Ne zaman tavır almalı - ne zaman bırakmalıyız?

Ask Beckham geçenlerde kendisini kim olduğunu sorgulayacak bir durumun içinde buldu. Teyze ve savunucu olarak iki rol arasında çekildiğini hissetti. Her birimiz bu zorluğu bazen hissediyoruz. Ve o uygun olmadığında ahlaki bütünlüğümüz için nasıl savunmamız gerektiğiyle ilgili cesur önerilerde bulundu.

Bu yaz Ohio'ya bir aile düğünü
için döndüm

ve ben oradayken,

Frozen'daki Anna ve Elsa ile tanıştım.

Ama Frozen'daki Anna ve Elsa
değildi.

Sonuçta bu bir Disney etkinliği değildi.

Bu iki girişimci prenses partileri
yürüten bir işletmeye sahiptiler.

Çocuğun 5 yaşına
mı giriyor?

Onlar gelip bazı şarkılar söyleyecekler,

biraz peri tozu serpiştirecekler,
bu harika.

Fırsatı kaçırmak üzere değillerdi.

Bu bir doğa olayı değildi.
Bu ''Frozen''dı.

Bu yüzden bir oyuncak
mağazası tarafından kiralandılar,

çocuklar cumartesi sabahları gelirler,

bazı Disney eşyaları alırlar,
prenseslerle fotoğraflarını çektirirler,

bugünlük bu kadar.

Bu sanki mevsimsel kısıtlamaları
olmayan Noel Baba gibi.

(Kahkahalar)

3,5 yaşındaki yeğenim Samantha
kendini kaptırdı.

Telif haklarından kaçınmak için Karlar
Kraliçesi ve tek N ile Prenses Ana olsalardı,

bu iki kadının poster imzalamasını ve
kitap boyamasını daha az önemseyebilirdi.

(Kahkahalar)

O gün orada olan 200'den fazla çocuk ve
yeğenime göre,

bu Frozen'daki Anna ve Elsa'ydı.

Ağustos ayında Ohio'da yakıcı
sıcak bir yaz günüydü.

Planlanan saate göre 10'da
oradaydık

ve bize verilen numara 59'du.

Saat 11'e kadar 21'den 25'e
kadar olan numaraları çağırdılar.

Bu biraz sürecekti,

ve hiç bedava yüz boyama
ya da geçici dövme yoktu

ki mağazanın dışında oluşan
erimeyi engelleyebilsin.

(Kahkahalar)

12:30'a kadar çağırıldık.

''56'dan 63'e, lütfen.''

Biz içeriye yürürken, size tarif
edebileceğim tek sahne

Norveç'in kusmuş gibi göründüğüydü.

(Kahkahalar)

Yeri kaplayan kartondan kesilmiş kar
taneleri,

bütün düz yüzeylerde parıltılar ve
bütün duvarlarda buz saçakları vardı.

Sırada dururken

58 numaranın sırtını görmek yerine

daha iyi bir görüş açısına sahip olması
için çabaladım.

Onu omuzlarıma aldım.

Ve prensesleri görüşüyle anında büyülendi.

Yaklaştıkça heyecanı sadece büyüdü

ve sonunda sıranın önüne geldiğimizde

58 numara posterinin prensesler
tarafından imzalanması için açılışı yaptı.

Vücudundaki heyecanı tam olarak
hissedebiliyordum.

Dürüst olmak gerekirse, o noktada ben
de biraz heyecanlıydım.

(Kahkahalar)

İskandinavya'nın çöküşü
büyüleyiciydi demek istiyorum.

(Kahkahalar)

Sıranın önüne geldik

ve yorgun görevli gözlerini yeğenime
çevirdi ve

"Merhaba, tatlım. Sıradaki sensin!" dedi.

Aşağı inmek mi,

fotoğraf için babanın omuzlarında
kalmak mı istersin?

(Kahkahalar)

Ben, daha iyi bir kelime bulamıyorum,
donakaldım.

(Kahkahalar)

Yüzleştiğimiz beklenmedik ani soru
şaşırtıcıydı,

ben kimdim?

Teyze mi? Yoksa savunucu mu?

Milyonlarca insan nasıl sert bir korumam
olduğu hakkındaki videomu izlemişti.

ve işte bir tanesi, gözümün önünde.

Aynı zamanda,

hayatımda çocuklardan daha önemli
hiçbir şey yok,

bu yüzden kendimi bazen kendimizi içinde
bulduğumuz bir durumun içinde bulurum,

bölünmüş iki şey, iki imkansız seçim.

Savunucu mu olmalıyım?

Yeğenimi omzumdan indirmeli ve
görevliye aslında babası değil,

teyzesi olduğumu,

daha dikkatli olması gerektiğini,

saç kesimlerine ve omuzda taşımaya göre

cinsiyete balıklama atlamaması gerektiğini mi
açıklamalıyım?--

(Kahkahalar)

ve bunu yaparken,

yeğenimin hayatındaki en harika anı
mı kaçırmalıyım?

Ya da teyze mi olmalıyım?

Bu yorumu dikkate almamalı, milyonlarca
fotoğraf çekmeli,

ve o anın doğal eğlencesinden bir anlık
için dikkatimi dağıtmamalı mıyım,

ve bunu yaparken

kendim olmak için ayağa kalkmamamın ortaya
çıkmasının utancıyla yürürüm,

özellikle yeğenimin önünde.

Ben kimdim?

Hangisi daha önemliydi? Hangi role daha
çok değerdi?

Teyze miydim? Yoksa savunucu muydım?

Karar vermek için ikiye bölündüm.

Şimdi öğretiliyoruz

ki biz sabit ve artan bir kutuplaşmanın
olduğu bir dünyada yaşıyoruz.

Çok beyaz ve siyah, ve bize ve onlara,
çok doğru ve çok yanlış.

Ortası yok. Gri yok, sadece kutuplaşma.

Kutuplaşma iki fikir ya da düşüncenin
birbirine tamamen

karşı olma durumudur,

zıt bir karşıtlık durumu.

Hangi taraftasın?

Siz şüphesiz ve sorgusuz sualsiz, savaş

karşıtlığının, kürtaj konusundaki tercihin,
ölüm cezası karşıtlığının,

silah düzenleme yanlılığının,açık sınırların ve
birlik olmanın yanlısı mısınız?

Ya da siz kesinlikle ve taviz vermeksizin

savaş, ölüm cezası taraftarı, kürtaj
karşıtı,

2.yasa değişikliliğinin kesinliğine
inanan,

göçmen karşıtı ve iş yanlısı mısınız?

Hepsi ya da hiçbiri, bizimle birliktesiniz
ya da karşısınız.

Bu kutuplaşmadır.

Kutuplaşma ve mutlaklıkla ilgili problem
şu ki,

bizim insanlık deneyimlerimizin benliğini
eliyor

ve bizim insan doğamızı çelişkili yapıyor.

Ama eğer biz iki farklı yöne çekildiysek,

ama aslında bizim gerçekten var
olduğumuz yer değil.

kutuplaşma bizim asıl gerçekliğimiz değil.

Oradan nasıl gideriz?

Spektrumun diğer ucunda ne var?

Bunun ulaşılamaz, uyumlu bir ütopya
olduğunu düşünmüyorum.

Kutuplaşmanın zıttının ikilik olduğunu
düşünüyorum.

İkilik iki kısıma sahip olma durumudur

ama zıt karşıtlık değil,

aynı zamanda var olmak.

Bunun mümkün olacağını düşünmüyor musunuz?

İşte benim bildiğim insanlar:

Baş örtüsü takıp kürtaj yanlısı, feminist
olan Katolikler,

savaş karşıtı olan kıdemli askerler

ve benim evlenebilmem gerektiğini düşünen
NRA üyeleri tanıyorum.

Onlar tanıdığım insanlar, onlar
benim arkadaşlarım ve ailem

Bu bizim topluluğumuzun çoğunluğu, bu
sizsiniz, bu benim.

(Alkışlar)

İkilik iki şeyi bir arada tutma
kabiliyetidir.

Ama soru şu ki?
Kendi ikiliğimize sahip olabilir miyiz?

İki şeyi tutma cesaretine sahip olabilir
miyiz?

Kasabada bir restoranda çalışıyorum.

Garsonla çok iyi arkadaş haline geldim.

Ben hizmetçiydim ve çok iyi bir ilişkimiz
vardı,

beraber çok güzel vakit geçiriyorduk.

İspanyolcası harikaydı

çünkü o Meksikalı.

(Kahkahalar)

Bu hat aslında başka bir yola gitti.

İngilizcesi kısıtlıydı ama İspanyolcası
benimkinden çok daha iyiydi.

Ama biz benzerliklerimizle birleştik,

farklılıklarımızla ayrılmadık.

Ve biz farklı dünyalardan gelmemize rağmen
yakındık.

O Meksika'dan geliyordu,

Buraya gelebilmek ve eve döndüğünde daha
iyi bir hayat sağlayabilmek

için ailesini arkada bıraktı.

O dindar, muhafazakar bir Katolikti,

geleneksel aile değerlerine,

basmakalıp kadın ve erkek rollerine
inanan biriydi.

Ve ben bendim.

(Kahkahalar)

Kız arkadaşım hakkında soru sorduğunda
ya da ailesinin fotoğraflarını

paylaştığında aramızdaki bağ oluştu.

Bunlar bizi bir arada tutan şeylerdi

Bir gün, biz arkadaydık,

yemeğimizi olabildiğince çabuk
yemeye çalışıyorduk, küçük bir masanın

etrafında toplanmıştık,

nadir bir sessizlik sırasında,

mutfaktan kuzeni olan yeni

bir adam geldi

ve bütün kabadayılığı ve maçoluğuyla
oturdu

ki 20 yaşındaki bedeni tutulabildi.

(Kahkahalar)

Ve ona İspanyolca olarak sordu: ''Ash'in
erkek arkadaşı var mı?''

Ve o da ''Hayır, kız arkadaşı var.'' dedi.

Adam ''Kız arkadaş mı?!?'' dedi.

Çatalını indirdi ve onun gözünün
içine baktı

ve '' Evet, kız arkadaş. Hepsi bu.'' dedi.

Onun şımarık gülümsemesi birden anne
saygısına dönüştü,

tabağını kaptı, uzaklaştı, işine döndü.

O benimle hiç göz teması kurmadı.

Aynı şeyi yaparak gitti.

10 saniyelik bir sohbetti, bu kadar kısa
bir etkileşimdi.

Kağıt üzerinde, onunla çok daha fazla
ortak yönü vardı:

dili, kültürü, tarihi, ailesi, hayatı burada
topluluğuna bağlıydı

ama vicdanı bütün bunları gölgede
bırakmıştı.

Kısa bir süre sonra, onlar mutfakta
İspanyolca şakalaşıyorlardı ki,

hiçbir şeyin benimle ilgisi yoktu

ve işte bu ikiliktir.

Onun mirasında eşcinsellik üzerine bir duruş
sergilemeyi seçmesi gerekmiyordu.

Onun bizim dostluğumuz üzerine ailesini
seçmesi gerekmiyordu.

Bu Hz.İsa ya da Ash değildi.

(Kahkahalar)

(Alkışlar)

Onun bireysel ahlakı o kadar köklüydü ki

kendisinde iki şeyi bir arada tutacak
cesaret vardı.

Bizim ahlaki bütünlüğümüz sorumluluğumuz

ve biz uygun olmasa bile savunmaya
hazırlıklı olmalıyız.

İşte bu müttefik olmanın anlamı ve eğer
siz müttefik olacaksanız,

aktif olmak zorundasınız.

Sorular sorun, uygunsuz bir şey
duyduğunuzda harekete geçin,

gerçekten faaliyette bulunun.

Yıllarca kız arkadaşımı aşkım diye
çağıran bir aile dostum vardı.

Gerçekten mi? Aşkım mı?

Aşırı cinsel,

aşırı 70'lerin eşcinsellik pornoları gibi.

(Kahkahalar)

Ama o denedi ve rica etti,

onu arkadaşım olarak çağırabilirdi,

benim ''arkadaşım'' ya da benim
''özel arkadaşım''

(Kahkahalar)

Ya da daha kötüsü, hiç sormamak.

İnanın, sormanızı tercih ederiz.

Hiçbir şey dememesindense aşkım demesini
tercih ederim.

Bazen insanlar bana şöyle diyorlar:
''Ash, umrumda değil.

Irk, din ya da cinsiyet görmüyorum.

Benim için fark etmez. Ben bunu
görmüyorum.''

Ama ben homofobinin, ırkçılığın, yabancı

düşmanlığının tersinin sevgi olduğunu
düşünmüyorum.

Bu ilgisizlik.

Eğer benim eşcinselliğimi görmüyorsanız, o
zaman beni de görmeyin.

Eğer kimle yattığım sizi
ilgilendirmiyorsa,

o zaman gece yarısı yolda onun elini
tutarak yürüdüğümde,

ne hissettirdiğini hayal edemezsiniz.

bir grup insan yaklaşır ve karar vermek
zorundayım,

buna tutunmalı mıyım ya da bırakmalı mıyım?

O zaman tek istediğim daha sıkı sarmak.

Bunu yaptığımda, gitmesine izin
vermediğimde,

kazandığımı hissettiğim küçük zafer.

Ve bıraktığımda hissettiğim inanılmaz
korkaklık ve umutsuzluk.

Eğer siz bu çabayı görmüyorsanız,

bu eşcinsel olduğum için benim insan
deneyimlerime özgüdür, o zaman beni görmeyin

Eğer siz müttefik olacaksanız, beni
görmenize ihtiyacım var.

Bireysel olarak, müttefik olarak,insan
olarak,

iki şeyi bir arada tutmayı öğrenebilmeye
ihtiyacımız var.

Hem iyileri hem kötüleri,

kolayları, zorları.

İki şeyi nasıl bir arada tutacağınızı
sadece tüyden öğrenemezsiniz,

kum taşından öğrenirsiniz.

Veya ikilik sadece ilk adımsa?

Ya şefkatle, empatiyle ve insan
etkileşimiyle

iki şeyi bir arada tutmayı öğrenebilirsek?

Eğer biz iki şeyi bir arada
tutabilirsek, dört şeyi de bir arada tutabiliriz.

Eğer dört şeyi bir arada tutabilirsek,
sekiz şeyi de bir arada tutabiliriz.

Ve eğer sekiz şeyi bir arada tutabilirsek,
yüzlerce şeyi bir arada tutabiliriz.

Biz karmaşık bireyleriz,

çelişkinin girdaplarıyız.

Şu an siz hepiniz pek çok şey
tutuyorsunuz.

Biraz daha fazlasını tutabilmek için ne
yaparsınız?

Toledo, Ohio'ya geri dönelim.

Sıranın önündeydim,

yeğenim omuzlarımdaydı, yorgun görevli
beni baba olarak çağırmıştı.

Sizi hiç karşı cinsten sandılar mı?

Bu bile değil.

Hiç olmadığınız biri olarak çağırıldınız
mı?

İşte benim için ne hissetirdiği:

Zıt duyguların ani bir iç fırtınasındayım.

Öfke ve aşağılanmanın birleşimiyle terler
içinde kalıyorum.

Sanki bütün mağaza bana bakıyormuş gibi
hissediyorum,

ve aynı anda görünmez hissediyorum.

Öfkeyle azarlayarak patlamak istiyorum

ve bir kayanın altına sürünmek istiyorum.

Bunların en üstünde kızgınlıkla giydiğim

karakterime aykırı, dar sıkı mor tişörtümü
çıkartmak istiyorum,

böylece bütün mağaza göğüslerimi
görebilsin,

bir daha tam olarak aynı şeyin
olmayacağından emin olsun.

(Kahkahalar)

Ama benim bütün olduğum cinsiyette
görünme çabalarıma rağmen,

hala oluyor.

Ve ben bedenimin bütün parçalarıyla
umuyorum ki hiç kimse

kız kardeşim, kız arkadaşım ve kesinlikle
yeğenim duymasın.

Ben bu tanıdık acıya alıştım.

Ama ben sevdiğim insanları bundan korumak
için ne gerekiyorsa yapacağım.

Daha sonra, yeğenimi omuzlarımdan
indirdim.

Çok uzun süredir beklediği şeye,

Elsa ve Anna'ya koştu.

Ve bütün bu şeyler çekip gitti.

Beni bütün ilgilendiren yüzündeki
gülümsemeydi.

30 saniyeliğine yakına gelebilmek için iki
buçuk saat bekledik.

eşyalarımızı topladık ve ben görevliyle
tekrar göz göze geldim.

Bana mahcup bir şekilde gülümsedi.

''Çok özür dilerim!''

(Kahkahalar)

Onun insanlığı ve hatasını kabul etme
isteği beni hemen yatıştırdı

ve ben de ona ''Sorun değil, oluyor. Ama
teşekkürler.'' dedim.

Ve o anda şunu farkettim:

Teyze ya da savunucu olmak zorunda
değilim,

ikisi birden olabilirim.

İkilik içinde yaşayabilirim, iki şeyi bir
arada tutabilirim.

Ve eğer bu çevrede iki şeyi bir arada
tutabilirsem,

çok daha fazla şeyi bir arada tutabilirim.

Kız arkadaşım ve yeğenim elele tutuştu ve
kapıdan hızlıca geçtiler,

Kız kardeşime döndüm ve ''Değer
miydi?'' dedim.

''Benimle dalga mı geçiyorsun? Yüzünü
görmedin mi?

Bu onun hayatındaki en büyük andı.''
dedi.

(Kahkahalar)

''Sıcakta iki buçuk saat beklemeye,

zaten bizde olan pahalı boyama
kitabına değerdi.''

(Kahkahalar)

''Hatta senin baba olarak çağırılmana
bile değerdi.''

(Kahkahalar)

Ve hayatımda ilk defa, gerçekten de
değerdi.

Teşekkürler, Boulder. İyi geceler.

(Alkışlar)