Νιλ Παζρίτσα: Τα 3 συστατικά της τελειότητας

Το μπλογκ του Νιλ Παζρίτσα «1000 Τέλεια Πράγματα» ασχολείται με τις απλές χαρές της ζωής, από τα δωρεάν γεμίσματα αναψυκτικού σε εστιατόρια μέχρι τα καθαρά σεντόνια. Σε αυτήν την από καρδιάς ομιλία από το TEDxToronto, αποκαλύπτει τα 3 μυστικά που οδηγούν σε μία ζωή που είναι πραγματικά τέλεια.

Λοιπόν, η ιστορία της Τελειότητας.

Ξεκινάει περίπου 40 χρόνια πριν,

όταν οι γονείς μου ήρθαν στον Καναδά.

Η μητέρα μου άφησε το Ναϊρόμπι της Κένυας.

Ο πατέρας μου έφυγε από ένα μικρό χωριό έξω από το Αμριτσάρ στην Ινδία.

Και έφτασαν εδώ στα τέλη της δεκαετίας του 60.

Εγκαταστάθηκαν σε μία υποβαθμισμένη περιοχή περίπου μία ώρα ανατολικά του Τορόντο,

και ξεκίνησαν τη νέα τους ζωή.

Πήγαν στον πρώτο τους οδοντίατρο,

έφαγαν το πρώτο τους χάμπεργκερ,

και έκαναν τα πρώτα τους παιδιά.

Η αδερφή μου κι εγώ

μεγαλώσαμε εδώ

και είχαμε ήσυχα, χαρούμενα παιδικά χρόνια.

Είχαμε μία δεμένη οικογένεια,

καλούς φίλους, μία ήσυχη γειτονιά.

Μεγαλώσαμε θεωρώντας δεδομένα

πολλά από τα πράγματα που οι γονείς μου δεν μπορούσαν

όταν μεγάλωναν --

πράγματα όπως η συνεχής ύπαρξη ηλεκτρικού

στα σπίτια μας,

πράγματα όπως σχολεία απέναντι από το σπίτι

και νοσοκομεία λίγο πιο κάτω

και το να τρώμε γρανίτες στην πίσω αυλή.

Μεγαλώσαμε κι άλλο.

Πήγα στο λύκειο.

Αποφοίτησα.

Βρήκα δικό μου σπίτι, βρήκα δουλειά,

βρήκα κοπέλα, τακτοποιήθηκα --

και καταλαβαίνω ότι ακούγεται σαν μία κακή κωμική σειρά ή σαν ένα τραγούδι του Κατ Στίβενς

(Γέλια)

Αλλά η ζωή ήταν πολύ καλή.

Η ζωή ήταν πολύ καλή.

Το 2006 ήταν μία υπέροχη χρονιά.

Κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό τον Ιούλιο, στην οινοπαραγωγική περιοχή του Οντάριο,

παντρεύτηκα,

περιτριγυρισμένος από 150 συγγενείς και φίλους.

Το 2007 ήταν μία υπέροχη χρονιά.

Αποφοίτησα από το σχολείο

και έκανα ένα ταξίδι με αυτοκίνητο με τους δύο καλύτερους φίλους μου.

Εδώ είναι μία φωτογραφία μου με το φίλο μου, τον Κρις,

στις ακτές του Ειρηνικού.

Είδαμε μάλιστα και φώκιες καθώς οδηγούσαμε

και σταματήσαμε για να τις βγάλουμε στα γρήγορα φωτογραφία

και τελικά τις κρύψαμε με τα τεράστια κεφάλια μας.

(Γέλια)

Επομένως, δεν μπορείτε να τις δείτε,

αλλά ήταν φοβερή στιγμή,

πιστέψτε με.

(Γέλια)

Το 2008 και το 2009 ήταν λίγο πιο δύσκολες χρονιές.

Ξέρω ότι ήταν πιο δύσκολες για πολύ κόσμο,

όχι μόνο για εμένα.

Πρώτα από όλα, οι ειδήσεις ήταν τρομακτικές.

Παραμένουν τρομακτικές και ήταν τρομακτικές και παλιότερα,

αλλά όταν ξεφύλλιζες μία εφημερίδα, όταν άνοιγες την τηλεόραση,

έβλεπες για πάγους που έλιωναν,

πολέμους ανά τον κόσμο,

σεισμούς, τυφώνες

και μία οικονομία που βρισκόταν στο χείλος της κατάρρευσης,

και που τελικά κατέρρευσε,

και που τόσοι πολλοί χάσαμε τα σπίτια μας,

ή τις δουλειές μας

ή τις συντάξεις μας,

ή τα προς το ζην.

Το 2008 και το 2009 ήταν δύσκολες χρονιές για μένα και για έναν άλλο λόγο.

Είχα πολλά προσωπικά προβλήματα.

Ο γάμος μου είχε προβλήματα

και απομακρυνόμασταν με τη γυναίκα μου όλο και περισσότερο.

Μια μέρα, η γυναίκα μου ήρθε από τη δουλειά

και με όσο κουράγιο είχε, μαζί με πολλά δάκρυα,

έκανε μία πολύ ειλικρινή συζήτηση μαζί μου.

Και είπε: «Δεν σ' αγαπάω πια»

και ήταν ένα από τα πιο επώδυνα πράγματα που είχα ακούσει ποτέ μου

και σίγουρα το πιο σπαρακτικό πράγμα που είχα ακούσει ως τότε,

μέχρι που μόλις ένα μήνα αργότερα,

άκουσα κάτι ακόμη χειρότερο.

Ο φίλος μου ο Κρις, που σας έδειξα στη φωτογραφία,

έδινε μάχη αρκετό καιρό με ψυχική ασθένεια.

Και όσοι από εσάς

έχετε πείρα γύρω από το συγκεκριμένο θέμα

ξέρετε πόσο δύσκολο μπορεί να γίνει.

Μίλησα μαζί του στο τηλέφωνο στις 10:30 το βράδυ

μιας Κυριακής.

Μιλήσαμε για το τηλεοπτικό πρόγραμμα που βλέπαμε νωρίτερα.

Και τη Δευτέρα το πρωί, έμαθα ότι εξαφανίστηκε.

Δυστυχώς, είχε αυτοκτονήσει.

Και αυτό με πόνεσε πάρα πολύ.

Και καθώς όλα αυτά τα μαύρα σύννεφα με γυρόφερναν

και μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο

να σκεφτώ το οτιδήποτε καλό,

είπα στον εαυτό μου ότι πραγματικά χρειαζόμουν έναν τρόπο

να εστιάσω στα θετικά.

Έτσι επέστρεψα σπίτι από τη δουλειά ένα βράδυ,

μπήκα στον υπολογιστή μου

και δημιούργησα μία μικρή ιστοσελίδα

που λέγεται 1000awesomethings.com (1000 Τέλεια Πράγματα).

Προσπαθούσα να θυμίσω στον εαυτό μου

τις απλές, καθημερινές, μικρές απολαύσεις που όλοι αγαπάμε,

αλλά που δεν δίνουμε αρκετή σημασία --

πράγματα όπως το να έρχονται σερβιτόροι

δίνοντάς μας δωρεάν γεμίσματα αναψυκτικού χωρίς να ρωτήσουν,

το να είμαστε το πρώτο τραπέζι που καλούν

για σερβίρισμα στον μπουφέ ενός γάμου,

το να φοράμε ζεστά εσώρουχα που μόλις βγήκαν από το στεγνωτήριο,

ή όταν ένας υπάλληλος στο σούπερ μάρκετ ανοίγει ένα νέο ταμείο

και είσαι ο πρώτος στην ουρά --

ακόμη κι αν ήσουν τελευταίος στην προηγούμενη, απλά τρέχεις για να προλάβεις

(Γέλια)

Και αργά με το πέρασμα του χρόνου,

άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα.

Αν το σκεφτείτε, 50.000 μπλογκ

ξεκινάνε κάθε μέρα.

Και το δικό μου ήταν ένα από αυτά τα 50.000

και κανείς δεν το διάβαζε εκτός από τη μητέρα μου.

Αν και πρέπει να πω ότι η κίνηση στο μπλογκ μου εκτοξεύτηκε

κατά 100 τοις εκατό

όταν το προώθησε στον πατέρα μου.

(Γέλια)

Και ενθουσιάστηκα

όταν άρχισε να δέχεται δεκάδες επισκέπτες.

Και άρχισα να χαίρομαι ακόμη περισσότερα όταν το επισκέπτονταν ντουζίνες,

στη συνέχεια εκατοντάδες, χιλιάδες

και τελικά εκατομμύρια.

Άρχισε να μεγαλώνει κι άλλο, κι άλλο.

Και κάποια στιγμή, απάντησα σε ένα τηλεφώνημα

και η φωνή στο ακουστικό μου είπε:

«Μόλις κέρδισες το βραβείο για το καλύτερο μπλογκ στον κόσμο».

Σκέφτηκα ότι με κοροϊδεύουν.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Σε ποια χώρα της Αφρικής θέλεις να μεταφέρω όλα τα χρήματά μου;

(Γέλια)

Αλλά όπως φάνηκε, μπήκα σε ένα αεροπλάνο,

και κατέληξα να περπατάω σε ένα κόκκινο χαλί

μαζί με τη Σάρα Σίλβερμαν και τον Τζίμι Φάλον και τη Μάρθα Στιούαρτ.

Και ανέβηκα στη σκηνή για να λάβω το Βραβείο Γουέμπι για το Καλύτερο Μπλογκ.

Και η έκπληξη

και το σοκ από όλα αυτά

καλύφθηκαν μόνο κατά την επιστροφή μου στο Τορόντο,

όπου, στα Εισερχόμενά μου,

10 εκδοτικοί οίκοι με περίμεναν

να μου μιλήσουν για να γράψω την εμπειρία μου σε βιβλίο.

Γρήγορη μετάβαση στον επόμενο χρόνο

και "Το Βιβλίο της Τελειότητας" είναι πλέον

νούμερο ένα στη λίστα των δημοφιλέστερων βιβλίων για 20 συνεχείς εβδομάδες.

(Χειροκρότημα)

Αλλά είπα ότι θέλω να κάνω τρία πράγματα μαζί σας σήμερα.

Είπα ότι ήθελα να σας πω την Τέλεια ιστορία,

ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τα τρία συστατικά της Τελειότητας

και ήθελα να σας αφήσω με έναν επίλογο.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για αυτά τα τρία συστατικά.

Τα προηγούμενα χρόνια,

δεν είχα πάρα πολύ χρόνο για να σκεφτώ πραγματικά.

Αλλά τελευταία είχα την ευκαιρία να κάνω μία στάση

και να αναρωτηθώ: Τι είναι αυτό που τα χρόνια αυτά

με βοήθησε να εξελίξω την ιστοσελίδα μου,

αλλά και να εξελιχθώ ο ίδιος;

Και συνόψισα αυτά τα πράγματα, για μένα προσωπικά,

σε τρία στοιχεία.

Αυτά είναι η στάση αντιμετώπισης, η επίγνωση

και η αυθεντικότητα.

Θα ήθελα να μιλήσω λίγο για καθένα από αυτά.

Η στάση αντιμετώπισης.

Κοιτάξτε, όλοι θα αποκτήσουμε κάποιο εξόγκωμα

και όλοι θα χτυπήσουμε.

Κανείς μας δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, αλλά ξέρουμε ένα πράγμα για αυτό

και αυτό είναι ότι τίποτα δε θα γίνει σύμφωνα με το πρόγραμμα.

Όλοι έχουμε τα πάνω μας,

τις καλές μέρες και τις στιγμές που είμαστε περήφανοι,

τα χαμόγελα στις τελετές ορκομωσίας,

τους χορούς ανάμεσα σε πατέρα και κόρη στους γάμους

και τα υγιή μωρά που κλαίνε στο δωμάτιο τοκετού,

αλλά μεταξύ αυτών των στιγμών,

μπορεί να έχουμε και τις κακές μέρες μας.

Είναι άσχημο, και δεν είναι ωραίο να το συζητάμε,

αλλά ο άνδρας σας μπορεί να σας παρατήσει,

η κοπέλα σας μπορεί να σας απατήσει,

οι πονοκέφαλοί σας μπορεί να είναι πιο σοβαροί απ'ό,τι πιστεύατε

ή κάποιο αυτοκίνητο μπορεί να πατήσει το σκύλο σας.

Δεν είναι ωραία σκέψη,

αλλά τα παιδιά σας μπορεί να μπλεχτούν σε συμμορίες

ή άλλες άσχημες καταστάσεις.

Η μητέρα σας μπορεί να έχει καρκίνο,

ο πατέρας σας μπορεί να γίνει κακός.

Και υπάρχουν στιγμές στη ζωή

που κι εσείς οι ίδιοι θα έχετε προβλήματα

με το στομάχι σας κόμπο και την καρδιά σας γεμάτη τρύπες.

Και όταν τα άσχημα νέα φτάσουν σε εσάς

και όταν έρθει ο πόνος και ποτίσει,

πραγματικά ελπίζω να αισθάνεστε

ότι πάντα έχετε δύο επιλογές.

Η πρώτη, μπορείτε να στριφογυρίζετε

και να είστε στη μιζέρια για πάντα,

ή η δεύτερη, μπορείτε να θρηνήσετε

και μετά να αντιμετωπίσετε το μέλλον

με φρέσκια και ξεκάθαρη ματιά.

Το να έχεις καλή στάση αντιμετώπισης είναι το να διαλέγεις τη δεύτερη επιλογή

και να τη διαλέγεις όσο δύσκολο κι αν είναι,

όποιος πόνος κι αν σας χτυπήσει,

να επιλέγετε να κινηθείτε μπροστά

και να κάνετε μικρά βηματάκια προς το μέλλον.

Το δεύτερο συστατικό είναι η Επίγνωση.

Μου αρέσει να είμαι δίπλα σε τρίχρονα παιδιά.

Μου αρέσει ο τρόπος που βλέπουν τον κόσμο,

γιατί τον βλέπουν για πρώτη φορά.

Μου αρέσει ο τρόπος που κοιτάνε καρφωμένα ένα έντομο στο πεζοδρόμιο.

Μου αρέσει που βλέπουν με ανοιχτό το στόμα

τον πρώτο τους αγώνα μπέιζμπολ

με ορθάνοιχτα μάτια και ένα γάντι στο χέρι τους,

να χάνονται μέσα στον ήχο του μπαστουνιού και τον ήχο των φυστικιών

και τη μυρωδιά των χοτ ντογκ.

Μου αρέσει ο τρόπος που περνάνε τις ώρες τους μαζεύοντας λουλούδια από την πίσω αυλή

κάνοντας μία ανθοδέσμη που θα στολίσει

το δείπνο την Ημέρα των Ευχαριστιών.

Μου αρέσει ο τρόπος που βλέπουν τον κόσμο,

γιατί τον βλέπουν

για πρώτη φορά.

Το να έχεις αίσθηση της επίγνωσης

είναι το να αγκαλιάσεις τον τρίχρονο που υπάρχει μέσα σου.

Γιατί όλοι σας κάποτε ήσασταν τριών ετών.

Αυτό το τρίχρονο αγοράκι είναι ακόμη κομμάτι σας.

Αυτό το τρίχρονο κοριτσάκι είναι ακόμη κομμάτι σας.

Βρίσκονται μέσα σας.

Και το να έχετε επίγνωση είναι απλά να θυμάστε

ότι όλα όσα έχετε δει μέχρι τώρα

κάποτε τα είδατε για πρώτη φορά.

Έτσι, κάποτε ήταν η πρώτη σας φορά

που γυρνώντας από τη δουλειά πετύχατε μόνο πράσινα φανάρια.

Κάποτε ήταν η πρώτη σας φορά που περάσατε από ένα φούρνο

και μυρίσατε το φρεσκοψημένο ψωμί,

ή η πρώτη σας φορά που βγάλατε ένα χαρτονόμισμα από το παλιό μπουφάν σας

και είπατε: «Βρήκα λεφτά».

Το τελευταίο συστατικό είναι η Αυθεντικότητα.

Και για αυτό το συστατικό, θα πω μία ιστορία στα γρήγορα.

Πάμε πίσω στο 1932

όταν, σε μία φάρμα φυστικιών στην Τζόρτζια,

γεννήθηκε ένα μικρό αγοράκι με το όνομα Ρούζβελτ Γκρίερ.

Ο Ρούζβελτ Γκρίερ, ή Ρόζι Γκρίερ, όπως τον φώναζαν,

μεγάλωσε και έγινε

ποδοσφαιριστής στο Εθνικό Πρωτάθλημα, βάρους 136 κιλών και ύψους 1,96.

Είναι αυτός με το νούμερο 76 στη φωτογραφία.

Εδώ είναι μαζί με τη «φοβερή τετράδα».

Αυτοί ήταν τέσσερις παίκτες στους Λος Άντζελες Ραμς τη δεκαετία του 60

που δεν ήθελες να τα βάλεις μαζί τους.

Ήταν σκληροί παίκτες που έκαναν αυτό που αγαπούσαν,

δηλαδή να σπάνε κεφάλια

και να εξαρθρώνουν ώμους στο γήπεδο.

Αλλά ο Ρόζι Γκρίερ είχε και

ένα άλλο πάθος.

Μέσα στον άκρως αυθεντικό εαυτό του,

τρελαινόταν να κεντάει. (Γέλια)

Του άρεσε πάρα πολύ.

Έλεγε ότι τον ηρεμούσε,τον χαλάρωνε,

του έδιωχνε το φόβο του αεροπλάνου και τον βοηθούσε να γνωρίζει κοπέλες.

Αυτό έλεγε.

Μάλιστα, του άρεσε τόσο πολύ, που όταν αποσύρθηκε από το Πρωτάθλημα,

έγινε μέλος συλλόγων.

Και μάλιστα έγραψε ένα βιβλίο

με τίτλο «Κεντήματα για Άνδρες, από τον Ρόζι Γκρίερ»

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Ωραίο εξώφυλλο.

Αν προσέξετε, στο κέντημα είναι το πρόσωπό του.

(Γέλια)

Και έτσι, αυτό που μου αρέσει στην ιστορία αυτή

είναι ότι ο Ρόζι Γκρίερ

είναι ένα τόσο αυθεντικό άτομο,

Και η αυθεντικότητα είναι αυτό ακριβώς το πράγμα.

Το να είσαι ο εαυτός σου και να σου αρέσει αυτό.

Και νομίζω ότι όταν είσαι αυθεντικός,

στο τέλος ακολουθείς την καρδιά σου

και βάζεις τον εαυτό σου σε μέρη,

καταστάσεις και συζητήσεις

που σου αρέσουν και απολαμβάνεις.

Γνωρίζεις ανθρώπους με τους οποίους σου αρέσει να συζητάς.

Πηγαίνεις σε μέρη που έχεις ονειρευτεί.

Και καταλήγεις να ακολουθείς την καρδιά σου

και να αισθάνεσαι ολοκληρωμένος.

Αυτά είναι τα τρία συστατικά.

Για τον επίλογο, θέλω να σας ξαναθυμίσω

τον ερχομό των γονιών μου στον Καναδά.

Δεν ξέρω πώς αισθάνεσαι

όταν έρχεσαι σε μία νέα χώρα στα 25 σου.

Δεν ξέρω, γιατί δεν το έκανα ποτέ.

Αλλά νομίζω ότι χρειάζεται μια καλή στάση αντιμετώπισης.

Φαντάζομαι ότι πρέπει να έχεις επίγνωση του περιβάλλοντός σου,

ευγνώμων για τα μικρά θαύματα

που αρχίζεις να βλέπεις στο νέο σου κόσμο.

Και νομίζω ότι πρέπει να είσαι άκρως αυθεντικός,

πρέπει να είσαι πραγματικά αληθινός στον εαυτό σου,

προκειμένου να ξεπεράσεις όλα αυτά στα οποία εκτίθεσαι.

Θα ήθελα να σταματήσω λίγο την ομιλία μου,

για περίπου 10 δευτερόλεπτα,

γιατί δεν έχεις πολλές ευκαιρίες στη ζωή να κάνεις κάτι τέτοιο,

και οι γονείς μου κάθονται στην μπροστινή σειρά.

Έτσι, θα ήθελα να τους ζητήσω, αν δεν τους πειράζει, να σηκωθούν.

Και να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Όταν ήμουν μικρός, ο πατέρας μου διηγούνταν συνέχεια

την πρώτη του ημέρα στον Καναδά.

Και είναι μία υπέροχη ιστορία, γιατί αυτό που έγινε ήταν το εξής.

Κατέβηκε από το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο του Τορόντο

και τον καλωσόρισε μία μη κερδοσκοπική ομάδα,

που σίγουρα κάποιος εδώ μέσα είναι ο πρόεδρός της.

(Γέλια)

Και αυτή η μη κερδοσκοπική ομάδα έκανε ένα γεύμα υποδοχής

για όλους τους νέους μετανάστες στον Καναδά.

Και ο πατέρας μου λέει ότι κατέβηκε από το αεροπλάνο, πήγε στο γεύμα

και υπήρχε ένα τεράστιο τραπέζι.

Είχε ψωμί, είχε διάφορα τουρσί,

είχε ελιές, κάτι μικρά λευκά κρεμμυδάκια.

Είχε τυλιγμένες φέτες γαλοπούλας,

τυλιγμένες φέτες ζαμπόν, τυλιγμένες φέτες ροστ μπηφ

και κύβους τυριού.

Είχε σάντουιτς με τόνο και σάντουιτς με αυγό

και σάντουιτς με σολωμό.

Είχε λαζάνια, κοκκινιστό,

κέικ, τάρτες,

πίτες, πολλά διαφορετικά είδη πίτας.

Και όταν διηγείται την ιστορία αυτή, λέει ο πατέρας μου,

«Το πιο τρελό ήταν ότι εκτός από το ψωμί, δεν ήξερα τι είναι τα υπόλοιπα».

(Γέλια)

Δεν ήξερα τι ήταν κρέας, τι ήταν χορταρικό.

Έτρωγα ελιές με πίτα.

(Γέλια)

«Απλά δεν πίστευα πόσα πράγματα μπορείς να έχεις εδώ».

(Γέλια)

Όταν ήμουν πέντε ετών,

ο πατέρας μου με έπαιρνε μαζί του για ψώνια.

Και κοιτούσε αποσβολωμένος

τα μικρά αυτοκόλλητα πάνω στα φρούτα και στα λαχανικά.

Έλεγε: «Κοίτα, το πιστεύεις ότι εδώ έχουν μάνγκο από το Μεξικό;

Έχουν μήλα από τη Νότιο Αφρική.

Το πιστεύεις ότι έχουν δαμάσκηνα από το Μαρόκο;»

Έλεγε: «Ξέρεις καν πού είναι το Μαρόκο;»

Κι εγώ απαντούσα, «Είμαι πέντε ετών. Δεν ξέρω καν πού είμαστε τώρα.

Στο Α&P (σούπερ μάρκετ);»

Και έλεγε: «Ούτε εγώ ξέρω πού είναι το Μαρόκο, ας ψάξουμε».

Κι έτσι, αγοράζαμε το δαμάσκηνο, πηγαίναμε σπίτι.

Και ψάχναμε στους άτλαντες

μέχρι να βρούμε αυτή τη μυστηριώδη χώρα.

Και όταν τη βρίσκαμε, έλεγε ο πατέρας μου,

«Το πιστεύεις ότι κάποιος σκαρφάλωσε σε ένα δέντρο εκεί,

μάζεψε αυτό το πράγμα, το έβαλε σε φορτηγό,

το οδήγησε στο λιμάνι

και το έστειλε με πλοίο

να διασχίσει τον Ατλαντικό

και στη συνέχεια αυτό μπήκε σε άλλο φορτηγό

και ήρθε σε αυτό το μικρό μανάβικο έξω από το σπίτι μας,

ώστε να μας το πουλήσουν για 25 σεντ;»

Κι εγώ έλεγα: «Δεν το πιστεύω».

Κι απαντούσε: «Ούτε εγώ το πιστεύω.

Είναι απίστευτα τα πράγματα. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα για να χαιρόμαστε».

Όταν κοντοστέκομαι και το σκέφτομαι, έχει απόλυτο δίκιο,

υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα για να χαιρόμαστε.

Είμαστε το μόνο είδος

στο μοναδικό ζωοδότη βράχο

σε ολόκληρο το σύμπαν, απ'όσο γνωρίζουμε,

που είναι ικανό να βιώσει

τόσα πολλά πράγματα.

Είμαστε οι μόνοι με αρχιτεκτονική και γεωργία.

Είμαστε οι μόνοι με κοσμήματα και δημοκρατία.

Έχουμε αεροπλάνα, λεωφόρους,

εσωτερική διακόσμηση και ζώδια.

Έχουμε περιοδικά μόδας, πάρτυ.

Μπορούμε να δούμε ταινίες τρόμου με τέρατα.

Μπορούμε να πάμε σε συναυλίες.

Έχουμε βιβλία, μπουφέδες και ραδιοκύματα,

νύφες και τρενάκια του λούνα παρκ.

Μπορούμε να κοιμόμαστε σε καθαρά σεντόνια.

Μπορούμε να πάμε σινεμά και να έχουμε καλές θέσεις.

Μπορούμε να μυρίσουμε το φρέσκο ψωμί, να περπατήσουμε με βρεγμένα από τη βροχή μαλλιά,

να σκάσουμε το κάλυμμα με φυσαλίδες ή να πάρουμε έναν ύπνο στα κλεφτά.

Έχουμε τόσα πολλά,

αλλά έχουμε μόνο 100 χρόνια για να τα ευχαριστηθούμε.

Και αυτό είναι το λυπηρό κομμάτι.

Οι υπάλληλοι στο μανάβικο,

ο επιστάτης στη δουλειά σας

αυτός που κολλάει πίσω σας με το αυτοκίνητο,

ο πωλητής που τηλεφωνεί ενώ τρώτε,

όλοι οι καθηγητές σας,

όλοι όσοι ξύπνησαν δίπλα σας,

όλοι οι πολιτικοί σε όλες τις χώρες,

όλοι οι ηθοποιοί σε όλες τις ταινίες,

όλοι οι άνθρωποι στην οικογένειά σας, όλοι όσοι αγαπάτε,

όλοι σε αυτό το χώρο και εσείς

θα έχετε πεθάνει σε εκατό χρόνια.

Η ζωή είναι τόσο τέλεια και έχουμε τόσο λίγο χρόνο

για να βιώσουμε και να ευχαριστηθούμε

τις μικρές αυτές στιγμές που την κάνουν τόσο γλυκιά.

Και η στιγμή αυτή είναι τώρα,

και οι στιγμές αυτές μειώνονται

και πάντα, μα πάντα, οι στιγμές αυτές φεύγουν.

Ποτέ δεν θα είστε τόσο νέοι όσο είστε τώρα.

Και αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω ότι αν ζήσετε τη ζωή σας

με καλή στάση αντιμετώπισης,

επιλέγοντας να πάτε μπροστά

όποτε η ζωή σας δίνει χαστούκι,

με μία αίσθηση επίγνωσης του κόσμου γύρω σας,

αγκαλιάζοντας τον τρίχρονο που βρίσκεται μέσα σας

και ψάχνοντας τις μικρές χαρές που κάνουν τόσο γλυκιά τη ζωή

και όντας αυθεντικοί στον εαυτό σας,

όντας εσείς και όντας χαρούμενοι για αυτό,

αφήνοντας την καρδιά σας να σας οδηγήσει και να μπείτε σε καταστάσεις που σας ικανοποιούν,

τότε πιστεύω ότι θα ζήσετε μία ζωή

πλούσια και ολοκληρωμένη

και νομίζω ότι θα ζήσετε μία ζωή πραγματικά τέλεια.

Σας ευχαριστώ.