.

(Gelach)

In dit Whitopia dompelde ik mezelf onder

door actief te zijn
in de First Redeemer Church,

een megakerk, die zo groot is
dat de leden van deze gemeente

met golfkarretjes over de vele
parkeerplaatsen worden vervoerd.

Ik was actief op het gebied
van jeugdwerk.

Persoonlijk voelde ik me in dit Whitopia
veel meer op mijn gemak

dan in Colorado, of Idaho,
of zelfs een buitenwijk in Boston.

Dat is omdat daar in Georgia

witte en zwarte mensen historisch gezien
bekend met elkaar zijn.

Ik was minder exotisch in dit Whitopia.

(Gelach)

Wat betekent dit eigenlijk?

Whitopiaans dromen en migratie in Whitopia
is een duw-trek-fenomeen,

vol met zorgwekkend duwen
en aanlokkelijk trekken.

Whitopia drijft op het niveau
van bewuste en onbewuste vooroordelen.

Mensen wonen mogelijk niet in Whitopia
vanwege racistische redenen,

alhoewel het resultaat racistisch is.

Veel Whitopianen ervaren druk
door illegalen,

het misbruik van sociaal welzijn,
minderheden, de massa, te volle scholen.

Veel Whitopianen voelen
zich aangetrokken tot liefdadigheid,

vrijheid, de aanlokkelijkheid van privacy,
geprivatiseerde plekken en mensen,

geprivatiseerde dingen.

Ik leerde in Whitopia
hoe in een land racisme kan bestaan

zonder racisten.

Veel van mijn zelfgenoegzame
liberale vrienden

konden niet geloven
dat ik dit avontuur zou aangaan.

De realiteit is dat veel blanke Amerikanen
warmhartig en aardig zijn.

Persoonlijke relaties tussen rassen --
hoe we elkaar als mensen behandelen --

zijn enorm verbeterd ten opzichte
van de generatie van mijn ouders.

Zie je me 40 jaar geleden
naar Whitopia gaan?

Dat zou me een avontuur geweest zijn.

(Gelach)

Toch zijn sommige dingen niet veranderd.

Amerika is op het gebied
van onderwijs en wonen

nog net zo gesegregeerd als in 1970.

Amerikanen vinden vaak manieren
om voor elkaar te koken,

met elkaar te dansen,

met elkaar te organiseren,

waarom kunnen we dat niet vertalen naar

hoe we elkaar als
gemeenschappen behandelen?

Het is van een verpletterende ironie

hoe we als individuen vooruit zijn gegaan

en als gemeenschappen achteruit.

Eén van de zienswijzen van Whitopia
waar ik echt van aangeslagen was,

was het spreekwoordelijk gezegde:

"Het is heel plezierig om
één zwarte man op visite te hebben;

maar 50 zwarte mannen is een getto."

Een grote factor die mijn Whitopia-
avontuur aanwakkerde, was het jaar 2042.

In 2042 zijn blanken niet langer
in de meerderheid in Amerika.

Zullen er dan ook meer Whitopia's zijn?

Als we hiernaar kijken,

is het gevaar van Whitopia
dat hoe meer segregatie er bestaat

we des te minder kijken naar
en geconfronteerd worden

met bewuste en onbewuste vooroordelen.

Ik nam het risico om tijdens een reis
van twee jaar en bijna 45.000 km

te leren waarheen, waarom en hoe
blanke mensen aan het vluchten zijn,

maar ik had niet verwacht dat ik
zo veel plezier zou hebben.

(Gelach)

Ik had niet verwacht dat ik zoveel
over mezelf zou leren.

Ik denk niet dat
ik in een Whitopia ga wonen --

of in een Blacktopia, trouwens.

Ik ben wel van plan om
te blijven golfen zoveel ik maar kan.

(Gelach)

de geweren en megakerken
laat ik achter in Whitopia.

Dank jullie wel.

(Applaus)