Confesións dun cómico deprimido

Kevin Breel non aparentaba ser un rapaz deprimido: capitán do equipo, presente en todas as festas, gracioso e seguro de si mesmo. Pero cóntanos a historia da noite en que se decatou de que, para salvar a súa vida, debía dicir dúas simples palabras.

Durante moito tempo,

sentía que estaba a vivir dúas vidas:

a vida que a xente ve,

e logo a que só vexo eu.

Na primeira delas

eu son un amigo.

un fillo, un irmán,

un cómico e un adolescente.

Esa é a vida que todo o mundo ve.

De describirme amigos e familia

isto é o que dirían.

E iso é gran parte do que son.

E se me describise a min mesmo,

de seguro que diría algo parecido.

E non estaría mentindo,

nin tampouco a dicir toda a verdade,

porque a verdade é,

que iso só é a vida que os demais ven.

E na vida que só eu vexo,

na que realmente son eu,

vexo alguén que lida coa depresión

desde hai xa seis anos.

e así, todos os días.

Para quen nunca a sufriu

ou non sabe ben o que é,

isto pode sorprendelo,

porque é habitual o mito

de que a depresión é estar triste

cando algo na túa vida vai mal:

cando cortas coa moza,

ou perdes un ser querido,

ou non obtés o traballo que querías.

Pero iso é tristura: é algo normal.

Son emocións humanas naturais.

A depresión real non é estar triste

cando algo na túa vida vai mal.

A depresión real é estar triste

cando todo na túa vida vai ben.

Iso é a depresión real, a que eu sufro.

E para ser completamente sincero,

resúltame duro estar aquí e dicilo.

Resúltame duro falar do tema,

e parece que ao resto da xente tamén:

tanto que ninguén está a falalo.

E ninguén está a falalo, pero é necesario,

porque está a ser un problema enorme.

É un problema enorme.

Pero non está nas redes sociais,

nin en Facebook, nin en Twitter,

nin nas noticias porque non é alegre,

non é divertido, non é fácil.

E como non o vemos,
tampouco vemos o grave que é.

Pero a gravidade e seriedade é esta:

cada 30 segundos,

cada 30 segundos, en algures,

alguén acaba coa súa vida

por mor da depresión,

e pode que a dúas rúas, a dous países

ou a dous continentes de aquí.

Pero está a pasar todos os días.

E adoitamos, como sociedade,

velo e dicir: "E que?"

"E que?" Vémolo e pensamos:

"É problema teu."

"É problema seu."

Dános mágoa e sentímolo,

pero tamén dicimos, "E que?"

Pois hai dous anos era problema meu,

porque sentei ao bordo da cama

como un millón de veces antes

e tiña pensamentos suicidas.

Era suicida, pero de mirar para min,

non verías un rapaz que era suicida:

verías o capitán do equipo de baloncesto,

o mellor estudante de teatro

o mellor en inglés,

sempre na lista de honores

e en todas as festas.

Non dirías que estaba deprimido,

nin suicida, pero estarías errado.

Moi errado. Sentei esa noite

de lado dun bote de pílulas
cun bolígrafo e papel na man

e pensei en acabar coa vida

e estiven así de preto de facelo.

Así de preto.

Non o fixen, así que son dos afortunados,

deses que sentan na repisa,

miran para abaixo pero non saltan,

un dos afortunados que sobreviven.

E iso déixame coa miña historia,

e a miña historia é esta:

en dúas palabras: sufro depresión.

Sufro depresión,

e durante moito tempo, creo,

estaba a vivir dúas vidas diferentes

en que unha persoa sempre temía a outra.

Temía que se vise quen era realmente,

non o rapaz perfecto e popular
de instituto que todos crían,

que tras o meu sorriso había dor,

e tras a miña luz había escuridade,

tras a miña gran personalidade,
unha meirande dor.

Algúns temerán non gustarlles ás mozas,

algúns ás quenllas e outros á morte.

Pero eu, por moito tempo,
teminme a min mesmo:

á miña verdade, honestidade
e vulnerabilidade,

e ese temor facíame sentir

como se estivese acantoado,

acantoado e cunha soa saída.

Así que pensaba niso todos os días,

todos os días.

E se vos digo a verdade,

volvín pensalo,
porque así é a enfermidade,

así é a loita, a depresión;

non é como a varicela,

non se supera unha vez para sempre.

É algo co que vives, en que vives.

É o compañeiro que non podes botar,
a voz que non cala,

os sentimentos que te apresan.

E o máis aterrador é que, ao cabo,

te volves insensible, vólvese normal,

e o que máis temes

non é o sufrimento dentro

senón o estigma dos demais,

a vergoña, o desacougo,

a mirada de desaprobación dun amigo,

os rumores no corredor de que es débil.

os comentarios de que estás tolo.

Iso é o que che impide pedir axuda.

e o que fai que o aguantes e o agoches.

É o estigma: aguántalo e agóchalo,

aguántalo e agóchalo.

Se ben te atrapa na cama a diario

e baleira a túa vida, por moito
que fagas por enchela,

escóndelo, porque o estigma social

en canto á depresión, é real.

Moi real, e se pensas que non, pregúntate:

preferirías publicar no Facebook

que che custa saír da cama

porque che doe o lombo,

ou que che custa erguerte polas mañás

por estares deprimido?

Ese é o estigma, porque desafortunadamente

no noso mundo, se rompes o brazo,

todos corren asinarche a escaiola,

pero se dis que tes depresión,
escapan correndo.

Ese é o estigma.

Aceptamos que falle
calquera parte do corpo

menos o cerebro. E iso é ignorancia:

ignorancia pura que creou un mundo

que non entende de depresión,

nin de saúde mental.

E iso resúltame irónico,
pois a depresión

é dos problemas máis documentados

pero dos menos comentados.

Apartámolo e esquecémolo
nunha esquina

coa esperanza que se arranxe só.

Pero non, non o fixo nin o fará,

porque isto é ilusorio,

e non serve de nada: é procrastinar

e non se pode procrastinar
sobre algo tan importante.

Primeiro, para resolver un problema

hai que recoñecer que existe.

E como non o fixemos,
non podemos pretender

unha resposta se se teme a pregunta.

E eu non sei cal é a solución.

Oxalá si, pero non a teño –-pero penso,

penso que ten que comezar aquí.

Ten que comezar comigo, contigo,

coa xente que está a sufrir,

que está escondida na sombra.

Debemos alzar a voz e rachar o silencio.

Debemos defender con valentía
o que cremos

porque se de algo me dei de conta,

se hai algo que para min
é o problema máis grande

non é construír un mundo

en que eliminemos a ignorancia dos outros,

senón un en que se ensine a aceptarse,

a estar ben consigo,

porque cando nos abrimos,

vemos que todos loitamos e sufrimos.

Ben sexa con isto ou con outra cousa,

todos sabemos o que é sufrir.

Porque a todos nos doe o corazón,

e sabemos a importancia de recuperarse.

Pero neste momento a depresión
é unha ferida social

que tapamos cun apósito,
coma se nada.

Pero segue aí. E sabedes que?
Non pasa nada.

A depresión é lícita.
Se a tes, que saibas que o é.

que estás enfermo, non débil,

que é un problema, non unha identidade,

porque cando superas o medo e a mofa

e o prexuízo e o estigma dos demais,

verás a depresión polo que realmente é:

só unha parte da vida,

só unha parte da vida,
e por moito que odie,

que odie algúns dos lugares,

algunhas das partes da vida
ás que me arrastrou,

de moitos xeitos, agradézoo.

Porque se me meteu nun val,

foi para mostrarme os cumios,

e se me arrastrou polas tebras

foi para lembrarme que había luz.

A miña dor, máis que nada en 19 anos,

deume perspectiva. A miña dor

obrigoume a ter esperanza,

esperanza e confianza en min mesmo,

nos demais, en que pode mellorar,

que podemos cambialo, denuncialo

denuncialo e loitar contra a ignorancia,

loitar contra a intolerancia,

e máis que nada

aprender a querernos a nós mesmos,

a aceptarnos por quen somos:

quen somos, non quen o mundo quere.

Porque o mundo en que creo é onde

abrazar a túa luz non implica
ignorar a túa escuridade.

Un mundo en que se nos valore

a capacidade de vencer a adversidade,
non esquivala.

Un mundo en que podo mirar alguén,

dicirlle: "Estou a vivir un inferno."

E que me miren e digan: "Eu tamén."
E non pasa nada.

Porque a depresión é lícita.
Somos persoas.

Somos persoas, e sufrimos e loitamos,

sangramos e choramos.
Se pensas que ser forte

é nunca mostrar debilidades, estou aquí

para dicirche que estás equivocado.

Estás equivocado porque é o oposto.

Somos persoas e temos problemas.

Non somos perfectos, non pasa nada.

Así que debemos parar a ignorancia,

a intolerancia, o estigma,

parar o silencio e eliminar os tabús,

mirar a verdade e comezar a falar:

o único xeito de vencer o problema,

que a xente está a combater soa,

é sermos fortes xuntos,

sermos fortes xuntos.

E eu creo que somos quen.

Si que o creo.
Moitísimas grazas a todos.

Isto é un soño feito realidade. Grazas.
(Aplausos)

Grazas.
(Aplausos)