Het internet voor mens en dier? Een concept in ontwikkeling

Mensapen, dolfijnen en olifanten zijn dieren met uitzonderlijke communicatievaardigheden. Kunnen we deze waarnemende diersoorten aan ons internet toevoegen? Een nieuw concept in ontwikkeling door een panel van vier grote denkers: dolfijnenonderzoeker Diana Reiss, muzikant Peter Gabriel, internet-der-dingenvisionair Neil Gershenfeld en Vint Cerf, één van de grondleggers van het internet.

Diana Reiss: Je denkt te kijken

door een raam waarachter
een dolfijn speels ronddraait.

Maar feitelijk kijk je door een spiegel
waarachter een dolfijn zichzelf bekijkt,

terwijl hij speels ronddraait.

Deze dolfijn is zich bewust van zichzelf.

Hij heeft zelfbewustzijn.

Deze jonge dolfijn heet Bayley.

Ik doe al 30 jaar onderzoek
naar de intelligentie van dolfijnen.

Hoe onderzoeken we intelligentie
bij dit dier, dat zo anders is dan wij?

Ik gebruikte een eenvoudig hulpmiddel,
namelijk een spiegel.

Daarmee verkregen we goede informatie:
reflecties van de geest van deze dieren.

Dolfijnen zijn niet de enige dieren
die zichzelf herkennen in de spiegel.

Vroeger dachten we dat dit
een typisch menselijk vermogen was.

Maar we ontdekten dat de mensapen,
onze naaste familieleden, dat ook kunnen.

Daarna werd het aangetoond bij dolfijnen
en nog later bij olifanten.

De dolfijnen en olifanten
zijn in mijn lab onderzocht.

Onlangs bleken ook eksters dit te kunnen.

Dit is interessant, want we gaan uit van
een darwinistische visie van continuïteit.

Een fysieke evolutie:
fysieke continuïteit.

Maar we zijn terughoudend
in het erkennen van deze continuïteit

op het gebied van cognitie, emotie
en bewustzijn bij andere diersoorten.

Dieren hebben bewustzijn.
Ze hebben emoties en gevoelens.

Er zijn vele studies uitgevoerd
met vele diersoorten gedurende de jaren

die uitmuntend bewijs hebben geleverd

voor denkvermogen en bewustzijn
bij andere dieren.

Dieren die anders zijn dan wij.
Anders van vorm.

We zijn niet de enigen.

We zijn niet de enigen met deze vermogens.

En ik hoop...

Eén van mijn grootste dromen is

dat we door ons groeiende besef
van het bewustzijn van andere dieren

en onze relatie met die dieren,

hen het respect en de bescherming
gaan geven die ze verdienen.

Dat is mijn wens voor iedereen.
En ik hoop jullie hiervoor te engageren.

Nu ga ik terug naar dolfijnen.

Met deze dieren heb ik immers
30 jaar lang intensief gewerkt.

Zij zijn echte persoonlijkheden.

Ze zijn geen personen,
maar persoonlijkheden in elk opzicht.

Het verschil kan niet groter zijn.

Ze verschillen met ons in lichaamsvorm.

Ze zijn radicaal verschillend
en komen uit een compleet andere omgeving.

We worden gescheiden door 95 miljoen jaar
evolutie in uiteenlopende richtingen.

Kijk naar dit lichaam.

Zij komen werkelijk uit een ander milieu.

Ik vroeg me af op welke manier
we met hen zouden kunnen communiceren.

In de jaren 80 ontwikkelde ik
een onderwatertoetsenbord.

Het was een speciaal vervaardigd
touchscreentoetsenbord.

Ik wilde de dolfijnen
keuze en controle geven.

Deze dieren hebben grote hersenen
en ze zijn erg sociaal.

Ik dacht: als ik ze keuze en controle geef

en ze drukken op een symbool
op het toetsenbord --

dat overigens met glasvezelkabels van HP
was verbonden aan een Apple II-computer.

Dat klinkt nu prehistorisch,
maar zover stond destijds de technologie.

De dolfijnen drukten een toets in,
hoorden een computergegenereerde fluittoon

en kregen een voorwerp of activiteit.

Hier is een video-opname.

Je ziet Delphi en Pan.
Delphi drukt op een toets.

Hij hoort een fluittoon...

(Fluittoon)
en krijgt een bal.

Ze kunnen dus vragen wat ze willen.

Het opmerkelijke is dat ze het toetsenbord
helemaal zelf onderzocht hebben.

Wij hebben ze niet geholpen.

Ze onderzochten het toetsenbord,
speelden ermee en ontdekten hoe het werkt.

Al snel imiteerden ze
de geluiden van het toetsenbord.

Ze imiteerden uit zichzelf.

Daarnaast maakten ze de associatie
tussen symbolen, geluiden en voorwerpen.

Wat we zagen was zelfstudie.

Ik vraag me af wat we kunnen bereiken
met nieuwe technologieën.

Hoe kunnen we interfaces maken,
nieuwe vensters naar de geest van dieren

met de hedendaagse technologieën?

Ik dacht erover na en op een dag
kreeg ik een telefoontje van Peter.

Peter Gabriel: Geluiden zijn mijn beroep.

Op goede dagen is het muziek.

Ik wil graag vertellen
over mijn prachtigste muziekervaring ooit.

Ik ben een boerenzoon
en groeide op tussen de dieren.

Ik keek ze in de ogen
en vroeg me af wat ze dachten.

Als volwassene begon ik te lezen
over de verbazingwekkendste doorbraken

van Penny Patterson en Koko,
Sue Savage-Rumbaugh en Kanzi,

Panbanisha, Irene Pepperberg,
Alex de papegaai.

Ik was laaiend enthousiast.

Wat me ook verbaasde,

was dat ze veel bedrevener leken
in het aanleren van onze taal

dan wij in die van hen.

Ik werk met muzikanten uit de hele wereld
en vaak spreken we niet dezelfde taal.

Maar door muziek te maken
vinden we verbinding.

Ik begon mensen op te bellen

en bereikte tenslotte Sue Savage-Rumbaugh,

die me uitnodigde.

Ik ging erheen...

De bonobo's kenden
percussie- en speelgoedinstrumenten.

Maar nog geen klavier.

Eerst deden ze wat baby's doen.
Ze sloegen erop met hun vuisten.

Toen liet ik Sue vragen aan Panbanisha
om slechts één vinger te gebruiken.

Sue Savage-Rumbaugh: Kun je
een verzorgingsmuziekje spelen?

(Smakken)

Ik wil een verzorgingsmuziekje horen.
Speel maar een rustig verzorgingsmuziekje.

PG: Verzorging was dus
het onderwerp van het muziekstuk.

(Muziek)

Ik improviseer op de achtergrond.
Daar begonnen we mee.

Susan spoort haar aan verder te gaan.

(Muziek)

Ze ontdekt een noot die haar bevalt.

Ze vindt de octaaf.

Ze heeft nog nooit klavier gespeeld.

(Muziek)

Mooie driedelige maten.

(Muziek)

PG: Goed.
SSR: Goed zo. Dat was heel goed.

PG: Dat deed ze goed.

(Applaus)

Die avond begonnen we te dromen.

We dachten: het beste hulpmiddel
ooit door de mens gemaakt is het internet.

Wat zou er gebeuren
als we nieuwe interfaces zouden uitvinden?

Audiovisuele interfaces
die deze bijzondere, bewuste wezens

toegang zouden geven.

Sue Savage-Rumbaugh was enthousiast
en belde haar vriend Steve Woodruff.

We spraken allerlei mensen aan
wier werk relevant of inspirerend was.

Op die manier vonden we Diana en ook Neil.

Neil Gershenfeld: Bedankt.
PG: Bedankt.

(Applaus)

NG: Peter sprak mij aan.
Ik werd gek toen ik dat filmpje zag.

Hij wilde deze dingen realiseren.
Niet voor mensen, maar voor dieren.

Ik was gefascineerd
door de geschiedenis van het internet.

Zo zag het internet eruit bij de geboorte.

Zeg maar gerust het internet
voor blanke mannen van 45-65 jaar.

Vint Cerf: (lacht)

(Gelach)

NG: Ik spreek voor ons allen.

Toen ik voor het eerst naar TED kwam,
waar ik Peter ontmoette, toonde ik dit.

Dit is een webserver van $1.
In die tijd was dat radicaal.

De mogelijkheid deze webserver te maken
faciliteerde het internet der dingen...

een industrie met grote invloed
op gezondheidszorg en energiebesparing.

We waren trots.

Peter wees me erop dat ik iets gemist had:
de rest van de planeet.

We startten het project
internet voor mens en dier.

Eerst wilden we de dieren naar TED halen,
maar dat was onmogelijk.

Daarom brengen we jullie naar hen toe.
We schakelen over naar audio van deze pc.

Via videoconferentie zullen we nu
enige cognitieve dieren aan u voorstellen.

Mag dit ook op het scherm? Bedankt.

Eerst zien we Cameron Park Zoo in Waco
met de orang-oetans.

Overdag leven ze buiten:
het is nu dag. Begin maar.

Terri Cox: Hallo, ik ben Terri Cox
van Cameron Park Zoo in Waco, Texas.

Dit zijn KeraJaan and Mei,
orang-oetans uit Borneo.

Overdag wonen ze
in hun mooie, grote buitenverblijf.

In de nacht verblijven ze hier,
in hun nachtkwartier.

Hier hebben ze airconditioning
en een veilige slaapplaats.

We nemen deel aan Apps for Apes,
het programma Orangutan Outreach.

We gebruiken iPads om de dieren
te stimuleren en verrijken.

Ook om bewustwording te creëren
rondom deze ernstig bedreigde diersoort.

Hun DNA is voor 97% gelijk aan het onze
en ze zijn ongelooflijk intelligent.

Het is dus opwindend

dat we met technologie
en het internet de kans hebben

hun leven te verrijken
en hun wereld te vergroten.

We zijn enthousiast
over het internet voor mens en dier.

En K.J. heeft genoten van de conferentie.

NG: Mooi. Gisteren tijdens de repetitie
heeft hij genoten van de olifanten.

Nu volgen de dolfijnen
van het National Aquarium.

Ga je gang.

Allison Ginsburg: Goedenavond.

Ik ben Allison Ginsburg
van het National Aquarium in Baltimore.

Ik heb hier 3 van onze 8 tuimelaars.

De 20-jarige Chesapeake,
de eerste dolfijn die hier werd geboren,

haar 4-jarige dochter Bayley
en haar 11-jarige halfzus Maya.

Wij streven naar topkwaliteit

in verzorging, onderzoek en bescherming.

De dolfijnen zijn nieuwsgierig.

Ze zijn 's avonds geen camera's gewend.

Ook doen we allerlei soorten onderzoeken.

Zoals Diana al zei, doen onze dieren
mee aan vele onderzoeken.

(Gefluit)

(Bubbels)

NG: Die zijn voor jou.

(Gelach)

Geweldig. Bedankt.

Als derde is Think Elephants aan de beurt.

Ga je gang, Josh.

Josh Plotnik: Ik ben Josh Plotnik
van Think Elephants International.

Ik ben in de Gouden Driehoek in Thailand

bij de olifanten van
Golden Triangle Asian Elephant Foundation.

Met onze 26 olifanten onderzoeken we
de evolutie van intelligentie.

Stichting Think Elephants
brengt olifanten naar virtuele klaslokalen

om te laten zien
hoe fantastisch deze dieren zijn.

We filmen de olifanten van dichtbij
en stoppen eten in hun mond.

We filmen de binnenkant van de mond
en tonen wat een geweldige dieren ze zijn.

NG: Geweldig. Bedankt, Josh.

Ze hebben relaties met elkaar
opgebouwd tijdens de repetitie.

Laten we nu teruggaan naar de andere pc.

We dachten na over hoe we de dierenwereld
konden aansluiten op het internet.

We contacteerden de best denkbare persoon,

namelijk Vint Cerf, één van
de grondleggers van het internet.

Vint.
Vint Cerf: Bedankt, Neil.

(Applaus)

Lang geleden in een sterrenstelsel...
oeps, verkeerd script.

(Gelach)

40 jaar geleden ontwierpen
Bob Kahn en ik het internet.

30 jaar geleden stelden we het in gebruik.

Pas vorig jaar werd het geïmplementeerd
in de productieomgeving.

Jullie hebben de afgelopen 30 jaar
in de testomgeving gewerkt.

De productieversie draait op IP versie 6.

Er bestaan 3,4 keer 10 tot de 38e macht
mogelijke verbindingen.

Zo'n aantal kan alleen het Congres
op waarde schatten.

Maar het is relevant voor wat volgt.

Bob en ik ontwierpen een systeem
dat computers met elkaar verbindt,

maar we merkten dat het een systeem was
om mensen met elkaar te verbinden.

Wat we vanavond gezien hebben,

bewijst dat we de dieren
niet mogen uitsluiten.

Deze intelligente, bewuste diersoorten
zouden er ook deel van moeten uitmaken.

Hier zie je hoe het systeem er nu uitziet.

Zo ziet het internet eruit voor een pc,
wanneer deze uitzoekt waar data heen moet.

Dit beeld werd gemaakt door een programma
dat connectiviteit op het netwerk bekijkt

en internetverbindingen in kaart brengt.

Er zijn 400.000 netwerken,
die met elkaar verbonden zijn,

die door 400.000 verschillende,
zelfstandige agentschappen beheerd worden.

Dit kan alleen werken, omdat ze allemaal
de standaard TCP/IP-protocollen gebruiken.

Je weet al welke kant we opgaan.

Met de komst van het internet der dingen
worden vele computergestuurde apparaten

en toestellen ook deel van dit systeem.

Apparaten die je thuis gebruikt,
op kantoor of in de auto.

Dat is het internet der dingen
dat eraan komt.

Wat belangrijk is
aan wat deze mensen nu doen,

is dat ze leren hoe ze kunnen
communiceren met wezens

die niet-menselijk zijn,
maar hetzelfde zintuiglijke kader hebben.

We ontdekken wat het betekent
te communiceren met deze wezens.

Je kunt wel bedenken wat er komen gaat.

Allerlei bewuste wezens,
met elkaar verbonden door dit systeem.

Ik ben benieuwd naar
de resultaten van deze experimenten.

Wat volgt? Laten we eens kijken.

Machines moeten met machines praten
en wij moeten met machines praten.

We zullen dus mettertijd moeten leren
hoe we moeten communiceren met computers.

En hoe we hen leren communiceren met ons
op de manier die we gewend zijn.

Niet met toetsenborden en muizen,
maar met spraak en gebaren.

De natuurlijke taal die we gewend zijn.

We zullen dus een soort C3PO nodig hebben
om te tolken tussen mens en machine.

Er loopt al een project
met de naam Interplanetair Internet.

Het verbindt de Aarde met Mars
en wordt beheerd vanuit ISS .

Het bevindt zich op een ruimteschip,
dat in contact staat met de twee planeten.

Het interplanetaire internet
komt er dus aan.

Er is nog een laatste project,
gefinancierd door DARPA.

Zij financierden ARPANET,
internet, interplanetair internet.

Zij financieren nu
het ontwerp van een ruimteschip

waarmee we binnen 100 jaar
de dichtstbijzijnde ster zullen bereiken.

Dus wat we nu leren
van interacties met andere diersoorten,

zal ons uiteindelijk leren
hoe we kunnen communiceren

met bewoners van andere planeten.

Ik kan niet wachten.

(Applaus)

June Cohen: Allereerst bedankt.

Mijn waardering voor deze vier mensen,
die elk vier volle dagen kunnen praten

en zich wisten te beperken
tot vier minuten.

Bedankt daarvoor.
Ik heb zoveel vragen.

Maar misschien eerst wat praktische zaken.

Jullie introduceren dit idee hier bij TED.
PG: Vandaag.

JC: Jullie praten vandaag
voor het eerst hierover.

Vertel eens wat de volgende stap is.
Wat volgt?

PG: We willen denk ik
zoveel mogelijk mensen engageren

om te helpen slimme interfaces te vinden
die dit alles mogelijk maken.

NG: technisch gezien hebben we al
een 501(c)(3) en web-infrastructuur,

maar die is nog niet klaar voor gebruik.

We gaan daarmee verder.
Contacteer ons voor meer informatie.

Dit wordt, zoals het internet,
een netwerk van netwerken.

Dit is de belangrijkste bijdrage van Vint.
Hiermee verbinden we alle initiatieven.

JC: En is er al een website?
NG: Binnenkort.

JC: Binnenkort. Daar komen we op terug.

Er zijn vast mensen die de video zagen
en dachten: dat is gewoon een webcam.

Wat is daar speciaal aan?
Hoe willen jullie daar bovenuit stijgen?

NG: Dit is schaalbare video-infrastructuur
die veel-op-veel verbindingen kan maken.

Het maakt het delen van video en inhoud
over de hele wereld mogelijk.

Er is achterliggende signaalverwerking.
Niet één op veel, maar veel op veel.

JC: Welke technologieën willen jullie
in de praktijk gaan gebruiken?

Je had al gezegd dat het toetsenbord
een belangrijk hulpmiddel is.

DR: We ontwikkelen voor dolfijnen
een interactief touchscreen.

Dit is een vervolg op eerder werk.

We hebben vandaag financiering gekregen.

Dit wordt dus ons eerste project.

JC: Zelfs nog voor de voordracht.
DR: Ja.

JC: Bravo. Bedankt dat jullie er waren.
Het was geweldig jullie hier te hebben.

DR: Bedankt.
VC: Bedankt.

(Applaus)