ทำหรือไม่ทำ...ไม่มีคำว่าลอง | วสุพล สุทัศนานนท์ | TEDxChulalongkornU

พิธีกร: ยินดีต้อนรับทุกท่านนะครับ

เข้าสู่ TEDxChulalongkornU ครับ

ไปพบกับคุณแฟรงค์นะคะ วสุพล สุทัศนานนท์

จากทอล์คที่มีชื่อว่า “ทำไม่ทำ ไม่มีคำว่าลอง” ค่ะ

(เสียงปรบมือ)

ผมเชื่อว่าทุกคนในที่นี้นะครับล้วนมีเป้าหมาย

passion และความฝัน

รวมถึงสิ่งต่าง ๆ มากมาย

ที่เราตั้งใจไว้ว่าเราอยากจะทำมัน

ผ่านเข้ามาตลอดในทุกช่วงของชีวิตครับ

และในขณะเดียวกันนั้นเอง ทุกช่วงของชีวิต

ก็มักจะมีอุปสรรคต่าง ๆ

ที่เข้ามาขวางกั้นระหว่างเรากับความฝัน

เป้าหมาย สิ่งที่เราตั้งใจ

ทำให้เรากับมัน

ถอยห่างกันออกไปเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ

บางครั้งอุปสรรคต่าง ๆ ก็เกิดจากตัวเราเอง

เกิดจากปัจจัยภายใน

บางครั้งก็เกิดจากปัจจัยภายนอก

ที่เราไม่สามารถควบคุมมันได้

และในบางครั้งอุปสรรคต่าง ๆ นานาเหล่านี้

ก็ถาโถมเข้ามามากมาย

เสียจนทำให้เรากับความฝัน

ที่เราเคยตั้งใจหมายมั่นว่าจะทำ

เราก็ลืมเลือนมันไปเสียแล้ว

วันนี้ครับ ผมมีพลังวิเศษพลังหนึ่งละกัน

ที่อยากจะมาแชร์ให้กับทุกคนในที่นี้ฟัง

พลังวิเศษนี้นะครับมีอยู่หน้าที่เดียวเท่านั้น

คือเอาไว้ต่อกรกับทุกอุปสรรคที่จะเข้ามาขวาง

ระหว่างเรากับความฝันของเรา

และมากไปกว่านั้นนะครับ พลังวิเศษที่ว่านี้

ยังช่วยใครหลายคนที่กำลังค้นหาตัวเองอยู่

ไม่รู้ว่าเราอยากจะทำอะไร

ไม่รู้ว่าเราอยากจะเป็นอะไร

ได้เจอเส้นทางความฝัน

และสิ่งที่ตัวเองชอบเสียด้วย

แต่ผมจะบอกให้ครับ

ว่าพลังวิเศษที่ผมกำลังจะพูดถึงนี้

ไม่ใช่พลังยอดมนุษย์แต่อย่างใดครับ

แต่เป็นพลังที่มีอยู่กับมนุษย์ทุกคนตั้งแต่เกิดแล้ว

แฝงตัวมากับเรา

แต่เราไม่รู้เท่านั้นว่าเรามีมัน

และผมจะบอกให้อย่างหนึ่งนะครับ

ว่าพลังนี้คุณสามารถเริ่มใช้มันได้ตั้งแต่วันนี้

ตอนนี้ วินาทีนี้ด้วยซ้ำครับ

พลังที่ว่านี้ครับ มีชื่อว่า

“พลังแห่งการลงมือทำ” ครับ

ก่อนอื่นเลยผมต้องบอกก่อนว่า ขอสารภาพครับ

ผมคิดว่าผมเป็นนิสิตคณะบัญชีจุฬาฯ

ภาควิชาการบัญชี เพียงไม่กี่คนนะครับ

ที่มีอาชีพและหน้าที่หลักคือนักดนตรีครับ

ส่วนงานอดิเรกคือการเรียนหนังสือครับ

ใช่ครับ ผมขอสารภาพตรง ๆ เลยว่า

ย้อนกลับไปสมัยนั้น ผมมีความฝันเดียว

และความฝันเดียวเท่านั้น

คือผมจะต้องออกไปแตะขอบฟ้า

กับพี่ตูน บอดี้สแลมให้ได้

ผมจะต้องไปตามหาความฝัน

ในการเป็นนักดนตรี ศิลปินให้จงได้ครับ

และมีแค่ความฝันเดียว

ไม่มีอย่างอื่น ไม่เบี่ยงเบน

ฟังดูแล้ว ทุกคนอาจจะตั้งคำถาม

ว่าผมเริ่มต้นอย่างไร

ผมอยากจะบอกว่า

ผมเริ่มต้นจากการทำสิ่งที่ง่ายที่สุดครับ

คือการสมัครเข้าชมรมดนตรีสากลของคณะ

แล้วก็ใช้วิชาที่เรียกว่าวิชาหน้าด้านครับ

ผมวิ่งเข้าหาทุกโอกาสที่ทำให้ผมสามารถ

ไปเล่นดนตรีสดได้ ไปเล่นดนตรีอยู่บนเวทีได้

งานเล็ก งานใหญ่ งานฟรี

งานจ่ายตังค์ขอเขาเล่นก็เอามาแล้ว

แม้กระทั่งงานที่ผมต้องไปเล่น

แล้วอีกวันหนึ่งสอบไฟนอลของวิชาบัญชี

ผมก็ไปเล่นมาแล้วครับ

ทุกคนอาจจะคิดว่า

โห มันฮาร์ดคอร์มากเลยนะ

กับเด็กบัญชีคนหนึ่งที่ไปใช้ชีวิตนักดนตรี

และสองสิ่งนี้ก็ดูเป็นสิ่งที่ต่างกันอย่างสุดขั้ว

แทบจะเป็นคนละเรื่องกันเลย

และผมเชื่อว่า หลาย ๆ คน

ก็คงจะประสบปัญหาเช่นเดียวกับผมครับ

มาย้อนกลับไปสมัยก่อน

เราอาจจะได้เรียนในสิ่งที่เราไม่อยากเรียน

หรือเราอาจจะได้ทำในสิ่งที่เราไม่ได้อยากทำ

แต่สำหรับผม ผมคิดว่ามันไม่ใช่อย่างนั้นครับ

หลาย ๆ คนชอบพูดว่า

ที่เราไม่ได้ทำในสิ่งที่เราอยากทำ

เพราะ เราไม่มีโอกาส เราโชคไม่ดี

เพราะอันนั้น อันนี้ เพราะอะไรก็ไม่รู้

ที่ทำให้เราไม่ได้ทำ รู้แต่ว่ามันไม่ใช่เรา

มันเป็นอย่างอื่น สำหรับส่วนตัวผม

ณ วินาทีที่ผมได้เล่นดนตรี ทั้ง ๆ ที่ผมยังเรียนบัญชี

มันทำให้ผมเข้าใจถึงพลังแห่งการลงมือทำ

ขึ้นมาอีกขั้นหนึ่งครับ

เข้าใจว่าพลังแห่งการลงมือทำ

มีคุณสมบัติที่น่าทึ่งอยู่คุณสมบัติหนึ่งครับ

คือพลังนี้เป็นอิสระจากทุกข้ออ้าง

และทุกข้อจำกัดต่าง ๆ นานาทั้งหลายทั้งปวงครับ

ผมไม่เชื่อว่า เราจะทำอะไรไม่ได้

เพียงแค่เพราะว่าข้ออ้างครับ

ถามว่าทำไมคนเราถึงสร้างข้ออ้างขึ้นมา

เพื่อขวางกั้นระหว่างเรากับเป้าหมายที่เราตั้งใจไว้

ต้องยอมรับครับว่าพวกเราอ่อนแอครับ

พวกเราอ่อนแอต่อเป้าหมายที่เราตั้งไว้

เราจึงเอาข้ออ้างต่าง ๆ นานามาปกปิด

กลบเกลื่อนความอ่อนแอในจิตใจเราต่างหาก

ไม่มีอะไรที่จะหยุดผมได้ ไม่มีอะไรที่หยุด

ที่ทำให้ผมเลิกตามหาความฝันในการเป็นนักดนตรี

ทั้ง ๆ ที่ผมเรียนอยู่ที่คณะบัญชีได้

และไม่มีวันที่มันจะหมดพลังนี้ไปจากตัวผม

หลังจากนั้นนะครับ

หลังจากที่ผมได้ใช้ชีวิตเป็นนักดนตรี

ทำอาชีพหลักเป็นนักดนตรี

แล้วก็งานอดิเรกเป็นการเรียนหนังสือ

ไปได้สักพักใหญ่ ๆ แล้ว

ผมก็เกิดคำถามขึ้นมากับชีวิต

ผมคิดว่า ผมเล่นดนตรีไปเรื่อย ๆ

ผมเริ่มเดินมาถึงจุดอิ่มตัว

ทางการเป็นนักดนตรีของผมแล้ว

ผมก็ตัดสินใจได้ว่าอย่างไรก็แล้วแต่

ผมอาจจะต้อง say goodbye

บ๊ายบายพี่ตูนว่า นายไปแตะขอบฟ้าคนเดียวนะ

เราจะไม่ไปแตะกับนายแล้ว

เราจะออกไปตามหาเส้นทางของเราใหม่

ไปตามหาขอบฟ้าใหม่ของเรา

ดูสิว่าเราชอบเราฝันเรา passion อะไรกันแน่

และในจังหวะนั้นเองนะครับ

ก็เป็นจังหวะที่ผมเรียนอยู่ในชั้นปีที่ 3 ของคณะบัญชี

ซึ่งเป็นเรื่องปกติทั่วไปที่เด็กคณะบัญชี

ภาควิชาบัญชีทุกคน ชั้นปีที่ 3

ก็จะต้องไปทำการฝึกงาน เป็นผู้ตรวจสอบบัญชี

กับบริษัทบัญชียักษ์ใหญ่

ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นครับ นี่คือผมครับ

เป็นหนึ่งในเพื่อน ๆ ในรุ่นทุกคน

ที่สมัครฝึกงานไปเหมือนกัน

แต่มันมีเรื่องที่น่าสนใจเรื่องหนึ่ง

ที่อยากจะมาเล่าให้ฟังครับ

คือช่วงเวลาก่อนหน้าฝึกงานประมาณ 2-3 เดือน

ผมเกิดอาการที่เรียกว่าหลงทางครับ

ผมตั้งคำถามกับชีวิตตัวเองขึ้นมาอย่างจริงจังว่า

นี่เป็นสิ่งที่เราอยากทำจริง ๆ หรอ

อีก 2 เดือนเราต้องไปฝึกงาน

นี่ใช่ไหมเป็นสิ่งที่เราอยากจะทำ

หรือเราอยากจะไปทำอย่างอื่นมากกว่า

เราอยากออกไปตามความฝัน

ไปหาแรงบันดาลใจ

ไปหาสิ่งที่เราอยากทำมากกว่าใช่ไหม

ผมใช้วิธีแก้ปัญหา

ใช้พลังแห่งการลงมือทำแก้ปัญหาได้ง่ายที่สุด

คือผมหยิบกระดาษเอสี่ขึ้นมาแผ่นหนึ่งครับ

เอสี่ง่าย ๆ เลยนะครับแผ่นหนึ่งเลย

กี่แกรมก็ได้ จะบางจะหนาได้หมด

ผมหยิบมา และผมหยิบปากกามาแท่งหนึ่ง

ผมเขียนทุกอย่างที่ผมอยากทำ

ลงไปในกระดาษใบนั้นครับ

ผมเหมามาหมดแม็กเลยครับ

ผมไล่มันออกทุกข้อ ไม่มีกั๊ก ไม่มีออมมือ

เขียนลงไปหมดทุกข้อครับ

และทุกอย่างที่ผมเขียนลงไป

เป็นสิ่งที่ 1) ผมอยากจะทำมันอย่างจริงจัง

2) ผมคิดว่าผมทำมันแล้ว ผมจะมีความสุข

3) และผมคิดว่าสิ่งที่ผมทำ

มันจะไปสร้างประโยชน์ และเกิดคุณค่าแก่คนอื่น ๆ

และมากไปกว่านั้นนะครับ

มากกว่าการเขียนลงกระดาษ

สิ่งที่ผมทำก็คือ ผมออกไปทำทุกข้อ

ที่ผมเขียนมาหมดเลยครับ

ที่คุณเห็นอยู่บนกระดานตรงนี้

ที่เวทีพรีเซ็นเทชั่นตรงนี้ ผมทำหมดเลยครับ

แบบไม่รอ ไม่เว้นวรรค ไม่ ไม่มีการรอรีใด ๆ ทั้งสิ้นครับ

ผมทำทุกอย่างที่ผมคิดไว้หมดเลย

ผมอยากจะเป็นดีเจ ผมก็ใช้สูตรเดิมครับ

หน้าด้าน ก็ไปวิ่งเข้าหาโอกาสครับ

ไปฝึก ไปซ้อม แล้วก็สุดท้ายก็ได้เป็นดีเจสมใจ

ผมอยากจะเปิดโรงเรียนสอนดนตรีกับเพื่อน

สิ่งที่ผมทำง่ายที่สุดครับ ผมก็โทรศัพท์หาเพื่อน

แล้วผมก็นัดกันมา ทำเลย ไม่มีพรุ่งนี้ ไม่มีเดี๋ยวก่อน

ทำตอนนี้แหละ ตอนนี้เท่านั้น

ถึงแม้ว่าทำไปทำมา โรงเรียนสอนดนตรีที่ผมทำ

มันก็ไปเจอกับศัพท์เทคนิคภาษาอังกฤษคำหนึ่งครับ

ที่ผมเรียนรู้ระหว่างการทำโรงเรียนสอนดนตรี

คือผมไปเจอศัพท์ที่ตัวย่อเรียกว่า JENK ครับ

หรือย่อมาจาก เจ๊ง นั่นเองครับ

ทำไปทำมามันก็เจ๊งนะครับ

แต่ว่าสุดท้ายแล้ว ทุกอย่างที่ผมทำมา

มันก็หล่อหลอมไปเป็นประสบการณ์

ที่ช่วยผลักดันตัวผมให้เข้าใกล้เป้าหมาย

สิ่งที่ชอบ และตัวตนของผมมากขึ้นเรื่อย ๆ

มากขึ้นเรื่อย ๆ

ชีวิตคนเราครับ มันก็เหมือนกับแผนที่ใหญ่แผนที่หนึ่งครับ

เราล้วนอยากที่จะไปในที่ต่าง ๆ

เปรียบเสมือนเป้าหมายของชีวิตเรา

ซึ่งมันมีมากมายนับไม่ถ้วนเลยครับ

เราอยากที่จะไปสัมผัส

อยากจะไปรู้ว่าที่ไหนเป็นที่น่าสนใจ

เหมือนกับเป้าหมายชีวิตเรา

ที่เราอยากจะไปรู้ว่า เป้าหมายต่อไป

หรือความฝัน passion ของเรา

มันคืออะไรกันแน่

และเราคาดหวังว่า ท้ายที่สุดแล้ว

เราจะไปเจอที่สักที่หนึ่ง

ที่มันเป็นที่สุดท้ายที่มีความหมายสำหรับเรา

ผมอยากจะบอกว่า ส่วนตัวผม

ความฝันและ passion สิ่งที่ชอบ

มันเปลี่ยนไปตามเวลาอยู่แล้วครับ

เพราะจากตอนแรกที่ผมมีความฝัน

ความตั้งใจว่าจะเป็นนักดนตรี

มันก็ได้ล่วงเลยมา และผมค้นหาตัวเองใหม่

จากการที่ผมลงมือทำทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมตั้งใจไว้

สุดท้าย แม้ความฝัน passion จะเปลี่ยนไป

แต่สิ่งเดียวที่จะยังคงอยู่กับผม

และผมเชื่อว่ามันต้องคงอยู่กับทุกคน

คือการลงมือทำครับ

เป็นสิ่งเดียวที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้

ไม่ว่าความฝันคุณจะเปลี่ยนไปอย่างไรก็ตาม

การลงมือทำยังต้องคงอยู่

ถามว่าอยู่ไปทำไม

อยู่เพื่อเป็นเข็มทิศชีวิตครับ

คอยบอกทางต่อไปของคุณว่า

อันไหนที่จะเป็นเส้นทาง

เป็นจุดมุ่งหมายต่อไปของคุณ

เพราะฉะนั้นพลังแห่งการลงมือทำ

ท้ายที่สุดแล้ว หากคุณใช้มัน

มันจะเป็นเข็มทิศชีวิตชั้นดี

ให้กับชีวิตของพวกคุณทุกคนครับ

หลังจากนั้นสุดท้ายผมก็ตกผลึก

จากที่ผมไปล้มลุกคลุกคลาน

ตะลุมบอนกับสิ่งที่อยากทำมา

ผมก็ได้ไอเดีย

เป็นเว็บไซต์แพลตฟอร์มจองวงดนตรี

ง่ายเหมือนจองโรงแรมครับ

ผมใช้ความรู้ที่สั่งสมมาจาก

การเรียนคณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี

จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ผนวกกับ

ความบ้าดนตรีที่ไหลวนอยู่ในกระแสเลือดของผม

ผสมกันออกมา เป็นการทำสิ่งที่ผมรัก

และผมตั้งใจหมายมั่น

ว่าผมจะทำมันให้สำเร็จให้ได้

แต่โชคชะตาก็กลับเล่นตลกครับ

เพราะในเวลานั้น

ผมดันต้องไปเริ่มฝึกงานเสียแล้ว

ผมอยากจะบอกว่า

ผมได้มีโอกาสเข้าไปฝึกงาน

อยู่ที่บริษัทบัญชีแห่งนั้นครับ

อยู่ทั้งหมด 2 วันถ้วนครับ

ผมนั่งทำงานอยู่ที่บริษัทบัญชี

ทั้งหมด 2 วันถ้วนครับ

และเป็น 2 วันถ้วนที่ผมคิด

ครุ่นคิดแล้วครุ่นคิดอีกว่า

ผมจะต้องตัดสินใจอย่างไรกับชีวิตผมต่อไป

ผมจะเลือกที่จะนั่งทำงานต่อ

หรือเลือกที่จะออกไปตามความฝัน

ในธุรกิจไอเดียที่ผมคิดขึ้นมาได้

นี่เป็นอีเมลครับ

ที่ผมเมื่อวันที่ 27 พฤษภาคม ปีที่แล้วนะครับ

ส่งมาคุยกับตัวผมในอนาคตนะฮะ

โดยมีการแนบจดหมายลาออกมาด้วยฉบับหนึ่งครับ

และก็มีการเขียนว่า Good luck ครับ

ผมอยากจะขอบคุณตัวผมในวันนั้นมากเลยครับ

เพราะว่าอีเมลฉบับนี้

เปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดกาลครับ

ผมตัดสินใจ

นำจดหมายขออนุญาตลาออกจากการฝึกงาน

ขึ้นไปคุยกับพี่ ๆ ที่ดูแลนิสิตที่มาฝึกงานที่บริษัท

ผมขึ้นไปด้วยความคิดที่ว่า

ผมจะต้องโดนตำหนิอย่างแน่นอนเลย

เพราะว่าผมเข้ามาฝึกงานได้เป็นเวลา

แค่ 2 วันเท่านั้น

ผมเชื่อว่าการที่ผมตัดสินใจอย่างนี้

มันอาจจะสร้างผลกระทบต่อกับทั้งตัวผมเอง

และกับทางบริษัท ไม่มากก็น้อย

แต่ผมมีเรื่องราวเรื่องหนึ่งที่จะมาเล่าให้ฟังครับ

คือผมขึ้นไปคุยกับพี่เขา

ด้วยการแชร์เรื่องราวเรื่องหนึ่งให้พี่เขาฟัง

ผมเล่าว่าการที่ผมตัดสินใจ

ตัดสินใจลาออกได้

ไม่ใช่เพราะว่าผมใช้อารมณ์เป็นตัวตั้ง

หรือผมตัดสินใจอย่างหุนหันพลันแล่น

หรือผมตัดสินใจไปโดยที่ไม่มีเหตุมีผล

แต่ผมตัดสินใจได้

เนื่องจากความเชื่อเพียงความเชื่อชุดเดียวเท่านั้นครับ

ผมเชื่อว่าชีวิตคนเราครับ

ล้วนมีเป้าหมาย

แต่สำหรับผมเป้าหมายของชีวิต

แบ่งเป็น 2 ประเภทด้วยกัน

ประเภทแรก คือการที่จะมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย

การที่จะมีชีวิตอยู่ได้ ที่จะดูแลตัวเองได้

คนทุกคนสามารถทำได้ครับ

และผมเชื่อว่าทุกคนในที่นี้ทำมันได้แล้ว

และกำลังทำมันอยู่

คือการที่ทำงาน ทำหน้าที่

ที่ตัวเองต้องรับผิดชอบให้สำเร็จลุล่วง

การที่เราดูแลตัวเองได้ ดูแลคนที่เรารักได้

นั่นคือเป้าหมายชีวิตแรก

แต่สำหรับผม ผมมีเป้าหมายอีกชนิดหนึ่งครับ

เป็นเป้าหมายที่ลึกลงไปในระดับในใจของผม

เป้าหมายที่จะมีชีวิตอยู่อย่างมีคุณค่า

เป้าหมายที่จะมีชีวิตอยู่อย่างมีความหมาย

ไม่ใช่แค่สุขสบาย แต่คือการกล้าที่จะออกไป

ตามหาความฝันของตัวเอง

กล้าที่จะลุกขึ้นมาทำสิ่งที่แตกต่าง

กล้าที่จะทำตามเสียงหัวใจที่เรียกร้องของตัวเอง

และที่สำคัญ กล้าที่จะสร้างสิ่งที่มีคุณค่า

และมีประโยชน์แก่คนอื่น ๆ

นึกภาพนะครับ ผมเล่าแบบนี้เลยนะครับ

แต่ผมเล่ากับพี่เขาสองคน

พี่เขาก็ “เอ๊อะ น้อง

ทำไมน้องเล่นใหญ่ใส่พี่ขนาดนี้ พี่ตกใจ”

ผมก็ สุดท้ายเรื่องราวมันกลายเป็นว่า

กลับกลายเป็นเหมือนละครอย่างไรอย่างนั้นเลยครับ

พี่สองท่านเขาบอกกับผมว่า

“น้อง ถ้าที่นี่จะเป็นกรงขังน้อง

ไม่ให้น้องโบยบินออกไป

พี่จะปล่อยน้องให้บินไปตามเส้นทางความฝันน้องเอง

พี่ขอบคุณน้องมากที่น้องขึ้นมาเจอพี่วันนี้

พี่ก็มีความฝันเล็ก ๆ หลาย ๆ อย่างที่พี่อยากทำ

พี่ยังไม่ได้ทำมันเสียที

พี่คิดว่า พี่จะไปเริ่มทำมันแล้ว

ขอบคุณน้องมาก”

ผมจำได้โมเม้นต์นั้นผมเดินออกมาจากตึก

สวนกับคนที่เดินเข้าไปหลังจากกินข้าวครับ

ผมเดินออกมา น่าจะมีไม่กี่คนเดินออกมา

อีกคนหนึ่งเป็นวินมอเตอร์ไซค์

เมสเซนเจอร์มาส่งเอกสารครับ

และเป็นโมเม้นต์ที่ผมรู้สึกแล้วว่า

ต่อไปนี้ชีวิตต่อให้มันจะเลวจะร้ายแค่ไหน

แต่มันเป็นชีวิตที่มีความหมายอย่างแน่นอน

หลังจากนั้นครับ ผมก็กระโจนเข้าสู่โลก

แห่งการทำแอพพลิเคชั่นและสตาร์ทอัพ

อย่างเต็มตัวครับ

ด้วยความรู้ 0% ครับ

ผมเริ่มต้นใหม่ set zero

แต่ผมใช้วิชาเดิมที่ผมใช้มาตลอดครับ

คือผมวิ่งเข้าทุกโอกาส

เรียกง่าย ๆ ว่าผมหน้าด้านนั่นแหละครับ

ผมก็ทักทุกคนเพื่อที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่เราไม่รู้

ไปตามหาความรู้เพื่อมาทำในสิ่งที่เราอยากทำ

ผมก็ได้มีโอกาสไปฝึกงาน

และไปทำงานร่วมกับรุ่นพี่คนหนึ่งที่บริษัทหนึ่ง

และผมได้ความรู้ทั้งหลายทั้งแหล่

เริ่มต้นทุกอย่าง ทำทั้งโค้ด ทำทั้งกราฟฟิก

ทำทุกอย่าง จนสุดท้าย

ผมก็พร้อมที่จะมาทำของตัวเอง

และผมทุ่มสุดตัว

จนแพลตฟอร์มที่ผมพูดถึงนะครับ

ก็ได้มีโอกาสเป็นตัวแทนประเทศไทย

ไปแข่งในโครงการสตาร์ทอัพระดับโลก

ที่ Silicon Valley สหรัฐอเมริกาครับ

เป็นตัวแทนประเทศไทยไปแข่ง

เป็น 20 ทีมจาก 50 ทีมที่ไปแข่งที่นั่น

ผมจะบอกให้ว่า นี่เป็นรูปภาพ

ตอนที่ผมไปอยู่ที่ Silicon Valley แล้วครับ

ผมจะบอกตรง ๆ ว่าผมเป็นเด็กไทยตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งครับ

ที่ยังเรียนอยู่ชั้นปี 3 ภาษาก็ไม่ได้ดี

ความรู้ก็ไม่ได้มีมาก ไอ้เทคโนโลยีนี่ไม่ต้องนับเลย

ไม่มีเลย นะครับ แต่สิ่งเดียวที่ผมมี

และผมมั่นใจว่ามันดี คือใจผม มันดีแน่นอน

ผมมีใจที่แข็งแรงพอที่จะไปทำให้

ทุกวินาทีที่ผมอยู่ที่นั่นมันมีความหมาย

วินาทีแรกที่ผมไปถึงที่นั่นนะครับ

ผมไปนำเสนอผลงานของผม

ผมตกเป็นทีมที่มีคะแนนต่ำที่สุดในรอบทันทีครับ

จนพี่ ๆ ฝรั่งที่เขาดูแลงานอยู่เขาเดินมาบอกว่า

“เฮ้ ยู ยูไหวไหม ยูโอเคไหม

ยูจะกลับบ้านไหม จะเอายังไง”

ผมก็บอกว่า ไม่ ผมไม่กลับ ผมทำได้

แล้วผมก็ทำให้ดูด้วย

สิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นก็คือ

ผมใช้ทุกพลังงานที่ผมมีครับ

ถามทุกทีม ถามว่าคุณดีอย่างไร

คุณคิดว่าของผมไม่ดีอย่างไร

คุณวิจารณ์ผมหน่อย

ผมวิ่งหาทุกทีมครับ ผมคุยกับทุกคน

เพื่อจะได้รู้ว่าผมต้องปรับปรุงผลงานของผมอย่างไร

และผมทำมันข้ามวันข้ามคืนครับ

ไม่มีหยุดพัก ไม่มีเบี่ยงเบน ไม่มีอ่อนข้อ

จนสุดท้ายผมก็กลับมาเป็นทีม

ที่มีคะแนนอยู่ในระดับที่ใช้ได้ ในระดับที่สูง

และก็ได้เป็นตัวแทนประเทศไทย

ไปนำเสนอผลงานต่อหน้าฝรั่งจำนวนมาก

ที่สหรัฐอเมริกาครับ Silicon Valley

ถามว่าจุดนั้นผมเรียนรู้อะไร

ผมเรียนรู้ว่าพลังแห่งการลงมือทำ

มันจะฉายแสงเปล่งประกายได้มากที่สุด

ก็ตอนที่คุณใช้มันอย่างสุดกำลังครับ

พลังชนิดนี้ไม่มีไว้ใช้เล่น ๆ นะครับ

มีไว้ใช้อย่างเดียวเท่านั้นคือ

คุณต้องใช้มันให้สุดเท่าที่คุณจะทำได้

และมากไปกว่านั้นนะครับ ผมไปอยู่ที่นั่น

ผมไม่ได้ทำเพื่อตัวผมเองคนเดียว

ผมทำเพื่อให้เกิดชื่อเสียงแก่ประเทศชาติ

เป็นตัวแทนคนไทยว่าเราคนไทยก็ทำได้

เด็กไทยคนหนึ่งก็ทำได้

ผมไม่ได้วิ่งตามหาความสำเร็จอย่างเดียว

แต่ผมพยายามอย่างหนักเพื่อให้เกิดประโยชน์และคุณค่า

ซึ่งเป็นคำพูดของคนนี้ครับ ไอน์สไตน์

เพราะฉะนั้นพลังแห่งการลงมือทำ

นอกเหนือจากคุณจะใช้เพื่อตัวคุณเอง

ในการตามหาเป้าหมาย

ในการตามหาความหมายของชีวิต

คุณยังใช้มันเพื่อคนอื่นได้ด้วย

สุดท้ายนะครับ

จากที่ผมได้เล่าไปทั้งหมด

พลังแห่งการลงมือทำ

เป็นอิสระกับทุกข้ออ้างและทุกข้อจำกัด

ต่าง ๆ นานาทั้งหลายทั้งปวง

เป็นเสมือนกับเข็มทิศชีวิตชั้นดีที่นำพาคุณ

ไปเจอเป้าหมายที่คุณตั้งใจไว้

เป็นพลังที่คุณต้องใช้มันอย่างสุดแรง

มันถึงจะใช้แสดงพลังออกมาได้มากที่สุด

และเป็นพลังที่สามารถนำพาคุณ

ไปเจอความหมายของชีวิตได้

แต่ท้ายที่สุด

คุณต้องใช้พลังนี้เพื่อคนอื่นด้วย

(เสียงปรบมือ)