Względy ekonomiczne edukacji przedszkolnej

W tym przekonującym wystąpieniu Timothy Bartik tłumaczy ideę edukacji wczesnoszkolnej z punktu widzenia makroekonomii i wyjaśnia, dlaczego powinniście chętnie w nią inwestować - nawet, jeśli nie macie dzieci w tym wieku (lub w ogóle). Okazuje się, że ekonomiczne korzyści dobrze wyedukowanych dzieci wychodzą daleko poza zwykły altruizm. (Wystąpienie nagrane podczas konferencji TEDxMiamiUniversity.)

Chciałbym przedstawić państwu inny powód,

dla którego inwestycja we wczesną edukację

to sensowne przedsięwzięcie publiczne.

Jest on inny, ponieważ zwykle,
mówiąc o programach wczesnej edukacji,

mówi się też o wspaniałych
korzyściach dla ich uczestników,

że osoby, które korzystały
z edukacji przedszkolnej,

mają lepsze wyniki egzaminów,

a także lepiej zarabiają w dorosłym życiu.

To wszystko jest bardzo ważne,

ale dziś chcę się zająć

wpływem edukacji przedszkolnej
na gospodarkę stanową

i promowanie rozwoju gospodarczego kraju.

Są to kluczowe zagadnienia,

bo chcąc zwiększyć inwestycje przekazywane

na programy wczesnej edukacji,

musimy zainteresować nimi władze stanowe.

Rząd federalny i tak ma dużo na głowie,

więc to władze stanowe
będą musiały podjąć działania.

Musimy więc do nich trafić,

do ustawodawców stanowych,

i nawiązać do czegoś, co rozumieją:

potrzeby promowania
rozwoju gospodarczego ich stanów.

Mówiąc "promowanie rozwoju gospodarczego",
nie mam na myśli czarów.

Chodzi mi tylko o to, że wczesna edukacja

może zapewnić więcej miejsc pracy
i lepsze miejsca pracy,

tym samym wspierając
wyższy indywidualny zarobek

mieszkańców stanu.

Można powiedzieć, że gdy ktoś

myśli o lokalnym rozwoju gospodarczym,

nie kojarzy go najpierw z tym,

co robi się w ramach programów
wczesnej edukacji przedszkolnej.

Znam się na tym, spędziłem większość
swej kariery badając te programy.

Rozmawiałem z wieloma prezesami
agencji rozwoju gospodarek stanowych,

a także z wieloma ustawodawcami.

Gdy ustawodawcy i inni ludzie
myślą o rozwoju gospodarczym,

pierwsze, z czym go kojarzą,
to bodźce podatkowe dla firm,

obniżki podatków od nieruchomości
i ulgi za tworzenie miejsc pracy.

Takich programów są miliony.

Na przykład stany ostro rywalizują ze sobą

o nowe fabryki samochodów
lub rozbudowę starych.

Rozdają najróżniejsze ulgi podatkowe.

Te działania mają sens,

jeśli faktycznie mają wpływ na
wybór nowych lokalizacji,

a mają sens dlatego,

że tworzą więcej lepszych miejsc pracy,

podnoszą wskaźnik zatrudnienia
i indywidualne zarobki mieszkańców stanu.

Ci mieszkańcy odnoszą więc korzyści

w zamian za płacenie

za wszystkie te ulgi podatkowe.

Moim zdaniem programy wczesnej edukacji

mogą zrobić dokładnie to samo:

stworzyć nowe i lepsze miejsca pracy,
ale w inny sposób.

Pośredni sposób.

Mogą wspierać tworzenie miejsc pracy

przez inwestowanie w dobrej jakości
edukację przedszkolną,

która rozwija umiejętności
przyszłych pracowników

i jeśli wystarczająco dużo z nich
nie wyprowadzi się,

ta lokalna, wykwalifikowana siła robocza

stanie się motorem tworzenia miejsc pracy

i większych indywidualnych zarobków
lokalnej społeczności.

Pozwólcie mi odwołać się do kilku liczb.

Jeśli spojrzymy na dowód w postaci danych

dotyczących tego,
w jakim stopniu programy wczesnej edukacji

wpływają na wyniki w nauce,
zarobki i umiejętności osób,

które otrzymały
wczesną edukację w przedszkolu,

a następnie, znając te efekty,

sprawdzimy, ile z tych osób

nie wyprowadzi się ze stanu
i będzie tworzyć jego gospodarkę

i przebadamy, w jakim stopniu umiejętności

napędzają tworzenie miejsc pracy,

stwierdzimy, bazując
na tych 3 odrębnych badaniach,

że na każdego dolara zainwestowanego
w programy wczesnej edukacji

średnie zarobki mieszkańców stanu wzrosną

o 2 dolary i 78 centów na głowę,

a więc niemal trzykrotnie.

Zwróci się jeszcze więcej,

nawet 16 do 1, gdy wliczymy
wydatki na zwalczanie przestępczości

i wydatki na osoby, które po otrzymaniu
przedszkolnej edukacji opuszczą stan.

Skupmy się jednak na tych 3 dolarach,

bo to jest najistotniejsze

dla stanowych ustawodawców i polityków,

a to władze stanowe
będą musiały zadziałać.

Istnieje więc korzyść
dla rozwoju gospodarczego,

istotna dla stanowych ustawodawców.

Jednym z zastrzeżeń, które często słychać,

lub nie, bo ludzie są
zbyt uprzejmi, by tak mówić,

jest: dlaczego mam płacić wyższe podatki,

by inwestować w edukację cudzych dzieci?

Co będę z tego miał?

Problem polega na tym,
że ludzie nie rozumieją,

jak bardzo lokalna gospodarka

opiera się na współzależności
jej uczestników.

W tym konkretnym przypadku współzależność

polega na efektach ubocznych umiejętności:

kiedy cudze dzieci
nabywają nowe umiejętności,

wpływa to na dobrobyt całej społeczności,

włącznie z osobami,
których umiejętności się nie zmieniają.

Na przykład, liczne badania wykazały,

że tym, co tak naprawdę napędza
wskaźnik wzrostu w miastach,

nie są niskie podatki, koszty i zarobki.

Są to umiejętności.

Ich wyznacznikiem jest

odsetek absolwentów
szkół wyższych w rejonie.

Weźmy na przykład obszary miejskie,

takie jak Boston i okolice,
Minneapolis-St. Paul, Dolina Krzemowa...

Nie wypadają dobrze gospodarczo,
dlatego że są tanie.

Kto próbował kupić dom
w Dolinie Krzemowej ten wie,

że nie jest to tania inwestycja.

Te regiony rozwijają się,
bo mają ludzi z umiejętnościami.

Inwestując w cudze dzieci

i pozwalając im zdobyć umiejętności,

zwiększamy liczbę miejsc pracy
na obszarze miejskim.

Inny przykład: jeśli spojrzymy na to,

co wpływa na nasze indywidualne zarobki

i przeanalizujemy statystyki, okaże się,

że te zarobki zależą częściowo
od wykształcenia,

na przykład od tego,
czy mamy dyplom wyższej uczelni.

Na dodatek jedną
bardzo interesującą rzeczą jest to,

że nawet jeśli uznamy
skutki własnego wykształcenia

za pewną stałą statystyczną,

wykształcenie innych ludzi
w naszym mieście

także wpływa na nasze zarobki.

Nawet jeśli utrzymamy własne wykształcenie
na tym samym poziomie,

jeśli dodamy do równania
odsetek absolwentów szkół wyższych,

okaże się, że ma to znamiennie
dobry wpływ na nasze zarobki

bez jakiejkolwiek ingerencji
w nasze własne wykształcenie.

Efekt ten jest tak silny,

że kiedy ktoś zdobywa
dyplom szkoły wyższej,

skutki uboczne dla zarobków
innych ludzi na obszarze miejskim

są większe niż skutki bezpośrednie.

Kiedy ktoś zdobywa dyplom,
jego zarobki w ciągu całego życia

zwiększają się o niemal
700 tysięcy dolarów.

Zwiększenie liczby
absolwentów szkół wyższych

wpływa na wszystkich mieszkańców obszaru.

Jeśli to wszystko zsumujemy,
wpływ na jednostkę będzie niewielki,

ale gdy wykonamy obliczenia
dla wszystkich ludzi na tym obszarze,

okaże się, że wzrost wszystkich zarobków
w tym rejonie

wyniesie prawie milion dolarów.

To więcej niż bezpośrednie korzyści

dla pojedynczej osoby,
która zdobywa wykształcenie.

Jak to się dzieje?

Jak wyjaśnić tak wielkie
skutki uboczne wykształcenia?

Pomyślmy o tym w ten sposób:

Mogę mieć najwięcej kwalifikacji
na całym świecie,

ale jeśli wszyscy inni w mojej firmie
nie mają ich w ogóle,

mojemu pracodawcy ciężko będzie

wprowadzić nowe technologie
i metody produkcji.

W wyniku tego
pracodawca będzie mniej produktywny.

Nie będzie mógł
zapłacić mi zadowalajacej pensji.

Nawet jeśli wszyscy w mojej firmie
mają wystarczające kwalifikacje,

gdy tych kwalifikacji zabraknie
dostawcom mojej firmy,

stanie się ona mniej konkurencyjna

na krajowym i międzynarodowym rynku.

A mniej konkurencyjna firma

nie będzie mogła płacić mi dobrej pensji.

Zwłaszcza w przemyśle nowych technologii

firmy bez przerwy podkradają pomysły
i pracowników innym firmom.

Jest więc jasne, że wydajność firm
w Dolinie Krzemowej

zależy w dużej mierze nie tylko
od umiejętności ich pracowników,

ale też od pracowników innych firm
na obszarze miejskim.

Okazuje się więc, że inwestując
w cudze dzieci w przedszkolu

i poprzez inne wysokiej jakości
programy wczesnej edukacji

nie tylko pomagamy tym dzieciom,

pomagamy też wszystkim
na danym obszarze zdobyć lepszą pensję

i tworzymy więcej miejsc pracy
w tym rejonie.

Innym argumentem przeciw inwestycjom

w programy wczesnej edukacji

jest obawa, że ludzie się wyprowadzą.

Być może władze Ohio chcą zainwestować

w edukację przedszkolną
dzieci z Columbus w Ohio,

ale boją się, że porzucą one
drużynę Buckeyes Uniwersytetu Ohio

na rzecz drużyny Wolverines
Uniwersytetu Michigan w Ann Arbor.

Z kolei władze Michigan
będą myślały o inwestowaniu

w edukację przedszkolną
w Ann Arbor, martwiąc się,

że Wolverines wyprowadzą się
do Ohio i zostaną Buckeyes.

I tak oba stany nie zainwestują, myśląc,
że wszyscy się powyprowadzają.

Jednak jeśli sprawdzimy dane

okaże się, że Amerykanie
nie są aż tak mobilni.

Ponad 60% Amerykanów
spędza większość kariery zawodowej

w stanie, w którym się urodzili.

Ta liczba jest mniej więcej taka sama
we wszystkich stanach.

Nie zmienia się ona w zależności
od gospodarki stanowej,

czy przechodzi ona kryzys czy kwitnie,

liczba ta nie zmienia się też zbytnio
na przestrzeni czasu.

Jeśli więc zainwestujemy w dzieci,

nie wyprowadzą się.

A przynajmniej zostanie ich tyle,

że będzie to opłacalne
dla gospodarki stanu.

Podsumowując,
jest wiele danych wskazujących na to,

że programy wczesnej edukacji,
jeśli są dobrej jakości,

zaowocują wysokimi kwalifikacjami
w dorosłym życiu.

Wiele danych naukowych dowodzi,

że te dzieci będą później, jako dorośli,
uczestniczyć w gospodarce stanowej

oraz że większa liczba pracowników
lokalnej gospodarki

o wyższych kwalifikacjach

zapewni wyższe zarobki
i nowe miejsca pracy.

Jeśli spojrzymy na liczby,
na każdego zainwestowanego dolara

przypadną trzy dolary zysku

dla stanowej gospodarki.

Uważam, że te dane są przekonujące,

tak samo jak to rozumowanie.

Co stoi na drodze
wprowadzeniu tej idei w życie?

Oczywistą przeszkodą są koszty.

Gdy policzymy, jakie koszty wiązałyby się

z inwestycją każdego stanu

w powszechną, pełną edukację czterolatków,

całkowity koszt krajowy wyniesie

około 30 miliardów dolarów.

To mnóstwo pieniędzy.

Z drugiej strony, biorąc pod uwagę,

że w Ameryce żyje
ponad 300 milionów ludzi,

mówimy o sumie
około 100 dolarów na osobę.

100 dolarów na głowę, na osobę,

to kwota, na którą mogą sobie pozwolić
każde władze stanowe.

Chodzi tylko o wolę polityczną.

Oczywiście, jak już wspomniałem,

z takim wydatkiem
wiążą się również korzyści.

Zysk można wyliczyć mnożąc koszty razy 3,

2,78 w przypadku gospodarek stanowych,

co daje ponad 80 miliardów
dodatkowych dochodów.

Jeśli chcemy przeliczyć
te miliardowe kwoty

na czynnik, który powie nam coś więcej,

zobaczymy, że dla przeciętnej osoby
o niskich dochodach

zwiększy to zarobki o około 10%

w czasie całej kariery zawodowej,
tylko dzięki edukacji przedszkolnej,

bez polepszania wyników egzaminów

ani ingerencji w czesne na uczelniach
czy przyjęcia na studia,

tylko bezpośrednie zmiany w przedszkolach.

Pozwoliłoby to zwiększyć zarobki
osób z klasy średniej o 5%.

Taka inwestycja jest opłacalna

dla ludzi o różnych dochodach

i przynosi duże, konkretne zyski.

To była jedna przeszkoda.

Moim zdaniem ważniejszą przeszkodą

jest długoterminowa natura korzyści,
jakie przynoszą takie programy.

Mówię o polepszeniu jakości
lokalnej siły roboczej,

przyczyniającym się
do rozwoju gospodarczego.

Rzecz jasna, edukacja
dla czterolatków nie oznacza,

że będziemy wysyłać pięciolatki
do pracy w ośrodkach wyzysku.

Przynajmniej mam taką nadzieję.

Mówimy o inwestycji,
której wpływ na gospodarkę stanową

nie uwidoczni się w ciągu 15 czy 20 lat,

a Amerykanie znani są z tego,

że chcą widzieć efekty natychmiast.

Można na to odpowiedzieć,

i często tak robiłem na moich wykładach,

że inwestycja w takie programy umożliwi

zmniejszenie wydatków na edukację
specjalną i kursy wyrównawcze,

albo że rodzice,
szukając dobrego przedszkola,

będą skłonni się przeprowadzać,

co zapewni nam migrację.

Te argumenty są prawdziwe,

ale nie o to chodzi.

Inwestujemy w naszą przyszłość już teraz.

Chcę, abyście wychodząc stąd,

zadali sobie najważniejsze pytanie.

Jestem ekonomistą, ale to pytanie

nie dotyczy ekonomii, tylko moralności:

czy my, Amerykanie, jako społeczeństwo,

jesteśmy w stanie
podjąć polityczną decyzję,

by poświęcić się
i płacić teraz wyższe podatki,

by zapewnić lepszą przyszłość

nie tylko naszym dzieciom,
ale całej społeczności?

Czy wciąż nas na to stać?

To pytanie, na które każdy obywatel

i wyborca powinien sobie odpowiedzieć.

Czy jesteśmy gotowi w to zainwestować?

Czy nadal wierzymy w ideę inwestycji,

bo na tym ona przecież polega?

Poświęcamy się teraz, by zyskać później.

Myślę, że dane zebrane na temat
korzyści z programów wczesnej edukacji

dla gospodarki stanowej
są bardzo przekonujące.

A jednak, moralny i polityczny wybór

należy do nas, do obywateli i wyborców.

Dziękuję bardzo.

(Brawa)