We 'leanden in' ... en nu?

Sheryl Sandberg geeft toe dat ze doodsbenauwd was om in 2010 het TED-podium op te gaan -- voor het eerst zou ze spreken over haar eenzame ervaring als vrouw aan de tops van het bedrijfsleven. De talk werd intussen miljoenen keren bekeken en ze schreef een bestseller. De COO van Facebook praat met de vrouw die haar aanspoorde om die eerste talk te geven, Pat Mitchell. Sandberg spreekt open over de reactie op haar idee en verkent de manier waarop vrouwen nog steeds worstelen met succes.

Pat Mitchell: Je eerste keer terug
op het podium van TEDWomen.

Sheryl Sandberg: Leuk om iedereen te zien.

Altijd leuk om zoveel vrouwen te zien.

Meestal heb ik dat genoegen niet --
anderen trouwens evenmin.

PM: Toen we het erover hadden
dat het niet over sociale media zou gaan,

wat we hadden verondersteld,
maar dat je veel kopzorgen had --

ontbrekende leiderschapsfuncties,
vooral in technologie en sociale media --

hoe evolueerde je denken toen
tot de TED Talk die je gaf?

SS: Ik was doodsbenauwd om
op dit podium over vrouwen te praten,

want ik ben groot geworden
in de bedrijfswereld, zoals zovelen.

Je hebt het nooit over vrouw-zijn: anders
merken ze misschien dat je een vrouw bent.

Of erger: als je 'vrouw' zegt,
denken ze aan de overkant van de tafel

dat je een voorkeursbehandeling wil,
of klachten hebt,

of erger nog, dat je hen wil aanklagen.
En dus -- (Gelach)

Niet? Mijn hele carrière lang

had ik het nooit over vrouw-zijn,
nooit in het openbaar.

Maar ik had ook gemerkt
dat het niet werkte.

Ik ben 20 jaar geleden
afgestudeerd met de gedachte:

mijn studiegenoten waren mannen en vrouwen,
boven mij waren het allemaal mannen,

maar dat zou veranderen

omdat jouw generatie zo geweldig
voor gelijkheid had gevochten.

Voor ons lag gelijkheid
voor het oprapen. Niet dus.

Elk jaar weer, waren er
steeds minder vrouwen,

en nu ben ik vaak de enige vrouw
in de kamer.

Ik praatte er met enkele mensen over:

moet ik bij TEDWomen praten
over vrouwen? Ze zeiden: niet doen!

Dat is het einde van je carrière.
Je kan geen serieuze manager zijn

en het hebben over vrouw-zijn.
Ze nemen je nooit meer serieus.

Gelukkig waren er
enkele trotse exemplaren -- zoals jij --

die me aanspoorden om het te doen.

Ik vroeg me af --
Mark Zuckerberg,

stichter van Facebook en mijn baas,

vraagt ons steeds:
wat zou je doen als je niet bang was?

Het antwoord is: als ik niet bang was,
zou ik op het TED-podium

praten over vrouwen en leiderschap.
Dat deed ik, en ik heb het overleefd.

(Applaus)

PM: Zelfs méér dan dat.
Ik denk aan het moment, Sheryl,

toen jij en ik backstage waren,
en je me aankeek

en me een verhaal vertelde.

Ik zei -- op het allerlaatste moment --
dat je dat zou moeten vertellen.

SS: O ja.
PM: Wat was dat verhaal?

SS: Het is een belangrijk deel
van de tocht.

De eerste TEDWomen
was in Washington.

Ik woon hier, dus ik nam
daags ervoor het vliegtuig.

Mijn dochter, toen drie, hing
aan mijn been: "Niet weggaan, mammie."

Pat is een vriendin, dus los van
mijn geplande toespraak,

die tjokvol feiten en cijfers zat,
en niets persoonlijks,

vertelde ik Pat het verhaal.
Ik zei: ik heb een rotdag.

Gisteren hing mijn dochter aan mijn been
en zei: "Niet weggaan."

Jij keek me aan en zei:
dat moet je vertellen.

Op het TED-podium?
Ben je gek?

Ik ga op het podium toegeven
dat mijn dochter aan mijn been hing?

Jij zei ja, want als je wil praten
over meer vrouwen in leiderschapsfuncties,

dan moet je eerlijk zijn
over hoe lastig het is.

Dat deed ik. Dat is volgens mij
een belangrijk deel van de tocht.

Hetzelfde gebeurde
toen ik mijn boek schreef.

Ik begon te schrijven
aan een eerste hoofdstuk.

Ik vond het geweldig. Het zat tjokvol
cijfers en gegevens.

Ik had drie pagina's
over de matriarchale Maasai

en hun sociologische patronen.

Mijn man las het en zei: dit is als
Wheaties (volkoren ontbijtgranen) eten.

Niemand -- excuses aan Wheaties,
mochten ze hier zijn --

niemand zal dit boek lezen.

Ik besefte al doende
dat ik eerlijker en meer open moest zijn,

dat ik mijn verhalen moest vertellen,
over mijn gebrek aan zelfzekerheid

in vele situaties. Mijn eerste huwelijk,
dat mislukte. Huilen op het werk.

Het gevoel dat ik er niet thuishoorde,
het schuldgevoel, tot op vandaag.

Mijn tocht, die begon op dit podium,
naar mijn boek 'Lean In', over de basis,

gaat over meer openheid en eerlijkheid
over die uitdagingen,

zodat andere vrouwen
ook opener en eerlijker kunnen zijn

en we samen kunnen werken
aan echte gelijkheid.

PM: Volgens mij is een van de
treffendste aspecten van het boek,

een van de redenen waarom het zo aanslaat
en weerklank vindt over de hele wereld,

het feit dat je persoonlijk bent,
en dat je duidelijk maakt

dat je dingen hebt geobserveerd
die erg leerzaam zijn voor andere vrouwen,

terwijl je dezelfde uitdagingen had
als vele anderen van ons

tegenover de hordes en barrières
en misschien de andersdenkenden.

Vertel eens over dat proces: beslissen om
het privé-gedeelte publiek te maken,

en jezelf dan in de positie van expert
te verplaatsen

over manieren om die uitdagingen
het hoofd te bieden.

SS: Na mijn TED Talk --

ik had nooit gedacht dat ik een boek
zou schrijven. Ik ben geen schrijver.

De talk werd veel bekeken
en had impact op de levens van mensen.

Een van de eerste brieven die ik kreeg,
kwam van een vrouw

die zei dat ze een belangrijke
promotie had geweigerd.

Ze vertelde het
aan haar beste vriendin, die zei:

deze TED Talk moet je echt bekijken.

Dat deed ze, en de volgende dag
ging ze terug, ze aanvaardde de baan,

ging naar huis en gaf haar man
het boodschappenlijstje. (Gelach)

Ze zei: ik kan dit aan.

Wat ik belangrijk vond -- het waren
niet alleen zakenvrouwen,

hoewel ik veel respons van hen kreeg,
en veel impact op hen had.

Het ging ook om mensen
in verschillende omstandigheden.

Er was een dokter die artsen opleidde
in Johns Hopkins.

Hij zei dat hij voor hij mijn TED Talk
had gezien, nooit had beseft dat

hoewel de helft van zijn studenten
vrouwen waren,

zij tijdens zijn rondes minder vaak
aan het woord kwamen.

Hij ging erop letten,
wachtte bij het handopsteken

en zag opgestoken mannenhanden.

Dus ging hij vrouwen aansporen
om hun hand vaker op te steken.

Dat werkte nog steeds niet.

Dus stopte hij met handopsteken
en wees mensen aan,

om vrouwen en mannen even vaak
aan het woord te laten. Hij stelde vast

dat vrouwen de antwoorden
even goed of beter kenden.

Die feedback gaf hij hen.

En dan was er de huisvrouw
uit een moeilijke buurt,

zonder goede opleiding. Ze had nooit
in een bedrijf gewerkt, maar die TED Talk

inspireerde haar om te vechten
voor een betere leerkracht voor haar kind.

Het ging er ook om dat ik
mijn eigen stem moest vinden.

Ik besefte dat andere vrouwen en mannen
er ook hun stem door konden vinden,

reden waarom ik na de talk
een boek schreef.

PM: In het boek
vind je niet alleen jouw stem,

die duidelijk en sterk is in het boek,

je deelt ook wat je zelf hebt geleerd --

de ervaringen van andere mensen.

Dat bedoel ik als ik spreek over
jezelf in een --

je werd zelf een expert in 'leaning in'.

Hoe voelde dat, in je leven?

Niet alleen een boek lanceren,
een bestseller, een veelbekeken talk,

maar een beweging, waarin mensen
hun acties op het werk beschreven als:

ik 'lean in'?

SS: Ik ben dankbaar, vereerd, gelukkig.
Dit is nog maar het begin.

Ik weet dus niet of ik een expert ben,
of iemand anders.

Ik heb veel onderzoek gedaan.

Ik heb elk onderzoek gelezen
en het materiaal onderzocht.

De lessen zijn duidelijk.
Dit is wat we weten:

stereotypen houden overal ter wereld
vrouwen tegen in leiderschapsfuncties.

Het is zo treffend.
'Lean in' is universeel,

ik ben er overal over gaan praten,
terwijl culturen zo verschillend zijn,

zelfs binnen ons land. Japan, Korea,
China, Azië, Europa,

ze zijn zo verschillend, op één punt na:
geslachtsgebonden verschillen.

Overal ter wereld,
in welke cultuur ook,

horen mannen sterk, assertief, agressief
te zijn, een stem te hebben

en moeten vrouwen spreken als ze
worden aangesproken, en anderen helpen.

Overal ter wereld

worden vrouwen bazig genoemd.
Er is een woord voor bazig,

voor kleine meisjes,
in elke taal.

Dat woord wordt niet vaak gebruikt
voor kleine jongens.

Als die de leiding nemen,
is daar geen negatief woord voor,

want dat wordt verwacht. Een meisje
dat de leiding neemt, is bazig.

Hier zijn weinig mannen,
maar sta me even toe.

Mannen zullen hun geslacht
moeten vertegenwoordigen.

Handen omhoog als iemand je gezegd
heeft dat je te agressief bent op het werk.

(Gelach) Er zijn er altijd een paar,
ongeveer vijf procent. Hou je klaar, heren.

Dames, wie van jullie is weleens verteld
dat je te agressief bent op het werk?

(Gelach) Dat zegt elk publiek
in elk land ter wereld,

en de gegevens bevestigen het helemaal.

Denken we dat vrouwen agressiever zijn
dan mannen? Natuurlijk niet.

We beoordelen hen alleen
door een andere bril.

Vele karaktertrekken die je moet vertonen
om te slagen op het werk, om te leiden,

daarvan denken we bij een man
'hij is een leider'

en bij een vrouw
'ze is bazig'.

Het goede nieuws is dat we dit kunnen
veranderen door het te erkennen.

Een van de gelukkigste momenten

op mijn tocht
na het verschijnen van het boek,

was op het podium
met John Chambers, CEO van Cisco.

Hij had het boek gelezen. Hij nodigde
me uit, voor zijn hele managementteam,

vrouwen en mannen, en zei: "Ik dacht
dat wij, dat ik hier goed in was.

Toen las ik dit boek en besefte
dat wij, mijn bedrijf,

al zijn leidinggevende vrouwen
te agressief noemde.

Ik sta hier op dit podium
en zeg sorry.

Ik beloof dat we het
nooit meer zullen doen."

PM: Kunnen we dat doorsturen
naar onze kennissenkring? (Applaus)

SS: John doet dat omdat hij
gelooft dat het goed is voor zijn bedrijf.

Het erkennen van de vooroordelen
kan verandering brengen.

Als je nog eens iemand
een meisje 'bazig' hoort noemen,

ga er dan op af,
en zeg, met een glimlach:

"Dat meisje is niet bazig. Ze heeft
topmanagementkwaliteiten." (Gelach)

PM: Ik weet dat je je dochter
die boodschap zal geven. SS: Zeker weten.

PM: In het boek ligt de klemtoon --
het was de reden voor het boek --

op het creëren van een dialoog hierover.

Het is gewoon zo: vrouwen --

in een tijd van geopende deuren
en kansen --

bereiken de topfuncties nog steeds niet.

In de maanden sinds de publicatie

waarin 'Lean In' daarop focuste,

bekeek ik de overblijvende uitdagingen,
waarvan er vele aan onszelf liggen.

Kijk naar onszelf.
Wat is veranderd?

Heb jij verandering gezien?

SS: Er is zeker meer dialoog,
en dat is goed.

Voor mij, en ik denk voor ons allen,
komt het aan op actie.

Overal waar ik kom, zegt de CEO,
meestal een man, tegen me:

"Jij kost me zoveel geld!

Alle vrouwen willen evenveel
betaald krijgen als de mannen."

Ik zeg dan dat het me
helemaal niet spijt. (Gelach)

Helemaal niet. Vrouwen moeten
evenveel betaald krijgen als mannen.

Overal waar ik ga, zeggen vrouwen me
dat ze loonsopslag vragen.

Overal waar ik ga, zeggen vrouwen me
dat hun relatie met hun partner verbetert.

Ze vragen meer hulp thuis, ze vragen
om promoties die ze verdienen

en vooral, ze geloven in zichzelf.
Zelfs kleine dingen.

Een gouverneur van een staat zei me
dat hij niet besefte dat meer vrouwen

letterlijk aan de kant zitten, wat klopt,

en zijn regel is nu dat alle vrouwelijke
stafleden aan tafel moeten zitten.

De stichting die ik begon naast
het boek 'Lean In',

helpt vrouwen of mannen
kringen opzetten, kleine groepen,

van 10, zoveel als je wil,
die eens per maand samenkomen.

Ik hoopte dat we er momenteel
500 zouden hebben. Dat zou geweldig zijn.

500 maal ongeveer 10.

Er zijn meer dan 12.000 kringen
in 50 landen in de wereld.

PM: Wow, dat is fantastisch.

SS: Die mensen komen elke maand samen.

Ik heb er een gezien, in Beijing.

Een groep vrouwen, rond de 30,
startte de eerste Lean In-kring in Beijing.

Verschillenden van hen groeiden op
op het straatarme Chinese platteland.

Deze vrouwen zijn 29 en hun omgeving
zegt hen dat ze 'overblijven'

omdat ze nog niet getrouwd zijn.

Het proces van maandelijks samenkomen

helpt hen om voor zichzelf
te bepalen wie ze zijn.

Wat ze willen in hun carrière. Wat voor
partners ze willen, als ze er een willen.

Ik keek naar hen,
we deden een voorstelrondje,

ze noemden hun naam
en hun afkomst.

Ik zei: "Ik ben Sheryl Sandberg,
en dit was mijn droom."

En ik begon te huilen.

Ik geef het toe. Dat doe ik.
Ik had het er al eerder over.

Het feit dat een vrouw, ergens ver weg,
die op het platteland opgroeide,

en te horen krijgt dat ze moet trouwen
met iemand die ze niet wil,

nu elke maand een groep mensen
kan ontmoeten en dat kan weigeren

en kan leven volgens haar eigen normen.

Dat is de verandering
waar we op hoopten.

PM: Was je verrast door het universele
van de boodschap?

Want toen het boek uitkwam,
dachten vele mensen:

dit is een belangrijk handboek
voor jonge vrouwen op weg naar de top.

Ze moeten dit bekijken, de hinderpalen
inschatten en erkennen,

er open over praten,

maar het is echt voor dat type vrouwen,
die carrière willen maken in een bedrijf.

Toch wordt het boek gelezen
in rurale en ontwikkelingslanden.

Wat vond je daar verrassend aan, wat
leidde tot een nieuw perspectief bij jou?

SS: Het boek gaat over
zelfvertrouwen en gelijkheid.

Het blijkt dat vrouwen overal ter wereld
meer zelfvertrouwen nodig hebben

omdat de wereld ons zegt
dat we ongelijk zijn aan mannen.

Overal ter wereld
krijgen de mannen 'en'

en de vrouwen 'of'.

Ik ken geen mannen die de vraag krijgen
hoe ze het voor mekaar krijgen. (Gelach)

Ik richt me nog eens
tot de mannen in het publiek.

Steek je hand op als je ooit de vraag kreeg
hoe je het voor mekaar krijgt.

(Gelach)

Alleen de mannen.

Nu de vrouwen. Steek je hand op
als je die vraag kreeg.

We gaan ervan uit dat mannen het
voor mekaar krijgen -- werk en kinderen,

en dat vrouwen het niet kunnen.
Belachelijk, want de meeste vrouwen

in de wereld, ook in de VS,
werken voltijds en hebben kinderen.

Mensen snappen vaak niet helemaal
hoe breed de boodschap is.

Er is een kring voor
geredde sekswerkers in Miami.

Ze gebruiken 'Lean In' om mensen
te helpen in de overgang

naar een fair leven. Ze redden hen
van hun pooiers.

Er zijn 'dress-for-success'-groepen
in Texas die het boek gebruiken,

voor vrouwen die niet doorgeleerd hebben.

Er zijn groepen tot in Ethiopië.

De boodschap van gelijkheid, dat een vrouw
niet hetzelfde als mannen kan krijgen --

hoe we ervan uitgaan dat leiderschap
voor mannen is, dat hun stem telt,

dat gaat ons allen aan.
Dat is volgens mij universeel.

En daar gaat TEDWomen ook over.

Het verenigt ons in de goede zaak
waar we in geloven:

meer vrouwen, meer stem,
meer gelijkheid.

PM: Als men je zou vragen
om nog een TEDWomen-talk te geven,

wat zou je dan vertellen over het resultaat
van deze ervaring, voor jou persoonlijk,

en over wat je hebt geleerd
over vrouwen en mannen

tijdens deze tocht?

SS: Volgens mij zou ik zeggen --
ik heb het al krachtig gezegd,

maar het kan nog krachtiger --

ik wil zeggen dat het status quo
niet volstaat.

Het is niet goed genoeg.
Het verandert niet snel genoeg.

Sinds mijn TED Talk en mijn boek
is er weer een jaar aan censusgegevens.

Wat stelden we vast?

Geen beweging in de loonkloof
voor vrouwen in de VS.

77 cent per dollar.

Voor zwarte vrouwen 64 cent.

Voor latina's 54 cent.

Weet je wanneer die cijfers
voor het laatst zijn gestegen?

In 2002.

We stagneren
op vele manieren.

Volgens mij zijn we daar
niet helemaal eerlijk over.

Het is zo moeilijk om te praten over
geslachtsgebonden ongelijkheid.

We hoeden ons voor het woord 'feminist',
dat we volgens mij moeten koesteren.

We moeten af van het woord 'bazig'
en terug naar --

(Applaus)

Ik zou het luider zeggen:
we moeten af van het woord 'bazig'

en terug naar 'feminist',
want we hebben het nodig.

(Applaus)

PM: En we zouden allemaal
veel meer mogen 'lean in'.

SS: Veel meer 'leaning in'.

PM: Bedankt, Sheryl,
voor het 'leaning in'.

SS: Bedankt.

(Applaus)