Islamofobie vermoordde mijn broer. Laten we stoppen met haten

Op 10 februari 2015 werden Suzanne Barakat's broer Deah, haar schoonzus Yusor en Yusor's zus Razan vermoord door hun buurman in Chapel Hill, North Carolina. Het relaas van de dader, dat het ging om een parkeerruzie, werd door de media en politie voor waar aangenomen tot Barakat op een persconferentie het ware verhaal deed: dat het ging om een haatdelict. Terwijl ze vertelt hoe ze met haar familie deze waarheid aan het licht bracht, roept Barakat ons op om iets te doen wanneer we getuige zijn van haatdragende onverdraagzaamheid en onze bondgenootschap te betuigen met hen die worden gediscrimineerd.

Vorig jaar

werden drie van mijn familieleden
gruwelijk vermoord

in een haatdelict.

Je begrijpt hoe moeilijk het voor me is

om hier vandaag te staan,

maar mijn broer Deah,

zijn vrouw Yusor

en haar zus Razan

laten me niet veel keus.

Ik hoop dat jullie er tegen het einde
van deze talk voor zullen kiezen

ook op te staan tegen haat.

Het is 27 december 2014,

het is de huwelijksdag van mijn broer.

Hij vraagt me zijn haar te kammen

voor het maken van de huwelijksfoto's.

Een 23 jaar oude, 1,90 meter lange
basketbalfanaat -- gek van Steph Curry --

(Gelach)

Een voor tandarts studerende,
enthousiaste Amerikaanse jongen.

Wanneer Deah en Yusor de dans openen,

zie ik de liefde in hun ogen,

hun wederzijds geluk,

en ik word overmand door mijn emoties.

Achter in de zaal barst ik in tranen uit.

Zodra de muziek stopt,
komt hij direct naar me toe,

neemt me in zijn armen

en begint me te troosten.

Zelfs op dat moment,

met zoveel afleiding om hem heen,

had hij oog voor me.

Hij neemt mijn gezicht
in zijn handen en zegt:

"Suzanne,

door jou ben ik wie ik ben.

Bedankt voor alles.

Ik hou van je."

Een maand later breng ik een kort bezoek
aan mijn thuis in Noord-Carolina

en op de laatste avond
ren ik de trap op naar Deah's kamer,

omdat ik wil weten hoe
het huwelijkse leven hem bevalt.

Met een jongensachtige glimlach zegt hij:

"Ik ben zo gelukkig. Ik hou van haar.
Ze is echt fantastisch."

En dat is ook zo.

Ze is net 21 en onlangs toegelaten
op dezelfde school als Deah,

de UNC school voor tandheelkunde.

Ze is al net zo'n basketbalgek,
en op haar aandringen

zijn ze hun huwelijksreis begonnen
bij een wedstrijd van hun favoriete team,

de LA Lakers.

Prachtig uniform, toch?

(Gelach)

Ik vergeet nooit meer
dat ik daar bij hem zat --

hoe voelde zich zo vrij in zijn geluk.

Mijn broertje, een basketbalfanaat,

had zich tot een volwaardige
jonge man ontwikkeld.

Hij hoorde bij de besten op zijn opleiding

en was samen met Yusor en Razan

betrokken bij lokale
en internationale vrijwilligersprojecten

voor daklozen en vluchtelingen,

inclusief een geplande tandartshulp-reis

voor Syrische vluchtelingen in Turkije.

Razan, pas 19,

gebruikte haar creativiteit
als architectuurstudente

om haar omgeving te dienen;

ze maakte onder meer
noodhulppakketten voor lokale daklozen.

Zo waren ze.

Toen ik daar zo stond,

haalde ik diep adem,
keek hem aan en zei:

"Ik ben nog nooit zo trots op je geweest."

Hij trekt me naar zich toe

en wenst me goedenacht.

De volgende ochtend
maak ik hem niet wakker

als ik vertrek naar San Francisco.

Dat was onze laatste omhelzing.

Tien dagen later op mijn werk
in het ziekenhuis van San Francisco

krijg ik plots een spervuur
van vage sms'jes met condoleances.

Verward bel ik mijn vader die kalm zegt:

"Er is geschoten
in Deah's buurt op Chapel Hill.

Het is afgesloten. Meer weten we niet."

Ik hang op en googel:
'schietpartij op Chapel Hill'.

Ik vind één bericht.

Quote:

"Drie mensen zijn door het hoofd geschoten

en dood verklaard."

En ik wéét het gewoon.

Ik glij uit mijn stoel en lig
jammerend op de ziekenhuisvloer.

Ik neem de eerste nachtvlucht
vanuit San Francisco,

gevoelloos en verward.

Ik loop mijn ouderlijk huis binnen
en val in de armen van mijn ouders,

jankend.

Dan ren ik zoals altijd naar Deah's kamer;

ik zoek hem gewoon,

maar ik vind niets
en dat verandert ook nooit meer.

Uit onderzoek
en lijkschouwing blijkt later

hoe het is gebeurd.

Deah was net met de bus van school gekomen

en Razan, die zou mee-eten,

was al thuis met Yusor.

Ze begonnen net te eten
toen er op de deur werd geklopt.

Toen Deah opendeed,

vuurde de buurman
meerdere schoten op hem af.

Op de opnames van de alarmdienst

hoorde je de meisjes schreeuwen.

De man ging naar de keuken
en schoot Yusor in de heup;

zo kon ze niet meer weg.

Toen ging hij achter haar staan,

drukte zijn geweer tegen haar hoofd

en verpletterde met één kogel
haar middenhersenen.

Vervolgens wendde hij zich tot Razan,
die voor haar leven schreeuwde,

en in executie-stijl, met één enkele kogel

achterin het hoofd,

vermoordde hij haar.

Op weg naar buiten
schoot hij Deah nog één keer --

een kogel in de mond --

wat het totaal op acht bracht:

twee in het hoofd,

twee in de borst

en de rest in armen en benen.

Deah, Yusor en Razan werden geëxecuteerd

op een 'veilige' plek: hun thuis.

Maandenlang had deze man
ze lastig gevallen:

op de deur kloppend,

soms ook met zijn wapen zwaaiend.

Zijn Facebook stond vol
anti-religieteksten.

Met name Yusor
voelde zich door hem bedreigd.

Toen ze er ging wonen,

had hij Yusor en haar moeder gezegd
dat hun uiterlijk hem niet aanstond.

Yusor's moeder had haar toen gezegd
dat ze aardig voor hem moest zijn,

dat hij wel bij zou draaien
als hij hen leerde kennen.

We zijn zo verdoofd geworden voor haat

dat we ons niet voor kunnen stellen
dat het ons fataal kan worden.

De man die mijn broer vermoordde,
gaf zich aan bij de politie,

niet lang na de moordpartij.

Volgens hem had hij
drie jongeren vermoord,

in executie-stijl,

vanwege een parkeerruzie.

De politie deed die ochtend
een voorbarige verklaring,

zijn verhaal overnemend
zonder het in twijfel te trekken

of verder te onderzoeken.

Er blijkt van een parkeerruzie
geen sprake te zijn geweest.

Er was geen onenigheid.

Geen overtreding.

Maar de schade was aangebracht.

In een 24-uurse mediacyclus

was het woord 'parkeerruzie'
al populair geworden.

Ik zit op het bed van mijn broer,
denkend aan wat hij zei,

de woorden die hij me zo royaal
en met zo veel liefde gaf:

"Door jou ben ik wie ik ben."

Met die woorden kan ik
mijn verlammende verdriet te lijf

en mijn verhaal doen.

Ik kan de dood van mijn familieleden
niet laten bagatelliseren

tot een onbeduidend nieuwsfeit.

Ze werden vermoord
door hun buurman om hun geloof,

vanwege een doek die zij verkozen
om hun hoofd te dragen,

omdat ze zichtbaar moslim waren.

Eén reden voor mijn de woede toen

was dat als de rollen waren omgedraaid,

en een Arabier, moslim
of iemand die men daarvoor hield

had drie blanke Amerikaanse
studenten geëxecuteerd

bij hen thuis,

hoe hadden we dat dan genoemd?

Een terroristische aanslag.

Als blanke mannen in de VS
gewelddelicten plegen,

zijn het eenlingen,

geestelijk gestoorden

of gedreven door een parkeerruzie.

Ik weet dat ik moet opkomen
voor mijn familie

en ik doe het enige wat ik kan bedenken:

ik stuur een bericht op Facebook
naar iedereen die ik ken.

Een paar uur later,

te midden van de chaos in ons huis
vol van familie en vrienden,

komt onze buurman Neal binnen,
gaat naast mijn ouders zitten

en vraagt: "Wat kan ik doen?"

Neal had meer dan twintig jaar
ervaring in de journalistiek,

maar hij maakt ons duidelijk
dat hij er niet is al journalist

maar als buurman die wil helpen.

Ik vraag wat hij denkt
dat we moeten doen,

gezien alle aanvragen
van lokale media voor interviews.

Hij biedt aan in een buurthuis
een persconferentie te organiseren.

Ik weet nog steeds niet
hoe ik hem moet bedanken.

"Je zegt het maar. Ik zorg dat
alle nieuwszenders er zijn", zei hij.

Hij deed voor ons wat we zelf niet konden

op dat verwoestende moment.

Ik deed de persverklaring,

nog steeds in verpleegstersuniform.

En binnen 24 uur na de schietpartij

word ik op CNN geïnterviewd
door Anderson Cooper.

De volgende dag deden de grote kranten --

waaronder de New York Times
en de Chicago Tribune --

hun verhaal over Deah, Yusor en Razan,

en stelden ons daarmee in staat

het echte verhaal te vertellen
van de zo gangbare moslimhaat.

Het lijkt tegenwoordig wel

of islamofobie een acceptabele vorm
van onverdraagzaamheid is.

We moeten het maar slikken en glimlachen.

Het vervelende staren,

de voelbare angst
wanneer je een vliegtuig instapt,

het willekeurige fouilleren
op de luchthaven...

in 99% van de gevallen.

En er is meer.

Er zijn politici die over onze rug
politiek en financieel garen spinnen.

Hier in de VS hebben we
presidentskandidaten zoals Donald Trump

die openlijk zeggen dat moslims
zich moeten laten registreren

en die willen blokkeren
dat we het land binnenkomen.

Het is geen toeval
dat haatdelicten toenemen

rondom verkiezingen.

Een paar maanden geleden
werd Khalid Jabara,

een Libanees-Amerikaanse christen,

in Oklahoma vermoord door zijn buurman --

een man die hem
een 'vuile Arabier' noemde.

Die man was al eens gevangengezet
voor slechts acht maanden

nadat hij Khalid's moeder
had proberen aan te rijden.

Je kent het verhaal waarschijnlijk niet,

want het werd geen nationaal nieuws.

We kunnen het op zijn minst
bij de naam noemen:

een haatdelict.

We kunnen er op zijn minst over praten,

want geweld en haat
ontstaan niet in een vacuüm.

Ik was net weer aan het werk

en was de oudste op een ronde
door het ziekenhuis,

toen een van de patiënten
mijn collega aankeek,

een gebaar maakte rond haar hoofd
en zei: "San Bernardino",

doelend op een recente
terroristische aanslag.

Heb ik net drie familieleden
verloren aan islamofobie,

ben ik toch actief geweest
in mijn programma

over hoe met dit soort
micro-agressie om te gaan,

en toch --

blijft het stil.

Zo ontmoedigend.

Vernederend.

Een paar dagen later
kijkt dezelfde patiënt me aan en zegt:

"Jullie mensen vermoorden
mensen in Los Angeles."

Ik kijk afwachtend om me heen.

Toch

blijft het stil.

Ik realiseer me dat ik opnieuw

voor mezelf moet opkomen.

Ik ga op haar bed zitten
en vraag haar zachtjes:

"Heb ik u niet altijd vriendelijk
en respectvol behandeld?

Heb ik ooit anders gedaan
dan goed voor u gezorgd?"

Ze slaat haar ogen neer,
beseft wat ze gedaan heeft

en ten overstaan van het hele team

excuseert ze zich en zegt:

"Ik zou beter moeten weten.
Ik ben Mexicaans-Amerikaan;

ik word voortdurend zo behandeld."

Velen van ons ondergaan
iedere dag micro-agressie.

Jullie hebben het waarschijnlijk
ook meegemaakt,

of het nu is om je gezicht,

je geslacht,

je seksualiteit

of je geloof.

We hebben allemaal mensen onredelijk
behandeld zien worden

en waar we niets van zeiden.

Misschien hadden we
op dat moment geen antwoord paraat.

Misschien waren we ons niet bewust
van onze vooroordelen.

Onverdraagzaamheid is niet acceptabel,
daar zijn we het over eens,

maar als we het zien,

zwijgen we,

omdat het zo ongemakkelijk is.

Maar als je dat ongemak aanvaardt,

wordt je wel een bondgenoot.

Er zijn misschien wel meer
dan drie miljoen moslims in Amerika.

Dat is altijd nog maar één procent
van de gehele bevolking.

Martin Luther King zei eens:

"Uiteindelijk

herinneren we ons niet
de woorden van onze vijanden,

maar het zwijgen van onze vrienden."

Wat maakte het bondgenootschap
van onze buurman Neal zo aangrijpend?

Een paar dingen.

Hij was er als een buurman die je hielp,

maar hij bracht ook
zijn expertise en hulpmiddelen in

toen het er om ging.

Anderen deden ook zoiets.

Larycia Hawkins gebruikte haar situatie

als de eerste vaste Afro-Amerikaanse
professor aan het Wheaton College

om een hidjab te dragen in solidariteit

met moslimvrouwen die dagelijks
gediscrimineerd worden.

Ze verloor er haar aanstelling door.

Binnen een maand

trad ze aan bij
de Universiteit van Virginia,

waar ze nu werkt aan pluralisme,
ras, geloof en cultuur.

Mede-oprichtster
van Reddit, Alexis Ohanian,

demonstreerde dat niet alle actieve
bondgenootschap zo serieus hoeft te zijn.

Hij ondersteunde de missie
van een 15-jarig moslimmeisje

om een hidjab-emoticon te introduceren.

(Gelach)

Een eenvoudig gebaar,

maar het heeft een belangrijk
onderbewust effect

op het normaliseren
en menselijk maken van moslims;

het beeldt ons af als een deel
van de gemeenschap

in plaats van buitenstaanders.

De hoofdredacteur
van het blad Women's Running

plaatste de eerste vrouw met hidjab
op de voorpagina van een fitnessblad ooit.

Allemaal verschillende voorbeelden

van mensen die hun positie
en hulpmiddelen gebruikten,

in het onderwijs, de techniek en de media,

om actief hun bondgenootschap te betuigen.

Welke hulpmiddelen en expertise
heb jij in te brengen?

Ben je bereid het ongemak te accepteren

en iets te doen als je haatdragende
onverdraagzaamheid opmerkt?

Kun je Neal zijn?

Vele buren speelden
een rol in dit verhaal.

Jullie hebben in je buurt
allemaal een moslimbuur

of -collega

of je kind heeft een moslimvriendje.

Steun ze.

Laat ze weten dat je achter ze staat.

Het lijkt zo weinig,

maar ik verzeker je dat het helpt.

Niets brengt ooit nog
Deah, Yusor en Razan terug.

Maar waar we onze
collectieve stem laten horen,

daar begint het einde van de haat.

Dankjewel.

(Applaus)