Ali Carr-Chellman: Erkek çocukların öğrenmeye yeniden ilgi duymasında oyunlar

Ali Carr-Chellman, erkek çocukları kitleler halinde okuldan soğutan üç sebebe işaret ediyor ve onların ilgisini yeniden kazanma planını açıklıyor: onların kültürünü sınıfa taşıma, erkek çocukların erkek çocuk gibi davranmalarına izin verecek yeni kurallar ve hem eğlendiren hem de öğreten video oyunları.

Size erkek çocuklarla

bir sorunumuz olduğunu anlatmak için buradayım,

ve bu ciddi bir sorundur.

Onların kültürü okula uymuyor.

Bu sorunun üstesinden gelmek için

düşünebileceğimiz yöntemleri sizinle paylaşacağım.

Şunu söylerek başlamak istiyorum, bu bir erkek çocuk,

ve bu da bir kız çocuk.

Bir kız ve erkek çocuk ile ilgili

kalıplaşmış düşünceleriniz muhtemelen böyledir.

Eğer size cinsiyetin tanımı şudur desem,

söyleyeceklerimi önemsemeyebilirsiniz.

Bunu yapmayacağım, bunu yapmakla ilgilenmiyorum.

Bu farklı bir erkek çocuk ve bu da farklı bir kız çocuk.

Demek istediğim tüm erkek çocuklar

çocuk diyince aklımıza gelen

bu katı sınırlar içinde yer almıyor.

Kız çocukların da hepsi bu katı sınırlar içinde

yer almıyor.

Fakat, gerçekten, bazı kız ve erkekler

belli kalıplara meylediyorlar.

Ve demek istediğim,

erkek çocukların bu durumu ve benimsedikleri kültür

okula pek uymuyor.

Nasıl biliyoruz bunu?

100 Kız Çocuk Projesi

çok hoş istatistikler sunuyor.

Örneğin, okuldan uzaklaştırılmış her 100 kız çocuğa karşılık,

okuldan uzaklaştırılan 250 erkek çocuk var.

Okulla ilişiği kesilen her 100 kıza karşılık

okulla ilişiği kesilen 335 erkek var.

Özel eğitime tabi her 100 kıza karşılık

217 erkek var.

Öğrenme güçlüğü çeken her 100 kıza karşılık,

276 erkek çocuk var.

Duygusal rahatsızlık

teşhisi konan her 100 kıza karşılık

324 erkek var.

Ve bu arada, eğer zenci veya fakirseniz

veya kalabalık bir okuldaysanız,

tüm bu numaralar,

çok daha fazla olmaktadır.

Erkek çocuksanız,

Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu (DEHB)

teşhisi konma ihtimaliniz

dört kat daha fazladır.

Bunun bir de öteki yüzü var.

Kadınların halen okulda yardıma

muhtaç olduğunu, iş türlerine göre

kontrol edildiğinde bile maaşlarının

halen daha az olduğunu,

ve kızların yıllardır matematik ve fen

derslerinde zorlandığını bilmeliyiz.

Hepsi doğrudur.

Bunların hiçbiri erkek çocukların

3-13 yaşları arasında okuma ihtiyaçlarına

dikkat etmekten alıkoymaz.

Ve etmeliyiz.

Aslında, yapmamız gereken onların oyun kitabından

bir sayfa almak, çünkü kadınlar için

fen, mühendislik

ve matematik dalında konan inisiyatifler

harikadır.

Bu durumdaki kızlar için

çok faydalı olmuşlardır.

Ve bunun aynısını erkek çocuklar için de

erken yaşlarda nasıl yapmamız gerektiği

üzerine düşünmeliyiz.

Hatta sonraki yıllarında da,

halen bir sorun olduğunu görüyoruz.

Üniversitelere baktığımızda,

Bakalorya derecelerinin %60'ının kadınlara gittiğini görüyoruz,

ki bu belirgin bir artış.

Ve gerçekten üniversite yönetimleri

üniversitelerdeki kadın oranının

%70'lere yaklaşıyor olması konusunda

biraz tedirgin hissediyorlar.

Bu onları çok geriyor, çünkü kızlar

erkeklerin olmadığı okula gitmek istemiyorlar.

Ve erkeklere üniversite deneyiminin nasıl

kazandırılacağını düşünmek amacıyla

erkek merkezleri ve çalışmalarının

oluştuğunu görüyoruz.

Fakülteye sorarsanız, derler ki,

"Aaa, evet, ee, onlar video oyunu oynuyorlar,

ve tüm gece çevrimiçi kumar oynuyorlar,

ve World of Warcraft oynuyorlar.

Ve bu da akademik

başarılarını etkiliyor."

Bil bakalım ne?

Video oyunları sebep değil.

Video oyunları bir bulgudur.

Onlar buraya gelmeden çok önce

kapatılmışlardı.

Gelin neden 3-13 yaşları arasında

kapatıldıklarına bir bakalım.

Erkek çocukların bugünkü okul kültürüyle

uyumlu olmamalarının

bence üç sebebi var.

İlki sıfır hoşgörü.

Bildiğim bir anaokulu öğretmeni,

oğlu tüm oyuncaklarını ona bağışladı,

ve o ardından, tüm plastik tabancaları

çekip almak zorunda kaldı.

Ana okulu sınıfında plastik bıçak, kılıç ve balta

gibi şeyleri

kullanamazsınız.

Bu genç adamın bu silahla yapacaklarından korkmamıza sebep nedir?

Cidden, yani.

Fakat bu, onun ana okulunda

gürültü patırtı çıkaramayacağı gerçeğinin kanıtıdır.

Zorbaları savunmuyorum.

Okulda silah

ve bıçaklara izin vermemiz gerektiğini önermiyorum.

Fakat lisedeki

bir Kartal Avcısı izcinin otoparktaki

kapalı arabasında bulunan bir çakı yüzünden

okuldan uzaklaştırılması

gerektiğini söylediğimiz vakit,

bence sıfır tolerans konusunda çok ileri gitmişiz demektir.

Sıfır toleransın ortaya çıktığı bir başka yer erkek çocukların yazılarıdır.

Bugün birçok sınıfta

vahşet içeren hiçbir şey hakkında yazamazsınız.

Video oyunlarıyla ilgili hiçbir şey

yazamazsınız, bu konular yasaklanmıştır.

Çocuk okuldan gelir ve der ki:

"Yazmaktan nefret ediyorum"

"Neden yazmaktan nefret ediyorsun, oğlum? Nesi var?"

"Öğretmenin benden yazmasını istediği şeyi yazmalıyım"

"Pekala, ne yazmanı istiyor senden?"

"Şiirler. Şiirler yazmalıyım.

Ve hayatımdaki kısa anılar.

Bunları yazmak istemiyorum."

"Pekala. Ne yazmak istiyorsun? Ne hakkında yazmak istiyorsun?"

"Video oyunları hakkında yazmak istiyorum. Seviye atlama hakkında.

Bu gerçekten heyecan verici dünya hakkında yazmak istiyorum.

Bu bizim eve gelen ve tüm pencereleri parçalayan,

tüm mobilyaları yerle bir eden

ve herkesi öldüren fırtına hakkında yazmak istiyorum."

"Pekala. Tamam."

Öğretmenine bunu söyle,

ve sana tüm ciddiyetiyle sorarlar:

"Bu çocuğu psikoloğa mı göndersek?"

Ve cevap, hayır, o sadece bir çocuk.

O küçücük bir çocuk.

Bugün, sınıfta bu tür şeyler yazmak

kabul edilmiyor.

İşte ilk sebep budur:

Sıfır tolerans politikaları ve uygulandığı yerler.

Erkek çocukların ve okul kültürünün uyuşmazlığının bir diğer sebebi:

daha az erkek öğretmen var.

15 yaşından büyük kimse bunun ne anlama geldiğini bilmez,

çünkü son 10 yılda,

ilköğretim sınıf öğretmenlerinin sayısı

yarıya indi.

Yüzde 14'ten

yüzde 7'e indi.

Bu demektir ki, erkek çocukların ilköğretim

sınıflarındaki öğretmenlerinin yüzde 93'ü

kadındır.

Nesi yanlış bunun?

Kadınlar harikadır. Evet, kesinlikle.

Fakat erkek çocuklara akıllı

olmanın normal olduğunu söyleyen --

babaları, rahipleri ve

Yavru Kurt liderleri var,

fakat nihayetinde, günde altı saat, haftada beş gün,

sınıfta zaman geçiriyorlar.

Ve bu sınıfların çoğu

erkeklerin olduğu bir yer değil.

Ve derler ki, sanırım burası erkeklere göre değil.

Burası kızlara göre bir yer.

Ve ben bu konuda pek iyi değilim,

iyisi mi, gideyim

video oyunları oynayayım veya spor yapayım ya da öyle şeyler,

çünkü görünen o ki buraya ait değilim.

Erkekler buraya ait değil, bu gayet açık.

Bu onu doğrudan gördüğümüz

bir durum olabilir.

Daha dolaylısı,

o kültürde erkeklerin eksik olmasıdır--

öğretmenler odası var,

ve Ali ile Ahmet'in bahçede

birbirleriyle kavga etmeleri hakkında konuşuyorlar.

"Ne yapacağız biz bu çocukları?"

Bu sorunun cevabı o masada kimlerin oturduğuna göre değişir.

O masada erkekler var mı?

O masada erkek çocuk yetiştiren anneler var mı?

Masada kimlerin oturduğuna göre

tartışmanın değiştiğini göreceksiniz.

Erkek çocuklar ve okul uyuşmazlığının üçüncü sebebi:

ana sınıfı eski ikinci sınıftır, millet.

Orada ciddi şekilde sıkıştırılmış müfredatın olduğunu görüyoruz.

Üç yaşına geldiğinde, adını okunaklı yazsan iyi olur,

yoksa zeka geriliği teşhisi koyarız.

Birinci sınıfa geldiğinde,

resimli olsun veya olmasın fark etmez,

25-30 sayfalık bir kitaptaki

paragrafları okuyabilmen gerekir.

Eğer okuyamazsan, seni muhtemelen

okumaya yardımcı özel programa yollarız.

Ve eğer o özel sınıf hocalarına sorarsanız:

programlarında, ilköğretim sınıflarındaki her bir kız çocuğa karşılık

5-6 erkek çocuk var.

Bunun bir sorun olmasının sebebi

çocuklara şu mesajın verilmesidir:

"her zaman

öğretmenlerin senden istediğini yapmalısın."

Öğretmenin maaşı

"Hiçbir Çocuk Geride Kalmamalı" ve "Zirve Yarışı"

ve sorumluk ve test

gibi şeylere bağlı.

Ve o tüm bu erkek çocukları

bu programdan geçirmenin bir yolunu

bulmalı.

Bu sıkıştırılmış müfredat tüm aktif

çocuklar için kötüdür.

Ve olan şudur,

öğretmen der ki: "Lütfen oturun,

sessiz olun, söyleneni yapın, kurallara uyun,

zamanınızı yönetin, odaklanın,

kız olun."

Onlara bunları diyor.

Dolaylı şekilde bunları diyor.

Ve bu da çok ciddi bir sorundur. Nereden geliyor bu?

Bizden kaynaklanıyor.

(Gülüşmeler)

Bebeklerimiz altı aylıkken okumalarını istiyoruz.

Reklamları gördünüz mü?

Tüm çocukların ortalamanın üzerinde

olduğu Wobegon Gölü'nde yaşamak istiyoruz.

Fakat bunun bizim çocuklarımıza yaşattığı hiç sağlıklı değil.

Gelişimsel açıdan uygun değil,

ve özellikle de kötü çocuklar için.

Peki ne yapmalıyız?

Onlarla ortak noktada buluşmalıyız.

Kendimizin onların yerine koymalıyız.

Erkek çocukların ilköğretimdeki

kabullerine dair anlayışı değiştirmemiz gerek.

Özellikle çok daha özel şeyler yapabiliriz.

Daha güzel oyunlar tasarlayabiliriz.

Öğretici oyunların çoğu bilgi kartlarıyla oynananlardan

ibaret.

Onlar başarılı bir eğitim ve pratik aracıdır.

Fakat onların derinliği yok, erkek çocukların

asıl ilgilendiği ve onları kendine bağlayan

zengin içerikleri yok.

Yani daha iyi oyunlar tasarlamalıyız.

Öğretmenlerle, ebeveynlerle,

okul kurulu üyeleriyle ve politikacılarla konuşmalıyız.

İnsanların, sınıfta daha çok erkeğe ihtiyaç olduğunu görmelerini sağlamalıyız.

Sıfır tolerans politikalarımıza daha dikkatli bakmalıyız.

Anlamlılar mı?

Eğer yapabilirsek,

bu sıkışık müfredayı tekrar genişletmeliyiz,

erkek çocukları onlar için rahat olan

bir ortama sokmaya çalışmalıyız.

Tüm bu konuşmalar olmak zorundadır.

Bazı okullar bu konuda çok güzel

örnektir --

New York Times geçenlerde bir tanesinden söz etti.

New School'dan bir oyun tasarımcısı

harika bir video oyunu okulu oluşturdu.

Fakat bu sadece birkaç çocuğa faydalı.

Ve bu çok ölçeklenebilir değildir.

Politikacıların, okul kurulu üyelerinin ve ebeveynlerin

bugün okullarımızda kabul ettiğimiz şeyleri neden

kabul ettiğimize dair hislerini ve kültürlerini

değiştirmeliyiz.

Oyun tasarımı için daha çok para bulmalıyız.

Çünkü iyi oyunlar, gerçekten iyi oyunlar, paraya mal oluyor,

ve World of Warcraft'ın baya bir bütçesi var.

Eğitici birçok oyunun ise yoktur.

Başladığımız nokta:

Meslektaşlarım -- Mike Petner, Shawn Vashaw ve ben --

öğretmenlerin davranışlarına bakmaya çalıştık

ve oyunlar hakkında gerçekten ne düşündükleri

ve söylediklerini bulmaya çalıştık.

Ve keşfettik ki

okulda oyunlar hakkında konuşan

öğrencileri hakkında

oldukça aşağılayıcı konuşuyorlar.

Diyorlar ki, "Ah, evet. Hep o şeylerden bahsediyorlar.

küçük plastik oyuncaklarından ve başarılarından

ya da erdem rozetlerinden ve her ne kazandılarsa

ondan bahsediyorlar.

Ve hep böyle şeylerden bahsediyorlar."

Ve sanki bunu normalmiş gibi söylüyorlar.

Fakat bu sizin kültürünüz olsa

nasıl hissedeceğinizi bir düşünün.

Bu tarz söylemlerde karşı taraf olmak

çok rahatsız edicidir.

Sıfır tolerans politikalarından dolayı

şiddetle ilgili herhangi bir şeyde

hemen geriliyorlar.

Ebeveynlerin ve müdürlerin hiçbir şeyi kabul etmeyeceğinden eminler.

Bu yüzden öğretmenlerin tavırlarına bakış açımızı düşünmeli

ve öğretmenlerin erkek öğrencilerinin

kültürlerini kabul etme hususunda

daha açık olmalarını sağlayacak yöntemler bulmalıyız.

Çünkü, nihayetinde, eğer bulamazsak,

ilköğretimi terk eden erkek öğrenciler şöyle şeyler söylecektir,

"Sanırım burası sadece kızlara göre bir yerdi;

bana göre değildi.

O halde oyun oynamalı veya bir spor yapmalıyım."

Eğer bunları değiştirirsek, eğer bunlara dikkat edersek,

ve öğrencilere öğrenmeyi tekrar sevdirebilirsek,

ilköğretimi bitirince şöyle diyeceklerdir, "Ben akıllıyım."

Teşekkürler.

(Alkış)