چگونه وب سایتهای بزرگ برای شما و برای یک میلیارد دیگر طراحی شده اند

دکمه های لایک (Like) و شِیر( Share) فیس بوک روزی ۲۲ میلیون بار بازدید می شوند، که آنها را در زمره عناصر طراحی با بیشترین بازدید که تاکنون ساخته شده قرار می دهد. سرپرست طراحی محصول سایت فیس بوک، خانم مارگارت گولد استیوارت، به تشریح سه قانون مربوط به طراحی در چنین مقیاس عظیمی می پردازد، مقیاسی چنان بزرگ که ریزترین تنظیمات نه تنها می تواند خسارت جهانی را سبب شود، بلکه چنان وسیع است که ظریفترین بهسازیها بدون شک زندگی خیلی ها را تحت تاثیر قرار می دهد.

چی به ذهنتون میاد، وقتی کلمه "طراحی" رو
به زبون میارم؟

شاید یه چیزایی مثل این
به ذهنتون میاد،

اشیاء ظریف دست سازی که
می تونید توی دستاتون بگیرید،

یا شاید لوگوها، پوسترها و نقشه هایی

که بطور بصری چیزها رو شرح می دهند،

طراحی جاودان تندیسهای کهن.

اما برای بحث درمورد این نوع طراحی
اینجا نیومدم.

می خواهم درباره انواعی
صحبت کنم

که شاید هر روز باهاشون سرو کار دارید

و ممکنه خیلی بهش توجه نکنید،

طرحهایی که همواره تغییر می کنند

و اونایی که توی جیباتون جا دارند.

دارم در مورد طراحی

تجربیات دیجیتال حرف می زنم

و بطور خاص، طراحی سیستمهایی

که بقدری بزرگند که درک مقیاسشون

ممکنه دشوار باشه.

این حقیقت رو در نظر بگیرید که گوگل

روزانه بیش از یه میلیارد جستار رو
پردازش می کنه،

که در هر دقیقه، بیش از صد ساعت ویدیو

تو یوتیوب آپلود می شه.

این مقدار، تنها ظرف یه روز

از مجموع تمام آنچه که
سه شبکه تلویزیونی اصلی ایالات متحده

طی پنج سال گذشته پخش کردن،
بیشتره.

و فیس بوک، عکسها،

پیامها و اخبارِ

بیش از ۱/۲۳ میلیارد نفر رو منتشر می کنه.

این تعداد تقریباً نیمی از
جمعیت کاربران اینترنت

و یک ششم جمعیت جهان رو،
دربرمی گیره.

اینها برخی ازمحصولاتی اند

که من طی دوره کاریم، به طراحیشون
کمک کردم

و مقیاسشون بقدری گستردست

که چالشهای بی سابقه

طراحی رو به دنبال داشته اند.

اما چیزی که واقعاً

در مورد طراحی در این مقیاس دشواره،
اینه که:

این مسئله تاحدودی مشکله چون

ترکیب دو چیز رو می خواهد

جسارت و تواضع

جسارت برای ایمان به اینکه
چیزی که توداری طراحی می کنی

چیزیه که دنیا خواهانشه و بهش نیاز داره،

وتواضع برای درکش بعنوان یه طراح.

این در مورد تو یا سهمت نیست،

این درباره کساییِ که تو براشون
طراحی می کنی

و چطور آثارت ممکنه به اونا کمک کنه

بهتر زندگی کنند.

متاسفانه در حال حاضر دانشکده ای نیست

که دوره «مبانی طراحی برای انسانها»
رو برگزار کنه.

من و طراحان دیگه

که روی این نوع محصولات کار می کنیم

همینطور که پیش میریم
مجبور بوده ایم که بسازیمش

و بهترین شیوه های نوظهورِ

طراحی در مقیاس بزرگ رو

به خودمون آموزش میدیم

و امروز می خواهم بعضی ازین چیزایی که

طی این سالها یاد گرفتیم رو،
دربارش صحبت کنیم.

حالا، اولین چیزی که دونستنش

در مورد طراحی در مقیاس بزرگ لازمه

اینه که مسائل کوچیک واقعا مهمند.

اینجا مثال بسیار خوبی ازینکه چطور

یه عنصر طراحی بسیار ناچیز، می تونه
تاثیری ژرف داشته باشه، داریم.

اون تیمی که تو فیس بوک

دکمه "لایک" رو مدیریت می کنه

به این نتیجه رسید که لازمه اونو
دوباره طراحی کنه.

این کلید برخلاف تحول نام تجاریمون

متاثر نوعی ناهماهنگی بود

و لازم بود که بروزآوری بشه.

ممکنه حالا فکر کنین، خُب،
اون یه دکمه خیلی کوچیکه

که احتمالا کار طراحی

خیلی راحت و ساده ای داره،
اما اینطور نبود.

معلومه، برای طراحی این دکمه

همه نوع محدودیت وجود داشت.

مجبور بودی مطابق پارامترهای معین
ارتفاع و عرض کار کنی.

باید مواظب بودی تا کارکردش رو

با گروهی از زبانهای مختلف سازگار کنی

و درمورد کاربرد حاشیه ها یا زوایای خاص
دقت بخرج می دادی

چون باید به آسونی

با مرورگرهای قدیمی سازگار می شد.

حقیقت اینه، طراحی این دکمه کوچیک ناچیز

خیلی ستم بود.

درحال حاضر این نسخه جدیدِ این دکمه هستش

و طراحی که این پروژه رو پیش برد،

تخمین می زنه که بیشتر از ۲۸۰ ساعت

در طول ماه صرف طراحی مجدد این دکمه کرده.

حالا ما چرا اینهمه وقت رو

صرف چیزی به این کوچیکی کردیم؟

چون وقتی که داری در مقیاس بزرگ
طراحی می کنی

چیزی بنام جزئی کوچیک وجود نداره.

همین دکمه کوچیک ساده

با میانگین ۲۲ میلیارد در روز

و در بیش از ۷/۵ میلیون وب سایت
بهش توجه میشه.

این دکمه یکی از عناصر طراحی منفرد
با بیشترین بازدیده که تا حالا ساخته شده.

برای یه دکمه کوچیک

و طراح پشتش، فشار زیادیه

ولی با محصولاتی ازین دست

لازمه که حتی موارد کوچیک رو درست درک کنی.

خَب، مورد بعدی که درکش لازمه

اینه که چطور با داده ها طراحی کنی.

وقتی روی این قبیل محصولات کار می کنی

حجم باورنکردنی اطلاعات رو

درباره اینکه مردم چطور
دارن محصولت رو بکار می گیرن داری

که بعدش می تونی اونا رو
برای تحت تاثیر قرار دادنِ

تصمیمات طراحیت بکار ببندی

ولی، بسادگی اینکه فقط
عددها رو پشت سرهم بذاری نیست.

بذارید مثالی براتون بزنم

جوریکه بتونید بفهمید منظورم چیه.

فیس بوک ابزاری رو خیلی وقته که داره

که به کاربراش اجازه میده
تصاویری که ممکنه

با معیارهای جامعمون
در تناقض باشن رو گزارش کنن،

چیزایی مثل اسپم(هرزنامه) و سوء استفاده.

و خیل کثیری از تصاویر گزارش شده موجود بود

اما همینطور که معلومه،

فقط درصد کمی حقیقتاً

با اون معیارهای جامعه تناقض داشت.

بیشترشون درحد تصویر معمولی
مهمونیای شما بودن.

خب، برای اینکه مثال فرضی خاصی براتون بزنم

بیایید به دوستم لورا فرضاً بگیم که

یه عکس از منو

از شبی که مست آواز خوندم رو آپلود کنه.

این که کاملاً فرضیه، بهتون اطمینان می دم.

(خنده حضار)

حالا، اتفاقاً

می دونین چقدر بعضیا یجورایی نگرانن

که رییس یا کارمندشون می خواد

عکسای مشکل دارشون رو

توی فیس بوک پیدا کنه؟

می دونین اجتناب ازش چقدر سخته

موقعی که واقعاً توی فیس بوک کار می کنی؟

بهرحال، خیلی ازین تصاویر هست

که اشتباهاً بعنوان اسپم و سوء استفاده گزارش میشن،

یکی از مهندسهای تیم نظری داشت

واقعاً فکر می کرد چیز دیگه ای در جریانه

و حق با اون بود،

چون وقتی که دسته ای ازموارد رو
مرور می کرد

فهمید که بیشترشون

از افرادی بودن که

بازدید یه تصویراز خودشون رو
درخواست می کردن.

حالا این سناریویی بود که تیم

قبلاً هیچوقت بهش اهمیت نمی داد.

پس یه ویژگی جدید اضافه کردن

که به اشخاص اجازه می داد
به دوستاشون پیغام بدن

تا ازشون بخوان اون تصویر رو نگاه کنن.

اما این ویژگی موثر واقع نشد.

فقط بیست درصد مردم

به دوستاشون پیغام دادن.

پس تیم با جدیت به کارش ادامه داد.

اونا با کارشناسان حل منازعه، رایزنی کردن.

حتی اصول جهانی

زبان مودبانه رو مطالعه کردن،

که من حقیفتاً، تا وقتی این تحقیق اتفاق افتاد

حتی نمی دونستم وجود داره.

و چیزای واقعاً جالبی پیدا کردن.

باید از کمک کردن خالی به اشخاصی که

از دوستاشون می خواستن
تصویرشون رو نگاه کنن، فراتر می رفتن.

باید به اونا کمک می کردن
تا به دوستاشون بگن

که این تصویرچه حسی بهشون میده.

اینجاست که نشون می ده
چطور تجربه، امروز کارگره.

به هرحال،
این تصویر فرضی از خودمو پیدا کردم

و نه اسپمه و نه سوء استفاده،

ولی کاشکی این تصویر توی این سایت نبود.

پس گزارشش کردم و جواب دادم

"من در این تصویر هستم و این را نمی پسندم."

و بعدش دقیقتر شدیم.

چرا شما این تصویرتان را نمی پسندید؟

و من "این تصویر آزاردهنده است."
رو انتخاب کردم.

و بعد به من توصیه شد تا به دوستم پیغام بدم

ولی فرق تامل برانگیز اینجاست.

زبان پیشنهادی خاصی برایم تدارک دیده اند

که بِهم کمک میکنه که به لورا بگم

که این تصویر چه حسی بهم میده.

حالا تیم پی برد که این تغییر نسبتاً کوچیک

تاثیر بسیار زیادی داشت.

قبلاً، فقط بیست درصد مردم

پیغام می فرستادن

اما حالا به شصت درصد می رسید

و در نتیجه، نظرسنجیها نشان داد

که افراد در هر دو طرف گفتگو

احساس بهتری داشتن.

نظرسنجی مشابهی نشان داد

که نود درصد دوستاتون

می خوان بدونن که آیا کاری کردن
که شمارو ناراحت کرده.

حالا من نمی دونم که ده درصد بقیه کیا هستن،

ولی شاید موقعیتی باشه که ویژگی «حذف کردن از لیست دوستانِ» ما

بتونه یه روزی به درد بخوره.

پس همینطور که میبینید،

این تصمیمات خیلی ظریف و دقیقن.

مطمئناً نه تنها از داده های زیادی بهره بردیم

تا تصمیماتمون روگزارش کنیم

بلکه خیلی خیلی به تکرار،

تحقیق، آزمایش، بینش و همدلی انسانی
تکیه کردیم.

این هم هنره و هم علم.

اینروزها، گهگاهی طراحانی که
روی این محصولات کار می کنن رو

"داده محور" می گن،

واژه ای که واقاً عصبانیمون می کنه.

حقیقت اینه که، این مسئله می تونه
بی مسئولیتی ما باشه

نه برای آزمایش سختگیرانه طراحیامون

وقتی بسیاری از مردم بهمون اعتماد می کنن

تا درست انجامش بدیم

ولی تجزیه و تحلیل داده ها

هیچوقت جای بینش طراحی رو نمی گیره.

داده ها می تونن بهتون کمک کنن تا یه طراحی خوب رو
به یه طراحی عالی تبدبل کنین

ولی هیچوقت یه طراحی بد رو
به خوب تبدیل نمی کنن.

نکته بعدی که لازمه بعنوان یه اصل قبولش کنین

اینه که وقتی تغییر رو شروع می کنین

باید با نهایت دقت انجامش بدین.

من اغلب شوخی گرفتمش

تقریباً زمان زیادی رو

برای طراحی آغاز تغییر صرف کردم

همونطور که من خود تغییر رو ایجاد کردم

و مطمئنم که هممون می تونیم اونو درک کنیم

موقعی که تغییرات زیادی رو
برای چیزی انجام میدیم

و بعدش باید اصلاحش کنیم.

حقیقت اینه که مردم می تونن

در بکارگیری طراحی بد خیلی ماهر بشن

و فرضاً حتی اگه این تغییر
در درازمدت براشون مفید باشه،

وقتی اتفاق میوفته همیشه خیلی آزاردهندس

و این بطرز خاصی

با پلت فورمهای با محتوای کاربر-محور درسته

چون کاربران می تونند بخوبی
مفهوم مالکیت رو طلب کنن.

جدای همه چیز، محتواشون اینه.

چند سال پیش، وقتی توی یوتیوب کار می کردم،

بدنبال راههایی بودیم تا

کاربران بیشتری رو تشویق کنیم
تا به ویدئوها امتیاز بدهند

کار جالبی بود چون وقتی به داده ها نگاه می کردیم

پی بردیم که تقریباً همه بطور خاص

بالاترین امتیاز پنج ستاره رو می دادن،

تعداد کمی از ازونا

پایینترین امتیاز یک ستاره رو می دادن

و در واقع هیچ کس

امتیازای دو، سه و چهار ستاره رو استفاده نمی کرد.

پس تصمیم گرفتیم تا

به نوعی مدل دودوئی رای گیری صفر و یک سادش کنیم.

قراره برای کسایی که باهاش سروکار
دارن خیلی ساده تر بشه.

اما کاربران به

سیستم امتیازدهی پنج ستاره
خیلی علاقمند بودن.

خالقین ویدئوها وافعاً عاشق امتیازدهی کاربران بودن.

میلیونها نفر از مردم

به طراحی قدیمی خو گرفته بودن.

پس برای کمک بهشون

خودشون برای تغییر آماده شدن

و با سرعت بیشتری به طراحی جدید خو گرفتن،

ما عملاً نمودار داده

به اشتراک گذاشته شده بوسیله اون اجتماع
رو منتشر کردیم

پایه و اساسی برای انچه که می خواستیم انجام بدیم

و اون حتی صنعت بزرگتری رو

توی یه مکالمه درگیر کرد، که سرخط خبر

محبوب تمام دوران منو از سایت خبری تک کرانچ باعث شد:

"یوتیوب به فرجامی پنج ستاره ای رسیده است

امتیازدهی های آن بی فایده اند."

در حال حاضر، غیرممکن است تا بطور کامل

از ناسازگاری تغییر اجتناب کرد
وقتی که خودتون تغییرات رو

بر محصولاتی که بسیاری از مردم
استفاده می کنن ایجاد می کنین.

با وجود اینکه تلاش کردیم همه کارهای درست رو انجام بدیم،

هنوزهم سیل معمولمون رو

از اعتراضات ویدئویی و ایمیلهای تهدیدآمیز دریافت می کردیم

و حتی بسته ای که باید بوسیله بخش امنیتی اسکن می شد

ولی باید به یاد داشته باشیم

که مردم توجه خیلی زیادی به این مسایل دارن

و این به این خاطره که این محصولات و این کار

به معنای واقعی براشون اهمیت داره.

می دونیم که باید در مورد

توجه کردنِ به جزئیات مراقب باشیم،

لازمه که به نحوه استفاده از داده ها

در فرآیند طراحیمون آگاه باشیم

باید تغییر رو

با دقت بسیار بسیار زیاد بشناسونیم.

همه این چیزا واقعاً مفیدند.

اونا خوبن، بهترین تکنیکها برای طراحی در مقیاس بزرگ.

اما هیچ مفهومی ندارن

اگه شما چیزای

بسیار اساسی رو نفهمین.

باید بفهمین که برای کی طراحی می کنین.

وقتی که هدفی رو برای طراحی

برای تمام نژاد بشر تعیین می کنین

و خودتون رو سخت تو اون هدف درگیر می کنین

یکی ازهمین روزا به بن بست

حبابی که توش زندگی می کنین، می رسین.

توی سانفرانسیسکو، یکم اذیت می شیم

وقتی وارد یه منطقه نقطه کور می شیم

چون نمی تونیم تلفنهامون رو برای

مشخص کردن مسیر کافی شاپ جدید نو هیپستر(نوگرایی) استفاده کنیم.

ولی اگه مجبور باشین چهار ساعت رانندگی کنین

تا تلفنتون رو شارژ کنین

به این خاطر که منبع الکتریکی مطمئنی نداشتین چی میشه ؟

چی میشه اگه به کتابخونه های عمومی
دسترسی نداشته باشین؟

اگه تو کشورتون مطبوعات آزاد نبود چی؟

این محسولات چه مفهومی براتون داشتن؟

این چیزیه که گوگل، یوتیوب و فیس بوک

برای بیشتر جهان به نظر میان

و این چیزیه که اونا

برای بیشتر پنج میلیارد مردم دیگه به نظر خواهند اومد

تا آنلاین بشن.

طراحی برای گوشیهای رده پایین

کار طراحی جذابی نیست

ولی اگه لازم باشه برای تمام دنیا طراحی کنین

باید برای اونجایی که مردم هستند طراحی کنین

و نه اونجایی که خودتون هستین.

پس چطور این تصویر، تصویر بزرگ رو
تو ذهنمون نگه داریم؟

سعی می کنیم برای دیدن، شنیدن و درک

مردمی که براشون طراحی میکنیم،
به خارج از حبابمون سفر کنیم.

محصولاتمون رو در زبانهای غیرانگلیسی
بکار می گیریم

تا مطمئن بشویم که به بهترین نحو عمل می کنن.

و هرازگاهی سعی می کنیم تا
از یکی ازین گوشیهارو استفاده کنیم

تا با واقعیت اونا در ارتباط باشیم.

خُب، طراحی کردن در مقیاس جهانی معنیش چیه؟

میشه کار کردن سخت و گاهی وقتا طاقت فرسا

جهت تلاش برای ارتقا و بهبود محصولات.

پیدا کردن جسارت و تواضع
برای انجام کار درست با اونا

می تونه خیلی طاقت فرسا باشه

و قسمت تواضع،

بر نفس طراحی یکمی سخته.

چون این محصولات همیشه در حال تغییرن،

هر چیزی رو که من توی حرفه ام
تا حالا طراحی کردم

تقریباً از بین رفته

و هرچیزی رو که می خوام طراحی کنم
پایانی خواهد داشت.

ولی هر چی که می مونه اینجاست:

هیجان بی پایان

از اینکه بخشی ازچیزی باشی که اینقدر بزرگه

که به سختی می تونین درکش کنین

و این امکان که تنها اونه که ممکنه جهان رو تغییر بده.

ممنونم.

(تشویق حضار)