ผมเอาชนะอาการประหม่าตื่นเวทีได้อย่างไร

ความรู้สึกกลัวของมนุษย์เรา สามารถปรับแต่งให้ใช้การได้ดี ขณะเราเป็นสิ่งมีชีวิต ที่ยังอ่อนเยาว์ ทำให้เราหลีกเลี่ยงการถูกจับเป็นอาหารได้อย่างดียิ่ง จากสัตว์ที่แย่ง ชิงกัน
แต่มันไม่วิเศษเท่าไหร่นัก เมื่อความรู้สึกกลัวเข้ามาครอบงำร่างกาย และสิงอยู่ในท้องไส้ ต่อหน้าแฟนเพลงลูกทุ่ง 20 คน ณ เวทีแสดงดนตรีเปิด ในคืนวันอังคาร เหงื่อออกที่ฝ่ามือ มือไม้สั่น ตามืดมัว และสมองก็สั่งให้ วิ่งหนีเร็ว: มันเป็นอาการประหม่าตื่นเวที
ในการพูดสั้นๆที่มีเสน่ห์ เต็มไปด้วยท่วงทำนองนี้ โจ โคแวน พูดถึงวิธีที่เขาเอาชนะอาการตื่นเวทีของเขาได้อย่างไร

โจ โคแวน: ผมประหม่าเมื่ออยู่บนเวที

ผมตื่นเวทีเสมอมา

และไม่ใช่แค่เพียงเล็กน้อย

มันเป็นเอามากๆ

แต่มันก็ไม่มีอะไร จนกระทั่งเมื่อผมอายุ 27 ปี

ตอนที่ผมเริ่มแต่งเพลง และแม้ว่าในตอนนั้น

ผมก็แค่เล่นเพลงพวกนั้น ให้ตัวเองฟัง

เพียงแค่รู้ว่า เพื่อนร่วมห้องอยู่ในบ้าน
ก็ทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจ

แต่หลังจากนั้นสองปี
แค่แต่งเพลงอย่างเดียวนั้น ไม่พอแล้ว

ผมมีเรื่องราวและความคิดทั้งหมดนี้
และผมก็ต้องการ ที่จะแบ่งปันสิ่งนั้นกับผู้คน

แต่ทางสรีรวิทยาแล้ว ผมทำไม่ได้

ผมมีความกลัวที่ไร้เหตุผลนี้อยู่

แต่เมื่อผมยิ่งแต่งเพลงมากขึ้น และยิ่งฝึกฝนมากขึ้น

ผมก็ยิ่งต้องการจะแสดงมากขึ้น

ดังนั้นในสัปดาห์ของวันเกิดครบ 30 ปีของผม

ผมจึงตัดสินใจว่า
จะไปสมัครแสดงสดบนเวทีเปิดในท้องถิ่น

และเอาความกลัวนี้ไว้เป็นอดีต

ครับ เมื่อผมไปถึงที่นั่น มันแน่นไปหมด

ดูเหมือนจะมีคนซัก 20 คน อยู่ที่นั่น

(เสียงหัวเราะ)

และพวกเขา ดูจะโกรธๆ

แต่ผมก็หายใจเข้าลึกๆ และลงทะเบียนเพื่อขึ้นแสดง

และผมก็รู้สึกดีมากๆ

รู้สึกดีมาก จนกระทั่งอีกประมาณ 10 นาที
ก่อนจะถึงรอบของผม

ตอนนั้น เนื้อตัวของผมก็ขัดขืน และ
ความกระวนกระวายใจ ก็ถาโถมเข้ามาสิงอยู่ในตัวผม

ครับ เมื่อคุณเกิดความกลัว ระบบประสาทซิมพาเทติกของคุณก็จะกระโดดเข้ามา

อดรีนาลีนของคุณจึงพุ่งอย่างแรง
อัตราการเต้นหัวใจสูงขึ้น

หายใจเร็วขึ้น

ต่อมา ระบบที่ไม่สำคัญของคุณ ก็จะหยุดทำงาน
เช่น การย่อยอาหาร (เสียงหัวเราะ)

ปากของคุณก็จะแห้งผาก เลือดก็จะถูกส่งไป
ไม่ถึงปลายนิ้วของคุณ

นิ้วมือของคุณ จึงไม่ทำงานอีกต่อไป

ม่านตาของคุณขยายกว้างขึ้น กล้ามเนื้อก็จะหดตัว
คุณรู้สึกว่าเรื่องแย่ๆ กำลังจะเกิดขึ้น

โดยพื้นฐานแล้ว ร่างกายทั้งหมดของคุณจะรู้สึก
กระเหี้ยนกระหือรือ (เสียงหัวเราะ)

สภาวะเช่นนั้น ไม่น่าจะแสดงดนตรีลูกทุ่งได้

(เสียงหัวเราะ)

ผมหมายถึงว่า ระบบประสาทของคุณนั้น มันโง่เง่า

จริงหรือ สองแสนปีของวิวัฒนาการของมนุษย์
แต่มันก็ยังคง บอกความแตกต่างไม่ได้

ระหว่างเสือเซเบอร์ทูธ กับนักร้องเพลงลูกทุ่ง 20 คน

บนเวทีการแสดงเปิด ในคืนวันอังคาร

(เสียงหัวเราะ)

ผมไม่เคยกลัวมากกว่านี้มาก่อนนี้เลย จนมาถึงเวลานี้

(เสียงหัวเราะ และเสียงเชียร์)

ครับ แล้วก็มาถึงรอบของผม

ด้วยวิธีใดก็ตาม ผมก็นำตัวเองขึ้นไปบนเวที
และก็เริ่มเพลงของผม

ผมเปิดปากร้องเพลงบรรทัดแรก

และเสียงสั่นสะท้านยอดแย่นี้ --

คุณคงรู้นะครับ เมื่อเสียงคุณสั่นเครือ --
ไหลหลั่งออกมา

และมันไม่ได้เป็นเสียงสั่นชนิดดี อย่างเช่น
เสียงของนักร้องโอเปร่า

ทั้งร่างกายของผมแค่สั่นเทิ้ม จากความกลัว

ผมหมายถึง มันเป็นฝันร้าย

ผมรู้สึกอาย เห็นชัดว่าผู้ชมรู้สึกไม่สบายใจ

พวกเขาจดจ่อไปที่อาการไม่สบายของผม

มันแย่มากๆ

แต่นั่นเป็นประสบการณ์จริงครั้งแรกของผม
ในฐานะเป็นนักแต่งและร้องเพลงเดี่ยว

แต่บางสิ่งบางอย่างที่ดีได้เกิดขึ้นจริง--
แว๊บเดียวที่ผมได้เหลือบเห็น

ความเกี่ยวพันกับผู้ชม ที่ผมหวังไว้

และผมต้องการได้มากกว่านั้น แต่ผมรู้ว่า
ผมต้องผ่านพ้นความประหม่านี้ไป

ในคืนนั้น ผมจึงสัญญากับตัวเองว่า
ผมจะกลับมาแสดงทุกสัปดาห์

จนกว่าผมจะไม่ประหม่าอีกต่อไป

และผมก็ทำตามนั้น ผมกลับไปทุกสัปดาห์เลย

และก็แน่ละ สัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่า

อาการก็ไม่ดีขึ้นเลย เกิดอาการเหมือนเดิมทุกสัปดาห์
(เสียงหัวเราะ)

ผมสลัดมันทิ้งไปไม่ได้

และนั่นเป็นตอนที่ มีปรากฏการณ์ให้ผมได้รู้แจ้ง

และผมจำมันได้อย่างดียิ่ง เพราะผมไม่ได้มี
ปรากฏการณ์รู้แจ้งมากนัก (เสียงหัวเราะ)

ทั้งหมดที่ผมต้องทำตอนนั้น ก็คือ แต่งเพลง
ซึ่งใช้การประหม่าของผม ให้เป็นประโยชน์

เพราะนั่นดูจะเป็นจริงเป็นจัง ขณะที่ผมมีอาการตื่นเวที

และเมื่อผมยิ่งประหม่า

เพลงก็จะยิ่งดี ง่ายๆ นะครับ

ผมจึงเริ่มแต่งเพลงขึ้นเพลงหนึ่ง เกี่ยวกับการตื่นเวที

ขั้นแรก ก็ยอมรับว่ามีปัญหา

หรือการสำแดงออกทางกาย ว่าผมรู้สึกอย่างไร

ว่าคนฟังอาจจะรู้สึกอย่างไร

แล้วก็อธิบายสิ่งต่างๆเช่น เสียงสั่นๆ ของผม

และผมรู้ว่า ผมจะร้องเพลงด้วย
ระดับเสียงที่สูงกว่าปกติ

เพราะว่าผมประหม่า

ด้วยการร้องเพลง ที่อธิบายถึง
สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับผม

ในขณะที่ มันกำลังเกิดอยู่นั้น

สิ่งนั้นเปิดโอกาสให้ผู้คน ได้นึกถึงมัน

พวกเขาจึงไม่ต้องมารู้สึกแย่ๆ กับผม
เพราะเหตุว่าผมประหม่า

พวกเขาได้มีประสบการณ์ไปด้วยกันกับผม

และเราก็กลายเป็นครอบครัวใหญ่ ที่รู้สึกประหม่า
ไม่ค่อยจะสบายกันไปทั้งหมด

โดยการคิดถึงผู้ชม โดยการโอบกอดปัญหาไว้
และเอามันมาใช้ประโยชน์

ผมก็สามารถเอาบางสิ่งบางอย่าง
ที่กีดขวางความก้าวหน้าของผม

และเปลี่ยนมัน ไปเป็นบางสิ่งบางอย่าง
ที่สำคัญอย่างยิ่ง ต่อความสำเร็จของผม

และการที่มีเพลงตื่นเวที
ทำให้ผมผ่านปัญหาที่ใหญ่ที่สุดไปได้

ขณะเริ่มต้นการแสดงพอดี

แล้วผมก็ต่อไปได้ และเล่นเพลงที่เหลือของผม

ด้วยความรู้สึกสบายขึ้นอีกเพียงเล็กน้อย

และในที่สุด เมื่อเวลาผ่านไป ผมก็ไม่ต้อง
ร้องเพลงตื่นเวทีนั้นอีกเลย

ยกเว้นตอนที่ผมประหม่าจริงๆ อย่างเช่น ขณะนี้
(เสียงหัวเราะ)

จะดีไม๊ครับ ถ้าผมจะเล่นเพลงตื่นเวทีให้ฟัง

(เสียงปรบมือ)

ขออนุญาตดื่มน้ำหน่อยนะครับ

(เสียงดนตรี)

ขอบคุณครับ

♫ ผมไม่ได้ล้อเล่น คุณก็ทราบนะครับ ♫

♫ การตื่นเวทีนี้ เป็นเรื่องจริง ♫

♫ และถ้าผมอยู่บนนี้ ตัวสั่นอยู่ และก็ร้องเพลง ♫

♫ คุณก็จะทราบดี ว่าผมรู้สึกอย่างไร ♫

♫ และความผิดพลาดที่ผมทำอยู่ ♫

♫ ได้แก่ เสียงสั่นๆ ที่เกิดจาก ทั้งตัวของผมที่กำลังสั่น ♫

♫ ขณะที่คุณนั่งอยู่ตรงนั้น และรู้สึกอายแทนผม ♫

♫ ครับ คุณไม่ต้องรู้สึกอย่างนั้นก็ได้ ♫

♫ ครับ อาจจะมีบ้างนิดหน่อยก็ได้ ♫

(เสียงหัวเราะ)

♫ และบางที ผมอาจจะพยายามนึกภาพ
ท่านทั้งหลายว่า ไม่ได้สวมเสื้อผ้า ♫

♫ แต่ร้องเพลงต่อหน้าคนแปลกหน้า ที่เปลือยกายนั้น
ทำให้ผมกลัว เกินกว่าที่ใครจะรู้ได้ ♫

♫ จะไม่พูดเรื่องนี้ ให้ยาวนัก ♫

♫ แต่ภาพพจน์ของร่างกายผมนั้น
ไม่ใช่จุดแข็งของผมเลย ♫

♫ พูดตรงๆแล้ว ผมหวังให้ทุกท่านสวมเสื้อผ้า ♫

♫ ผมหมายถึงว่า ท่านไม่ได้เปลือยกายจริงๆ ♫

♫ แต่ผมเอง ที่มีปัญหา ♫

♫ และคุณบอกผมว่า อย่าวิตกกังวลให้มากนักเลย
คุณจะยิ่งใหญ่ได้นะ ♫

♫ แต่ตัวผมนั้น เป็นผู้ที่อยู่กับตัวผม ♫

♫ และผมรู้ว่า จะได้มาอย่างไร ♫

♫ คำแนะนำของคุณนั้น อ่อนโยนแต่ช้าไป ♫

♫ หากไม่ฟังดูถือดีไปสักหน่อย ♫

♫ และน้ำเสียงที่ส่อเสียดนั้นก็
ไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย ตอนที่ผมร้องเพลง ♫

♫แต่เราไม่ควรจะพูดถึงสิ่งเหล่านี้
ในตอนนี้ ♫

♫ จริงๆครับ ผมอยู่บนเวที แต่
คุณอยู่ในฝูงชน สวัสดีครับ ♫

♫ และผมไม่ได้ล้อเลียน ความกลัวที่ไร้เหตุผล
ที่ไม่ได้ถูกฟูมฟัก ♫

♫ และถ้าผมไม่พร้อม ที่จะเผชิญกับสิ่งนี้ ♫

♫ ให้ตายเถอะ ผมจะไม่ได้มาอยู่ที่นี่หรอก ♫

♫ แต่ถ้าผมร้องบรรเลงเพลงออกมา
ด้วยเสียงดังฟังชัด ♫

♫ คุณจะรู้ว่า ผมกำลังหายจากอาการประหม่า
อย่างช้าๆ แต่แน่นอน ♫

♫ และอาจจะเป็นสัปดาห์หน้าก็ได้ ที่ผมจะดีดกีตาร์ ♫

♫ พร้อมเสียงร้องที่ใสราวกับน้ำ
และทุกคนก็ร้องเพลงไปด้วย ♫

♫ แต่ก็น่าจะเป็นไปได้ว่า ผมจะแค่ยืนขึ้น
และเริ่มเสียงเพลงอย่างมีจังหวะจะโคน ♫

♫ เส้นเสียงของผมก็ขยับตัว ♫

♫ ที่ความเร็ว ซึ่งเร็วกว่าเสียงเล็กน้อย ♫

(เสียงปรบมือ)