De moed om een verborgen verhaal te vertellen

Eman Mohammed is één van de weinige vrouwelijke fotojournalisten in de Gazastrook. Ondanks het feit dat haar mannelijke collega's haar openlijk afkeuren, krijgt ze toegang gegeven tot plaatsen die voor mannen verboden zijn. In deze korte, visuele toespraak bekritiseert ze geslachtsnormen in haar maatschappij door middel van verborgen verhalen.

Toen ik 19 werd, begon ik mijn carrière

als de eerste vrouwelijke fotojournaliste

in de Gazastrook, Palestina.

Mijn werk als vrouwelijke fotograaf

werd beschouwd als een ernstige belediging

van lokale tradities,

en zorgde voor een blijvend stigma

voor mij en mijn familie.

De voornamelijk mannelijke branche
maakte mijn aanwezigheid

onwelkom op alle mogelijke manieren.

Ze maakten het duidelijk
dat een vrouw

nooit de job van een man mag doen.

Foto-agentschappen in Gaza weigerden
mij op te leiden

omwille van mijn geslacht.

Het bord met 'Nee' op
was duidelijk.

Drie van mijn collega's

brachten mij zelfs naar een gebied
dat gebombardeerd werd,

waar het geluid van de explosies

het enige was dat ik kon horen.

Stof vloog in de lucht,

en de grond schudde als een schommel.

Ik realiseerde pas dat we er niet waren
om verslag uit te brengen

toen de drie collega's terug in de
gepantserde jeep stapten

en wegreden, al lachend en wuivend,

terwijl ze mij achterlieten
in een bombardement.

Op dat ogenblik was ik doodsbang,

vernederd, en vol met zelfmedelijden.

Wat mijn collega's hadden gedaan, was niet

de enige doodsbedreiging die ik heb gekregen,

maar het was wel de gevaarlijkste.

Wat men zich voorstelt van een
vrouwenleven in Gaza

is passief.

Tot recent was het veel vrouwen
niet toegestaan

te werken of onderwijs te volgen.

Ten tijde van zo'n dubbele oorlog

-- sociale beperkingen voor vrouwen

en het Israëlisch - Palestijns conflict --

vielen de donkere en lichte verhalen
van vrouwen weg.

Mannen bestempelden de verhalen
van vrouwen als irrelevant.

Ik begon meer aandacht te besteden

aan het leven van vrouwen in Gaza.

Omdat ik een vrouw ben, had ik toegang

tot werelden waar mijn collega's
niet toegelaten waren.

Voorbij de vanzelfsprekende
pijn en strijd,

bevond zich een gezonde dosis

gelach en prestaties.

Voor een politiekamp in Gaza Stad

tijdens de eerste oorlog in Gaza,

slaagde een Israëlische luchtaanval erin
het kamp te vernietigen

en mijn neus te breken.

Even was al wat ik zag wit,
helder wit,

zoals deze lichten.

Ik dacht bij mezelf:
ofwel ben ik blind geworden

ofwel ben ik in de hemel.

Tegen de tijd dat ik mijn ogen
kon openen,

had ik dit moment gedocumenteerd.

Mohammed Khader,
een Palestijnse arbeider

die twee decennia heeft doorgebracht
in Israël,

had beslist als pensioenplan

een huis te bouwen met vier verdiepingen,

alleen werd bij de eerste aanval over land
in zijn wijk

het huis met de grond gelijk gemaakt.

Er bleef niets van over,
behalve de duiven die hij er kweekte

en een bubbelbad,

dat hij had gehaald in Tel Aviv.

Mohammed zette de badkuip

bovenop het puin

en begon zijn kinderen

een dagelijks ochtendlijk bubbelbad te geven.

Het is niet mijn bedoeling
de littekens van de oorlog te verbergen

maar om het volledige beeld te tonen

van ongeziene verhalen
van de bewoners van Gaza.

Als Palestijnse vrouwelijke fotograaf,

heeft de tocht van het worstelen,
overleven en het dagelijks leven

mij geïnspireerd om het taboe
in de gemeenschap te overwinnen

en een andere kant van oorlog
en zijn gevolgen te zien.

Ik ben een getuige geworden
die kon kiezen:

weglopen of stilstaan.

Dankuwel.

(Applaus)