Το πέρασμα του χρόνου, αποτυπωμένο μέσα σε μια και μόνο φωτογραφία

O φωτογράφος Στίβεν Γουίλκις χειροτεχνεί θεαματικές συνθέσεις τοπίων καθώς αυτά περνάνε από την ημέρα στη νύχτα, εξερευνώντας τη συνέχεια χώρο-χρόνο μέσα σε εικόνες δύο διαστάσεων. Ταξιδέψτε μαζί του σε γνωστές τοποθεσίες όπως η γέφυρα Τουρνέλ στο Παρίσι, το Έλ Καπιτάν στο Εθνικό Πάρκο Γιοσέμιτι και σε μια τρύπα με νερό που δίνει ζωή στην καρδιά του Σερενγκέτι, σε αυτό το μαγευτικό ταξίδι στην τέχνη του και τον τρόπο που τα δημιουργεί.

Καθοδηγούμαι καθαρά από το πάθος

να δημιουργώ φωτογραφίες
που λένε ιστορίες.

Η φωτογραφία μπορεί να περιγραφεί
σαν τη καταγραφή μιας στιγμής,

παγωμένης σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.

Κάθε στιγμή ή φωτογραφία
αντιπροσωπεύουν ένα αισθητό κομμάτι

των αναμνήσεών μας καθώς ο χρόνος περνά.

Τι θα συνέβαινε όμως αν αποτυπώναμε
περισσότερες από μία στιγμές;

Τι θα συνέβαινε αν η φωτογραφία
μπορούσε να αναιρέσει τον χρόνο,

εμπεριέχοντας τις καλύτερες στιγμές
της μέρας και της νύχτας

ταυτόχρονα μέσα στην ίδια εικόνα;

Υλοποίησα μια ιδέα που ονομάζεται:
«Από την Ημέρα στη Νύχτα»

και πιστεύω πως θα αλλάξει
τον τρόπο που βλέπετε τον κόσμο.

Σίγουρα άλλαξε τον δικό μου τρόπο.

Η διαδικασία ξεκινάει με τη φωτογράφηση
εμβληματικών χώρων.

Κομμάτι αυτού που αποκαλώ:
Η Συλλογική μας Μνήμη.

Φωτογραφίζω πάντα από μια σταθερή
πλεονεκτική θέση και δεν κινούμαι.

Αποτυπώνω τις στιγμές της ανθρωπότητας
και του φωτός καθώς περνά ο χρόνος.

Φωτογραφίζω τα πάντα
από 15 εως και 30 ώρες

και τραβάω περισσότερες από 1.500 εικόνες.

Μετά επιλέγω τις καλύτερες στιγμές
της ημέρας και της νύχτας.

Έχοντας τον χρόνο σαν οδηγό,

αβίαστα συνδυάζω τις καλύτερες στιγμές
σε μια και μόνο φωτογραφία.

Απεικονίζοντας το συνειδητό μας
ταξίδι με τον χρόνο.

Μπορώ να σας πάω στο Παρίσι

με θέα από τη γέφυρα Τουρνέλ.

Μπορώ να σας δείξω
τους κωπηλάτες νωρίς το πρωί

μέσα στον ποταμό Σηκουάνα.

Ταυτόχρονα όμως,

μπορώ να σας δείξω νύχτα
την Παναγία των Παρισίων.

Ενδιάμεσα, μπορώ να σας δείξω
τη ρομαντικότητα της πόλης του φωτός.

Είμαι κυριολεκτικά ο φωτογράφος του δρόμου
στα 15 μέτρα στον αέρα,

και κάθε τι που βλέπετε
σε αυτή τη φωτογραφία

συνέβη πραγματικά εκείνη την ημέρα.

Το «Απ' την Ημέρα στη Νύχτα»
είναι παγκόσμιο έργο

και η δουλειά μου
πάντα ήταν για την ιστορία.

Με συναρπάζει η ιδέα της επίσκεψης
σε ένα μέρος όπως η Βενετία

και να βλέπεις πώς είναι
κατά τη διάρκεια ενός φεστιβάλ.

Αποφάσισα ότι ήθελα να δω
την ιστορική Ρεγκάτα,

κάτι που γίνεται από το 1498.

Οι βάρκες και τα κοστούμια
είναι ακριβώς όπως τότε παλιά.

Ένα σημαντικό στοιχείο
που θέλω να καταλάβετε είναι

ότι αυτό δεν είναι βίντεο,

είμαι εγώ που φωτογραφίζω κατά τη διάρκεια
της ημέρας και της νύχτας.

Είμαι ένας αμείλικτος συλλέκτης
μαγικών στιγμών.

Αυτό που με παρακινεί
είναι ο φόβος να μη χάσω μία από αυτές.

Ολόκληρο το σχέδιο ξεκίνησε το 1996.

Το περιοδικό LIFE μου ανέθεσε
να δημιουργήσω μια πανοραμική φωτογραφία

της ομάδας της ταινίας:
Ρωμαίος και Ιουλιέτα, του Μπαζ Λούχρμαν.

Πήγα στον χώρο των γυρισμάτων
και συνειδητοποίησα ότι ήταν τετράγωνος.

Έτσι ο μόνος τρόπος για
μια πανοραμική φωτογραφία ήταν ένα κολάζ

που αποτελούνταν
από 250 μοναδικές εικόνες.

Έτσι είχα τον Ντι Κάπριο
και την Κλερ Ντέινς να αγκαλιάζονται.

Καθώς μετακινώ
την κάμερα μου προς τα δεξιά,

παρατηρώ ότι υπάρχει
ένας καθρέφτης στον τοίχο

και είδα ότι αντανακλούνταν πάνω του.

Για αυτή τη στιγμή,
για μια εικόνα, τους ζήτησα:

«Μπορείτε να φιληθείτε
για να βγάλω μία φωτογραφία;»

Μετά γύρισα πίσω
στο στούντιό μου στην Νέα Υόρκη

και συνένωσα με κόλλα
αυτές τις 250 φωτογραφίες

και κοιτώντας το είπα:
«Αυτό είναι τέλειο!»

«Μπορώ να αλλάξω τον χρόνο
σε μια φωτογραφία».

Κράτησα αυτή την ιδέα για 13 χρόνια

μέχρι που η τεχνολογία επιτέλους
έφτασε τα ονειρά μου.

Αυτή είναι μια εικόνα που έφτιαξα,
της αποβάθρας της Σάντα Μόνικα.

Θα σας δείξω ένα μικρό βίντεο

που θα σας δώσει μια ιδέα
πώς είναι να είσαι μαζί μου

όταν τραβάω αυτές τις εικόνες.

Ξεκινώντας πρέπει να καταλάβετε
ότι για να έχω τέτοια θέα,

τον περισσότερο χρόνο των περνάω ψηλά,
συνήθως μέσα σε μια ανυψωμένη πλατφόρμα.

Ή μέσα σε γερανό.

Έτσι αυτή είναι μια συνηθισμένη ημέρα,
12-18 ώρες, ασταμάτητα

καταγράφοντας όλη την ημέρα
καθώς εξελίσσεται.

Το καλύτερο πράγμα είναι
ότι λατρεύω να κοιτάω ανθρώπους.

Και πιστέψτε με όταν σας λέω,

αυτή είναι η καλύτερη θέση
που μπορεί να έχεις.

Αυτό όμως είναι για το πώς δημιουργώ
αυτές τις φωτογραφίες.

Έτσι μόλις επιλέξω
τη θέα και την τοποθεσία,

πρέπει να επιλέξω που ξεκινάει η μέρα
και που τελειώνει η νύχτα.

Αυτό είναι που αποκαλώ
η γραμμή του χρόνου.

Ο Αϊνστάιν περιέγραψε
τον χρόνο σαν ένα πανί.

Σκεφτείτε την επιφάνεια ενός τραμπολίνου:

μαζεύει και απλώνεται με τη βαρύτητα.

Βλέπω και εγώ τον χρόνο σαν ύφασμα,

εκτός του ότι το παίρνω και το επεκτείνω
και το συμπιέζω μέσα στο ίδιο κάδρο.

Μια ξεχωριστή πτυχή
της δουλειάς αυτής είναι,

θα δείτε στις φωτογραφίες μου

ότι η χρονογραμμή αλλάζει:

θα πάω από αριστερά - δεξιά,

άλλες φορές μπροστά - πίσω
ή πάνω - κάτω, ακόμα και διαγώνια.

Εξερευνώ τη συνέχεια του χωροχρόνου

μέσα σε μια δισδιάστατη
ακίνητη φωτογραφία.

Τώρα, όταν φτιάχνω αυτές τις εικόνες

είναι κυριολεκτικά ένα ζωντανό παζλ
μέσα στο μυαλό μου.

Χτίζω τη φωτογραφία
βασιζόμενος στον χρόνο,

και αυτό είναι που αποκαλώ
το κυρίως κάδρο.

Μπορεί να περάσουν μήνες
για να ολοκληρωθεί.

Το αστείο με αυτή τη δουλειά είναι

ότι δεν έχω κανέναν έλεγχο
όταν ανεβαίνω εκεί ψηλά

οποιαδήποτε ημέρα να τραβήξω φωτογραφίες.

Έτσι δεν ξέρω ποιος θα είναι
στη φωτογραφία,

αν θα έχει καλή ανατολή ή δύση,
κανένας έλεγχος.

Είναι στο τέλος της διαδικασίας,

εάν είχα μια καλή ημέρα
και όλα παραμείνανε σταθερά,

μπορώ να αποφασίσω
ποιος θα μείνει μέσα και ποιος όχι

και όλα βασίζονται στον χρόνο.

Θα πάρω τις καλές στιγμές που επέλεξα
μέσα στον μήνα της επεξεργασίας

και θα αναμειχθούν απρόσκοπτα
μέσα στο κυρίως κάδρο.

Συμπιέζω τη μέρα και τη νύχτα

όπως εγώ την είδα.

Δημιουργώντας μια ξεχωριστή αρμονία
μεταξύ δύο τελείως ασύμφωνων κόσμων.

Η ζωγραφική πάντα ήταν
πολύ σημαντική επιρροή στη δουλειά μου

και είμαι ένας μεγάλος θαυμαστής
του Άλμπερτ Μπίρσταντ,

του μεγάλου ζωγράφου
του Χάντσον Ρίβερ.

Με ενέπνευσε σε μια πρόσφατη δουλειά
που έκανα στα εθνικά πάρκα.

Εδώ είναι η κοιλάδα του Γιοσέμιτι
του Μπίρσταντ.

Εδώ είναι η φωτογραφία του Γιοσέμιτι
που έφτιαξα λοιπόν.

Αυτό είναι βασικά η κύρια ιστορία
του τεύχους του Ιανουαρίου 2016

του National Geographic.

Δούλευα περισσότερες από 30 ώρες
για αυτή τη φωτογραφία.

Ήμουν πραγματικά στο χείλος του γκρεμού,

τραβώντας τα αστέρια και την σελήνη,
καθώς μετακινούνταν,

το φωτισμένο από την σελήνη, Έλ Καπιτάν.

Τράβηξα, επίσης, και τη μεταβολή
του χρόνου, μέσα στο τοπίο.

Το καλύτερο είναι ξεκάθαρα το να βλέπεις
τις μαγικές στιγμές των ανθρώπων

καθώς ο χρόνος περνά...

από τη μέρα στη νύχτα.

Σε μια προσωπική στιγμή,

είχα μαζί μου ένα αντίγραφο
του πίνακα του Μπίρσταντ στην τσέπη μου.

Όταν ο ήλιος άρχισε
να ανατέλει στην κοιλάδα,

πλημμύρισα από ενθουσιασμό

όταν είδα τη ζωγραφιά είπα:

«Θέε μου, πέτυχα τον ίδιο ακριβώς φωτισμό
με αυτόν που είχε ο Μπίρσταντ

100 χρόνια νωρίτερα».

Το «Απ' την Ημέρα στη Νύχτα»
είναι για τα πάντα,

είναι όπως μια συλλογή
με όλα αυτά που αγαπάω

στο μέσο αυτό της φωτογραφίας.

Είναι τα πάντα για το τοπίο,

τη φωτογραφία δρόμου,

είναι για το χρώμα, την αρχιτεκτονική,

οπτική, κλίμακα και κυρίως την ιστορία.

Αυτή είναι από τις πιο ιστορικές στιγμές

που έχω φωτογραφίσει,

η ορκωμοσία το 2013 του Μπαράκ Ομπάμα.

Αν κοιτάξετε πιο προσεκτικά
στη φωτογραφία,

μπορείτε να δείτε μια αλλαγή του χρόνου

σε αυτές τις μεγάλες οθόνες τηλεόρασης.

Μπορείτε να δείτε την Μισέλ
να περιμένει με τα παιδιά,

τον πρόεδρο να χαιρετάει το πλήθος,

να ορκίζεται,

και τώρα μιλάει στο κοινό.

Υπάρχουν τόσες πολλές προκλήσεις
όταν δημιουργώ φωτογραφίες σαν αυτές.

Για αυτή τη συγκεκριμένη φωτογραφία,

βρισκόμουν σε ένα ανυψωτικό μηχάνημα
15 μέτρα ψηλά στον αέρα

και δεν ήταν πολύ σταθερό.

Έτσι κάθε φορά που εγώ ή ο βοηθός μου
αλλάζαμε το βάρος μας,

η γραμμή του ορίζοντα άλλαζε.

Έτσι κάθε φωτογραφία που βλέπετε

και υπάρχουν 1800 φωτογραφίες
για αυτή την εικόνα,

έπρεπε να έχουμε τα πόδια μας
σε μια συγκεκριμένη θέση,

κάθε φορά που τραβούσα μια εικόνα.

(Χειροκρότημα)

Έχω μάθει τόσα πολλά ασυνήθιστα πράγματα
κάνοντας αυτή τη δουλειά.

Πιστεύω ότι το πιο σημαντικό
είναι η υπομονή

και η ικανότητα του να παρατηρείς.

Όταν φωτογραφίζεις μια πόλη
όπως τη Νέα Υόρκη, από ψηλά,

ανακάλυψα ότι οι άνθρωποι στα αυτοκίνητα

με τους οποίους ζούσα κάθε μέρα,

δεν μοιάζουν με ανθρώπους
σε αυτοκίνητα πια.

Μοιάζουν με ένα γιγάντιο σχολείο με ψάρια,

ήταν μια αναπτυσσόμενη συμπεριφορά.

Όταν οι άνθρωποι περιγράφουν
την ενέργεια της Νέας Υόρκης,

πιστεύω αυτή η φωτογραφία
καταφέρνει να το αποτυπώσει ακριβώς.

Αν δείτε πιο προσεκτικά τη δουλειά μου

θα δείτε ιστορίες να εξελίσσονται.

Καταλαβαίνεις ότι η Τάιμς Σκουέαρ
είναι ένα φαράγγι,

τη σκιά της και το φως της.

Έτσι αποφάσισα τη φωτογραφία αυτή,
να τη μετατρέψω σε μια σκακιέρα.

Έτσι όπου υπάρχουν σκιές, είναι νύχτα

και όπου υπάρχει ήλιος, είναι ημέρα.

Ο χρόνος είναι κάτι εκπληκτικό

που ποτέ πραγματικά
δεν θα καταφέρουμε να κατανοήσουμε.

Αλλά με έναν μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο,

πιστεύω ότι αυτές οι φωτογραφίες
του δίνουν μια υπόσταση.

Ενσωματώνουν μια νέα
μεταφυσική εικονική πραγματικότητα.

Όταν ξοδεύεις 15 ώρες
κοιτώντας ένα και μόνο μέρος,

θα αρχίσεις να τον βλέπεις
λίγο πιο διαφορετικά

απ' ό,τι αν τον διέσχιζες
απλά με την κάμερα

τραβώντας μια εικόνα και φεύγοντας μετά.

Αυτό είναι ένα τέλειο παράδειγμα.

Το λέω τη «Σέλφι της Ιερής καρδιάς».

Κοιτούσα περισσότερες από 15 ώρες

αυτούς τους ανθρώπους
που δεν κοιτούσαν τη Βασιλική.

Τους αρκούσε να την έχουνε απλά ως φόντο.

Περπατούσαν, τραβούσαν μια φωτογραφία

και στην συνέχεια φεύγανε.

Αυτό το βρήκα ως ένα
πολύ αξιοσημείωτο παράδειγμα,

της αποσύνδεσης μεταξύ τι πιστεύουμε
ότι είναι μια ανθρώπινη εμπειρία

σε αντίθεση με το σε τι αυτή εξελίσσεται.

Η πράξη της κοινοποίησης
έγινε πιο σημαντική ξαφνικά

από την ίδια την εμπειρία.

(Χειροκρότημα)

Τέλος, η πιο πρόσφατη εικόνα μου,

η οποία έχει ένα ξεχωριστό νόημα
για εμένα προσωπικά:

αυτό είναι το Εθνικό Πάρκο
Σερενγκέτι, στην Τανζανία.

Έχει φωτογραφηθεί στο μέσο της Σερονέρα,

δεν είναι φυλασσόμενο.

Πήγα ειδικά κατά
την ακμή της μετανάστευσης

με την ελπίδα να φωτογραφήσω
όσα περισσότερα διαφορετικά ζώα.

Δυστυχώς, όταν έφτασα εκεί,

υπήρχε ξηρασία κατά τη διάρκεια
της μετανάστευσης

που κράτησε πέντε εβδομάδες.

Έτσι όλα τα ζώα
προσπαθούσαν να βρούν νερό.

Βρήκα αυτή τη μικρή τρύπα με νερό,

και ένιωθα ότι εάν όλα παρέμεναν ίδια
όπως εκείνη τη στιγμή,

είχα τη μοναδική ευκαιρία
να φωτογραφήσω κάτι ξεχωριστό.

Περάσαμε τρεις ημέρες μελετώντας την

και τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει

για αυτό που είδα
την ημέρα της φωτογράφησης.

Φωτογράφιζα για 26 ώρες καμουφλαρισμένος,

έξι μέτρα ψηλά στον αέρα.

Αυτό που είδα ήταν φανταστικό.

Ειλικρινά, ήταν Βιβλικό.

Βλέπαμε, για 26 ώρες,

όλα αυτά τα διαφορετικά είδη
να μοιράζονται μια πηγή νερού.

Την ίδια πηγή που η ανθρωπότητα
υποτίθεται θα πολεμούσε να κατακτήσει

τα επόμενα 50 χρόνια.

Τα ζώα ποτέ δεν γρύλισαν το ένα στο άλλο.

Φαίνεται να καταλαβαίνουν κάτι
σε αντίθεση με τους ανθρώπους.

Ότι αυτό το πολύτιμο αγαθό
που ονομάζεται νερό,

είναι κάτι που πρέπει
όλοι να μοιραζόμαστε.

Όταν δημιούργησα αυτή την εικόνα,

συνειδητοποίησα ότι το
«Απ' την Ημέρα στη Νύχτα»

είναι ένας τελείως νέος τρόπος,
να συμπιέσεις τον χρόνο,

εξερευνώντας τη συνέχεια του χώρου-χρόνου
μέσα σε μια φωτογραφία.

Καθώς η τεχνολογία εξελίσσεται
μαζί με τη φωτογραφία,

οι φωτογραφίες όχι μόνο θα μεταφέρουν
ένα βαθύ νόημα για τον χρόνο και τη μνήμη

αλλά θα δημιουργούν νέους τρόπους αφήγησης
για ιστορίες που δεν έχουν ειπωθεί,

δημιουργώντας ένα αιώνιο παράθυρο
μέσα στον κόσμο.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)