Γιατί αγαπώ μια χώρα που κάποτε με πρόδωσε

Όταν ήταν παιδί, ο Τζορτζ Τακέι και η οικογένειά του αναγκάστηκαν να πάνε σε ένα στρατόπεδο περιορισμού για Ιαπωνο-Αμερικάνους, ως μέτρο «ασφαλείας» κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Μετά από 70 χρόνια, ο Τακέι αναπολεί πώς το στρατόπεδο διαμόρφωσε τον εκπληκτικό, προσωπικό του ορισμό για τον πατριωτισμό και τη δημοκρατία.

Είμαι βετεράνος
του αστρόπλοιου Εντερπράιζ.

Ταξίδεψα σε όλο τον γαλαξία

οδηγώντας ένα τεράστιο αστρόπλοιο

με πλήρωμα από ανθρώπους

από όλον τον κόσμο,

πολλές διαφορετικές φυλές,
πολλοί διαφορετικοί πολιτισμοί,

πολλές διαφορετικές κληρονομιές,

όλοι να δουλεύουν μαζί,

και η αποστολή μας ήταν
να εξερευνήσουμε άγνωστους νέους κόσμους,

να αναζητήσουμε
νέα ζωή και νέους πολιτισμούς,

να πάμε τολμηρά εκεί
που δεν έχει πάει ποτέ κανένας.

Λοιπόν -

(Χειροκρότημα) -

Είμαι εγγονός μεταναστών από την Ιαπωνία

που πήγαν στην Αμερική,

πηγαίνοντας τολμηρά
σε έναν άγνωστο νέο κόσμο,

ψάχνοντας για νέες ευκαιρίες.

Η μητέρα μου γεννήθηκε
στο Σακραμέντο, στην Καλιφόρνια.

Ο πατέρας μου ήταν από το Σαν Φρανσίσκο.

Γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν
στο Λος Άντζελες,

και εγώ γεννήθηκα εκεί.

Ήμουν τεσσάρων ετών

όταν βομβαρδίστηκε το Περλ Χάρμπορ

στις 7 Δεκεμβρίου 1941
από την Ιαπωνία,

και μέσα σε μια νύχτα,
ο κόσμος βυθίστηκε

σε έναν παγκόσμιο πόλεμο.

Ξαφνικά η Αμερική καταλήφθηκε

από υστερία.

Οι Ιαπωνοαμερικανοί,

Αμερικανοί πολίτες με ιαπωνική καταγωγή,

αντιμετωπίζονταν

με υποψία και φόβο

και ξεκάθαρο μίσος

απλά επειδή τύχαινε να μοιάζουμε

με αυτούς που βομβάρδισαν το Περλ Χάρμπορ.

Και η υστερία μεγάλωνε και μεγάλωνε

μέχρι που τον Φεβρουάριο του 1942,

ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών,

ο Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ,

διέταξε όλοι οι Ιαπωνοαμερικανοί

στη Δυτική Ακτή της Αμερικής

να περιοριστούν με συνοπτικές διαδικασίες

χωρίς απαγγελία κατηγοριών,
χωρίς δίκη,

χωρίς νόμιμη οδό.

Η νόμιμη οδός είναι ένας βασικός πυλώνας

του δικαστικού συστήματός μας.

Όλα αυτά εξαφανίστηκαν.

Έπρεπε να μας μαζέψουν

και να μας φυλακίσουν
σε 10 στρατόπεδα φυλακών με συρματόπλεγμα

σε μερικά από τα πιο απομακρυσμένα σημεία
στην Αμερική:

την καυτή έρημο της Αριζόνα,

τους αποπνικτικούς βάλτους του Άρκανσας,

τις άγονες εκτάσεις του
Ουαϊόμινγκ, Άινταχο, Γιούτα, Κολοράντο,

και δύο από τα πιο ερημωμένα σημεία
στην Καλιφόρνια.

Στις 20 Απριλίου
γιόρτασα τα πέμπτα μου γενέθλια,

και μόλις μερικές εβδομάδες
μετά τα γενέθλιά μου,

οι γονείς μου πήραν τον μικρό μου αδελφό,

την αδελφούλα μου κι εμένα

νωρίς το πρωί,

και μας έντυσαν βιαστικά.

Ο αδελφός μου κι εγώ ήμασταν στο σαλόνι

και κοιτούσαμε
έξω από το μπροστινό παράθυρο,

και είδαμε δύο στρατιώτες
να έρχονται στην είσοδό μας.

Έφεραν ξιφολόγχες στα τουφέκια τους.

Βάδισαν βαριά στην μπροστινή βεράντα

και χτύπησαν δυνατά την πόρτα.

Ο πατέρας μου την άνοιξε,

και οι στρατιώτες μας διέταξαν
να βγούμε από το σπίτι μας.

Ο πατέρας μου έδωσε
στον αδελφό μου κι εμένα

να κρατήσουμε μικρές αποσκευές,

και βγήκαμε έξω
και σταθήκαμε στον δρόμο

περιμένοντας να βγει η μητέρα μας,

και όταν τελικά βγήκε η μητέρα μας,

είχε το μωρό στο ένα χέρι,

και ένα τεράστιο σακίδιο στο άλλο,

και δάκρυα κυλούσαν
και στα δυό της μάγουλα.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη σκηνή.

Είναι μόνιμα αποτυπωμένη στη μνήμη μου.

Μας πήραν από το σπίτι μας

και μας φορτώσαν σε βαγόνια

με άλλες Ιαπωνοαμερικάνικες οικογένειες.

Είχαν τοποθετήσει φρουρούς

στα δύο άκρα κάθε βαγονιού,

λες και ήμασταν εγκληματίες.

Διανύσαμε το μεγαλύτερο μέρος της χώρας,

κλυδωνιζόμενοι στο τρένο
για τέσσερις μέρες και τρεις νύχτες,

στους βάλτους του Άρκανσας.

Ακόμη θυμάμαι
τον φράχτη με το συρματόπλεγμα

που με περιόριζε.

Θυμάμαι τον ψηλό πύργο φρουράς

με τα πολυβόλα να μας στοχεύουν.

Θυμάμαι τον προβολέα που με ακολουθούσε

όταν έτρεχα το βράδυ

από τον κοιτώνα μου στα αποχωρητήρια.

Αλλα ως πεντάχρονο παιδί,

μου φαινόταν ευγενικό
που μου φώτιζαν τον δρόμο

για να πάω να κατουρήσω.

Ήμουν παιδί,

πολύ μικρό να καταλάβω τις συνθήκες

κάτω από τις οποίες βρισκόμουν εκεί.

Τα παιδιά έχουν
εκπληκτική προσαρμοστικότητα.

Αυτό που θα ήταν
τερατωδώς μη φυσιολογικό

έγινε για μένα καθημερινότητα

στα στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου.

Έγινε ρουτίνα για μένα να στήνομαι
στην ουρά τρεις φορές την ημέρα

για να φάω άθλιο φαγητό
σε μια θορυβώδη αίθουσα εστίασης.

Ήταν κανονικό για μένα
να πηγαίνω με τον πατέρα μου

να κάνω μπάνιο στο κοινόχρηστο ντους.

Το να είμαι στη φυλακή, ένα στρατόπεδο
αιχμαλώτων με συρματόπλεγμα,

έγινε για μένα φυσιολογικό.

Όταν τελείωσε ο πόλεμος,

μας απελευθέρωσαν,

και μας έδωσαν
ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή

για οπουδήποτε στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι γονείς μου αποφάσισαν
να επιστρέψουμε σπίτι

στο Λος Άντζελες,

αλλά το Λος Άντζελες δεν ήταν
ένας φιλόξενος τόπος.

Ήμασταν άφραγκοι.

Μας είχαν πάρει τα πάντα,

και η εχθρότητα ήταν έντονη.

Το πρώτο μας σπίτι ήταν στο Σκιντ Ρόου

το χειρότερο κομμάτι της πόλης μας,

και ζούσαμε με άστεγους,
μέθυσους

και τρελούς,

η δυσοσμία από ούρα παντού,

στον δρόμο, στο σοκάκι,

στο χωλ.

Ήταν μια απαίσια εμπειρία,

και εμάς τα παιδιά,
μας τρομοκρατούσε.

Θυμάμαι μια φορά

ήρθε ένας μέθυσος παραπατώντας,

έπεσε ακριβώς μπροστά μας,

και ξέρασε.

Η αδελφούλα μου είπε,
«Μαμά, πάμε πίσω στο σπίτι»,

επειδή πίσω από τα συρματοπλέγματα

ήταν για μας

το σπίτι.

Οι γονείς μου δούλεψαν σκληρά

για να σταθούν και πάλι στα πόδια τους.

Είχαμε χάσει τα πάντα.

Ήταν στο μέσο της ζωής τους

και ξεκινούσαν πάλι από την αρχή.

Ξεπατώθηκαν στη δουλειά,

και τελικά μπόρεσαν

να μαζέψουν το κεφάλαιο για να αγοράσουν

ένα σπίτι με τρία υπνοδωμάτια
σε μια καλή γειτονιά.

Ήμουν έφηβος,

και μου κίνησε την περιέργεια

η φυλάκιση της παιδικής μου ηλικίας.

Είχα διαβάσει βιβλία αγωγής του πολίτη

που μου έλεγαν για τα ιδανικά
της Αμερικανικής δημοκρατίας.

Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι,

έχουμε ένα αναφαίρετο δικαίωμα

στη ζωή, την ελευθερία
και την αναζήτηση της ευτυχίας,

και αυτό δεν ταίριαζε

με τη φυλάκιση που έζησα
στα παιδικά μου χρόνια.

Διάβασα βιβλία ιστορίας,

και δεν μπόρεσα να βρω κάτι γι' αυτό.

Έτσι μετά το δείπνο,
έκανα με τον πατέρα μου

μακρόχρονες
και συχνά φορτισμένες συζητήσεις.

Κάναμε πολλές τέτοιες συζητήσεις,

και αυτό που μου έμεινε από αυτές

ήταν η σοφία του πατέρα μου.

Ήταν αυτός που υπέφερε περισσότερο

σε αυτές τις συνθήκες φυλάκισης,

και όμως κατανοούσε
την αμερικανική δημοκρατία.

Μου είπε ότι η δημοκρατία μας

είναι μια δημοκρατία του λαού,

και θα είναι τόσο σπουδαία
όσο και ο λαός,

αλλά και τόσο σφαλερή
όσο είναι και ο λαός.

Μου είπε ότι η αμερικανική δημοκρατία

εξαρτάται ζωτικά από τους καλούς ανθρώπους

που αγαπούν τα ιδεώδη του συστήματός μας

και εμπλέκονται ενεργά στη διαδικασία

της εφαρμογής της δημοκρατίας.

Με πήγε σε ένα εκλογικό κέντρο -

ο κυβερνήτης του Ιλινόις
ήταν υποψήφιος για την προεδρία -

και μου έμαθε τα βασικά
της αμερικανικής εκλογικής πολιτικής.

Επίσης μου μίλησε

για τους νεαρούς Ιαπωνοαμερικανούς

κατά τη διάρκεια
του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Όταν βομβαρδίστηκε το Περλ Χάρμπορ,

οι νεαροί Ιαπωνοαμερικανοί,
όπως όλοι οι νέοι Αμερικάνοι,

έτρεξαν να καταταγούν

για να πολεμήσουν εθελοντικά
για την πατρίδα μας.

Αυτή η πράξη πατριωτισμού

απαντήθηκε με ένα χαστούκι.

Μας αρνήθηκαν να υπηρετήσουμε,

και μας κατηγοριοποιήσαν
ως μη αλλοδαπούς εχθρούς.

Ήταν εξωφρενικό να σε αποκαλούν εχθρό

όταν δηλώνεις εθελοντικά πως
θέλεις να πολεμήσεις για την πατρίδα σου,

αλλά αυτό συνδυαζόταν
με το χαρακτηρισμό «μη-αλλοδαπός»,

που είναι μια φράση που σημαίνει

«πολίτης» αρνητικά.

Μας στέρησαν ακόμη και τη λέξη «πολίτης»

και τους φυλάκισαν
για έναν ολόκληρο χρόνο.

Και μετά η κυβέρνηση συνειδητοποίησε

ότι υπήρχε έλλειψη
σε πολεμικό ανθρώπινο δυναμικό,

και όσο ξαφνικά μας μάζεψαν,

άλλο τόσο επέτρεψαν
τη στρατιωτική υπηρεσία

σε νεαρούς Ιαπωνοαμερικανούς.

Ήταν τελείως παράλογο,

αλλά το εκπληκτικό,

το πρωτοφανές,

ήταν ότι χιλιάδες

νεαροί και νεαρές Ιαπωνοαμερικανοί

έφυγαν μέσα από τους φράχτες
με το συρματόπλεγμα,

έβαλαν την ίδια στολή με τους φύλακές μας,

αφήνοντας τις οικογένειές τους στη φυλακή,

για να πολεμήσουν γι' αυτήν τη χώρα.

Είπαν ότι θα πολεμούσαν

όχι μόνο για να ελευθερώσουν
τις οικογένειές τους

από τους φράχτες με το συρματόπλεγμα,

αλλά επειδή αγαπούσαν το ιδεώδες

που αντιπροσωπεύει η κυβέρνησή μας,

που θα έπρεπε να αντιπροσωπεύει,

και αυτό ακυρωνόταν

από αυτό που ήδη γινόταν.

Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι.

Και πήγαν και πολέμησαν
γι' αυτήν τη χώρα.

Τους έβαλαν σε μια ξεχωριστή μονάδα

μόνο με Ιαπωνοαμερικανούς

και τους έστειλαν
στα πεδία μάχης της Ευρώπης,

και έπεσαν με τα μούτρα σε αυτά.

Πολέμησαν με εκπληκτικό,

απίστευτο θάρρος και ανδρεία.

Τους έστελναν
στις πιο επικίνδυνες αποστολές

και υπέστησαν το υψηλότερο
ποσοστό θυμάτων στη μάχη

αναλογικά με οποιαδήποτε μονάδα.

Υπάρχει μια μάχη
που το αντικατοπτρίζει αυτό.

Ήταν η μάχη για τη Γοτθική Γραμμή.

Οι Γερμανοί είχαν οχυρωθεί

σε αυτή τη βουνοπλαγιά,

τη βραχώδη πλαγιά,

σε απόρθητες σπηλιές,

και τρία συμμαχικά τάγματα

τους σφυροκοπούσαν

για έξι μήνες,

και ήταν σε αδιέξοδο.

Κάλεσαν το 442ο τάγμα

για να μπει στη μάχη,

αλλά οι άντρες του 442ου

σκέφτηκαν μια μοναδική

αλλά επικίνδυνη ιδέα:

Το πίσω μέρος του βουνού

ήταν ένας ένα απόκρημνος βράχος.

Οι Γερμανοί νόμιζαν ότι μια επίθεση
από την πίσω πλευρά

θα ήταν αδύνατη.

Οι άντρες του 442ου αποφάσισαν
να κάνουν το αδύνατο.

Σε μια σκοτεινή νύχτα χωρίς φεγγάρι,

άρχισαν να σκαρφαλώνουν
αυτόν τον πέτρινο τοίχο,

ύψους πάνω από 300 μετρά,

με πλήρες εξοπλισμό μάχης.

Σκαρφάλωναν όλη νύχτα

σε αυτόν τον απόκρυμνο βράχο.

Στο σκοτάδι,

μερικοί έχασαν το κράτημα

ή το στήριγμα του ποδιού τους

και έχασαν τη ζωή τους

πέφτοντας στη χαράδρα από κάτω.

Όλοι τους έπεσαν σιωπηλά.

Ούτε ένας δεν φώναξε,

για να μη μαρτυρήσει τη θέση τους.

Οι άντρες σκαρφάλωναν
για οκτώ συνεχόμενες ώρες,

και αυτοί που τα κατάφεραν
να φτάσουν στην κορυφή

έμειναν εκεί μέχρι το πρώτο φως της αυγής,

και μόλις χάραξε,

επιτέθηκαν.

Οι Γερμανοί αιφνιδιάστηκαν,

και το 442ο κατέλαβε τον λόφο

και έσπασε τη Γοτθική Γραμμή.

Το εξάμηνο αδιέξοδο

έσπασε από το 442ο

μέσα σε 32 λεπτά.

Ήταν μια εκπληκτική πράξη,

και όταν τελείωσε ο πόλεμος,

το 442ο επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες

ως η πιο παρασημοφορημένη μονάδα

ολόκληρου του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Τους χαιρέτησε στον κήπο του Λευκού Οίκου

ο Πρόεδρος Τρούμαν, ο οποίος τους είπε,

«Πολεμήσατε όχι μόνο τον εχθρό

αλλά και την προκατάληψη,
και νικήσατε».

Είναι οι ήρωές μου.

Επέμειναν στην πίστη τους

στα λαμπρά ιδεώδη αυτής της χώρας,

και απέδειξαν ότι το να είσαι Αμερικάνος

δεν μόνο για μερικούς ανθρώπους,

ότι η φυλή δεν προσδιορίζει
αν είσαι Αμερικάνος.

Επέκτειναν την έννοια του Αμερικάνου,

να συμπεριλαμβάνει τους Ιαπωνοαμερικανούς

που τους φοβούνταν
και υποψιάζονταν και μισούσαν.

Ήταν οι παράγοντες αλλαγής,

και μου άφησαν

μια κληρονομιά.

Είναι οι ήρωές μου

και ο πατέρας μου είναι ο ήρωάς μου,

που καταλάβαινε τη δημοκρατία

και μου την έμαθε.

Μου έδωσαν μια κληρονομιά,

και με αυτήν την κληρονομιά
έρχεται και μια ευθύνη,

και έχω αφιερωθεί

στο να κάνω τη χώρα μου

μια ακόμη καλύτερη Αμερική,

στο να κάνω την κυβέρνησή μας

μια ακόμη πιο πραγματική δημοκρατία,

κι εξαιτίας των ηρώων που έχω

και των αγώνων που έχουμε δώσει,

μπορώ να στέκομαι μπροστά σας

ως ένας ομοφυλόφιλος Ιαπωνοαμερικάνος,

αλλά περισσότερο από αυτό,

είμαι ένας υπερήφανος Αμερικάνος.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)