İki nefes arasında bir seyahat | Guillaume Nery | TEDxToulouse

Sabit ağırlıklı serbest dalış alanında birçok dünya şampiyonluğunu elinde tutan Guillaume Nery, okyanusun derinliklerine giden büyülü yolcuğunda bizi de yanına alıyor. Her metrede ne olduğunu ve nefesimizi tutmanın vücudumuzda ve zihnimizde yarattığı etkileri anlatıyor. Guillaume, yarışmalara ve rekorlara ek olarak, serbest dalışın sanatsal ve şiirsel yönünü anlatarak insanları serbest dalış yapmaya teşvik ediyor. Nefesinizi kesecek bir konuşma.

(Video)

10 saniye

5 - 4 - 3 - 2 - 1

Resmi başlangıç

Artı 1 - 2 - 3 - 4 - 5

6 - 7 - 8 - 9 - 10

Guillaume Nèry, Fransa.

Serbest ağırlık, 123 metre,

3 dakika 25 saniye

Ulusal rekor denemesi

70 metre

[123 metre]

Beyaz kart!

(Alkış)

Beyaz kart!

Ulusal rekor!

Teşekkürler

(Alkış)

Çok teşekkür ederim.
Bu sıcak karşılama için teşekkürler.

Az önce izlediğiniz dalış bir seyahatti.

İki nefes arasında bir seyahat.

İki nefes arasında
gerçekleşen bir seyahat,

dalmadan önceki son nefes

ve yüzeye çıktıktan sonraki ilk.

İzlediğiniz dalış insanın fiziksel
sınırlarına yapılan bir yolculuk.

Bilinmezliğe bir yolculuk.

Ama her şeyden önce,
birçok farklı şeyin gerçekleştiği

kişisel bir seyahat:

Fizyolojik ve zihinsel şeyler.

Bugün bu sebeple burdayım,

seyahatimi sizinle paylaşmak
ve ona sizi de dahil etmek için.

Seyahate son nefesle başlıyoruz.

(Nefes alıyor)

(Nefes veriyor)

Gördüğünüz üzere,
nefes almam yavaş,

derin ve yoğun.

Nefes almamı carp adı verilen,
havayı sıkıştırarak ciğerlerimde

bir veya iki litre daha
fazla hava depolamamı

sağlayan bir teknikle sonlandırıyorum.

Ve dalış; ciğerlerimde 10
litre kadar havayla

yüzeyden ayrılıyorum.

Yüzeyden ayrıldıktan sonra vücudum
bir refleksle karşı karşıya kalıyor:

Dalıcı memeli refleksi.

Dalıcı memeli refleksinin yaptığı
ilk şey nabzınızı düşürmektir.

Benim nabzım dakika 60 - 70 atımdan,

saniyeler içinde, neredeyse ansızın,

dakikada 30 - 40 atıma düşüyor.

Sonrasında bu refleks çevresel
damar büzülmesine sebep oluyor.

Bu, kanın uzuvlardan
uzaklaşarak

en önemli organlara
akması anlamına geliyor:

Akciğerler, kalp ve beyin.

Bu refleks tamamen doğal.

Benim kontrolümde değil.

Daha önce hiç inmemiş
olsanız da, su altına indiğinizde,

siz de aynı etkileri hissedeceksiniz.

Her insan bu reflekse sahip.

Asıl sıra dışı olan da

bu refleksi deniz memelileri
ile paylaşıyor olmamız.

Bütün deniz memelileri:
yunuslar, balinalar, denizaslanları vb.

Onlar da okyanusun
derinliklerine daldıklarında

bu refleksler kendilerini gösterir,

ama daha büyük ölçüde

ve elbette her şey
onlar için daha iyi gider.

İnanılmaz derecede büyüleyici.

Yüzeyden ayrılır ayrılmaz
doğru yöne itiliyorum,

güvenle aşağı inmemi sağlayan bir itiş bu.

Mavinin derinliklerine indikçe,

basınç yavaş yavaş
ciğerlerimi sıkıştırmaya başlıyor.

Yüzeyde kalmamı sağlayan şey
ciğerlerimdeki havanın hacmi olduğu

ve aşağı indikçe ciğerlerimin
üstündeki basınç arttığı için

ciğerlerimdeki havanın hacmi
azaldıkça batmam kolaylaşıyor.

Bir noktada, 35 - 40 metre aşağıda,

artık yüzmeme gerek bile kalmıyor.

Vücudum aşağıya kendi kendine inecek kadar

yoğun ve ağır durumda

ve artık serbest düşüş
adını verdiğim evredeyim.

Serbest düşüş dalışın en güzel kısmı.

Hâlâ dalıyor olmamın sebebi.

Çünkü aşağıya çekiliyor
gibi hissediyorsun,

artık çaba göstermek zorunda değilsin.

35 metreden 123 metreye hiç
çaba göstermeden inebiliyorum.

Derinliğin beni çekmesine izin veriyor
ve su altında uçuyormuş gibi hissediyorum.

Gerçekten inanılmaz bir his,
mükemmel bir özgürlük hissi.

Yavaşça dibe ulaşıyorum.

40 metre aşağıdayım,

50 metre aşağıdayım,

50 ve 60 metre arasında ikincil
bir fizyolojik tepki kendini gösteriyor:

ciğerlerim rezidüel hacme ulaşıyor.

Teorik olarak, ciğerlerimiz

bu hacmin altında daha
fazla sıkıştırılamaz.

Bu ikinci refleks ise blood shift

Fransızca'daki karşılığı
pulmonary erection

Ben blood shift'i
tercih ediyorum.

(Gülüşmeler)

Blood shift'ten bahsedelim.

Nasıl çalışır?

Ciğerlerdeki kılcal
damarlar basınçtan ötürü

kanla dolarlar.

Bunun sayesinde ciğerler sertleşir

ve bütün göğüs boşluğunu
basınç altında ezilmekten korur.

Ciğer duvarlarının çökmesini,

duvarların birbirlerine
yapışmasını engeller.

Deniz memelileriyle de
paylaştığımız bu refleks sayesinde

dalışıma devam edebiliyorum.

60 metre aşağıdayım,

70 metre aşağıdayım,

Üstümdeki basınç
sürekli arttığı için

giderek daha hızlı düşüyorum.

80 metreyi geçince

basınç daha da artıyor,

artan etkisini vücudumda hissedebiliyorum.

Vücudumdaki yoğun baskıyı hissediyorum.

Nasıl göründüğümü görebilirsiniz,
pek güzel değil.

Diyafram tamamen çökmüş,

göğüs kafesi sıkışmış

ve ruhsal olarak da her şey yolunda değil.

Kendi kendine düşünüyorsun:
"Bu hiç iyi hissettirmiyor..."

"Ne yapmalıyım?"

Karasal reflekslerimi düşünüyorum:

"Yeryüzünde problem
olduğunda ne yaparız?"

Karşı koymak, direnmek isteriz.

Savaşırız.

Ama su altında bu işe yaramaz.

Su altında bunu denerseniz,
ciğerlerinizi yırtar,

kan kusar, ödem geliştirir

ve durmak zorunda kalırsınız,
en azından bir süreliğine.

Yapmanız gereken
kendinize doğanın,

çevrenin sizden daha
güçlü olduğunu söylemek.

Ben de suyun beni ezmesine izin veriyorum.

Basıncı kabullenip

ona ayak uyduruyorum.

Bu anda, bu huzur
vücuduma yayılıyor,

ciğerlerim rahatlamaya başlıyor.

Kontrolü bırakıyor,

tamamen rahatlıyorum.

Basıncın beni ezmesi
artık kötü hissettirmiyor.

Hatta kendimi kozada
gibi hissediyorum,

korunduğumu hissediyorum.

Ve dalış devam ediyor.

80 metre, 85 metre aşağıdayım,

90,

100.

100 metre - bu büyülü bir sayı.

Her sporda büyülü bir sayı.

Yüzücüler, atletler
ve biz serbest dalışçılar için,

herkesin hayalini kurduğu sayı.

Herkes bir gün 100 metreye
dalmanın hayalini kurar.

Bizim için sembolik bir sayı bu,
çünkü 1970'lerde doktorlar

ve fizyolojistler hesapları
doğrultusunda insan vücudunun

100 metreden derine inmeye
dayanamayacağı sonucuna vardılar.

Daha derinde insan vücudunun
içine çökeceğini söylediler.

Ardından hepinizin tanıdığı
Fransız Jacques Mayol,

The Big Blue'daki ana karakter,

şansını denedi ve 100
metrenin altına daldı.

Hatta 105 metreye indi.

O zamanlar limitsiz dalış yapıyordu.
Aşağıya hızlı inmek için ağırlık takar,

çıkmak için de balon kullanırdı,
The Big Blue'daki gibi.

Bugün limitsiz dalışla 200
metreye dalabiliyoruz.

Ben 123 metreye sadece
kaslarımı kullanarak dalabiliyorum.

Bütün bunlar aslında onun sayesinde.
Çünkü o gerçeklere meydan okudu,

kendimize dayattığımız teorik
inançları ve zihinsel limitleri

elinin tersiyle silip attı.

İnsan vücudunun sonsuz bir adaptasyon
yetisine sahip olduğunu gösterdi.

Ben de dalışıma devam ediyorum.

105, 110, 115 metre,

dibe yaklaşıyorum,

120 metre,

123 metre. Dipteyim.

Şimdi kendinizi benim
yerime koymanızı istiyorum.

Gözlerinizi kapayın.

Yüzeyin 123 metre altında
olduğunuzu hayal edin.

Yüzey çok çok uzakta.

Yalnızsınız.

Etraf kapkaranlık.

Soğuk.

Acı bir soğuk var.

Basınç vücudunuzu acımasızca eziyor,
yüzeydekinden 13 kat daha güçlü.

Ne düşündüğünüzü biliyorum,

"Korkunç!"

"Ne yapıyorum ben?"

"Guillaume deli olmalı!"

Ama değilim!

Ben aşağıdayken böyle düşünmüyorum.

Dipteyken mutluyum.

Son derece huzur dolu oluyorum.

Belki bütün stresimi zihnimden attığım

ve kendimi bıraktığım için.

İyi hissediyorum, ve nefes
alma ihtiyacı bile duymuyorum.

Bu biraz kaygı verici biliyorum.

Küçük bir noktayım, okyanusun ortasında

bir su damlası gibi hissediyorum.

Her seferinde aklıma
aynı görüntü geliyor:

Soluk Mavi Nokta.

Bu fotoğrafı tanıyabilirsiniz.
Gerçekten de soluk mavi bir nokta.

Okun gösterdiği şu küçük nokta.

Ne olduğunu biliyor musunuz?

Dünya.

Voyager 1'e 6,4 milyar km uzaktan

gözüken Dünya.

Evimiz şuradaki nokta.

Hiçliğin içinde yüzen şu küçük nokta.

Dipte, 123 metredeyken,
ben de böyle hissediyorum.

Küçük bir nokta gibi,

evrenin ortasında, hiçlikte,

uçsuz bucaksız uzayda yüzen

bir toz zerresi, yıldız tozu gibi.

İnanılmaz bir his bu,

çünkü yukarı, aşağı, sağa, sola,
önüme, arkama baktığımda

hep aynı şeyi görüyorum:
sonsuz bir mavilik.

Dünya'nın başka hiçbir yerinde
aynı hissi yaşayamazsınız,

etrafınıza bakıp sadece
tek bir şeyi görme hissini.

Sıradışı bir şey bu.

Aynı zamanda, içimde her
seferinde aynı hissi duyuyorum,

içimde giderek büyüyen

bir tevazu.

Az önce ekranda olan

fotoğrafa baktığımda sıradan hissediyorum.

(Gülüşmeler)

Çünkü aşağıda bir hiçim.

Tüm uzay ve zamanda kaybolmuş bir hiçim.

Bu, fazlasıyla büyüleyici bir şey.

Oraya ait olmadığım için
yukarı çıkmaya karar veriyorum.

Yüzeye aitim.

Dolayısıyla yukarı çıkmaya başlıyorum.

Yukarı çıkmaya karar verdiğim anda

küçük bir şok yaşıyorum.

Her şeyden önce, dipten ayrılmak
için çok fazla çaba göstermen gerekiyor

çünkü dalarken seni aşağıya
çeken kuvvet hâlâ üzerinde etkili.

İki kat güçlü yüzmen gerekiyor.

Sonra başka bir etki kendini gösteriyor:

Vurgun. Daha önce duydunuz mu bilmiyorum,

dekompresyon hastalığı da deniyor.

Genelde tüplü dalıcıların
karşılaştığı bir sorun,

ama serbest dalışçıların
başına da gelebiliyor.

Kanda çözünen nitrojen yüzünden oluyor,

bilinç ve bilinçsizlik arasında

verilen savaştan da sorumlu aynı zamanda.

Kafandan birçok düşünce geçiyor,

başının içinde sürekli dolaşan düşünceler,

hiçbir şeyi kontrol edemiyorsun,

asidin etkisindeymişçesine.

Hiç asit kullanmadım
ama eğer...

Yok, siz mantıklı bir kalabalıksınız.

Her neyse, üzerinizde
asitle aynı etkiye sahip.

Özellikle bunu kontrol etmeye
çalışmamalı akışına bırakmalısın.

Kontrol etmeye çalışma. Denedikçe
kendine sahip olman daha zor olacak.

Sonra üçüncü bir etki geliyor:
Nefes alma isteği.

Sonuçta ben balık adam değilim,

insanım ve nefes alma isteği
bana bu gerçeği hatırlatıyor.

60 ya da 70 metrede,

nefes alma ihtiyacını hissediyorsun.

Diğer olan her şeyle beraber

aklını kaybetmen ve panik yapmaya başlaman

hiç de imkansız değil.

Panikleyince "Yüzey nerede?
Yukarı çıkmak istiyorum.

Nefes almak istiyorum. Şimdi!" diyorsun.

Bunu yapmamalısın.

Asla yüzeye bakma,

ne gözlerinle

ne de aklınla.

Kendini asla yüzeyde hayal etmemelisin.

O andayken o anda kalmalısın.

Ben çıkarken önüme bakarım,

beni yüzeye yönlendiren ipe.

İşte o anda o ipe odaklanırım.

Çünkü yüzeyi düşünürsem paniklerim

ve eğer paniklersem her şey biter.

Böyle yaptığımda zaman
çok daha hızlı akar.

30 metredeyim, sonunda, kurtuldum.

Artık yalnız değilim.

Emniyet dalıcılarım, koruyucu meleklerim,

yanımdalar.

Yüzeyden ayrılıyorlar ve
30 metrede karşılaşıyoruz,

problem çıkabilecek son metrelerde

bana eşlik ediyorlar.

Onları her gördüğümde
aklımdan geçen tek şey

"Sizin sayenizde" oluyor.

Onlar sayesinde buradayım,
takımım sayesinde.

Tevazu hissi geri geliyor.

Onlarsız, takımımsız, etrafımda
bunca insan olmadan

derinliğe seyahatim mümkün olmazdı.

Derine seyahat her şeyden
önce bir grup çalışması.

Seyahatimi onlarla
noktalandırmaktan memnunum

çünkü onlar sayesinde oradayım.

20 metre, 10 metre.

Ciğerlerim yavaşça normal
hacimlerine ulaşıyor,

Arşimet prensibi yüzeye
çıkmama yardımcı oluyor.

Yüzeyin 5 metre altında
nefesimi vermeye başlıyorum

ki yüzeye ulaştığım anda yapmam
gereken tek şey nefes almak olsun.

Ve yüzeydeyim.

(Nefes alıyor)

Hava ciğerlerime doluyor,

tekrar doğmak gibi bir his,

bir nevi rahatlama,

çünkü iyi hissettiriyor.

Seyahat sıradışıydı

ama ciğerlerimi dolduran
o oksijen moleküllerine

de ihtiyacım vardı.

Sıradışı bir his ama
aynı zamanda travmatik,

sistemime bir şok.

Sonsuz karanlıktan gün ışığına
gittiğinizi hayal edebiliyor musunuz?

Derinliklerin sessizliğinden
yüzeyin koşuşturmacasına gidiyorum.

Dokunma duyusundan düşünürsek,
suyun yumuşak kadife hissinden

yüzüme sürtünen havaya gidiyorum.

Tat ve koku alma duyusundan düşünürsek,

ciğerlerime hücum eden
hava yüzeyde beni bekliyor.

Ciğerlerim de açılarak karşılık veriyor.

90 saniye önce tamamen
ezilmiş durumdalardı,

şimdiyse tekrar açıklar.

Bu deneyim birçok şeyi etkiliyor.

"Geri gelmek" için birkaç
saniyeye ihtiyacım var,

tekrar yüzeye alışmak için.

Ama bu çok çabuk olmalı,
çünkü hakemler karşımda

denememi onaylamak için bekliyorlar

ve onlara tamamen sağlıklı
olduğumu göstermem gerekiyor.

Videoda gördünüz, çıkış
protokolünü gerçekleştiriyordum.

Yüzeye çıktığımda burun tıkacımı çıkarmak,

bu işareti yapmak

ve I'm OK (İyiyim)
demek için 15 saniyem var.

Ayrıca çift dilli
olmanız gerekiyor.

(Gülüşmeler)

Bütün yaşananlardan sonra

bu o kadar kolay değil.

Protokol tamamlandığında hakemler
bana beyaz bir kağıt gösteriyor

ve asıl sevinç o zaman başlıyor.

Az önce yaşadıklarımı
sonunda kutlayabilirim.

Anlattığım seyahat serbest
dalışın en uç örneği.

Ama serbest dalış
sadece bundan ibaret değil.

Hatta çok daha fazlası var.

Son 2 - 3 yıldır serbest dalışın
diğer yüzünü göstermeye çalışıyorum,

çünkü medya çoğunlukla yarışmalar
ve rekorlar hakkında konuşuyor.

Serbest dalış bundan çok daha fazlası.

Serbest dalış suda rahat olmak hakkında.

Fazlasıyla güzel, şiirsel
ve sanatsal bir etkinlik.

Serbest dalışın diğer yönlerini göstermek
için eşimle film çekmeye karar verdik.

Suya gitmek istemenizi sağlayacak filmler.

Hikayemi bitirmek için birkaç
görüntü göstermeme izin verin.

Su altı fotoğraflarının
güzel bir kolajı. (Müzik)

Eğer bir gün nefes almayı
bırakmaya çalışırsanız,

nefes almayı bıraktığınızda

düşünmeyi de bıraktığınızı
fark edeceksiniz.

Suyun içinde olmak sizi rahatlatır.

Bugün, 21. yüzyılda,
hepimiz çok stres altındayız.

Zihinlerimiz çok çalışıyor, saatte
milyonlarca kilometre hızla düşünüyoruz,

sürekli stresliyiz.

Serbest dalmak, bir anlığına,

rahatlamanıza izin verir.

Suyun altında nefesinizi tutmak

ağırlıksızlığı deneyimleme
şansını verir.

Su altında olmak, süzülmek,

tamamen rahatlamış bir vücut,
bütün gerginliği atmak.

21. yüzyıldaki problem bu:
sırtımız, boynumuz, her şey ağrıyor,

çünkü sürekli stresliyiz.

Sürekli gerginiz.

Ama sudayken,
uzaydaymışçasına süzülürsün.

Kendini tamamen bırakırsın.

Bu tamamen sıradışı,
sonunda zihninle, vücudunla,

kendinle iletişim kurabilmeye başlarsın.

Her şey bir anda daha iyi olur.

Nefes tutmayı öğrenmek aynı zamanda
iyi nefes almayı öğrenmekle de alakalı.

Doğduğumuzdaki ilk nefesimizden son
nefesimize kadar nefes almayı sürdürürüz.

Nefes almak hayatımızın ritmi.

Daha iyi nefes almayı öğrenmek daha
iyi yaşamayı öğrenmenize yardımcı olur.

Denizde 100 metrede olmasa da 2
ya da 3 metrede nefesinizi tutmak,

deniz gözlükleri ve
bir çift palet takmak

büyülü yeni bir dünya, bir evren

görebileceğiniz anlamına gelir.

Küçük bir balık, deniz yosunu,

bitki ve hayvanları görmek

ve tedbirlice izleyebilmek,

suyun altında süzülmek, etrafa bakmak
ve yüzeye geri dönmek,

iz bırakmadan.

Denizin bir parçası olabilmek,

mükemmel bir his...

Son bir şey söyleyeyim,

nefesini tutmak, suda olmak,
bu su altı dünyasını keşfetmek,

tamamen kendinle tekrar
bağ kurmakla alakalı.

Vücudun hafızasından fazlaca bahsettim

milyonlarca yıl geriye giden,

denizdeki atalarımıza
dayanan köklerimizden.

Suya döndüğünüz an,

nefesinizi birkaç saniye tuttuğunuzda

köklerinizle bağlantıya geçeceksiniz.

Size garanti edebilirim ki

tamamen büyülü bir deneyim.

Denemenizi öneririm. Teşekkürler.

(Alkış)