Κρις Γκέρντες: Το μελλοντικό αυτοκίνητο -- 240 χλμ/ώρα και χωρίς οδηγό

Τα αυτόνομα αυτοκίνητα έρχονται -- και θα έχουν καλύτερη οδηγική συμπεριφορά από εσάς. Ο Κρις Γκέρντες αποκαλύπτει πώς αυτός και η ομάδα του αναπτύσουν ρομποτικά αυτοκίνητα αγώνων που αναπτύσσουν ταχύτητα 150 μιλίων την ώρα, ενώ παράλληλα αποφεύγουν όλα τα πιθανά ατυχήματα. Και όμως ο Γκέρντες, μελετώντας τα εγκεφαλικά κύματα επαγγελματιών οδηγών αγώνων, παραδέχεται ότι μεγάλωσε η εκτίμησή του στα ένστικτα οδήγησης των επαγγελματιών αδήγών αγώνων ταχύτητας.

Πόσοι από εσάς βρεθήκατε

πίσω από ένα τιμόνι αυτοκινήτου

ενώ δεν θα έπρεπε να οδηγείτε;

Ίσως να ήσασταν στο δρόμο για πολλή ώρα

και απλά θέλατε να επιστρέψετε σπίτι.

Ήσασταν κουρασμένοι, αλλά νιώσατε ότι μπορούσατε να οδηγήσετε για λίγα ακόμη μίλια.

Ίσως, σκεφθήκατε,

ήπια λιγότερο από όλους τους άλλους,

εγώ θα πρέπει να είμαι αυτός που θα πάει σπίτι.

Ή ίσως το μυαλό σας να βρισκόταν κάπου αλλού.

Σας ακούγεται γνώριμο;

Τώρα, σ' αυτές τις περιπτώσεις, δεν θα ήταν υπέροχο

εάν υπήρχε ένα κουμπί στο ταμπλό του αυτοκινήτου σας

το οποίο θα μπορούσατε να πατήσετε και το αυτοκίνητο θα σας πήγαινε σπίτι με ασφάλεια;

Αυτό υπόσχεται το αυτοκίνητο που οδηγάει μόνο του,

το αυτόνομο όχημα και έχει υπάρξει το όνειρο

τουλάχιστον από το 1939, όταν η Τζένεραλ Μότορς παρουσίασε

αυτή την ιδέα στο περίπτερο Φουτουράμα στη Διεθνή Έκθεση.

Ήταν ένα από εκείνα τα όνειρα

που πάντοτε φαινόταν πιθανό μετά από 20 χρόνια.

Πριν από δυο εβδομάδες, εκείνο το όνειρο πήγε ένα βήμα μπροστά

όταν η πολιτεία της Νεβάδα χορήγησε στο αυτοκαθοδηγούμενο αυτοκίνητο της Google

την πρώτη άδεια για αυτόνομο όχημα,

κάνοντας σαφές ότι είναι νόμιμο για αυτούς

να κάνουν δοκιμές στους δρόμους της Νεβάδα.

Η Καλιφόρνια σκέφτεται παρόμοια νομοθεσία

και αυτό θα εξασφαλίσει ότι το αυτόνομο αυτοκίνητο

δεν θα είναι σαν εκείνα τα πράγματα που πρέπει να μείνουν στο Λας Βέγκας.

(Γέλιο)

Στο εργαστήριό μου στο Στάντφορντ, δουλεύουμε επίσης πάνω

στα αυτόνομα αυτοκίνητα, αλλά με κάποια μικρή διαφορά.

Αναπτύσουμε ρομποτικά αγωνιστικά αυτοκίνητα,

αυτοκίνητα που μπορούν πραγματικά να φθάσουν στα όρια

των επιδόσεών τους.

Γιατί να θέλουμε να το κάνουμε αυτό;

Υπάρχουν δύο καλοί λόγοι γι' αυτό.

Πρώτον, πιστεύουμε ότι προτού οι άνθρωποι παραχωρήσουν την οδήγηση

σε ένα αυτόνομο αυτοκίνητο, το αυτόνομο αυτοκίνητο θα πρέπει

να είναι τουλάχιστον όσο καλό όσο οι καλύτεροι οδηγοί.

Εάν είστε σαν εμένα και το υπόλοιπο 70 τοις εκατό του πληθυσμού

που γνωρίζετε ότι είμαστε καλύτεροι από τον μέσο οδηγό

καταλαβαίνετε ότι ο στόχος είναι υψηλός.

Υπάρχει κι άλλος λόγος γι' αυτό.

Όπως ακριβώς τα αγωνιστικά αυτοκίνητα μπορούν να χρησιμοποιούν όλη την τριβή

ανάμεσα στο ελαστικό και το δρόμο,

όλες τις δυνατότητες του αυτοκινήτου να πάει όσο γρηγορότερα γίνεται,

θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε όλες εκείνες τις δυνατότητες για να αποφύγουμε

οποιοδήποτε ατύχημα μπορούμε.

Μπορεί να ωθείς το αυτοκίνητο στα όρια

όχι επειδή οδηγείς γρήγορα,

αλλά επειδή έπεσες πάνω σε μια παγωμένη επιφάνεια του δρόμου,

οι συνθήκες έχουν αλλάξει.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις, θέλουμε ένα αυτοκίνητο

που να είναι αρκετά ικανό να αποφύγει οποιοδήποτε ατύχημα

το οποίο μπορεί τεχνικά να αποφευχθεί.

Οφείλω να ομολογήσω, ότι υπάρχει και τρίτο κίνητρο.

Λατρεύω τους αγώνες.

Στο παρελθόν, ήμουν ιδιοκτήτης ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου,

αρχηγός αγωνιστικής ομάδας και δάσκαλος οδήγησης,

ίσως όχι βέβαια στο επίπεδο που πιθανόν θα περιμένατε.

Ένα από τα πράγματα που έχουμε αναπτύξει στο εργαστήριο

-έχουμε αναπτύξει αρκετά οχήματα-

είναι αυτό που πιστεύουμε ότι είναι το παγκοσμίως πρώτο

αυτόνομο αυτοκίνητο πλαγιολίσθησης.

Είναι ακόμα μία από αυτές τις κατηγορίες

που ίσως δεν υπάρχει ακόμα πολύ ανταγωνισμός.

(Γέλιο)

Αλλά αυτό είναι το Π1. Είναι ένα ηλεκτρικό όχημα , φτιαγμένο εξολοκλήρου από φοιτητές,

το οποίο χρησιμοποιώντας τους πίσω τροχούς διεύθυνσης

και τους μπροστινούς τροχούς που ελέγχονται με συρματόσχοινο

μπορεί να πλαγιολισθήσει στις στροφές.

Πλαγιολισθαίνει σαν να οδηγείτε από οδηγό αγώνων,

πάντα προετοιμασμένο να ανταποκριθεί στις πιο απότομες στροφές,

ακόμη και σε ολισθηρές, διαφορετικές επιφάνειες οδοστρώματος,

χωρίς να γλυστράει εκτός.

Επίσης εργαστήκαμε και με τη Βολκσβάγκεν Όρακλ,

στο Σέλυ, για την κατασκευή ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου το οποίο έτρεξε

με 150 μίλια την ώρα στις επίπεδες αλυκές του Μπόνεβιλ,

έκανε γύρους στην πίστα Θάντερχιλ σε συνθήκες ήλιου,

αέρα και βροχής,

και πλοηγήθηκε στις 153 στροφές και τα 12,4 μίλια

της διαδρομής ανάβασης του βουνού Πάικς Πίκ

στο Κολοράντο, μη έχοντας κανένα στη θέση του οδηγού.

(Γέλιο)

(Χειροκρότημα)

Νομίζω ότι είναι περιττό να αναφέρω ότι

το απολαύσαμε.

Αλλά στην πραγματικότητα, καταφέραμε κάτι άλλο να εξελίξουμε

στην προσπάθεια μας για την εξέλιξη αυτών των αυτόνομων οχημάτων.

Εξασφαλίσαμε την απεριόριστη εκτίμηση

στις ικανότητες των ανθρώπων οδήγων αυτοκινήτων ταχύτητας.

Όπως εξετάσαμε προηγουμένως το ζήτημα του πόσο καλά αυτά τα αυτοκίνητα ανταποκρίνονται,

θέλαμε να τα συγκρίνουμε με τις αντίστοιχες ανθρώπινες ικανότητες.

Και ανακαλύψαμε ότι οι αντίστοιχες ανθρώπινες ικανότητες τους είναι καταπληκτικές.

Έτσι,μπορούμε να πάρουμε τον χάρτη της πίστας,

το μαθηματικό μοντέλο ενός αυτοκινήτου,

και αφού το επαναλάβουμε κάποιες φορές, μπορούμε πραγματικά να βρούμε

την ταχύτερη διαδρομή στη πίστα.

Συγκρίνουμε αυτά τα στοιχεία με αυτά

ενός επαγγελματία οδηγού,

και η ομοιότητα είναι πραγματικά καταπληκτική.

Ναι, υπάρχουν ανεπαίσθητες διαφορές εδώ,

αλλά ο άνθρωπος, οδηγός αγώνων ταχύτητας είναι ικανός να βγει στη πίστα,

και να οδηγήσει απίστευτα γρήγορα,

χωρίς τη βοήθεια κάποιου αλγόριθμου που υπολογίζει

την διαφορά να πηγαίνεις όσο το δυνατόν γρηγορότερα

σ' αυτή τη στροφή, εξοικονομώντας λίγο χρόνο

σε εκείνη την ευθεία.

Εκτός από αυτό, μπορούν να το κάνουν

σε κάθε γύρο της πίστας.

μπορούν να το κάνουν συνεχόμενα αυτό,

πιέζοντας,κάθε φορά το αυτοκίνητο στα όρια του.

Είναι απίστευτο να το παρακολουθείς.

Τους αλλάζεις αυτοκίνητο,

και μετά από μερικούς γύρους, βρίσκουν ξανά τη ταχύτερη διαδρομή της πίστας γι' αυτό το αυτοκίνητο,

και έτσι συνεχίζουν τους αγώνες.

Πραγματικά σε κάνει να σκεφτείς,

και να θέλεις να μάθεις τι συμβαίνει στον εγκέφαλό τους.

Έτσι σαν ερευνητές, αποφασίσαμε να το μάθουμε.

Αποφασίσαμε να τοποθετήσουμε επιστημονικά όργανα όχι μόνο στο αυτοκίνητο,

αλλά και στον οδηγό αγώνων,

προσπαθώντας να ρίξουμε μια ματιά στο τι συμβαίνει

στο κεφάλι τους όταν οδηγούν.

Τώρα, αυτός είναι ο Δρ. Λίνε Χάρμποτ, ο οποίος τοποθετεί ηλεκτρόδια

στο κεφάλι του Τζον Μόρτον.

Ο Τζον Μόρτον είναι πρώην οδηγός του Καν-ΑΜ και του ΙΜΣΑ

και επίσης πρωταθλητής του Λε Μανς.

Φανταστικός οδηγός, και πρόθυμος να συνεργαστεί με τους μεταπτυχιακούς φοιτητές

γι΄αυτή του είδους την έρευνα.

Τοποθετεί ηλεκτρόδια στο κεφάλι του

έτσι ώστε να παρακολουθούμε την ηλεκτρική δραστηριότητα

στον εγκέφαλο του John καθώς τρέχει στη πίστα.

Φυσικά τώρα, δεν πρόκειται να βάλουμε μερικά ηλεκτρόδια στο κεφάλι του

και να καταλάβουμε ακριβώς όλες τις σκέψεις του στη πίστα.

Ωστόσο, οι νευροεπιστήμονες έχουν εντοπίσει συγκεκριμένα πρότυπα

τα οποία μας επιτρέπουν να δώσουμε έμφαση σε κάποιες πολύ σημαντικές πτυχές του εγχειρήματος.

Για παράδειγμα, ο εγκέφαλος που αναπάυεται

παράγει πολλά κύματα άλφα.

Αντίθετα, τα κύματα θήτα σχετίζονται με

μεγάλη γνωστική δραστηριότητα, όπως η οπτική επεξεργασία,

και άλλα, κατά τα οποία οδηγός χρειάζεται να σκεφτεί, έστω και λίγο.

Αυτά τώρα μπορούμε να τα μετρήσουμε,

και να συγκρίνουμε τη σχετική δύναμη

μεταξύ των κυμάτων θήτα και άλφα.

Αυτό μας δίνει ένα μέτρο του πνευματικoύ φόρτου εργασίας,

πόσο δηλαδή προκαλείται η αντίληψη του οδηγού

σε κάθε σημείο της πίστας.

Θέλαμε τώρα να δούμε αν μπορούσαμε να το καταγράψουμε

στη πίστα, και έτσι πήγαμε νότια στη Laguna Seca.

Η Laguna Seca είναι μια θρυλική πίστα

περίπου στο μέσον από το Salinas και το Monterey.

Έχει μια στροφή που ονομάζεται Τριμπουσόν.

H Τριμπουσόν είναι μια σικέιν, ακολουθούμενη από μια γρήγορη

δεξιά στροφή καθώς ο δρόμος πέφτει τρία επίπεδα.

Τώρα, όπως μου εξηγήθηκε, η στρατηγική αυτής της οδήγησης

είναι να σημαδεύεις τον θάμνο από απόσταση,

και καθώς ο δρόμος κατεβαίνει, συνειδητοποιείς ότι στην πραγματικότητα ήταν η κορυφή του δέντρου.

Εντάξει λοιπόν, χάρη στο πρόγραμμα Revs του Stanford,

μπορέσαμε να φέρουμε τον John εκεί

και να τον βάλουμε να οδηγήσει

μία Πόρσε Abarth Carrera του 1960.

Η ζωή είναι τόσο σύντομη για βαρετά αυτοκίνητα.

Έτσι εδώ βλέπετε τον John στη πίστα,

που ανεβαίνει το λόφο - Ωπ! Αυτό άρεσε σίγουρα σε κάποιον-

και πραγματικά βλέπετε, τις πνευματικές του διεργασίες

- καταγράφονται εδώ στη κόκκινη μπάρα -

και τις ενέργειες του καθώς πλησιάζει.

Παρακολουθείστε τώρα, καθώς κατεβάζει ταχύτητα.

Και μετά πρέπει να στρίψει αριστερά.

Κοιτάξτε το δέντρο και κατεβαίνει.

Αναμφισβήτητα, καταλαβαίνετε ότι αυτό είναι ένα πολύ απαιτητικό εγχείρημα.

Βλέπετε ότι οι πνευματικές του διεργασίες κορυφώνονται καθώς το εκτελεί,

όπως άλλωστε αναμένεται από κάτι που απαιτεί

αυτό το επίπεδο πολυπλοκότητας.

Αλλά αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον είναι να κοιτάξουμε τα μέρη της πίστας

όπου οι πνευματικές του διεργασίες δεν αυξάνονται.

Θα σας πάω τώρα,

στην άλλη άκρη της πίστας.

Στροφή τρία. Και ο John θα μπει σ' αυτή τη στροφή

με το πίσω μέρος του αυτοκινήτου να αρχίζει να γλιστρά.

Θα πρέπει να το διορθώσει αυτό με το στρίψιμο του τιμονιού.

Προσέξτε λοιπόν τον John να το κάνει αυτό εδώ.

Προσέξτε τις πνευματικές του διεργασίες, καθώς οδηγεί.

Το αυτοκίνητο αρχίζει να γλιστράει, μια δύσκολη μανούβρα για να το επαναφέρει,

και παρόλαυτα καμία αλλαγή στις πνευματικές του διεργασίες.

Όχι ιδιαίτερα απαιτητικό έργο.

Στην πραγματικότητα, εντελώς αντανακλαστικό.

Τώρα, η επεξεργασία όλων αυτών των δεδομένων είναι ακόμα σε προκαταρκτικό στάδιο,

αλλά πραγματικά φαίνεται ότι αυτά τα εκπληκτικά κατορθώματα

που επιτυγχάνουν οι οδηγοί αγώνων

είναι ενστικτώδη.

Είναι πράγματα που έχουν μάθει απλά να κάνουν.

Απαιτείται μικρή συμμετοχή του εγκεφάλου τους

προκειμένου να επιτύχουν αυτά τα απίθανα κατορθώματα.

Και οι κινήσεις τους είναι φανταστικές.

Αυτές ακριβώς πρέπει να κάνεις με το τιμόνι

για να ελέγξεις το αυτοκίνητο σε τέτοια περιπτώση.

Αυτό μας έδωσε τεράστια πληροφόρηση

και έμπνευση για τα αυτόνομα αυτοκίνητά μας.

Αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε:

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε λιγότερο τους αλγόριθμους

και λίγο περισσότερο τη διαίσθηση;

Μπορούμε να πάρουμε τις ενστικτώδης αυτές ενέργειες

που παρατηρούμε στους καλύτερους οδηγούς αγώνων,

και να τις χρησιμοποιήσουμε στα αυτοκίνητα μας,

και ίσως να φτιάξουμε ένα σύστημα το οποίο θα μπορούσε

να ενσωματωθεί στο αυτοκίνητο σας, στο μέλλον;

Έτσι θα κάναμε ένα μεγάλο βήμα

στην πορεία προς τα αυτόνομα αυτοκίνητα

που θα οδηγούν εξίσου καλά με τους ανθρώπους.

Αλλά μας έκανε να σκεφτούμε λίγο πιο βαθιά επίσης.

Θέλουμε κάτι περισσότερο από το αυτοκίνητο μας

από το να είναι απλά ένας 'οδηγός';

Θα θέλαμε ίσως το αυτοκίνητό μας να είναι ένας σύντροφος, ένας δάσκαλος,

κάποιος που μπορεί να χρησιμοποιήσει την αντιληψή του για την κατάσταση

ώστε να μας βοηθήσει να επιτύχουμε το καλύτερο των δυνατοτήτων μας;

Πραγματικά μπορεί η τεχνολογία, όχι απλά να αντικαταστήσει τους άνθρωπους,

αλλά να μας επιτρέψει να φτάσουμε στο υψηλό εκείνο επίπεδο αντανακλαστικών και διαίσθησης

για το οποίο όλοι είμαστε ικανοί;

Έτσι, καθώς προχωράμε προς αυτό το τεχνολογικό μελλον,

θα ήθελα να καθήσετε και να το σκεφτείτε για μια στιγμή.

Ποιά είναι η ιδανική ισορροπία μεταξύ ανθρώπου και μηχανής;

Και καθώς το σκεφτόμαστε αυτό,

ας εμπνευστούμε

από τις απολύτως απίστευτες ικανότητες

του ανθρώπινου σώματος και μυαλού.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)