ทอมัส อินเซล (Thomas Insel): สู่ความเข้าใจแบบใหม่เรื่องของการป่วยทางจิต

ปัจจุบันนี้ ต้องขอบคุณการค้นพบโรคตั้งแต่เริ่มเป็นซึ่งดีกว่าแต่ก่อน แค่เพียงสองสามทศวรรษที่ผ่านมา การเสียชิวิตจากโรคหัวใจจึงมีน้อยลงร้อยละ 63
ทอมัส อินเซล ผู้อำนวยการสถาบันสุขภาพจิตแห่งชาติ ตั้งข้อสงสัยว่า: เราจะสามารถทำให้เกิดเรื่องแบบเดียวกันนี้ กับโรคซึมเศร้าและโรคจิตเภทได้หรือไม่ เขากล่าวว่า ขั้นตอนแรกบนเส้นทางใหม่ของงานวิจัยด้านนี้ คือ การวางกรอบแนวคิดใหม่ที่สำคัญอย่างยิ่ง เพื่อให้เราเลิกคิดเรื่อง "ความผิดปกติทางจิต" และเริ่มต้นเข้าใจมันว่าเป็น "ความผิดปกติทางสมอง" (ถ่ายทำที่ TEDxCaltech.)

เอาละ เรามาเริ่มต้นด้วยข่าวดีนะครับ

และข่าวดีนั้นก็เกี่ยวกับว่า เรารู้อะไรบ้าง

จากงานวิจัยด้านชีวแพทย์ (biomedical research)

ซึ่งจริงๆได้เปลี่ยนผลลัพธ์

ของโรคที่ร้ายแรงมากๆหลายๆโรค

เรามาเริ่มกันที่โรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว (leukemia)

มะเร็งเม็ดเลือดขาวชนิดลิมโฟบลาสติก (lymphoblastic) หรือ เอแอลแอล (ALL)

ซึ่งเป็นมะเร็งที่ปกติเกิดในเด็กมากที่สุด

เมื่อตอนที่ผมเป็นนักศึกษา

อัตราการตายราวร้อยละ 95

ในวันนี้ ประมาณ 25, 30 ปีต่อมา เรากำลังพูดถึง

อัตราการตายที่ลดลงมาเกือบร้อยละ 85

เด็กหกพันคนต่อปี

ซึ่งแต่ก่อนนี้จะต้องตายจากโรคนี้
ได้รับการรักษาจนหาย

ถ้าคุณต้องการตัวเลขที่มากๆจริงๆ

ก็ไปดูที่ตัวเลขของโรคหัวใจ

โรคหัวใจเคยเป็นฆาตกรที่ใหญ่ยิ่งที่สุด

โดยเฉพาะกับผู้ชายช่วงอายุสี่สิบถึงห้าสิบปี

ในวันนี้ เราได้เห็นการลดลงร้อยละ 63 ของอัตราการตาย

จากโรคหัวใจ--

น่าทึ่งนะครับ ทุกๆปีจำนวน 1.1 ล้านของการเสียชีวิต
ถูกเบี่ยงเบนออกไป

โรคเอดส์ ก็น่าทึ่ง เพิ่งจะถูกนิยามใหม่

ในเดือนที่แล้วว่าเป็น โรคเรื้อรัง (chronic disease)

ซึ่งหมายความว่า คนที่อายุ 20 ที่ติดเชื้อ HIV

จะไม่ถูกคาดหมายว่า จะมีชีวิตอยู่แค่เป็นสัปดาห์,
เป็นเดือน หรือเป็นแค่สองปี

ตามที่เราเคยพูดกัน ในแค่เพียงสิบปีที่ผ่านมานี่เอง

แต่เข้าใจได้ว่า จะมีชีวิตอยู่อีกหลายสิบปี

บางที่อาจจะเสียชีวิตในช่วงอายุ 60 หรือ 70 ปี
จากสาเหตุอื่นก็ได้

สิ่งเหล่านี้เป็นแค่เพียงการเปลี่ยนแปลงที่น่าทึ่ง น่าทึ่ง

ในสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต
สำหรับโรคบางโรคที่คร่าชีวิตคนไปมากที่สุด

และโดยเฉพาะอย่างยิ่งโรคหนึ่ง

ที่บางทีคุณอาจจะไม่ทราบก็ได้ ก็คือ
โรคสมองขาดเลือด (stroke)

ซึ่งเคยเป็นโรค ที่เหมือนกับโรคหัวใจ

คือเป็นโรคหนึ่งที่ได้คร่าชีวิตคนไป
มากที่สุดในประเทศนี้

เป็นโรคที่ในปัจจุบันเรารู้ว่า

ถ้าคุณสามารถพาคนไข้มาที่ห้องฉุกเฉินได้

ภายในสามชั่วโมงเมื่อเริ่มเกิดอาการแล้ว

ประมาณร้อยละ 30 ของพวกเขา
ก็จะสามารถออกจากโรงพยาบาลได้

โดยไม่เกิดอาการทุพพลภาพอย่างใดเลย

นี่เป็นเรื่องราวที่น่าทึ่ง

เรื่องราวของข่าวดี

ซึ่งทุกเรื่องสรุปลงที่ ความรู้ความเข้าใจ

บางอย่างเกี่ยวกับโรคนั้น ที่ได้ทำให้เรา

สามารถตรวจพบได้แต่ต้นๆ
และเข้าไปแทรกแซงเสียแต่เนิ่นๆ

การตรวจพบตั้งแต่ต้น การเข้าไปแทรกแซงแต่เนิ่นๆ

นั่นเป็นเรื่องราวของความสำเร็จเหล่านี้

แต่โชคร้าย ข่าวนั้นไม่ดีเสียทั้งหมด

เราจะมาคุยกันถึงเรื่องราวอีกเรื่องหนึ่ง

ซึ่งเกี่ยวกับการฆ่าตัวตาย

เอาละสิ่งนี้ แน่นอน โดยตัวของมันเอง ไม่ใช่โรค

มันเป็นเงื่อนไข หรือ มันเป็นสถานการณ์

ที่นำไปสู่การเสียชีวิต

แต่สิ่งที่คุณอาจจะไม่ได้ตระหนักถึง ก็คือ
มันมีอยู่มากมายแค่ไหน

มีการฆ่าตัวตาย 38,000 รายต่อปี ในสหรัฐอเมริกา

นั่นก็หมายความว่า ประมาณทุกๆ 15 นาที

การฆ่าตัวตายเป็นสาเหตุของการตาย
สูงที่สุดเป็นอันดับสาม ในหมู่ประชากร

ระหว่างอายุ 15 ถึง 25 ปี

มันเป็นเรื่องราวที่พิเศษ เมื่อคุณตระหนัก

ว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเป็นปกติธรรมดา
เกิดขึ้นเป็นสองเท่าของการฆาตกรรม

และจริงๆแล้ว สิ่งที่ธรรมดายิ่งกว่า คือสาเหตุการตาย

จากการเสียชีวิตทางการจราจรในประเทศนี้

เอาล่ะ เมื่อเราคุยกันถึงเรื่องการฆ่าตัวตาย

การฆ่าตัวตาย ยังประกอบด้วยสาเหตุทางการแพทย์ด้วย

เพราะว่า ร้อยละ 90 ของการฆ่าตัวตาย

เกี่ยวข้องกับการเจ็บป่วยทางจิต

เช่น โรคซึมเศร้า โรคอารมณ์สองขั้ว (bipolar disorder)
หรือ โรคจิตเภท (schizophrenia)

โรค anorexia, โรคจิตแบบ borderline personality
ยังมีรายชื่ออีกยาว

อาการผิดปกติทางจิต ที่มีส่วนทำให้คนฆ่าตัวตาย

และตามที่ผมได้กล่าวมาแล้ว
มักจะเกิดขึ้นในช่วงต้นๆของชิวิต

แต่ไม่ใช่แค่การเสียชีวิต
จากอาการผิดปกติเหล่านี้เท่านั้น

มันคือ การเป็นโรคด้วย

ถ้าคุณดูที่ความพิการ

ซึ่งตรวจวัดโดยองค์การอนามัยโลก

โดยใช้สิ่งที่พวกเขาเรียกว่า ปีสุขภาวะที่ปรับด้วยความพิการ
(Disability Adjusted Life Years)

ซึ่งคล้ายๆกับระบบเมตริกหนึ่ง ที่ไม่มีใครคิดถึง

ยกเว้นนักเศรษฐศาสตร์

ยกเว้นว่า มันเป็นวิธีการหนึ่งของความพยายาม
ที่จะวัดความสูญเสียอย่างจับต้องได้

ทั้งที่เกี่ยวกับความพิการ และจากโรคต่างๆ

และคุณจะเห็นได้ว่า เกือบร้อยละ 30

ของความพิการ จากจำนวนสาเหตุทางการแพทย์ทั้งหมด

มาจากความผิดปกติทางจิต

หรือกลุ่มอาการประสาทจิต (neuropsychiatric syndrome)

คุณอาจจะกำลังคิดว่า มันไม่สมเหตุสมผล

ผมหมายความว่า โรคมะเร็งดูจะรุนแรงมากกว่ามาก

โรคหัวใจก็ดูจะยิ่งรุนแรงมากกว่า

แต่คุณก็จะเห็นได้ว่า จริงๆแล้วพวกมันอยู่ระดับต่ำกว่า

และ ที่เป็นอย่างนั้นก็เพราะว่า
เรากำลังพูดถึงเรื่องความพิการ

อะไรผลักดันให้เกิดความพิการ
และความผิดปกติเหล่านี้

ตัวอย่างเช่น โรคจิตเภท และ โรคอารมณ์สองขั้ว
และโรคซึมเศร้า

ทำไมโรคพวกนี้จึงจัดเป็นอันดับหนึ่งของสาเหตุการเสียชีวิต

เอาละ น่าจะมีสามสาเหตุ

สาเหตุที่หนึ่งก็คือ โรคพวกนี้มีอยู่ทั่วไปในระดับสูง

ประมาณหนึ่งในห้าคน จะมีอาการใดอาการหนึ่ง
ของความผิดปกติเหล่านี้

ในช่วงชีวิตของพวกเขา

ประการที่สอง แน่นอน คือ สำหรับคนบางคน

อาการพวกนี้เป็นความพิการโดยแท้จริง

และมันเป็นประมาณร้อยละ สี่ถึงห้า
บางทีอาจเป็นหนึ่งใน 20 ก็ได้

แต่ตัวผลักดันแท้จริงให้เกิดตัวเลขนี้
หรือการเป็นโรคนี้ในระดับที่สูง

ก็มีโอกาสที่จะนำไปสู่การเสียชีวิตในจำนวนที่สูงเช่นกัน

ข้อเท็จจริงที่ว่า
โรคพวกนี้จะเริ่มตั้งแต่ช่วงต้นของชีวิต

ร้อยละห้าสิบจะเริ่มเป็น ตอนประมาณก่อนอายุ 14 ปี

ร้อยละ 75 ก่อนอายุ 24 ปี

เป็นภาพที่ต่างไปจากสิ่งที่เราอาจจะเห็น อย่างมาก

ถ้าคุณกำลังพูดถึงโรคมะเร็ง หรือโรคหัวใจ

เบาหวาน, ความดันโลหิตสูง-- โรคสำคัญๆทั้งหลายส่วนมาก

ที่เราคิดว่าเป็นที่มาของการเกิดโรค
และการเสียชีวิต

แท้จริง โรคเหล่านี้เป็นความผิดปกติที่เรื้อรัง
ของคนหนุ่มสาว

เอาละ ผมเริ่มต้นด้วยการบอกคุณว่า
มีเรื่องราวที่เป็นข่าวดีอยู่บ้าง

เห็นได้ชัดว่า เรื่องนี้ไม่ใช่ส่วนหนึ่ง
ของสาเหตุการเสียชีวิตเหล่านั้น

เรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของบางสิ่ง
ซึ่งบางทีอาจจะยากที่สุด

และตามหลักแล้ว
สำหรับผมเป็นการสารภาพผิดแบบหนึ่ง

งานของผมก็คือ ทำให้แน่ใจจริงๆได้ว่า
เราได้ก้าวหน้าไป

ในเรื่องของความผิดปกติเหล่านี้ทั้งหมด

ผมทำงานให้กับรัฐบาลกลาง

จริงๆแล้ว ผมทำงานให้คุณ คุณจ่ายเงินเดือนให้ผม

และบางที ณ จุดนี้ เมื่อคุณทราบว่าผมทำอะไรบ้าง

หรือบางทีอาจทราบว่า ผมทำอะไรล้มเหลวไป

คุณอาจจะคิดว่า บางทีผมควรจะถูกไล่ออก

และแน่นอน ผมก็เข้าใจ

แต่สิ่งที่ผมต้องการจะเสนอแนะ
และสาเหตุที่ผมมาที่นี่

ก็คือ มาบอกคุณว่า ผมคิดว่าเราเกือบจะอยู่กัน

คนละโลก เมื่อเราคิดถึงเรื่องการเจ็บป่วยเหล่านี้

สิ่งที่ผมกำลังพูดกับคุณจนถึงขณะนี้ ก็คือ
ความผิดปกติทางจิต

หรือโรคของจิตใจ

จริงๆแล้ว ในปัจจุบัน กำลังกลายเป็น
คำศัพท์ที่ค่อนข้างจะไม่เป็นที่นิยมนัก

และผู้คนจะรู้สึกว่า จะด้วยเหตุผลใดๆก็ตาม

ในทางการเมืองแล้วจะดีกว่า
ที่จะใช้คำว่า การผิดปกติทางพฤติกรรม

และที่จะพูดถึงเรื่องเหล่านี้ว่า
เป็นการผิดปกติของพฤติกรรม

ก็ยุติธรรมดีนะครับ มันเป็นการผิดปกติของพฤติกรรม

และมันเป็นการผิดปกติของจิต

แต่สิ่งที่ผมอยากจะเสนอแนะกับท่าน

ก็คือ คำทั้งสองนั้น

ซึ่งถูกนำมาใช้กันอยู่ หนึ่งศตวรรษหรือมากกว่าแล้ว

จริงๆแล้วในปัจจุบัน เป็นอุปสรรคของความก้าวหน้า

และสิ่งที่เราต้องการในเชิงแนวความคิด
ที่จะทำให้เกิดความก้าวหน้าตรงนี้

ก็คือ คิดเสียใหม่ในเรื่องความผิดปกติเหล่านี้
ว่าเป็นความผิดปกติของสมอง

ทีนี้ สำหรับพวกคุณบางคน คุณก็จะพูดว่า

"โอ้ อะไรกันเนี้ย เอาอีกแล้ว

เรากำลังจะได้ฟัง เรื่องความไม่สมดุลทางชีวเคมี

หรือ เรากำลังจะได้ฟังเรื่องยาเสพติด

หรือเรากำลังจะได้ฟัง เรื่องแนวคิดที่ง่ายมากๆบางอย่าง

ซึ่งจะใช้ประสบการณ์ความคิดส่วนตัวของเรา

และเปลี่ยนมันไปเป็นโมเลกุล หรือไม่ก็เปลี่ยนมันไปเป็น

ความเข้าใจเชิงมาตรวัดมิติเดียวแบบราบเรียบ

ในเรื่องของโรคซึมเศร้า หรือโรคจิตเภท ว่าเป็นอย่างไร

เมื่อเราพูดเรื่องเกี่ยวกับสมอง มันจะเป็นอะไรก็ได้

แต่ไม่ใช่มาตรวัดมิติเดียว หรือ เรื่องง่ายๆ
หรือ การอธิบายส่วนย่อยๆของสิ่งที่ซับซ้อน

แน่นอนว่า มันขึ้นอยู่กับว่า ระดับไหน

หรือขนาดไหน ที่คุณต้องการจะคิดถึง

แต่นี่เป็นอวัยวะที่ซับซ้อนเกินกว่าจะนึกฝันถึง

และเราเพียงกำลังเริ่มที่จะเข้าใจ

แม้กระทั่งศึกษามันอย่างไร
หรือไม่ว่าคุณจะกำลังคิดถึง

เซลล์ประสาท 100 พันล้านตัว ที่อยู่ในเยื่อหุ้มสมอง

หรือ ช่องระหว่างเซลล์ประสาท (synapses) 100 พันพันล้านตัว

ที่ทำให้เกิดการเชื่อมต่อกันทั้งหมดนั้น

เราเพียงแค่เริ่มที่จะพยายามคิดให้ออกว่า

เราจะเอาเครื่องจักรกลที่ซับซ้อนมากเหลือเกินนี้

ซึ่งกระทำการประมวลข้อมูลแบบที่พิเศษยิ่ง

และใช้ความนึกคิดของเราเอง เพื่อทำความเข้าใจกับ

สมองที่ซับซ้อนอย่างยิ่งนี้
ซึ่งสนับสนุนคํ้าจุนความนึกคิดของเราเอง

จริงๆแล้ว มันเป็นกลวิธีแบบหนึ่งของวิวัฒนาการ

เป็นความจริงที่ว่า เราไม่มีสมอง

ที่ถูกเชื่อมต่อไว้อย่างดีพอ
ที่จะเข้าใจตัวของมันเองได้

ตามหลักแล้ว ตามความเป็นจริง
มันทำให้คุณรู้สึกว่า

เมื่อคุณอยู่ในพื้นที่ๆปลอดภัยของการศึกษา
พฤติกรรม หรือความรู้ความเข้าใจ

หรือบางสิ่งที่คุณสามารถสังเกตเห็นได้

ซึ่ง อย่างไรก็ตาม รู้สึกได้ว่า ง่ายกว่า
และอธิบายโดยแยกส่วนได้ดีกว่า

ความพยายามที่จะเข้าไปสู้รบปรบมือ
กับอวัยวะที่ลึกลับและซับซ้อนอย่างยิ่งนี้

ที่เรากำลังเริ่มที่จะพยายามเข้าใจมัน

เอาละ อยู่ในกรณีความผิดปกติของสมองแล้วนี้

นั่นคือสิ่งที่ผมกำลังพยายามบอกกับพวกคุณ

การซึมเศร้า, ความผิดปกติที่ครอบงำและบีบบังคับ

ความผิดปกติจากความตึงเครียดหลังการบอบชํ้า

ในขณะที่เรายังไม่มีความเข้าใจที่ลึกลงไป

ว่ามันผ่านกระบวนการอย่างผิดปกติอย่างไร

ว่า สมองกำลังทำอะไรอยู่ ในการเจ็บป่วยเหล่านี้

แต่เราก็สามารถระบุได้เรียบร้อยแล้ว

เรื่องความแตกต่างของการเชื่อมต่อบางอย่าง
หรือ วิธีการบางอย่าง

ซึ่งทำให้บางสิ่งที่คล้ายกับวงจรไฟฟ้านั้นแตกต่างไป

ในคนที่มีความผิดปกติเหล่านี้

เราเรียกสิ่งนี้ว่า คอนเน็กโทมของมนุษย์ (human connectome)

คุณสามารถคิดถึงคอนเน็กโทมได้ว่า

คล้ายกับแผนภาพของการวางระบบสายไฟของสมอง

ในอีกสองสามนาทีต่อไปนี้
คุณจะได้ยินเรื่องนี้เพิ่มมากขึ้น

ชิ้นส่วนที่สำคัญตรงนี้ก็คือ ในเมื่อคุณเริ่มมองดู

คนทีมีความผิดปกติเหล่านี้
ซึ่งเป็นหนึ่งในห้าคนในพวกเรา

ซึ่งต่อสู้ดิ้นรนอย่างใดอย่างหนึ่งกับโรคนี้อยู่

คุณจะพบว่ามีการผันแปรมากมาย

ในวิธีการที่สมองถูกวางระบบสายไฟไว้

แต่มีบางรูปแบบที่สามารถคาดเดาได้
และรูปแบบเหล่านั้น

เป็นปัจจัยเสี่ยงสำคัญที่พัฒนาให้เกิด
ความผิดปกติอย่างใดอย่างหนึ่งเหล่านี้ขึ้น

มันต่างกันมากกว่าเล็กน้อยกับวิธีการที่เราคิด
เกี่ยวกับความผิดปกติทางสมอง

ของโรคเช่น โรคฮันติงตัน หรือโรคพาร์กินสัน
หรือโรคอัลไซเมอร์

ซึ่งคุณมีส่วนของเยื่อสมองที่ถูกระเบิดทำลายไป

แต่ตรงนี้เรากำลังพูดถึง การจราจรที่ติดขัด
หรือบางที การไปทางอ้อม

หรือบางที เป็นปัญหาเพียงแค่
วิธีที่สิ่งต่างๆถูกเชื่อมต่อกันไว้

และวิธีที่สมองทำงาน

ถ้าคุณต้องการ คุณก็สามารถเปรียบเทียบสิ่งนี้กับ

อาดารอย่างอื่น เข่น กล้ามเนื้อหัวใจตาย
(myocardial infarction) หรือ หัวใจวาย

ซึ่งคุณมีเนื้อเยื่อในหัวใจที่ตายไป

กับอีกอย่างหนึ่งคือ หัวใจเต้นผิดจังหวะ (arrhythmia)
เมื่ออวัยวะนั้นเพียงไม่ทำงานอย่างถูกต้อง

เนื่องจากปัญหาด้านการสื่อสารภายในตัวมัน

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน เพียงอย่างใดอย่างหนึ่ง

คุณก็จะพบแผลใหญ่

เมื่อเราคิดถึงเรื่องนี้แล้ว บางทีอาจจะดีกว่า ถ้าจะเข้าไป

ให้ลึกกว่านี้อีกสักหน่อย เข้าไปถึงความผิดปกติเฉพาะอย่าง
และนั่นคือโรคจิตเภท

เพราะว่าผมคิดว่า นั่นเป็นโรคที่เหมาะสม

ที่จะช่วยให้เข้าใจได้ว่า ทำไมการคิดว่า
โรคนี้เป็นความผิดปกติทางสมองที่สำคัญ

พวกนี้เป็นภาพสแกน จากจูดี้ แรโพพอร์ท (Judy Rapoport)
และผู้ร่วมงานของเธอ

ที่สถาบันสุขภาพจิตแห่งชาติ

ที่ๆพวกเขาได้ศึกษาเด็กในระยะเริ่มต้น
ของโรคจิตเภท

และคุณสามารถเห็นได้แล้วว่า ด้านบนสุด

มีพื้นที่ที่เป็นสีแดง หรือสีส้ม สีเหลือง

เป็นที่ๆมีสารสีเทามีน้อยกว่า

และเมื่อพวกเขาติดตามเด็กๆเหล่านั้น
เป็นเวลานานกว่าห้าปี

โดยการเปรียบเทียบอายุพวกเขา
กับกลุ่มควบคุมจับคู่กันตามอายุ

คุณจะเห็นได้ว่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งในบริเวณ เช่น

เยื่อหุ้มสมองฝั่งซ้ายส่วนปัญญา
(dorsolateral prefrontal cortex)

หรือรอยหยักของสมองใกล้ขมับบนสุด
(superior temporal gyrus)
จะมีการสูญเสียสารสีเทาไปอย่างถ้วนทั่ว

และมันสำคัญนะ ถ้าคุณพยายามจะสร้างแบบจำลองนี้

คุณสามารถคิดถึงการพัฒนาการตามปกติ

ว่าเหมือนกับการสูญเสียส่วนของเยื่อหุ้มสมอง (cortical),
หรือสูญเสียส่วนที่เป็นสิเทาไป

และสิ่งที่เกิดขึ้นในโรคจิตเภท ก็คือ
คุณไปเลยจุดนั้นไป

และที่บางจุด เมื่อคุณเลยไป

คุณก็ข้ามเข้าไป และจุดที่ข้ามเข้าไปนั้นคือ

ที่ๆเรากล่าวได้ว่า บุคคลนี้เป็นโรคนี้

เพราะว่าพวกเขามีอาการออกทางพฤติกรรม

อาการประสาทหลอน และ อาการหลงผิด

นั่นคือบางสิ่งที่เราสามารถสังเกตเห็นได้

แต่เมื่อมองเรื่องนี้อย่างใกล้ชิดแล้วคุณจะเห็นว่า
จริงๆแล้วพวกเขาได้ข้ามเข้าไป ณ ที่ๆต่างออกไป

พวกเขาได้ข้ามผ่านจุดเริ่มต้นในสมอง
มานานมากแล้วก่อนหน้านี้

ซึ่งบางทีไม่ใช่ที่อายุ 22 หรือ 20 ปี

แม้กระทั่งก่อนอายุ 15 หรือ 16 ปี
คุณก็จะสามารถเริ่มเห็นได้ว่า

วิถีทางของพัฒนาการนั้น แตกต่างกันพอสมควรทีเดียว

ที่ระดับสมอง ไม่ใช่ที่ระดับของพฤติกรรม

ทำไมเรื่องนี้จึงสำคัญ
เอาละ อันดับแรกก็เพราะว่า

สำหรับความผิดปกติทางสมอง
พฤติกรรมเป็นสิ่งสุดท้ายที่จะเปลี่ยน

เรารู้ว่าเป็นอย่างนั้น สำหรับโรคอัลไซเมอร์ โรคพาร์กินสัน
และโรคฮันติงตัน

มีการเปลี่ยนแปลงในสมอง นานสิบปีหรือมากกว่านั้น

ก่อนที่คุณจะเห็นอาการแรก ของการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม

เครื่องไม้เครื่องมือที่เรามีอยู่ในปัจจุบัน
ทำให้เราสามารถตรวจพบ

ความเปลี่ยนแปลงทางสมองเหล่านี้ได้แต่เนิ่นๆ
เป็นเวลานานก่อนอาการจะปรากฎออกมา

แต่ที่สำคัญที่สุด เราจะกลับไปที่ๆเราได้เริ่มต้นมาแล้ว

เรื่องราวของข่าวดีในทางการแพทย์

คือ การพบโรคแต่เนิ่นๆ หรือการเข้าไปแทรกแซงแต่เนิ่นๆ

ถ้าคุณรอจนกระทั่งหัวใจวาย

เราอาจจะต้องสังเวย 1.1 ล้านชีวิต

ให้กับโรคหัวใจ ทุกๆปีในประเทศนี้

นั่นเป็นสิ่งที่เราทำอยู่พอดี

เมื่อเราตัดสินใจว่า ทุกคนที่มีความผิดปกติทางสมอง
อย่างใดอย่างหนึ่ง

หรือความผิดปกติของระบบวงจรของสมอง
ก็จะมีความผิดปกติทางพฤติกรรมด้วย

ถ้าเราคอยจนกระทั่งพฤติกรรมนั้นเห็นเด่นชัดออกมา

นั่นไม่ใช่การค้นพบแต่เนิ่นๆ
นั่นไม่ใช่การแทรกแซงแต่เนิ่นๆ

ทีนี้ เพื่อให้ชัดเจน เรายังไม่พร้อมเสียทีเดียว
ที่จะทำสิ่งนี้ได้

เราไม่มีข้อเท็จจริงทั้งหมด จริงๆแล้วเราไม่รู้เสียด้วยซํ้า

ว่าเครื่องไม้เครื่องมือที่ว่านั้นจะเป็นอะไร

และยังไม่รู้ว่าจะมองหาอะไรที่แน่นอนได้บ้าง
ในผู้ป่วยแต่ละราย เพื่อว่าจะได้สามารถ

ไปให้ถึงที่นั่น ก่อนที่พฤติกรรมนั้นจะปรากฎออกมา
ว่ามันแตกต่างไปจากเดิม

แต่สิ่งนี้บอกเราว่า เราจำเป็นต้องคิดถึงเรื่องนี้อย่างไรบ้าง

และเราจำเป็นต้องไปทางไหน

เรากำลังจะไปถึงที่นั่นในไม่ช้านี้ ใช่หรือไม่

ผมคิดว่า สิ่งนี้เป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้น

ในช่วงเวลาอีกสองสามปีข้างหน้า แต่ผมอยากจะจบ

ด้วยการอ้างอิงถึงความพยายามที่จะคาดเดาว่า
สิ่งนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร

โดยคนบางคนที่ได้ใช้ความคิดไปแล้วอย่างมาก
เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลง

ด้านความรู้ความเข้าใจ และการเปลี่ยนแปลง
ด้านเทคโนโลยี

บิลล์ เกทส์ กล่าวว่า "เรามักจะประเมินความเปลี่ยนแปลง
สูงไปเสมอสำหรับเรื่องที่จะเกิดขึ้น

ในอีกสองปีข้างหน้า และ เราประเมินตํ่าเกินไปเสมอ

ในเรื่องการเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้นในอีก 10 ปีข้างหน้า"

ขอบคุณมากครับ

(เสียงปรบมือ)