Como aprendín a comunicar a miña vida interior con Asperger

Alix Generous é unha muller nova cunha morea de ideas --galardoada en ciencia, axudou a desenvolver novas tecnoloxías e ten un gran sentido do humor (xa o veredes). E ten Asperger, un tipo de trastorno do espectro autista que pode afectar as habilidades sociais básicas necesarias para a comunicación, por iso traballou arduamente durante anos para aprender a compartir os seus pensamentos co mundo. Nesta divertida conversa persoal, comparte a súa historia --e a súa visión sobre as ferramentas que axudarán a que outras persoas comuniquen as súas grandes ideas.

Hoxe quérovos falar sobre os soños.

Toda a miña vida fun unha soñadora lúcida

e é moito máis guai que nas películas.

(Risas)

Máis aló de voar, cuspir lume pola boca,

e facer que se aparezan homes atractivos

Podo facer cousas como ler
e escribir música.

Como dato curioso, escribín
a miña carta persoal para a universidade

nun soño.

E fun admitida. Aí o deixo.

Son unha pensadora moi visual.

Penso en imaxes, non en palabras.

Para min, as palabras son unha mestura
de instintos e linguaxe.

Hai moita xente coma min,

Nikola Tesla, por exemplo,

podía visualizar, deseñar,
comprobar e solucionar todo

—todos os inventos—
na súa mente de xeito preciso.

Aínda así, a linguaxe
é algo exclusivo da nosa especie.

Eu son algo máis primitiva,

como a versión beta do Google Translate.

(Risas)

O meu cerebro ten a habilidade
de centrarse nas cousas que me interesan.

Por exemplo, unha vez,
tiven un amorío co cálculo

que durou máis que algún matrimonio
deses dos famosos.

(Risas)

Teño algunha outra peculiaridade.

Notariades que non modulo moito a voz.

É por iso que moita xente
me confunde cun GPS.

(Risas)

Isto volve a conversa nun inferno,
agás que precises indicacións.

(Risas)

Grazas.

(Aplausos)

Hai xa un tempo, cando comecei
nisto das charlas,

fun sacar fotos por primeira vez.

A fotógrafa díxome
que me puxese provocativa.

(Risas)

Eu non tiña nin idea do que estaba a falar

(Risas)

Díxome: "Fai iso,
xa sabes, cos ollos,

coma cando ligas cos homes."

"O que?", pregunteille.

"Xa sabes, entorna os ollos."

E de verdade que o intentei.

Asemellábase algo a isto.

(Risas)

Parecía que buscaba a Wally.

(Risas)

Existe un motivo para isto,

do mesmo xeito que
hai un motivo polo que Wally se agocha.

(Risas)

Teño Asperger, un tipo de autismo
de alta funcionalidade

que limita as habilidades sociais básicas
que se esperan de nós.

Isto dificultou a miña vida
de moitas maneiras,

e segundo fun medrando,
custábame máis encaixar.

Os meus amigos facían bromas
que non era capaz de entender.

Os meus heroes eran George Carlin
e Stephen Colbert --

e eles ensináronme o sentido do humor.

A miña personalidade
pasou de vergoñenta e torpe

a ser desafiante e xurar coma carreteiro.

Non fai falla engadir
que non tiña moitos amigos.

Era hipersensible ás texturas.

Sentir auga na miña pel
era coma se me cravasen agullas.

Así é que durante anos
negueime a bañarme.

De todos xeitos, asegúrolles que
a miña hixiene persoal é adecuada agora.

(Risas)

Custoume moito chegar ata aquí,
e aos meus pais.

A cousa descontrolouse cando
fun agredida sexualmente por un colega,

e unha situación xa difícil
empeorou.

Viaxei 3000 quilómetros atravesando o país
para recibir tratamento

pero ao pouco de me receitaren
unha nova menciña,

a miña vida volveuse
un episodio de The Walkind Dead.

Volvinme paranoica e comecei a ver

corpos putrefactos que viñan cara a min.

Ao final, a miña familia rescatoume,

pero para entón, xa perdera
9 quilos en 3 semanas,

padecía anemia grave

e estaba preto de me suicidar.

Cambieime a un novo centro de tratamento
que comprendía as miñas aversións,

o meu trauma e a miña ansiedade social

e que sabían como tratalas,
finalmente recibín a axuda que precisaba.

E despois de 18 meses de duro traballo

comecei a facer cousas incribles.

Unha das cousas cos Asperger é que a miúdo

son persoas cunha vida interior
moi complexa,

e falo por experiencia propia,
eu teño unha personalidade moi exuberante,

teño unha morea de ideas,
e moito máis dentro da miña cabeza.

Pero hai unha diferenza
entre onde todo isto ocorre

e a forma na que eu o comunico ao mundo.

Isto dificulta ata a comunicación
máis simple.

Non moitos lugares quererían contratarme
coa miña falta de habilidades sociais,

por iso pedín o posto
en Waffle House.

(Risas)

Waffle House é un restaurante excepcional
aberto as 24 horas

(Risas)

(Aplausos)

Grazas --

onde podes pedir patacas fritidas

de tantas maneiras como
un se pode desfacer dun corpo

(Risas)

En liscos, en dados, sazonadas, en cachos,
recubertas, rebozadas e bañadas.

(Risas)

Como dita a norma,

un só debe ir a Waffle House
a horas intempestivas.

(Risas)

Unha vez, ás 2 da mañá, estaba falando
cunha camareira e pregunteille,

"Que é o máis ridículo
que che pasou neste traballo?"

E díxome que unha vez un home
entrou completamente espido.

(Risas)

e respondín, "Xenial!
Apúntame na quenda de noite"

(Risas)

Non fai falla dicir que Waffle House
non me contratou.

E é porque padecer Asperger
pode verse coma unha desvantaxe

e ás veces é un encordio

pero tamén é todo o contrario.

É un don que me permite
pensar de xeito innovador.

Aos 19, gañei un concurso de investigación
cun traballo sobre os arrecifes de coral

e acabei falando

no Convenio da ONU
sobre Diversidade Biolóxica,

presentando a miña investigación.

(Aplausos)

Grazas.

(Aplausos)

E con 22 anos, estou a piques
de me graduar na universidade

e son cofundadora
dunha empresa chamada AutismSees.

(Aplausos)

Grazas.

(Aplausos)

Pero pensade no pasei
para chegar ata aquí:

25 terapeutas, 11 diagnósticos erróneos,
e anos de dor e trauma.

Pasei moito tempo pensando se habería
algunha solución mellor,

e eu creo que a hai:
tecnoloxía de axuda para o autismo.

Esta tecnoloxía podería xogar
un papel central

axudando a xente
con trastornos do espectro autista,

ou TEA.

A aplicación Podium, creada
pola miña compañía, AutismSees,

ten a capacidade
de avaliar de forma independente

e axudar a desenvolver
competencias comunicativas.

Ademais, controla o contacto visual
cunha cámara

simulando un discurso
e unha entrevista de traballo.

Pode que incluso Waffle House
acabe por me contratar

despois dunhas cantas prácticas.

(Risas)

Unha das cousas positivas
é que empreguei Podium

para axudarme no día de hoxe,
e foi unha grande axuda.

Pero é máis ca iso.

Queda moito por facer.

Para a xente con síndrome de Asperger

—especúlase que o padecen
moitos científicos innovadores,

investigadores, artistas,
e enxeñeiros;

por exemplo, Emily Dickinson,
Jane Austen, Isaac Newton ou Bill Gates

son algúns exemplos.

Pero o problema co que nos atopamos

é que esas brillantes ideas
a miúdo non se poden compartir

se hai problemas de comunicación.

A moitas persoas con autismo
ignóranas todos os días,

e aprovéitanse delas.

Por iso, o meu soño
para a xente con autismo é cambiar iso,

eliminar os impedimentos
que lles dificultan triunfar.

Un dos motivos
polos que adoro soñar esperta

é porque me permite ser libre

sen xulgar as consecuencias
sociais ou físicas.

Mentres me recreo nas situacións
que eu creo na miña mente,

estou en paz.

Non podo ser xulgada,

entón podo facer
o que queira, sabedes?

Estou saíndo con Brad Pitt e
a Angelina tanto lle ten.

(Risas)

Pero o obxectivo da tecnoloxía de apoio
para o autismo vai máis alá,

e é máis importante.

O meu obxectivo é cambiar
o punto de vista da xente

sobre o autismo e sobre a xente
con Asperger de alta funcionalidade

para amosar que hai moitas cousas
que poden facer.

Quero dicir, pensade
en Temple Grandin, por exemplo.

E facendo isto, permitimos que a xente
comparta o seu talento co mundo

e que o mundo avance.

Ademais, dámoslles o valor
para perseguir os seus soños

no mundo real, en tempo real.

Grazas.

(Aplausos)

Grazas.

(Aplausos)