Vicki Arroyo: Laten we ons voorbereiden op ons nieuwe klimaat

Laat de politiek erbuiten: de gegevens tonen aan dat het klimaat meetbaar aan het veranderen is. Zoals Vicki Arroyo zegt, is het tijd om onze huizen en steden voor te bereiden op het nieuwe klimaat, met zijn verhoogde kans op overstromingen, droogte en onzekerheid. Ze illustreert deze inspirerende talk met gedurfde projecten van steden uit de hele wereld - lokale voorbeelden van vooruitdenken.

Dit is de skyline van mijn geboortestad, New Orleans.

Het was een geweldige plek om op te groeien,

maar het is een van de meest
kwetsbare plekken ter wereld.

De helft van de stad ligt al onder de zeespiegel.

In 2005 keek de wereld toe toen New Orleans

en de Gulf Coast verwoest werden door de orkaan Katrina.

Duizend achthonderd zesendertig mensen kwamen om.
Bijna 300.000 huizen gingen verloren.

Dit is het huis mijn moeder,

maar niet haar auto.

Die werd door het vloedwater op het dak gezet.

En daar dat van mijn zus, hieronder.

Gelukkig konden zij
en andere familieleden op tijd weggeraken,

maar zij verloren hun huizen

met zowat alles erin.

Andere delen van de wereld

werden door nog verwoestender stormen getroffen.

In 2008 doodde de cycloon Nargis en zijn nasleep

138.000 mensen in Myanmar.

Klimaatverandering heeft gevolgen
voor onze huizen, onze gemeenschappen,

onze manier van leven.
Wij moeten ons

op alle eventualiteiten voorbereiden.

Deze talk gaat over voorbereid zijn op

de komende veranderingen die onze huizen

en ons collectieve thuis, de Aarde, zullen treffen.

We zullen niet allemaal even hard getroffen worden.

Er zijn belangrijke verschillen in de gevolgen

en die zijn niet altijd wat je zou denken.

In New Orleans behoorden ouderen en vrouwelijke eenoudergezinnen

tot de meest kwetsbare groepen.

Voor wie in die kwetsbare, laaggelegen gebieden wonen:

hoe bepaal je de waarde van het land

waar je voorouders begraven liggen?
Waar moeten die mensen naartoe?

Hoe zullen ze wennen in een vreemd land?

Zullen er spanningen ontstaan door immigratie

of conflicten over de concurrentie voor beperkte middelen?

Het heeft al conflicten aangewakkerd in Tsjaad en Darfoer.

Of je het nu leuk vindt of niet,
of je er klaar voor bent of niet, dit is onze toekomst.

Sommigen zijn op zoek
naar kansen in deze nieuwe wereld.

Dat zijn Russen die een vlag planten
op de bodem van de zee

om de mineralen onder het wegsmeltende Arctische zee-ijs te claimen.

Maar terwijl er op korte termijn
mogelijk enkele individuele winnaars zijn,

zullen onze collectieve verliezen
daar ruimschoots tegen opwegen.

Kijk maar naar de verzekeringssector.
Ze krijgen af te rekenen

met stijgende verliezen door rampen

door extreme weersomstandigheden.

Het leger krijgt het door.
Ze zeggen dat klimaatverandering

het aantal bedreigingen voor stabiliteit
en veiligheid zal doen toenemen,

terwijl de regeringen over de hele wereld uitzoeken

hoe te reageren.

Wat kunnen we doen?
Hoe kunnen wij ons voorbereiden en aanpassen?

Ik geef drie voorbeelden.

Ten eerste:
aanpassen aan hevige stormen en overstromingen.

In New Orleans zijn de I-10 Twin Spans

met door Katrina vernielde secties herbouwd.

Ze zijn nu 7 meter hoger
om een grotere stormvloed aan te kunnen.

Deze verhoogde en energie-efficiënte huizen

werden ontwikkeld door Brad Pitt en Make It Right

voor de zwaargetroffen Ninth Ward.

De verwoeste kerk van mijn moeder

werd niet alleen hoger herbouwd, maar wordt

de eerste 'Energy Star'-kerk in het land.

Ze verkopen elektriciteit van zonnepanelen aan het net,

ze is geschilderd met reflecterende verf en zo meer.

Hun elektriciteitsrekening van maart
bedroeg slechts 48 dollar.

Dit zijn voorbeelden
van de wederopbouw van New Orleans.

Proactief handelen met deze veranderingen voor ogen,
zou nog beter zijn.

Hier zie je bijvoorbeeld een weerbaar huis in Galveston.

Het overleefde de orkaan Ike.

Voor de huizen eromheen was dat duidelijk niet zo.

Satellieten en waarschuwingssystemen

redden levens in overstromingsgevoelige gebieden
zoals Bangladesh.

Maar terwijl techniek en infrastructuur belangrijk zijn,

is de menselijke factor misschien nog kritischer.

We hebben betere planning en systemen voor evacuatie nodig.

We moeten beter begrijpen hoe mensen

in tijden van crisis beslissingen nemen en waarom.

Hoewel het waar is dat velen die stierven door Katrina
geen toegang hadden tot transport,

weigerden anderen soms weg te gaan
toen de storm naderde.

vaak omdat er wel transport en schuilplaatsen waren,

maar ze hun huisdieren moesten achterlaten.

Stel je voor dat je je eigen huisdier
bij een evacuatie of een redding moet achterlaten.

Gelukkig stemde het Congres in 2006

de Wet Huisdiervacuatie en -transportnormen (Gelach)

— afgekort ‘PETS’ (huisdieren) — om dat te veranderen.

Ten tweede: de voorbereiding op hitte en droogte.

Boeren worden met droogtes geconfronteerd van Azië

tot Afrika, van Australië tot Oklahoma.

Hittegolven door klimaatverandering

kostten in 2003 in West-Europa

tientallen duizenden mensen het leven.
Zelfde scenario in Rusland in 2010.

In Ethiopië is 70 procent van de bevolking

afhankelijk van de regen voor zijn levensonderhoud.

Oxfam en Swiss Re, samen met de Rockefeller Foundation,

helpen boeren heuvelterrassen aanleggen

en andere manieren vinden om water te besparen,

maar ze worden ook verzekerd voor mogelijke droogtes.

Die stabiliteit geeft de boeren

vertrouwen om te investeren.

Ze krijgen toegang tot betaalbare kredieten.

Ze kunnen productiever worden zodat

ze na verloop van tijd
hun eigen verzekering kunnen betalen.

Het is een heilzame cyclus die

in heel de derde wereld kan worden toegepast.

Toen bij de dodelijke hittegolf van 1995

koelvrachtwagens van het populaire
Smaak-van-Chicago-festival

geïmproviseerde mortuaria werden,

werd Chicago toonaangevend op dit gebied.

Ze verminderden het stedelijk warmte-eiland-effect

door koelcentra te openen,

kwetsbare groepen op te vangen, bomen te planten,

daken wit te verven of met groen te beplanten.

Dit is het groene dak van City Hall,
daarnaast het dak van Cook County.

Aan de oppervlakte is dat 25 graden Celsius warmer.

Washington D.C. gaf vorig jaar het voorbeeld

bij het installeren van nieuwe groene daken.
Dit werd gedeeltelijk gefinancierd

door een belasting van vijf cent op plastic zakken.

Zij delen de kosten voor deze groene daken

met huis- en gebouweneigenaars.

De daken temperen niet alleen
het stedelijk warmte-eiland-effect

maar ze besparen op energie, en dus geld.

Ze verminderen de emissies die leiden tot klimaatverandering

en ze ook verminderen de afvoer van hemelwater.

Dus kunnen sommige oplossingen
voor de hitte win-win-win-situaties opleveren.

Ten derde: aanpassing aan de stijgende zeeën.

Zeespiegelstijging bedreigt kustecosystemen, landbouw,

zelfs grote steden. Zo ziet een één tot twee meter stijging

van de zeespiegel eruit in de Mekong-Delta.

Daar wordt de helft van de rijst van Vietnam verbouwd.

De infrastructuur zal eronder lijden.

Luchthavens in de wereld bevinden zich aan de kust.

Logisch, toch? Er is open ruimte,

de vliegtuigen kunnen opstijgen en landen
zonder zich zorgen te maken

over het lawaai of het vermijden van hoge gebouwen.

Hier is slechts een voorbeeld, San Francisco Airport,

met een overstroming van meer dan 40 cm.

Stel je de immense kosten voor

om deze vitale infrastructuur met dijken te beschermen.

Maar misschien kunnen er nog wat veranderingen optreden

waar je niet aan zou denken.

Vliegtuigen vereisen een langere startbaan
voor het opstijgen

omdat de warme, ijlere lucht minder lift geeft.

San Francisco geeft 40 miljoen dollar uit

om de waterbehandeling en de riolering te herontwerpen,

want zeewater kan de afvoerbuizen binnendringen

tot in het zuiveringsstation
met nadelige gevolgen voor de bacteriën

die nodig zijn voor de verwerking van de afvalstoffen.

Dus werden deze buizen aangepast

om terugslag van zeewater tegen te gaan.

Behalve deze technische oplossingen moedigt ons werk

in het Klimaatcentrum van Georgetown

gemeenschappen aan om na te gaan
welke juridische en beleidsinstrumenten beschikbaar zijn

en hoe ze zich kunnen voorbereiden op de verandering.

Landbestemming, bijvoorbeeld:
welke gebieden wil je

gaan beschermen met een zeedijk,

ga je aanpassen door het verhogen van gebouwen
of verlaten

om belangrijke natuurlijke systemen

zoals moerassen of stranden zich laten herstellen?

Nog wat andere voorbeelden.
In het Verenigd Koninkrijk,

beschermt de Thames Barrier
Londen tegen stormvloed.

Het Aziatische Steden Klimaatsverandering Veerkracht Netwerk

herstelt vitale ecosystemen als mangrovebossen.

Dit zijn niet alleen belangrijke ecosystemen op zich,

maar dienen ook als buffer
om gemeenschappen in het binnenland te beschermen.

New York City is ongelooflijk kwetsbaar voor stormen,

zoals je op dit slimme bord kan zien.
Ook voor zeespiegelstijging

en voor stormvloed --
zie de overstromingen van de metro.

Bovengronds tonen de verhoogde ventilatieroosters

voor het metrosysteem aan dat oplossingen zowel

functioneel als aantrekkelijk kunnen zijn.

In New York, San Francisco en Londen

zijn ontwerpers bezig de natuurlijke
en de bebouwde omgeving beter te integreren

met de verandering van het klimaat in het achterhoofd.

Dit zijn inspirerende voorbeelden van wat mogelijk is

als we ons in staat voelen om te plannen
voor een wereld die anders zal zijn.

Maar opgepast.

Aanpassing is te belangrijk
om te worden overgelaten aan deskundigen.

Waarom? Omdat er geen deskundigen zijn.

We wagen ons op onbekend terrein,

maar onze expertise en onze systemen
zijn gebaseerd op het verleden.

‘Stationariteit’ is het idee
dat we de toekomst kunnen anticiperen

op basis van het verleden
en op die basis plannen maken.

Dit beginsel bepaalt onze ingenieurskunst,

onze ontwerpen van vitale infrastructuur en stadswatersystemen,

onze bouwvoorschriften, zelfs onze waterrechten
en andere juridische precedenten.

Maar we kunnen gewoon niet langer
vertrouwen op vastgelegde normen.

Wij hebben de grenzen
van de CO2-concentratie overschreden

die onze planeet honderdduizenden jaren lang
heeft gekend.

Dat wil ik hier duidelijk maken.

Wijzelf moeten onze huizen
en gemeenschappen herbekijken,

ook onze kwetsbare plekken
en onze blootstelling aan risico

en zoeken naar manieren
om niet alleen te overleven, maar ook te gedijen.

Wij hebben de taak om te plannen
en ons voor te bereiden,

er onze regeringsleiders attent op te maken
en hen vragen

om hetzelfde te doen,

terwijl ze de onderliggende oorzaken
van de klimaatverandering aanpakken.

Er zijn geen snelle oplossingen.

Er zijn geen algemeen toepasselijke oplossingen.

We zullen het al doende moeten leren.

Maar de kreet is ‘DOEN’.

Bedankt. (Applaus)

(Applaus)