Ik ben 317 dagen gegijzeld. Dit is waarover ik nadacht ...
-
0:01 - 0:04Ik kan hen niet vergeten.
-
0:04 - 0:08Ze heetten Aslan, Alik, Andrei,
-
0:08 - 0:13Fernanda, Fred, Galina, Gunnhild,
-
0:13 - 0:18Hans, Ingeborg, Matti, Natalya,
-
0:18 - 0:23Nancy, Sheryl, Usman, Zarema,
-
0:23 - 0:25en de lijst is nog langer.
-
0:26 - 0:30Voor velen is hun bestaan, hun mens-zijn
-
0:30 - 0:33herleid tot statistieken,
-
0:33 - 0:38koudweg geregistreerd als
'veiligheidsincidenten'. -
0:38 - 0:39Voor mij waren ze collega's
-
0:39 - 0:43die deel uitmaakten van die gemeenschap
van humanitaire hulpverleners -
0:43 - 0:45die een beetje steun trachtten te bieden
-
0:45 - 0:50aan de oorlogsslachtoffers
in Tsjetsjenië in de jaren 90. -
0:50 - 0:54Ze waren verpleger,
logistiek medewerker, shelter expert, -
0:54 - 0:57juridisch medewerker, tolk.
-
0:57 - 1:01En om die dienstverlening
zijn ze vermoord, -
1:01 - 1:03hun families uiteengerukt
-
1:03 - 1:06en is hun verhaal grotendeels vergeten.
-
1:07 - 1:10Niemand werd ooit veroordeeld
voor die misdaden. -
1:11 - 1:13Ik kan hen niet vergeten.
-
1:13 - 1:15Op de een of andere manier
leven ze in mij, -
1:15 - 1:18de herinneringen aan hen
geven mijn leven elke dag zin. -
1:18 - 1:23Maar ze bezorgen me ook sombere gedachten.
-
1:23 - 1:25Als humanitaire hulpverleners
kozen ze ervoor -
1:25 - 1:28om aan de zijde
van het slachtoffer te staan, -
1:28 - 1:33om een beetje hulp, steun,
bescherming te bieden, -
1:33 - 1:36maar toen ze zelf
bescherming nodig hadden, -
1:36 - 1:37was die er niet.
-
1:38 - 1:41Wanneer je vandaag de krantenkoppen ziet
-
1:41 - 1:44over de oorlog in Irak of Syrië
-
1:44 - 1:48-- hulpverlener ontvoerd,
gijzelaar terechtgesteld -- -
1:48 - 1:50wie waren zij dan?
-
1:50 - 1:52Waarom waren zij daar?
-
1:52 - 1:54Wat dreef hen?
-
1:54 - 1:58Hoe zijn we zo onverschillig geworden
voor deze misdaden? -
1:58 - 2:01Daarom ben ik hier vandaag.
-
2:01 - 2:04We hebben betere manieren nodig
om ons hen te herinneren. -
2:05 - 2:11We moeten ook de kernwaarden uitleggen
waaraan zij hun levens hebben gewijd. -
2:11 - 2:15En tevens moeten we gerechtigheid eisen.
-
2:16 - 2:18Toen ik in '96 naar Noord-Kaukasus
werd gestuurd -
2:18 - 2:22door het Hoog Commissariaat
voor de Vluchtelingen van de VN, -
2:22 - 2:24kende ik de risico's.
-
2:24 - 2:26Vijf collega's waren gedood,
-
2:26 - 2:28drie ernstig gewond,
-
2:28 - 2:30zeven al gegijzeld.
-
2:30 - 2:32We waren dus voorzichtig.
-
2:32 - 2:36We gebruikten gepantserde wagens,
lokwagens, -
2:36 - 2:39veranderden onze reisgewoonten,
veranderden van huis, -
2:39 - 2:42alle mogelijke veiligheidsmaatregelen.
-
2:43 - 2:49Toch was het mijn beurt,
op een koude winteravond in januari '98. -
2:49 - 2:53Toen ik met mijn lijfwacht bij
mijn appartement in Vladikavkaz kwam, -
2:53 - 2:56werden we omsingeld door gewapende mannen.
-
2:57 - 2:59Ze duwden de lijfwacht op de grond,
-
2:59 - 3:02sloegen hem in elkaar,
-
3:02 - 3:04bonden hem vast en sleurden hem weg.
-
3:06 - 3:10Ik werd in de handboeien geslagen,
geblinddoekt en moest knielen, -
3:10 - 3:14met de geluiddemper van een geweer
in mijn hals gedrukt. -
3:14 - 3:16Wanneer zoiets je overkomt,
-
3:16 - 3:19heb je geen tijd om te denken
of te bidden. -
3:20 - 3:23Mijn brein schakelde over
op automatische piloot, -
3:23 - 3:27flitsen van mijn leven speelden zich
in mijn hoofd af. -
3:27 - 3:30Na enkele lange minuten had ik door
-
3:30 - 3:33dat die gemaskerde mannen
mij niet gingen doden, -
3:33 - 3:37maar dat iemand, ergens,
mijn kidnapping had besteld. -
3:39 - 3:43Die dag startte
mijn ontmenselijkingsproces. -
3:43 - 3:47Ik was niet meer dan handelswaar.
-
3:49 - 3:51Doorgaans spreek ik hier niet over,
-
3:51 - 3:56maar ik wil jullie iets vertellen
over die 317 dagen gevangenschap. -
3:57 - 4:00Ik werd in een kelder vastgehouden,
-
4:00 - 4:02in totale duisternis,
-
4:02 - 4:05gedurende 23 uur en 45 minuten per dag,
-
4:05 - 4:09en dan kwamen de bewakers,
meestal twee. -
4:09 - 4:11Zij brachten mij een groot stuk brood,
-
4:11 - 4:14een kommetje soep en een kaars.
-
4:15 - 4:19Die kaars brandde 15 minuten,
-
4:19 - 4:2315 minuten kostbaar licht,
-
4:23 - 4:27en dan namen ze die weer mee
en zat ik opnieuw in de duisternis. -
4:29 - 4:33Ik was met een metalen kabel
vastgeketend aan mijn bed. -
4:33 - 4:36Ik kon maar vier stapjes zetten.
-
4:37 - 4:40Ik droomde steeds van de vijfde.
-
4:40 - 4:45En geen tv, geen radio,
geen krant, niemand om mee te praten. -
4:45 - 4:49Ik had geen handdoek,
geen zeep, geen wc-papier, -
4:49 - 4:55enkel twee metalen emmers,
een voor water, een voor afval. -
4:58 - 5:03Kun je je voorstellen dat schijnexecuties
een tijdverdrijf kunnen zijn voor bewakers -
5:03 - 5:08die sadistisch zijn of die
zich gewoon vervelen of dronken zijn? -
5:10 - 5:13Mijn zenuwen gingen er langzaam aan kapot.
-
5:13 - 5:18Afzondering en duisternis
zijn heel moeilijk te beschrijven. -
5:18 - 5:20Hoe beschrijf je niets?
-
5:20 - 5:23Er zijn geen woorden voor
mijn onmetelijke eenzaamheid, -
5:23 - 5:28die zeer dunne grens
tussen gezond verstand en waanzin. -
5:30 - 5:35In de duisternis speelde ik soms
een denkbeeldig spelletje dammen. -
5:35 - 5:38Ik zou met zwart starten,
-
5:38 - 5:39wit verplaatsen,
-
5:39 - 5:42weer naar zwart om de overkant
te proberen misleiden. -
5:43 - 5:46Nu dam ik niet meer.
-
5:47 - 5:53Ik werd gekweld door de gedachten
aan mijn familie en mijn lijfwacht Edik. -
5:53 - 5:56Ik wist niet wat er met hem was gebeurd.
-
5:56 - 5:58Ik probeerde niet te denken,
-
5:58 - 6:00maar mijn tijd te vullen
-
6:00 - 6:04met alle mogelijke lichaamsoefeningen
ter plaatse. -
6:04 - 6:08Ik probeerde te bidden, ik probeerde alle
mogelijke geheugenspelletjes. -
6:09 - 6:13Maar de duisternis creëert ook beelden
en gedachten die niet normaal zijn. -
6:13 - 6:20Een deel van je brein wil dat
je je verzet, schreeuwt, huilt, -
6:20 - 6:23en het andere deel van je brein
beveelt je om te zwijgen -
6:23 - 6:26en het gewoon te verdragen.
-
6:26 - 6:30Het is een continue interne discussie;
er is niemand om te arbitreren. -
6:31 - 6:36Op een keer kwam een bewaker
zeer agressief naar me toe en zei: -
6:36 - 6:40"Vandaag ga je knielen
en bedelen om je eten". -
6:40 - 6:44Ik was in een slechte bui
en beledigde hem. -
6:44 - 6:47Ik beledigde zijn moeder,
ik beledigde zijn voorouders. -
6:47 - 6:51Het resultaat viel nog mee:
hij gooide mijn eten bij het afval. -
6:51 - 6:55De dag nadien kwam hij terug
met dezelfde vraag. -
6:55 - 6:57Hij kreeg hetzelfde antwoord
-
6:57 - 7:02met hetzelfde resultaat.
-
7:02 - 7:05Vier dagen later
deed mijn hele lichaam pijn. -
7:05 - 7:09Ik wist niet dat honger zo veel pijn doet
als je zo weinig hebt. -
7:09 - 7:13Dus toen de bewakers naar beneden kwamen,
-
7:16 - 7:19knielde ik.
-
7:19 - 7:22Ik bedelde om mijn eten.
-
7:22 - 7:28Onderwerping was voor mij de enige manier
om de volgende kaars te halen. -
7:29 - 7:31Na mijn kidnapping
-
7:31 - 7:34werd ik overgebracht
van Noord-Ossetië naar Tsjetsjenië. -
7:34 - 7:39Drie dagen langzaam reizen
in de koffers van verschillende auto's. -
7:39 - 7:41Bij aankomst werd ik
-
7:41 - 7:4411 dagen ondervraagd
door een zekere Ruslan. -
7:44 - 7:46De routine was steeds dezelfde:
-
7:46 - 7:49iets meer licht, 45 minuten.
-
7:49 - 7:50Hij kwam naar de kelder,
-
7:50 - 7:53vroeg de bewakers om
mij op de stoel vast te binden, -
7:53 - 7:56en zette de muziek luid aan.
-
7:56 - 8:00En dan brulde hij vragen.
-
8:00 - 8:02Hij schreeuwde. Hij sloeg mij.
-
8:02 - 8:04Ik bespaar jullie de details.
-
8:04 - 8:07Veel vragen kon ik niet begrijpen
-
8:07 - 8:11en sommige vragen wilde ik niet begrijpen.
-
8:12 - 8:16De ondervraging duurde
even lang als het bandje: -
8:16 - 8:2015 liedjes, 45 minuten.
-
8:20 - 8:22Ik verlangde steeds naar het laatste lied.
-
8:23 - 8:26Op een nacht in die kelder,
ik weet niet wat er gebeurde, -
8:26 - 8:29hoorde ik een kind boven mij huilen,
-
8:29 - 8:32een jongen, misschien 2 of 3 jaar oud.
-
8:32 - 8:36Voetstappen, verwarring, lopende mensen.
-
8:37 - 8:40Dus toen Ruslan de volgende dag kwam,
-
8:40 - 8:42vroeg ik, alvorens hij iets kon vragen:
-
8:42 - 8:46"Hoe gaat het met je zoon vandaag?
Voelt hij zich beter?" -
8:46 - 8:49Ruslan was duidelijk verrast.
-
8:49 - 8:52Hij was razend dat de bewakers
misschien wel informatie -
8:52 - 8:54over zijn privéleven hadden verteld.
-
8:54 - 8:59Ik bleef praten over ngo's die
medicijnen leveren aan lokale klinieken -
8:59 - 9:02die zijn zoon kunnen helpen genezen.
-
9:02 - 9:06En we spraken over opvoeding,
over families. -
9:06 - 9:08Hij vertelde mij over zijn kinderen.
-
9:08 - 9:10Ik vertelde hem over mijn dochters.
-
9:10 - 9:13En dan sprak hij over geweren,
wagens, vrouwen -
9:13 - 9:18en dan moest ik spreken
over geweren, auto's, vrouwen. -
9:18 - 9:21En we praatten tot
het laatste liedje op het bandje. -
9:21 - 9:27Ruslan was de hardvochtigste man
die ik ooit heb ontmoet. -
9:27 - 9:30Hij heeft mij niet meer geslagen.
-
9:30 - 9:33Hij heeft geen andere vragen meer gesteld.
-
9:33 - 9:37Ik was niet langer enkel handelswaar.
-
9:37 - 9:42Twee dagen later werd ik
naar een andere plaats overgebracht. -
9:42 - 9:47Daar kwam een bewaker dicht bij mij staan
-- heel ongebruikelijk -- -
9:47 - 9:50en zei heel zachtjes:
-
9:50 - 9:53"Ik wil u bedanken
-
9:53 - 9:57voor de hulp die uw organisatie
aan mijn familie heeft gegeven -
9:57 - 10:01toen we moesten verhuizen
in het naburige Dagestan". -
10:02 - 10:06Wat kon ik antwoorden?
-
10:06 - 10:11Het was zo pijnlijk.
Als een mes in mijn buik. -
10:11 - 10:14Ik heb er weken over gedaan
om de goede redenen die wij hadden -
10:14 - 10:18om die familie te helpen
te verzoenen met de gedachte -
10:18 - 10:20dat hij een huursoldaat was geworden.
-
10:20 - 10:22Hij was jong en verlegen.
-
10:22 - 10:25Ik heb zijn gezicht nooit gezien.
-
10:25 - 10:27Hij bedoelde het waarschijnlijk goed.
-
10:27 - 10:30Maar in die 15 seconden
-
10:30 - 10:33trok ik door hem
alles wat we deden in twijfel, -
10:33 - 10:36al de opofferingen.
-
10:36 - 10:39Hij deed mij ook inzien hoe zij ons zien.
-
10:39 - 10:42Tot dan ging ik ervan uit
dat ze weten waarom we er zijn -
10:42 - 10:45en wat we doen.
-
10:45 - 10:48We kunnen daar dus niet vanuit gaan.
-
10:48 - 10:52Uitleggen waarom we dit doen,
is niet zo eenvoudig, -
10:52 - 10:54zelfs aan onze familie.
-
10:55 - 10:58We zijn niet perfect, we zijn niet beter,
-
10:58 - 11:01we zijn niet de brandweer van de wereld,
-
11:01 - 11:03we zijn geen superhelden,
-
11:03 - 11:05we stoppen geen oorlogen,
-
11:05 - 11:10we weten dat een humanitaire respons
een politieke oplossing niet vervangt. -
11:10 - 11:15Maar we doen dit omdat één leven telt.
-
11:15 - 11:17Soms is dat het enige verschil
dat we maken -
11:17 - 11:20-- een individu, een gezin,
een groepje mensen -- -
11:20 - 11:22en dat telt.
-
11:22 - 11:25Bij een tsunami, aardbeving of tyfoon
-
11:25 - 11:29zie je reddingswerkers van
over heel de wereld toestromen -
11:29 - 11:32die wekenlang naar overlevers zoeken.
-
11:32 - 11:35Waarom? Niemand vindt dat vreemd.
-
11:35 - 11:37Ieder leven telt,
-
11:37 - 11:41of ieder leven zou moeten tellen.
-
11:41 - 11:44Dat is hetzelfde voor ons
als we vluchtelingen helpen, -
11:44 - 11:49ontheemd in hun eigen land
door conflicten, of statelozen. -
11:50 - 11:51Ik ken veel mensen
-
11:51 - 11:54die als ze met een overweldigend lijden
worden geconfronteerd, -
11:54 - 11:58zich machteloos voelen
en dan maar stoppen. -
11:58 - 12:02Dat is jammer want er zijn zoveel manieren
waarop mensen kunnen helpen. -
12:02 - 12:04We stoppen niet bij dat gevoel.
-
12:04 - 12:07We doen alles wat we kunnen
om bijstand te bieden, -
12:07 - 12:09bescherming, troost.
-
12:09 - 12:11Wij moeten.
-
12:11 - 12:13Wij kunnen niet anders.
-
12:13 - 12:18Hierdoor voelen wij ons,
ik weet niet, gewoon mens. -
12:18 - 12:22Dit is een foto van mezelf
op de dag van mijn vrijlating. -
12:22 - 12:27Maanden erna ontmoette ik
de toenmalige Franse premier. -
12:27 - 12:29Het tweede dat hij mij zei, was:
-
12:29 - 12:32"Het was volledig onverantwoordelijk
om naar de Noord-Kaukasus te gaan. -
12:32 - 12:36U hebt geen idee hoeveel problemen
u ons hebt bezorgd." -
12:38 - 12:40Het was een korte ontmoeting.
-
12:40 - 12:42(Gelach)
-
12:43 - 12:47Mensen in gevaar helpen
is volgens mij verantwoordelijk. -
12:47 - 12:51In die oorlog, die niemand
echt wilde stoppen -- -
12:51 - 12:54en zo hebben we er veel vandaag --
-
12:54 - 12:58was wat hulp en bescherming bieden
aan mensen in nood -
12:58 - 13:01niet enkel een daad van menselijkheid,
-
13:01 - 13:03het maakte voor de mensen
echt een groot verschil. -
13:03 - 13:07Waarom begreep hij dit niet?
-
13:07 - 13:09We moeten proberen.
-
13:09 - 13:12Je hebt al gehoord van dit concept:
Verantwoordelijkheid om te Beschermen. -
13:12 - 13:17De uitkomst hangt af
van meerdere parameters. -
13:17 - 13:20We falen misschien,
maar wat nog erger is dan falen, -
13:20 - 13:23is niet eens proberen
wanneer we het kunnen. -
13:24 - 13:28Wel, als je zo bent gemaakt,
als je je voor dit soort job opgeeft, -
13:28 - 13:33zal je leven vol vreugde en verdriet zijn,
-
13:33 - 13:36omdat we veel mensen niet kunnen helpen,
-
13:36 - 13:40veel mensen niet kunnen beschermen,
veel mensen niet kunnen redden. -
13:40 - 13:42Ik noem hen mijn schim.
-
13:42 - 13:45Door hun lijden van dichtbij
te hebben gezien, -
13:45 - 13:49neem je een beetje van dat lijden over.
-
13:49 - 13:52Vele jonge humanitaire hulpverleners
-
13:52 - 13:55beleven hun eerste ervaring
met veel bitterheid. -
13:55 - 13:58Ze worden in situaties gegooid
waarin ze getuige zijn, -
13:58 - 14:01maar ze hebben niet de macht
om iets te veranderen. -
14:01 - 14:04Ze moeten dit leren aanvaarden
-
14:04 - 14:07en dit geleidelijk omzetten
in positieve energie. -
14:07 - 14:08Dat is moeilijk.
-
14:08 - 14:11Velen slagen er niet in,
-
14:11 - 14:15maar voor hen die er wel in slagen,
is er geen andere job denkbaar. -
14:15 - 14:19Je ziet elke dag
het verschil dat je maakt. -
14:20 - 14:23Humanitaire hulpverleners kennen
het risico dat ze nemen -
14:23 - 14:28in conflictgebieden of
in post-conflictgebieden, -
14:28 - 14:34maar ons leven, ons werk, wordt
steeds levensbedreigender -
14:34 - 14:38en de eerbied voor ons leven verdwijnt.
-
14:39 - 14:42Wist je dat sinds het begin
van het millenium -
14:42 - 14:45het aantal aanvallen
op humanitaire hulpverleners -
14:45 - 14:47verdrievoudigd is?
-
14:47 - 14:502013 brak alle records:
-
14:51 - 14:54155 collega's gedood,
-
14:54 - 14:57171 ernstig gewond,
-
14:58 - 15:01134 ontvoerd.
-
15:01 - 15:04Zoveel gebroken levens.
-
15:05 - 15:10Tot het begin van de burgeroorlog
in Somalië in de late jaren 80 -
15:10 - 15:14waren humanitaire hulpverleners
soms het slachtoffer -
15:14 - 15:16van wat wij 'nevenschade' noemen,
-
15:16 - 15:20maar we waren doorgaans niet
het doelwit van die aanvallen. -
15:20 - 15:22Dat is veranderd.
-
15:22 - 15:23Bekijk deze foto.
-
15:23 - 15:26Bagdad, augustus 2003:
-
15:26 - 15:2824 collega's werden gedood.
-
15:28 - 15:32De tijd is voorbij dat een blauwe VN-vlag
of een Rood Kruis -
15:32 - 15:36ons automatisch beschermde.
-
15:36 - 15:39Tussen criminele groeperingen
en sommige politieke groepen -
15:39 - 15:42is de laatste 20 jaren
een wisselwerking ontstaan, -
15:42 - 15:45en hebben een soort hybriden gecreëerd
-
15:45 - 15:48met wie we niet kunnen communiceren.
-
15:48 - 15:53Humanitaire principes worden
op de proef gesteld en vaak genegeerd, -
15:53 - 15:58maar misschien nog belangrijker, we gaan
niet langer op zoek naar gerechtigheid. -
15:58 - 16:02Er blijkt geen enkel gevolg
te worden gegeven -
16:02 - 16:05aan aanvallen op
humanitaire hulpverleners. -
16:05 - 16:09Na mijn vrijlating werd mij verteld
dat ik geen gerechtigheid moest zoeken. -
16:09 - 16:13Het zal je geen goed doen,
zei men mij. -
16:13 - 16:17Bovendien breng je het leven
van andere collega's in gevaar. -
16:18 - 16:21Het heeft jaren geduurd
-
16:21 - 16:25vóór drie mensen, die betrokken waren
bij mijn kidnapping, werden veroordeeld, -
16:25 - 16:28maar dit was een uitzondering.
-
16:28 - 16:32Er was geen gerechtigheid voor
de humanitaire hulpverleners -
16:32 - 16:37die tussen '95 en '99 in Tsjetsjenië
zijn vermoord of ontvoerd, -
16:37 - 16:39en zo is het ook in de rest van de wereld.
-
16:40 - 16:42Dit is onaanvaardbaar.
-
16:42 - 16:44Dit is onvergeeflijk.
-
16:44 - 16:49Aanvallen op hulpverleners zijn
oorlogsmisdaden in internationaal recht. -
16:49 - 16:52Die mogen niet onbestraft blijven.
-
16:52 - 16:55We moeten een eind maken
aan die straffeloosheid. -
16:55 - 16:59We moeten die aanvallen
op humanitaire hulpverleners beschouwen -
16:59 - 17:02als aanvallen op de mensheid zelf.
-
17:02 - 17:05Het maakt me razend.
-
17:06 - 17:11Ik weet dat ik veel geluk heb, vergeleken
met de vluchtelingen voor wie ik werk. -
17:12 - 17:16Ik weet niet hoe het is
om mijn hele stad verwoest te zien. -
17:16 - 17:20Ik weet niet hoe het is om mijn familie
te zien worden neergeschoten. -
17:20 - 17:24Ik weet niet hoe het is om de bescherming
van mijn land te verliezen. -
17:24 - 17:29Ik weet ook dat ik veel geluk heb
vergeleken met andere gegijzelden. -
17:29 - 17:34Vier dagen voor mijn bewogen vrijlating
zijn vier gegijzelden onthoofd -
17:34 - 17:39enkele kilometer vanwaar
ik gevangen werd gehouden. -
17:39 - 17:41Waarom zij?
-
17:41 - 17:44Waarom ben ik hier vandaag?
-
17:45 - 17:48Geen makkelijk antwoord.
-
17:48 - 17:52Ik heb sinds mijn vrijlating
veel steun gekregen van mijn familie, -
17:52 - 17:55van collega's, vrienden,
mensen die ik niet kende. -
17:55 - 17:59Met de jaren hebben ze mij
geholpen om uit de duisternis te treden. -
18:00 - 18:04Niet iedereen heeft
dezelfde aandacht gekregen. -
18:04 - 18:08Hoevelen van mijn collega's hebben
zich na een traumatisch incident -
18:08 - 18:10van het leven beroofd?
-
18:11 - 18:15Ik kende er negen persoonlijk.
-
18:15 - 18:19Hoevelen van mijn collega's zijn
door een moeilijke echtscheiding gegaan -
18:19 - 18:21na een traumatische ervaring
-
18:21 - 18:26omdat ze níets meer konden
uitleggen aan hun partner? -
18:26 - 18:29Ik ben de tel kwijt.
-
18:29 - 18:32Dit soort leven heeft zijn prijs.
-
18:32 - 18:37In Rusland hebben alle oorlogsmonumenten
bovenaan een prachtige inscriptie. -
18:37 - 18:41Er staat (in het Russisch):
-
18:41 - 18:44"Niemand is vergeten,
niets is vergeten." -
18:45 - 18:49Ik vergeet mijn verdwenen collega's niet.
-
18:49 - 18:51Ik kan niets vergeten.
-
18:51 - 18:54Ik vraag jullie om hun toewijding
niet te vergeten -
18:54 - 18:58en te eisen dat humanitaire hulpverleners
in heel de wereld -
18:58 - 19:00beter worden beschermd.
-
19:00 - 19:06We mogen niet toelaten dat het straaltje
hoop, dat zij hebben gebracht, verdwijnt. -
19:06 - 19:10Na mijn beproeving vroegen
veel collega's: "Waarom doe je voort? -
19:10 - 19:12Waarom doe je zo'n job?
-
19:12 - 19:15Waarom keer je ernaar terug?"
-
19:15 - 19:17Mijn antwoord was heel eenvoudig:
-
19:18 - 19:21Als ik had opgegeven,
-
19:21 - 19:25hadden mijn kidnappers gewonnen.
-
19:25 - 19:27Dan zouden ze mijn ziel
-
19:27 - 19:29en mijn menselijkheid hebben genomen.
-
19:29 - 19:30Bedankt.
-
19:30 - 19:34(Applaus)
- Title:
- Ik ben 317 dagen gegijzeld. Dit is waarover ik nadacht ...
- Speaker:
- Vincent Cochetel
- Description:
-
Vincent Cochetel is in 1998 in Tsjetsjenië 317 dagen gegijzeld toen hij voor het Hoog Commissariaat voor de Vluchtelingen van de Verenigde Naties werkte. Voor de eerste maal doet hij zijn relaas: van hoe het was om in een donkere, ondergrondse ruimte te leven, vastgeketend aan zijn bed, tot de onverwachte gesprekken die hij had met zijn ontvoerders. Lyrisch en krachtig legt hij uit waarom hij vandaag zijn werk voortzet. Sinds 2000 is het aantal aanvallen op humanitaire hulpverleners verdrievoudigd -- en hij vraagt zich af wat die stijging betekent voor de wereld.
- Video Language:
- English
- Team:
- closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 19:47
Jenny Zurawell edited Dutch subtitles for I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about… | ||
Axel Saffran approved Dutch subtitles for I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about… | ||
Axel Saffran accepted Dutch subtitles for I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about… | ||
Retired user edited Dutch subtitles for I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about… | ||
Retired user edited Dutch subtitles for I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about… | ||
Retired user edited Dutch subtitles for I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about… | ||
Axel Saffran edited Dutch subtitles for I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about… | ||
Axel Saffran edited Dutch subtitles for I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about… |