Τι κάνουμε με όλα αυτά τα μεγάλα δεδομένα;

Σας κάνει να νιώθετε πιο άνετα ένα σύνολο δεδομένων; Πιο επιτυχημένους; Τότε η ερμηνεία σας του συνόλου αυτού είναι μάλλον λανθασμένη. Σε ένα εκπληκτικά συγκινητική ομιλία, η Σούζαν Έτλινγκερ εξηγεί γιατί, καθώς λαμβάνουμε όλο και περισσότερα δεδομένα, πρέπει να εμβαθύνουμε τις δεξιότητες κριτικής σκέψης μας. Επειδή είναι δύσκολο να προχωρήσουμε πέρα ​​από την καταμέτρηση πραγμάτων στην πραγματική κατανόησή τους.

Η τεχνολογία μάς έχει προσφέρει πολλά:

Την προσεδάφιση στη σελήνη, το Διαδίκτυο,

την ικανότητα αλληλούχισης
του ανθρώπινου γονιδιώματος.

Εξάπτει, όμως,
και τους πιο ενδόμυχούς μας φόβους,

και περίπου 30 χρόνια πριν,

ο πολιτιστικός κριτικός Νιλ Πόστμαν
έγραψε ένα βιβλίο

με τίτλο «Διασκέδαση μέχρι θανάτου»,

το οποίο παρουσιάζει
με ευφυές τρόπο αυτή την κατάσταση.

Και να τι είπε,

συγκρίνοντας τα δυστοπικά οράματα

του Τζορτζ Όργουελ και του Άλντους Χάξλεϋ.

Ο Όργουελ, λέει, φοβόταν
πως θα αναπτύσσαμε

έναν πολιτισμό υποτέλειας.

Ο Χάξλεϋ φοβόταν πως θα αναπτύσσαμε
έναν πολιτισμό κοινοτοπίας.

Ο Όργουελ φοβόταν πως η αλήθεια

θα φυλασσόταν μυστική,

ενώ ο Χάξλεϋ φοβόταν πως θα πνιγόμασταν

σε έναν ωκεανό σύγχυσης.

Εν ολίγοις, εμείς επιλέγουμε εάν

ο Μεγάλος Αδερφός θα παρακολουθεί εμάς

ή εμείς τον Μεγάλο Αδερφό.

(Γέλια)

Δεν είναι όμως απαραίτητα έτσι.

Δεν είμαστε παθητικοί καταναλωτές
των δεδομένων και της τεχνολογίας.

Εμείς διαμορφώνουμε τον ρόλο
που θα έχουν στη ζωή μας,

και τον τρόπο που τα ερμηνεύουμε,

όμως για να το κάνουμε αυτό,

πρέπει να δωσουμε την ίδια σημασία
στον τρόπο που σκεφτόμαστε

όσο και στον τρόπο που προγραμματίζουμε.

Πρέπει να θέτουμε δύσκολες ερωτήσεις

για να περάσουμε από την καταμέτρηση

στην κατανόηση των πραγμάτων.

Βομβαρδιζόμαστε διαρκώς με ιστορίες

σχετικά με τον όγκο
των δεδομένων στον κόσμο

αλλά όταν μιλάμε για μεγάλα δεδομένα

και το πώς μπορούμε να τα ερμηνεύσουμε

δεν μετράει μόνο το μέγεθος.

Υπάρχει και η ταχύτητα
με την οποία διακινούνται,

και τα διαφορετικά είδη δεδομένων,

και εδώ είναι μόνο μερικά παραδείγματα:

Εικόνες,

κείμενα,

βίντεο,

ήχος.

Αυτό που ενώνει τα ανόμοια
αυτά είδη δεδομένων

είναι ότι αποτελούν ανθρώπινο δημιούργημα

και χρειάζονται συγκείμενο.

Υπάρχει μια ομάδα επιστημόνων δεδομένων

από το Πανεπιστήμιο
του Ιλινόι στο Σικάγο,

γνωστή ως Κέντρο Συνεργασίας
των Μέσων για την Υγεία,

που συναργάζεται με
τα Κέντρα Ελέγχου Νοσημάτων

για να κατανοήσουν καλύτερα

πώς μιλάνε οι άνθρωποι για
τη διακοπή του καπνίσματος,

πώς μιλάνε όταν αναφέρονται
στα ηλεκτρονικά τσιγάρα,

και τι μπορούν να κάνουν συλλογικά

για να τους βοηθήσουν
να κόψουν το κάπνισμα.

Εάν θέλουμε να κατανοήσουμε

τι λένε οι άνθρωποι για το κάπνισμα,

πρέπει πρώτα να καταλάβετε

τι εννοούν όταν μιλάνε για «κάπνισμα».

Υπάρχουν τέσσερις κύριες
κατηγορίες στο Twitter:

πρώτον, το κάπνισμα τσιγάρων,

δεύτερον, το κάπνισμα μαριχουάνας,

τρίτον, το καπνιστό κρέας,

και τέταρτον, οι καυτές γυναίκες.

(Γέλια)

Πρέπει να αναρωτηθούμε λοιπόν,

τι λέει ο κόσμος
για τα ηλεκτρονικά τσιγάρα;

Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι

να εκφράσει κανείς την άποψή του
και όπως βλέπετε

είναι ένα πολύπλοκο ερώτημα.

Αυτό που μας υπενθυμίζει είναι

ότι η γλώσσα δημιουργήθηκε
από τον άνθρωπο,

και οι άνθρωποι είμαστε πολύπλοκοι,

και χρησιμοποιούμε μεταφορές,
αργκό και ειδική φρασεολογία

και αυτό το κάνουμε 24 ώρες το 24ωρο,
σε πάρα πολλές γλώσσες,

και μόλις το συνειδητοποιούμε,
το αλλάζουμε.

Οπότε οι διαφημίσεις του Κέντρου
Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων,

οι τηλεοπτικές διαφημίσεις με μια γυναίκα

με μια τρύπα στο λαιμό,
τόσο παραστατικά

και τόσο έντονα,

επηρέασαν κάποιους στην επιλογή

της διακοπής ή μη του καπνίσματος;

Το Κέντρο Συνεργασίας Μέσων Υγείας
αναγνώρισε τις ελλείψεις στα δεδομένα τους

αλλά έφτασε στο συμπέρασμα

ότι οι διαφημίσεις αυτές,
που μπορεί κάπου να τις έχετε δει,

κατάφεραν να ταρακουνήσουν τους ανθρώπους,

να τους κάνουν να σκεφτούν

και να επηρεάσουν
μελλοντικές συπεριφορές τους.

Και αυτό που θαυμάζω και
εκτιμώ σε αυτό το εγχείρημα,

πέρα από το γεγονός

ότι βασίζεται σε μια πραγματική
ανθρώπινη ανάγκη,

είναι ότι πρόκειται
για ένα εκπληκτικό παράδειγμα θάρρους

εν όψει ενός ωκεανού σύγχυσης.

Έτσι, δεν είναι μόνο τα μεγάλα
σύνολα δεδομένων που δημιουργούν

προκλήσεις στην ερμηνεία,
διότι ας το παραδεχτούμε,

εμείς τα ανθρώπινα όντα
έχουμε μια πλούσια ιστορία

στο να αποτυγχάνουμε να ερμηνεύσουμε

ακόμα και μικρά σύνολα δεδομένων.

Μπορεί να θυμόσαστε ακόμα
ότι πριν από πολλά χρόνια

ο πρώην Πρόεδρος Ρόναλντ Ρήγκαν

σχολιάστηκε έντονα για τη δήλωσή του

ότι τα γεγονότα είναι ηλίθια πράγματα.

Ήταν ένα σαρδάμ, ας είμαστε δίκαιοι.

Ήθελε να παραθέσει
την υπεράσπιση του Τζον Άνταμς

στη δίκη των Βρετανών στρατιωτών
για το μακελειό στη Βοστώνη

ότι τα γεγονότα είναι επίμονα πράγματα.

Πιστεύω, όμως, πως υπάρχει

μια δόση αλήθειας σε αυτό που του ξέφυγε,

διότι τα γεγονότα είναι επίμονα πράγματα,

αλλά μερικές φορές είναι και ηλίθια.

Θα ήθελα να σας διηγηθώ μια ιστορία

που εξηγεί γιατί η παραπάνω πρόταση
έχει τόση σημασία για μένα.

Να πάρω πρώτα μια ανάσα.

Όταν ο γιος μου, Ισαάκ, ήταν δύο ετών,

διαγνώστηκε με αυτισμό,

και ήταν ένα χαρούμενο, αστείο,

αξιαγάπητο, τρυφερό μικρό ανθρωπάκι,

όμως οι μετρήσεις
για την αναπτυξιακή του αξιολόγηση,

που βασιζόταν σε στοιχεία
όπως ο αριθμός των λέξεων

- καμία έως τότε -

επικοινωνιακές χειρονομίες
και ελάχιστη οπτική επαφή,

τοποθέτησαν το αναπτυξιακό του επίπεδο

σε αυτό ενός βρέφους εννέα μηνών.

Μπορεί η διάγνωση να ήταν τεκμηριωμένη,

δεν ανταποκρινόταν, όμως,
πλήρως στην πραγματικότητα.

Περίπου ενάμιση χρόνο αργότερα,

όταν ήταν σχεδόν τεσσάρων ετών,

τον βρήκα μία μέρα μπροστά στον υπολογιστή

να κάνει αναζήτηση εικόνων με γυναίκες,

έχοντας πληκτρολογήσει τη λέξη «γινέκες».

Και έκανα ό,τι θα έκανε
ο οποιοσδήποτε εμμονικός γονιός,

άρχισα να πατάω το κουμπί «Επιστροφή»

για να δω τι άλλο είχε ψάξει.

Και βρήκα με την εξής σειρά: άντρες,

σχολείο, λεωφορείο

και κομπιούτερ.

Και έμεινα άναυδη,

γιατί δεν ξέραμε ότι μπορούσε να γράψει,

πόσο μάλλον να διαβάσει,
και έτσι τον ρώτησα,

«Ισαάκ, πώς το έκανες αυτό;»

Και με κοίταξε πολύ σοβαρά και απάντησε,

«Το πληκτρολόγησα στο κουτάκι».

Ο ίδιος μάθαινε στον εαυτό του
να επικοινωνεί

αλλά εμείς ψάχναμε στο λάθος μέρος,

και αυτό συμβαίνει όταν οι αξιολογήσεις

και οι αναλύσεις υπερεκτιμούν
ένα σύστημα μέτρησης

- σε αυτή την περίπτωση
τη λεκτική επικοινωνία -

και υποτιμούν άλλα, όπως τον δημιουργικό
τρόπο επίλυσης των προβλημάτων.

Η επικοινωνία ήταν δύσκολη για τον Ισαάκ,

και έτσι βρήκε άλλο τρόπο

για να βρει αυτό που ήθελε να μάθει.

Και αν το σκεφτείτε, είναι πολύ λογικό,

διότι το να θέσεις ένα ερώτημα

ειναι μια πολύ σύνθετη διαδικασία,

αυτός όμως τα κατάφερε μια χαρά

πληκτρολογώντας μια λέξη
στο κουτί αναζήτησης.

Έτσι αυτή η μικρή στιγμή

επηρεάσε βαθύτατα κι εμένα

και την οικογένειά μας

επειδή μας βοήθησε να αλλάξουμε
το πλαίσιο αναφοράς μας

σχετικά με το τι γινόταν με τον Ισαάκ,

και να ανησυχούμε λίγο
λιγότερο και να εκτιμούμε

την επινοητικότητά του περισσότερο.

Τα γεγονότα είναι ηλίθια πράγματα.

Και είναι εύκολο να παραποιηθούν,

σκοπίμως ή μη.

Έχω μία φίλη, την Έμιλι Ουίλινγκχαμ,
η οποία είναι επιστήμονας,

και η οποία έγραψε ένα άρθρο
για το Forbes πριν λίγο καιρό

με τον τίτλο «Τα 10 πιο περίεργα πράγματα

που συνδέουμε με τον αυτισμό».

Η λίστα είναι αρκετά μεγάλη.

Το Διαδίκτυο φταίει για όλα, σωστά;

Και φυσικά οι μητέρες, γιατί έτσι.

Και βασικά υπάρχουν και άλλα,

πάρα πολλά στην κατηγορία «μητέρα».

Όπως βλέπετε είναι μια αρκετά
μακριά και ενδιαφέρουσα λίστα.

Προσωπικά, μου άρεσε πολύ το

«να είσαι έγκυος κοντά
σε αυτοκινητόδρομους».

Το τελευταίο έχει ενδιαφέρον,

γιατί ο όρος «μητέρα-ψυγείο»

ήταν η αρχική υπόθεση

για την αιτία του αυτισμού,

και υποδηλώνει άτομο κρύο και άστοργο.

Κάπου εδώ μπορεί να σκεφτόσαστε

«Εντάξει, Σούζαν, καταλάβαμε,

μπορείς να ερμηνεύσεις
δεδομένα κατά βούληση».

Και αυτή είναι μεγάλη αλήθεια,

αλλά η πρόκληση έγκειται στο ότι

έχουμε την ευκαιρία

να δώσουμε εμείς οι ίδιοι
νόημα στα δεδομένα,

γιατί ειλικρινά, τα δεδομένα
δεν έχουν νόημα. Εμείς τους το δίνουμε.

Έτσι, ως επαγγελματίες,
ως καταναλωτές,

ως ασθενείς, ως πολίτες,

πιστεύω πως έχουμε την υποχρέωση

να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο

εστιάζοντας στην κριτική μας σκέψη.

Γιατί;

Διότι τη δεδομένη χρονική στιγμή,

όπως ακούμε ξανά και ξανά,

μπορούμε να επεξεργαστούμε
εξαμπάιτς δεδομένων

σε ταχύτητα φωτός,

και έχουμε την ικανότητα
να κάνουμε λάθος επιλογές

πολύ πιο γρήγορα και αποτελεσματικά

και με πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο
απ΄ ό,τι στο παρελθόν.

Υπέροχα, έτσι;

Το μόνο που χρειάζεται αντ' αυτού

είναι να αφιερώσουμε
λίγο περισσότερο χρόνο

σε πράγματα όπως
οι ανθρωπιστικές επιστήμες

και η κοινωνιολογία,
και οι κοινωνικές επιστήμες,

η ρητορική, η φιλοσοφία, η ηθική,

γιατί όλα αυτά θα μας δώσουν
το συγκείμενο που απαιτείται

για τα μεγάλα δεδομένα,

και διότι αυτά θα μας βοηθήσουν
να αποκτήσουμε κριτική σκέψη.

Διότι εν τέλει, αν μπορώ
να εντοπίσω

πρόβλημα σε ένα επιχείρημα,
δεν έχει πολλή σημασία

αν αυτό εκφράζεται με λέξεις ή αριθμούς.

Αυτό σημαίνει

να διδάσκουμε τους εαυτούς μας να
εντοπίζουμε αυτά τα σφάλματα επιβεβαίωσης

και τους λάθος συσχετισμούς

και να ξεχωρίζουμε
μια συγκινησιακή επίκληση

από χιλιόμετρα,

γιατί αν κάτι συνέβη μετά από κάτι άλλο

δεν σημαίνει απαραίτητα
ότι συνέβη εξαιτίας του,

και αν μου επιτρέψετε
να το παρακάνω λιγάκι,

είναι αυτό που οι Ρωμαίοι λέγανε
"post hoc ergo propter hoc",

«κατόπιν τούτου, άρα εξαιτίας τούτου».

Αυτό σημαίνει να αμφισβητούμε
επιστήμες όπως η δημογραφία.

Γιατί; Διότι βασίζονται σε εικασίες

για το ποιοι είμαστε βάσει του φύλου μας,

της ηλικίας και της καταγωγής μας

και όχι σε δεδομένα για το τι
πραγματικά πιστεύουμε και κάνουμε.

Εφόσον έχουμε τα δεδομένα αυτά,

πρέπει να τα διαχειριστούμε με
τους κατάλληλους ελέγχους ιδιωτικότητας

και με τη σύμφωνη γνώμη του καταναλωτή,

και πέρα από αυτό, πρέπει
να είμαστε ξεκάθαροι

ως προς τις υποθέσεις μας,

και τη μεθοδολογία που χρησιμοποιούμε

και την εμπιστοσύνη μας στο αποτέλεσμα.

Όπως έλεγε και ο καθηγητής
των μαθηματικών στο λύκειο,

δείξε μου την απόδειξή σου,

γιατί αν δεν γνωρίζω
τα βήματα που ακολούθησες,

δεν γνωρίζω και αυτά που δεν ακολούθησες.

και αν δεν γνωρίζω τα ερωτήματα που έθεσες

δεν μπορώ να γνωρίζω αυτά που δεν έθεσες.

Πρέπει λοιπόν να αναρωτηθούμε

το εξής δύσκολο πράγμα:

Μας έδωσαν όντως τα δεδομένα το ζητούμενο,

ή το αποτέλεσμα μας κάνει να αισθανόμαστε

πιο επιτυχημένοι και πιο άνετοι;

Το Κέντρο Συνεργασίας
των Μέσων για την Υγεία,

στο τέλος του προγράμματός του

βρήκε πως το 87% των tweets

σχετικά με τις πολύ
παραστατικές και ενοχλητικές

διαφημίσεις κατά του
καπνίσματος εξέφραζαν φόβο,

κατάφεραν να συμπεράνουν όμως

αν όντως έκαναν κάποιους
να κόψουν το κάπνισμα;

Όχι. Επιστήμη είναι, όχι μαγεία.

Αν μπορούμε, λοιπόν,
να αποκωδικοποιήσουμε

την ισχύ των δεδομένων

δεν χρειάζεται να οδηγηθούμε τυφλά

στο οργουελικό όραμα
ενός απολυταρχικού μέλλοντος

ή στο όραμα ενός κοινότοπου
μέλλοντος όπως φοβόταν ο Χάξλεϋ,

ή σε κάποιο φριχτό συνδυασμό των παραπάνω.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε

είναι να σεβόμαστε την κριτική σκέψη

και να εμπνεόμαστε από παραδείγματα

όπως το Κέντρο Συνεργασίας
των Μέσων για την Υγεία,

και όπως λένε και στις ταινίες υπερηρώων,

ας χρησιμοποιήσουμε
τις δυνάμεις μας για το καλό.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)