Daphne Bavelier: Videogames en het brein

Welke impact hebben snelle videogames op het brein? Neem een kijkje in het labo met cognitie-wetenschapster Daphne Bavelier en ontdek het verrassende nieuws over hoe zelfs actie- en schietspelletjes ons kunnen helpen concentreren en zelfs multitasken. (Gefilmd op TEDxCHUV.)

Ik ben hersenonderzoeker en als zodanig

ben ik erg geïnteresseerd in
de werking van de hersenen --

In het bijzonder in de mogelijkheid om

onze hersenen sneller, beter en slimmer te maken.

In deze context zal ik jullie spreken

over videospelletjes.
De meesten van jullie

denken daarbij aan kinderen.

Inderdaad. 90% van de kinderen
speelt videogames.

Maar laten we eerlijk zijn.

Wie zit voor de PlayStation
eens de kinderen naar bed zijn?

De meesten van jullie. De gemiddelde leeftijd
van gamers is 33 jaar,

niet acht. En als we de geprojecteerde

demografie van videogames bekijken,

blijken de gamers van morgen

oudere volwassenen te zijn. (Gelach)

Gaming doordringt onze hele samenleving.

Het is niet meer weg te denken en heeft een
verbazingwekkende impact

op het leven van alledag.
Bekijk deze cijfers eens

van Activision. Een maand na zijn release

was het spel "Call Of Duty: Black Ops"

68.000 jaar lang gespeeld,

wereldwijd.

Zouden jullie klagen mocht dit het geval zijn

met lineaire algebra?

In het laboratorium vragen we ons af
hoe die kracht te benutten.

Ik neem een stapje terug.

De meesten onder jullie komen wel eens

thuis en treffen jullie kinderen aan
voor dit soort spelletjes.

(Geluid van schieten).
Het doel van de game

is de vijandige zombies te pakken krijgen

voor zij jou te grazen nemen.

Ik ben er zeker van
dat jullie vaak gedacht hebben

"Komaan, kan je niet iets intelligenter doen?

dan op zombies schieten?"

Plaats die automatische reactie

in de context van wat je zou denken

als je je dochter sudoku
zou zien spelen

of als je zoon Shakespeare zou lezen.

De meeste ouders zouden dat fantastisch vinden.

Ik zal niet beweren dat het gezond is

om de hele dag te gamen.

Overdrijven is nooit goed.

Maar in redelijke dosissen

hebben spelletjes die ik zopas toonde,

die actie-schietspelletjes,

vrij krachtige en positieve effecten

op vele aspecten van ons gedrag.

Er gaat geen week voorbij zonder

hoofdpunt in de media over de vraag of games

goed of slecht zijn.
We worden ermee gebombardeerd.

Ik wil dit soort toogpraat achterwege laten

en jullie meenemen naar het labo.

In het labo meten we de directe impact

- op kwantitatieve wijze -

van games op de hersenen.

Ik ga jullie een aantal voorbeelden geven.

Eén van de eerste dingen
die jullie zeker gehoord hebben,

is dat te veel naar het scherm kijken

je zicht verslechtert.

Dat is een verklaring over het zicht.

Misschien zijn hier vandaag onderzoekers
naar het gezichtsvermogen.

We weten hoe we die verklaring kunnen testen.

We gaan het labo binnen
en testen hoe goed je ogen zijn.

Raad eens! Mensen die zelden

actiespelletjes spelen
en weinig tijd doorbrengen

voor het scherm, hebben

een normaal zicht.
Dat is in orde.

De vraag is wat er gebeurt met mensen die

vijf uur per week opgaan in het gamen,

of 10 of 15 uur per week.

Dan zou hun zicht erg slecht moeten zijn, niet?

Raad eens? Hun zicht is echt heel goed.

Het is beter dan van degenen die niet gamen.

Het is beter op twee manieren.

In de eerste plaats zijn ze in staat
om kleine details te zien

in een rommelige context,

Ze kunnen de kleine lettertjes
op een etiket lezen

zonder een vergrootglas te gebruiken -

enkel met het blote oog.

Ze zijn ook beter

in het onderscheiden
van verschillende tinten grijs.

Stel je voor dat je door de mist rijdt.
Dat maakt het verschil uit

tussen de wagen voor jou zien

en een ongeval vermijden,
of in een ongeval belanden.

We willen deze gegevens gebruiken
om games te ontwikkelen

voor patiënten met slecht zicht en

om hun brein opnieuw te trainen
om beter te zien.

Het is duidelijk
dat het spelen van actiespelletjes

op het scherm je zicht niet verslechtert.

De volgende opmerking hebben jullie
zeker en vast ook al gehoord:

Videospelletjes leiden tot aandachtsproblemen
en tot lagere concentratie.

Aandacht kunnen we meten in het laboratorium.

Ik zal jullie tonen hoe we dat doen.

Ik ga jullie vragen om deel te nemen,
zodat jullie een spelletje

met me zullen moeten spelen.
Ik ga jullie

gekleurde woorden tonen.
Ik wil dat jullie de kleur van de inkt roepen.

Dit is het eerste voorbeeld.

["Stoel"]

Oranje, goed. ["Tafel"] Groen.

["Bord"] Publiek: Rood. Daphne Bavelier: Rood.

["Paard"] DB: Geel. Publiek: Geel.

["Geel"] DB: Rood. Publiek: Geel.

["Blauw"] DB: Geel.

Jullie snappen het? (Gelach)

Jullie worden beter, maar het blijft moeilijk.
Hoe komt dat?

Omdat ik een spanning geïntroduceerd heb

tussen het woord zelf en zijn kleur.

Je aandacht bepaalt hoe snel je

die spanning kan oplossen.
De jonge mensen hier,

op het hoogtepunt van hun kunnen,
deden het wellicht iets beter

dan de ouderen onder ons.

We kunnen aantonen dat wanneer je
dergelijke opgaven uitvoert

met mensen die veel actiespelletjes spelen,

dat zij die spanning sneller oplossen.

Het spelen van die games leidt dus niet

tot aandachtstoornissen.

Deze gamers hebben

vele andere voordelen op het vlak van aandacht.

Een aspect van aandacht dat ook verbeterde,

is ons vermogen om objecten
rondom ons op te volgen.

Dit doen we voortdurend.
Als je rijdt,

volg je de auto's rondom je.

Je volgt ook een voetganger, een hond,

en op die manier kan je veilig rijden.

We nodigen mensen uit om in het labo

voor het computerscherm

kleine opgaven te maken die ik nu
met jullie wil uitvoeren

Jullie zullen vrolijke gele gezichtjes zien

en een aantal droevige blauwe gezichtjes.
Dat zijn kinderen op de speelplaats

in Genève tijdens een pauze

in de winter.
De meeste kinderen zijn vrolijk, want het is pauze.

Maar sommige zijn droevig
omdat ze hun jas vergeten hebben.

Iedereen begint rond te bewegen.
Het is jullie opgave

om te volgen wie in het begin een jas had

en wie niet. In dit voorbeeld

is slechts één droevig kindje.
Dit is gemakkelijk want je kan

het volgen met je ogen.
Je blijft het volgen,

en als het stopt, verschijnt er

een vraagteken. Had dit kindje een jas of niet?

Was het geel of blauw?

Ik hoor geel. Goed.
De meesten van jullie hebben een brein. (Gelach)

Ik ga nu vragen een iets meer

uitdagende opgave te maken.
Er zullen nu

drie blauwe gezichtjes zijn.
Beweeg je ogen niet.

Hou je ogen gefixeerd

en breid je aandacht uit.
Dat is de enige manier

waarop het lukt.
Als je je ogen beweegt, mislukt het.

Geel of blauw.

Publiek: Geel. DB: Goed.

Een normale, jonge volwassene

heeft een aandachtsspanne
van ongeveer 3 of 4 objecten.

Iemand die actiespelletjes speelt,

heeft een aandachtsspanne van 6 tot 7 objecten.

Dat kan je zien in dit filmpje.

Deze is voor jullie, actiespelletjes-spelers

Een beetje uitdagender, niet? (Gelach)

Geel of blauw? Blauw.
We hebben een aantal

sterke spelers in de zaal.
(Gelach)

Goed. Op dezelfde manier waarop we

de effecten van videogames kunnen zien
op het menselijk gedrag,

kunnen we beeldvorming van de hersenen gebruiken
en kijken naar de impact

van videogames op de hersenen,
en we vinden vele veranderingen.

De belangrijkste veranderingen zien we
in hersennetwerken

die de aandacht controleren.
Eén deel is de pariëtale kwab

die gekend is voor zijn controle over
de richting van onze aandacht.

De andere is de frontale kwab, die

controleert hoe we onze aandacht volhouden,
en een andere

is de cortex cingularis anterior,
die bepaalt hoe we aandacht verdelen

en reguleren en hoe we conflicten oplossen.

Bij beeldvorming van de hersenen
zien we dat alle drie

van deze netwerken veel efficiënter zijn

bij mensen die actiespelletjes spelen.

Dit leidt tot een contra-intuïtieve ontdekking

in de literatuur over technologie en het brein.

Jullie hebben allemaal gehoord van multitasking.
Jullie hebben allemaal problemen gehad

met multitasking tijdens het autorijden

wanneer je je gsm opnam.
Een heel slecht idee,

want wanneer je aandacht naar je gsm gaat,

verlies je het vermogen om vlot te reageren

op de auto die remt voor jou,
en op die manier

kom je sneller terecht in een auto-ongeluk.

We kunnen dit soort vaardigheden meten
in het labo.

We vragen mensen natuurlijk niet
om rond te rijden en te kijken

hoeveel auto-ongelukken ze hebben.
Dat zou een

duur idee zijn.
Maar we ontwerpen computeropdrachten

waarbij we tot op de milliseconde
accuraat kunnen meten

hoe goed ze zijn in het overgaan
van een taak naar de andere.

Op die manier kunnen we zien dat mensen

die veel actiespelletjes spelen
erg goed zijn.

Ze schakelen zeer snel en vlot over.

Ik zou willen dat jullie dit resultaat onthouden

en het in de context plaatsen van
een andere groep van technologie-gebruikers,

een groep die erg gerespecteerd wordt:

mensen die aan multimedia-tasking doen.

Multimedia-tasking is datgene
wat de meesten onder ons,

en de meesten van onze kinderen doen
wanneer ze tegelijk naar muziek luisteren,

opzoekingen doen op het internet,

en chatten op facebook
met hun vrienden.

Dat is een multimedia-tasker.

Een eerste studie werd uitgevoerd
door collega's in Stanford.

We herhaalden het experiment
en ontdekten dat

zogezegd sterke multimedia-taskers

erg slecht zijn in multitasking.

Ze presteren erg slecht
in het laboratorium.

Dit soort resultaten

maakt twee zaken duidelijk.

Ten eerste werken alle media niet
op dezelfde manier.

Je kan het effect van multimedia-tasking
niet vergelijken

met het effect van actiespelletjes.
Ze hebben

totaal verschillende effecten op
verschillende aspecten van cognitie,

waarneming en aandacht.

Dit geldt ook binnen de videogames,

zoals actiespelletjes.

Verschillende games hebben een ander effect
op je hersenen.

We moeten dus echt het labo intrekken
en werkelijk meten

wat het effect is van elk spel.

Een tweede les is dat de gangbare ideeën niet kloppen.

Ik toonde dit aan aan de hand van het feit

dat spelers van actiespelletjes

een zeer goed zicht hebben, enz.

Wat echt opviel, is dat deze studenten

die zeggen dat ze vaak aan

multimedia-tasking doen, overtuigd zijn
dat ze de tests zeer goed doen.

Wanneer je hen toont
dat ze slecht scoren,

zeggen ze: "Onmogelijk!".
Ze hebben

een soort buikgevoel
dat ze het echt heel, heel goed doen.

Dat is een tweede argument waarom we
het labo moeten intrekken

om de echte impact te meten
van technologie op de hersenen.

Wanneer we nadenken over het effect

van videogames op de hersenen,
dan lijkt het enorm

op het effect van wijn op de gezondheid.

Er zijn mensen die wijn slecht gebruiken.
Er zijn

mensen die videogames slecht gebruiken.
Maar wanneer men

redelijke dosissen drinkt,
op de juiste leeftijd,

kan wijn erg goed zijn voor de gezondheid.
In rode wijn zitten namelijk

specifieke molecules

die leiden tot een hogere levensverwachting.

Op dezelfde manier bevatten actiespelletjes

een aantal ingrediënten die zeer

goed zijn voor de plasticiteit van de hersenen,
voor het leervermogen en de concentratie,

voor het zicht, enz.
We proberen

te begrijpen wat die actieve ingrediënten zijn,
zodat

we hen kunnen gebruiken om
betere games te maken,

voor het onderwijs of
voor rehabilitatie van patiënten.

Omdat we geïnteresseerd zijn
in het bevorderen

van onderwijs of rehabilitatie van patiënten,
zijn we

niet zo geïnteresseerd in hoe

gamers presteren die vrijwillig
gedurende uren videospelletjes spelen.

Ik ben meer geïnteresseerd
in een willekeurig iemand

om die te dwingen tot gamen,
om te bewijzen

dat ik zijn zicht echt kan verbeteren,

om het even of hij wil spelen of niet.

Dat is de opzet van rehabilitatie en onderwijs.

De meeste kinderen roepen niet:

"Joepie, twee uur wiskunde!"

Dat is de moeilijkheid van het onderzoek,
en om dat te doen,

moeten we een stapje verder gaan.

We moeten onderzoek doen
naar training.

Ik zal dit illustreren met

een opgave die mentale rotatie
genoemd wordt.

Mentale rotatie is een opgave
waarbij ik jullie zal vragen

Mentale rotatie is een opgave
waarbij ik jullie zal vragen

om naar deze vorm te kijken.
Bekijk hem nauwkeurig.

Ik ga jullie nu
vier verschillende vormen tonen.

Een van deze vormen is een geroteerde

versie van de vorige vorm.
Jullie moeten me zeggen welke:

de eerste, de tweede,
de derde of de vierde?

Ik zal jullie helpen. Het is de vierde.

Nog eentje. Komaan.
Zet jullie hersenen aan het werk.

Dit is onze doelvorm.

De derde. Goed! Moeilijk, niet?

Ik vraag dit omdat

jullie nu echt jullie brein
voelen krimpen, niet?

Het voelt niet aan als hersenloze
videospelletjes spelen.

Als mensen in dit soort trainingsonderzoek,

naar het lab komen
en deze opgaven uitvoeren,

dwingen we hen om 10 uur
actiespelletjes te spelen.

Niet aan één stuk door.

Telkens een veertig minuten

gedurende verschillende dagen
over een periode van twee weken.

Wanneer ze klaar zijn met de training,
komen ze terug,

en worden ze getest op hetzelfde type

mentale rotatie-oefeningen.
Dit is onderzoek van een collega

in Toronto.
Ze toonden aan

dat de deelnemers presteerden
zoals verwacht werd

gegeven hun leeftijd.
Maar na twee weken trainen

met actiespelletjes, presteerden ze beter.

De verbetering is vijf maanden later
nog steeds aanwezig.

Dat is heel belangrijk.

Omdat we deze spelen
willen gebruiken

voor onderwijs en rehabilitatie.

We hebben duurzame effecten nodig.

Sommigen van jullie vragen zich
nu misschien af

waarop we wachten
om een leuk spel te lanceren

dat goed is voor de concentratie

van je grootmoeder,

of een spel dat goed zou zijn
voor het herstel van het gezichtsvermogen

van je kleinzoon die bijvoorbeeld
'lui oog' heeft?

We zijn ermee bezig.
Maar er is een uitdaging.

Er zijn hersenonderzoekers zoals ik
die beginnen

te begrijpen wat de goede
ingrediënten zijn voor spelletjes

om positieve effecten te genereren,
en dat noem ik

de broccoli-zijde van de vergelijking.

Een deel van de entertainment-software-industrie

is erg vaardig in het bedenken

van aantrekkelijke, onweerstaanbare producten.

Dat is de chocolade-kant van de vergelijking.

Het is de opgave om deze twee kanten
samen te brengen,

en het is een beetje zoals met eten.

Wie wil broccoli eten
met een laagje chocolade er omheen?

Niemand. (Gelach) Jullie hebben
zeker al zo'n gevoel gehad

bij het vastpakken van een
educatief spelletje.

Het voelt niet echt leuk aan.

Het sleept je niet mee.
Wat we nodig hebben,

is een nieuw soort
onweerstaanbare chocolade,

iets wat je elke dag wil spelen,

maar dat alle goede ingrediënten heeft

die onttrokken worden aan de broccoli,
die onherkenbaar blijft,

maar nog steeds inwerkt op je brein.
We werken eraan,

maar we moeten mensen samenbrengen
uit het hersenonderzoek,

mensen uit de entertainment-software-industrie,

en uitgevers. Zulke mensen

ontmoeten elkaar niet elke dag,
maar het is mogelijk,

en we zijn op de goede weg.

Met deze gedachte neem ik
afscheid van jullie.

Dank je voor jullie aandacht. (Applaus)

(Applaus)