Bozuk bir okulu nasıl düzeltirsiniz? Korkusuzca yönetin, çok sevin

Linda Cliatt-Wayman, Kuzey Philadelphia'daki başarısız bir liseye okul müdiresi olduğu ilk gün kuralları koymaya kararlıydı. Ancak kısa zaman sonra işin düşündüğünden daha karmaşık olduğunu anladı. Gözle görülür tutkusuyla, "düşük performanslı ve devamlı olarak tehlikeli" olarak sınıflandırılan üç okulu değiştirmesine yardımcı olan üç prensibi paylaşıyor. Liderlik etmek —ve ne olursa olsun öğrencileri sevmek— için gözü pek kararlılığı her alandaki lider için bir model.

1 Kasım 2002'de

okul müdiresi olarak ilk günümdü,

ancak Philadelphia'daki okul sistemi
içinde aslında ilk günüm değildi.

Philadelphia'daki devlet
okullarından mezun oldum

ve Kuzey Philadelphia'daki düşük gelirli,
düşük performans gösteren

bir okulda, suçun yaygın olduğu

ve derin yoksulluğun

ülkede en fazla olduğu

yerlerden birinde 20 yıl
özel eğitim vermeye devam ettim.

Yeni okuluma adım attıktan
kısa bir süre sonra,

kızlar arasında büyük bir kavga koptu.

İşler kısa sürede kontrol
altına alındıktan sonra,

okulun yeni müdiresi olarak kendimi

tanıtmak üzere derhal okulun

konferans salonunda bir
toplantı çağrısı yaptım.

(Alkış)

Öfkeli bir şekilde içeri girdim,

biraz da endişeli --

(Gülüşmeler) --

ancak yeni öğrencilerim için

şartları belirlemeye kararlıydım.

Yapabildiğim en güçlü şekilde,

davranışları konusunda beklentilerimi

ve okulda ne öğrenecekleri konusunda
beklentilerimi sıralamaya başladım.

Birdenbire salonun

en arkalarında bir kız çocuğu

ayağa kalkıp,

"Bayan! Bayan!"

dediğinde,

göz göze geldiğimizde,

"Buraya neden okul deyip
duruyorsunuz?" dedi.

"Bu bir okul değil."

Ashley birdenbire patlayarak,

çok yıllar önce

aynı mahallede düşük performans gösteren

bir okula gittiğimde yaşadığım
deneyimle ilgili hissettiğim

ve şimdiye kadar tam olarak ifade
edemediğim şeyi söyledi.

O okul kesinlikle bir okul değildi.

On yıl ileri sarıp 2012'ye gelince,

okul müdiresi olarak üçüncü düşük
performans gösteren okuluma başlıyordum.

Dört yılda Strawberry Mansion'ın dördüncü
okul müdürü olacaktım.

Düşük test sonuçları,
yüksek sayıda silah,

uyuşturucu, saldırılar
ve gözaltılar yüzünden

"düşük performanslı ve ısrarla tehlikeli"

olarak sınıflandırılıyordu.

Çok geçmeden yeni okulumun
kapısına yaklaşıp

içeri girmeye çalıştığımda

ve kapının zincirlerle
kilitlendiğini gördüğümde,

Ashley'nin sesini kulaklarımda

duyabiliyordum, "Bayan! Bayan!

Bu bir okul değil."

Koridorlar kötü ışıklandırmadan
dolayı loş ve karanlıktı.

Sınıflarda tonlarca kırık, eski mobilya

ve sıra yığını vardı,

binlerce kullanılmamış
materyal ve kaynak vardı.

Bu bir okul değildi.

Günler geçtikçe,

sınıfların neredeyse bomboş
olduğunu fark ettim.

Öğrenciler yalnızca korkuyorlardı.

Bir şey olacak diye çekinerek
sıralarda oturmaktan korkuyorlardı.

Kafeteryada ücretsiz yemek yemelerinden dolayı
sıklıkla sataşıldığı için korkuyorlardı.

Bütün o kavgalardan ve bütün
o zorbalıktan korkuyorlardı.

Bu bir okul değildi.

Ve sonra öğretmenler vardı,

kendi güvenlikleriyle ilgili
son derece tedirgindiler,

bu yüzden hem öğrencileri, hem de
kendileri için düşük beklentileri vardı

ve okulun kültürünün bozulmasındaki

rollerinden tamamen habersizdiler.

Bu hepsinden daha büyük sıkıntıydı.

Görüyorsunuz ki, Ashley haklıydı

ve sadece kendi okulu için değil.

Çok fazla sayıda okulda,

yoksulluk içinde yaşayan çocuklar için,

okulları gerçekten de okul değil.

Ancak bu değişebilir.

Bunun Strawberry Mansion Lisesi'nde
nasıl yapıldığını size anlatayım.

Benimle daha önce
çalışmış biri size

sloganlarımla bilindiğimi söyleyecektir.

(Gülüşmeler)

O zaman bugün değişim arayışımızda

çok önemli olan üç tanesini kullanacağım.

İlk sloganım:

Eğer liderlik edeceksen, et.

Bir okulda ne oluyorsa

ve bir okulda ne olmuyorsa
bunun hep okul müdürüne

bağlı olduğuna inandım.

Okul müdürü benim

ve o ünvana sahip olmak liderlik
yapmamı gerektiriyor.

Ofisimde oturmayacaktım,

işlerimi havale etmeyecektim

ve çocuklar için iyi olmayan
herhangi bir şeyin

üzerine gitmekten korkmayacaktım,

sevilmemi sağlasın veya sağlamasın.

Ben bir liderim,

o yüzden tek başıma hiçbir şey
yapamayacağımı biliyorum.

Bu yüzden bütün çocukların
potansiyeline inanan

birinci sınıf bir liderlik
ekibi oluşturdum

ve birlikte küçük şeylerle ilgilendik,

her öğrencinin emniyetli
bir dolabı olması için

her kilitli dolabın şifresini
tek tek elle resetlemek gibi.

O binadaki her duyuru panosunu

parlak, renkli ve pozitif
mesajlarla dekore ettik.

Okulun giriş kapısındaki
zincirleri çıkardık.

Ampülleri değiştirdik,

ihtiyaç olmayan her, her ders kitabını

geri dönüştürerek her sınıfı
köşe bucak temizledik

ve binlerce materyal ve
mobilyayı elden çıkardık.

Günde iki çöp konteyneri kullandık.

Ve elbette, elbette

büyük şeylerle de uğraştık,

tüm okul bütçesini yeniden
elden geçirmek gibi,

ki daha fazla öğretmen ve destek elemanı
için fonları yeniden tahsis edebilelim.

Bütün okul günü çizelgesini
yeni baştan oluşturduk,

çeşitli başlangıç ve bitiş saatleri,

iyileştirme, onur listesi kursları,

ders dışı aktiviteler
ve rehberlik ekledik,

hepsi okul saatleri içinde.

Hepsi okul saatleri içinde.

Günün her dakikası her destek elemanı

ve polis memurunun nerede olacağına dair

bir yerleşim planı yaptık

ve günün her saniyesinde gözlemledik.

En iyi icadımız ise,

"Tartışılamazlar" adında okul çapında

bir disiplin programı tasarlamaktı.

Bir davranış sistemiydi --

her zaman pozitif davranışı
desteklemek üzere tasarlandı.

Sonuçlar?

Strawberry Mansion, ilk sene
Devamlı Olarak Tehlikeli Listesi'nden

kaldırıldı --

(Alkış) --

beş yıl arka arkaya Devamlı Olarak
Tehlikeli Listesi'nde olduktan sonra.

Liderler imkânsız olanı imkân
dâhilinde yapar.

Bu da beni ikinci sloganıma götürüyor:

Ne olmuş? Şimdi ne olacak?

(Gülüşmeler)

(Alkış)

Veriye baktığımızda

ve personelle görüştüğümüzde,

Strawberry Mansion'ın düşük performanslı

ve devamlı olarak tehlikeli olması
ile ilgili pek çok bahane vardı.

Çocukların sadece yüzde 68'inin düzenli
olarak okula geldiğini,

yüzde 100'ünün yoksulluk
içinde yaşadığını,

ebeveynlerin sadece yüzde
birinin katılım gösterdiğini,

pek çok çocuğun

hapisten ve tek ebeveynli
evlerden geldiğini,

öğrencilerin yüzde 39'unun
özel ihtiyaçları olduğunu söylediler

ve eyalet verileri gösterdi ki,

öğrencilerin yüzde 6'sı cebirde

ve yüzde 10'u edebiyatta yeterliydi.

Bize koşulların ve çocukların
ne kadar kötü

olduğuyla ilgili bütün hikâyeleri
anlatmayı bitirdikten sonra

onlara baktım

ve şöyle dedim,
"Ne olmuş? Şimdi ne olacak?

Bu konuyla ilgili ne yapacağız?"

(Alkış)

Her yerdeki bahaneleri gidermek
benim ana sorumluluğum oldu.

Bu bahanelerin her birini

zorunlu profesyonel gelişim
yoluyla ele aldık,

böylece öğretme ve öğrenmeye yoğun
bir şekilde odaklanmanın yolunu açtık.

Çokça gözlemden sonra

ulaştığımız sonuç, öğretmenlerin
ne öğreteceklerini bildikleri,

ancak nasıl öğreteceklerini
bilmedikleriydi.

Muazzam kabiliyetleriyle çok sayıda çocuk.

Bu yüzden eğitim için, sınıftaki her
öğrencinin kendine has ihtiyaçlarının

karşılanmasına olanak sağlayan

küçük grupla eğitim üzerine
odaklanmış olan bir ders verme

modeli geliştirdik.

Sonuçlar?

Bir yıl sonra, eyalet verileri

sonuçlarımızın cebirde yüzde 171

ve edebiyatta yüzde 107
arttığını ortaya koydu.

(Alkış)

Çok uzun bir yolumuz var,

çok uzun bir yol, ancak artık

her engele "Ne olmuş? Şimdi ne olacak?"
tavrıyla yaklaşıyoruz.

Bu beni üçüncü ve son sloganıma getiriyor.

(Gülüşmeler)

Eğer bugün hiç kimse
sizi sevdiğini söylemediyse,

bilin ki ben seviyorum
ve her zaman seveceğim.

Öğrencilerimin sorunları var:

Hayal bile edemeyeceğiniz
sosyal, duygusal

ve ekonomik sorunlar.

Bazılarının kendileri ebeveyn

ve bazıları tamamen yalnız.

Eğer birisi bana Strawberry Mansion'ı

aslında nasıl ileriye götürdüğümün
gerçek sırrını sorsaydı,

öğrencilerimi sevdiğimi
ve onların potansiyellerine

koşulsuz olarak inandığımı

söylerdim.

Onlara baktığımda

onların gerçekten ne
olabileceklerini görüyorum,

çünkü ben de onlardan biriyim.

Ben de Kuzey Philadelphia'da
yoksul olarak büyüdüm.

Ben de okul olmayan bir okula gitmenin
ne demek olduğunu biliyorum.

Yoksulluktan kurtulmanın bir yolu

olup olmadığını merak etmenin
nasıl bir duygu olduğunu biliyorum.

Harika annem yüzünden,

çevremdeki yoksulluğa rağmen

hayal etme kabiliyeti edindim.

Bu yüzden --

(Alkış)

eğer öğrencilerimi hayallerine

ve hayattaki amaçlarına doğru iteceksem,

kim olduklarını bilmek zorundayım.

Bu yüzden onlarla zaman geçirmeliyim,

bu sebeple her gün
yemekhaneyi idare ederim.

(Gülüşmeler)

Oradayken,

onlarla derin kişisel konular konuşurum

ve doğum günleri olduğunda,

"Mutlu Yıllar" şarkısını söylerim,

aslında hiç şarkı söyleyemediğim hâlde.

(Gülüşmeler)

Onlara sık sık sorarım,

"Hiç şarkı söyleyemediğim hâlde neden
şarkı söylememi istiyorsun?"

(Gülüşmeler)

Onlar da şöyle cevap verir,

"Çünkü kendimizi özel
hissetmeyi seviyoruz."

Endişelerini dinlemek,

akıllarından geçenleri öğrenmek için

belediye binasında
her ay toplantı yaparız.

Bize şöyle sorular sorarlar,
"Neden kurallara uymak zorundayız?"

"Neden bu kadar fazla sonucu var?"

"Neden sadece istediğimiz
şeyleri yapamıyoruz?"

(Gülüşmeler)

Onlar sorar ve ben de her
soruyu samimiyetle cevaplarım.

Dinlerken yapılan bu değiş tokuş
herhangi bir yanlış anlamayı giderir.

Her an, öğretilebilen bir andır.

Benim ödülüm,

benim ödülüm,

kurallar ve sonuçlar konusunda
tartışma kabul etmemenin ödülü,

onlardan kazandığım saygı.

Bunda ısrar ediyorum

ve bunun sonucunda,
hep beraber bir şeyler başarabiliyoruz.

Onlardan beklentilerimin farkındalar

ve bu beklentilerimi her gün hoparlör
sistemi üzerinden tekrar ediyorum.

Onlara hatırlatıyorum --

(Gülüşmeler)

Onlara odaklanma, gelenekler, mükemmellik,

doğruluk ve sebat gibi temel değerleri

hatırlatıyorum

ve onlara her gün eğitimin gerçekten

hayatlarını nasıl
değiştirebileceğini hatırlatıyorum.

Her anonsumu aynı şekilde bitiriyorum:

"Eğer bugün hiç kimse
sizi sevdiğini söylemediyse,

bilin ki ben seviyorum

ve her zaman seveceğim."

Ashley'nin "Bayan, bayan,

bu bir okul değil,"

şeklindeki sözleri,

kafamda sonsuza dek yer edindi.

Eğer yoksulluğu ele almak için

gerçekten gelişme kaydedeceksek,

o zaman yoksulluk içindeki çocuklara

hizmet veren her okulun

gerçek bir okul olduğuna emin olmalıyız,

bir okul, bir okul --

(Alkış) --

etraflarındaki dünyayı yönlendirmek için

bilgi ve zihinsel eğitim
sağlayan bir okul.

Bütün cevapları bilmiyorum,

ancak bildiğim şey, aramızda imtiyazlı
olanlar ile yoksulluk içindeki

çocuklara hizmet veren okullarda yönetim
sorumluluğuna sahip olanlarımız,

gerçek anlamda liderlik yapmalıyız

ve inanılmaz sorunlarla karşılaştığımızda,

durup kendimize şunu sormalıyız,
"Ne olmuş? Şimdi ne olacak?

Bu konuyla ilgili ne yapacağız?"

Liderlik ederken

hiçbir şekilde unutmamalıyız ki,

öğrencilerimizin her biri

sadece birer çocuk,

çoğunlukla dünyanın onlara ne olmaları
gerektiğini söylemelerinden dolayı korkmuş

ve dünyanın geri kalanı onlara ne olmaları
gerektiği hakkında ne söylerse söylesin,

onlara her zaman umut,

bölünmeyen dikkatimizi,

potansiyelleri hakkında sarsılmaz inanç,

tutarlı beklentiler sunmalıyız

ve onlara sık sık şunu söylemeliyiz,

eğer bugün hiç kimse
onları sevdiğini söylemediyse,

bilin ki biz seviyoruz
ve her zaman seveceğiz.

Teşekkürler.

(Alkış)

Teşekkürler, İsa.