Πώς γυρίσαμε την παλίρροια για την ενδοοικογενειακή βία (Υπόδειξη: βοήθησε η Πολαρόιντ)

Όταν η Έστα Σόλερ άσκησε πίεση για ένα νομοσχέδιο που θέτει εκτός νόμου την ενδοοικογενειακή βία το 1984, ένας πολιτικός το αποκάλεσε «Νομοσχέδιο που
Βγάζει τη Διασκέδαση από το Γάμο». Συλλογίστηκε «Αν είχα τότε Twitter». Αυτή η σαρωτική, αισιόδοξη ομιλία διαγράφει 30 χρόνια τακτικών και τεχνολογιών - από τη φωτογραφική μηχανή Πολαρόιντ στα κοινωνικά μέσα - που οδήγησαν σε πτώση 64% στην ενδοοικογενειακή βία στις ΗΠΑ.

Θέλω να φανταστείτε

πόσο σημαντική ανακάλυψη ήταν αυτό

για γυναίκες που ήταν
θύματα βίας

τη δεκαετία του '80.

Ερχόντουσαν στα επείγοντα

με αυτό που η αστυνομία
ονόμαζε «ερωτικό καυγαδάκι»,

και έβλεπα μία γυναίκα
που είχε φάει ξύλο,

έβλεπα μία σπασμένη μύτη
και ένα κάταγμα στον καρπό

και πρησμένα μάτια.

Και ως ακτιβιστές,
παίρναμε τις Πολαρόιντ μας,

την βγάζαμε φωτογραφία,

περιμέναμε 90 δευτερόλεπτα,

και της δίναμε τη φωτογραφία.

Και μετά είχε

τα αποδεικτικά στοιχεία που
χρειαζόταν για να πάει στο δικαστήριο.

Κάναμε το αόρατο, ορατό.

Το κάνω εδώ και 30 χρόνια.

Είμαι μέρος ενός κοινωνικού κινήματος

που εργάζεται για τον τερματισμό της βίας

ενάντια στις γυναίκες και τα παιδιά.

Και όλα αυτά τα χρόνια,

πιστεύω ακράδαντα,

αν και μερικές φορές δεν είναι
τόσο δημοφιλής αυτή η πεποίθηση,

ότι αυτή η βία δεν είναι αναπόφευκτη,

ότι μαθαίνεται,
και αν μαθαίνεται,

μπορεί να ξεμαθευτεί,
και μπορεί να προληφθεί.

(Χειροκρότημα)

Γιατί το πιστεύω αυτό;

Επειδή είναι αλήθεια.

Είναι απολύτως αλήθεια.

Μεταξύ του 1993 και του 2010,

η ενδοοικογενειακή βία
μεταξύ των ενήλικων γυναικών

στις Ηνωμένες Πολιτείες

έπεσε κατά 64 τοις εκατό,

και αυτά είναι σπουδαία νέα.

(Χειροκρότημα)

Εξήντα-τέσσερα τοις εκατό.
Πώς φτάσαμε εκεί;

Τα μάτια μας ήταν ορθάνοιχτα.

Πριν από τριάντα χρόνια,
οι γυναίκες έτρωγαν ξύλο,

τις παρακολουθούσαν,
τις βίαζαν,

και κανένας δεν μιλούσε γι'αυτό.

Δεν υπήρχε δικαιοσύνη.

Όντας ακτιβίστρια,
αυτό δεν ήταν αρκετά καλό.

Και το πρώτο βήμα
σε αυτό το ταξίδι,

ήταν η οργάνωση,

και δημιουργήσαμε αυτό το εξαιρετικό

υπόγειο δίκτυο από εκπληκτικές γυναίκες

που άνοιξαν καταφύγια,

και αν δεν άνοιγαν καταφύγια,

άνοιγαν το σπίτι τους

έτσι ώστε οι γυναίκες και τα παιδιά
να μπορούν να είναι ασφαλή.

Και ξέρετε τι άλλο κάναμε;

Πουλάγαμε κουλουράκια,
πλέναμε αμάξια,

και κάναμε ό,τι μπορούσαμε
για να μαζέψουμε χρήματα,

και σε κάποια φάση είπαμε,

ξέρετε, είναι ώρα να πάμε

στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση

και να τους ζητήσουμε
να πληρώσουν γι'αυτές

τις έκτακτες υπηρεσίες
που σώζουν ζωές.

Έτσι δεν είναι;
(Χειροκρότημα)

Λοιπόν, βήμα νούμερο δύο,

ξέραμε ότι έπρεπε
ν΄ αλλάξουμε τους νόμους.

Έτσι πήγαμε στην Ουάσινγκτον,

και ασκήσαμε πίεση
για το πρώτο κομμάτι της νομοθεσίας.

Και θυμάμαι ότι περπατούσα
στις αίθουσες

του Καπιτωλίου των ΗΠΑ,

ήμουν 30άρα
και η ζωή μου είχε νόημα,

και δεν μπορούσα να φανταστώ

ότι κάποιος θα προκαλούσε ποτέ

αυτό το σημαντικό κομμάτι
της νομοθεσίας.

Μάλλον ήμουν 30 και αφελής.

Αλλά άκουσα για ένα μέλος του Κογκρέσσου

που είχε πολύ διαφορετική γνώμη.

Ξέρετε πώς αποκάλεσε

αυτό το σημαντικό κομμάτι της νομοθεσίας;

Το αποκάλεσε το Νομοσχέδιο που
Βγάζει τη Διασκέδαση από το Γάμο.

Νομοσχέδιο που Βγάζει
τη Διασκέδαση από το Γάμο.

Κυρίες και κύριοι,
αυτό ήταν το 1984

στις Ηνωμένες Πολιτείες
και μακάρι να είχα Twitter.

(Γέλια)

Δέκα χρόνια μετά,
μετά από πολύ σκληρή δουλειά,

περάσαμε τελικά το Νομοσχέδιο
για τη Βία Ενάντια στις Γυναίκες,

ένα νομοσχέδιο που
άλλαξε ζωές

και έσωσε πολλές ακόμη.
(Χειροκρότημα)

Σας ευχαριστώ.

Ήμουν περήφανη που ήμουν
μέρος αυτής της δουλειάς,

που άλλαξε τους νόμους

και έδωσε εκατομμύρια δολάρια
στις τοπικές κοινωνίες.

Και ξέρετε τι άλλο έκανε;
Μάζευε δεδομένα.

Πρέπει να σας πω,
έχω πάθος με τα δεδομένα.

Βασικά, είμαι σπασικλάκι δεδομένων.

Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν
πολλά σπασικλάκια δεδομένων εδώ.

Είμαι σπασικλάκι δεδομένων,

και ο λόγος γι'αυτό είναι
επειδή θέλω να σιγουρευτώ

πως αν ξοδέψουμε ένα δολάριο,
ότι το πρόγραμμα λειτουργεί,

και αν δεν λειτουργεί,
πρέπει να αλλάξουμε το πλάνο.

Επίσης, θέλω να πω ακόμη κάτι:

Δεν θα λύσουμε αυτό το πρόβλημα

χτίζοντας περισσότερες φυλακές

ή χτίζοντας ακόμη περισσότερα καταφύγια.

Έχει να κάνει με την οικονομική
ενδυνάμωση των γυναικών,

έχει να κάνει με την επούλωση
των παιδιών που έχουν πληγωθεί,

και έχει να κάνει
με την πρόληψη με κεφαλαίο Π.

Έτσι, το βήμα νούμερο τρία
σε αυτό το ταξίδι:

Ξέρουμε, αν συνεχίζουμε
να κάνουμε τέτοια πρόοδο,

ότι θα πρέπει να αυξήσουμε την ένταση,

θα πρέπει να αυξήσουμε την ορατότητα,

και θα πρέπει
να ευαισθητοποιήσουμε το κοινό.

Και γνωρίζοντας το,
πήγαμε στο Συμβούλιο Διαφήμισης,

και ζητήσαμε τη βοήθειά τους

στην οικοδόμηση μιας καμπάνιας
δημόσιας εκπαίδευσης.

Και κοιτάξαμε σε όλο τον κόσμο,
στον Καναδά,

και την Αυστραλία και τη Βραζιλία
και σε μέρη της Αφρικής,

και πήραμε αυτή τη γνώση

και οικοδομήσαμε την πρώτη εθνική

καμπάνια δημόσιας εκπαίδευσης

που λέγεται Δεν Υπάρχει Δικαιολογία
για την Ενδοοικογενειακή Βία.

Ρίξτε μια ματιά σε ένα
από τα σποτάκια μας.

(Βίντεο) Άντρας: Πού είναι το δείπνο;

Γυναίκα: Νόμιζα ότι θα γυρνούσες σπίτι
πριν από ώρες, και τα μάζεψα όλα, οπότε--

Άντρας: Τι είναι αυτό; Πίτσα;
Γυναίκα: Αν τηλεφωνούσες θα ήξερα—

Άντρας: Δείπνο; Το δείπνο είναι πίτσα;
Γυναίκα: Γλυκέ μου, μην φωνάζεις σε παρακαλώ.

Σε παρακαλώ μη—Άφησέ με!

Άντρας: Πήγαινε στην κουζίνα!
Γυναίκα: Όχι! Βοήθεια!

Άντρας: Θέλεις να δεις τι πονάει;
(Χαστουκίζει τη γυναίκα)

Αυτό πονάει! Αυτό πονάει!
(Γυαλιά σπάνε)

Γυναίκα: Βοηθήστε με!

[«Τα παιδιά είναι αναγκασμένα να βλέπουν.
Εσάς, ποια είναι η δικαιολογία σας;»]

Έστα Σόλερ: Καθώς ήμασταν στη διαδικασία

της κυκλοφορίας αυτής της καμπάνιας,

συνελήφθη ο Ο. Τζέι Σίμπσον

για τον φόνο της γυναίκας του
και της φίλης της.

Μάθαμε ότι είχε
μεγάλο ιστορικό

ενδοοικογενειακής βίας.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης
απέκτησαν εμμονή με αυτό.

Η ιστορία της ενδοοικογενειακής βίας

πήγε από την πίσω σελίδα,

στην πραγματικότητα από την καμία σελίδα,
στην πρώτη σελίδα.

Οι διαφημίσεις μας σκέπασαν τα ερτζιανά,

και οι γυναίκες, για πρώτη φορά,

άρχισαν να λένε τις ιστορίες τους.

Οι κινήσεις έχουν να κάνουν με στιγμές,

και αδράξαμε αυτή τη στιγμή.

Και επιτρέψτε μου
να σας δώσω μία τάξη μεγέθους.

Πριν το 1980, έχετε ιδέα

για το πόσα άρθρα των Νιου Γιορκ Τάιμς

αναφέρονταν στην ενδοοικογενειακή βία;

Θα σας πω: 158.

Μετά το 2000, πάνω από 7.000.

Προφανώς κάναμε τη διαφορά.

Αλλά μας έλειπε ακόμη
ένα κρίσιμο συστατικό.

Έτσι, βήμα τέσσερα: ;Έπρεπε
να ευαισθητοποιήσουμε τους άνδρες.

Δεν μπορούσαμε να λύσουμε
αυτό το πρόβλημα

με το 50 τοις εκατό
του πληθυσμού στο περιθώριο.

Σας είπα ήδη ότι είμαι
σπασικλάκι δεδομένων.

Εθνικές δημοσκοπήσεις μας είπαν ότι
οι άνδρες ένιωθαν κατηγορούμενοι

και ότι δεν προσκλήθηκαν
σε αυτή την συζήτηση.

Έτσι αναρωτηθήκαμε, πώς μπορούμε
να συμπεριλάβουμε τους άντρες;

Πώς μπορούμε να κάνουμε
τους άντρες να μιλήσουν

για τη βία ενάντια
στις γυναίκες και τα κορίτσια;

Ένας φίλος μου
με πήρε στην άκρη

και είπε, «Θέλεις οι άντρες
να μιλήσουν για τη βία

ενάντια στις γυναίκες και τα κορίτσια.
Οι άντρες δεν μιλάνε».

(Γέλια)

Ζητώ συγγνώμη από τους άντρες στο κοινό.

Ξέρω ότι μιλάτε.

Αλλά είπε, «Ξέρεις όμως τι κάνουν;

Μιλάνε στα παιδιά τους.

Μιλάνε στα παιδιά τους ως γονείς,
ως προπονητές».

Και αυτό κάναμε.

Συνταντήσαμε άντρες εκεί που ήταν

και οικοδομήσαμε ένα πρόγραμμα.

Και μετά είχαμε αυτό το γεγονός

που θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου

όπου ένας προπονητής μπάσκετ

μιλούσε σε ένα δωμάτιο
γεμάτο με άντρες αθλητές

και άντρες κάθε λογής.

Μιλούσε για τη σημασία

της καθοδήγησης των αγοριών σε άντρες

και της αλλαγής της κουλτούρας
των αποδυτηρίων

και της παροχής των εργαλείων στους
για να έχουν υγιείς σχέσεις.

Και ξαφνικά, κοίταξε
στο πίσω μέρος του δωματίου,

και είδε την κόρη του,

φώναξε το όνομα
της κόρης του, Μικαέλα,

και είπε, «Μικαέλα, έλα εδώ».

Είναι εννέα ετών και κάπως ντροπαλή,

και πήγε εκεί,

και της είπε, «Κάτσε δίπλα μου».

Εκείνη κάθισε δίπλα του.

Την αγκάλιασε και είπε,

«Με ρωτάνε γιατί κάνω αυτή τη δουλειά.

Την κάνω επειδή είμαι ο μπαμπάς της,

και δεν θέλω ποτέ κανένας
να την πληγώσει».

Και σαν γονιός, το καταλαβαίνω.

Το καταλαβαίνω,

ξέροντας ότι υπάρχουν
τόσες πολλές σεξουαλικές επιθέσεις

στις πανεπιστημιουπόλεις

που είναι τόσο διαδεδομένες
και δεν γίνονται αναφορές.

Έχουμε κάνει πολλά
για τις ενήλικες γυναίκες.

Πρέπει να κάνουμε
καλύτερη δουλειά για τα παιδιά μας.

Απλώς πρέπει.
Πρέπει να το κάνουμε. (Χειροκρότημα)

Έχουμε κάνει μεγάλο δρόμο

από τις ημέρες με την Πολαρόιντ.

Η τεχνολογία υπήρξε και είναι φίλη μας.

Το κινητό τηλέφωνο έχει αλλάξει
το παιχνίδι παγκοσμίως

για την ενδυνάμωση των γυναικών,

και το Facebook και το Twitter
και το Google και το YouTube

και όλα αυτά τα κοινωνικά μέσα
μας βοηθούν να οργανώσουμε

και να πούμε την ιστορία μας
με έναν δυναμικό τρόπο.

Και για εσάς στο κοινό

που έχετε βοηθήσει
να φτιαχτούν αυτές οι εφαρμογές

και αυτές οι πλατφόρμες,
ως οργανωτής,

σας λέω, ευχαριστώ πάρα πολύ.

Πραγματικά. Σας χειροκροτώ.

(Χειροκρότημα)

Είμαι η κόρη ενός άντρα

που σε όλη του ζωή
μπήκε σε μία λέσχη,

τη Λέσχη των Αισιόδοξων.

Δεν μπορείς να το βγάλεις
από το μυαλό σου αυτό.

Το πνεύμα του και η αισιοδοξία του

είναι στο DNA μου.

Κάνω αυτή τη δουλειά

για πάνω από 30 χρόνια,

και είμαι πεπεισμένη,
τώρα περισσότερο από ποτέ,

για την ικανότητα
του ανθρώπου να αλλάξει.

Πιστεύω ότι μπορούμε να λυγίσουμε
το τόξο της ανθρώπινης ιστορίας

προς τη συμπόνια και την ισότητα,

και, επίσης, πιστεύω ακράδαντα

και παθιασμένα

ότι αυτή η βία δεν χρειάζεται
να είναι μέρος

της ανθρώπινης υπόστασης.

Και σας ζητώ,
να σταθείτε μαζί μας

καθώς δημιουργούμε
ένα μέλλον χωρίς βία

για γυναίκες και παιδιά
και άντρες και αγόρια παντού.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)