Michael Anti: Achter de Grote Firewall van China

Michael Anti (alias Jing Zhao) blogt nu al meer dan 12 jaar vanuit China. Ondanks de controle die de centrale regering over het internet heeft -- "Alle servers staan in Peking" -- zegt hij dat honderden miljoenen microbloggers in feite de eerste nationale openbare sfeer in de geschiedenis van het land aan het creëren zijn, en zo het machtsevenwicht op onverwachte wijze verschuiven.

De afgelopen dagen heb ik mensen
horen praten over China.

Ik heb ook gepraat met vrienden
over China en Chinees internet.

Ik sta voor een grote uitdaging.

Ik wil mijn vrienden doen begrijpen

dat China ingewikkeld is.

Dus ik wil altijd het verhaal vertellen,

aan de ene kant, dit,
aan de andere kant, dat.

Je kan het verhaal niet alleen
van een enkele kant vertellen.

Ik geef een voorbeeld.
China is een BRIC-land.

BRIC-land wil zeggen
Brazilië, Rusland, Indië en China.

Deze opkomende economie
helpt echt het herstel van de wereldeconomie.

Maar op hetzelfde moment,
aan de andere kant,

is China een SICK-land,

de term vermeld in de documentatie
bij de beursgang van Facebook.

Hij zei dat een SICK-land betekent
Syrië, Iran, China en Noord-Korea.

De vier landen hebben geen toegang tot Facebook.

Dus eigenlijk is China een SICK-BRIC-land.

(Gelach)

Een ander project werd opgericht

om China en het Chinees internet
in het oog te houden.

Vandaag wil ik jullie mijn persoonlijke

ervaringen in de vorige paar jaar vertellen,
met die muur.

Als je fan bent
van Game of Thrones,

weet je hoe belangrijk een grote muur is
voor een oud koninkrijk.

Het houdt rare dingen van het noorden tegen.

Hetzelfde was waar voor China.

In het noorden was er een grote muur,
Chang Cheng.

Die beschermde China 2.000 jaar lang
tegen indringers.

Maar China heeft ook een grote firewall.

Dat is de grootste digitale grens
in de hele wereld.

Het schermt niet alleen het Chinese regime af
van het buitenland,

van universele waarden,
maar het houdt ook

de Chinese burgers zelf weg
van het wereldwijde vrije internet,

en van verdeling in blokken, niet verenigd.

Dus eigenlijk heeft het "internet" twee internetten.

Het ene is het internet,
het andere is het Chinanet.

Maar als je denkt dat het Chinanet

lijkt op een niemandsland, een woestenij,
dan denk ik dat dat niet klopt.

We gebruiken ook een simpele metafoor,
het kat-en-muisspel,

om de voortdurende strijd

van de afgelopen vijftien jaar te beschrijven,

tussen de Chinese censuur,
de regeringscensuur, de kat,

en de Chinese internetgebruikers,
onszelf, de muis.

Maar soms is zo'n vergelijking
te simpel.

Dus vandaag wil ik ze upgraden
naar versie 2.0.

In China hebben we
500 miljoen internetgebruikers.

Dat is de grootste bevolking van Netizens,
internetgebruikers, in de hele wereld.

Dus ook al is China's internet
helemaal gecensureerd,

dan nog bloeit de Chinese internetmaatschappij.

Hoe?
Het is simpel.

Jullie hebben Google,
wij hebben Baidu.

Jullie hebben Twitter,
wij hebben Weibo.

Jullie hebben Facebook,
wij hebben Renren.

Jullie hebben Youtube,
wij hebben Youku en Tudou.

De Chinese regering blokkeerde

elke internationale Web 2.0-dienst,

en wij Chinezen apen ze allemaal na.

(Gelach)

Dus dat is wat ik noem
slimme censuur.

Dat is er niet alleen
om jou te censureren.

Soms is deze Chinese, nationale internetpolitiek
zeer simpel:

blokkeer en kloon.

Aan de ene kant wil ze de sociale netwerken
niet wegnemen van de mensen,

wat zeer belangrijk is; mensen houden van social networking.

Aan de andere kant
willen ze de server

in Peking houden zodat ze op elk moment
de gegevens kunnen bereiken.

Dat is ook de reden
waarom Google zich terugtrok uit China,

omdat ze niet konden aanvaarden dat

de Chinese regering de server wilde houden.

Soms verstonden de Arabische dictators
deze twee kanten niet.

Mubarak bijvoorbeeld:
hij sloot het internet af.

Hij wilde de Netizens ervan weerhouden
hem te bekritiseren.

Maar zodra Netizens niet op het internet raken,
gaan ze de straat op.

En nu is het resultaat heel simpel.

We weten allemaal dat Mubarak
technisch gezien dood is.

Maar ook Ben Ali,
de Tunesische president,

volgde de tweede regel niet.

Dat wil zeggen,
hou de server in handen.

Hij liet Facebook,
een Amerikaanse dienst,

toe binnen Tunisië.

Dus hij kon zijn eigen burgers
er niet van weerhouden

kritische video's ten opzichte van zijn corruptie
te posten.

Hetzelfde gebeurde.
Hij was de eerste

die viel in de Arabische Lente.

Maar die twee types
slimme nationale censuurpolitiek

weerhielden de Chinese sociale media er niet van
een openbare sfeer te worden,

een plaats voor publieke opinie
en de nachtmerrie van de Chinese overheid.

Omdat we 300 miljoen microbloggers hebben in China.

Dat is de volledige bevolking
van de Verenigde Staten.

Met die 300 miljoen microbloggers --

zelfs als de tweet
in ons gecensureerd platform geblokkeerd wordt,

kan het Chinanet zelf

een zeer sterke energie creëren,
wat nog nooit gebeurd is

in de Chinese geschiedenis.

In 2011, in juli, botsten
twee [onduidelijk] treinen op elkaar,

in Wenzhou, een zuidelijke stad.

Net na de botsing,

probeerden de autoriteiten letterlijk
de treinen te verbergen, te begraven.

Dat maakte de Chinese Netizens boos.

De eerste vijf dagen na de crash,

waren er 10 miljoen kritieken op de gebeurtenis

in de sociale media,
wat nog nooit gebeurd was in de Chinese geschiedenis.

Later dat jaar werd de spoorwegminister

ontslagen en veroordeeld tot tien jaar cel.

Onlangs was er een grappig debat tussen

het Ministerie van Milieu van Peking

en de Amerikaanse ambassade in Peking,

omdat het Ministerie

de Amerikaanse ambassade ervan beschuldigde

tussen te komen in Chinese binnenlandse politiek

door de luchtkwaliteit van Peking
bekend te maken.

Boven staan de gegevens van de ambassade,
de PM 2.5.

Er staat 148,
duidelijk gevaarlijk voor de gevoelige groep.

Dus een suggestie:
beter niet buitenkomen.

Beneden staan de data van het Ministerie.
Er staat 50.

Zij zeggen dat het oké is om buiten te komen.

Maar 99 procent van de Chinese microbloggers

stonden aan de kant van de ambassade.

Ik woon in Peking.
Elke dag bekijk ik

de gegevens van de Amerikaanse ambassade
om te beslissen of ik mijn raam zou open doen.

Waarom doen de Chinese sociale netwerken,
zelfs binnen de censuur,

het zo goed?
Ten dele omwille van de Chinese talen.

Jullie weten dat Twitter en zijn klonen een soort limiet

hebben van 140 tekens.

In het Engels zijn dat 20 woorden,
of een zin met een korte link.

In Duitsland, in het Duits,
is het misschien enkel "Aha!"

(Gelach)

Maar in het Chinees
kunnen 140 tekens

een alinea zijn, een verhaal.

Je kunt daar bijna alle journalistieke elementen insteken.

Bijvoorbeeld, dit is Hamlet,
van Shakespeare.

Dezelfde inhoud.
Je kunt zien dat

één Chinese tweet gelijk is
aan 3,5 Engelse tweets.

De Chinezen spelen altijd vals, toch?

De Chinezen zien hierdoor

het microbloggen als media,
en niet enkel krantenkoppen van de media.

De kloon, Sina Company, is

degene die Twitter kloonde.

Het heeft zelfs een eigen naam,
Weibo.

'Weibo' is de Chinese vertaling voor 'microblog'.

Het heeft zijn eigen innovatie.

Het gebied waar je reacties plaats,
is bij het Chinese Weibo

meer zoals Facebook dan zoals Twitter.

Deze innovaties en klonen,
zoals Weibo en microblogging,

werden, bij hun lancering in China in 2009,

meteen zelf een mediaplatform.

Het werd het mediaplatform
van 300 miljoen lezers.

Het werd de media.

Iets wat niet in Weibo vermeld wordt,

lijkt niet te bestaan voor het Chinese volk.

De Chinese sociale media veranderen

echt de Chinese gedachtegang
en het Chinese leven.

Bijvoorbeeld,
ze geven de mensen zonder stem

een kanaal om zich te laten horen.

Wij hadden een petitiesysteem,
een beroepsmogelijkheid buiten het gerechtelijk systeem,

omdat de centrale Chinese regering
de mythe wil in stand houden:

de keizer is goed,
de oude plaatselijke overheden zijn bandieten.

Daarom nemen de verzoekers,
de slachtoffers, de boeren,

de trein naar Peking nemen
om een petitie aan de centrale regering voor te leggen.

Ze willen dat de keizer het probleem oplost.

Maar wanneer meer en meer mensen
naar Peking gaan,

vormen ze ook het risico van een revolutie.

Dus stuurden ze hen de jongste jaren terug.

Sommigen werden zelfs
in zwarte gevangenissen gestopt.

Maar nu hebben we Weibo,
dus noem ik het de Weibopetitie.

Mensen gebruiken gewoon hun gsm
om te tweeten.

Dus je triestig verhaal kan bij toeval

opgepikt worden door journalisten,
professoren of beroemdheden.

Eén van hen is Yao Chen,

de populairste microblogger van China,

ze heeft zo'n 21 miljoen volgers.

Ze zijn bijna een nationaal televisiekanaal.

Een triestig verhaal wordt door haar opgepikt.

Weibo was, de sociale media,
ondanks de censuur,

nog steeds een kans voor de Chinezen,
voor 300 miljoen mensen

die elke dag chatten, praten.

Het is als één grote TED.

Maar het is ook de eerste keer
dat een openbare sfeer

in China plaatsvond.

Chinezen leerden onderhandelen

en praten met mensen.

Maar ook, de kat, de censuur, slaapt niet.

Het is moeilijk
om gevoelige woorden op de Chinese Weibo te posten.

Bijvoorbeeld, je mag de naam van de president
niet posten,

Hu Jintao,
en ook niet de stad Chongqing, de naam,

en tot onlangs kon je niet zoeken
op de achternaam van topleiders.

Chinezen zijn zeer goed in woordspelingen,

en alternatieve zegswijzen en zelfs memes.

Ze gebruiken zelfs de namen van -- weet je,

ze gebruiken de naam van een enorm belangrijke

strijd tussen het grasmodderpaard
en de rivierkrab.

Het grasmodderpaard is caoníma,

het fonogram voor motherfucker,

zo noemen de Netizens zichzelf.

De rivierkrab is héxiè, het fonogram voor

harmonisatie, de censuur.

De caoníma tegen de héxiè,
dat is zeer goed.

Toen er zeer politieke, opwindende
gebeurtenissen plaatsvonden,

kon je zien op Weibo
dat er ook een zeer raar ander verhaal gebeurde.

Rare zinnen en woorden,
zelfs als je een doctoraat in het Chinees hebt,

zijn ze onverstaanbaar.

Maar je kunt niet verder uitweiden, nee, want

het Chinese Sina Weibo werd opgericht

precies een maand
na de officiële blokkering van Twitter.com.

Dus vanaf het prille begin

overtuigde Weibo de Chinese overheid ervan:

wij zullen geen podium vormen

voor een bedreiging van het regime.

Bijvoorbeeld, alles wat je wil posten,

zoals 'samenkomen' of
'ontmoeten' of 'wandelen',

wordt automatisch opgeslagen, doorzocht

en doorgegeven aan een ploeg
voor verdere politieke analyse.

Als je een of andere samenkomst wil organiseren,

zal de politie er al op je staan wachten
voor je er aankomt.

Waarom?
Omdat ze de gegevens hebben.

Ze hebben alles onder controle.

Dus kunnen ze het 1984-principe
van data mining tegen de dissident gebruiken.

Dus het hardhandig optreden
is zeer serieus.

Maar ik wil dat je iets grappigs opmerkt

in dat proces van kat en muis.

De kat is de censuur,
maar China heeft meer dan één kat,

heeft ook lokale katten.
Centrale kat en lokale katten.

(Gelach)

De server staat onder controle
van de [centrale] kat.

Zelfs wanneer de Netizens
de lokale regering bekritiseren,

heeft die lokale regering
geen toegang tot de gegevens in Peking.

Zonder de centrale katten om te kopen,

kan ze niets doen,
alleen zich verontschuldigen.

De afgelopen drie jaar,

hebben sociale bewegingen over microblogging

de lokale regeringen enorm veranderd.

Ze werden meer en meer transparant

omdat ze de gegevens niet kunnen bereiken.

De server staat in Peking.

Het verhaal van de treinbotsing:

misschien is de vraag niet 'waarom 10 miljoen

kritieken in vijf dagen',
maar 'waarom liet de Chinese centrale regering

die vijf dagen vrije meningsuiting online toe?'

Dat is nog nooit eerder gebeurd.

Het is dus zeer simpel,
want zelfs de topleiders

waren deze kerel beu,
dat onafhankelijk koninkrijk.

Dus willen ze een excuus --

de publieke opinie is een zeer goed excuus
om hem te straffen.

Recent was er de zaak Bo Xilai,
zeer belangrijk nieuws.

Hij is een prinsje.

Maar van februari tot april dit jaar

werd Weibo een marktplaats voor geruchten.

Je kon bijna over alles een grap maken
over die prinsjes,

alles!
Net of je in de Verenigde Staten woont.

Maar als je durft iets te retweeten of te vermelden
van een valse coup

in Peking,
dan word je zeker gearresteerd.

Dus deze soort vrijheid
is gericht en precies.

Dus in China is censuur normaal.

Je merkt
dat vrijheid raar is.

Er zit iets achter.

Want hij was een zeer populaire linkse leider,

dus de centrale regering wou van hem af.

En hij was zeer schattig.
Hij overtuigde alle Chinezen ervan

waarom hij zo slecht is.

Dus Weibo, de openbare sfeer
met 300 miljoen gebruikers

werd een zeer goed, handig wapen
in een politieke strijd.

Maar deze technologie is zeer nieuw,

maar technisch gezien zeer oud.

Ze werd bekend gemaakt
door Mao Zedong,

omdat hij miljoenen Chinezen mobiliseerde

in de Culturele Revolutie
om elke lokale regering te vernietigen.

Het is zeer simpel,
omdat de Chinese centrale regering

niet eens de publieke opinie moet leiden.

Ze geven hen gewoon een doelwit
dat niet gecensureerd wordt.

Het niet censureren
werd in China een politiek werktuig.

Dus dat is de update van dit spel,
kat en muis.

Sociale media
veranderden de Chinese gedachtegang.

Meer en meer Chinezen
zijn van plan de vrije meningsuiting

en mensenrechten
te omhelzen als hun geboorterecht,

en niet een of ander
geïmporteerd Amerikaans privilege.

Maar het gaf de Chinezen ook
een nationale openbare sfeer,

het is een soort training
voor hun burgerschap,

een voorbereiding
op de toekomstige democratie.

Maar het veranderde
het Chinese politieke systeem niet.

De Chineze centrale regering heeft deze

gecentraliseerde server gebruikt
om haar macht te versterken,

om de lokale regeringen
en de verschillende groeperingen te dwarsbomen.

Dus wat staat er ons te wachten?

We zijn per slot van rekening de muis.

Wat de toekomst ook is,
we moeten vechten tegen de [kat].

Niet alleen in China,
maar ook in de Verenigde Staten,

zijn er enkele kleine, schattige
maar slechte katten.

(Gelach)

SOPA, PIPA, ACTA, TPP en ITU.

Net als Facebook en Google,
beweren ze vrienden te zijn van de muis,

maar soms zien we ze omgaan met de katten.

Dus mijn conclusie is zeer simpel.

Wij Chinezen vechten voor onze vrijheid,

jullie letten gewoon op jullie slechte katten.

Laat ze niet samenkomen met de Chinese katten.

Alleen hierin, in de toekomst,

zullen we de droom van de muis bereiken:

dat we altijd en overal
kunnen tweeten zonder angst.

(Applaus)

Bedankt.

(Applaus)