Πώς να μετατρέψετε μια διαδήλωση σε ισχυρή αλλαγή - Έρικ Λιου

Δείτε το μάθημα ολόκληρο εδώ: http://ed.ted.com/lessons/how-to-turn-protest-into-powerful-change-eric-liu

Ζούμε στην εποχή της διαδήλωσης. Σε πανεπιστήμια, δημόσιες πλατείες και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, διαδηλωτές σε ολόκληρο τον κόσμο, προκαλούν το κατεστημένο. Αν και οι διαδηλώσεις είναι αναγκαίες, είναι επαρκείς; Ο Έρικ Λιου περιγράφει τρεις στρατηγικές ώστε να μετατρέψουμε ειρηνικά την άγνοια σε δράση και σε ανθεκτική πολιτική δύναμη.

Μάθημα: Έρικ Λιου, Ψηφιακή Απεικόνιση: Σάρα Σάινταν.

Ζούμε στην εποχή της διαδήλωσης.

Στα πανεπιστήμια και τις πλατείες,

στους δρόμους και τα ΜΜΕ,

οι διαδηλωτές ανά τον κόσμο
προκαλούν το κατεστημένο.

Οι διαδηλώσεις μπορούν να εντάσσουν θέματα
στην εθνική ή διεθνή ατζέντα,

να εκτοπίζουν τυράννους,

να δραστηριοποιούν όσους ήταν για καιρό
παραγκωνισμένοι από τον δημόσιο βίο.

Αν και οι διαδηλώσεις είναι απαραίτητες,
είναι σίγουρα επαρκείς;

Θυμηθείτε την Αραβική Άνοιξη.

Παντού στη Μέση Ανατολή,

πολίτες διαδηλωτές μπόρεσαν
να ανατρέψουν δικτάτορες.

Στη συνέχεια, όμως,

πολύ συχνά ανέβηκαν στην εξουσία
οι πιο μαχητικοί και βίαιοι.

Οι διαδηλώσεις μπορούν να παράγουν
μακροπρόθεσμες θετικές αλλαγές

όταν τις διαδέχονται
ισάξια παθιασμένες προσπάθειες

να κινητοποιηθούν οι ψηφοφόροι,

να ψηφίσουν,

να κατανοήσουν την κυβέρνηση,

και να γίνουν πιο απαιτητικοί.

Ορίστε τρεις βασικές στρατηγικές
που ήπια μετατρέπουν την επίγνωση σε δράση

και τη διαμαρτυρία
σε ανθεκτική πολιτική εξουσία.

Αρχικά, επεκτείνετε το πεδίο του πιθανού,

δεύτερον, επιλέξτε οριοθετημένη μάχη,

και τρίτον, κερδίστε μια αρχική νίκη.

Ας ξεκινήσουμε με την επέκταση
του πλαισίου του εφικτού.

Πόσες φορές έχετε ακούσει να απαντούν
σε μια πολιτική ιδέα, ως εξής:

«Αυτό είναι ανέφικτο»;

Όταν το λέει κάποιος αυτό,

προσπαθεί να καθορίσει τα όρια
της πολιτικής σας φαντασίας.

Ο ισχυρός πολίτης εργάζεται
για να ανοίξει αυτά τα όρια προς τα έξω,

να αναρωτηθεί

μήπως τελικά είναι εφικτό;

Μήπως να μαζευτούν όλες οι εξουσίες μαζί

-η δύναμη του λαού, ιδέες,
χρήματα, κοινωνικά πρότυπα-

και εναρμονιστούν,
ώστε να το κάνουν να πετύχει;

Απλώς κάνοντας αυτή την ερώτηση,

και μην λαμβάνοντας ως δεδομένα
όλα τα όρια της συμβατικής πολιτικής,

είναι το πρώτο βήμα για να μετατρέψουμε
τη διαδήλωση σε εξουσία.

Αλλά αυτό απαιτεί σαφή καθορισμό
του πώς θα ήταν να είχαμε,

ας πούμε, μια ριζικά μικρότερη
εθνική κυβέρνηση,

ή, αντιθέτως, ένα μεγάλο ενιαίο
σύστημα δημόσιας υγείας,

έναν τρόπο για να είναι οι εταιρείες
υπόλογες για τις παραβάσεις τους,

ή, αντ 'αυτού, έναν τρόπο για να
απαλλαχθούν από επαχθείς κανονισμούς.

Αυτό μας πάει στη δεύτερη στρατηγική:
να επιλέξουμε έναν καθοριστικό αγώνα.

Όλη η πολιτική αφορά αντιπαραθέσεις.

Λίγοι από εμάς βλέπουμε
τον πολιτικό βίο ως θεωρία.

Σκεφτόμαστε πράγματα
που θα ανακουφίζουν από κάτι άλλο.

Ισχυροί πολίτες καθορίζουν
τους όρους της εν λόγω αντίθεσης.

Χωρίς αυτό να σημαίνει
πως είναι απολίτιστοι.

Σημαίνει απλά να ορίζουμε εμείς
τους όρους της διαμάχης

σχετικά με ένα ζήτημα που συγκεντρώνει
την ουσία της αλλαγής που επιθυμείτε.

Αυτό έκαναν οι ακτιβιστές στις ΗΠΑ όταν
πίεζαν για κατώτατο μισθό 15 δολαρίων.

Δεν προσποιήθηκαν πως τα 15 δολάρια
αποκαθιστούν αυτομάτως την ανισότητα,

αλλά με αυτό το φιλόδοξο
και αμφιλεγόμενο στόχο,

που πέτυχαν για πρώτη φορά στο Σιάτλ
και στη συνέχεια και αλλού,

επέβαλαν μια μεγαλύτερη συζήτηση
για οικονομική δικαιοσύνη και ευημερία.

Επέκτειναν το πεδίο του εφικτού
-η πρώτη στρατηγική-

και δημιούργησαν μια έντονη εμβληματική
αντιπαράθεση - η δεύτερη στρατηγική.

Η τρίτη σημαντική στρατηγική είναι
η εύρεση και επίτευξη μιας πρώτης νίκης.

Μία μικρή πρώτη νίκη, αν και δεν είναι
τόσο φιλόδοξος στόχος όσο η τελική νίκη,

δίνει μια ώθηση

κι αλλάζει τις πεποιθήσεις του κόσμου
για το τι είναι εφικτό.

Το κίνημα αλληλεγγύης,

που σχημάτισαν οι εργάτες στην Πολωνία
κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, προέκυψε έτσι:

πρώτα, οι τοπικές απεργίες στα ναυπηγεία
το 1980, πέτυχαν υποχώρηση της κυβέρνησης,

στη συνέχεια, την επόμενη δεκαετία,

μια πανεθνική προσπάθεια
που τελικά βοήθησε να ανατραπεί

η κομμουνιστική κυβέρνηση της Πολωνίας.

Μια πρόωρη νίκη θέτει σε κίνηση
έναν βρόχο θετικής ανατροφοδότησης,

μια αναμετάδοση,
μια πεποίθηση, ένα κίνητρο.

Προϋποθέτει να πιέζουμε
για χάραξη νέων πολιτικών,

να χρησιμοποιούμε τα ΜΜΕ
ώστε να αλλάξουν την κάλυψη,

επικαλούμενοι δημοσία
διάφορα επιχειρήματα,

να μεταπείθουμε έναν προς έναν
τους επιφυλακτικούς γείτονες.

Τίποτα από όλα αυτά
δεν είναι τόσο σέξι όσο μια διαδήλωση,

όμως αυτή είναι η ιστορία του Κινήματος
Πολιτικών Δικαιωμάτων στις ΗΠΑ,

της Ινδικής ανεξαρτησίας,

της Τσεχικής αποφασιστικότητας.

Όχι ένας ξαφνικός θρίαμβος,

αλλά μετά από μακρόχρονο
και επίμονο αγώνα.

Δεν χρειάζεται να είστε κάτι ιδιαίτερο
για να λάβετε μέρος στην προσπάθεια,

ώστε να τεθούν περισσότερες πιθανότητες,

να επιλέξουμε μια καθοριστική μάχη,

ή να εξασφαλίσουμε μια πρώτη νίκη.

Απλά πρέπει να συμμετέχετε
και να ζείτε όπως ένας πολίτης.

Το πνεύμα μιας διαδήλωσης είναι ισχυρό.

Το ίδιο ισχυρό είναι και
να παρίστασθε μετά τη διαδήλωση.

Μπορείτε να είστε εσείς ο συνδημιουργός
σε ό,τι έπεται στη συνέχεια.

[ΜΕΛΛΟΝ]